Νὰ ἤμουν, τώρα, ἀρχαῖος Ἕλληνας, - τελείως ἀρχαῖος, ὄχι σὰν ἐσᾶς!

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Θεατρίνος

σὰν ἓνα δάκρυ.
2η συνέχεια

- Μπά! Ὄρεξη γι' ἀστεῖα θά 'χει!...

- Ἠλίθιος λαός!..

- Ποιός ξέρει, τὸν φουκαρά, τί νὰ ἔχει... Ἔλα, πᾶμε.

Καὶ οἰ δυό μας ἄνθρωποι ἀπόμειναν τώρα μόνοι. Τὸ θύμα ἄρχισε νὰ συνέρχεται, νὰ καταλαβαίνει πὼς χάνει στὸ παιχνίδι ἤ πὼς δὲν φαινόταν κι' ἄσχημο τὸ διασκεδαστικὸ ἐκεῖνο ἀναπάντεχο... Ποῦ θὰ ἔβγαζε τάχα; Γι' αὐτὸ πρόσεξε πρῶτα π ο ι ὀ ς τὸν ἐνοχλοῦσε; ἔνας κάπως καλὰ ντυμένος, κυρίως κομψὸς ἀπὸ μόνος του νέος ἄντρας, γύρω στὰ εἴκοσι ὀκτώ...Κάτι πολὺ συγγενικὸ μὲ Θεοτοκόπουλο..

-Κύριέ μου, τὸν διέκοψε ὀ ἄλλος ἀπὸ τὶς σκέψεις του αὐτές, νὰ μοῦ πεῖτε συγχαρητήρια.

Τὸ θύμα δάγκωσε τἂ χείλια του, κοίταξε δεξιὰ ἔναν παππὰ ποὺ περνοῦσε, τοῦ ξέφυγε κάποιο τὶκ καὶ παρὰ τὴ θέλησή του εἶπε:

- Πηγαίνετε, σᾶς παρακαλῶ. Ἀφῆστε με ἤσυχο.
- Σᾶς ἐνοχλῶ; Ὤ, τί κρίμα... Ὄπως εἴδατε ὄμως κανένας τους δὲν μὲ πρόσεξε, δὲν μοῦ ἔδωσαν κἄν σημασία. Τί τὰ θέλετε, ἔγινα καὶ γὼ σὰν τοὺς ἄλλους, ἔνας τύπος κοινός, οὔτε κἄν τύπος.Οὔφ!΄Τώρα σὰ νὰ ἰδρώνω. Ἠ ἀλήθεια εἶναι πὼς ἀκόμη κουράζομαι λίγο σὰν προσπαθῶ νὰ μὴν ἔχω ἔνα, πῶς νὰ τὸ ποῦμε, ἔνα ὔφος...δικό μου! Μὰ καὶ βέβαια τὸ ξέρετε: ἀντέδρασα ὄπως ὀ καθένας ποὺ θ' ἄκουγε κάποιον ξαφνικὰ μέσα στὸ δρόμο νὰ φωνάζει «βοήθεια ». Διαφορε-τικὰ θὰ μποροῦσα...νά, ἄς ποῦμε νὰ γελάσω μὲ τὸν τρόπο ποὺ φωνάξατε! Σχεδὸν τσιρίξατε σὰν κάτι γεροντοκόρες ποὺ ἀντικρύζουν ἔναν ἄντρα μισόγυμνο ἤ ἔνα ποντίκι στὸ μαξιλάρι τους.

- Εἶστε ἠλίθιος ...ἔνας χασομέρης! Ἔχω δουλειά, κύριε!

-Μμμμ!... Καὶ ποῦ θὰ πᾶτε; Σἰγουρα γιὰ ραντεβοῦ πρόκειται, τὸ κατάλαβα ἀπ' τὴν κακή σας ὄψη..

- Σᾶς ἀπαγορεύω !..

- Ἐλᾶτε τώρα, γιατί μοῦ θυμώνετε; Μὲ γυναίκα θὰ συναντηθεῖτέ, ἔ; Μὲ ἄντρα; Ὤ, δὲν εἶπα δὰ καὶ τὀποτα κακό! Βλέπετε τὸ πιστόλι μου; ('Δὲν μᾶς βλέπει κανεὶς - ἔννοια σας!) Θὰ σᾶς συνοδέψω. Πεῖτε πὼς ἔχετε μπροστά σας μία ἀπ' τὶς πιὸ κακορίζικες βδέλλες! Δὲν θὰ σᾶς ρουφήξω τὸ αἵμα. Χρειάζομαι μόνο τὴν έλκυστικὴ συντροφιά σας. Δηλαδὴ κάτι χειρότερο ἀλλὰ θὰ ἀπολαύσω μ' όποιονδήποτε τρόποτὴ συντροφιά σας. Ἔτσι μοῦ κάπνισε.Μπορεῖ καὶ νὰ κοιμηθοῦμε μαζύ- ἀδιάφορο ποῦ. Μὲ τὸ πιστόλι μου στὸ προσκεφάλι σας, ἄν θέλετε. Τί μὲ κοιτᾶτε; « Ἐμπρός, ἔκαμες τὴν τύχη σου ἄν τὸ θελήσεις νὰ γίνει ». Ξέρεις τί σημασία θά χει αὔριο γιὰ τὶς ἀναμνήσεις σου ἠ συντροφιά μου; Ρούφηξέ την ὄπως κάποτε βύζαινες τὴν μάννα σου ἀλλὰ νιῶθε το. Ἔλα. « Μὴ φοβᾶσαι τὸ μεγαλεῖο· ἆλλοι γενιόνται μεγάλοι, ἆλλοι καταχτοῦν τὸ μεγαλεῖο κι' ἆλλοι δέχονται τὸ μεγαλεῖο σὰ τοὺς πέφτει ἀπὸ τὸν οὐρανό. » Χὰ.. χὰ... χά.. Στὸ τέλος τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, κύριέ μου, κατόρθωσα νὰ μεταδόσω κάτι ἔρωτες, τότε ποὺ εἶχα ἐρωτευτεῖ μιὰ-δυὸ φορές. Μὲ ἀγώνα, δὲν λέω.. ἀλλὰ τὸ πέτυχα. Ἔπιασα στὰ χέρια μου τὸ ἄπιαστο, γιὰ νὰ εἶμαι εἰλικρινὴς τὸ ψέμα, σᾶς λέω τὴν ἀλήθεια, ἔπιασα τὸ ψέμα τοῦ ἀληθινοῦ ἔρωτα, πιστέψτε με.Τὴν πρώτη φορὰ ἦταν ἔνα κορῖτσι, τὸν καιρὸ ποὺ καὶ οἰ δυὀ μας ἤμασταν παρθένοι. Δηλαδή, μὰ ἄς καθήσουμε ἐδῶ νὰ σᾶς τὰ πῶ... ἐκείνη μὲ νόμιζε πεπειραμένο. Καταλάβαινα πὼς ἔτσι ἔπρεπε νὰ τῆς παρουσιαστῶ. Κι' ἔτσι εἶπα πρῶτος τὸ πρῶτο ψέμα, λαβώνοντας πρῶτος τὴν ἀγάπη μας. Ὤσπου, κάποτε πέθανε - ό ἔρωτάς μας, θέλω νὰ πῶ, μὲ ἐννοεῖτε; Βέβαια, θὰ προτιμοῦσα τώρα νὰ πέθαινε ἐκείνη , γιὰ νὰ τὴν ἔχω μὲς τὰ μάτια μου νὰ ζεῖ ὄπως πολλὲς φορὲς τὴν εἶδα, εὐτυχισμένη. Λοιπόν πέθανε. Πάει καλά. Μ' ὄλο ποὺ θὰ προτιμοῦσα ν' ἄδειαζα ὄλες αὐτὲς τὶς σφαῖρες στὴν καρδιά μου, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ μὴν ἀπομείνει ἄδεια,

- Ὄλοι μας ἔχουμε ἀγαπήσει, νέοι, μιὰ φορά, τὸν διέκοψε ὀ ἆλλος.


[συνεχίζει].

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Θεατρίνος


σὰν ἓνα δάκρυ.

3η συνέχεια.

-Ἴσως!..Κι ἔπειτα, μὲ βρῆκαν οἱ δρόμοι ἐξόριστο ἀπὸ κάθε θέρμη. Μόνος, Ἔρημος. Κοιτῶντας τὸν κόσμο καὶ χωρὶς νὰ βλέπω τίποτα. Πῶς νὰ σᾶς τὸ πῶ, κύριέ μου; Τίποτα.Μόνο δάκρυα ἔβλεπα. Ὣσπου εἶδα ἐκεῖνον.

Ἐδῶ ὁ παράξενος ἄνθρωπος κοίταξε τὸ θύμα του ὁλοΐσια βαθιὰ στὰ μάτια καρφωτὰ σὰν ἐπιτέλους νὰ τὸν σκότωνε. Κι' αὐτὸς σὰ νὰ ντράπηκε ποὺ κατάλαβε τί ἦταν αὐτὸς ὁ «ἐκεῖνος »

- ... Ἓναν ἄντραπιὸ δυστυχισμένο κι' ἀπὸ μένα. Ἡ καρδιά μου γέμισε εὐθὺς μὲ τὴ δυστυχία του.

Τώρα κι' οἰ δυὸ σώπαιναν.

-Λοιπόν; ρώτησε ὀ ἀκροατής.

- Ὄπως βλέπετε κλαίω.Δὲν ντρέπομαι αὐτοὺ ποὺ μᾶς κοιτᾶνε.Τί κουτὸ νὰ βλέπουμε γύρω μας μιὰ καὶ δὲν βλέπουμε τίποτα. Μονάχα μέσα μας καὶ πολὺ ψηλἀ, πολὺ μακριὰ θά 'πρεπε νὰ στέλνουμε τὸ βλέμμα μας. Νά, θέλω νὰ πῶ, μὴν κοιτᾶτε τὸ καταραμένο τοῦτο πράμα ποὺ ἤ σᾶς σκοτώνει ἤ σᾶς ἀφήνει ν' ἀργοσαπίζετε στὴ ζωή. Ἕνα ἠλίθιο ὄπλο ὄπως ἠλίθιοι εἶναι κι ὄσοι ὁπλίζονται Γιατί τὸ φοβᾶστε; Σᾶς ἀγαπῶ. Γι' αὐτὸ θά 'πρεπε μᾶλλον νὰ πιέσω τὴ σκανδάλη πρὶν πάψω ν' ἀγαπῶ κάποιον. Ὡστόσο, δὲ μπορῶ νὰ σᾶς σκοτώσω...

- Μἀ... γιατί κλαῖτε τώρα σὰν παιδί;

- Θέλω νὰ σκοτώσω...

- Έμένα; Γιατί;

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Θεατρίνος


σὰν ἓνα δάκρυ.


4η συνέχεια

-Ὄχι. Νὰ σκοτώσω ὄ,τι δὲν σκότωσα καὶ μὲ σκότωσε.Τί λέω, θεέ μου; Παραλογίζομαι. Σᾶς παρακαλῶ, φύγετε. Φύγετε, σοβαλολογῶ. Σᾶς ἱκετεύω. Γιατί τὸ ξέρω πὼς ἠ καρδιά μου εἶναι πάλι ἄδεια. Ὁρῖστε , πᾶρτε σεῖς τὸ πιστόλι μου. Χάρισμά σας. Ὤ, πᾶρτε το! Ἔχετε τὴν εὐχή μου.Χά!..Καὶ πιέστε τὴ σκανδάλη. ἐκδικηθεῖτε, ἁμυνθεῖτε μπροστὰ σ' ἓναν ἀκίνδυνο, ἀκόμη, γιὰ σᾶς τρελλό. Μὴν ἀμφιβάλλετε πὼς θὰ μποροῦσα ἐγὼ νὰ σᾶς σκοτώσω κάποτε. Νά, τὰ μάτια μου γίνανε διάπλατα, οἱ κόρες σᾶς καρφώνουν στὴν ἀκινησία τῆς ἡδυπάθειας, τὰ χείλη μου διψοῦν τὸνχαμό σας, σχεδὸν δὲν ἀναπνέω, ὁρῖστε, δεῖτε το καὶ μόνος σας... Πιέστε τὴ σκανδάλη... Θᾶρρος! Καλέ μου ἄνθρωπε, στὴ ζωὴ χρειαζόμαστε θᾶρρος γιὰ νὰ σκοτώνουμε καὶ νὰ προχωροῦμε. Ποῦ σημαδεύετε; Νά ἡκαρδιά μου!

Τότε ἀκούστηκε ἓνας ξερὸς κρότος στὸν ἀέρα καὶ...

- Τί σᾶς ἔλεγα;

Ὁ ἆλλος εἶχε ξεκαρδιστεῖ στὰ γέλοια.

- Νὰ σᾶς μιμηθῶ; «Πιέστε τὴ σκανδάλη... μπροστὰ σ' ἓναν ἀκίνδυνο τρελλό... εἶναι τόσο ἁπλό... καὶ διασκεδαστικό... »
Μὲ κολακεύετε!

- Μά, νά 'ναι ἄδειο!... Τί σᾶς -ἦρθε νὰ μοῦ σκαρώσετε! Ὁμολογῶ, εἶχα τρομάξει κι' ἤθελα νὰ βεβαιωθῶ πὼς μπορεῖ καὶ νὰ μὴν ἤτανε γεμάτο κι' ἄς μὴν τὸ πίστευα. Σᾶς πῆρα γι' ἀληθινὰ τρελλὸ.Μπορεῖ νὰ σᾶς σημάδευα ἄν δὲν...

-...Ἄν δὲν; . ..

-... Σᾶς εἶχα δεῖ στὸν ὕπνο μου!

-- Ἄ!


[Συνεχίζει

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Θεατρίνος


σὰν ἓνα δάκρυ
5η συνέχεια

Εἶναι περίεργο, βλέπω σχεδὸν αὐτὸ ποὺ περίπου θὰ μοῦ συμβεῖ. Χτὲ εἶδα ἐσᾶς. Ἔτσι ὅπως εἶστε κι'ἄς μὴ σᾶς ἤξερα .Ἴσως νὰ ἔχουμε συναντηθεῖ χωρὶς νὰ δὠσουμε σημασία...

-Ἐγὼ σᾶς εἶχα προσέξει πάντως. Ἀλήθεια, πιστεύετε στὰ ὄνειρα;

-Σᾶς λέω, εἶδα ἐσᾶς καὶ ξύπνησα ἀμέσως κάπως ἀνήσυχος μὰ καὶ κάπως αἰσιόδοξος , θά 'λεγα.

- Τὸ πιστόλι τὸ εἴδατε;

- Εἶστε θεατρίνος;

- Τί λέτε, πᾶμε νὰ πιοῦμε μιὰ μπύρα;

- Σᾶς κερνῶ.



-Στὴν ὑγειά σας!

- Εἰς ὑγείαν ἀλλὰ στὸν ἑνικὸ πλέον - δὲν τὸ εἴπαμε;

- Ὅπως ἀγαπᾶς!

Κοιτάζονταν κι' οἱ δυὸ συμπαθητικά, χαμογελῶντας. Ποῦ καὶ ποῦ ἔριχναν ὁλόγυρα μιὰ ματιὰ στὸν κόσμο, πᾶντα μ' ἓνα χαμόγελο.

- Μοιάζεις σπανιόλος! εἶπε ὁ παράξενος ἄνθρωπος.

-Σπανιόλος; Τἰ Σπανιόλος; Πῶς ; Γιατί

[Συνεχίζει]

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Θεατρίνος


σὰν ἓνα δάκρυ


6η συνέχεια.
- Εἶσαι ἀπόλαυση! Ἀγαπᾶς τὸ θέατρο;

- Ἐγὼ βλέπω, τώρα μαζύ σου, πὼς ἡ ζωὴ καμιὰ φορὰ εἶναι δροσερὴ σὰν ἕνα ποτῆρι μπύρα. Ἔ;

- Μμμμ...Ἤ σὰν τὴν ἈλίκηΒουγιουκλάκη - τί /επαθες; Χριστός... Χριστός...Δὲν εἴπαμε δὰ καὶ νὰ πνιγεῖς... Πιὲς λίγη μπύρα.

- Βουγιουκλάκη;

-Εἶναι ἀστεῖο; Μ' ἀρέσουν οἱ ἀπιθανολογίες. Ὁρῖστε πιές την. Στὴν ὑγειά σου. Συνήθως ἐκφράζουν τὴν ζωή.
-...Ἤ στολίζουν τὸν θάνατο..

- Μά ὄχι, βρῆκα τὸ νόημα τῆς ζωῆς, τῆς ζωῆς μου, ἄν θέλεις.

Ὀ ἆλλος ἄφησε στὸ τραπέζι τὸ ποτῆρι καὶ περίμενε ν' ἀκούσει.

- Λόγια. παρξη ἴσον λόγια. Τίποτ' ἆλλο, ἀγαπητέ μου φίλε. Νά, ἔχω ἐδῶ ἕνα ποἰημα: («Δυὸ ἀγόρια ἐρωτευμένα ».

Δυὸ ἀγὀρια ἀνταλλάζουν ἡδονὲς,

μἰα «-Κέρνα », μία «- Πιές »...

καὶ μεθοῦνε μ ὀμορφιές.

Εὐτελῆ κορμιὰ σ' ἑλληνικὲς χαρὲς.

Νύχτα φύγε, Μέρα μπές,

φώτιζε τὶ δυὸ καρδιές.

Δυὸ ἀνύπαρκτες λαχτάρες, δυὸ θανὲς.

Μία στέρνα μ' ἀγκαλιὲς,

π' ὅλο φεύγει μὲς τὸ χτές.

Ὁ παράξενος ἄνθρωπος ἄφησε τὴ φωνή του νὰ σβήσει. Ὁ ἆλλος ἔξυσε τὸ κεφάλι του καὶ μὲ βλέμμα σκυθρωπὸ κοίταξε τὸ ρολόι, κοίταξε τὸ γκαρσόνι, κοίταξε τὰ χέρια του ποὺ ἔτρεμαν πάνω στὸ τραπέζι, κοίταξε τὸν ἆλλον ποὺ δὲν ἤξερες ἄν πονοῦσε ἤ γελοῦσε...Ἕνα καρδιοχτύπι ἄρχισε τότε νὰ μετρᾶ τὸν τραγικὸ χρόνο τὶκ...τὰκ ...τὰκ...

Καὶ τότε ἤπιανε κι' ἄλλη μπύρα γιὰ νὰ ζαλιστοῦν, γιὰ νὰ γελάσουν, γιὰ νὰ τοὺς ἔρθουν κι' ἆλλα λόγια. Ἀλλὰ κι' οἱ δυό - ὁ καθένας χωριστὰ, μχωριστὰ μὲ τὶς δικές του ἀφορμὲς δακρύσανεμὴ ὁπολυπροσέχοντας πιὰ τί λένε - ἀρκεῖ ποὺ ἤτανε λόγια, πολὺ πιθανὸν ὄμορφα, γιατὶ φύγανε ἀγκαλιασμένοι.

Τὰ μεσάνυχτα τοὺς βρήκανε στ' ἄγρια βράχια μιᾶς ἀκροθαλασσιᾶς, γυμνοὺς σὰν τὰ βράχια,

ὁρμητικοὺς σὰν τὰ κύματα, ὥσπου ἔπεσαν χάμω καὶ κοιμήθηκαν, ἀθῶοι, κουρασμένοι, φίλοι γιὰ πᾶντα.

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

θεατρίνος
σὰν ἓνα δάκρυ

7η συνέχεια

Ὁ ἕνας ὀνειρεύτηκε πὼς ζοῦσε. Ὁ ἆλλος ἀκόμη καὶ στὸν ὗπνο του χάιδευε τὸ πιστόλι ποὺ τοῦ χάρισε ὁ ἀναπάντεχος σύντροφος κεῖνο τὸ βράδυ κι' ἔνιωθε μιὰ παράξενη ἡδονὴ στὰ δάχτυλα καθὼς τὰ λόγια του βουΐζαν ἀκόμη στ' αὐτιά του.

- Πῶς ἀλλοιῶς νὰ σὲ πλησίαζα; Κλείνοντάς σου τὸ μάτι; Κάνοντας μιὰ ὁποιαδήποτε χειρονομία; Μιὰ συνάντηση καὶ ἕνα «γειά σου». Ἕνα καθημερινὸ τροπάρι . Κι' ὅμως, θά 'θελα νὰ συγκινήσω ἕναν ἄνθρωπο... ῾Η θέα ἑνὸς πιστολιοῦ προσθέτει πολὺ στὸ σὲξ-ἀπήλ... Σ'τὸ χαρίζω,

Κ αὶ μ' ὅλ' αὐτά, σὰν βγῆκε τὸ πρωὶ ὁ ἥλιος νὰ τοὺς χαϊδέψει τὰ λυγερὰ κορμιὰ, ἀκούστηκε μιὰ κραυγὴ στεγνὴ ἀπὸ ἀντίλαλους, γιατὶ ὁ ἕνας ἀπ' τοὺς δυὸ εἶχε ἐξαφανιστεῖ.

[The Rebel]

30 Ιανουαρίου 2023
Επίκουρος: Γεννηθήκαμε μία φορά, δεν υπάρχει τρόπος να γεννηθούμε και δεύτερη…



Στην περίφημη επιστολή προς τον Μενοικέα διαβάζουμε:

«Κοίτα να συνηθίσεις στην ιδέα ότι ο θάνατος για μας είναι ένα τίποτα. Κάθε καλό και κάθε κακό βρίσκεται στην αίσθηση μας, όμως θάνατος σημαίνει στέρηση της αίσθησης. Γι’ αυτό η σωστή εκτίμηση ότι ο θάνατος δεν σημαίνει τίποτα για μας, μας βοηθά να χαρούμε τη θνητότητα του βίου: όχι επειδή μας φορτώνει αμέτρητα χρόνια αλλά γιατί μας απαλλάσσει από τον πόθο της αθανασίας. Δεν υπάρχει, βλέπεις, τίποτα το φοβερό στη ζωή του ανθρώπου που ‘χει αληθινά συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει τίποτα το φοβερό στο να μη ζεις. Άρα είναι ανόητος αυτός που λέει ότι φοβάται το θάνατο, όχι γιατί θα τον κάνει να υποφέρει όταν έρθει αλλά επειδή υποφέρει με την προσδοκία του θανάτου. Γιατί ό,τι δεν σε στεναχωρεί όταν είναι παρόν, δεν υπάρχει λόγος να σε στεναχωρεί όταν το προσδοκείς. Το πιο ανατριχιαστικό, λοιπόν, από τα κακά, ο θάνατος, είναι ένα τίποτα για μας, ακριβώς επειδή όταν υπάρχουμε εμείς αυτός είναι ανύπαρκτος, κι όταν έρχεται αυτός είμαστε ανύπαρκτοι εμείς.

Γεννηθήκαμε μια φορά και δε γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη, κι είναι βέβαιο πως δεν θα υπάρξουμε ξανά στον αιώνα τον άπαντα. Εσύ όμως, ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία γι’ αργότερα. Κι η ζωή κυλά με αναβολές και χάνεται, κι ο καθένας μας πεθαίνει μες στις έγνοιες.”

Ο θάνατος λοιπόν δεν έχει να κάνει ούτε με τους ζωντανούς ούτε με τους πεθαμένους, αφού για τους ζωντανούς δεν υπάρχει, ενώ οι τελευταίοι δεν υπάρχουν πια. Βέβαια, οι πολλοί άλλοτε πασχίζουν
ν’ αποφύγουν το θάνατο σαν να ‘ναι η πιο μεγάλη συμφορά, κι άλλοτε τον αποζητούν για να αναπαυθούν από τα δεινά της ζωής. Απεναντίας ο σοφός ούτε τη ζωή απαρνιέται ούτε την ανυπαρξία φοβάται. Γιατί δεν του είναι δυσάρεστη η ζωή αλλά ούτε και θεωρεί κακό το να μη ζει.
Κι όπως με το φαγητό δεν προτιμά σε κάθε περίπτωση το πιο πολύ μα το πιο νόστιμο, έτσι και με τη ζωή: δεν απολαμβάνει τη διαρκέστερη μα την ευτυχέστερη. Κι είναι αφελής όποιος προτρέπει τον νέο να ζει καλά και τον γέρο να δώσει ωραίο τέλος στη ζωή του· όχι μόνο γιατί η ζωή είναι ευπρόσδεκτη αλλά γιατί το να ζεις καλά και να πεθαίνεις καλά είναι μία και η αυτή άσκηση. Όμως πολύ χειρότερος είναι εκείνος που λέει πως καλό είναι να μη γεννηθείς αλλά μίας και γεννήθηκες, βιάσου να διαβείς τις πύλες τον Άδη.

Αν το λέει επειδή το πιστεύει, γιατί δεν αυτοκτονεί; Στο χέρι του είναι να το κάνει, αν το ‘χει σκεφτεί σοβαρά. Αν πάλι το λέει στ’ αστεία, είναι ελαφρόμυαλος σε πράγματα που δεν σηκώνουν αστεία. Ένα τίποτα είναι για μας ο θάνατος. Γιατί ό,τι αποσυντίθεται παύει να αισθάνεται. Κι ό,τι δεν αισθάνεται δεν μας αφορά.

Αυτά λοιπόν, κι όσα σχετίζονται μαζί τους, να τα στοχάζεσαι μέρα και νύχτα, μόνος σου ή με κάποιον σαν και σένα, και ποτέ σου δεν πρόκειται να ταραχτείς, είτε στον ύπνο σου είτε στον ξύπνιο σου• και θα ζήσεις σαν θεός ανάμεσα σε ανθρώπους.»
Από το βιβλίο: ”Επιστολή προς Μενοικέα. Περί Ευτυχίας”
https://hellas-now.com/epikoyros-gennit ... nnithoyme/

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Άὔριο, 20.7.2023, συμπληρώνεται χρόνος ποὺ ἔφυγα..... «θεραπευμένος», λέει, ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο Ἐθνικὸ Κέντρο Ἀποκατάστασης!!!.... Ὅ, τι καὶ νὰ πῶ, χαμένο θὰ πάει. 'Ἐγὼ ξέρω πῶς βασανίζομαι, νὰ μὲ βλέπεις, νὰ γελᾶς καὶ νὰ κλαῖς, ἀκόμη κι' ἄν ἔχεις λόγους νὰ μὲ μισεῖς.Καὶ φυσικὰ, ποῦ νὰ βρεθεῖ σήμερα Ἕλληνας μεγαλοκουτσομπολοστοχαστὴς νὰ σκεφτεῖ γιατί μ' ἄφησαν νὰ φύγω στὰ χάλια μου;

[The Rebel]

11/27/2023
ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΕ! ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ η Θεμιστόκλεια...



Ήταν Γυναίκα... Ιέρεια... Φιλόσοφος... Μαθηματικός.
Δίδασκε Μαθηματικά... Γεωμετρία.
Κυρίως όμως, δίδασκε Ήθος!
Δίδασκε σε όποιον ήθελε να διδαχτεί.

Και στην χώρα των προγόνων μας ήταν πολλοί αυτοί, που ήθελαν!
Ήταν πολλοί αυτοί, που διδάχθηκαν και μετέπειτα δίδαξαν και οι ίδιοι... Αυτοί, που μυήθηκαν στις αποκρυφιστικές γνώσεις και μύησαν με την σειρά τους την επόμενη γενιά.

Οι ναοί των Ελλήνων Θεών με τους ιερείς και τα ιερατεία δεν λειτουργούσαν αποκλειστικά ως θρησκευτικά κέντρα. Το περίφημο και ξακουστό σε όλο τον αρχαίο και σύγχρονο κόσμο Μαντείο του Θεού Απόλλωνα στους Δελφούς λειτουργούσε και ως πανεπιστήμιο. Τα παραγγέλματα των Ελλήνων σοφών, σκαλισμένα στις κολώνες του ναού, σκοπό είχαν την καλλιέργεια υψηλής φρόνησης και ήθους στους πολυάριθμους επισκέπτες του. Και το κορυφαίο και μυστηριώδες δελφικό "Ε" ακόμα και στις μέρες μας να ερμηνεύεται από πολλούς ως τρόπος υποδοχής του επισκέπτη από τον Απόλλωνα, που σήμαινε "Είμαι εγώ" αλλά και "Εσύ Είσαι" ένας άρρηκτος δεσμός μεταξύ πατρογονικών Θεών και ανθρώπων.

Άθελά μου αλλά αναπόφευκτα η σκέψη μου οδηγείται στους νεοέλληνες, οι οποίοι περιφρονούν και χλευάζουν τα ιερά των αρχαίων και τους ιερείς γενικώς, και του συγκεκριμένου μαντείου ειδικώς... Και μάλιστα, ανάμεσά τους δυστυχώς υπάρχουν πολλοί, που δηλώνουν αρχαιολάτρες.
Ας αφήσουμε όμως τους αχάριστους και αγνώμονες και ας επιστρέψουμε στο θέμα της σημερινής ανάρτησης.

Να σας συστήσω, φίλοι μου, την Θεμιστόκλεια! Την ιέρεια του Απόλλωνα!!!
Ήταν μια γυναίκα μαθηματικός και δίδαξε στον Πυθαγόρα τις αρχές της γεωμετρίας και της αριθμοσοφίας. Ο Πυθαγόρας θαύμαζε πολύ τις γνώσεις και την σοφία της.
Κατά τον Αριστόξενο ο θαυμασμός του και ο σεβασμός για την γυναίκα αυτή, ήταν ο και λόγος που δέχτηκε αργότερα στην Σχολή του γυναίκες, ως μαθήτριες αλλά και ως δασκάλες, ανάμεσα στις οποίες ήταν η γυναίκα και οι κόρες του.

Η Θεμιστόκλεια λοιπόν (6ος αιώνας π.χ.). ήταν Μαθηματικός, αλλά και Δελφική Ιέρεια.
Αναφέρεται και από τον Διογένη τον Λαέρτιο, λόγιο και συγγραφέα.
Ο Πυθαγόρας, ένας σοφός με σπάνιο ήθος, διδάχτηκε τις περισσότερες από τις ηθικές του αρχές από την Θεμιστόκλεια. Όπως ανέφερα, συγχρόνως μυήθηκε στις αρχές της αριθμοσοφίας και της γεωμετρίας.
Σύμφωνα με τον φιλόσοφο Αριστόξενο (4οςπ.Χ. αιώνας) η Θεμιστόκλεια δίδασκε μαθηματικά σε όσους από τους επισκέπτες των Δελφών είχαν την σχετική θέληση. Αναφέρεται επίσης, ότι η Θεμιστόκλεια είχε διακοσμήσει τον βωμό του Απόλλωνος με γεωμετρικά σχήματα, που τόσο λάτρευε!
Anastasia Basta.
http://www.press-gr.com/2023/11/blog-post_648.html

[The Rebel]

Φεβρουαρίου 04, 2024
Όταν οι άλλοι ήταν πάνω στα δέντρα... Οι αρχαίοι Έλληνες έφτασαν ένα βήμα πριν την εφεύρεση της ατμοκίνητης υδραντλίας.



Οι επιστήμονες, μηχανικοί και εφευρέτες της Ελληνιστικής εποχής έφθασαν μια ανάσα πριν την αφετηρία της σύγχρονης Βιομηχανικής Επανάστασης: τη δημιουργία της ατμοκίνητης εμβολοφόρου υδραντλίας.

Αυτό ανέφεραν ο καθηγητής του ΕΜΠ Θεοδόσης Τάσιος και ο ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Μιχάλης Τιβέριος σε εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής, το βράδυ της Τρίτης, με τίτλο «Άραγε είχαν ατμοκίνητη υδραντλία οι Πτολεμαίοι;».

Όπως είπε ο κ. Τάσιος, τον καιρό των Πτολεμαίων, οι μηχανικοί είχαν εφεύρει διαδοχικά όλα τα αναγκαία μηχανολογικά εξαρτήματα (ιμάντες, σωλήνες, γρανάζια, στρόβιλοι κ.α.), που τους επέτρεπαν να αξιοποιούν την ενέργεια του αέρα και του νερού για τη δημιουργία αντλιών, εκμεταλλευόμενοι έτσι τόσο την αιολική, όσο και την υδροδυναμική ενέργεια. Επιπλέον, είχαν κάνει το αρχικό βήμα για την ατμοκίνηση με την μετατροπή της θερμικής ενέργειας σε κινητική, επιτυγχάνοντας την περιστροφική κίνηση μέσω ατμού.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του κ. Τάσιου, οι αρχαίοι Έλληνες μηχανικοί απείχαν ελάχιστα -από δέκα έως το πολύ 100 χρόνια- από το να εφεύρουν μια κανονική ατμοκίνητη υδραντλία, οπότε θα είχαν εκείνοι ξεκινήσει τη βιομηχανική επανάσταση πολύ πριν την ώρα της. Τελικά, αυτό συνέβη το 1776, όταν ο Σκοτσέζος μηχανικός Τζέημς Βατ εφηύρε μια τέτοια ατμοκίνητη αντλία.

Αν και ο κ. Τιβέριος επεσήμανε πως από το αρχαία ιστορικά κείμενα έχει διασωθεί μόνο το 2,5% περίπου, συνεπώς δεν μπορεί να αποκλεισθεί ότι ίσως το τελικό βήμα της ατμοκίνησης είχε γίνει, έστω κι αν κατασκευάσθηκε μία μόνο πρωτότυπη αντλία ως παιγνίδι και μετά η σχετική τεχνολογία ξεχάσθηκε, όμως -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- δεν υπάρχουν οι σχετικές μαρτυρίες και τα αποδεικτικά στοιχεία.



Ο κ. Τάσιος -που είναι και πρόεδρος της Εταιρείας Μελέτης της Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας- εκτίμησε ότι οι πρόγονοί μας έφθασαν πολύ κοντά στην «πηγή», χάρη στις εντυπωσιακές επιστημονικές και τεχνολογικές προόδους τους, όμως δεν είχαν τελικά προχωρήσει στην αξιοποίηση του ατμού για την κίνηση μιας αντλίας και τελικά μιας μηχανής.

Οι κ.κ. Τάσιος και Τιβέριος αναφέρθηκαν στο σημαντικό τεχνολογικό έργο του Κτησίβιου (3ος αι. π.Χ., ιδρυτής της Σχολής Μηχανικών και Μαθηματικών στην Αλεξάνδρεια), του Φίλωνα από το Βυζάντιο (μαθητή του Κτησίβιου) και του Ήρωνα (μάλλον 1ος αι. μ.Χ., οι οποίοι με τις εφευρέσεις τους έδειξαν πόσο προχωρημένη ήταν η ελληνική εφαρμοσμένη επιστήμη και τεχνολογία. Πολλά έργα των ελλήνων μηχανικών, όπως επεσήμανε ο κ.Τιβέριος, διασώθηκαν σε αραβικές μεταφράσεις.

Ο κ.Τάσιος τόνισε το πάθος των αρχαίων Ελλήνων για την τεχνολογία και επεσήμανε ότι, ήδη στα έπη του Ομήρου, γίνεται αναφορά σε αυτόματα και πλοία-ρομπότ. Αργότερα, ο συνδυασμός του κοσμοπολιτισμού (ιδίως στην Αλεξάνδρεια), της ανερχόμενης μεσαίας τάξης και του ενδιαφέροντος των Πτολεμαίων οδήγησε σε σημαντικές εφευρέσεις, όπως δείχνει και ο μηχανισμός των Αντικυθήρων. Αν και παραμένει ερώτημα κατά πόσο αυτές οι τεχνολογίες γνώρισαν ευρύτερη εφαρμογή ή παρέμειναν προνόμιο μιας μικρής ομάδας ανθρώπων.
https://www.stoxos.gr/2024/02/blog-post_574.html

[The Rebel]

1/03/2024
Το προσκύνημα του Αύγουστου Καίσαρα στον τάφο του Αλέξανδρου.



Το παρακάτω κείμενο είναι από το μυθιστόρημα του Philipp Vandenberg «Τα μυστικά ημερολόγια του Αύγουστου Καίσαρα» και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί κάποια κάποια ιστορική πηγή ή ιστορικό γεγονός. Η δημοσίευση του γίνεται καθαρά για την λογοτεχνική του αξία.

Από «Τα μυστικά ημερολόγια» του Αύγουστου Καίσαρα Περγαμηνή αρ. LXXXIX.

O Αύγουστος Καίσαρας, αναφέρει τα παρακάτω:
«Θέλω να ξεκινήσω από την αρχή, από τότε που ο άνθρωπος συνάντησε το είδωλο, όπως λένε και οι Έλληνες, το είδωλο της τυφλής λατρείας. Εμείς οι Ρωμαίοι δανειστήκαμε αυτή τη λέξη, όπως και πολλές άλλες που μας έλειπαν, και πολλοί από εμάς αναζητούν τα είδωλά τους σε αυτούς που μας δάνεισαν αυτή τη λέξη. Δεν αποτελώ εξαίρεση και θα έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν ότι ο θρυλικός πατέρας μου, Γάιος Ιούλιος Καίσαρας, τον οποίο αγαπώ, αποτέλεσε είδωλο για μένα στα νεανικά μου χρόνια.

Τα είδωλα δεν τα αγαπάμε, αλλά τα σεβόμαστε και θαυμάζουμε, και εγώ θαύμαζα τον Μεγάλο Μακεδόνα, τον Αλέξανδρο. Αισθανόμουν περισσότερο συγγενής με εκείνον, παρά με τον Γάϊο, όχι εξ αίματος, αλλά στην ψυχή και το χαρακτήρα, και όλες τις καταστάσεις που αντιμετώπισε στη ζωή του. Ακόμη και σήμερα τρέμω όταν σκέφτομαι ότι τότε που είχα εκλεγεί για πέμπτη φορά ύπατος συνάντησα το μεγάλο μου είδωλο το λείψανο του δηλαδή, βαλσαμωμένο με βότανα σύμφωνα με την τέχνη των Πτολεμαίων, κατά τέτοιο τρόπο που έμοιαζε σαν να κοιμόταν κουρασμένος από τις κατακτήσεις του σε ολόκληρο τον κόσμο.

Σε αυτόν και μόνο σε αυτόν χρωστάει ο λαός της Αλεξάνδρειας το ότι μετά τη νίκη μου στο Άκτιο δεν κατέστρεψα την πόλη τους, όπως τους άξιζε, που σεβάστηκα το ανάκτορο του Αντωνίου και της Κλεοπάτρας και δεν το γκρέμισα. Όχι, δεν το έκανα. Ακόμη και αν η εκδίκηση θα σήμαινε δικαιοσύνη, έδειξα πραγματική μεγαλοψυχία για χάρη του Μεγάλου Αλεξάνδρου που είχε ιδρύσει αυτή την πόλη στις δυτικές όχθες του Νείλου, χωρίς διαπραγματεύσεις, αλλά με αποφασιστικότητα, αφού πέταξε το μανδύα του στην άμμο και σχεδίασε με το σπαθί του την περίμετρο, τους δρόμους και τα σπίτια- άλλες εννέα πόλεις φέρουν ήδη το όνομα του. Όταν έφτασα στον τάφο του, που είναι φτιαγμένος από κόκκινο μάρμαρο, έδωσα εντολή να σηκώσουν τη βαριά πλάκα και αντίκρισα το είδωλό μου, που έμοιαζε με άγαλμα του Λυσίππου, γεμάτος θαυμασμό και δέος. Ήμουν τότε ακριβώς 33 ετών, στην ηλικία που πέθανε ο Αλέξανδρος.

Μέγας Αλέξανδρος Δεν θα ξεχάσω ποτέ την όψη του. Ο Μεγάλος αυτός άνδρας, χωρίς γένια, έμοιαζε να χαμογελάει, ένα χαμόγελο ικανοποίησης που έδειχνε ότι γνώριζε καλά τι είχε καταφέρει, περήφανος και συνειδητοποιημένος, ναι, ακόμη και αυτάρεσκος και ανώτερος. Με αυτό το χαμόγελο πεθαίνει μόνο ένας άντρας που έχει κόψει με το σπαθί του το γόρδιο δεσμό, αντί να ψάχνει να βρει την αρχή και το τέλος του σχοινιού, ένας άντρας που πηγαίνει στην έρημο να βρει τον Άμμωνα Δία για να επιβεβαιώσει τη θεϊκή καταγωγή του και το δικαίωμα της εξουσίας, ένας άντρας που ουσιαστικά δεν γνώριζε κανέναν αντίπαλο εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό. Τότε δεν ήθελα τίποτα περισσότερο παρά να πεθάνω κι εγώ κάποια στιγμή σε τον Μεγάλο Μακεδόνα- με ένα χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό μου.

Έμεινα ατέλειωτες ώρες έτσι, να τον κοιτάζω, μέχρι που οι ανυπόμονοι σύντροφοί μου με πίεσαν να δούμε και άλλους νεκρούς Πτολεμαίους, που κείτονταν εκεί επί 300 χρόνια, μεταμορφωμένοι σε μούμιες. Είπα επιτακτικά στους ανόητους συντρόφους μου πως αυτό που ήθελα να δω εγώ ήταν ένας βασιλιάς, και όχι άλλα πτώματα. Γι’ αυτό και αρνήθηκα να επισκεφθώ τον Άπι, αφού εμείς οι Ρωμαίοι συνηθίζουμε να λατρεύουμε τους θεούς και όχι τους ταύρους.

Έτσι, λοιπόν, έδιωξα τον εντελώς ανεγκέφαλο όχλο και καμία από τις ανόητες κουβέντες τους δεν μπόρεσε να μου αλλάξει γνώμη. Με τη φλόγα να τριζοβολάει στη δάδα, περιεργαζόμουνα τον μικρόσωμο άντρα. Όπως κι εγώ έτσι και ο Αλέξανδρος ήταν κοντός, γεγονός που δικαιώνει όσους ισχυρίζονται πως οι μικρόσωμοι άντρες προορίζονται για κάτι μεγάλο, αφού όλη η ενέργεια τους μοιράζεται σε ένα σώμα μικρού μεγέθους. Όπως και εγώ, έτσι και ο Αλέξανδρος έγραφε στη μητέρα του μυστικά γράμματα. Λεγόταν Ολυμπιάδα, είχε τα ίδια πάθη με την Άτια και λέγεται ότι ο Δίας Άμμωνας κοιμόταν μαζί της, παίρνοντας τη μορφή φιδιού.

Όπως και εγώ, έτσι και ο Μεγάλος Μακεδόνας περιφρονούσε τα αθλήματα όπου έπαιρναν μέρος δυναμικοί αθλητές, και έδειχνε μεγαλύτερη αγάπη για τη φιλοσοφία. Αγαπούσε όπως έλεγε τον Αριστοτέλη σαν πατέρα του και τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή, ενώ όταν κοιμόταν είχε πάντα κάτω από το μαξιλάρι του την Ιλιάδα του Ομήρου, δίπλα στο ξίφος του. Και όπως ζήλευα εγώ τον Οράτιο για την τύχη του να «σμιλεύει» τις λέξεις και να αδιαφορεί για τα χρήματα και τη φήμη του, έτσι και ο Αλέξανδρος είδε το άλλο του εγώ σε ένα σοφό. Όταν πήγε στην Κόρινθο είπε στον κυνικό Διογένη ότι θα του εκπλήρωνε όποια χάρη του ζητούσε. Τότε εκείνος του ζήτησε να πάει λίγο παρακεί για να μην του κρύβει τον ήλιο, δεν ήθελε τίποτε άλλο.

Τα λόγια αυτά άρεσαν πολύ στον Αλέξανδρο, που με περηφάνια και μεγαλείο ψυχής- κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει καλύτερα από εμένα- είπε για τον φιλόσοφο: «αν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος, θα ήθελα να είμαι ο Διογένης». Η πολυτέλεια, έλεγε ο Αλέξανδρος- και σ’ αυτό επίσης συμφωνούμε απολύτως- σε κάνει υπηρέτη και δούλο της, το να είσαι βασιλιάς είναι το πιο σκληρό καθήκον. Κατέκρινε λοιπόν τους άνδρες που αρέσκονταν στις πολυτέλειες και τα υλικά αγαθά, όπως τον Άγνωνα, που ήθελε να έχει ασημένια καρφιά στις σόλες του, ή τον Λεονάτο που ζήτησε να του φέρουν άμμο από την Αίγυπτο για να αθλείται, ή τον Φιλώτα που πρόσταξε να φτιάξουν φωλιές σε 100 στάδια για να μπορεί να κυνηγάει. Ήταν πιο υπομονετικός από εμένα, γιατί μπορεί να περιφρονούσε την ακόλαστη συμπεριφορά, όμως δεν εξέδωσε κανένα νόμο, όπως έκανα εγώ, για να τη σταματήσει.

Έτσι, ο Μέγας Αλέξανδρος με δίδαξε την υπομονή. Με έμαθε ότι χωρίς υπομονή, το έδαφος που βγαίνουν τα σπαρτά δεν αποδίδει. Και αν κοιτάξω πίσω μου, τα 76 χρόνια της ζωής μου, δεν βρίσκω ίχνος υπομονής- και αν κάπου διακρίνεται αμυδρά, δεν μπορώ να πω ότι ήταν υπομονή, αλλά ανοχή, δυστυχώς. Δεν έμαθα ποτέ τοξοβολία, όπου αρίστευε ο Αλέξανδρος, ή να πηδάω από το άρμα, όπως έκανε εκείνος όταν τα άγρια άλογα έτρεχαν στο δάσος. Ακόμη, δεν κυνηγούσα αλεπούδες. Αυτό, βέβαια, οφειλόταν και στην υγεία μου, που από πολύ νωρίς με ανάγκασε να μένω μέσα στο σπίτι, παρόλα αυτά, όμως, με τη βοήθεια του γιατρού μου, του Μούσα, έφτασα σε μεγάλη ηλικία.

Εγώ, ο Imperator Caesar Augustus Divi Filius, και ο Μέγας Αλέξανδρος, δεν φοβόμασταν τίποτα περισσότερο από τη σημασία των οιωνών και των χρησμών. Δεν είναι παράδοξο; Αρκούσε ένα νεύμα, μια αράδα που τραβούσε το χέρι μας με την πένα, και λαοί πέθαιναν, χώρες καίγονταν και ποταμοί άλλαζαν τη ροή τους. Και όμως, αρκούσε ένας ξαφνικός κεραυνός για να κρυφτώ στο μανδύα μου, ενώ ο Αλέξανδρος έπιανε την κούπα του. Ο Αλέξανδρος είχε γύρω του άνδρες από τη Βαβυλώνα, εγώ από την Αίγυπτο, γιατί πιστεύω στα αστέρια, δεν γνωρίζω όμως τους νόμους που με τόση σοφία καθορίζουν την τροχιά τους. Και αν για εκείνον το σημάδι ήταν μια πηγή, που ξαφνικά ανάβλυσε νερό στο σημείο που είχε στήσει η σκηνή του, στο δρόμο του για την Ινδία, για εμένα ήταν ένα περιστέρι που με διαβεβαίωσε ότι θα επιστρέψω υγιής. Οι δύο οιωνοί είπαν την αλήθεια, πρέπει να ομολογήσω, γιατί εκείνη την εποχή υπήρχε μεγάλη εκμετάλλευση και σύγχυση γύρω από την εξήγηση των σημείων που έστελναν οι θεοί….

* Πάγωσε το αίμα μου μόλις το είδα. Ήθελα να το βάλω στα πόδια, όμως μια μυστήρια δύναμη με κρατούσε καρφωμένο εκεί. Δεν θυμάμαι πια πόση ώρα κράτησε αυτό, μέχρι που με τράβηξαν έξω δύο φρουροί. Κανένας από τους ιερείς δεν μπόρεσε να πει αν αυτό ήταν κάποιος κακός οιωνός που μου έστελναν οι θεοί, αφού κάτι παρόμοιο δεν τους έχει ξανασυμβεί και το θεώρησαν χωρίς σημασία.

Αυτά σκεφτόμουν όση ώρα στέκομαι μπροστά στο νεκρό Αλέξανδρο και ήθελα να τον αποχαιρετήσω όπως χαιρετάει κάποιος, που βρίσκεται και αυτός στο τέλος της ζωής του, έναν καλό φίλο. Έτσι, έσκυψα, τον φίλησα στο μέτωπο και τον χάιδεψα Ωστόσο, από τη μεγάλη συγκίνηση, φάνηκα απρόσεκτος και σκόνταψα στη σαρκοφάγο του Αλέξανδρου. Για να μην πέσω άπλωσα το αριστερό μου χέρι και ακούμπησα κατά λάθος τη μύτη του. Έσπασε σαν γυαλί σε πολλά κομμάτια και πριν καταλάβω τι είχε συμβεί, είδα ότι στο σημείο που βρισκόταν πριν η μύτη του, έχασκε τώρα μια τρύπα.

Πιστέψτε με, όλα όσα γράφω είναι αλήθεια και μολονότι προσπάθησα να κλείσω τα μάτια και να σβήσω την εικόνα που είχα δει, στάθηκε αδύνατον. Η εικόνα αυτή με ακολουθεί σαν σκιά και την βρίσκω συνεχώς μπροστά μου: μια μαύρη τρύπα στο κεφάλι του Αλεξάνδρου, όχι μια πληγή που κάποια στιγμή θα έκλεινε, όχι. Τότε μου φαινόταν, όπως και σήμερα, σαν να κατέστρεψα με τα ίδια μου τα χέρια αυτόν τον θεϊκό άνθρωπο- το ίδιο μου το είδωλο».

*Τη σπασμένη μύτη στη μούμια του Μεγάλου Αλεξάνδρου περιγράφει και ο Κάσσιος Δίων, βιβλίο 51, 16, 5.

PHILIPP VANDENBERG: «ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ.
Τα Μυστικά Ημερολόγια», Εκδόσεις Κονιδάρη-Αθήνα, 2004.
https://www.olympia.gr/1582115/viral/to ... xandroy-2/

[The Rebel]

3 Μαΐου 2024
Αίσωπος, ο μυστηριώδης παραμυθάς ποιος τον καταδικάσε σε θάνατο;



Ο μέγας Έλληνας μυθογράφος του 6ου αιώνα π.Χ. ήταν ένα αινιγματικό πρόσωπο ήδη από την εποχή του, πόσο μάλλον που κατόπιν ο μύθος επιστρατεύτηκε για να καλύψει τα κενά της βιογραφίας του. Ή της ίδιας του της ύπαρξης.

Ο Ηρόδοτος τον χαρακτήριζε «λογοποιό» και ο Πλούταρχος τον περιέγραφε ως έναν παροιμιωδώς κακάσχημο και στραβοκάνη δούλο που τραύλιζε.

Όλοι παραδέχονταν ωστόσο πως ήταν ένας ιδιαιτέρως οξυδερκής άνθρωπος με οξυμένη κοινωνική ματιά, γι’ αυτό και οι μύθοι του δεν ήταν παρά διδακτικές αλληγορίες για τη ζωή την ίδια και τον ανθρώπινο παράγοντα.

Όμοια με τον επικό ποιητή μας Όμηρο, πολλές είναι οι πόλεις και οι χώρες που ερίζουν ακόμα διεκδικώντας τον ως δικό τους. Η καταγωγή του, όπως και η βιογραφία του, χάνονται στα βάθη του χρόνου και μόνο εικασίες μπορούν να διατυπωθούν για τα πώς και τα γιατί της ύπαρξής του, καθώς το φαινόμενο Αίσωπος θα διαμορφωθεί προοδευτικά ανά τους αιώνες.

Στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ., ο περιπατητικός φιλόσοφος και πολιτικός άντρας Δημήτριος ο Φαληρεύς δημοσιεύει την πρώτη γνωστή έκδοση των μύθων του Αισώπου, σφραγίζοντας λίγο πολύ το πρόσωπο του αρχαίου παραμυθά. Τι είναι όμως αλήθεια και τι ψέματα;

Την πρώτη μάλιστα βιογραφία του τη γράφει κατά τον 14ο αιώνα μ.Χ. ο βυζαντινός μοναχός και λόγιος Μάξιμος Πλανούδης, μπολιάζοντας μύθους και λαϊκές διηγήσεις της δικής του εποχής με τα ελάχιστα βιογραφικά στοιχεία που μας παραδίδουν οι αρχαίοι συγγραφείς.

Κι έτσι ο μεγαλύτερος παραμυθάς της αρχαιότητας παραμένει εν πολλοίς ένας από τους μεγάλους αγνώστους του πνεύματος, καθώς σήμερα πολλοί μελετητές του Αισώπου αμφισβητούν και το ίδιο το γεγονός ότι ήταν ένας άνθρωπος! Ο «πατέρας» του αρχαίου μύθου, ο οραματιστής αυτός της λεγόμενης «διδακτικής μυθολογίας», επιβίωσε ωστόσο σε πείσμα της ελλιπούς βιογραφίας του γιατί το έργο του ήταν από αυτά που έρχονται για να μείνουν.

Όταν ο Αίσωπος διατύπωνε με το σατιρικό ύφος του τους συμβολικούς του μύθους ο κόσμος είχε ήδη βρει τον μεγαλύτερο παραμυθά του. Τα ανθρωπόμορφα σε χαρακτηριστικά προσωπικότητας ζώα του θα μεγάλωναν γενιές και γενιές παιδιών στα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, με τα μικρά αφηγήματά του, διατυπωμένα με λιτή συντομία, να διακρίνονται για τον ηθικοδιδακτικό τους ρόλο.

Ο ίδιος δεν έγραψε βέβαια ούτε λέξη, προτιμώντας να διηγείται τις ιστορίες του προφορικά. Και πιθανότατα, αν κρίνουμε από το φημολογούμενο τέλος του, είχε δίκιο να μην απαθανατίζει γραπτά τις άβολες αλήθειες των μύθων του. Ο αισώπειος μύθος είναι μια σύντομη αφήγηση παραδειγματικού χαρακτήρα που αντλεί στοιχεία από τη λαϊκή σοφία αλλά και τη φιλοσοφική κριτική.
Ένα σύντομο περιστατικό δηλαδή με πρωταγωνιστές ζώα συνήθως -αλλά και ανθρώπους ή θεούς κάποιες φορές-, το οποίο χρησιμεύει για να εξάρει ή να στηλιτεύσει χαρακτήρες και συμπεριφορές.

Λέγεται ότι ο πρώην δούλος στάλθηκε στο Μαντείο των Δελφών από τον βασιλιά Κροίσο για να πάρει χρησμό, αυτός ωστόσο τα έψαλε στους ιερείς κατηγορώντας τους ότι εξαπατούσαν τον κόσμο! Κι έτσι καταδικάστηκε στα γρήγορα σε θάνατο και ρίχτηκε από την κορφή του Παρνασσού, καθώς τα λεγόμενά του ενοχλούσαν πολλούς.

Παρά το γεγονός ότι ήταν ταπεινής καταγωγής και δούλος άλλοτε, οι Αθηναίοι του έστησαν ανδριάντα αργότερα για να δείξουν ότι κάθε άνθρωπος αξίας πρέπει να τιμάται όπως κι αν έχει έρθει στον κόσμο. Τι ιδανικός επίλογος για τη ζωή ενός ανθρώπου που έμοιαζε σαν να έχει βγει από κάποιον μύθο του!

Οι Έλληνες διέσωσαν τους μύθους του από στόμα σε στόμα, μέχρι να καταγραφούν τελικά στην ελληνική περίοδο και να επιβιώσουν στους αιώνες ως έξοχα δείγματα αλληγορικού λόγου με τεράστια μαθησιακή αξία για τα μικρά και τα μεγαλύτερα παιδιά.

Τι δίδαξε ο Αίσωπος τον κόσμο; Πως η ευγνωμοσύνη είναι χαρακτηριστικό των ευγενικών ψυχών, πως η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι προάγγελος της δυστυχίας, πως η ανέχεια δεν αναγνωρίζει νόμους, πως η κακοτυχία δοκιμάζει την ειλικρίνεια των φίλων και η εκδίκηση θα βλάψει τελικά τον εκδικητή.

«Μπορεί τα ρούχα να συγκαλύψουν έναν ανόητο, αλλά τα λόγια του θα τον αποκαλύψουν», μας λέει ο μεγάλος παραμυθάς προειδοποιώντας μας: «Πρόσεξε μη χάσεις την ουσία προσπαθώντας να πιάσεις τη σκιά»…



Πρώτα χρόνια.
Πολύ λίγα είναι γνωστά για το πού και το πότε γεννήθηκε ο Αίσωπος. Η επικρατέστερη εκδοχή μιλά για το 625 π.Χ. και ιδιαίτερες πατρίδες του έχουν προταθεί από τη Φρυγία -στη σημερινή Τουρκία-, τη Σάμο και την Αθήνα, μέχρι τις Σάρδεις (πρωτεύουσα της Λυδίας), τη Μεσημβρία (ελληνική αποικία στη Θράκη), την Αίγυπτο, την Αιθιοπία και άλλες αφρικανικές γωνιές.

Ο Αίσωπος ήταν εξάλλου σκουρόχρωμος και στους μύθους του εμφανίζονται ζώα άγνωστα στην Αρχαία Ελλάδα. Ήταν από τον ιδιαίτερο τόπο καταγωγής του ή μήπως ήταν αποτέλεσμα των πολυετών ταξιδιών του σε μέρη άγνωστα και εξωτικά; Πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ.

Πλέον υπάρχει μια μερίδα ιστορικών που αμφισβητεί την ύπαρξή του ή το γεγονός ότι ήταν ένας άνθρωπος, μια γραμμή σκέψης που φαίνεται να υπάρχει ήδη από την κλασική περίοδο. Υπάρχουν συγγραφείς δηλαδή που θεωρούν πως ο Αίσωπος, όπως ακριβώς ο Όμηρος και ο Ησίοδος, είναι περισσότερο η κατασκευή μιας εμβληματικής μορφής αντιπροσωπευτικής ενός αρχαϊκού λογοτεχνικού είδους (του μύθου εδώ), παρά ένας υπαρκτός συγγραφέας.

Ο γραμματικός Θέων, αναφερόμενος στους αισωπικούς μύθους, τονίζει ότι παίρνουν το όνομά τους όχι από τον δημιουργό τους, αλλά επειδή εκείνος τους χρησιμοποίησε συχνότερα και με τη μεγαλύτερη τέχνη. Διάφοροι μύθοι που αποδίδονται εξάλλου στον Αίσωπο συναντώνται στην πραγματικότητα ήδη στο έργο ποιητών όπως ο Ησίοδος, ο Αρχίλοχος και ο Σιμωνίδης, την ίδια ώρα που ορισμένες από τις ανεκδοτολογικές αφηγήσεις που αποδεικνύουν τη σοφία του έχουν σε άλλες περιστάσεις πρωταγωνιστές άλλους σοφούς του αρχαίου κόσμου, όπως ο Βίας ο Πριηνεύς, ο Θαλής, ο Πιττακός και ο Σόλων.

Ο Αίσωπος αναφέρεται πάντως τόσο από τον Ηρόδοτο και τον Αριστοφάνη όσο και τον Πλούταρχο, ο οποίος στο «Των Επτά Σοφών Συμπόσιον» τον βάζει να ελέγχει με την ευφυολογία και τη σοφία του τα λεγόμενα των επτά σοφών της αρχαιότητας. Η σημαντικότερη βιογραφική πηγή είναι «Ο Βίος του Αισώπου», ένα έργο που χρονολογείται στα τέλη του 1ου αιώνα π.Χ. ή τις αρχές του 1ου αι. μ.Χ. και συντάχθηκε πιθανότατα στην Αλεξάνδρεια. Πρόκειται για άλλη μια βιογραφία που βρίθει μυθιστορηματικών στοιχείων και φανταστικών διηγήσεων, εντάσσοντας μάλιστα στη βιογραφία πολλά περιστατικά από τους μύθους του Αισώπου! Ο Αριστοτέλης και οι μαθητές του ενδιαφέρθηκαν πάντως με ιδιαίτερο ζήλο για τον Αίσωπο, καταλήγοντας στη δική τους εκδοχή πως ήταν Θράκας και όχι Φρύγας.

Η επικρατέστερη εκδοχή μάς λέει πάντως πως ο Αίσωπος γεννιέται το 625 π.Χ. στο Αμόριο (ή το Κοττιαίο) της Φρυγίας (οι περισσότερες πηγές τον αναφέρουν ως Φρύγα ή Λυδό) μέσα σε οικογένεια δούλων ιδιοκτησίας του φιλοσόφου Ιάδμονα. Ως σκλάβος στα κτήματα ή βοσκός στα κοπάδια του κύρη του, έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια, αν και δεν σταμάτησε να παλεύει για δικαιοσύνη.

Μας παραδίδεται ένα περιστατικό που οδήγησε στην πώλησή του: μια μέρα είδε έναν επιστάτη να χτυπά άδικα κάποιον άλλο δούλο και έσπευσε αμέσως να του ζητήσει τον λόγο. Το πράγμα έφτασε στον ιδιοκτήτη, ο οποίος τον πήγε στο σκλαβοπάζαρο της Εφέσου για να τον ξεφορτωθεί. Για καλή του τύχη, τον αγόρασε ο Ξάνθος από τη Σάμο, ένας φωτισμένος άνθρωπος που εκτίμησε τα χαρίσματα του δούλου του και τον έπαιρνε μαζί του στα ταξίδια για να γνωρίσει τον κόσμο.

Κατ’ άλλες πηγές, πουλήθηκε στον Ιάδμονα τον Σάμιο, που εδώ είναι ο δεύτερος κύρης του και αυτός που τον ταξίδεψε στις τέσσερις γωνιές του γνωστού κόσμου. Όπως κι αν έχει, ο νέος ιδιοκτήτης εκτίμησε το μεγάλο πνεύμα του δούλου του και τον απελευθέρωσε κάποια στιγμή.

Διαβόητος για την ασχήμια του, ο Αίσωπος, όπως μας λέει ο θρύλος αλλά και ο Πλούταρχος, ήταν δύσμορφος: είχε δυσανάλογα μεγάλο κεφάλι σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα, πλακουτσωτή μύτη, φουσκωτά χείλη, καμπουριασμένο σώμα και μεγάλη πεταχτή κοιλιά, χαρακτηριστικά που του απέδωσαν το όνομα Αίσωπος, δηλαδή Αιθίοπας. Πιθανότατα κούτσαινε και τραύλιζε κιόλας! Ο ρήτορας Ιμέριος εξομολογείται μάλιστα πως δεν ήταν μόνο οι μύθοι του που προκαλούσαν το γέλιο, αλλά και η ίδια η μορφή του Αισώπου, η φωνή και ο τρόπος ομιλίας του.

Ο Αίσωπος ήταν αναμφίβολα δούλος, δεν υπάρχει όμως ιστορική συναίνεση αν ήταν σκλάβος από τη γέννησή του ή υποδουλώθηκε λόγω αιχμαλωσίας ή χρεών. Κύριός του παραδίδεται από τον «Βίο» και τις περισσότερες πηγές ο φιλόσοφος Ξάνθος ο Σάμιος, αν και ο Ηρόδοτος, η παλιότερη πηγή μας, αναφέρεται στον Ιάδμονα τον Σάμιο, μια εκδοχή που αποδεχόταν και ο Αριστοτέλης στη χαμένη σήμερα «Σαμίων Πολιτεία» του. Μεταγενέστερα κείμενα μιλούν και για τον Τίμαρχο τον Αθηναίο.

Όπως κι αν ήταν, ο Αίσωπος πέρασε ένα καλό μέρος της σκλαβιάς του στη Σάμο, όπου θα του εκχωρούσε τελικά την ελευθερία του έπειτα από τις σοφές συμβουλές του δούλου για το πώς θα γλιτώσουν οι Σάμιοι από τον πανίσχυρο βασιλιά της Λυδίας, Κροίσο. Ελεύθερος και γνωστός από τις προφορικές του διηγήσεις ως σοφός παραμυθάς, λειτούργησε κατόπιν ως βασιλικός σύμβουλος του Κροίσου.

Αυτός τον έστειλε στην Ασία και την Αφρική, αλλά και στις σημαντικότερες πόλεις της Ελλάδας, μεταξύ των οποίων την Αθήνα και την Κόρινθο, μέχρι και στη Σύβαρη της Κάτω Ιταλίας θα βρεθεί. Ακόμα και στη Βαβυλώνα φέρεται να φτάνει η χάρη του, αν και εδώ τον πρώτο λόγο έχει πιθανότατα ο μύθος κι όχι η πραγματικότητα.

Ευφυέστατος και παρατηρητικός, αυτός ο δούλος είχε ταλέντο στο να πλάθει μύθους. Μύθους που χρησιμοποιούσε για να περνάει μηνύματα στους ακροατές του, να διδάσκει ήθος και να καυτηριάζει την αδικία, την προδοσία και γενικά όλες τις ευτελείς πράξεις των ανθρώπων. Γι’ αυτό και ο Ηρόδοτος τον αποκαλεί «λογοποιό», καθώς είχε το χάρισμα να διηγείται. Πέρα από μύθους, γνώριζε άλλωστε πολλά αστεία της εποχής και άλλα τόσα ανέκδοτα…



Αισώπου μύθοι.
Η συλλογή με τις σύντομες αλληγορικές ιστορίες που θα ονομάζονταν τελικά «Αισώπου μύθοι» τυπώθηκε για πρώτη φορά στο Μιλάνο κατά το 1479. Η δεύτερη έκδοση θα κυκλοφορήσει στη Βενετία το 1525 και το 1543 και η τρίτη στο Παρίσι το 1547, δημιουργώντας μια μακρά εκδοτική παράδοση. Ακόμα και ο Αδαμάντιος Κοραής τύπωσε τους μύθους του Αισώπου το 1810, συμβάλλοντας κι αυτός στην τεράστια απήχησή τους στη μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Όσο για την πρώτη απόδοσή τους στα νέα ελληνικά, αυτή φέρεται να έγινε από δυο συγγραφείς του 16ου αιώνα, τους Ανδρόνικο Νούκιο και Γεώργιο Αιτωλό.

Ο Αίσωπος εμφανίζεται να είναι ο πρώτος που απήγγειλε σε πεζό λόγο, καθώς στα χρόνια της αρχαίας Ελλάδας μόνο ο έμμετρος λόγος θεωρούνταν κατάλληλο εκφραστικό είδος για τη λογοτεχνία. Ήθελε πιθανότατα να είναι άμεσος στον τρόπο που αποδοκίμαζε το κακό στις πιο αντιπροσωπευτικές μορφές του: τη βία, την απάτη, την αυθαιρεσία, την προδοσία, τη ματαιοδοξία, την αλαζονεία, την ψευδολογία, την πλεονεξία, την πονηριά κ.λπ.

Ο Αίσωπος ηθικολογεί στις αλληγορικές του ιστορίες καταδεικνύοντας τον παραλογισμό του κακού και γελοιοποιώντας τις ανθρώπινες κακίες. Επιστρατεύει μάλιστα τα ζώα, συχνά τα άγνωστα ζώα που συναντά στα μακρινά του ταξίδια (όπως τα λιοντάρια), διηγούμενος παραβολές για τον τεμπέλη τζίτζικα, το εργατικό μυρμήγκι, τον λαίμαργο σκύλο και την πονηρή αλεπού.

Υπάρχει μια μερίδα ιστορικών που υποστηρίζουν ότι ο Αίσωπος δεν έφτιαξε δικούς του μύθους, αλλά συγκέντρωσε, συμπλήρωσε και τελειοποίησε όσους βρήκε στην εποχή του και στα μέρη όπου γύρισε. Δεν αποκλείεται βέβαια να επινόησε και ο ίδιος μερικούς, κανείς δεν μπορεί πάντως να είσαι σίγουρος.

Γεγονός είναι ότι ο Αίσωπος χρησιμοποίησε τη διδακτική μυθολογία με ζηλευτή δεξιότητα και επιτυχία, συνδέοντας άρρηκτα το όνομά του με μια σειρά σύντομων αλληγορικών ιστοριών που ζουν ως τις μέρες μας. Ο εύθυμος τρόπος που αφηγείται τις περιπέτειες των ζωών και σπανιότατα των ανθρώπων και των θεών αποκαλύπτει έναν μαέστρο των παραμυθιών και μεγάλο γνώστη των τεχνικών της αφήγησης.

Οι ήρωές του, όπως η αλεπού, ο λύκος, το λιοντάρι, το ελάφι, ο λαγός κ.ά., επιστρατεύονται για να μεταφέρουν το ηθοπλαστικό του δίδαγμα. Έτσι έζησαν οι Αισώπου μύθοι, από στόμα σε στόμα, μέχρι την πρώτη καταγραφή τους στα ελληνιστικά χρόνια από τον Δημήτριο τον Φαληρέα (4ο αιώνας π.Χ.), καθώς πλέον ήταν στο στόμα όλων των λαών απ’ όπου πέρασε και μίλησε ο απελεύθερος δούλος.

Η πρώτη αυτή συλλογή των μύθων του Αισώπου δεν σώζεται, μας παραδίδονται ωστόσο κάποια αποσπάσματά της σε έργα ελλήνων και λατίνων λογίων. Όλες οι σωζόμενες σήμερα συλλογές είναι πολύ μεταγενέστερες και προέρχονται από τον 1ο ή τον 2ο αιώνα μ.Χ. Παρά το γεγονός ότι του αποδίδονται πια μερικές δεκάδες μύθοι, οι γνωστότεροι περιστρέφονται γύρω από τον ψεύτη βοσκό, τον Δία και τη χελώνα, το παιδί και το ζωγραφισμένο λιοντάρι, τον γάιδαρο και τη σκιά του, το μονόφθαλμο ελάφι, τους δύο φίλους και την αρκούδα, τα βόδια και τον άξονα, τον φονιά, την Αλκυόνη, τον αγαλματοπώλη, την αλεπού και τον σκύλο, την αλεπού και τη μαϊμού, τη συμμαχία λύκων και σκυλιών, τους οδοιπόρους και τον πέλεκυ, τον γάιδαρο και το αλάτι, το πάθημα του πελαργού, το μυρμήγκι, τον λύκο και το αρνί, τον άνθρωπο και την τύχη του, τα σαλιγκάρια, τον Βοριά και τον Ήλιο, τον γάτο και τα ποντίκια, τη γυναίκα και τις δουλειές, το παιδί που έκλεβε και τη μητέρα του, το λιοντάρι, τον κυνηγό και τον λοτόμο, το λιοντάρι και την ύαινα κ.ά.

Οι μύθοι του Αισώπου, με την κομψή συντομία και την απλότητά τους, διατηρούν αιώνες τώρα την αναλλοίωτη ικανότητα να συγκινούν και να ψυχαγωγούν μικρούς και μεγάλους αλλά και να διδάσκουν προπαντός την αλήθεια για την ανθρώπινη ψυχή. Δεκάδες προσπάθησαν να τον αντιγράψουν ανά την Ιστορία, προσπάθησαν ωστόσο ματαίως, καθώς το χιούμορ, η σάτιρα, τα ευφυολογήματα αλλά και οι σοβαρές σκέψεις του μεγάλου έλληνα παραμυθά δεν έχουν ιστορικό όμοιό τους.

Ο Αίσωπος θεωρείται ιδρυτής του λογοτεχνικού είδους που σήμερα ονομάζεται «παραβολή» ή «αλληγορία» και διακρίνεται για το ηθικό και διδακτικό περιεχόμενό του. Οι μύθοι του θα στρέψουν το λογοτεχνικό ενδιαφέρον στην εισαγωγή φανταστικών χαρακτήρων, η συμπεριφορά και οι πράξεις των οποίων στοχεύουν στην ανάδειξη της ηθικής, του κοινωνικού καθήκοντος και της αλήθειας.

Μέσα από τους διαλόγους των ζώων στους αγρούς, των πτηνών στους αιθέρες και την αναπαράσταση της ζωής στη φύση, ο αναγνώστης δέχεται οδηγίες, παρατηρήσεις και συμβουλές χωρίς να αντιλαμβάνεται την ύπαρξη του ατόμου πού κρύβεται πίσω από τις λέξεις και τον καθοδηγεί. Ο Αίσωπος παραμένει στην αφάνεια και δεν συμμετέχει στους μύθους, δίνοντας έτσι στην αφήγησή του μια αύρα αληθοφάνειας.

Δεν είναι φυσικά ένας απλός μυθοποιός αλλά ένας μεγάλος δάσκαλος της ηθικής που υπερασπίζεται την αρετή και εχθρεύεται την αχρειότητα. Η επιδίωξή του διπλή: να μας κάνει να γελάσουμε, μέσα από ευτράπελα, κωμικές καταστάσεις και χιουμοριστικές περιγραφές, ώστε να δεχτούμε ευκολότερα τα πανανθρώπινα μηνύματά του. «Τίποτα δεν είναι όπως δείχνει» ή «Μην επιδιώκεις πολλά πράγματα μαζί», μας λέει ο μεγάλος μυθοποιός και έχει διαχρονικά δίκιο…

Το τέλος του Αισώπου.
Άλλη μια διπλωματική αποστολή του παραμυθά για λογαριασμό του προστάτη του Κροίσου πρέπει να προσυπέγραψε το τέλος του περί το 564 π.Χ. (ή 560 π.Χ.). Ο βασιλιάς της Λυδίας εμπιστεύτηκε στον Αίσωπο μια σημαντική ποσότητα χρυσού ως προσφορά στο Μαντείο των Δελφών. Φτάνοντας όμως ο βασιλικός απεσταλμένος στον ναό του Απόλλωνα για να πάρει τον χρησμό, αηδίασε καθώς λένε με την απληστία και τη φιλαργυρία τους που όχι μόνο αρνήθηκε να παραδώσει τον χρυσό, αλλά τον έστειλε κιόλας πίσω στον Κροίσο! Όχι βέβαια προτού ειρωνευτεί με σαρκαστικό τρόπο τους ιερείς για απάτη, κατηγορώντας τους πως εξαπατούν τα εύπιστα πλήθη.

Οργισμένοι οι ιερείς των Δελφών, τον κατηγορούν για κλοπή και ιεροσυλία, στήνοντας μια πλεκτάνη σε βάρος του: στριμώχνουν στις αποσκευές του ένα ιερό σκεύος των Δελφών και τον καταδικάζουν στα γρήγορα σε θάνατο ως κοινό εγκληματία, γκρεμοτσακίζοντάς τον από τις λεγόμενες Φαιδριάδες Πέτρες των κορφών του Παρνασσού. Παρά τον ιερό χαρακτήρα του αξιώματός του δηλαδή, όντας πρεσβευτής του λύδου βασιλιά. Λέγεται πάντως πως την άδικη δολοφονία του Αισώπου την εκδικήθηκαν αργότερα οι Σάμιοι.



Ανεκδοτολογικές πηγές αναφέρουν ότι ο Αίσωπος δεν πέθανε, αλλά έζησε αλλάζοντας μορφή η ψυχή του. Ο θρύλος τον θέλει ακόμα και να πολεμά στο πλευρό των Λακεδαιμονίων στις Θερμοπύλες! Η ιστορία πάντως με τον άδικο θάνατό του στους Δελφούς πρέπει να ήταν ευρέως διαδεδομένη στην ελληνική αρχαιότητα, αφού ακόμα και ο Αριστοφάνης την υπαινίσσεται στην κωμωδία του «Σφήκες» το 422 π.Χ.

Μεγάλη μερίδα ιστορικής σκέψης αμφισβητεί την εκδοχή αυτή, κάνοντας λόγο για απουσία αξιόπιστων πηγών. Εξίσου αναξιόπιστες είναι και οι πηγές που μαρτυρούν την ύπαρξη του ανδριάντα του Αισώπου στην Αθήνα, ενώ λέγεται ότι και οι διάσημοι γλύπτες Λύσιππος και Αριστόδημος έφτιαξαν αγάλματα του ποιητή. Ορισμένοι μελετητές θεωρούν ότι και οι τρεις αναφορές αφορούν πιθανόν στο ίδιο άγαλμα, το οποίο δεν ξέρουμε αν όντως υπήρχε.

Η αρχαιότερη εικόνα του Αισώπου απαντάται σε ερυθρόμορφη αττική κύλικα του 450 π.Χ., απηχώντας την παροιμιώδη ασχήμια του: ο μυθοποιός παρουσιάζεται σαν καρικατούρα με τεράστιο κεφάλι να κρατά ένα ραβδί καθισμένος σε έναν βράχο και να συνομιλεί με μια αλεπού.
Δύο χιλιάδες πεντακόσια χρόνια αργότερα, ο Αίσωπος ζει και βασιλεύει και συνεχίζει να μαγεύει μικρά και μεγαλύτερα παιδιά…
https://hellas-now.com/aisopos-o-mystir ... astike-se/