ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

[Drexler]

Τηλέμαχος Χυτήρης

Η Οδύσσεια
Δεμένος τρυφερός αλλιώτικος
Δεμένος στο κατάρτι μου.
Τόσα νερά στο δωμάτιό μου!
Ας έρθουν οι σύντροφοι
Ας έρθουν οι σειρήνες
Ας έρθει - έστω - ένας υδραυλικός.

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

Εμένα με έχουν αγγίξει τα ποιήματα εκείνου του συριζαίου με την κοτσίδα, ενός υπουργός τι στο διάολο ήτανε.
Μόλις τα διάβασα, κατάλαβα ότι η χώρα δε πάει καλά, έχουμε πολύ σοβαρό θέμα.

Αυτό π.χ.;

(Αυτή)- Τι είναι ο κόλπος μου;
(Αυτός)- Είναι μια σύριγγα χωρίς το έμβολο που καλεί το φαλλό να
τρυπηθούν μαζί από την πρέζα του έρωτα
(Αυτή)- Σύριγγα, ή σήραγγα;
(Αυτός)- Σήραγγα που ανακαλεί κεκοιμημένους κωδωνοκρούστες
(Αυτή)- Κεκοιμημένους ή ταριχευμένους;
(Αυτός)- Όλοι οι φαλλοί είναι ταριχευμένα ξόανα που νοτίζονται απ’ το
νόστο της μήτρας
(Αυτή)- Της δικής μου μήτρας;
(Αυτός)- Της δικής σου. Εσύ γεννήθηκες απ’ τη δική σου μήτρα
(Αυτή)- Εγώ γεννήθηκα απ’ τη δική μου μήτρα

είστε πολύ μικροί για να κατανοήσετε κουράκη, γατάκια

[parafrwn]

Alone With Everybody - Poem by Charles Bukowski

the flesh covers the bone
and they put a mind
in there and
sometimes a soul,
and the women break
vases against the walls
and the men drink too
much
and nobody finds the
one
but keep
looking
crawling in and out
of beds.
flesh covers
the bone and the
flesh searches
for more than
flesh.

there's no chance
at all:
we are all trapped
by a singular
fate.

nobody ever finds
the one.

the city dumps fill
the junkyards fill
the madhouses fill
the hospitals fill
the graveyards fill

nothing else
fills.

[parafrwn]

[νύχτα]

Τί μέρα ἔχουμε σήμερα
ἔχουμε ὅλες τίς ημέρες
φίλη μου
εἴμαστε ὁλόκληρη ἡ ζωή
ἔρωτά μου
ἀγαπιόμαστε και ζοῦμε
ζοῦμε καί ἀγαπιόμαστε
καί δέν ξέρουμε τί ἀκριβῶς σημαίνει ζωή
καί δέν ξέρουμε τί εἶναι ἡ μέρα
καί δέν ξέρουμε τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ άγάπη.

Jacques Prévert, Τραγούδι

[foscilis]

A thing of beauty is a joy for ever:
Its loveliness increases; it will never
Pass into nothingness; but still will keep
A bower quiet for us, and a sleep
Full of sweet dreams, and health, and quiet breathing.
Therefore, on every morrow, are we wreathing
A flowery band to bind us to the earth,
Spite of despondence, of the inhuman dearth
Of noble natures, of the gloomy days,
Of all the unhealthy and o’er-darkened ways
Made for our searching: yes, in spite of all,
Some shape of beauty moves away the pall
From our dark spirits. Such the sun, the moon,
Trees old and young, sprouting a shady boon
For simple sheep; and such are daffodils
With the green world they live in; and clear rills
That for themselves a cooling covert make
‘Gainst the hot season; the mid forest brake,
Rich with a sprinkling of fair musk-rose blooms:
And such too is the grandeur of the dooms
We have imagined for the mighty dead;
All lovely tales that we have heard or read:
An endless fountain of immortal drink,
Pouring unto us from the heaven’s brink.

Nor do we merely feel these essences
For one short hour; no, even as the trees
That whisper round a temple become soon
Dear as the temple’s self, so does the moon,
The passion poesy, glories infinite,
Haunt us till they become a cheering light
Unto our souls, and bound to us so fast,
That, whether there be shine, or gloom o’ercast,
They alway must be with us, or we die.


KEATS - Endymion
https://www.poets.org/poetsorg/poem/end ... y-joy-ever

[Drexler]

[Who is The 4th man]

τά λύρικς στό παρακάτω τραγούδι
"στις καμένες και στη συνέχεια ξαναφτιαγμένες αναμνήσεις
στα άχρηστα λόγια πριν νά ήταν αργά
σε όλα αυτά, πού ήταν η υπέροχη ειρωνεία μας;
χωρίς να συνειδητοποιώ τί έχασα και ποιος είμαι

για να ξεφύγουμε με τίς έσχατες προσφορές,
με το μαύρο καί λευκό ρεπορτάζ των εσωτερικών μας πολέμων
σε αυτό και άλλες ήττες ....
χωρίς να συνειδητοποιώ τί έχασα και ποιος είμαι "

[Drexler]

Μικρή Πασοκική Ανθολογία- Μέρος V



Ως πολιτικός -βουλευτής, υπουργός και ευρωβουλευτής- διακρίθηκε για τις "σκληρές" ιδεολογικές απόψεις του. Έχει όμως ως άνθρωπος και την ευαίσθητη πλευρά του- αυτό διαπιστώνει κανείς διαβάζοντας τα ποιήματά που υπό τον τίτλο «κι εσύ ακόμα μοιράζεις λουλούδια» εξέδωσε ο Αλέκος Μπαλτάς. Πάντως αρκετοί που τα διάβασαν στάθηκαν περισσότερο με προσοχή σε ένα που επιγράφεται « το λάθος», είναι αφιερωμένο «στον Κ.Σ» και έχει ως εξής:

Το Λάθος
Μαύρη η ψυχή του απ΄την απελπισία.
Πίστεψε ως φαίνεται πολύ σε κάτι
και σε κάποιον που 'δειχνε την ίδια πίστη.
Υπηρετώντας το κάτι
παραδόθηκε στον κάποιον
και ο κάποιος τον απογοήτευσε.
Και τώρα... χρόνο δεν έχει
ούτε δύναμη το κάτι να πετύχει.
Άλλος του βγήκε ο κάποιος
και χάθηκε το κάτι.
Και ήταν το κάτι όνειρο ζωής σπουδαίο και μεγάλο.
Και ήταν ο κάποιος λίγος και μικρός.»

*Κ.Σ=Σημίτης

[ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ]

They have nothing of harm to dread,
But liquidly glide on his ghastly flank
Or before his Gorgonian head;
Or lurk in the port of serrated teeth
In white triple tiers of glittering gates,
And there find a haven when peril 's abroad,
An asylum in jaws of the Fates!

[νύχτα]

για κείνον με την αντρίκια φωνή-ματιά και με χέρια μεγάλες φτερούγες που δεν τις ξεχνάω

εσένα σ’ έχω Δεινόσαυρο από τους πιο εκπληκτικούς
εσένα σ’ έχω βότσαλο φρούτο απαλό που τ’ ωρίμασε η θάλασσα
σ’ ερωτεύω
σε ζηλεύω
σε γιασεμί
σε καλπασμό αλόγου μες στο δάσος το φθινόπωρο
με φοράω νέγρικο προσωπείο για να μας θέλεις εσύ
με κεντρίζεις μεταξένια άσπρο μου κουκούλι
με κοιτάζεις πολύ προσεκτικά
tu m’ abysses
tu m’ oasis
je te gougouch
je me tombeau bientôt
εσένα σ’ έχω δέκα ανθρώπους του Giacometti
σ’ έχω κόνδορα καθώς απλώνεσαι πάνω από τις Άνδεις
σ’ έχω θάλασσα γύρω τριγύρω από τα νησιά του Πάσχα
εσύ σπλάχνο μου πως με γεννάς
σε μίσχος
σε φόρμιγξ
με φλοισβίζεις
σε ζαργάνα α μ’ αρέσει
δυο κροταλίες όρθιοι στρίβουν και ξαναστρίβουν γλιστρώντας ο ένας γύρω
απ’ τον άλλο όταν σταματήσουν η περίπτυξή τους είναι το μονό-
γραμμά σου
tu m’ es Mallarmé Rimbaud Apollinaire
je te Wellingtonia
je t’ocarina
εγώ σε Τσεπέλοβο Πάπιγκο Ελαφότοπο
εγώ σε Βίκο με τα γιοφύρια του κει που διαβαίνει ο χρόνος
σ’ έχω πει και ψέματα για να τους ξεγελάσουμε
εγώ σ’ έχω άρωμα έρωτα
σ’ έχω μαύρο λιοντάρι
σε ονειροβάτησα μαζί μου ως το γκρεμό
εσέ ασύλληπτο θυμάμαι και τον ύπνο μου χάνω
εσύ μάχες και ένσαρκα άλογα του Uccello
εσύ δωρητής (δεξιά κάτω της εικόνας) εκείνου του μικρού κίτρινου αγριο-
λούλουδου
εσύ κένταυρου ζέση
εσύ συντεχνία ολάκερη που έργα ποιείς διαβαίνοντας εν τη ανωνυμία
je te ouf quelle chaleur
tu m’ accèdes partout presque
je te glycine
εσύ φεγγάρι που ένα σύννεφο αναβοσβήνει
εσύ δε βαριέσαι παράτα το το σύμπαν έτσι που το’ χουμε αλαζονήσει
και δαύτο πώς να συναντηθούμε ποτέ
εσύ σε τρυφερό λόγο με το λόγο έτσι δεν είναι πες
εσύ σελίδα μου
εσύ μολύβι μου ερμηνευτή μου
σε ανοίγω συρτάρια
πώς γιατί δεν ήρθες τόσες φορές
σε ξεμάκρυνα εγώ λέω τώρα
δίχως τέλος λυπάμαι
σε κρυάδα γνώρισες ποτέ την καρδιά μου
σε μιαν έκπαγλη χρονιά ανταμώσαμε
σε ληστεύω από αλλουνού τα χέρια
σε ακούω από δω από κει
σε σιωπώ μες στην απέραντη τρυφερότητα
σιγά σιγά να καταλαγιάσουμε
όλα δεν τα’ χω πει
ΜΕ ΕΚΡΙΖΩΝΕΙΣ

(απόσπασμα)

[ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ]

Πρῶτον ἔχει Κρονίωνα,
φαεσφόρον ἅρπαγα νύμφης,
καὶ παλάμαις Τυφῶνος
ἀρασσόμενον πόλον ἄστρων.
...

SpoilerShow

The first contains Cronion, light-bearing ravisher of the nymph, and the starry heaven battered by Typhon’s hands.

Δεύτερον ἀστερόφοιτον
ἔχει Τυφῶνος ἐνυὼ
καὶ στεροπὴν καὶ ἄεθλα
Διὸς καὶ κῶμον Ὀλύμπου.
...

SpoilerShow

The second has Typhon’s battle ranging through the stars, and lightning, and the struggles of Zeus, and the triumph of Olympos.

Ἐν τριτάτωι μάστευε
πολύπλανον ὁλκάδα Κάδμου
Ἠλέκτρης τε μέλαθρα
φιλοξενίην τε τραπέζης.
...

SpoilerShow

In the third, look for the much-wandering ship of Cadmos, the palace of Electra and the hospitality of her table.

Ἰχνεύων δὲ τέταρτον
ὑπὲρ πόντοιο νοήσεις
Ἁρμονίην πλώουσαν
ὁμόστολον ἥλικι Κάδμωι.
...

SpoilerShow

Tracking the fourth over the deep, you will see Harmonia sailing together with her agemate Cadmos.

Πέμπτον ἔτι σκοπίαζε
καὶ Ἀκταίωνα νοήσεις
τὸν κεμὰς οὐκ ὤδινε,
κυνοσπάδα νεβρὸν ἀλήτην.
...

SpoilerShow

Look into the fifth next, and you will see Actaion also, whom no pricket brought forth, torn by dogs as a fleeing fawn.

...

[Νατάσα]

"Δεν έχω θυμό μέσα μου!
Δεν έχω έχθρα για κανέναν!

Όμως μέσα μου κοιμάται μια λύπη!
Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς!
Κι η λύπη όταν την ξυπνάς γίνεται θάνατος!

Μην μου ξυπνάς τη λύπη μέσα μου.
Άστην να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί.

Θα θελα να μπορούσα να θυμώσω και να φωνάξω.
Να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ.
Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω.

Το μόνο που θέλω είναι να κοιμίσω την λύπη μου.
Να την κοιμίσω και να την ξεχάσω.
Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα.
Κι ας μην τα ξεχνώ...

Θέλω να περπατήσω και να μυρίσω νυχτολούλουδο.
Να περιπλανηθώ σε δρομάκια άγνωστα.
Θέλω να μετακομίσω σε καινούρια γειτονιά.
Να περπατήσω τους δρόμους της
και να ανακαλύψω καινούρια μυστικά.

Τόσα θέλω, μόνο που δεν ξέρω τι μπορώ
ή μήπως μπορώ ό,τι θέλω ?

Σε θυμάμαι να μου λες, πως πρέπει στον εχθρό να χαμογελώ,
γιατί έτσι τον πανικοβάλλω.
Σου χαμογελώ και σε κοιτώ στα μάτια.

Τώρα πια, ξέρω τα ψέματα πίσω από τις καλά κρυμμένες αλήθειες σου.
Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα πια.
Χάθηκε η ομίχλη, διαλύθηκαν τα σύννεφα
κι η ομορφιά και η ασχήμια μας κοιτούν κατάματα.

Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται."

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ " Άμλετ"
William Shakespeare "Hamlet"

[plouf]

"Όχι, δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι αλήθεια.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις.
Ο Ιωσήφ Στάλιν δεν πέθανε.
Είναι παρών ο Στάλιν στο παγκόσμιο πόστο του.
Ο Στάλιν ανεβάζει στις επάλξεις των πέντε ηπείρων τις σημαίες της ειρήνης.
Ο Στάλιν ετοιμάζει με το σκόρπιο αλεύρι του κόσμου
ένα ολοστρόγγυλο καρβέλι υγείας.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις.
Όσο κι αν μονόφθαλμα κανόνια στρέφουν το μαύρο ρύγχος τους ίσα κατά την υψικάμινο των ελπίδων μας ο Στάλιν αγρυπνεί στο παγκόσμιο πόστο του.
Σώπα γιαγιά και σκούπισε με το τσεμπέρι σου τα μάτια σου.
Οταν σβύνει η φωτιά σου κάτω από το τσουκάλι σου
είναι ο Στάλιν που σκύβει και φυσάει τη φωτιά σου ν' ανάψει.
Οταν λείπει από το τραπέζι μας το ψωμί κι από το στρώμα μας τ' όνειρο κι απ' το δώμα μας το λυχνάρι είναι ο Στάλιν που ανάβει τα μεγάλα ηλεκτρικά στον ορίζοντα κι ακούμε κάτω από τα τούνελ της νύχτας τη βοή των τραίνων που μεταφέρουν λάδι και ψωμί και κάρβουνο στους πεινασμένους.
Γιατί ο Στάλιν είναι ο πρωτογιός των προλετάριων κι ο Στάλιν είναι ο πατέρας τους.
Για τούτο κι ο πιο μαύρος τοίχος της πιο μαύρης νύχτας
Είναι γιομάτος απ' τους σωλήνες του φωτός.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες.
Οι αιώνες σκαρφαλώνουν στην κορυφή της ψυχής του ν' ανασάνουν μην πείτε πως ο ήλιος ορφάνεψε. Κοιτάχτε
Κάθε ήλιος και σελίδα - μέρα με την ημέρα - με τους ήλιους των 74 χρόνων του έφτιαξε ένα χοντρό βιβλίο από ατσάλι και τ' ακούμπησε στα γόνατα του κόσμου.
Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν
Το έργο του: Λευτεριά
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες κι ακούστε.
Πάνου από την κόκκινη πλατεία στην εξέδρα του ήλιου
ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν μιλάει: «Υπερασπείστε, Λαοί, την Ειρήνη»

[Drexler]

Ο Στάλιν ανεβάζει στις επάλξεις των πέντε ηπείρων τις σημαίες της ειρήνης.

Kατευθειαν στο Μουσειο.