Νὰ ἤμουν, τώρα, ἀρχαῖος Ἕλληνας, - τελείως ἀρχαῖος, ὄχι σὰν ἐσᾶς!

Πεζογραφία, ποίηση, γλώσσα και γραπτός λόγος, βιβλία
Άβαταρ μέλους
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
Ὁ ἴδιος ἀρνεῖται κάθε τίτλο
Δημοσιεύσεις: 772
Εγγραφή: 04 Απρ 2018, 07:37

Re: Νὰ ἤμουν, τώρα, ἀρχαῖος Ἕλληνας, - τελείως ἀρχαῖος, ὄχι σὰν ἐσᾶς!

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ » 09 Ιουν 2020, 16:59

Ἀπὸ τὸν 2ο τόμο
τοῦ Θεάτρου τοῦ Ὀνείρου, Ἀθήνα 1999.

Περὶ πολιτικῆς
καὶ
περὶ κομματικῆς,
ἐν ὀλίγοις - καὶ πολλὰ εἶναι!
*
Προσέξτε, μὴ μοῦ τὰ μπερδεύετε:
ἡ πολιτικὴ γνοιάζεται·
ἡ κομματικὴ πεισμώνει.

Ἡ μία τείνει νὰ μοιάσει τοῦ Δημιουργοῦ· ἡ ἄλλη τὰ θέλει ὅλα δικά της – γεροντοκόρη
λυσσάρα γιὰ ἄντρα, δηλαδὴ ἐξουσία.
Μὲ τὴν μία ζῶ· τὴν ἄλλη τὴν ξεμαλλιάζω.

Ὑπεράνω ὅλων τοποθετῶ τὸ γράψιμο καὶ τὴν ἠθοποιΐα – γενικῶς κάθε τέχνη: μουσική, ζωγραφική, γλυπτική... Ἄν σ' αὐτὰ χωράει, ἁρμόζει, χρησιμεύει κάποια τρίχα (νύξις, πρέπον) ἀπὸ τὸ τσουλοῦφι τῆς κομματικῆς... - γιατί ὄχι; Καλόβαλτη. Ἡ πολιτικὴ συνυπάρχει στὸ αἷμα ὅσων βράζει τὸ αἷμα τους.
Ὥς πρὶν μερικὰ χρόνια, θεωροῦσα τὸν ἑαυτό μου ἀνίδεον, ἄσχετον ὡς πρὸς τὰ κόμματα – καὶ ἤμουν.
Ἀπ' ὅταν μπῆκα στὸν χορό (τρία χρόνια τώρα), ἰδέαν ἔχω, σχέσιν εἴθε οὐδέποτε ν' ἀποκτήσω.
Ἀνήκω στὸ ΔΗ.Κ.ΚΙ., ποὺ εἶναι κίνημα.
Προτίστως, ἀνήκω στὴν Ἑλλάδα τοῦ πολιτισμοῦ. Γιὰ τοὺς βαρβάρους, νιώθω τὸν πειρασμὸ νὰ τοὺς ἀλλάξω. Κι' αὐτὴ εἶναι ἡ ἀποτυχία μου.
Προσχώρησα στὸ ΔΗ.Κ.ΚΙ. Παρθένος – ὅσο παρθένος μπορεῖ νὰ εἶναι ἕνας ἀνοιχτομάτης. Ἀλλά, φύσει ἐρωτικός, ἀπορῶ πῶς δὲν ἄλλαξα καὶ τὴν ἡμερομηνία γεννήσεώς μου: 26 Αὐγούστου καὶ Σάββατο – φτού, νὰ πάρει!...
Μ' ἀρέσει νὰ βλέπω τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ μικροσκόπιο καὶ μπήγοντας τὸ νυστέρι. Καὶ νὰ τὴν λέω κατὰ πῶς θἄρεσε στὸν Κωστῆ Παλαμᾶ (“Ὅποιος στοχαστικός”). Ὤ, θεοὶ τοῦ Ὀλύμπου! Αὐτὸ ὅμως δὲν ἀρέσει σὲ κανέναν – οὔτε στὸ ΔΗ.Κ.ΚΙ., πλὴν τοῦ Τσοβόλα. Προφανῶς ἀρέσει στὸν Ῥένο Ἀποστολίδη καί, δὲν ἀποκλείεται, σὲ μἐνα. Πληρώνω ἀκριβὰ τὸ Μεγάλο ΟΧΙ μου. Ἀλλὰ νά, πῶς, ὁ Μαινόμενος Ἡρακλῆς, ἐκεῖνος, ἔφθασε νὰ κυριευθεῖ ἀπὸ σφοδρὸν θυμό:
* Ἡ Κῦπρος. Θἄπρεπε νἄχουμε πνιγεῖ καὶ ὄχι νὰ ἅδουμε Χάπυ Μπέρθεϊ στὴν 25χρονη διχοτόμησή της.
* Τὸ ξεχείλισμα τῶν ἀντιστασιακῶν (πρώην προσκυνητῶν) ἀπὸ τὸ 1975 καὶ ἐντεῦθεν. Ἔλεγαν ἀνέκδοτα· καὶ τώρα, χρυσοπληρώνονται.
* Ἡ κατάργησις τῆς Ἀδείας Ἀσκήσεως τοῦ Ἐπαγγέλματος τοῦ Ἠθοποιοῦ. Διὰ Νόμου, ὅποιος σκάει σὲ κάποιον θιασάρχη λεφτὰ γιὰ 50 ἔνσημα, γίνεται αὐτομάτως (ἀπὸ ἀγγοῦρι) ἠθοποιός. Καὶ ὁ ἐπαγγελματίας, ποὺ δὲν τἄχει τὰ 50, παραμένει ἄνεργος ἤ κόβει τὸν λαιμό του νὰ τὰ σκάσει κι' αὐτός. Ἡ Μελίνα εἶχε τὸν τρόπο της, ὄχι ὅμως κι' ἐμεῖς ποὺ δὲν χρηματίσαμε οὔτε κἄν ἔστω ὑπουργοὶ πολιτισμοῦ.
* Στὶς Λογοτεχνικὲς Ἑνώσεις λιβανίζονται μεταξύ τους βερεσέ, μὲ στιχοπλοκίες σὲ πατρὸν ἀπὸ τετράστιχα ἡμερολογίων τοῦ τοίχου.
* Ἄρχισαν νὰ λύωνται υἱοθεσίες (1982) καὶ νἄχουμε τραγωδίες χωρὶς ἔλεος καὶ κάθαρση.
* Καθιερώθηκε ἡ Δημοτική, ὄχι τοῦ Γρηγορίου Ξενοπούλου, ἀλλὰ τοῦ ἐπιρρήματος “παρεμπίπτοντα”, τοῦ ρήματος “πάρθηκε” καὶ τῆς ἀκατανόμαστης πτώσεως “τῆς μετρητῆς”. Ἡ Γλώσσα τῶν θεῶν ἔγινε στερεοφονικὸς βόμβος ξεγάνωτων τενεκέδων.
* Κωστῆς Στεφανόπουλος, ὁ μόνος πολιτικὸς ποὺ μιλλάει ἑλληνικά.
* Χριστόδουλος, ὁ “ἑλληνιστὴς” ποὺ κάνει πολιτική.
* Ἡ κάθοδος τῶν μυρίων Ἀλβανῶν. Ἆλλοι ἀναζητοῦν μιαν καλλίτερη ζωὴ κι' ἆλλοι μιὰ θεαματικώτερη ληστεία μετὰ φόνου. Οἱ πρῶτοι ἦρθαν κελεποῦρι στοὺς Ἕλληνες ἐργοδότες (πές: πλαστὲς μισθοδοσίες, μὲ τὶς εὐλογίες τῆς πράσινης κάρτας)· εὐκαιρία νὰ μᾶς σπάσουν τὸν τσαμπουκά, ἐμᾶς, τῶν ὑφισταμένων Ἑλλήνων: < δέξου μισθὸ τοῦ 1986 καὶ ἄνευ ἐνσήμων ἤ κᾶτσε ἐκεῖ νὰ πεινᾶς – κι' ἐμεῖς θὰ λέμε ὅτι εἶσαι τεμπέλης καὶ δὲν ἔρχεσαι νὰ δουλέψεις>. Ὅσο γιὰ τοὺς φόνους, καὶ ἐγώ, ἄν τὸ ἔσκαγα ἀπὸ τὶς φυλακὲς κάποιας ἑκτοκοσμικῆς χώρας καὶ διέθετα δυὸ-τρία καλάσνικοφ, φόνους μετὰ μουσικῆς δὲν θἄκανα; Μὲ μίαν ἐπιπλέον διαφορά: ἐπειδὴ θεωροῦμαι (μόνος μου, ντέ!...) διανοούμενος, θὰ σκότωνα τοὺς ὑπευθύνους.
Πρώτη μου φορὰ ἔκλαψα γιὰ πολιτικόν, στὴν πορεία γιὰ τὸν Ὀτσαλάν. Ὅπως κάποτε ὁ γυιός μου γιὰ τὸν “Μᾶρκο Μπότσαρη” ποὺ τοῦ διάβαζα
* Ἡ Σημαία τῶν Ἰμίων. Μπορεῖ νὰ μὴ συλλέγω κοκκαλάκια ἁγίων λειψάνων ἀλλὰ μία Κλωστὴ ἀπὸ τούτη τῆ Σημαία θὰ τὴν προσκυνοῦσα.
* Ἡ Μακεδονία. Οἱ Ἕλληνες μεταφραστὲς ἀνέχθηκαν τὴν Σκοπιανὴ ἱστορικὸ νὰ μιλάει γιὰ ἀρχαίους Ἕλληνες μεταφρασμένους στὴν “μακεδονικὴ” (τὴν σκοπιανή) γλώσσα, ἀλλὰ ἐγὼ τὴν πρόγκιξα καὶ κανένας ἆλλος δὲν μίλησε, στὸ Πνευματικὸ Κέντρο τῆς Ἀθήνας, ὅπως καὶ ὁ Δημήτρης Ἀβραμόπουλος, μιὰ μέρα πρίν, πρόγκιξε γιὰ τὸν ἴδιο λόγο τὸν Σκοπιανὸ Δήμαρχο.
* Ὑπάρχει διέξοδος. Ζητῶντας πολιτικὸ ἄσυλο, νὰ γίνω Γᾶλλος πολίτης καὶ νὰ παραμείνω Φιλέλλην. Αὐτὰ περὶ πολιτικῆς.

Καὶ κάτι περὶ ἔρωτος.
Ὁ ἔρωτας εἶναι θεατρικὴ παράστασις ἀνυπόπτου διαρκείας, χωρὶς συγγραφέα – ἄρα μὲ βλακῶδες κείμενο -, μὲ δύο πρωταγωνιστὲς σὲ ρεσιτὰλ ἠθοποιΐας, χειροκροτούμενοι διαρκῶς ἀπὸ τὶς καρδιές τους, κι' ὅταν πέσει ἡ αὐλαία κηρύσσεται πένθος. Οἱ θεωρούμενοι θεατές τους εἶναι ἁπλῶς περαστικοί. Γίνονται θεατὲς μόλις ἐπεμβαίνει ὁ συγγραφέας. Ἀντὶ γιὰ ἀναλύσεις θεατρικῶν ἔργων καὶ ἐρωτικῶν θρύλων καλλίτερα νὰ ἐπιδιώκει κανεὶς νὰ βλέπει καλὸ θέατρο καὶ νὰ εὔχεται νὰ ἐρωτευθεῖ.

Ἀθήνα, 26 Αὐγούστου 1999.

Ἐμπρὸς κοιτάζω τ' ἀναμμένα μου κεράκια
καὶ φού!...
τὰ σβήνω – μπορῶ κι' ἀλλοιῶς;
Θὰ φάμε τούρτα, λίγο τὄχετε;
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
* images/smilies/old-valid-code/klinoi.gif
Ὁ ἴδιος ἀρνοῦμαι κάθε τίτλο.

Άβαταρ μέλους
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
Ὁ ἴδιος ἀρνεῖται κάθε τίτλο
Δημοσιεύσεις: 772
Εγγραφή: 04 Απρ 2018, 07:37

Re: Νὰ ἤμουν, τώρα, ἀρχαῖος Ἕλληνας, - τελείως ἀρχαῖος, ὄχι σὰν ἐσᾶς!

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ » 19 Ιουν 2020, 07:04

Re: Δεκέμβριος 2013: Νὰ ἤμουν τώρα Ἀρχαῖος Ἕλληνας...

Δημοσίευση ἀπὸ ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗ, 26 Ἰανουαρίου 2015, ὥρα 9:20 π.μ.

Θέμα: Η Αγιοποιηση του Γεροντος Παισιου,ΠΑΪΣΙΟΣ/Παΐσιος λέγεται.
----
Προτιμῶ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωἠ,
ποὺ δὲν παραλείπει, μέσῳ συνειδήσεως
καὶ πλουσίας ἑλληνικῆς γλώσσης,
νὰ μὲ κάνει νὰ σκέφτομαι.


ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ ἔγραψε:
Βᾶλτε τόνους
πεῖτε τον καὶ σωστά: Παΐσιο.
Οὔτε ἁγίων ὀνόματα δὲν σέβεστε, ἀγράμματοι. Τὴν εὐλογία του νἄχετε.
Ἐμένα μ' εὐλογεῖ ἡ Μοναχὴ Πασιφάη* κι' ὅταν πεθάνω, θὰ πάω στὸν Γατάδεισο,
ὅπου θ' ἀκούω ψιψινοψαλμοὺς σὲ ὅλη μου τὴν ἐπέκεινα ζωή!

Μοῦ τελείωσαν τὰ ἑβδομαδιαῖα [-] μεῖον ἀλλὰ ἐδῶ εἴμαστε, δὲν θὰ χαθοῦμε.




ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ ἔγραψε:
Ὅπως κάθε ἁγιοποίηση, ἔτσι κι' αὐτὴ μοῦ εἶναι τελείως ἀδιάφορη (ὡς ἀνύπαρκτη).
Τὸ κείμενο ὡστόσο τοῦ Παϊσίου εἶναι γεμάτο ὀρθογραφικὰ λάθη καὶ λάθη τονισμοῦ.
Ποιό...φορουμικὸ λεξικὸ συμβουλευόταν;

valerios12345* ἔγραψε:
Ήταν τα λόγια του, αλλά το κείμενο το έγραψε άλλος. Προσπάθησα να διορθώσω κάποια τονικά λαθάκια (γιατὶ κάποια καὶ ὄχι ὅλα; Ἐσύ νὰ
τὰ διορθώσεις;
Σιγά, θὰ πέσω κάτω καὶ ξέρεις: ὁ γέρος ἤ ἀπὸ πέσιμο ἤ.... Λυπήσου με, μὴν τὸ ξαναπεῖς
), αλλά μετά την επεξεργασία παρέμεναν κάποιοι τόνοι λάθος παρ'
ότι τους είχα διορθώσει (ξεροκέφαλοι, φασῖστες τόνοι). Παρεμπιπτόντως, γνωρίζεις πότε άρχισε το πολυτονικό; (Καὶ πότε... ἐπανῆλθε τὸ μονοτονικό, ξέρω,
καὶ σᾶς ἔκανε ἀγράμματους, ὅ,τι ἔπρεπε γιὰ τὸ ἀγγλοξεπούλημά σας
).


Ἄκουσε κάτι ἀκόμα:
* Δέχομαι μετὰ ἀπὸ τόσους αἰῶνες συμβίωσης Ἑλλήνων καὶ χριστιανῶν [καὶ ἐφ' ὅσον τὰ κράτη, οἱ λαοὶ δὲν μποροῦν χωρὶς θρησκεία νὰ ζήσουν
καὶ νὰ
ἐξοντώσουν τὰ μὲν τὰ δέ, καθὼς ἡ χρήση τῆς θρησκείας πείθει περισσότερο ἀπὸ κάθε τί ἆλλο στὸ νὰ πολεμοῦν οἱ μάζες ὑπὲρ πίστεως καὶ ὅ,τι ἄλλου
προκύψει νὰ συμφέρει, ὁπότε δὲν θὰ ἤθελα νὰ φύγει ἡ μιὰ (ὑπάρχουσα) θρησκεία καὶ νἄρθει ἡ ἄλλη μὲ τὶς σφαγὲς καὶ τοὺς φανατισμούς της
(διότι
πάντοτε: ἔτσι ἐπιβάλλονται οἱ θρησκεῖες, ὄχι μὲ τὰ λόγια τοῦ Ἰησοῦ ἤ ἄλλου καλουμένου θεοῦ ἀλλὰ διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου) - ὅταν μάλιστα καὶ
τὰ 4
Εὐαγγέλια
γράφτηκαν στὰ Ἑλληνικά, τὰ ΠΟΛΥΤΟΝΙΣΜΕΝΑ
, ἡ δὲ Παλαιὰ Διαθήκη εἶχε ἤδη μεταφραστεῖ στὰ Ἑλληνικὰ, τὰ ΠΟΛΥΤΟΝΙΣΜΕΝΑ πάλι],
δέχομαι, λέω, νὰ παραμείνουμε χριστιανοἰ ἀλλὰ καὶ νὰ καταλάβουμε, νὰ διαφωτιστοῦμε, ποῦ ἀρχίζει καὶ ποῦ τελειώνει ἡ θρησκοληψία καὶ ποῦ ἄρχίζει
καὶ ποῦ "ἴσως" τελειώνει (ποὺ δὲν τελειώνει) ἡ ἀνθρωπιά, ἠ δημοκρατικὴ ἀνθρωπιἀ. Ὁ κόσμος ζεῖ σὲ κράτη, σὲ κοινωνίες, ὄχι σὲ ναούς. Στοὺς τελευταίους, ἅμα θέλει πηγαίνει.
Ἦρθε τὸ καταραμένο Πασόκ, μὲ τοὺς χίλιους δυὸ ἀρριβῖστες καὶ Ἀγράμματούς του, ν' ἀποφανθεῖ γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Γλώσσα, διαγράφοντας τοὺς σοφοὺς τῆς Ἀλεξανδρινῆς Φιλολογίας, ποὺ θέλησαν νὰ διασώσουν τὴν χάρη, τὴν μουσικότητα, τὶς ἔννοιες τῆς Ἱερῆς, ὡς φθασμένης στὰ Ὕψη τῶν Ἐννοιῶν, τὰ Ἀξεπέραστα Ὕψη, τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας ἀπὸ τὰ στίφη τῶν βαρβάρων (μέχρι σήμερα, χωρὶς Ἑλληνικά, καμία Ἐπιστήμη καὶ Τεχνολογία δὲνστέκεται, οὔτε πρόκειται - κατὰ πῶς ὁμολογοῦν οἱ Ἐπιστήμονες καὶ οἱ Τεχνικοὶ τῆς ἄκρως ἐξελιγμένης Ὑφηλίου).

* Ἔχω γράψει κι' ἆλλες φορὲς γιὰ τὸ πῶς παρασύρθηκα, γιὰ λίγα χρόνια, κι' ἔγραφα μονοτονικὰ (περίπου 6 μεταφράσεις βιβλίων τὸν χρόνο - ὄχι σαχλαμαρῖτσες στὸ Φόρουμ - ἐπὶ 5 χρόνια) καὶ πῶς καὶ πότε κατάλαβα ὅτι διέπραττα ἔγγκλημα κατὰ τῆς ἑλληνικότητος. Ὁπότε, ἄρχισα πάλι νὰ γράφω πολυτονισμένα.

Κι' ἄν κάποιοι μὲ θεωροῦν...ὀπισθοδρομικό, τὴν ὀπισθοδρομικότητά μου νά 'χουν καὶ μ' αὐτὴν νὰ ζήσουν στὸν αἰώνα τὸν ἅπαντα.

Ἄν διαβάσεις (δὲν ἐννοῶ "ἄν καταλάβεις") ἔστω μόνον τὶς Κλινοσοφιστεῖες μου, θὰ δεῖς τολμήματα τοῦ νοῦ ποὺ κανένας, ἐντελῶς κανένας Ἕλληνας
δὲν ἔχει κάνει. Μὴ σὲ τυφλώνει τὸ ὅτι βρίσκονται στὸ Φόρουμ καὶ ὄχι σὲ πολυτελεῖς τόμους κάποιας Τραπεζικῆς Ἐκδόσεως.
Τὸ νὰ βρισκόμαστε στὸν ἴδιο χῶρο, δὲν μᾶς ἐξισώνει σὲ ὅλα. Μόνο στὰ βασικά καὶ ἀναπότρεπτα, στὶς πανανθρώπινες ἀνάγκες:
Ἐλευθερία,
Ἰσότητα,
Ἀδελφοσύνη.
Καὶ τὰ τρία τὰ λέμε μὲ τὸ βρωμόστομά μας, καταπατῶντας τα ὅμως ἀσύστολα μὲ τὶς πράξεις μας.
Ὅπως ἀκριβῶς καὶ μὲ τὴν ἀναντικατάστατη ἑλληνικὴ λέξη: Δ η μ ο κ ρ α τ ί α.

Τἰ ἤξερε ἀπ' αὐτά ὁ κάθε Παΐσιός σου;
Στὸν Οὐρανὸ ὑπάρχουν πλανῆτες, Ἀστέρες, Γαλαξίες...ὅλα τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἦταν/εἶναι πανεπιστήμων, ὄχι ρουφιάνος θρησκειῶν.
Ἁπλὰ τὰ πράγματα: δὲν χρειάζεται δόγματα ὁ Θεός, γιὰ νά 'ναι θαυμαστός.
Ὁ Θεὸς εἶναι πανταχοῦ παρών - τὸ λέτε καὶ δὲν τὸ πιστεύετε. Τὸν Ἀναζητεῖτε στὸν θάνατο.
(Ἡ ζωὴ δὲν παίζει κανέναν ρόλο γιὰ τοὺς ἠλιθίους καὶ μόνον).
Τὰ Ἔργα Του ἀρκοῦν καὶ περισσεύουν.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

----------
(*) = Ψευδωνυμομάχοι.
* images/smilies/old-valid-code/klinoi.gif
Ὁ ἴδιος ἀρνοῦμαι κάθε τίτλο.

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28695
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Νὰ ἤμουν, τώρα, ἀρχαῖος Ἕλληνας, - τελείως ἀρχαῖος, ὄχι σὰν ἐσᾶς!

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 23 Ιουν 2020, 22:23

Εικόνα


Εικόνα


Εικόνα
ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΤΟΥΣ!



Άβαταρ μέλους
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
Ὁ ἴδιος ἀρνεῖται κάθε τίτλο
Δημοσιεύσεις: 772
Εγγραφή: 04 Απρ 2018, 07:37

Re: Νὰ ἤμουν, τώρα, ἀρχαῖος Ἕλληνας, - τελείως ἀρχαῖος, ὄχι σὰν ἐσᾶς!

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ » 01 Ιούλ 2020, 07:30

1 Ἰουλίου 2020.
Κάποιοι, κάθε τόσο μοῦ στέλνουν "Καλημέρες" καὶ "Καλοὺς μῆνες" ἀλλὰ ξεχνοῦν
τὰ..."Καλὰ σκατά".
Θὰ μοῦ πεῖς, αὐτὰ εἶναι δεδομένα, στὴν κωλο-Ἀθήνα μένω, τί ἆλλο νὰ μοῦ συνέβαινε;
Ὅλη ἡ πρώην Ἑλλάδα ἔχει γίνει Ἀλλοδαπή.
Ὁ Διάολος μὲ τὸν Θεὸ νὰ συνεργαστοῦν
γιὰ νὰ μοῦ ἀλλάξουν τὰ μυαλά,
δὲν θὰ καταφέρουν οὔτε τὴν τύφλα Τους νὰ βελτιώσουν:
οἱ λαϊκοῦρες,
οἱ τουρκομοῦρες,
οἱ κωλόγλωσσές τους,
ὅσο ἀναπνέω,
θὰ εἶναι ἡ πρώτη σιχασιά μου.
Δὲν λέω ὁ κορωνοϊός μου, γιατί ἔχει καταντήσει μαλακία ὄρθια αὐτὴ ἡ χυδαία προπαγάνδα τρομοκρατίας.
Σὲ σπάνιες περιπτώσεις, ὅταν μπαίνω σὲ κανένα Νοσοκομεῖο γιὰ ὁποιονδήποτε λόγο, θὰ φορῶ μάσκα, γιὰ νὰ μὴ μοῦ ρίχνουν πρόστιμο. 150 εὐρώ! Ταΐζεις τὶς γάτες τῆς κωλο-Ἀθήνας τους ὁλόκληρης μιὰ μέρα μ' αὐτὰ τὰ λεφτά.
========================
1 Ἰουλίου 2019.
Σιγὰ μὴν ἀναζητήσω τὰ ταξείδια!
Ἀπὸ ξένους λαούς, ἔχω μπουχτίσει, ἐπὶ τόπου, στὴν..."πατρίδα" μου!
Παραμένω λοιπὸν στὴν Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδα, π' ἀκόμα δὲν ἔπεσε φωτιὰ νὰ τὴν κατακάψει,
μετανάστης ἀναγκαστικὰ αὐτοδίδακτος,
ἐφ' ὅσον Ἕλληνες ἐδῶ δὲν ὑπάρχουν πιά.
Ἄ, θὰ παραμείνω καὶ ἀπροσάρμοστος.
Κωλομετανάστης στὸν τόπο μου. Λόγῳ βαρεμάρας; Ἴσως!
Μὴν ξεχάσω νὰ ζητήσω ἐπίδομα ἀνοχῆς.
========================
1 Ἰουλίου 2018.
Θεὸς φυλάξοι! Λέγεται ὅτι στὸ Λονδῖνο ἀκούγονται συστηματικὰ πάνω ἀπὸ 300 διαφορετικὲς γλῶσσες καὶ διάλεκτοι!
----
Στὴν Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδα ψάχνω νὰ βρῶ Ἕλληνα.
* images/smilies/old-valid-code/klinoi.gif
Ὁ ἴδιος ἀρνοῦμαι κάθε τίτλο.

Άβαταρ μέλους
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
Ὁ ἴδιος ἀρνεῖται κάθε τίτλο
Δημοσιεύσεις: 772
Εγγραφή: 04 Απρ 2018, 07:37

Re: Νὰ ἤμουν, τώρα, ἀρχαῖος Ἕλληνας, - τελείως ἀρχαῖος, ὄχι σὰν ἐσᾶς!

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ » 01 Ιούλ 2020, 15:16

Πῶς φτάσαμε στὴν “Μαίρη Πόππινς τῶν Ἀθηνῶν”;

Ἁπλούστατα:

1ον, μᾶς γοήτευσε ὅλους ἡ ταινία·

2ον, ἡ Μιμὴ...μ' ἐκλιπαροῦσε: “ - Κάνε με Μαίρη Πόππινς κι' ἄς πεθάνω” (ἡ ἐπιθυμία της ἐκπληρώθηκε ἀλλὰ ἡ ὑπόσχεσίς της ἀναβλήθηκε γιὰ μετὰ καὶ τὸ... “Χελλόου Ντόλυ” - γιὰ παιδιὰ βέβαια!)·

3ον, μυρίστηκα προσωπικὴ ἐπιτυχία σὰν Καπνοδοχοκαθαριστής, μὲ πολὺ χορὸ καὶ τραγοῦδι·

4ον, τὰ παιδιά μας ἦταν σὲ ἡλικία γιὰ νἆναι...παιδιά μας καὶ μάλιστα ὁ Σπύρος ἀπέσπασε τὴν μερίδα τοῦ λέοντος στὰ χειροκροτήματα·

5ον, γράφοντας τὸ ἔργο, εἶχα τὴν αἴσθησι ἤ τὴν ψευδαίσθησι πώς, ἐπιτέλους, ἔγραφα κάτι σὲ στίχους καὶ ἔξυπνο, σὰν τὸν Ἐντμὸν Ροστὰν κι' ἐγώ, ποὺ μοῦ εἶχε καρφωθεῖ στὸ μυαλὸ ἀπ' ὅταν ἀνακάλυψα στὴν Δραματικὴ Σχολὴ τὸν “Συρανό” του...


Ἄν κάποια μέρα οἱ παραστάσεις μας πῆραν τέλος, σ' αὐτὸ φταίει τὸ Σχολεῖο τῶν παιδιῶν μας, αὐτὸ τὸ ἐργαστήριο αὐριανῶν δυστυχισμένων καὶ ἀμορφώτων πολιτῶν μας! Τί καλὰ ποὺ θὰ ἦταν ἄν ὅλα τὰ παιδιὰ σπούδαζαν μόνον θέατρο.

Τὸ ἔργο ἀφιερώθηκε στὴν μνήμη

τοῦ Ἐντμὸν Ροστὰν

καὶ

τῆς Πηνελόπης Δέλτα.


* * * * *




Θέατρον τοῦ Ὀνείρου.

~

Ἡ Μαίρη Πόππινς τῶν Ἀθηνῶν.

1 Ἰανουαρίου 1989.

Θεατρικὸ ἔργο γιὰ μικρὰ παιδιά.


Τὰ πρόσωπα:


Μία Φωνὴ.........................................Ἰάνης Λὸ Σκόκκο,

Μαμὰ.................................................Μιμὴ Γουλέτα,

Ζωίτσα...............................................Ζωίτσα,

Πιπίνος...............................................Σπύρος Λὸ Σκόκκο,

Μαίρη Πόππινς...................................Μιμὴ Γουλέτα,

Καπνοδοχοκαθαριστὴς.......................Ίάνης Λὸ Σκόκκο.



Σκηνικό: αὐθαίρετο, κάτι ἀνάμεσα σὲ σαλόνι καὶ ὑπνοδωμάτιο μικρῶν παιδιῶν.

Μουσική: ἀπὸ τὴν ταινία καὶ ἕνα χορωδιακὸ μὲ τὴν Σαντούτσα (Μαρία Κάλλας)

καὶ τὴν Λουτσία ἀπὸ τὴν “Καβαλλερία Ρουστικάνα”.

~

1η παράστασις, 4ος Κρατικὸς Παιδικὸς Σταθμὸς Κάτω Πατησίων, 28.1.1989.

2η παράστασις, 1ος Κρατικὸς Παιδικὸς Σταθμὸς Κεραμεικοῦ, 31.1.1989.

Ἀκολούθησαν ἆλλες 85 παραστάσεις.


Πράξη Πρώτη.


Ξημερώνει, σιγὰ-σιγὰ δυναμώνει τὸ φῶς τῆς ἡμέρας.

ΦΩΝΗ: - Μιὰ φορά, δυὸ φορές, μὰ καὶ χίλιες δυὸ φορές,

ὅπου ὑπάρχουνε παιδάκια – τί μπελάς!... - νά, δές!

Μιὰ μαννούλα μπάφιασε νὰ τὰ μαλώνει·

φεύγει ἀπ' τὸ σπίτι, τρέχει ἀλλοῦ κι' ὅλο θυμώνει.


ΜΑΜΑ: (Ντυμένη ἐκκεντρικά, βαστάει ἕνα μωρὸ – κούκλα - , ἄς ποῦμε τὸ φροντίζει τραγουδῶντας,

- στὸ τέλος τὸ πετάει στὸν καναπὲ καὶ φεύγει).

- Εἶμαι μαννούλα πολὺ καλή,

ἀλλὰ θὰ γίνω καὶ 'γὼ σκληρή·

ὅσο δουλεύω, δὲν βρίσκω καιρό,

θεέ μου, νὰ νταντεύω καὶ τὸ μωρό!

Θὰ βρῶ κοπέλλα νὰ τὸ κρατεῖ,

θὰ ξεμπερδεύω μ' ἕνα φιλί·

καὶ φεμινίστρια ἀμέσως θὰ γινῶ,

τὸν ἄντρα μου, - ἄχ, πότε; - θὰ γδικηθῶ.


Θὰ βγῶ στοὺς δρόμους μὲ δυὸ πανώ

καὶ στὴν κυβέρνηση θὰ ριχτῶ·

ἄν θέλει νἄχουμ' ὅλοι προκοπή,

νὰ σκουπίζει ὁ ἄντρας μου τὴν αὐλή!

Νόμους καινούργιους καὶ διαταγή,

ἀπὸ τὸ Ράδιο καὶ τὴν Τι-Βί:

<Ὅποιος στὸ σπίτι δὲν μᾶς βοηθᾶ,

ρᾶβδος νὰ τοῦ πέφτει στὰ μαλακά>.

(Κάνει πὼς δέρνει ἕνα παιδὶ θεατή).


Λὰ λὰ λὰ λὰ λὰ λὰ λαλαλό,

εἶμαι μαννούλα μὲ δυὸ πανώ,

λὰ λὰ λὰ λὰ ρὰ λαρὶ λαρό,

φόρτωμα στὸν ἄντρα μου τὸ μωρό!...


Λὶ λὶ λὶ λὶ λὶ λὶ λὶ λά,

μοῦ περισσεύουνε δυὸ φιλιά·

καὶ φεμινίστρια μὲ προκοπή,

γιὰ νὰ γδικηθῶ, λαλαλὰ λαλαλή.


(Βγαίνει).


ΦΩΝΗ: - Κι' ἔτσι, πρωὶ-πρωί τοὺς δρόμους ὅλους παίρνει,

καὶ τὰ παιδάκια της, βαρεμάρα τὰ δέρνει.


ΖΩΙΤΣΑ:(Μὲ νυχτικὸ καὶ σκουφάκι ὕπνου). - Ἄχ! Νυστάζω! Καὶ βαριέμαι νὰ πάω σχολεῖο.

Μά, νὰ μὴν ἔχει στρῶμα κι' αὐτὸ τὸ θρανίο!...

Νὰ κουβαλᾶς μιὰ σάκκα γεμάτη βιβλία...

κι' ὅλο ν' ἀκοῦς μποὺρ μποὺρ μπούρ, νὰ μιλᾶ ἡ κυρία!...


ΠΙΠΙΝΟΣ:(Ἴδιο νυχτικὸ μὲ σκουφάκι). - Ἀδελφούλα, ξύπνησες; Ἄου!... Τί ὥρα εἶναι;


ΖΩΙΤΣΑ: - 'Εννιάμιση.


ΠΙΠΙΝΟΣ: - Ὤχ, ἀργήσαμε.


ΖΩΙΤΣΑ: - Σκουασμός! Μεῖνε

ἐκεῖ ποὺ εἶσαι – ἀμάν! Δὲν θὰ πᾶμε πουθενά!

Τσιμουδιά! Διατάζω. Θὰ καθήσουμ' ἐδωνά.


ΠΙΠΙΝΟΣ: - Καλὰ τὸ κατάλαβα· ξὐμνησες μὲ φόρα

γιὰ νὰ ξανακοιμηθεῖς....


ΖΩΙΤΣΑ: - Τοῦ Θεοῦ τὰ δῶρα

εἶναι ὗπνος, φαγητό, χαρά,τρελλὰ παιγχνίδια....

κι' ὄχι καταδίκη μὲς τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια.


ΠΙΠΙΝΟΣ: - Ναί, ἔχεις δίκηο. Οὔτε κι' ἐγὼ πάω σχολεῖο.

Μπᾶ! Σίγουρα θ' ἀπεργεῖ καὶ τὸ λεωφορεῖο...

Πάντως, ἄς κάνουμε καὶ καμία δουλίτσα.


ΖΩΙΤΣΑ: - Νὰ πᾶμε γιὰ...πιπί, στὸ πᾶρκο, τὴν Μπεμπίτσα!


ΠΙΠΙΝΟΣ: -Ζήτω! Κὰ πάλι, ζήτω! Ἀξίζεις φιλάκια. (Τὴν φιλάει).

Νὰ τῆς βροπῦμε γαμπρό! Σκέψου τί κουταβάκια

θὰ γεννήσει, σὰν παντρευτεῖ!...Νά, δές, μπιμπερόν!


ΖΩΙΤΣΑ: - Γιὰ τὸ γάλα τους! Νά κι' ἕνα βιβλίο μωρῶν! (Τὸ ξεφυλλίζει στὰ γρήγορα, δείχνοντάς του το. Διατρέχει τὰ περιεχόμενα).

Ἰατρικὴ παρακολούθησις, φροντίδα,

πρῶτα δοντάκια, ξύλο μὲ τὴν ἐφημερίδα...

πυρετός, βάρος σὲ γραμμάρια καὶ σὲ κιλά...


ΠΙΠΙΝΟΣ: - Εἴκοσι χιλιάδες, ἕνας κύριος τὰ πουλᾶ!


ΖΩΙΤΣΑ: - Τὄπες πάλι! Δὲν εἴμαστε, μοῦ φαίνεται, καλά!

Ἐγώ, σκυλάκια καὶ γατάκια, δὲν πουλάω.

Ζωικὸ Σταθμὸ θ' ἀνοίξω.


ΠΙΠΙΝΟΣ: - Γουστάρω! Πάω

νὰ ξυπνήσω τὴ σκυλίτσα.


ΖΩΙΤΣΑ: - Μὴν τῆς μιλήσεις

ἄγρια· μάννα θὰ γίνει. Νὰ τῆς ἐξηγήσεις,

μ' ὡραῖο τρόπο, τό τί εἶναι οἰκογένεια...

Θέλω, γιὰ τὰ κουτάβια της, μπαμπὰ μ' εὐγένεια,

κι' ὄχι κοπρόσκυλο νὰ πάει νὰ ξελογιάσει...


ΠΙΠΙΝΟΣ: - Μοῦ φαίνεται πὼς ἔχω ξεπαγιάσει.


ΖΩΙΤΣΑ: - Ναί, κάνει κρύο. Δὲν ἦρθε νὰ μᾶς τὴ φτιάξει

τὴν καπνοδόχο, αὐτὸς ὁ κύριος...Ἐντάξει!

Νὰ σοῦ πετύχει καπνοδοχοκαθαριστής!...

Μμμ! Δὲν προλαβαίνει, λέει.


ΠΙΠΙΝΟΣ: - Σ'τὄπα, εἶναι ληστής.

Θέλει νὰ μᾶς σκάσει πρῶτα, νὰ τὸν πληρώσουμε

μὲ ὅσα ἔχουμε καὶ δὲν ἔχουμε.


ΖΩΙΤΣΑ: - Νὰ τὸν χώσουμε

στὴν καμινάδα, νὰ μὴ βγαίνει - κι' ἄς βουλώσει.

Χά! Νὰ τὸν πληρώσουμε! Αὐτὸς νὰ μᾶς πληρώσει.

Κατάλαβες, τώρα, γιατί πιὰ δὲν διαβάζω

τὰ μαθήματά μου; Τέσσερις κουβέρτες βάζω

γιὰ νὰ ζεσταθῶ... - ὅμως κρυώνω.

ΠΙΠΙΝΟΣ: - Ναί, μὰ μιὰ μέρα ὁ μπαμπὰς θὰ πεῖ: (Μιμεῖται) “ - Πληρώνω

σχολεῖα, δασκάλες, ροῦχα, βιβλία, φαΐ...

ἀλλ' ἀπὸ σᾶς δὲν βλέπω καμία προκοπή!”.


ΖΩΙΤΣΑ: - Τί νὰ τοῦ κάνουμε; Μᾶς ἔστειλε μία τρελλὴ

- μμμ!...κάτι ροῦχα ποὺ φορᾶ ἡ...Μαντὰμ Κουρελῆ,

γρηὰ δασκάλα, ποὺ τὴ μύτη της δὲν βλέπει

κι' ὅλο γκρινιάζει...


ΠΙΠΙΝΟΣ: (Μιμεῖται). “ - Δὲν εἶστε καθὼς πρέπει!

Μά, εἶστε, σεῖς, παιδιά ἤ διαβόλοι-τριβόλοι;”.


ΖΩΙΤΣΑ: - Γι' αὐτὸ ἔφαγε τσιμπιά, ποὔχει πάει σ' ἄλλη πόλη.


ΠΙΠΙΝΟΣ: - Ἄ, μὲ τέτοια δασκάλα, μὲ πιάνει μανία

νὰ τὴν παιδεύω... Δὲ βάζουμε μιὰν ἀγγελία

στὶς ἐφημερίδες; (Ἆλλο ὕφος). “Ζητεῖται δασκάλα. Στόπ.”


ΖΩΙΤΣΑ: (Ὁμοίως). - “Μὲ ὑπομονὴ γαϊδουρινή” Γρᾶψ' το σύ. “Στόπ”.

Ὄχι μολύβι, πάρε φτερό. Νά, καὶ χαρτί.


(Πάνω στὸν ρυθμὸ τοῦ τραγουδιοῦ “Μπαρμπα-Γιάννης Κανατάς”, σὲ τόνο πολὺ ζωηρό,

- νὰ τὸ διασκεδάζουν -, ἡ Ζωίτσα σκέφτεται, ὁ Πιπίνος ἐπαναλαμβάνει γράφοντας ἕναν-ἕναν

στίχο, ὕστερα τὸν ξαναλένε μαζὺ γιὰ ἐπιβεβαίωση. Εὐκαιρία καὶ γιὰ

αὐτοσχεδιασμούς).


Θέλουμε μία δασκάλα,

νἆναι ὄμορφη πολύ,

νὰ πετάει σὰν πουλί.


Νὰ φορεῖ φαρδιὰ φουστάνια

καὶ νὰ ξέρει γαλλικά

πῶς τὰ λένε τὰ γλυκά.


Στὰ παιγχνίδια νἆναι πρώτη

καὶ νὰ...δέρνει μὲ φιλιὰ

τὰ πιὸ ἄτακτα παιδιά.


Νὰ μὴν εἶναι μαρτυριάρα·

κι' ἅμα κάνουμε ζημιά,

νὰ ζητάει καὶ μπουνιά!



(Ὁ Πιπίνος τὸ χαίρεται ἰδιαίτερα καὶ δίνει μπουνιὰ στὸν ἀέρα).



Ἄν δὲν εἶναι ὅπως θέμε,

νὰ μὴν ἔρθει οὔτε στιγμή·

δὲν ζητήσαμε χαζή.


Ὅποια ἔχει τὰ προσόντα,

στὴν ὁδὸ...., στὸν ἀριθμό...,

γιὰ σαρᾶντα πυρετό.

(Ἀπ' ἔξω περνάει ὁ πλανόδιος καπνοδοχοκαθαριστής, παληὰ ροῦχα, μουντζουρωμένος. Τὰ παιδιὰ τρέχουν στὸ παράθυρο νὰ τὸν δοῦν).


ΚΑΠΝΟΔΟΧΟΚΑΘΑΡΙΣΤΗΣ: (Τραγοῦδι). Μαύρισε, μαύρισε, ἡ γειτωνιά·

δὰν βλέπω ἀσπράδι οὔτε στὰ αύγά!

Τί νέφος! (Βήχει).

Σαποῦνι κι' ἄν παίρνω

μαυρίζει κι' αὐτό·

τὸ γάλα ποὺ πίνω,

κοράκι βραστό!

Τί θὰ γίν' ἡ Ἀθήνα κι' ἡ Ἀκρόπολη; (Πνίγεται στὸν βήχα).

Μαύρισε, μαύρισε ἡ ηειτωνιά,

μαύρη μαυρίλα ἔχω στὴν καρδιά.

Ἄν κάτι δὲν κάνω

- βοήθα καὶ σύ... -

καὶ νύφη, μὲ μαῦρα,

μιὰ μέρα θὰ βγεῖς.

"- Τί ἆσπρο, τί μαῦρο!..."

στὸ τέλος θὰ πεῖς.



Μαύρισε, μαύρισε,... γκούχου... μαννούλα μου!... - μὲς τὴν καρδιά.

(Ὅταν ἀκούγονται οἱ καμπάνες, σταματάει τὸ τραγοῦδι του, κοιτάζει ψηλά. Ὕστερα, μὲ τὴν παλάμη στὸ στόμα, φωνάζει).

Κα-πνο-δο-χο-κα-θα-ρι-στήηηης! Ἐλᾶτε, κυρίες...


ΖΩΙΤΣΑ: - Νά τος!

ΠΙΠΙΝΟΣ: - Τρέχα νὰ τὸν προλάβουμε.


ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: - Κυρίες,

ξεβουλώνω καπνοδόχους, μπουριὰ τῆς σόμπας...

(Βλέπει λοξὰ τὰ παιδιά, συνεχίζει μὲ ἔμφαση).

...μύτες, αὐτιὰ παιδιῶν... Ἔχω δύναμη μπόμπας!

(Παρασταίνει τὴν ἔκρηξη).

Ὅλα σας τὰ βρώμικα ἐγὼ τὰ καθαρίζω.


ΖΩΙΤΣΑ: - Κυρ-Μαυρομούρη...


ΠΙΠΙΝΟΣ: - Ἀπατεῶνα, σὲ γνωρίζω.

ΖΩΙΤΣΑ: - Μᾶς κορόιδεψες, δὲν ἦρθες.


ΚΑΝ/ΣΤΗΣ: - Παιδιά μου,

νὰ ξέρατε... - τί νὰ σᾶς λέω τὰ βάσανά μου;

Μπορῶ νὰ περάσω στ' ἀρχοντικό σας; Γράμμα

μοὔδωσε ὁ ταχυδρόμος...


ΖΩΙΤΣΑ: (Κάνει μοῦτρα). - Ἐλᾶτε. Τί δράμα!

Θἆναι ἀπὸ τὸ μπαμπά.


ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: - Ναί, γράφει ἐδῶ: Παρίσι.


ΖΩΙΤΣΑ: (Στὸν Πιπίνο). - Δὲ σ' τὄπα; Μᾶς γράφει πάλι, γιὰ νὰ μᾶς βρίσει!

(Ἡ Ζωίτσα καὶ ὁ Πιπίνος ἀνοίγουν, διαβάζουν τὸ γράμμα· τὸ περιεχόμενο ἀκούγεται τραγουδιστὰ κάπως,

μὲ τὴν φωνὴ τοῦ μπαμπᾶ).


ΦΩΝΗ: - Ἀγαπητὴ γυναίκα, παιδιά μου,

εἶμαι καλὰ καὶ στέλνω λεφτά.

Μά, πάνω ἀπ' ὅλα λαχταρῶ

ξανὰ νὰ 'ρθῶ

στὸ σπίτι μας – ἄχ, τὰ λεφτά!...

Τί καημὸς νὰ φεύγεις

σ' ἄλλη χώρα,

τὴν τύχη σου νὰ κάνεις

πιὸ καλά.

Μὲ δάκρυα νὰ σκέφτεσαι

πὼς παρατᾶς

μονάχους μιὰ γυναίκα

καὶ παιδιά...

Μά, ὅταν θἄρθω πάλι

μιὰ μέρα,

μαζὺ θὰ ζοῦμε πέρα ὥς πέρα,

καὶ θὰ χαρῶ πολὺ νὰ δῶ

τὴν κλορη καὶ τὸν γυιό,

δροσάτους σὰν καὶ τὸ νερό.


ΖΩΙΤΣΑ καὶ ΠΙΠΙΝΟΣ: (Στὸν ἴδιο ρυθμό, ἀλλὰ πανικόβλητοι). - Ἄχ, πατερούλη, μεῖνε ἐκεῖ

Ἄν ἔρθεις, ἆντε, πάλι φτωχοί...


ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: (Τοὺς κόβει). - Ντροπή σας. Τέτοια λόγια δὲν λένε... Ντροπή σας.

Ὁ ἄνθρωπος κουράζεται γιὰ τὴν προκοπή σας.

(Ἀλλοιῶς) Ἄς μὴ χάνουμε καιρό. Ἦρθα γιὰ τὴν καπνοδόχο.

(Πάει δεξιά, ἀριστερά, ψάχνει νὰ δεῖ πῶς θὰ δουλέψει).


ΖΩΙΤΣΑ: - Μπαίνει, βγαίνει... κι' οὔτε ρωτᾶ τὸν ξενοδόχο!


ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: (Μὲ τὰ σύνεργά του, ἀρχίζει νὰ κάνει δουλειά. Οἱ κινήσεις του συνοδεύονται ἀπὸ τραγοῦδι, γιὰ νὰ διευκολύνεται. Κάθε τόσο πνίγεται ἀπὸ τὶς καπνιὲς ποὺ καταπίνει. Στὸ τέλος, στρέφοντας πρὸς τὸ κοινό, θὰ εἶναι κατάμαυρος κι' ἀγνώριστος, καταϊδρωμένος).

Σπρῶξε,

τράβα,

γύρισέ την,

τέτοια σκούπα

χάλασέ την.

Κι' ἄν μαυρίσει

κι' ἄν σοῦ σπάσει...,

τὶς πουλᾶν'

μὲ τὸ καφάσι.

Γκούχου...γκούχου...γκούχα.

Καπνοδόχους ξεβουλώνει

κι' ὁ πελάτης σὲ πληρώνει.

Κι' ἄν μαυρίσει...καὶ νὰ σπάσει,

μεροκάματο θὰ πιάσει.

Κοῖτα μήπως καὶ δὲν κάνεις τὴ δουλειά σου,

δυὸ χιλιάρικα δικά σου!

Ἕτοιμος!


ΖΩΙΤΣΑ: - Καλέ, σύ, πρέπει τώρα νὰ λουστεῖς...


ΠΙΠΙΝΟΣ: - Μαννούλα μου, τί βρώμα!...Δὲν σ' τὄπα; Σὰν ληστής!


ΖΩΙΤΣΑ: - Τί ὥρα νἆναι; Νὰ στείλουμε τὴν ἀγγελία...


ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: - Γιὰ τὴ δασκάλα; (Τὰ παιδιὰ ξαφνιάζονται ποὺ τὸ ξέρει). Δὲν θἆναι περίπου μία;

Σταθεῖτε, ξέχασα, φοράω ρολογάκι.

(Βγάζει ἀπὸ τὴν τσέπη του ἕνα τεράστιο ρολόι).


ΠΙΠΙΝΟΣ: - Ἀμάν! Αὐτὸ κοντεύει νἆναι...βαποράκι!


ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: - Ἐμπρός, δεῖτε καὶ σεῖς, ἄν ξέρετε, τὴν ὥρα.

(Στὸ ρολόι φαίνεται ἡ Μαίρη Πόππινς. Ἀλλὰ τὰ παιδιὰ μἐνουν κατάπληκτα ποὺ πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη τοῦ Καπ/στῆ ξεπρόβαλε ἡ Μαίρη Πόππινς).


ΖΩΙΤΣΑ καὶ ΠΙΠΙΝΟΣ: - Ἄααα!...


Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: (Ἀνάλαφρη, κυριαρχημένη, γλυκειά). - Μά, καὶ νἄβρεχε, θὰ ἐρχόμουν μὲ τὴν μπόρα!

(Ἀκουμπάει τὴν ὀμπρέλλα της).

Ἕνα πουλάκι μοὔλεγε: “ - Κυρα-δασκάλα,

δεῖτε κάτι παιδιά..., δὲν πίνουνε τὸ γάλα.

Σήμερα, τὸ σκάσανε κι' ἀπὸ τὸ Σχολεῖο”.

“- Χμ! Καλά. Θᾶ τοῦς συγυρίσω καὶ τοῦς δύο”,

εἶπα ἐγώ. Καὶ νά με! Προσοχή. Μιὰ στιγμή...

(Ἐπειδὴ τὰ παιδιὰ τῆς ἔβγαλαν τὴ γλώσσα, βγάζει τρεῖς πιπίλες καὶ τὶς βάζει σ' ὁλωνῶν τὰ στόματα, νὰ μὴ μιλοῦν. Αὐτοσχεδιασμός).




Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: (Τραγοῦδι).Ὤ, μπονζούρ!

Γειά σας, παιδιά.
Νά με, ἦρθα, μὲ τὴ χαρά.

Ἔφερα, πρώτη φορά,

πλούσια κι' ὄμορφη χρυσὴ καρδιά.

Νὰ μὲ λέτε Μαίρη Πόππινς

καὶ θὰ δεῖτε πολλά,

ποὺ ἔχω καλά,

ποὺ ἔχω καλά!

Τὰ χεράκια τώρα δῶστε

καὶ στὴ Φύση, παιδιά,

ἄς χαρίσουμε φιλιά.

Ὅλα θὰ γίνουνε σὰν πρῶτα,

ὅλα φῶς καὶ ὀμορφιά,

κι' ἕνα μαῦρο δὲν θὰ δεῖτε πουθενά,

γιατί ἐγώ,

ποὺ εἶμ' ἐδῶ,

ξέρω ἕνα μυστικό:

γελῶ, γελῶ, γελῶ

ὅπου βρεθῶ.

Νὰ μὲ λέτε Μαίρη Πόππινς

καὶ θὰ δεῖτε ξανά

χρώματα... - νά!

Λάρα λὰ λά.

Ἡ Ἀθήνα εἶν' ὡραία

ὅταν βλέπεις παιδιὰ

νὰ ταΐζουνε πουλιά!...


(Τὰ παιδιὰ καὶ ὁ Καπν/στὴς κοιτάζονται, συμφωνοῦν μὲ παντομίμες πὼς εἶναι καλή, χορεύουν πιασμένοι, γύρω-γύρω).


ΖΩΙΤΣΑ καὶ ΠΙΠΙΝΟΣ: - Τί καλή, τί καλή, τί καλή!...

Τί καλὴ ἡ Μαίρη Πόππινς, καλή!

Γιὰ κοιτᾶξτε την ὅλοι, παιδιά,

σοῦ μαγεύει, καλέ, τὴν καρδιά.

Ἀμπεμπαμπλόμ,

κιθεμπλόμ,

Θὰ τὰ “φυλάει” αὐτή.

Καὶ θὰ κρυφτοῦμε

ὅπου βροῦμε,

στὴν αὐλή.

Ἄχ, καλὴ ἡ Μαίρη Πόππινς,

τί καλή!

Παραπὰμ παρὰμ παραπάμ

παρὰμ παραπᾶμ παραπάμ.

“- Φτού! Ξελευτερία

γιὰ ὅλους!...”.


ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: (Στὸ διάστημα αὐτὸ ἔχει δείξει καὶ πόσο ἐντυπωσιασμένος εἶναι σὰν ἄντρας ἀπὸ τὴν Μ.Π. σὰν γυναίκα. Τραγοῦδι, χορός). - Τί ἔπαθα, τί ἔπαθα,

ἄχ, βρὲ παιδιά,

δὲν μπῆκε στὸ σπίτι

ἀλλὰ στὴν καρδιά,

ποὺ τώρα χτυπάει τὶκ τάκ,

δυνατά,

λὲς ἔρωτας νἆναι

μιὰ τόση χαρά;

Πῶ πῶ, τί γυναίκα. Βρέ, δὲς ὀμορφιά!...

(Ἀπὸ ἀμηχανία, παίρνει τὴ σκούπα του γιὰ ντάμα καὶ συνεχίζει). Ἔτσι καὶ μοῦ ἄρεσε,

μοὔρχεται νὰ προτείνω

ἐγώ, ὁ φτωχοδιάβολος,

ἀντρούλης της νὰ γίνω

καί, μαζύ, νὰ κάνουμε

γιὰ χάρη τῆς Ἀθήνας,

ἕναν Παιδικὸ Σταθμὸ

Σχολεῖο χιὰ χορό.



Ἄχ, μόλις μπῆκε μέσα 'δῶ ἡ Μαίρη

μ' ἄγγιξε μὲς τὴν καρδιά.

Σκέφτομαι νὰ γίνουμ' ἕνα ταῖρι

μὲ ἀγάπη καὶ φιλιά.

Πόππινς, εἶστε ἡ πιὸ καλὴ κοπέλλα!

Ὥρα μου κι' ἐγὼ νὰ παντρευτῶ,

μὲ γέλοια καὶ χαρὰ καὶ ἔρωτα,

νὰ κάνουμε καὶ κἅνα-δυὸ παιδιά...

Ἄχ, μόλις μπῆκε μέσα δῶ ἡ Μαίρη,

μὲ ἔρωτα, τρελλά, τὴν ἀγαπῶ.

(Μετὰ τὸν χορό).

Δὲν ξέρω τί ἔχω πάθει· θέλω νὰ παντρευτῶ.



Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Μ' αὐτὴ...τὴ μαύρη μούρη; χὰ χά!...

ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: - Νὰ νοικοκυρευτῶ.

Νἄχω ἐσᾶς γυναίκα μου...κι' ἕξη στρατοὺς παιδιά,

νὰ τρέχουνε ὁλόγυρα καὶ νὰ μοῦ λέν': “- Μπαμπά!...”

Λίγο νὰ μ' ἀγαπήσετε, νὰ εἶστε ἡ μαμά!

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Πρότασις γάμου ἦταν αὐτό;




ΚΑΠ/ΣΤΗΣ:

(Βγάζει ἀπὸ τὸ στῆθος του μία κατακόκκινη καρδιά, γονατίζοντας).Σᾶς δίνω τὴν καρδιά μου.

Δῶστε μου τὸ χέρι σας.


Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Φύγετε μακρυά μου!

(Τὸν σπρώχνει, τοῦ πέφτει κάτω ἡ καρδιά, τὴν μαζεύει).

Νὰ πιάσετε τὸ χέρι μου!... Μικρὸ χεράκι, ἐσένα σ' ἔφτιαξε ὁ Θεὸς - μμμ, δύο φιλάκια

- (Τὸ φιλᾶ δύο φορές) -

ἄχ, νὰ δίνεις χάδια ἁπαλὰ στὰ μαγουλάκια.


ΖΩΙΤΣΑ: (Κατ' ἰδίαν, μὲ καχυποψία). - Δὲν τὴν πιστεύω. Ἄ πὰ πά!... Καὶ σκαμπιλάκια!


Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: (Ἐπιβλητική, παγερή). - Μεσιέ! Μενεξεδένια χάδια δίνω στὰ παιδιά.

Ὅσο γιὰ σᾶς... Μή, μή! Σούτ! Δὲν θέλω τσιμουδιά.

Μὲ προσβάλατε.


ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: - Μά, δεσποινίς...


Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Πῶς τολμᾶτε

νὰ λέτε κι' ἆλλα; Θαρρῶ, ἀλήθεια, πὼς ξεχνᾶτε

ποιά εἶμαι έγώ! Ἡ Δασκάλα τῶν Δασκαλισσῶν

Νεράιδα, θεά, βασίλισσα τῶν βασιλισσῶν. (Μὲ περιφρόνηση).

Ἔχετε, σινιόρ, σπαθί; Ζωίτσα! Πάρε αὐτό

τὸ γᾶντι. Πέτα τού το. Κάνε ὅ,τι σοῦ πῶ.


ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: (Ἐμβρόντητος). - Θὰ μονομαχήσουμε; Κυρία! Θἆναι ἀστεῖο,

γυναίκα μὲ ἄντρα;... Ὅλοι θὰ μὲ ποῦν γελοῖο.


Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: (Βλέπει τὸ δίκηο του). - Ἔστω! Νὰ λο-γο-μα-χή-σου-με. Νά, διαβᾶστε.

(Τοῦ δίνει ἕνα χαρτί). Αἴνιγμα πᾶρτε, τοῦ πνεύματός μου. Διαβᾶστε.


ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: (Διαβάζει χωρὶς ὁ ἴδιος νὰ καταλαβαίνει, στὸν ρυθμὸ τοῦ “τσὶκ τοὺ τσίκ”). (Ἡ Ζωίτσα θὰ μαρτυρήσει στὰ παιδιὰ θεατὲς τὴν ἀπάντηση, γιὰ νὰ τὴν ποῦν αὐτά).

“Βγαίνει, ἀπ' τὸ σπίτι·

κι' ὅπως τρέχει σὰν βολίδα μόλις βγεῖ,

κάθε γάτα σ' ἕνα δέντρο θ' ἀνεβεῖ...”

Ποιός ἀπ' ὅλους σας τὸ αἴνιγμα θὰ βρεῖ;

(Ἐνῶ ὁ Καπν/στὴς ἱδρώνει νὰ βρεῖ τὴ λύση, τὰ παιδιὰ φωνάζουν). - Ὁ σκύλος!




ΠΙΠΙΝΟΣ: - Κυρ-κακοκακκαριστή, σειρά σας τώρα, μπρός!

Δῶστε της αἴνιγμα· δὲν σᾶς ἔμεινε καιρός.

(Παίρνει τὸ αἴνιγμα ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Καπ/στῆ, τὸ δίνει στὴ Μ.Πόππινς).


Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: (Διαβάζει τὸ αἴνιγμα, ρυθμὸς “Καριόκα” - ἴδιο παιγχνίδι).

“Μόλις λυώσουνε τὰ χιόνια,

θἄρθει μὲ τὰ χελιδόνια,

καὶ στὸ φουστάνι της λουλούδια,

μὲ ζουζούνια, γελαστή.

Στὸ χρυσοφῶς ὅλη λουσμένη·

ποιά εἶν' αὐτὴ ποὺ κατεβαίνει;...”

(Ὁ Πιπίνος θὰ μαρτυρήσει στὰ παιδιὰ τὴν ἀπάντηση: “ἡ Ἄνοιξη”).


ΖΩΙΤΣΑ: - Μά, ποῦ τἄμαθε τὰ γράμματα, αὐτός; Θεέ μου!...

Μαίρη Πόππινς, ἔχετε ἆλλο αἴνιγμα;


Μ. ΠΟΠΠΙΝΣ: (Εἰρωνικά). - Ποτέ μου

δὲν ἄφησα ἐγὼ νὰ μὲ νικήσουνε οἱ ἆντρες!

Χά! Τὸ μυαλό τους δὲν ἀξίζει δέκα χᾶντρες.


ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: (Διαβάζει τὸ αἴνιγμα ποὺ τοῦ δίνει ἡ Μ.Π., ἴδιο παιγχνίδι, ρυθμός “Φίλα με! Κι' ἑνωμένα τὰ χείλη ἄς μένουν”).

“Ἔρχεται

κι' ἡ καρδούλα μας τότε χτυπάει·

ὄμορφα

τὴ μαμά, τὰ παιδάκια φιλάει.

Ἔρχεται,

τὶς παντόφλες μονάχα ζητάει

κι' ἕνα πιάτο λιγάκι νὰ φάει·

- μά, ποιός εἶναι;

μά, ποιός εἶναι;

Ποιός θὰ μᾶς τὸ πεῖ;”

(Τὰ παιδιὰ πρέπει νὰ φωνάξουν: “ὁ Πατέρας”).


ΠΙΠΙΝΟΣ: (Μὲ ἀγωνία). - Φίλε μαυροτσούκαλε, καρβουνοφουγάρε!

Στεῖλ' της ἆλλο αἴνιγμα. Μεγάλη φόρα πάρε.


ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: - Πιπίνο, φιλαράκο μου, μικρό μου ἀγόρι,

τὸ αἴνιγμα ἐγὼ πετῶ...

(Τὸ μαζεύει ἡ Ζωίτσα, τὸ δίνει στὴ Μ.Π.).


Μ. ΠΟΠΠΙΝΣ: - Σίγουρα θἆναι σπόροι! (Παύση).

Ἄς τὸ διαβάσουμε κι' αὐτό. Κι' ἐλπίζω, τώρα,

νὰ σᾶς νικήσω! Πῶ πῶ! Τέσσερις ἡ ὥρα!

(Διαβάζει στὸ ρυθμὸ τοῦ “Λατζαρέλα”).

“Ἀπ' ὅλες εἶναι πιὸ καλή,

κάθε της χάδι καὶ φιλί

εἶναι σὰν εὐλογία ἀπ' τὸν θεὸ γιὰ τὰ παιδιά.

Δὲν ξέρουμε ἄλλη καμιά

ζεστὴ νὰ ἔχει ἀγκαλιά.

Ποιά νἆναι, ποιά νὰ εἶναι;

Ὅποιος τὸ βρεῖ, δυὸ φιλιά”.

(Τὰ παιδιὰ θὰ φωνάξουν “ἡ Μητέρα”).


ΖΩΙΤΣΑ καὶ ΠΙΠΙΝΟΣ: - Νομίζουμε κι' οἱ δυὸ πὼς κουραστήκατε.

Ἰσόπαλοι. Μηδὲν-μηδέν. Ξεθεωθήκατε.




ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: - 'Εγώ, νὰ πηγαίνω, Μὲ περιμένουν

δουλειὲς πολλές.


Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Ὅσο τ' ἀφήνεις, τόσο μένουν. (Τὸν διώχνει).

Νὰ πᾶτε στὸ καλό. Καὶ νὰ μᾶς ξανά 'ρθετε,

ἀφοῦ πλυθῆτε, ἀσφαλῶς, γιὰ νὰ μὴν πάθετε

καμίαν ἀρρώστια. (Ὁ Κ. Βγαίνει). Καλέ, ποτὲ δὲν πλένεται;

Τί βρώμα! Μπρρρ! Ἐμετὸς θὰ μοὔρθει! (Στὰ παιδιά). Μένετε

μόνοι σας, λοιπόν, στὸ σπίτι. Χμ!... Πλυθήκατε,

σεῖς; Γιὰ νὰ σᾶς δῶ. (Τὰ παιδιὰ μουδιάζουν). Μά, δὲν ντραπήκατε,

σ' αὐτὰ τὰ χάλια, νὰ μὲ ὑποδεχτῆτε, ἐμένα;

Τὴ Μαίρη Πόππινς! Παιδιὰ κακομαθημένα! (Ἐλέγχει τὴ Ζωίτσα).

Νὰ δῶ τὴ γλώσσα σου! Πῶ πῶ! Τί ἄσχημα λόγια!...

Ἄν ἤσουν σκύλα..., ναί, θὰ σ' ἔδινα στὸν μπόγια.

Νὰ φορέσω τὰ γυαλιά μου, μπὰς καὶ θυμηθῶ

τί φάρμακα χρειάζεσαι... (Ἐνῶ φορᾶ τὰ γυαλιά της).


ΖΩΙΤΣΑ: (Ἐνοχλημένη πολύ, φοβισμένη). - Νὰ κοιμηθῶ.


Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Ἄ, ναί (Θυμήθηκε). Πρωί, μεσημέρι, βράδυ: τρία,

πρὶν ἤ μετὰ τὸ φαγητό, ὄμορφα βιβλία.

(Ἐλέγχει τὸν Πιπίνο, - μεγαλύτερη ἀντίσταση).

Ἐσένα, τὰ αὐτάκια σου, φωνάζουνε: “ - Μπουγάδα!...” (Ἀπελπισμένη).

Ἄν καθαρίσουνε ποτέ, τάζω λαμπάδα

στὸν Ἅγιο Φανούριο καὶ στὴν Φανερωμένη! (Σταυροκοπιέται).

Σφουγγαρίστρα νὰ πάρω; Νὰ βάλω γραμμένη

μουσικὴ ἀπὸ Μπετόβεν, Μπράμς, Χατζιδάκι; (Ὑψώνει ἱκετευτικὰ τὰ χέρια).

Ἁγία Ντὸ-ρὲ-μί, κάνε ἕνα θαυματάκι!... (Τινάζεται).

Τὰ χέρια σου δὲν εἶδα τόσην ὥρα... - ὤ! (Ἀηδιάζει).

Ἔσκαβες... τὴ μύτη σου; Μά, αὐτὸ εἶναι φριχτό!

Ἄν ψάχνεις, σώνει καὶ καλά, τί νὰ σκαλίζεις,

νὰ γίνεις κηπουρός, λουλούδια νὰ φροντίζεις.




ΠΙΠΙΝΟΣ: (Παραμερίζοντας τὴν Ζωίτσα). - Ζωίτσα, μπορῶ κάτι νὰ σοῦ πῶ;


ΖΩΙΤΣΑ: - Λέγε, τί;


ΠΙΠΙΝΟΣ: - Ἀπ' ὅλες τὶς δασκάλες, χειρότερ' εἶν' αὐτή!


ΖΩΙΤΣΑ: - Μὴ...βιάζεσαι. Θὰ σοῦ τὴν συγυρίσω. Στάσου.


ΠΙΠΙΝΟΣ: - Πῶς νὰ τὴν διώξουμε; Μὲ ποντικό;


ΖΩΙΤΣΑ: - Φαντάσου

νὰ βρεῖ στὴν τσάντα της - δεῖτε, καλέ, τσαντάκι!... -

σὰν ψάξει γιὰ κραγιόν, γκριζοῦλι ποντικάκι.


ΠΙΠΙΝΟΣ: (Μουλωχτὰ γέλοια). - Χὶ χὶ χὶ χί!... Εἶσαι σπουδαία, ἀδελφούλα!


Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Γκούχ γκούχ! Τ' ἄκουσα ὅλα! Μ' ἔχετε γιὰ χαζούλα;

Ἐμπρός, μέσα. Νὰ φτιαχτεῖτε καὶ ν' ἀλλάξετε,

κακὲς συνληθειες καὶ τέτοια, νὰ πετάξετε.

(Μὲ κύρος προχωρεῖ πρώτη, τὴν ἀκολουθοῦν πειθαναγκαστικά).

(Αὐλαία).

[Συνεχίζει].
* images/smilies/old-valid-code/klinoi.gif
Ὁ ἴδιος ἀρνοῦμαι κάθε τίτλο.

Άβαταρ μέλους
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
Ὁ ἴδιος ἀρνεῖται κάθε τίτλο
Δημοσιεύσεις: 772
Εγγραφή: 04 Απρ 2018, 07:37

Re: Νὰ ἤμουν, τώρα, ἀρχαῖος Ἕλληνας, - τελείως ἀρχαῖος, ὄχι σὰν ἐσᾶς!

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ » 03 Ιούλ 2020, 07:19

[font=SBPolytonic]Θέατρον τοῦ Ὀνείρου.
~
Ἡ Μαίρη Πόππινς τῶν Ἀθηνῶν.
1 Ἰανουαρίου 1989.
Θεατρικὸ ἔργο γιὰ μικρὰ παιδιά,
τοῦ Ἰάνη Λὸ Σκόκκο.

2η συνέχεια.
* * *
Πράξη Δεύτερη.

(Χῶρος, ἀδιάφορος ποιός. Ἡ Μ.Πόππινς δεξιά, ἡ Ζωίτσα καὶ ὁ Πιπίνος στὸ κέντρο, ὁ Καπ/στὴς ἀριστερά. Τρεῖς κόσμοι διαφορετικοί. Τὰ δύο παιδιὰ κρατοῦν τεράστιες μαργαρίτες μὲ ἀρχαιοελληνικὲς παραστάσεις ἐπάνω, - κατὰ διαστήματα τὶς στριφογυρίζουν ὥστε νὰ φαίνονται καλὰ τὰ σχέδια).

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Μπορεῖ ἡ Ἀθήνα νἆναι γκρίζα, συννεφιασμένη,
πᾶντα ὅμως ἐγὼ ὄμορφη καὶ προκομμένη.
Βέβαια, νὰ λέμε τὴν ἀλήθεια, προτιμοῦσα
νὰ βρίσκομαι στὸ δάσος καί, μόνη, νὰ ρουφοῦσα
τὴν μυρωδιὰ τῶν πεύκων, ν' ἀκούω τὰ πουλάκια
κι' ἄχ! Νὰ βουτῶ – πλάτς – τὰ πόδια μου στὰ ποταμάκια.

ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: - Ἀπὸ τὴν καπνοδόχο τους, ὁρῖστε, ὅλος μαῦρος!
Κι' ἔτσι ποὺ μὲ πρόσβαλε, ἄγριος μοιάζω ταῦρος.
Τὰ ὄμορφά της μάτια, θάμπωσαν τὸ μυαλό μου.
Σίγουρα, ναί, μοὖπε νὰ πλυθῶ γιὰ τὸ καλό μου.

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Κατὰ βάθος, κακὰ παιδιὰ δὲν εἶναι. - Πιπίνο!
Ζωίτσα! Ὅταν τελειώσετε, κᾶντε καὶ κεῖνο
ποὺ δὲν σᾶς εἶπα· καὶ τὸ ἆλλο, ποὺ δὲν θὰ σᾶς τὸ πῶ.
Καλλίτερα κι' ἀπὸ μένα, ποιό εἶναι τὸ σωστό
ξέρετε, σεῖς. Καὶ ὅλα τὰ παιδάκια πᾶντα ξέρουν
ποιό εἶναι τὸ καλό, ποιό εἶναι τὸ κακό. Ξέρουν,
ναί, μὰ δὲν τὸ κάνουν ἀπὸ πεῖσμα. Σ' αὐτὸ φταῖνε
οἱ μεγάλοι, μὲ τὰ χάδια τὰ πολλά, σὰν κλαῖνε.
ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: - Ἀφοῦ βγάζω λεφτά, θὰ πάω στὸν ράφτη... Τώρα.
Ἕνα κοστοῦμι, ἔτσι...καὶ ἀπὸ δῶ, ἔτσι. Μὲ δῶρα,
σὲ πακέτα μὲ κορδέλλες, - ἔτσι, ἔτσι, νά!... -
στὸν Πιπίνο, στὴν Ζωίτσα... Παπιγιὸν ἐδωνά!
Κι' ἕνα κατακόκκινο γαρύφαλλο γιὰ κείνη.
Ἔ, δὲν θὰ συγκινηθεῖ, γυναίκα μου νὰ γίνει;


ΖΩΙΤΣΑ: - Πρὶν προλάβουμε νὰ στείλουμε τὴν ἀγγελία,
τσούπ!...νά σου την, χωρὶς κουτί, ἡ...παραγγελία!

ΠΙΠΙΝΟΣ: - Ἐγώ, πᾶντα ὅταν κάτι πάω ν' ἀγοράσω,
ρωτῶ τὸ μυαλό μου: “ - Καλό;” Θὰ τὴν δοκιμάσω.

ΖΩΙΤΣΑ: - Πῶς θὰ τὴν δοκιμάσεις; Δὲν εἶναι μαρμελάδα!...
Ἀπὸ τὸ γάλα της θὰ κρίνουμε τὴν ἀγελάδα.
Ἄσ' την τρεῖς μῆνες ἐδῶ μέσα· κι' ἄν καταφέρει
νὰ τὴν ἀγαπήσουμε, ἔ, τότε, μᾶς συμφέρει.

ΠΙΠΙΝΟΣ: - Πιπίνος γεννήθηκα, Πιπίνος θὰ πεθάνω.
Εἶμαι ζιζάνιο ἐγώ· κι' ὅλο ζημιὲς θὰ κάνω.

ΖΩΙΤΣΑ: - Ἔ, λοιπόν, δὲν θέλω νὰ σὲ ξέρω. - Ὄχι! Στάσου.
Θὰ σ'τὰ ψάλω, σὰν μεγάλη. Κᾶτσε κεῖ. Φαντάσου
ἄν ὁ κόσμος ὅλος ἤτανε τρελλός, παλαβός,
σὰν κι' ἐσένα, σὰν κι' ἐμένα....

ΠΙΠΙΝΟΣ: - Πῶς! Τρελλός, παλαβός;

ΖΩΙΤΣΑ: - Τί νόμιζες, καημένε, ὅτι στὰ καλά σου
κάνεις πράματα...ποὺ βρίσκεις τὸν μπελά σου;

(Σιγὰ-σιγά, οἱ τρεῖς κόσμοι προσεγγίζονται, ἀλλάζουν θέσεις, ἀρχίζουν νὰ χορεύουν σὲ ἐναλλασσόμενα ζευγάρια, ρυθμὸς τραγουδιοῦ: “Βίνο, βίνο”, τοῦ Ρενάτο Καροζόνε).

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Ἔχω κάποιο μυστικό, μὲς τὸ μυαλό.
Τσὰ τσὰ τσά!...

ΠΙΠΙΝΟΣ: - Δὲν κατάλαβα πῶς ἔγινα καλός.
Τσὰ τσὰ τσά!...

ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: - Δυστυχία μου, δὲν γύρισε οὔτε νὰ μὲ δεῖ!...

ΖΩΙΤΣΑ: - Τί παράξενο! Κι' ἐγώ 'γινα καλή!...

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Τὰ παιδάκια ὅλου τοῦ κόσμου ἀγαπῶ,
τσὰ τσὰ τσά!...

ΠΙΠΙΝΟΣ: - Στὸ Σχολεῖο πῆρα “ἄριστα” βαθμό,
τσὰ τσὰ τσά.

ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: - Μὲ τὴν σκούπα μου θὰ τρέχω διαρκῶς γιὰ δουλειά.

ΖΩΙΤΣΑ: - Ἀταξίες πιὰ δὲν κάνω ὅπως παληά.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΥ: - Φέρτε τὶς Μπεμπίτσες, μὲ τὰ σκυλάκια τους,
σ' ὅλες τὶς πλατεῖες, μὲ τὰ δεντράκια τους.

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Τί πειράζει ἄν φάω κι' ἐγὼ παγωτό;
Τσὰ τσὰ τσά.

ΠΙΠΙΝΟΣ: - Στὴν Ἀκρόπολι θ' ἀνέβω φτερωτός,
τσὰ τσὰ τσά.

ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: - Καμαρῶστε τὴν ἀσπίδα τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς!

ΖΩΙΤΣΑ: - Ἡ Ἀθήνα ἔχει κάτι νὰ μεθᾶς.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΥ: - Λάμπουνε τ' ἀστέρια, ψηλὰ στὸν οὐρανό·
τὸν γνωστὸ μᾶς δείχνουν καὶ ἄγνωστο θεό.
(Βγαίνουν).


-------------------------


(Ὥρα μαθήματος μὲ τὴν Μαίρη Πόππινς. Μύθος τοῦ “Κόρακα καὶ τῆς Ἀλεποῦς”. Μία φορὰ τὸν ἀπαγγέλει καὶ μία φφορὰ τὸν μαθαίνει στίχο-στίχο στὰ παιδιὰ θεατές. Ἀφήνει τὸ κείμενο στὶς δασκάλες).

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Καλέ, δὲν σᾶς εἶπα!... Χτές, δὲν εἶχα βγεῖ βολτίτσα
στὸ Δάσος Αἰσώπου; Εἶδα μιὰν ἀλεπουδίτσα
ὄμορφη, μὰ πονηρή!... Στεκόταν καὶ μιλοῦσε
σ' ἕναν κόρακα, ποὺ σὰν χαζὸς τἠν ἐκοιτοῦσε,
ὅσο αὐτή, μὲ χίλια νάζια, - θέ μου, τί πονηρή... -
σ' ἐκεῖνον γλυκομίλαγε, κοιτῶντας τὸ τυρί
ποὺ ἔτρωγε ἐκεῖνος.

Τί γλυκός, φίνος,
εὐγενής, καλός,
ἱππότης, σοφός,
ζηλευτός... Ἀχά!
Ἕνα μοναχὰ
δὲν ἔχεις, ἕνα:
φωνή. Κανένα
τραγοῦδι δὲν σ' ἄκουσα, καλέ, νὰ λὲς ποτέ σου.
Πῶς νὰ γίνεις βασιληάς; Ἔχασες τὶς χορδές σου;

Θυμώνει ὁ κόρακας, τὸ τυρὶ κατρακυλάει
χάμω. “- Κρὰ κρά!...”, φωνάζει ὁ χαζός. Τότε, τὸ σκάει,
χάνεται ἡ ἀλεπουδίτσα.
Τρέχει ἐκεῖ, σὲ μιὰν άκρίτσα

χρὰτς χράτς – τρώει τὸ τυράκι.

Νυστικὸ πιὰ τὸ κοράκι.

(Αὐλαία)

Πράξη τρίτη.

(Στὴν ἐκκλησία. Πᾶσχα. Μπαίνει ὁ Καπ/στὴς μὲ λαμπάδα, κάνει τὸν σταυρό του – ὀρθὀδοξα.
Ἀργότερα, πλησιάζει δυὸ τρεῖς θεατές, σὰν νὰ εἶναι γνώριμοί του ἤ συγγενεῖς, τοὺς ἀσπάζεται, λέει “Χριστὸς Ἀνέστη”. Πᾶντα μὲ πολλὴ ἐπισημότητα.
Σὲ λίγο, μπαίνουν ἡ Μαίρη Πόππινς μὲ τὴν Ζωίτσα καὶ τὸν Πιπίνο, ἐπίσημα ντυμένοι, μὲ λαμπάδες.
Ἀπὸ τὴν ἀρχή, ἀκούγεται τὸ χορωδιακὸ (Ἄς τραγουδήσουμε, ὁ Κύριος δὲν πέθανε) ἀπὸ τὴν “Καβαλλερία Ρουστικάνα” (Μαρία Κάλλας).
Κάποια στιγμή, βλέπουν τὸν Καπ/στή, μὲ συγκρατημένη τους ἔκπληξη. Χαιρετιοῦνται διακριτικά. Μεγάλη προσοχὴ μὴ σβήσουν οἱ λαμπάδες.
Κάποτε βγαίνουν).

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Κύριε Καπνοδοχοκαθαριστή, γειά σας!
Τρόμαξα νὰ σᾶς γνωρίσω. Καλὴ ἡ φορεσιά σας.

ΖΩΙΤΣΑ: - Ναί, γίνατε καὶ σεῖς ὡραῖος καὶ καθαρός!...

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Πᾶσχα, βλέπεις!... Ἀνάστασις. Ἀνέστη ὁ Χριστός.
Ἄ, δὲν πρόσεξα. Νομίζω κοινωνήσατε.

ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: - Ἀσφαλῶς!

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Ὅμως, συγχώρεσι, δὲν ζητήσατε!

ΖΩΙΤΣΑ: - Δὲν ἔχει καὶ πολλὲς ἁμαρτίες...

ΠΙΠΙΝΟΣ: - Ποιός; Αὐτός;

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Σιωπή. Λένε “ὁ κύριος” - δὲν λένε αὐτός!

ΖΩΙΤΣΑ: - Ἡ Μαίρη Πόππινς εἶναι σὲ ὅλα της κυρία.
Τὴν άγένεια λέει πρώτη ἁμαρτία.

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Ὅλο μιλᾶτε!... (Στὸν Καπ/στή). Σᾶς ἄρεσε ἡ Λειτουργία;

ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: - Ἀφάνταστα! Φέραν' καινούργια χορωδία.
Ἀλήθεια: λένε πὼς μιλήσατε τοῦ παππᾶ,
τὴν Ἀνάστασι νὰ ψέλνει, νά, πιὸ χαρωπά!

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Μπᾶ! Τίποτα σπουδαῖο... - πὼς στὴν Ἰταλία,
κάθε ποὺ ψέλνει ὁ παππάς, εἶναι καὶ συναυλία.
Πὼς οἱ πιστοὶ σεμνὰ προσέρχονται, προσκυνοῦν,
δὲν...κουτσομπολεύουνε, μὰ στὸν Χριστὸ μιλοῦν.
Γιὰ ὅλα τὸ παράδειγμα τὸ δίνει ὁ παππάς:
ἤ φορᾶς τὰ ράσα ἤ ἀμέσως τὰ πετᾶς.

ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: (Πειραγμένος). - Μιλήσατε κομμάτι αὐστηρά, νομίζω.

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Ὅ,τι εἶναι νὰ πῶ, τὸ λέω κι' ἀφοπλίζω.
Μά, νὰ κρατοῦν παιδιὰ λαμπάδες μίκυ μάους;
Ἕνα κερί, μ' ἕναν ἀνθό! - Ἄβυσσοι τοῦ χάους
ἀνοίχτηκαν στὴν ἐποχή μας. Ἁμαρτάνω
Θεέ μου, σ'χώρα με, ποὺ λέω καὶ ποὺ κάνω.

ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: - Ἔχετε δίκηο. Δυστυχῶς, ἄλλαξαν ὅλοι.
Νὰ δεῖτε, θὰ ρίξει ὁ Θεὸς ἀστραποβόλι.

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Νέαν Ἀνάστασι - Ποίησι στὴ ζωή μας
χρειαζόμαστε.

ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: - Καλὰ ποὺ τὄπατε! Ρίμας
ἀσκήσεις ἔχω δῶ· νὰ τὶς διαβάσω;

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Βεβαίως. (Κοιτάζει ὁλόγυρα). Κεῖ, στὸ παγκάκι;

ΠΙΠΙΝΟΣ: - Θὰ ξεπουντιάσω.

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Ἐλᾶτε. Διαβάζοντας ποιήματα, παιδιά,
σὲ ἄλλους κόσμους πᾶτε...

ΖΩΙΤΣΑ: - Σᾶς ἀκοῦμε!

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Τσιμουδιά!

ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: (Διαβάζει ἀπὸ ἕνα χαρτί· μὲ συγκίνηση).
“Νἄμουν τὸ Μάη γαρύφαλλο, τὸν Αὔγουστο σταφύλι
καὶ στοῦ χειμώνα τὴν καρδιά, ἄχ, νἆχα μιὰ μαννούλα.
Μὰ πιὸ καλά 'ταν νἄμουνα μὲς τὸν Σταθμὸ παιδάκι·
νὰ μὲ ξυπνοῦν πρωὶ-πρωί, νἆχα καὶ δυὸ δασκάλες·
νἆχα ἀδέλφια τὰ παιδιά, ξαδέλφια τὰ παιγχνίδια,
νὰ μὲ ταΐζαν τρεῖς φορὲς καὶ μία νὰ κοιμόμουν.
Καὶ μιὰ φορά, μὲς τὴν χρονιά, θέατρο νὰ μᾶς φέρναν...
Ν' ἀκούγω λόγια ὄμορφα, χρυσὸ παιδὶ νὰ γίνω”.

ΖΩΙΤΣΑ: (Χειροκροτῶντας). - Ὄμορφο!...

ΠΙΠΙΝΟΣ: - Πολὺ μοῦ ἄρεσε!...

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Εἶστε καλὸς
καὶ μορφωμένος, λοιπόν! Σᾶς συγχαίρω.

ΖΩΙΤΣΑ: - Σοφός,
ὁ καπνοδοχοποιητής!....

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Χὰ χά! Συνηχῶ
σ' αὐτὸ ποὺ εἶπες. Καπνοδοχοποιητής! Ἐδῶ,
νὰ τὸ σημειώσω στὸ μπλοκάκι μου: “Καπνο-
δοχοποιητής”! Καινούργια λέξη.

ΠΙΠΙΝΟΣ: - Καὶ “Καπνο
δοχοποίηση”!

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Μουρλά, παιδιά! Μοῦ μοιάσατε.
Τρελλαίνομαι γιὰ νέες λέξεις.

ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: - Κι' ἐγώ!

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Κι' ἐσεῖς;
Δὲν σᾶς τὸ κρύβω: μὲ τὶς λέξεις, πᾶντα μπορεῖς
τὴ ζωὴ ἀλλοιώτικη νὰ κάνεις. Ὀμορφαίνεις
ὅλα γύρω σου, γιὰ νὰ μὴν πῶ ζεσταίνεις
τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, ὅταν διαλέγεις
τὰ λόγια σου καὶ τὰ καλλίτερα τὰ λέγεις
γιὰ χάρη τῆς μαμᾶς, τοῦ μπαμπᾶ καὶ τοῦ φίλου.
Ἐνῶ, μ' ἄσχημα λόγια - γιὰ πήδημα ψύλλου
τὰ λέει ὁ χαζός – ἀνοίγεις τοὺς καυγάδες,
πικραίνεις ὅσους σ ἀγαποῦν, φέρνεις μπελάδες...
Ἄχ! Λωλάθηκα! Καὶ γιὰ νὰ συνέρθω θέλω
νὰ...χορέψω.

ΖΩΙΤΣΑ καὶ ΠΙΠΙΝΟΣ: (Παρατεταμένο). - Ναί!

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Νἄξερα κι' ἐγὼ τί θέλω!
(Τραγοῦδι καὶ χορός).
Σοῦπερ μουσικόπιτα καὶ ντὸ ρὲ μὶ κομπόστα,
ἆντε, τρέχα, φώναξε τὴν Πόπη καὶ τὸν Κώστα...
Ὑπὲρ ὀνειρόνερο κερνᾶμε καὶ τραγούδια·
τὰ παιδάκια κάθονται σὲ μέναν' ἀγγελούδια.
Λὰ ντρινλὶν, ντρὶ λὰ ντὰν λά...

ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: - Ἐγώ 'ταν γράφω ποιήματα,
σκέφτομαι τὰ παιδάκια...

ΠΙΠΙΝΟΣ: - Ἄν θὰ τὰ καταλάβουνε...

ΖΩΙΤΣΑ: - ...ἤ ἄν εἶναι τουβλάκια;

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Εἴπατε τὴν κοτσάνα σας!
Μὰ θὰ σᾶς συγχωρήσω,
τὰ παιδιὰ τῆς μάννας σας
ἀρκεῖ νὰ σᾶς θυμίσω.
Λὰ ντρινλὶν, ντρὶ λὰ ντὰν λά...


ΖΩΙΤΣΑ καὶ ΠΙΠΙΝΟΣ: - Σύ, ὅταν γράφεις ποιήματα,
νοιάζεσαι τὰ παιδάκια,
γιατ' εἶναι πᾶντα ἔξυπνα,
καθάρια μυαλουδάκια.

Ὅλοι μαζύ: - Ὑπὲρ ὀνειρόνερο καὶ μουσικοκομπόστα,
ἆντε, τρέχα φώναξε τὴν Πόπη καὶ τὸν Κώστα.

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: (Ξαναμμένη). - Ἄχ! Πόσο χάρηκα!...

ΖΩΙΤΣΑ καὶ ΠΙΠΙΝΟΣ: - Κι' ἐμεῖς. Κι' ἐμεῖς.

ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: (Παρασυρμένος). - Ἔι, κι' ἐμεῖς!

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Καλέ, κοιτᾶξτε τα! Ζουρλάθηκαν.

ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: - Ἔμ, θαρρεῖς
πὼς λίγο τὄχουν τὰ παιδιὰ νὰ τρελλαθοῦνε;

Μ.ΠΟΠΠΙΝΣ: - Λουλούδια ποὺ ποτίζονται, πῶς νὰ μαραθοῦνε;
(Δείχνει τὰ παιδιὰ τῆς πλατείας). Δές, περβόλι πού 'χει ἐδῶ! Φώτη! Λώλα! Σπύρο!
Καλέ, δὲν ἔρχονται κοντά. Τί κάθεστε ἐκεῖ;
Ἐμεῖς ἐδῶ χορεύουμε. Βάλε μουσική,
χριστιανέ μου! Φώναξέ τους! Κοῖτα, ντρέπονται!...

ΚΑΠ/ΣΤΗΣ: - Ἆλλο κι' αὐτό! Ντρέπονται! Ντροπὴ νὰ ντρέπονται.
(Σηκώνει τὰ παιδιὰ τῆς πλατείας καὶ ἀφοῦ χορέψουν ἀρκετά...).

Ὅλοι μαζύ: - Σοῦπερ μουσικότρελλα, τελειώνουνε τ' ἀστεῖα.
Ντὸ ρὲ μὶ φὰ σὸλ λὰ σί, πάει κι' ἡ κωμωδία.

(Αὐλαία).

Σημείωση:
Διάρκεια περίπου 85΄.
Πρὶν τὴν παράσταση, δεκάλεπτο γλαφυρὸ μάθημα: “Τί εἶναι θέατρο, παράστασις, συγγραφέας, ἠθοποιός, θεατής”.[/font]
* images/smilies/old-valid-code/klinoi.gif
Ὁ ἴδιος ἀρνοῦμαι κάθε τίτλο.

Άβαταρ μέλους
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
Ὁ ἴδιος ἀρνεῖται κάθε τίτλο
Δημοσιεύσεις: 772
Εγγραφή: 04 Απρ 2018, 07:37

Re: Νὰ ἤμουν, τώρα, ἀρχαῖος Ἕλληνας, - τελείως ἀρχαῖος, ὄχι σὰν ἐσᾶς!

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ » 09 Ιούλ 2020, 01:48



Ἡ ἀντιγραφὴ ἔγινε ἀπὸ ἐμένα τὸν ἴδιο, γιὰ χάρη ἡμῶν καὶ μόνο, ἀπευθύνεται δηλαδὴ σὲ φίλους.
Ἀπαγορεύεται κάθε ἄλλη χρήση ἤ μεταφορά. Τὸ ἔργο ἀνήκει στὴν ΕΡΤ.

ΘΕΑΤΡΟ ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ
18:00
Εικόνα
Μονόπρακτα ἔργα ἀπὸ τὸ Ἀρχεῖο τῆς Ἑλληνικῆς Ραδιοφωνίας.
Σήμερα:
Ἀντρὲ Ζίντ: Τὸ 13ο Δέντρο.
(Ἀστειότης - Πλαιζαντερί).
Ἡ πρώτη μετάδοση πραγματοποιήθηκε ἀπὸ τὴν ἐκπομπή «Τὸ Μικρὸ Θέατρο τῆς Τετάρτης», τὸν
Μάιο τοῦ 1994.
Μετάφραση: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο
Ραδιοσκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Μουσικὴ ἐπιμέλεια: Ἄλκης Παπαδόπουλος
Ρύθμιση ἤχου: Μάκης Γίγας
Εἰσηγητὴς δραματολογίου: Βάιος Παγκουρέλης
Παίζουν οἱ ἠθοποιοί:
Δημήτρης Παλαιοχωρίτης- ὑποκόμης, Γιάννης Ροζάκης-ἐφημέριος, Σοφία Λιάκου-ὑπηρέτρια, γκου-
βερνάντα, Μαρία Κατσανδρῆ- κόμισσα, Ρήγας Ἀξελός- φιλόλογος, Χρῆστος Στέργιογλου- Ἀρμάνδος,
Κώστας Μπερικόπουλος-δόκτωρ.
Ἐπιμέλεια: Μάρα Καλούδη
* images/smilies/old-valid-code/klinoi.gif
Ὁ ἴδιος ἀρνοῦμαι κάθε τίτλο.

Άβαταρ μέλους
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
Ὁ ἴδιος ἀρνεῖται κάθε τίτλο
Δημοσιεύσεις: 772
Εγγραφή: 04 Απρ 2018, 07:37

Re: Νὰ ἤμουν, τώρα, ἀρχαῖος Ἕλληνας, - τελείως ἀρχαῖος, ὄχι σὰν ἐσᾶς!

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ » 10 Ιούλ 2020, 15:53

Ἀντίγραφον
ἀπὸ ἀλλοῦ, σχετικὰ μὲ
τὶς δραματικὲς σχολὲς
καὶ τὸ θέατρο ὡς ἐπάγγελμα.



Ἄν δὲν πέσει ἄγριο γαμῆσι ἐκεῖ ποὺ "πρέπει", θὰ εἶσαι πᾶντα στὴν ἀπέξω.
Δὲν πᾶ νἄχεις τὸ ταλέντο τοῦ Βεάκη καὶ τῆς Κοτοπούλη...
Ἤ λεφτά ἤ γαμῆσι (ὄχι ἕνα, πολλά, ἀσχέτως ἄν τὸ λέω στὸν ἑνικό).
Δὲν εἶχα τὸ ἕνα, δὲν ἔκανα ποτέ, μ' αύτοὺς κι' αὐτὲς ἐκεῖ, τὰ ἆλλα.
Ὁ ἔρωτας ὑπῆρξε προσωπική μου ὑπόθεσις, δόξα τῷ ἀγνώστῳ θεῷ,
ἄνευ τῆς παραμικρᾶς πορνείας.
* images/smilies/old-valid-code/klinoi.gif
Ὁ ἴδιος ἀρνοῦμαι κάθε τίτλο.

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28695
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Νὰ ἤμουν, τώρα, ἀρχαῖος Ἕλληνας, - τελείως ἀρχαῖος, ὄχι σὰν ἐσᾶς!

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 27 Ιούλ 2020, 21:33

26/07/2020
Πώς ήταν άραγε η ζωή της αρχαίας Ελληνίδας.
Μύθοι και πραγματικότητες για τη μεγάλη άγνωστη της αρχαίας Ελλάδας.


Εικόνα

Η ζωή των προγόνων μας έχει μελετηθεί λεπτομερώς από την επιστήμη και πλέον γνωρίζουμε πολλά για την καθημερινότητα των αρχαίων Ελλήνων.

Τι γίνεται όμως με την Ελληνίδα;

Οι περισσότεροι ακαδημαϊκοί και ιστορικοί συμφωνούν πως η ιστορία της είτε έχει απαλειφθεί εντελώς είτε ταυτίστηκε με εκείνη της αρχαίας Αθηναίας. Όλες οι άλλες γυναίκες του ελλαδικού χώρου ή έχουν αγνοηθεί παντελώς ή δεν έχουμε καν αξιόπιστα στοιχεία για να ανασυγκροτήσουμε τη ζωή και τον ρόλο τους στις εκάστοτε κοινωνίες.

Κι έτσι συζητάμε γενικώς και αορίστως περί αρχαίας Ελληνίδας παραθέτοντας ό,τι γνωρίζουμε. Και ό,τι γνωρίζουμε αφορά συνήθως στην Αθηναία. Και πολύ λιγότερο στη Σπαρτιάτισσα.

Ξέρουμε λοιπόν πως είχε σαφώς λιγότερα δικαιώματα από τον άντρα, καθώς δεν μπορούσε να ψηφίσει, να κατέχει γη, να κληρονομήσει τον άντρα της ή να λάβει επίσημη εκπαίδευση. Ο ρόλος της περιοριζόταν σε απλά μεν, αλλά σημαντικά πράγματα, όπως το νοικοκυριό και η οικογένεια.

Αυτά όμως είναι γενικές περιγραφές, σχηματικές κατηγοριοποιήσεις που προκαλούνται πιθανότατα από την έλλειψη διαθέσιμων πηγών. Ή τον περιορισμένο κοινωνικό της ρόλο. Γιατί όταν η Ελληνίδα ήταν σημαντική, τη γνωρίζουμε και με το παραπάνω.

Εικόνα

Ποιος δεν έχει ακούσει για την ποιήτρια Σαπφώ; Τη φιλόσοφο Αρήτη την Κυρηναία; Τη Γοργώ τη Λακεδαιμόνια, που θα ήταν λίγο να την αποκαλέσεις απλώς σύζυγο του Λεωνίδα; Ή την Ασπασία της Αθήνας; Ακόμα και για την περίφημη αθηναία μαία Αγνοδίκη γνωρίζουμε πολλά.

Ακριβώς επειδή ήταν σημαίνουσες προσωπικότητες. Αλλιώς ο ρόλος της γυναίκας ήταν για το σπίτι και την οικογένεια, τα ιερατεία, ως υπηρετικό προσωπικό για τα παλάτια, άντε και την υφαντουργική δραστηριότητα.

Αν η καθημερινότητα ήταν δύσκολη για την αρχαία Ελληνίδα, οι μύθοι και τα έπη επιφύλαξαν ιδιαίτερη θέση στις γυναικείες θεότητες, απεικονίζοντας τες με πολυποίκιλα χαρακτηριστικά και ποιότητες.

Σύμβολο όλων η Αθηνά, η ίδια η ενσάρκωση της δυνατής και χειραφετημένης γυναίκας που τα έβαζε άνετα με τους άντρες (όπως τον Ποσειδώνα) με τη χάρη και τη σοφία της. Αλλά και οι Αμαζόνες μπορούσαν να γίνουν τόσο σκληρά καρύδια όσο και κάθε άντρας.

Αυτά ανήκουν όμως στη μυθολογία. Ποιος ήταν αληθινά ο ρόλος της γυναίκας στην αρχαία Ελλάδα;

Οι πρώτες Μυκηναίες (1600-1400 π.Χ.)

Εικόνα

Όπως είναι γνωστό από τις λιγοστές επιγραφές και τα περιορισμένα αρχαιολογικά ευρήματα, ο πανίσχυρος και πρώτος ελληνικός πολιτισμός της ύστερης εποχής του χαλκού, ένας ιδιαιτέρως οργανωμένος και ταξικός πολιτισμός, κρατούσε λεπτομερή διοικητικά και λογιστικά μητρώα για τα ανακτορικά καθήκοντα και τις αρμοδιότητες όλων, από τους σκλάβους ως και τους εργάτες.

Από κει μαθαίνουμε πως η γυναίκα εργαζόταν, ασχολούμενη κυρίως με τον κλάδο της υφαντουργίας. Η μυκηναϊκή οικονομία εξαρτιόταν πολύ από το εμπόριο και την παραγωγή υφασμάτων και οι ιστορικοί μας λένε πως οι πόλεμοι γίνονταν κυρίως για τους πόρους.

Η Μυκηναία ήταν σημαντικότατος μοχλός της οικονομίας και οι υφάντριες κατείχαν σπουδαίο ρόλο, υπηρετώντας μια νευραλγική τέχνη που καλούσε σε εξειδίκευση και εμπειρία.

Η σπουδαία ιστορικός Elizabeth Wayland Barber, που έχει ανασυγκροτήσει την ιστορία της υφαντουργίας, μας λέει πως η υφαντουργία ήταν τόσο σημαντικό τμήμα της μυκηναϊκής οικονομίας και τόσο ανεπτυγμένη που ήταν απαραίτητο να υπάρχουν σε κάθε στιγμή πλήθος από εξειδικευμένες υφάντριες. Πολύ περισσότερες σε αριθμούς από κάθε άλλο τομέα δράσης.

Εικόνα

Όταν μάλιστα η παραγωγή μειωνόταν, οι βασιλιάδες των Μυκηνών εξουσιοδοτούσαν τους στρατούς τους να φέρουν κι άλλες γυναίκες, μεταχειριζόμενοι κάθε αναγκαίο μέσο, όπως απαγωγές και αρπαγές.

Ήταν μια κοινωνία που η γυναίκα είχε πολύ σημαντική θέση στον παραγωγικό κλάδο, αποτελώντας ουσιαστικά αγαθό που δικαιολογούσε μέχρι και πολέμους. Ο Μυκηναϊκός Πολιτισμός ήταν εξάλλου μια κοινωνία στην οποία οι γυναικείες θεότητες διαδραμάτιζαν πιθανότατα μεγαλύτερο ρόλο από τις αντρικές.

Μαρτυρίες για τον ρόλο των γυναικών στις Μυκήνες μάς δίνει και ο Ησίοδος, μιλά όμως κυρίως για τις γυναίκες της άρχουσας τάξης και τις υπηρέτριες του παλατιού.

Η Ελληνίδα του 5ου αιώνα π.Χ.

Εικόνα

Το κύριο σώμα των πληροφοριών που διαθέτουμε για τον ρόλο της αρχαίας Ελληνίδας προέρχεται από την Αθήνα της κλασικής αρχαιότητας. Κι εδώ ο ρόλος της ήταν μάλλον περιορισμένος. Όπως παρατηρεί ο ακαδημαϊκός Barry Powell του σημαντικότατου εγχειριδίου «Classical Myth»:

«Η καλή Αθηναία έπρεπε να είναι υποτακτική, σεξουαλικά αγνή και να αποδίδει αρσενικούς κληρονόμους … Είχε καθήκον στη σεξουαλική ωριμότητά της να αποδέχεται την κυριαρχία του άντρα, να λαμβάνει τον σπόρο του, να γεννά νέα αρσενικά … ώστε ο γιος να μπορεί να αντικαθιστά τον πατέρα ως ηγέτη της οικογένειας».

Ο Λυσίας στους περίφημους δικανικούς λόγους του αντανακλά κάποιες από τις υπηρεσίες που προσέφεραν οι Αθηναίες στην πόλη-κράτος και, όπως όλα δείχνουν, ο ρόλος τους περιοριζόταν στην καθημερινότητα του νοικοκυριού. Με μια εξαίρεση φυσικά, δηλωτική της ταξικής οργάνωσης, πως οι γυναίκες της αριστοκρατίας απολάμβαναν μεγαλύτερους βαθμούς ελευθερίας από τις άλλες.

Αυτό μας καταμαρτυρά λίγο παλιότερα και ο ποιητής Σιμωνίδης ο Αμοργίνος, λέγοντας πως οι γυναίκες των κατώτερων τάξεων προοριζόταν αποκλειστικά για μανάδες, υπηρέτριες, τροφοί και υφάντριες.

Η θέση της γυναίκας ενείχε ένα ιδιοκτησιακό καθεστώς, πρώτα ήταν περιουσία του πατέρα της και μετά του συζύγου της. Όσες γνώριζαν πώς να δουλεύουν τον αργαλειό, ήταν περιζήτητες ως σημαντικό περιουσιακό στοιχείο.

Εικόνα

Στην αγροτική ελλαδική κοινωνία της εποχής, ο άντρας ήταν αυτός που προμήθευε τις πρώτες ύλες, μέσω γεωργίας και κτηνοτροφίας, και η γυναίκα έκανε την επεξεργασία τους, αποδίδοντας υφάσματα ή το καθημερινό φαγητό στο τραπέζι.

Η γυναίκα έβγαινε από το σπίτι συνοδεία του συζύγου για κοινωνική συναναστροφή και θρησκευτικές εκδηλώσεις, ποτέ όμως χωρίς λόγο. Οι ιστορικοί δεν συμφωνούν μάλιστα αν μπορούσε να πάει στο θέατρο.

Στον ελληνικό κόσμο της κλασικής αρχαιότητας, η μεγαλύτερη τιμή που μπορούσε να αποκτήσει η γυναίκα ήταν αυτή της μητρότητας. Και η κοινωνική της αξία καθοριζόταν πρωτίστως από την κοινωνική θέση της οικογένειάς της. Και κατόπιν από την αντίστοιχη του συζύγου της.

Δεν μπορούσαν να αποκτήσουν περιουσία χωρίς τη συγκατάθεση του άντρα της ή να αγοράσουν τίποτα ακριβότερο από κοσμήματα και προσωπικά αντικείμενα. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν είχαν κανένα δικαίωμα περιουσίας ή πλούτου.

Οι προίκες που δίνονταν από την οικογένεια της γυναίκας στον γαμπρό μπορούσαν να διεκδικηθούν πίσω σε περίπτωση χηρείας ή διαζυγίου. Αν η γυναίκα είχε αποκτήσει μάλιστα γιο πριν από το διαζύγιο ή τον θάνατο του συζύγου, τότε την προίκα την κληρονομούσε εκείνος. Και τη διαχειριζόταν κάποιες φορές η γυναίκα.

Εικόνα

Ταυτοχρόνως, υπήρχε στο Αττικό Δίκαιο και ο επίκληρος, ένας θεσμός που νομοθέτησε ο Σόλων και έδινε στη θυγατέρα που δεν είχε αδελφούς την κληρονομιά του πατέρα της, φτάνει να παντρευόταν τον κοντινότερο συγγενή από την πλευρά του πατέρα. Ο θεσμός επικράτησε και σε άλλες πόλεις-κράτη, όχι πάντα με τον ίδιο τρόπο.

Στη Σπάρτη, για παράδειγμα, ακόμη κι αν η μοναχοκόρη ήταν παντρεμένη, αν έχανε τον πατέρα της και δεν είχε αδερφούς να τον κληρονομήσουν, όφειλε να χωρίσει από τον άντρα της και να νυμφευτεί τον πλησιέστερο συγγενή από την πατρική πλευρά.

Αν τέλος ο πατέρας δεν είχε διάδοχο, έσπευδε να παντρέψει με ένα γρήγορο συνοικέσιο την κόρη του, καθώς η αθηναϊκή κοινωνία έπαιρνε πολύ στα σοβαρά την παντρειά των γυναικών της.

Οι απόψεις του ελληνικού κόσμου επηρεάστηκαν πολύ από τα διδάγματα του Αριστοτέλη («Πολιτικά»), που θεωρούσε τις γυναίκες υποτελείς στους άντρες και χωρίς ικανότητα για λογική σκέψη...

Μοιχεία στην αρχαία Ελλάδα.

Εικόνα

Παρά το γεγονός ότι διαφορετικές πόλεις-κράτη αντιδρούσαν με διαφορετικό τρόπο στο ευαίσθητο αυτό θέμα, κανείς δεν έπαιρνε πιο βαριά τη μοιχεία από το Λέπρεο της Ηλείας. Ο Λέπρεος της Τριφυλίας είχε έναν νόμο που έφερνε τις μοιχαλίδες γυμνές στην αγορά για 11 ολόκληρες μέρες, ώστε να υποστούν ταπείνωση από τον κόσμο.

Μετά από τον εξευτελισμό τους, δεν μπορούσαν να ξαναπαντρευτούν ή να συμμετέχουν σε καμία θρησκευτική εκδήλωση. Κάτι που δεν ίσχυε προφανώς για τους άντρες, μιας και η αντρική μοιχεία περνούσε στα «ψιλά». Ο άντρας μπορούσε εξάλλου να έχει πολλαπλές ερωτικές συντρόφους, να συνευρίσκεται με εταίρες και, σε κάποιες κοινωνίες, ακόμα και να σπιτώνει τις ερωμένες του στην οικογενειακή εστία.

Ο ιστορικός Hans Licht περιγράφει στο βιβλίο του «The Sexual Life in Ancient Greece» αρκετά περιστατικά με ατιμάσεις μοιχαλίδων στον ελλαδικό κόσμο. Στην ευβοϊκή αποικία της Κάτω Ιταλίας, την Κύμη, οι μοιχαλίδες μετά τη διαπόμπευσή τους στην αγορά λιθοβολούνταν.

Η άνοδος της γυναίκας στην ελληνιστική περίοδο.

Εικόνα

Ο ρόλος της γυναίκας θα άλλαζε όμως σταδιακά στα χρόνια που θα έρχονταν. Στους ελληνιστικούς χρόνους και η θέση της βελτιώθηκε και οι ευκαιρίες για πλουτισμό αυξήθηκαν. Σε κάποιες πόλεις του ελλαδικού κόσμου επιτράπηκε ακόμα και η άνοδός τους σε χαμηλόβαθμες θέσεις ευθύνης. Φτάνει να ήταν πλούσια η γυναίκα και να δώριζε ικανά ποσά σε κρατικά έργα.

Ακόμα και η εκπαίδευση έγινε διαθέσιμη στις θυγατέρες της άρχουσας τάξης, καθώς όλα άλλαξαν μεμιάς. Η μακεδονική κυριαρχία έφερε σημαντικές τομές στα πάντα και, όπως αποδεικνύουν δικαστικά μητρώα της εποχής, η γυναίκα μπορούσε να έχει πια οικονομική δραστηριότητα. Απολαμβάνοντας προφανώς περισσότερη αυτονομία από την κλασική εποχή.

Οι ανισότητες του φύλου συνέχισαν φυσικά να υπάρχουν και να είναι χαοτικές. Επόμενο σημαντικό βήμα για τη γυναικεία χειραφέτηση; Η ύστερη Ρώμη, όπου βελτίωσε περαιτέρω τον ρόλο της γυναίκας στα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα.
https://www.newsbeast.gr/weekend/arthro ... -ellinidas

Άβαταρ μέλους
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
Ὁ ἴδιος ἀρνεῖται κάθε τίτλο
Δημοσιεύσεις: 772
Εγγραφή: 04 Απρ 2018, 07:37

Re: Νὰ ἤμουν, τώρα, ἀρχαῖος Ἕλληνας, - τελείως ἀρχαῖος, ὄχι σὰν ἐσᾶς!

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ » 01 Αύγ 2020, 12:54

Σήμερα, ἀγόρασα τὴν ἐφημερίδα "Παραπολιτικά" μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ
δίνει μαζὺ καὶ τὸ βιβλίο τοῦ Σαράντου Ἰ. Καργάκου <Τὸ θαῦμα τῶν Ἑλ-
λήνων>.
* * *
Κάτω ἀπὸ τὸν Πρόλογο τοῦ συγγραφέα (Πεύκη 11/11/2011),
διαβάζουμε:
Υ.Γ.1). Τὸ βιβλίο αὐτό, παρότι ὁ συγγραφέας εἶναι ὑπέρμαχος τοῦ πολυ-
τονικοῦ καὶ ὅλα τὰ βιβλία του (πλὴν τῶν σχολικῶν) ἔχουν γραφτεῖ κατὰ
τὸ σύστημα αὐτό, τυπώνεται στὸ μονοτονικό, γιὰ νὰ γίνει περισσότερο
προσιτὸ στὴ νεολαία, πού, λόγῳ κακοπαιδείας, ἔχει ἄγνοια τῆς παρα-
δοσιακῆς, ἀλλὰ τόσο πολύτιμης γιὰ τὴ γύμναση τοῦ μυαλοῦ, ὀρθογρα-
φίας.

* * *
Καταλάβατε; Μετάνιωσα ποὺ τ' ἀγόρασα καὶ δὲν θὰ τὸ δαβάσω. Ἔτσι γί-
νεται καὶ μὲ τὶς μᾶσκες κατὰ τοῦ κορωνοϊοῦ - καὶ τῶν Ἐθνικῶν καὶ Θρη-
σκευτικῶν ἑορτῶν τὴν συνήθεια. Δοῦλοι μιᾶς μοντέρνας χούντας.
* images/smilies/old-valid-code/klinoi.gif
Ὁ ἴδιος ἀρνοῦμαι κάθε τίτλο.

Άβαταρ μέλους
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
Ὁ ἴδιος ἀρνεῖται κάθε τίτλο
Δημοσιεύσεις: 772
Εγγραφή: 04 Απρ 2018, 07:37

Re: Νὰ ἤμουν, τώρα, ἀρχαῖος Ἕλληνας, - τελείως ἀρχαῖος, ὄχι σὰν ἐσᾶς!

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ » 02 Αύγ 2020, 08:05

Καὶ βέβαια οἱ Ἀρμένιοι εἶναι φίλοι μας. Γεννήθηκα καὶ μεγάλωσα δῖπλα στ' Ἀρμένικα, περιοχὴ τοῦ Νέου Κόσμου (ἡ μάννα μου Σμυρνιά),
ἔμενα σὲ προσφυγικὸ σπίτι ὥς τὰ 20 μου χρόνια. Τοὺς ξέρω πολὺ καλά: ἔχουν καὶ ἦθος καὶ φιλότιμο...Ὁ μπακάλης μας, ὁ μανάβης μας
(Σάββας), ἡ ψιλικατζού μας (Βηθλεέμ) ἦταν Ἀρμένιοι. Μικρός, σὲ ἡλικία Δημοτικοῦ, πήγαινα καὶ ὡς ἐπισκέπτης-μαθητὴς μὲ τὴν θέλησή
μου, ὅποτε μποροῦσα, στὸ Ἀρμενικὸ Σχολεῖο, (νομίζω ὁδὸς Κακλαμάνου), γιατί λάτρευα τὸ Σχολεῖο (πήγαινα καὶ στὸ Νυχτερινό, Φωτο-
μάρα καὶ Λυσιμαχίας, σὰν βοηθὸς δασκάλου!...) καὶ ἔτρεχα στὸν καθολικὸ παππᾶ, Πραξαγόρου 4, ποὺ μοῦ ἔδινε εἰκονῖτσες...Κάνανε σε-
μνοὺς ἐπιταφίους. Θυμᾶμαι πὼς οἱ Ἀρμένιοι ἀκολουθοῦσαν σεμνὰ καὶ μὲ εὐλάβεια τὴν μπομπή, δὲν πήγαιναν γιὰ νὰ κουτσομπολέψουν
καὶ νὰ γκομενίσουν, ὅπως οἱ Ἕλληνες...
* Αὐτοὶ σεβάστηκαν τὸν τόπο μας. Δὲν θυμᾶμαι, τώρα ποὺ τὸ σκέφτομαι, κανέναν Ἀρμένιο παληάνθρωπο, οὔτε λαϊκοῦρες, χασικλῆδες
καὶ τέτοια.
* Οἱ τωρινοὶ ἆλλοι "πρόσφυγες" εἶναι ὅ,τι ἀκριβῶς λέμε τοῦ κώλου τὰ ἐννιάμερα.
* images/smilies/old-valid-code/klinoi.gif
Ὁ ἴδιος ἀρνοῦμαι κάθε τίτλο.

Άβαταρ μέλους
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
Ὁ ἴδιος ἀρνεῖται κάθε τίτλο
Δημοσιεύσεις: 772
Εγγραφή: 04 Απρ 2018, 07:37

Re: Νὰ ἤμουν, τώρα, ἀρχαῖος Ἕλληνας, - τελείως ἀρχαῖος, ὄχι σὰν ἐσᾶς!

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ » 12 Αύγ 2020, 08:44

ἀπὸ ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗ, Κυρ. 19 Αὐγ 2012 4:50 μ.μ.
φωτογραφικῶς, δὲς κι' ἐσύ, πῶς προοδεύομεν!
Καὶ ἐντυπώσεις κοινοτάτων θνητῶν κλέβομεν.
~~~~
Εικόνα

Θολός αὐτός, θολός ἐγώ, θολὸς κι' ὅλος ὁ κόσμος
- αἰθέρια μυαλὰ 'μαστε κι' οἱ δυὸ καὶ ἔλαιον ὁ δυόσμος·
καὶ σ' ὅποιον ἀρέσουμε!
Σιγὰ ντὲ μὴν πέσουμε
εἰς μαύρας ἀπελπισίας
δι' ὑμετέρας εἰκασίας
τίς ὁ γηραιότερος, ὁ σοφώτερος, ὁ σπουδαιότερος!...
Πρὸ πολλοῦ νεκρός, αὐτός,
ὁ Ζὼρζ Σουρῆς ὁ θαφτός...
ἀλλὰ βιβὰν, γοητευτὶκ ὁ Κλινό! - τί κι' ὀλίγον κατώτερος,
ὡς ποιητὴς ἐννοῶ. Καὶ σιγὰ τὸ πράμα!...
Σήμερον ὅλοι διαθέτουνε ρεκλάμα
λογοτέχνου, ποιητοῦ, δόκτορος καὶ διανοητῆ.
Δίχως γνώσεις ἤ ταλέντο - μόνον μὲ δονητή.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
* images/smilies/old-valid-code/klinoi.gif
Ὁ ἴδιος ἀρνοῦμαι κάθε τίτλο.

Άβαταρ μέλους
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
Ὁ ἴδιος ἀρνεῖται κάθε τίτλο
Δημοσιεύσεις: 772
Εγγραφή: 04 Απρ 2018, 07:37

Re: Νὰ ἤμουν, τώρα, ἀρχαῖος Ἕλληνας, - τελείως ἀρχαῖος, ὄχι σὰν ἐσᾶς!

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ » 13 Αύγ 2020, 06:57

Σουβενὶρ, ὄχι ντὲ Παρί, ἀλλὰ ντὲ λὰ Βλαχο-Γκρές.
~~
1ον.
13 Αὐγούστου 2019.
Ἡ Ἀλλοδαπ'-Ἑλλὰς φλέγεται..., πυρκαγιὲς παντοῦ.
~
* Ἤθελα νἄξερα μὲ ἀφορμὴ τὶς φωτιές, πόσοι εἰσβολεῖς πέρασαν καὶ θὰ περάσουν ἀκόμη ἐντελῶς ἀνενόχλητοι;

τὸ τί μπάζει θὰ κοιτάξουν οἱ Γραικύλοι ἤ τὸ τί καίγεται;
Τὰ πᾶντα ἐν πανουργίᾳ συμβαίνουσι.
* * *
2ον.
13 Αὐγούστου 2019.
(Ἀντίγραφον):
~
Ο «μακεδονομάχος» Μίκης προτείνει συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με τους Τούρκους.
==
* Καλά, ἀνέκαθεν δὲν τὸν παραδεχόμουν καὶ πολὺ τὸν Θεοδωράκη, σὲ πολλοὺς τομεῖς.
Κρίμα τὶς φυλακίσεις καὶ τὸ ξύλο ποὺ ἔχει φάει. Πάντως, μυαλὸ δὲν ἔβαλε. Παρέμεινε Ἕλληνας... τῶν πολλῶν εἰσιτηρίων στὶς συναυλίες του.
Νὰ μοιραστεῖ τὰ λεφτά του μὲ τοὺς Τούρκους, ὄχι τὸ Αἰγαῖο καὶ τὸν πλούτο του.
* * *
3ον.
13 Αὐγούστου 2019.
(Ἀντίγραφον - κλαψομουνικῆς ἑλληνικότητος):
~
Ἡ εἴδησις (Θωμᾶς Μανιάτης):
Πριν λίγες ώρες ανακοινώθηκε στα Σκόπια η ίδρυση του <<Μακεδονικού Λαϊκού Κόμματος>> (МАКЕДОНСКА НАРОДНА ПАРТИЈА),
το οποίο έχει δύο σύμβολα, τον Ήλιο της Βεργίνας (βάσει του άρθρου 8 της <<Συμφωνίας>> δεν μπορούν να τον χρησιμοποιούν) και το χάρτη της <<Μεγάλης Μακεδονίας>> με σύνορα από τη Λάρισα και πάνω,
ο οποίος υπήρχε μέχρι πρότινος σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες και όλα τα σχολεία των Σκοπίων.
Όπως είναι γνωστό για να ιδρυθεί κόμμα, πρέπει να λάβει έγκριση από το ανώτατο δικαστήριο της χώρας, δηλαδή την πήρε!
Αυτά προς το παρόν, αναμένοντας αντίδραση από αυτούς που υπέγραψαν και από αυτούς που θα <<σεβαστούν τη Συμφωνία>…..
==
* Καιρὸς οἱ λιγοστοὶ Ἕλληνες ποὺ ἀπέμειναν
(οἱ περισσότεροι κάτοικοι τούτου τοὺ τόπου εἶναι ἀλλοδαποί, ἐξ ἀνατολῶν, διὰ μέσου Τουρκίας εἰσβολεῖς)
νὰ τὸ ρίξουν στὶς κλάψες περὶ ἀλησμονήτων πατρίδων.
Τοὺς ἀρέσουν κάτι τέτοια, ψοφᾶνε γιὰ θρήνους, - ἔ, ἄς τοὺς ἐνθαρρύνουμε, μὴν τοὺς παραμελοῦμε.
* images/smilies/old-valid-code/klinoi.gif
Ὁ ἴδιος ἀρνοῦμαι κάθε τίτλο.

Άβαταρ μέλους
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
Ὁ ἴδιος ἀρνεῖται κάθε τίτλο
Δημοσιεύσεις: 772
Εγγραφή: 04 Απρ 2018, 07:37

Re: Νὰ ἤμουν, τώρα, ἀρχαῖος Ἕλληνας, - τελείως ἀρχαῖος, ὄχι σὰν ἐσᾶς!

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ » 14 Αύγ 2020, 08:10

Βγῆκα στὸ θέατρο γιὰ ἠθοποιός - ὄχι γιὰ κωλοσφοῦγγι σκηνοθετῶν καὶ λοιπῶν διεστραμμένων. Ἡ ἐρωτικὴ ζωή μου ἦταν δική μου, δὲν πουλήθηκε, δὲν ἀγοράστηκε, δὲν ἐκπορνεύτηκε ποτέ. Ὅπου ἔπαιξα, ἔσκισα.
Ἀνάμνησις 14 Αὐγούστου 2018.
------------------------
Ποιός κοροϊδεύει αἰσχρὰ ποιόν;
* Ἕνας μέγιστος λόγος ποὺ ἤμουν κακός, στὸν χῶρο τοῦ θεάτρου, ἦταν ὅτι ἀξίωνα νὰ πληρώνομαι στὸ ἀκέραιο. Ὑποχωρήσεις καὶ πουστιὲς δὲν ἔκανα.
Ἆλλοι συνάδελφοι παίρνανε 3 καὶ ὑπογράφανε 5.
Τὸ 1980 ἄφησα ἕνα θέατρο 17 ἡμέρες κλειστό, ὥσπου νὰ πληρωθῶ. Τὸ ΣΕΗ μὲ εἶχε διαβεβαιώσει ὅτι δὲν μποροῦσε ὁ θιασάρχης νὰ μοῦ κάνει τίποτα, ὅσο δὲν μὲ πλήρωνε.
Μιὰ Παρασκευὴ μὲ ἐξόφλησε. Καὶ ἔπαιξα.
* Μία μαθήτριά μου (στὰ Γαλλικά), ἀπὸ τὶς καλές, μοῦ ἀνακοίνωσε κάποτε ὅτι θὰ ἔδινε εἰσαγωγικὲς ἐξετάσεις γιὰ τὴν Δραματικὴ Σχολή. Χάρηκα ἀμέσως καὶ τῆς τὸ εἶπα.
Πρόσθεσε ὅτι εἶχε κιόλας βρεῖ...θέατρο γιὰ τὸν χειμώνα (σημειωτέον: μόνον μετὰ τὶς ἀπολυτήριες ἐξετάσεις, πῆγα γιὰ πρώτη φορὰ στὸν Χατζίσκο καὶ ἀμέσως μὲ προσέλαβε) καὶ ὅτι δὲν θὰ πληρωνόταν, - αὐτὸ δὲν τὴν...ἐνδιέφερε! Πήγαινε γιὰ τέχνη, ὄχι γιὰ λεφτά.
Ἀμέσως ἄστραψα καὶ βρόντηξα:
- Τί εἶπες, μωρὴ τσούλα; Θὰ πάρεις τὰ λεφτά σου καὶ ὕστερα κάν' τα σαΐτες καὶ πέτα τα στὸν ὑπόνομο, σκίσ' τα. Ἐμεῖς οἱ ἆλλοι θέλουμε νὰ πληρωνόμαστε καὶ κάτι ψώνια σὰν κι' ἐσένα μᾶς καταστρέφουν.
* Θιασάρχης διάσημος καὶ...κομμουνιστής, ἔγινε ἔξω φρενῶν, ὅταν (1977) τοῦ εἶπα 1.200δρχ μεροκάματο σὲ τηλεοπτικὸ (ὅσα μοῦ εἶχε δώσει καὶ ὁ Γιῶργος Μούτσιος - κρίμα ποὺ χάθηκε τὸ ἔργο ἐκεῖνο, "ἡ Ὡραία Ἑλένη τῶν γαϊδάρων") καὶ ἤθελε, τότε, ἀντὶ γιὰ ἠθοποιό, κομπάρσο, νὰ τοῦ δώσει 500δρχ. - κι' ἄς ἔπρεπε νὰ πεῖ ἕνα ὁλόκληρο κατεβατὸ μονόλογο!
* Τὸ ψάρι βρωμάει ἀπ' ὅλες τὶς μεριές. Ἄς μὴν πῶ καὶ γιὰ τὰ σεξουαλικά τους, πού, ἄν δὲν πᾶς μαζύ τους, γυναῖκες κι' ἆντρες, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Πολιτισμοῦ, δὲν μπαίνεις οὔτε μὲ ἀτέλεια νὰ δεῖς τὴν παράσταση.
* Περιμένατε νὰ ἦταν σήμερα καλλίτερα τὰ πράγματα;
Εἶναι γιατί ἔχετε ἄγνοια ἤ γιατί ὀνειρεύεστε ὄρθιοι.
* Τὸ ὡραιότερο ἐπάγγελμα τοῦ κόσμου, τὸ ἔχουν κάνει τὸ χειρότερο, ἐδῶ, στὴν Ἀλλοδαπ'- Ἑλλάδα. Ποὺ οὔτε κἄν ὀρθοφωνία δὲν ἔχουν οἱ ἠθοποιοί - ποιός νὰ τοὺς τὴν προσέξει; Μὲ ἀγγλόπρεπο κλειστὸ στόμα προφέρουν τὰ ἄχαρα ἑλληνικά τους.
* Σιγὰ τὴν Ἑλλάδα ποὺ μισεῖ τὴν Γλώσσα της.
* Ἐπειδὴ τὸ κείμενό μου δὲν σᾶς ἀρέσει, τὸ διασώζω.
* images/smilies/old-valid-code/klinoi.gif
Ὁ ἴδιος ἀρνοῦμαι κάθε τίτλο.

Άβαταρ μέλους
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
Ὁ ἴδιος ἀρνεῖται κάθε τίτλο
Δημοσιεύσεις: 772
Εγγραφή: 04 Απρ 2018, 07:37

Re: Νὰ ἤμουν, τώρα, ἀρχαῖος Ἕλληνας, - τελείως ἀρχαῖος, ὄχι σὰν ἐσᾶς!

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ » 04 Σεπ 2020, 12:00

Δὲν ἔχουμε, λέει, εἰσβολὲς... Τὸ ψέμα πάνω στὸ ψέμα.
Καλλίτερη μοιάζει ἡ χούντα τοῦ '67.
Σήμερα, 8 καὶ μισή, τὸ πρωί, στὴν πλατεία Βικτωρίας, μπροστὰ στὸν Ἠλεκτρικό,
μ' ἔπιασε κρίση, μὲ τὰ πλήθη καὶ τὶς μουσουλμάνες τους.
Ἕναν Ἕλληνα δὲν εἶδα πουθενά, μόνο μιὰ καθαρίστρια ποὺ σκούπιζε μὲ μανία, μὲ
τὸ ξεσκονόπανο, ὅ,τι ὑπῆρχε γύρω της...- οὔτε μέσα στὸ τραῖνο γιὰ Ὁμόνοια. Φύ-
σκα ὡστόσο τὸ τραῖνο - ψᾶξε νὰ βρεῖς ἀποστάσεις ποὺ συστήνουν οί λοιμωξιοτέτοιοι.
Δύο φορὲς λιποθύμησα ἀπὸ τὴ μάσκα. Τὴν δεύτερη μπροστὰ στὸ περίπτερο τῆς ὁ-
δοῦ Ἀκαδημίας, πίσω ἀπὸ τὴν κάποτε Ἐθνικὴ Βιβλιοθήκη. Ὅταν συνῆλθα, εὐτυχῶς,
ἔπεσε τὸ μάτι μου σ' ἕνα δίτομο βιβλίο, τὸ πῆρα - καὶ μὲ μόνον πέντε εὐρώ.
Ἐκεῖ ὑπάρχει θησαυρὸς βιβλίων. Δὲν τοὺς ξέρω τοὺς ἀνθρώπους, χρόνια ὅμως παρα-
κολουθῶ τὰ ἐκθέματά τους. Ἄν κάποιος δὲν πουλήθηκε ποτέ, αὐτὸς εἶμαι ἐγώ. Σᾶς
συνιστῶ νὰ περάσετε ἀπὸ κεῖ, θὰ βρεῖτε καὶ θὰ μὲ θυμηθεῖτε.

Εικόνα
* images/smilies/old-valid-code/klinoi.gif
Ὁ ἴδιος ἀρνοῦμαι κάθε τίτλο.

Απάντηση


  • Παραπλήσια Θέματα
    Απαντήσεις
    Προβολές
    Τελευταία δημοσίευση

Επιστροφή στο “Λογοτεχνία”

Phorum.com.gr : Αποποίηση Ευθυνών