Ίταλο Καλβίνο

Πεζογραφία, ποίηση, γλώσσα και γραπτός λόγος, βιβλία
νύχτα

Ίταλο Καλβίνο

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 22 Δεκ 2018, 23:23

Η παράταιρη παντόφλα.

Σ' ένα ταξίδι του σε κάποια χώρα της Ανατολής, ο κύριος Πάλομαρ αγόρασε στο παζάρι ένα ζευγάρι παντόφλες. Όταν γύρισε στο σπίτι, προσπάθησε να τις φορέσει: αμέσως συνειδητοποιεί ότι η μία παντόφλα είναι πιο μεγάλη από την άλλη και γλιστρά από το πόδι του.
Θυμάται το γέρο πωλητή καθισμένο ανακούρκουδα σε μια γωνιά του παζαριού, μπροστά σ' ένα σωρό από παντόφλες όλων των διαστάσεων, ριγμένες ανάκατα. Τον βλέπει να ψάχνει στο σωρό για να βρει μια παντόφλα κατάλληλη για το πόδι του, τον βλέπει να τον βάζει να τη δοκιμάσει, κι ύστερα να ξαναρχίζει να ψάχνει, και τέλος να του παραδίδει το υποτιθέμενο ταίρι της, ταίρι που ο ίδιος παραλαμβάνει χωρίς να δοκιμάσει.

"Ίσως τώρα - σκέφτεται ο κύριος Πάλομαρ- κάποιος άλλος άντρας να περπατά σ' εκείνη τη χώρα με δυο αταίριαστες παντόφλες."
Και βλέπει μια αδύνατη σκιά να διασχίζει την έρημα κουτσαίνοντας, με μια παντόφλα που σε κάθε βήμα του γλιστράει από το πόδι, ή είναι πολύ στενή ώστε να του σφίγγει τη φυλακισμένη του πατούσα.
"Ίσως κι εκείνος τούτη τη στιγμή να σκέφτεται εμένα, ίσως να ελπίζει πως θα με συναντήσει για ν' ανταλλάξουμε τις παντόφλες μας. Η σχέση που μας συνδέει είναι πιο καθαρή και συγκεκριμένη από χιλιάδες άλλες σχέσεις που συνδέουν τα ανθρώπινα πλάσματα. Κι όμως δε θα συναντηθούμε ποτέ". Αποφασίζει να συνεχίσει να φορά αυτές τις αταίριαστες παντόφλες από αλληλεγγύη σ' αυτόν τον άγνωστο σύντροφο της κοινής ατυχίας, για να κρατήσει ζωντανή αυτήν την τόσο σπάνια αίσθηση συμπληρωματικότητας, αυτή την αντανάκλαση των κουτσών βημάτων από τη μια ήπειρο στην άλλη.

[...]

Ίσως ο άγνωστος σύντροφος να κούτσαινε σε μια άλλη εποχή. Ίσως η ασυμμετρία των βημάτων τους να έχει την αντιστοιχία της όχι μόνο στην απόσταση που χωρίζει τη μια ήπειρο από την άλλη, αλλά και σε μια απόσταση αιώνων. Αυτό όμως δεν κάνει τον κύριο Πάλομαρ να νιώθει λιγότερη αλληλεγγύη γι' αυτόν. Συνεχίζει να σέρνει τα πόδια του με δυσκολία για ν' ανακουφίσει τη σκιά του.
Mona Hatoum, Roadworks.jpg

Άβαταρ μέλους
Papa John
Δημοσιεύσεις: 7868
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 23:08

Re: Ίταλο Καλβίνο

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Papa John » 31 Ιαν 2019, 22:10

Εάν το βρεις (που θα το βρεις),σου συνιστώ να πάρεις και να διαβάσεις το βιβλίο του "Ο διχασμένος υποκόμης",πολύ τρελλή ιστορία.

νύχτα

Re: Ίταλο Καλβίνο

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 31 Ιαν 2019, 23:54

είναι το δεύτερο αγαπημένο μου μετά τη σπειροειδή γραμμή
από τα κοσμοκωμικά

Άβαταρ μέλους
νύχτα
Δημοσιεύσεις: 8657
Εγγραφή: 03 Μαρ 2019, 12:18

Re: Ίταλο Καλβίνο

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 16 Απρ 2019, 10:57

Η περιπέτεια ενός φωτογράφου

Ο Αντονίνο Παράτζι δεν ακολουθεί τη συνήθεια να φωτογραφίζει όταν πηγαίνει π.χ. εκδρομές· δεν τον ενδιαφέρει η εμπειρία τού ν’ αποκτήσει την αίσθηση του αμετάκλητου γεγονότος, που υπήρξε πραγματικά και δεν είναι πια δυνατόν ν’ αμφισβητηθεί από κανέναν. (…) Στη μανία των πρωτάρηδων γονιών να φωτογραφίζουν τους απογόνους για να τους ακινητοποιήσουν σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία ή σε μια έγχρωμη διαφάνεια, ο μη φωτογράφος και μη γονιός Αντονίνο έβλεπε την πρώτη φάση μιας πορείας προς την τρέλα, που άρχιζε μέσα από εκείνο το μαύρο κουτί.
Παρόλη αυτή την αρχική του τοποθέτηση, η καθημερινότητα και η εισβολή της μηχανής στη ζωή μας τον σπρώχνει ν’ αλλάξει σιγά-σιγά στάση. Αρχικά, δεν μπορεί ν’ αρνηθεί τις καλές του υπηρεσίες σε όποιον ξένο τον παρακαλεί να πιέσει απλώς το κουμπί για να βγει μια αναμνηστική φωτογραφία. Η συμμετοχή του τον ωθεί στο να κάνει διάφορες παρατηρήσεις και να διατυπώνει διάφορες θεωρίες οι οποίες εξελίσσονται σ’ όλη τη διάρκεια του διηγήματος:
Η απόσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα που φωτογραφίζουμε, γιατί μας φαίνεται ωραία, και ανάμεσα στην πραγματικότητα που μας φαίνεται ωραία επειδή τη φωτογραφίσαμε, είναι ελάχιστη (…) Αρκεί να αρχίσετε να λέτε για κάθε πράγμα: «Α, τι όμορφο που είναι, πρέπει να το φωτογραφίσω!» και ήδη έχετε φτάσει στο επίπεδο του ανθρώπου που σκέφτεται ότι όλα όσα δεν έχουν φωτογραφηθεί χάνονται, σα να μην υπήρξαν ποτέ, και άρα, ότι για να ζει κανείς πραγματικά, πρέπει να φωτογραφίζει όσο περισσότερα πράγματα μπορεί.
Και:
Τι σας σπρώχνει, κορίτσια, να αποσπάσετε από τη ροή της ημέρας που ζείτε, σα να’ ναι φέτες, αυτά τα χρονικά διαστήματα που κρατούν μονάχα ένα δευτερόλεπτο; Όταν παίζετε με τη μπάλα, ζείτε στο παρόν· όταν όμως η ιδέα της φωτογραφίας επεμβαίνει και κρύβεται πίσω από κάθε κίνησή σας, δεν σας απασχολεί πια η χαρά του παιχνιδιού, αλλά η προβολή του στο μέλλον, η αγωνία να μπορέσετε να βρεθείτε μετά από 20 χρόνια, μ’ ένα κιτρινισμένο χαρτονάκι στα χέρια κλπ.
Ο Αντονίνο καταλήγει ότι οι άνθρωποι πρέπει να επιστρέψουν στα ποζαρισμένα πορτρέτα· αγοράζει μια παλιά φωτογραφική μηχανή και:
Πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή, εξηγούσε στις δυο φίλες. Ν’ ανακαλύψουμε ξανά τον τρόπο με τον οποίο έπαιρναν πόζα οι παππούδες μας, τις συμβατικές τους στάσεις, να ξαναβρούμε την κοινωνική τους σημασία, τα ήθη, τα γούστα, την κουλτούρα τους. Έτσι, βάλθηκε να σκηνοθετεί και να φωτογραφίζει αλλεπάλληλα τις δυο φίλες του, γιατί έψαχνε τη μοναδική φωτογραφία, τη φωτογραφία που θα περιλάμβανε μέσα της όλες τις άλλες. Όμως, όχι· και πάλι υπήρχαν πολλές πιθανές φωτογραφίες της Μπίτσε και πολλές Μπίτσε που ήταν αδύνατον να φωτογραφηθούν. (…) Ήταν κι αυτός ένας που απλά παρακολουθεί τη ζωή που δραπετεύει, ένας κυνηγός του άπιαστου, όπως χιλιάδες άνθρωποι που βγάζουν στιγμιαίες φωτογραφίες.
Έπρεπε να ακολουθήσει τον αντίθετο δρόμο. Να προσπαθήσει να φτιάξει ένα πορτρέτο εντελώς επιφανειακό, εύκολο και μονοσήμαντο, που να μην ξεφεύγει από τη στερεότυπη, συμβατική όψη μιας μάσκας.
Η περιπέτεια λοιπόν συνεχίζεται, με τον Αντονίνο να ψάχνει να βρει τη μια και μοναδική στάση της Μπίτσε… το πάθος του τον οδηγεί (πέρα από τη σύναψη σχέσης με την …Μπίτσε), στο να φωτογραφίζει οτιδήποτε, ακόμα και την απουσία της Μπίτσε. Του ήρθε η ιδέα να συνθέσει έναν κατάλογο με ό, τι συνήθως μένει έξω από το οπτικό πεδίο όχι μόνο των φωτογραφικών μηχανών αλλά και των ανθρώπων.(…) Μια μέρα άρχισε να κάνει κομματάκια τις φωτογραφίες της Μπίτσε ή χωρίς την Μπίτσε, όλες τις φωτογραφίες που το πάθος του είχε συσσωρεύσει μήνες τώρα, να ξεσκίζει τα δοκιμαστικά που κρατούσε κρεμασμένα στον τοίχο, να κόβει με το ψαλίδι τα αρνητικά, να καταστρέφει τις διαφάνειες.
Ίσως η πραγματικά αληθινή φωτογραφία, σκέφτηκε, να είναι ένας σωρός από κομματιασμένες εικόνες ιδιωτικής ζωής πάνω σε ένα τσαλακωμένο πλαίσιο.
Τέλος, (…) Ο μόνος δρόμος που του απόμενε ήταν να φωτογραφίζει φωτογραφίες.



Οι δύσκολοι έρωτες
fear as night can’t be shut off

Απάντηση


  • Παραπλήσια Θέματα
    Απαντήσεις
    Προβολές
    Τελευταία δημοσίευση

Επιστροφή στο “Λογοτεχνία”

Phorum.com.gr : Αποποίηση Ευθυνών