ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

[ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ]

Η ανάσα σου ήτανε η πρώτη μου πατρίδα
κι η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός
Πάει καιρός που έχω φύγει από τη Θήβα
και περιφέρομαι σακάτης και τυφλός

Καθαγιασμένος στα νερά της λησμονιάς σου
Εξουθενωμένος από τα έργα και τις μέρες σου
Θητεύω δίπλα σε αγάπες ξοφλημένες
γιατί τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου

Παραχωρώ τ' άθλιο κορμί, τις πληγές μου
να εξασκηθούν οι μανιακοί και οι αρχάριοι
Θεέ μου, πώς ξεράθηκαν έτσι οι πηγές μου
που ξεδιψούσαν ναυαγοί λεγεωνάριοι

Και θα πληρώνω σαν αντίτιμο στο χρόνο
τη μοναξιά για όλα τα χάδια που ζητούσα
Για την αγάπη που με βύθισε στο πόνο
κι έτσι σακάτεψα εσένα που αγαπούσα

Άραγε θα θυμάται κάποιος τ' όνομά μας,
της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια,
τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας;
Άραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρα μας!

SpoilerShow

[νύχτα]

Κλαίνε τα δέντρα, κλαίνε, κλαίνε τα κλαριά,
κλαίνε και τα λημέρια που λημέριαζα,
κλαίνε τα μονοπάτια που περπάταγα,
κλαίνε κ' οι κρυοβρυσούλαις πόπινα νερό,
κλαίνε και τα μετόχια πόπαιρνα ψωμί,
κλαίνε τα μοναστήρια πόπινα κρασί.

Φαρμάκι το μολύβι κ' η λαβωματιά,
τα μάτια μου σβησμένα κι' όλο μ' το κορμί,
'ς την ερημιά μονάχος, δίχως συντροφιά,
θεριά θενά με φάνε και τάγρια πουλιά.

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tribut ... eftika.htm

[pylothess]

αραμπάδες με καρούλια
ραπανάκια και μαρούλια
μια παντόφλα στο κρεβάτι,
βάσανα που 'χει η αγάπη!!!
Ωραία που ' ναι η Λειβαδιά
χωρίς καμιά αιτία!

Τόση ψυχεδέλεια!!!
Αλλά αυτοί είστε!

[aLiCat]

Ο άνθρωπος είναι ένας ξενώνας
Κάθε μέρα ένας καινούργιος ερχομός,
μια χαρά, μια θλίψη, μια κακία,
μια στιγμιαία συνειδητοποίηση φτάνει όπως ένας απρόσμενος επισκέπτης.
Υποδέξου τα όλα.

Ακόμα κι αν πρόκειται για ένα πλήθος καημών,
που βίαια αδειάζουν το σπίτι από τα έπιπλά του,
φέρσου σε κάθε καλεσμένο με αξιοπρέπεια,
θα μπορούσε κάλλιστα να σε ετοιμάζει
για μια χαρά καινούργια.

Τη νηφάλια σκέψη τη ντροπή, την υστεροβουλία,
υποδέξου τες στην πόρτα χαμογελώντας και κάλεσέ τες μέσα.
Να είσαι ευγνώμων για καθετί που έρχεται,
γιατί έχει σταλεί ως οδηγός απ' τον επέκεινα κόσμο.


("Ο Ξενώνας",Τζελαλεντίν Ρουμί)

[plouf]

Σε είδα πάνω στο ποδήλατο και ήσουν όλο τρέλα
μα ύστερα κατάλαβα πως έλειπε η σέλα.

[νύχτα]

Και χθες τη νύχτα

Μικρές οι νύχτες τώρα το καλοκαίρι
οι φίλοι πάντα λίγοι κι ο έρωτας,
που εκτός αυτού δεν είναι πια για μας.
Διάβασμα μέχρι αργά μορφές
που κλείστηκαν νωρίς μες στα ρομάντζα.
Ήρθε κρυφά και χθες τη νύχτα
η Φράνση Νόλαν από το Μπρούκλιν.
Όμως συγκρατήθηκα πάλι
και μόνο σαν πήρε να σβήνει:
«Φράνση, ψιθύρισα, Φράνση,
έλα επιτέλους και στη ζωή μου.
Σε περιμένω τόσα χρόνια
και σε φαντάζομαι επίμονα.
Φράνση, έχασα πια την επαφή μου
με τις ματιές και τις καρδιές των ανθρώπων».

Γιώργος Ιωάννου

[aLiCat]

«Παρτίδα σκάκι»

Καθίσαμε απέναντι.
Τα δικά μου πιόνια ήταν σύννεφα.
Τα δικά του σίδερο και αίμα.
Αυτός είχε τα μαύρα.
Σκληροί, γυαλιστεροί οι πύργοι του
επιτέθηκαν με ορμή
ενώ η βασίλισσά μου
ξεντυνόταν στο σκοτάδι.
Ήταν καλός αντίπαλος,
προέβλεπε κάθε μου κίνηση
πριν καλά καλά ακόμα την σκεφτώ,
κι εγώ παρ’ όλα αυτά την έκανα,
με την ήρεμη εγκατάλειψη αυτού
που βαδίζει στο χαμό του.
Ίσως τελικά να με γοήτευε
το πόσο γρήγορα εξόντωσε τους στρατιώτες μου
τους αξιωματικούς, τους πύργους, τα οχυρά,
τις γέφυρες, τον βασιλιά τον ίδιο,
πόσο εύκολα διαπέρασε, εισχώρησε και άλωσε
βασίλεια ολόκληρα αρχαίας σιωπής
και πώς τελικά αιχμαλώτισε εκείνη τη μικρή βασίλισσα
από νεραϊδοκλωστή
που τόσο της άρεσε να διαφεύγει με πειρατικά καράβια
στις χώρες του ποτέ.
Ναι, ομολογώ ότι γνώριζα από πριν πως θα νικήσει.
Άλλωστε, γι’ αυτό έπαιξα μαζί του.
Γιατί, έστω και μια φορά, μες στη ζωή,
αξίζει κανείς να παίξει για να χάσει.


(Χλόη Κουτσουμπέλη, από την ποιητική συλλογή "Η Αλεπού και ο κόκκινος χορός")

[νύχτα]

Love
from the shadows
from the pain
love
I am calling you
from the suffocating pit of memory
with nothing to help me and no hope of you
I am calling you
love
as if to destiny
as if to sleep
to peace
I am calling you
with my voice
with my body
with my life
with all that I have
and do not have
with desperation
with thirst
with weeping
as if you were air
and I were suffocating
as if you were light
and I was dying
From a blind night
from oblivion
from the closed hours
in loneliness
without tears or love
I am calling you
as if to death
love
as if to death.

Idea Vilariño

SpoilerShow

[Ελ_ρία]

Όπως αργεί τ’ ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
έτσι αργούν κ’ οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιππαστείς
απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.

Ά.Αλεξάνδρου

[ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ]

Ἦρθε ἀπ᾿ τὴ Πόλη νιὸς πραματευτὴς
μὲ διαλεχτὴ πραμάτεια,
μ᾿ ἀσημικὰ καὶ χρυσικὰ
καὶ μὲ γλυκὰ τὰ μαῦρα μάτια.

Κι οἱ νιὲς ποθοπλαντάζουν τοῦ χωριοῦ
στὶς πόρτες καὶ στὰ παρεθύρια,
κι οἱ παντρεμμένες ξενυχτᾶν
γιὰ τὰ σμιχτὰ γραφτά του φρύδια.

Τρίζωστη ζώνη ὁλόχρυση φορεῖ
σὲ δαχτυλίδι-μέση,
καὶ πιὰ ἡ ὡραία χήρα δὲ βαστᾷ:
- «Πραματευτή, πολὺ μ᾿ ἀρέσει
ἡ ζώνη ποὺ φορεῖς κι ὅ,τι νὰ πεῖς
σοῦ τάζω κι ἄλλα τόσα...»
- «Δὲ τὴν πουλῶ μ᾿ οὐδὲ φλουριὰ
μ᾿ οὐδ᾿ ὅσα κι ἄλλα τόσα γρόσα.
Ἔτσι ὡραία, -ὡραία πῶς νὰ σὲ πῶ,
ρόδο ἢ κρίνο;-
ἕνα μοῦ κόστισε φιλὶ
κι ὅπου βρῶ δύο τὴ δίνω...»
- «Σύρε ταχιὰ στὴν Ὥρια τὴ σπηλιά,
πραματευτὴ μὲ τὰ ὡραῖα μάτια,
καὶ ῾κεῖ σοῦ φέρνω τὴ τιμὴ
καὶ παίρνω τὴ πραμάτεια».

Τραβᾶ ταχιὰ στὴν Ὥρια τὴ σπηλιὰ
καὶ στοῦ μεσημεριοῦ τὴ ντάλα
φτάνει στὴν Ὥρια τὴ σπηλιὰ
σὲ μούλα χρυσοκάπουλη καβάλλα.
Δένει τὴ μούλα στὴ ξυνομηλιὰ
ποὺ σκιώνει μπρὸς στὸ σπήλιο,
στὰ μάτια του ποὺ τὸν πλανᾶν
βάζει συχνὰ τὸ χέρι ἀντήλιο
καὶ τρώει καὶ τρώει τὴ στράτα τοῦ χωριοῦ,
δὲ φαίνεται κι οὐδὲ γρικιέται
καὶ μπαίνει μέσα στὴ σπηλιὰ
κι ἀποκοιμιέται...

Μέσα στὴ στοιχειωμένη τὴ σπηλιὰ
ποὺ ἀποσταμένος γέρνει,
ὕπνος τὶς φέρνει, ὕπνος τὶς παίρνει:
Νεράιδες περδικόστηθες στητὲς
καὶ μαρμαροτραχῆλες,
ἀνίσκιωτα κορμιὰ ἀδειανά,
διανέματα κι ἀνατριχίλες,
στὶς κομπωτὲς πλεξοῦδες των φοροῦν
νεραϊδογνέματα καὶ πολυτρίχια
κι ἔχουνε κρίνους δάχτυλα
ῥοδόφυλλα γιὰ νύχια
καὶ χρυσομέταξα μαλλιὰ
κι ἐλιόμαυρες λαμπῆθρες
-τέτοιες μὲ μέλι σύγκαιρο μεστὲς
οἱ Ὑβλαῖες κερῆθρες.
Καὶ μία, ἡ Ἐξωτέρα, ἡ Παγανή,
παγάνα τοῦ θανάτου,
χτυπᾷ τὸν νιὸ πραματευτὴ
καὶ παίρνει τὰ συλλοϊκά του.

Τώρα στὴ χώρα ὁ νιὸς πραματευτὴς
κλαίει καὶ λέει πάλι κεῖνο:
- «Ἕνα μοῦ κόστισε φιλὶ
κι ὅπου βρῶ δύο τὴ δίνω,
τὴ ζώνη πὄπλεξε ἡ καλὴ -ὢ ἕνα φιλί,
ἡ ἀρρεβωνιαστικιά μου-
μὲ πλάνεσε μιὰ ξωτικιὰ στὴ ξενητειὰ
καὶ πῆρε τὰ συλλοϊκά μου!»

[Ελ_ρία]

Δε μπόρεσα να σε δημιουργήσω.
Έμεινες μέσα μου μία
μοναχική κραυγή,
μια πρώτη πρόταση.

Χ.Λάσκαρης

[νύχτα]

Όριο

Ίσκιε, πικρό μου όριο,
σπατάλησα τη δύναμή μου πλησιάζοντας
πώς να περάσω από τα μάγια, πώς.
Πέρα από σένα το είδωλό μου μες στο φως
κι εγώ την ύπαρξή μου σέρνω αλλάζοντας.

Ορμάς κρυφά και δένεσαι μαζί μου,
με κυνηγάς, ασάλευτα με φράζεις,
με κυριεύεις καθώς μάχομαι για ν’ αποδράσω·
πιστή φρουρά που καταδιώκεις τη φυγή μου
και τ’ όραμά μου αναίσθητα ταράζεις.

Ίσκιε, πικρό μου όριο, κι αν δε σε φτάσω
θα κοιμηθώ απλά στη γη και συ σιμά θα μείνεις
ώσπου να γίνω μόριο τέφρας, πνοή μιας σκέψης.
Τότε, σκιά μου, μόριο και συ στο φως θα τρέμεις,
τότε θα θες στο σώμα πια να επιστρέψεις.

Κοραλία Ανδρειάδη-Θεοτοκά

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

Όριο
Κοραλία Ανδρειάδη-Θεοτοκά

Τι τραγική περίπτωση...και πόση αισθαντικότητα... έως θανάτου!

Μπράβο που την θυμήθηκες

Εδώ ο φίλος Φώντας τα γράφει όμορφα:
https://www.lifo.gr/culture/vivlio/o-er ... otehni-kai

[νύχτα]

Όριο
Κοραλία Ανδρειάδη-Θεοτοκά

Τι τραγική περίπτωση...και πόση αισθαντικότητα... έως θανάτου!

Μπράβο που την θυμήθηκες

Εδώ ο φίλος Φώντας τα γράφει όμορφα:
https://www.lifo.gr/culture/vivlio/o-er ... otehni-kai

υπερυπέροχη!

Κοιμήθηκα με τον άγγελο και με χάλασε
με το δαίμονα κοιμήθηκα και τον χάλασα.
Δουλεύει ο μοχλός. Νερό, φωτιά κι αέρας.
Έβγαλα το κεφάλι έξω από το κεφάλι μου
μακριά από ανάξιους θορύβους, προς τα ύψη.
Ανεβαίνω με τον ήλιο, κατεβαίνω με τον ήλιο,
με τα σύννεφα χάνουμαι για ν' αντέξω.

(του Τρούσα το άρθρο το έχω διαβάσει εδώ και καιρό )

[νύχτα]

Half of me
is yours
the other half
is mine.

***

One side of the window
faces me,
the other side
faces the passers-by.

***

I am thinking how to express
something inexpressible;
how boring to listen
to what you already know.

***

I am afraid of heights;
I have fallen from a high place.
I am afraid of fire;
I have been burned many times.
I am afraid of separation;
often have I been offended.
I am not afraid of death;
I have never died before,
not even once.

***

I divine
the depth of a mirage
from the amount of my thirst.

***

This day of mine
was lost
like all the other days,
half of it thinking of yesterday,
half of it thinking of tomorrow.

***

Beyond good and evil,
the sky
is blue.

***

This road
has been abandoned
for many years;
though the wind flowers
do not seem to know.

***

In the dictionary of my life
the defination of love
keeps changing.

***

I recorded a masterpiece
in my diary
in the middle of the night.
when morning came
it was no more than gibberish.

***

Bury my heart
separately
It is fragile.

Abbas Kiarostami