ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

THE HOLLOW MEN

Mistah Kurtz—he dead.

A penny for the Old Guy

I
We are the hollow men
We are the stuffed men
Leaning together
Headpiece filled with straw. Alas!
Our dried voices, when
We whisper together
Are quiet and meaningless
As wind in dry grass
Or rats' feet over broken glass
In our dry cellar

Shape without form, shade without colour,
Paralysed force, gesture without motion;

Those who have crossed
With direct eyes, to death's other Kingdom
Remember us—if at all—not as lost
Violent souls, but only
As the hollow men
The stuffed men.

II
Eyes I dare not meet in dreams
In death's dream kingdom
These do not appear:
There, the eyes are
Sunlight on a broken column
There, is a tree swinging
And voices are
In the wind's singing
More distant and more solemn
Than a fading star.

Let me be no nearer
In death's dream kingdom
Let me also wear
Such deliberate disguises
Rat's coat, crowskin, crossed staves
In a field
Behaving as the wind behaves
No nearer—

Not that final meeting
In the twilight kingdom

III
This is the dead land
This is cactus land
Here the stone images
Are raised, here they receive
The supplication of a dead man's hand
Under the twinkle of a fading star.

Is it like this
In death's other kingdom
Waking alone
At the hour when we are
Trembling with tenderness
Lips that would kiss
Form prayers to broken stone.

IV
The eyes are not here
There are no eyes here
In this valley of dying stars
In this hollow valley
This broken jaw of our lost kingdoms

In this last of meeting places
We grope together
And avoid speech
Gathered on this beach of the tumid river

Sightless, unless
The eyes reappear
As the perpetual star
Multifoliate rose
Of death's twilight kingdom
The hope only
Of empty men.

V
Here we go round the prickly pear
Prickly pear prickly pear
Here we go round the prickly pear
At five o'clock in the morning.

Between the idea
And the reality
Between the motion
And the act
Falls the Shadow
For Thine is the Kingdom

Between the conception
And the creation
Between the emotion
And the response
Falls the Shadow
Life is very long

Between the desire
And the spasm
Between the potency
And the existence
Between the essence
And the descent
Falls the Shadow
For Thine is the Kingdom

For Thine is
Life is
For Thine is the

This is the way the world ends
This is the way the world ends
This is the way the world ends
Not with a bang but a whimper.

το αγαπημένο μου ποίημα

[νύχτα]

Θα΄ναι χειμώνας, θαρρώ, όταν έρθει.
Από την αφόρητη λευκότητα του δρόμου
μια κουκίδα θα φανεί, τόσο μαύρη που τα μάτια θα θαμπώσουν,
και θα πλησιάζει για ώρα πολλή, πάρα πολλή
αντισταθμίζοντας την απουσία του με τον ερχομό του,
και για ώρα πολλή, πάρα πολλή, κουκίδα θα μείνει.

Ένας κόκκος σκόνης; Ένα κάψιμο στο μάτι;
Χιόνι, τίποτα άλλο δεν θα υπάρχει, μόνο χιόνι,
για ώρα πολλή, πάρα πολλή, τίποτα άλλο,
κι αυτός το χιονισμένο πέπλο θα παραμερίζει,
μέγεθος θα αποκτά και τρεις διαστάσεις,
κι όλο και περισσότερο θα πλησιάζει...

Αυτό είναι το όριο, δεν μπορεί να έρθει πιο κοντά.
Μα αυτός συνεχίζει να πλησιάζει,
και τώρα είναι τόσο πελώριος που δεν μπορείς να τον μετρήσεις.

Βέρα Πάβλοβα, Μόνο χιόνι

[the comet the course the tail]

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Ποίημα του μεγάλου Τούρκου λογοτέχνη Aziz Nesin

Απαγγέλει η ηθοποιός Μαριέτα Ριάλδη.

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:
"σώπασε".
Στο σχολείο μού κρύψανε την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: "εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!"
Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ....σώπα!"
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρεις τον μπελά σου, σώπα".
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα"
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική
Και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε "Σώπα".
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε:
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές
με τους γείτονες, μας ένωνε, όμως, το Σώπα.
Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
Μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα, μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις, ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάν' την να σωπάσει.
Κόψ' την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο
από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου
και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς, να λες "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς".
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.
Και δεν θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.
Κόψε τη γλώσσα σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός
Στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς
κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα' ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα,
με μια κραυγή που θα μου λέει:
Μίλα!

(από τον τοίχο του φίλου Νασίμ)

[ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ]

(Αυτή)- Τι είναι ο κόλπος μου;
(Αυτός)- Είναι μια σύριγγα χωρίς το έμβολο που καλεί το φαλλό να
τρυπηθούν μαζί από την πρέζα του έρωτα
(Αυτή)- Σύριγγα, ή σήραγγα;
(Αυτός)- Σήραγγα που ανακαλεί κεκοιμημένους κωδωνοκρούστες
(Αυτή)- Κεκοιμημένους ή ταριχευμένους;
(Αυτός)- Όλοι οι φαλλοί είναι ταριχευμένα ξόανα που νοτίζονται απ’ το
νόστο της μήτρας
(Αυτή)- Της δικής μου μήτρας;
(Αυτός)- Της δικής σου. Εσύ γεννήθηκες απ’ τη δική σου μήτρα
(Αυτή)- Εγώ γεννήθηκα απ’ τη δική μου μήτρα

[Πάνας]

Γεια σου σκοτάδι, παλιόφιλε
Γεια σου σκοτάδι, παλιόφιλε
Ήλθα να τα πούμε πάλι
Γιατί ένα όραμα απλώνεται σιωπηλά

Το σπόρο του άφησε ενώ κοιμόμουν
Και το όραμα, που καρφώθηκε στο νου μου
Παραμένει
Μέσα στον ήχο της σιωπής

Σ' ανήσυχα όνειρα, μόνος περπατούσα
Σε πλακόστρωτα στενοσόκακα
Κάτω απ' την άλω της λάμπας του δρόμου
Σήκωσα το γιακά μου απ' το κρύο και την υγρασία

Όταν τα μάτια μου θάμπωσαν απ' τα φώτα νέον των επιγραφών
Που ξέσκιζαν τη νυχτιά
Κι άγγιζαν τον ήχο της σιωπής
Κι είδα μεσ' το φως το σκληρό

Ανθρώπους μύριους ή πιο πολλούς
Ανθρώπους να μιλούν, αλλά να μη συζητούν
Ανθρώπους ν' ακούν, αλλά να μην προσέχουν
Ανθρώπους να γράφουν τραγούδια χωρίς φωνή

Γιατί κανείς δεν τολμούσε να
Ταράξει τον ήχο της σιωπής
"Μωροί", φώναξα, "Δε γνωρίζετε
Η σιωπή σαν καρκίνος απλώνεται

Ακούστε τα λόγια μου μήπως σας διδάξω
Πιάστε τα χέρια μου μήπως σας αγγίξω"
Όμως τα λόγια χάθηκαν σαν τις σταγόνες της βροχής
Και αντήχησαν

Μέσ' στα πηγάδια της σιωπής
Κι οι άνθρωποι προσκύνησαν και προσευχήθηκαν
Στο θεό από νέον φώτα που είχαν φτιάξει
Και μια επιγραφή αναβόσβησε σαν προειδοποίησε

Με λέξεις που σχηματίστηκαν λέγοντας
"Των προφητών οι λόγοι γράφτηκαν στον υπόγειο
και στους διαδρόμους των φτωχόσπιτων
Και τα ψιθυρίζουν μεσ' στον ήχο της σιωπής.



Ο ήχος της σιωπής.

[brb και tyt]

Break on Through (To the Other Side) The Doors

SpoilerShow

You know the day destroys the night
Night divides the day
Tried to run, tried to hide
Break on through to the other side
Break on through to the other side
Break on through to the other side
Chased our plea here
Dug our trea there
Still recall, time we cried
Break on through to the other side
Break on through to the other side
Break on through, yeah
All right
Everybody loves my baby
Everybody loves my baby
She get
She get
She get
She get high
I found an island in your arms
Country in your eyes
Arms that chain us, eyes that lie
Break on through to the other side
Break on through to the other side
Break on through, yeah
All right
Yeah, made the scene
Week to week
Day to day
Hour to hour
The gate is straight
Deep and wide
Break on through to the other side
Break on through to the other side
Break on through
Break on through
Break on through
Break on through
Yeah, yeah, yeah, yeah
Yeah, yeah, yeah, yeah
Yeah, yeah, yeah, yeah
Yeah, yeah, yeah, yeah, yeah

When The Music's Over by The Doors

SpoilerShow

When the music's over
Turn out the light.

The music is your special friend
Dance on fire as it intends
Music is your only friend
Until the end.

Cancel my subscription to the
Resurrection,
Send my credentials to the
House of Detention
I got some friends inside.

The face in the mirror won't stop,
The girl in the window won't drop,
A feast of friends--
"Alive!" she cried,
Waiting for me
Outside!

Before I sink
Into the big sleep,
I want to hear
the scream
of the butterfly.

Come back, baby
Back into my arm.
We're getting tired of waiting around,
Waiting around
with our heads to the ground.

I hear a very gentle sound.

What have they done to the earth?
What have they done to our fair sister?
Ravaged and plundered
and ripped her and bit her
Stuck her with knives
in the side of the dawn
and tied her with fences
and dragged her down.

I hear a very gentle sound,

With your ear down to the ground--
We want the world and we want it
Now!

Persian night!
See the light!
Save us!
Jesus!
Save us!

So when the music's over,
Turn out the lights.

The music is your special friend
Dance on fire as it intends
Music is your only friend
Until the end
Until the end
Until
THE END!

[aLiCat]

[Yochanan]

ωραίος Αλο!!!

από ότι θυμάμαι το συγκεκριμένο πρέπει να είναι του τύπου που έγραψε τα λόγια για το διάσημο μιούζικαλ Cats!

[SuperRogue]

Slipknot - Disasterpiece

[νύχτα]

Δέν μιλῶ μέ τό δάσος
δέν μιλῶ μέ τό δέντρο
μέ τό κλωνάρι δέ μιλῶ.

Μικρό τρυφερό φυλλαράκι
μέ σένα μιλῶ
μαζί σου λέω τά μυστικά μου.


Ψιλόβροχο, 2000, Μάρκος Μέσκος

[Esperos]

Εμένα με έχουν αγγίξει τα ποιήματα εκείνου του συριζαίου με την κοτσίδα, ενός υπουργός τι στο διάολο ήτανε.
Μόλις τα διάβασα, κατάλαβα ότι η χώρα δε πάει καλά, έχουμε πολύ σοβαρό θέμα.

[ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ]

Εμένα με έχουν αγγίξει τα ποιήματα εκείνου του συριζαίου με την κοτσίδα, ενός υπουργός τι στο διάολο ήτανε.
Μόλις τα διάβασα, κατάλαβα ότι η χώρα δε πάει καλά, έχουμε πολύ σοβαρό θέμα.

Αυτό π.χ.;

(Αυτή)- Τι είναι ο κόλπος μου;
(Αυτός)- Είναι μια σύριγγα χωρίς το έμβολο που καλεί το φαλλό να
τρυπηθούν μαζί από την πρέζα του έρωτα
(Αυτή)- Σύριγγα, ή σήραγγα;
(Αυτός)- Σήραγγα που ανακαλεί κεκοιμημένους κωδωνοκρούστες
(Αυτή)- Κεκοιμημένους ή ταριχευμένους;
(Αυτός)- Όλοι οι φαλλοί είναι ταριχευμένα ξόανα που νοτίζονται απ’ το
νόστο της μήτρας
(Αυτή)- Της δικής μου μήτρας;
(Αυτός)- Της δικής σου. Εσύ γεννήθηκες απ’ τη δική σου μήτρα
(Αυτή)- Εγώ γεννήθηκα απ’ τη δική μου μήτρα

[Esperos]

Εμένα με έχουν αγγίξει τα ποιήματα εκείνου του συριζαίου με την κοτσίδα, ενός υπουργός τι στο διάολο ήτανε.
Μόλις τα διάβασα, κατάλαβα ότι η χώρα δε πάει καλά, έχουμε πολύ σοβαρό θέμα.

Αυτό π.χ.;

(Αυτή)- Τι είναι ο κόλπος μου;
(Αυτός)- Είναι μια σύριγγα χωρίς το έμβολο που καλεί το φαλλό να
τρυπηθούν μαζί από την πρέζα του έρωτα
(Αυτή)- Σύριγγα, ή σήραγγα;
(Αυτός)- Σήραγγα που ανακαλεί κεκοιμημένους κωδωνοκρούστες
(Αυτή)- Κεκοιμημένους ή ταριχευμένους;
(Αυτός)- Όλοι οι φαλλοί είναι ταριχευμένα ξόανα που νοτίζονται απ’ το
νόστο της μήτρας
(Αυτή)- Της δικής μου μήτρας;
(Αυτός)- Της δικής σου. Εσύ γεννήθηκες απ’ τη δική σου μήτρα
(Αυτή)- Εγώ γεννήθηκα απ’ τη δική μου μήτρα

Ε, ναι, είναι φυσιολογικός νους αυτός που γράφει τέτοια πράγματα και κυβερνάει την χώρα
συμμετέχει σε λήψη αποφάσεων κλπ ? Πολλές τσόντες βλέπει μάλλον και πάει εκεί που είναι τα ανώμαλα,
απ τους πούστηδες, δέκα κλικ πιο πέρα.

Δεν κινδυνεύουμε?
Και από κάποιες λέξεις που χρησιμοποιεί, υποψιάζομαι ότι τον βοηθάει λίγο και ο άλλος που είναι μακεδονομάχος στους ανεξάρτητους έλληνες και τώρα τσιμουδιά, ο Κώστας Ζουρ. Αυτός που έλεγε τα μέζεα και το οστοιοποιημενο σύστημα και κάτι τέτοιες σαχλαμάρες.

[Drexler]

Εμένα με έχουν αγγίξει τα ποιήματα εκείνου του συριζαίου με την κοτσίδα, ενός υπουργός τι στο διάολο ήτανε.
Μόλις τα διάβασα, κατάλαβα ότι η χώρα δε πάει καλά, έχουμε πολύ σοβαρό θέμα.

Τάσος Κουράκης.



Εγώ σκυφτός -καθώς μπρούμυτα-
δαχτυλοαφώ το σώμα της στη μαύρη κάμαρη
Λευκό μπαστούνι ο φαλλός μου
χτυπάει την πόρτα του
αμετάκλητου
Τυφλώνομαι από το φως του
Ορώ