Project Burzum

[neon imposter]

Κάποτε έγινα αυτό που λένε la coqueluche των Κυριών της Υψηλής Κοινωνίας, σύχναζα σε γκαλερί έργων τέχνης και με έβαζαν να δοκιμάζω το χαβιάρι τους πριν το γευτούν οι ίδιες. Το στομάχι μου ήταν γεμάτο νιτρογλυκερίνη και χολή και συνήθως άντεχε το δηλητήριο που τοποθετούσαν οι αντίπαλες φατρίες στο φαγητό των Κυριών της Υψηλής Κοινωνίας. Ήμουν κάτι ανάμεσα σε μπράβο της ennui τους, θερμοστάτη του σώματός τους και πηδαλιούχο της ψυχής τους.

Δεν περίμενα όμως ότι θα ιδρύσω εν αγνοία μου ένα ολόκληρο καλλιτεχνικό κίνημα ερμηνείας των ιερών κειμηλίων της Δυτικής Τέχνης, δεν περίμενα ότι οι οσμές που αναδίδει το σώμα μου θα τις μεθούσαν με τέτοιο τρόπο ώστε να προσδώσουν έναν σχεδόν ιεροφαντικό χαρακτήρα στις... κραυγές μου.

Ήταν άλλη μια βαρετή ennuit στη γκαλερί και πεινούσα. Συνήθως οι μπουφέδες των γκαλερί είναι γεμάτοι αηδίες, θα έλεγε κανείς προϊόντα μάλλον του παχέος εντέρου και του πολιτικού λόγου των καλλιτεχνιζόντων και των πολιτικών, ιδίως όταν αυτοί αναμειγνύονται ανάμεσά τους και σπάνε τον μπλε λωτό στα δωμάτια που βρίσκονται στο Κοινοβούλιο και τα οποία προσεγγίζονται μέσα από τον θεσμό της Προεδρίας της Βουλής.

Ατένιζα λοιπόν τον μπουφέ βλέποντας τις γνωστές ροζ μαλακίες που σε χορταίνουν λίγο λιγότερο από μία big babol, και όταν τις τυλίγεις σε χαρτομάντιλο αυτό παίρνει το χρώμα σερβιέτας και θυμόμουν που η Ντονίτα κάποτε πετούσε το ταμπόν της στο κοινό των L7.

Έκπληκτος, ανάμεσα στα εκθέματα παρατήρησα ότι υπήρχαν κάποιες κονσέρβες φασόλια.

Τα φασόλια τώρα - δεν είναι κάτι που προτιμώ χωρίς ταραμά, αλλά να που θα μπορούσε να χρησιμεύσει σε κάτι το χαβιάρι. "Ταβιάρι - Χαβιάρι - Χαβιάνι - Ταβιάνι." Να είχαμε και λίγο κρεμμύδι και καμιά ελιά, σκέφτηκα, φτιάχνοντας πρόχειρα μια σαλιάρα με μία λαδόκολλα που βρήκα να κρέμεται στην άκρη του τραπεζιού. Φαντάστηκα το μουστάκι του Μπακογιαννόπουλου, ήταν πολύ πιο νιτσεΐκό και από τον ίδιο τον Νίτσε.

Έξυσα το αυτί μου με το μεγάλο νύχι του μικρού δακτύλου και ετοιμάστηκα να απολαύσω το παραδοσιακό αυτό γεύμα με τη μικρή ωστόσο αλλαγή που προσέφερε το χαβιάρι αντί για τον ταραμά.

Τρώγοντας την πρώτη μπουκιά, η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα κάτι. Η γεύση ήταν περίεργη αλλά σε καμμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να πω ότι μου δημιουργούσε την τάση να γράφω το καμία καμμία δλδ να προσθέτω ένα ακόμη μη στο μη κάνοντάς το μημί.

Όπως και να έχει, όταν έσκασε, κοίταζα αυτή τη ζωγραφιά του τύπου από τη Νορβηγία, του Βαργκ Βίκερνες ΑΝ δεν κάνω λάθος, που ονομάζουν Κραυγή και δείχνει λέει κάτι που προκαλείται στον άνθρωπο όταν συνειδητοποιεί πως ο μοντερνισμός είναι ένας βόθρος που περιμένει εκκένωση, και μετά αντί να έλθει ο Αχόρταγος αυτό προστίθεται ως αξία (αποκτά δλδ ένα - στο μετά και γίνεται μετα-) και το προϊόν αποκτά την προστιθέμενη αξία του και γίνεται μεταμοντέρνο.

Δεν αντιλήφθηκα αμέσως τι είχε συμβεί, αλλά κοιτάζοντας τις κονσέρβες και σκουπίζοντας τα σάλια μου με τη σαλιάρα, άρχισα, το Κυρίαρχο Σκουλήκι, να απαγγέλλω έναν λόγο ακατάληπτο που όμως έμελλε να ενθουσιάσει τους παρισταμένους - είδα την κόρη του Γιουγκοσλαβάκη να σκουπίζει τα δάκρυά της στο μακρύ χέρι του Κράτους - και να ωθήσει τους κριτικούς να μιλήσουν για μία κενή (σικ) καλλιτεχνική ερμηνεία που στηρίζεται ψυχή τε και σώματι στο ίδιο το έργο τέχνης.

Απήγγειλα τα κάτωθι

Στο μέσο της ζωής έβγαλα και εγώ μία Κραυγή
σαν του καλλιτέχνη την υπόκωφη κ μσκφή
(αν και προτιμώ τ Νταλί)

να έφταιγαν οι κονσέρβες για την Κραυγή;
και όμως!
αυτές δεν ήταν κονσέρβες beans
αλλά κονσέρβες beens

για την κλιματική αλλαγή μου είπαν πως έφταιγε η κραυγή
και το μεθάνιο που προκαλεί και μου είπαν διάβασε τη δική μας
peer, reviewed, never-have-been και άοσμή

πώς είχαν διατηρηθεί τόσα could have been
στη φορμόλη ρε πούστη μου

καριόληδες έμποροι, καλά τα έλεγε ο Μπωντλαίρ

νιώθω έντονα την ανάγκη να βγάλω και άλλη μια Κραυγή
αυτή τη φορά πιο δυνατή, πιο φλογερή
δώστε μου έναν αναπτήρα να ανάψω το Είναι
μια φρυκτωρία στην άκρη της γιγαντομαχίας

In medias res ο Οδυσσέας έβγαλε μία Κραυγή
αν από πίσω κανείς τον ακολουθεί
η Κραυγή είναι ηχηρή και εφιαλτική
και τον κάνει να χλωμιάσει

Αν δεν τον ακολουθεί κανείς
ο Οδυσσέας οσμίζεται την Κραυγή
τ' αρώματα, τα χρώματα κι οι ήχοι ανταποκρίνονται

Συνοφρυωμένη η Κίρκη του λέει
θα μου βγάλεις τα φρύδια
με την Κραυγή

Τι άλλο μπορείς να κάνεις
καταμεσής του δρόμου
από το να μοιράζεσαι
τις Κραυγές σου με τους άλλους

ελπίζοντας πως και αυτοί
όπως εσύ όταν έφαγες τις been κονσέρβες
θα θελήσουν να αμολήσουν τις Κραυγές τους
όπως έκαμε αυτός ο Varg

καθώς διάβαινε μέσα σε δάση από σύμβολα
που τον παρατηρούν με φιλικές κραυγές

Με είχε κόψει κρύος ιδρώτας - από αυτούς τους γνωστούς των οποίων η κατάληξη δεν είναι παρά η λεκάνη της τουαλέτας. Είχα χλωμιάσει και έμοιαζα στη φιγούρα που είχε ζωγραφίσει ο Varg. Ήμουν μεταμοντέρνα κομμένος. Άρπαξα την κόκα κόλα και μέσα στον πανικό μου την ανακίνησα τόσο ώστε να καταβρέξω το έκθεμα του Varg με ανθρακικό.

Με παρακολουθούσαν σιωπηλοί. Αργότερα αντιλήφθηκα ότι το έκαναν αυτό διότι δεν ήταν σίγουροι αν είχε ολοκληρωθεί το δρώμενο με τις... κραυγές μου. Επρόκειτο για ήχους άγριους, που κινούνταν σαν να πηδούσε το κβάντο από στοιβάδα σε στοιβάδα, για ήχους αρκουδίσιους που ξέσκιζαν το μεταμοντέρνο ουρλιαχτό του Varg αφήνοντας τα συστατικά του γυμνά μπροστά στα μάτια όσων βρίσκονταν εκεί, στη γκαλερί.

Δεν άργησαν όμως να ξεσπάσουν σε χειροκροτήματα. Αποθέωση! Όλοι μου έσφιγγαν το χέρι, άλλες με σφιχταγκάλιαζαν, οι πιο τολμηροί ανάμεσά τους δοκίμαζαν και αυτοί τις κραυγές τους, προσδίδοντάς τους επιδοκιμαστικό χαρακτήρα με πεντοχίλιαρα που κολλούσαν στο μέτωπό μου, σαν να περίμεναν μία τελευταία κραυγή από μέρους μου. (Αργότερα θα μάθαινα ότι κάποιοι είχαν ηχογραφήσει τις κραυγές μου και κυκλοφορήσει τα μπούτλεγκς στην αγορά, κάνοντάς τες ανάρπαστες και καθιστώντάς με τον πλέον αντισυμβατικό underground καλλιτέχνη, έναν καλλιτέχνη που είχε δημιουργηθεί κυριολεκτικά out of thin air και αποκτήσει το οντολογικό του βάρος στην κλανιόλα του πολιτισμού του τίποτα).

Είχα δημιουργήσει, αντιστρέφοντας τον Διαφωτισμό τους, το δικό μου project - θα το ονόμαζα Project Burzum και θα στρατολογούσα μέλη των οποίων τα διαπιστευτήρια στις κραυγές ήταν κάτι παραπάνω από ηχηρά.

Εκλεκτά αποσπάσματα από το Αλληλουχίες του Μπωντλαίρ, από Τα Άνθη του Κακού, Εκδ Γκοβόστη, μετάφραση Δέσπω Καρούσου παρεμβλήθηκαν μπολνταρισμένα στους δικούς μου πλάγιους στίχους καθώς αποδείχτηκε ότι η λαδόκολλα είχε πάνω της το συγκεκριμένο ποίημα του Σβεντενμποργκιανού απογόνου και πρωτομυριστή των σεκάνς

[AlienWay]

Το πρώτο τραγούδι του Βαργκ που άκουσα, ήταν μια διαρκής, ανυπόφορη τσιρίδα και στο κλιπ έδειχνε έναν καμπινέ εξωτερικού χώρου μέσα σε ένα νορβηγικό δάσος.

[neon imposter]

μια φορά πήγα τουαλέτα με το λαπτοπ κ έβαλα mortification κ όταν βγήκα οι τύποι στο κάμπινγκ παραδέχτηκαν πως έριχναν σόδα στο φαί

νόμιζαν ότι τα φωνητικά του τραγουδιού ήταν δικά μου