ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

[- Casper -]

Πάλι μου ξίπασε τ΄ αυτί γλυκιάς φωνής αγέρας.
Κι έπλασε τ΄ άστρο της νυχτός και τ΄ άστρο της ημέρας.
Του πόνου εστρέψαν οι πηγές από το σωθικό μου,
έστρωσ΄ ο νους κι ανέβηκα πάλι στον εαυτό μου.

Ήταν με σένα τρεις χαρές στην πίκρα φυτρωμένες,
όμως για μένα στη χαρά τρεις πίκρες ριζωμένες.
Χιλιάδες ήχοι αμέτρητοι, πολύ βαθιά στη χτίση
η Ανατολή τ΄ αρχίναγε κι ετέλειωνέ το η Δύση.

Έστρωσ΄ , εδέχθ΄ η θάλασσα άντρες ριψοκινδύνους
κι εδέχθηκε στα βάθη της τον ουρανό κι εκείνους.
Κι όπου η βουλή τους συφορά κι όπου το πόδι χάρος.
Η δύναμή σου πέλαγο κι η θέλησή μου βράχος.

[νύχτα]

Ι
Λέω τα πράγματα όπως είναι
Ή ξέρουμε τα πάντα από πριν
Ή τίποτε ποτέ μας δεν θα ξέρουμε.

Το μόνο που μας επιτρέπεται
Είναι να μάθουμε σωστά να μιλάμε.


ΙΙ
Όλη τη νύχτα ονειρεύομαι γυναίκες
Κάποιες με κοροϊδεύουν απροκάλυπτα
Άλλες, μου δίνουνε του κουνελιού το χτύπημα.
Δεν με αφήνουν σε ησυχία.
Βρίσκονται αδιάκοπα σε πόλεμο μαζί μου.

Ξυπνώ σαν κεραυνόπληκτος.

Εξ ου και συμπεραίνεται ότ’ είμαι παλαβός
Ή τουλάχιστον νεκρός από τον φόβο μου.


V
Οι νέοι
Γράφουν ό,τι θέλουν
Στο ύφος που τους φαίνεται καλύτερο
Πάρα πολύ κύλησε αίμα κάτω απ’ τις γέφυρες
Για να εμμένουμε στην πίστη -έτσι πιστεύω-
Πως μία μόνον είναι η σωστή οδός:
Στην ποίηση τα πάντα επιτρέπονται.


VII
Είναι αρκετά σαφές
Πως δεν υπάρχουν στη σελήνη κάτοικοι

Πως οι καρέκλες είναι τραπέζια
Πως οι πεταλούδες είναι άνθη σε αέναη κίνηση
Πως η αλήθεια είν’ ένα λάθος συλλογικό

Πως το πνεύμα πεθαίνει μαζί με το κορμί

Είναι αρκετά σαφές
Πως οι ρυτίδες δεν είναι ουλές.


ΧΙ
Από τα νέφη καταιγίδας του προγεύματος
Στις βροντές της ώρας του γεύματος
Κι από ‘κει στις αστραπές του δείπνου.


ΧΙΙΙ
Καθήκον του ποιητή
Είναι να υπερνικήσει τη λευκή σελίδα
Αμφιβάλλω αν αυτό είναι δυνατό.


XV
Για τελευταία φορά το ξαναλέω
Οι προνύμφες είναι θεές
Οι πεταλούδες είναι άνθη σε αέναη κίνηση
Χαλασμένα δόντια
δόντια που θρύβουν
Στην εποχή ανήκω του βωβού σινεμά.

Το γαμήσι είναι πράξη λογοτεχνική.


XVII
Αναλύοντας αποποείσαι τον εαυτό σου
Μόνο κυκλικά μπορεί κανείς να διαλογιστεί
Βλέπει κανείς μόνον αυτό που επιθυμεί να δει
Μια γέννηση δεν επιλύει τίποτε
Αναγνωρίζω ότι τρέχουνε τα δάκρυά μου.
Μια γέννηση δεν επιλύει τίποτε
Μόνον ο θάνατος λέει την αλήθεια
Ακόμη και η ποίηση δεν πείθει.
Διδασκόμεθα ότι ο χώρος δεν υπάρχει
Διδασκόμεθα ότι ο χρόνος δεν υπάρχει
Όπως και να ‘χει όμως το πράγμα
Το γήρας είναι τετελεσμένο γεγονός.

Ας λέει η επιστήμη ό,τι θέλει.

Μου φέρνει ύπνο η ανάγνωση των ποιημάτων μου
Κι ωστόσο έχουνε γραφτεί με αίμα.



Νικάνορ Πάρρα, Ποιήματα επείγουσας ανάγκης – μία επιλογή –
Μετάφραση: Αργύρης Χιόνης



[στον χιόνη]

[aLiCat]

[νύχτα]

σιωπή εγώ ενώνομαι στη σιωπή
εγώ έχω ενωθεί στη σιωπή
και αφήνω να με κάνουν
αφήνω να με πίνουν
αφήνω να με λένε
μαχαιρωμένη απ’ αυτό που λείπει
από την άτιμη αναμονή
θα ξαναγεννηθώ στα τρομερά παιχνίδια
και θα τα θυμάμαι όλα
οι ναυαγοί πίσω από τη σκιά
αγκάλιασαν αυτή που αυτοκτόνησε
με τη σιωπή του αίματός της
η νύχτα ήπιε κρασί
και χόρεψε γυμνή ανάμεσα στα κόκαλα της ομίχλης
ζώο ριγμένο στο πιο μακρινό χνάρι του
η κοπέλα γυμνή καθισμένη μέσα στη λησμονιά
ενώ το ανοιγμένο κεφάλι της πλανιέται κλαίγοντας
ψάχνοντας να βρει ένα πιο αγνό σώμα
ύστερα όταν πεθάνουν
εγώ θα χορέψω
χαμένη στο φως του κρασιού
κι ο εραστής του μεσονυκτίου
που είναι
πίσω από τα μάτια μου
κι από τα μάτια σου
τώρα που είναι νύχτα
στο αίμα
και δεν μπορούμε να δούμε
τον κρύο κόσμο μεγάλο
δεν έχει σημασία αν όταν φωνάξει η αγάπη
εγώ είμαι νεκρή
θα έρθω
πάντα θα έρχομαι
αν κάποτε
μου φωνάξει η αγάπη
ταξιδεύτρα της καρδιάς μαύρου πουλιού
είναι δική σου η μοναξιά τα μεσάνυχτα
δικά σου τα γνωστικά ζώα που πληθαίνουν τον ύπνο σου
περιμένοντας τον πανάρχαιο λόγο
δική σου είν’ η αγάπη κι ο ήχος του ραγισμένου ανέμου

Alejandra Pizarnik, Σιωπές

[ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ]

If you're feeling down depressed and lonely,
I know a place where we can go.
22 Acacia Avenue, meet a lady we all know.
So if you're looking for a good time,
And you're prepared to pay the price.
Fifteen quid is all she asks for,
Everybody's got their vice.

If you're waiting for a long time,
for the rest to do their piece.
You can tell her that you know me,
and you might even get it free.
So any time you're down the East End,
don't you hesitate to go,
You can take my honest word for it,
she'll teach you more than you can know.

Charlotte isn't it time you stopped all this mad life.
Don't you ever think about the bad times.
Why do you have to live this way.
Do you enjoy the lay or is it the pay.

Sometimes when you're strolling down the avenue,
The way you walk, it makes men think
of having you.
When you're walking down the street,
Everybody stops and turns to stare, at you.

22, the avenue, that's the place where we all go.
You will find it's warm inside,
the red light's burning bright tonight.

Beat her, mistreat her, do anything that you please.
Bite her, excite her, make her get down
on her knees.
Abuse her, misuse her, she can take all
that you've got.
Caress her, molest her, she always does what you want.

You're running away, don't you know
what you're doing.
Can't you see it'll lead you to ruin.
Charlotte you've taken your life
and you've thrown it away.
You believe that because what you're earning,
Your life's good, don't you know that you're hurting,
All the people that love you, don't cast them aside.
All the men that are constantly drooling,
It's no life for you, stop all that screwing.
You're packing your bags and you're
coming with me.

[νύχτα]

The boy was in the hallway drinking a glass of tea
From the other end of the hallway a rhythm was generating
Another boy was sliding up the hallway
He merged perfectly with the hallway,
He merged perfectly, the mirror in the hallway

The boy looked at Johnny, Johnny wanted to run,
but the movie kept moving as planned
The boy took Johnny, he pushed him against the locker,
He drove it in, he drove it home, he drove it deep in Johnny
The boy disappeared, Johnny fell on his knees,
started crashing his head against the locker,
started crashing his head against the locker,
started laughing hysterically

When suddenly Johnny gets the feeling he's being surrounded by
horses, horses, horses, horses
coming in in all directions
white shining silver studs with their nose in flames,
He saw horses, horses, horses, horses, horses, horses, horses, horses.
Do you know how to pony like bony maroney
Do you know how to twist, well it goes like this, it goes like this
Baby mash potato, do the alligator, do the alligator
And you twist the twister like your baby sister
I want your baby sister, give me your baby sister, dig your baby sister
Rise up on her knees, do the sweet pea, do the sweet pee pee,
Roll down on her back, got to lose control, got to lose control,
Got to lose control and then you take control,
Then you're rolled down on your back and you like it like that,
Like it like that, like it like that, like it like that,
Then you do the watusi, yeah do the watusi

Life is filled with holes, Johnny's laying there, his sperm coffin
Angel looks down at him and says, "Oh, pretty boy,
Can't you show me nothing but surrender ?"
Johnny gets up, takes off his leather jacket,
Taped to his chest there's the answer,
You got pen knives and jack knives and
Switchblades preferred, switchblades preferred
Then he cries, then he screams, saying
Life is full of pain, I'm cruisin' through my brain
And I fill my nose with snow and go Rimbaud,
Go Rimbaud, go Rimbaud,
And go Johnny go, and do the watusi, oh do the watusi

There's a little place, a place called space
It's a pretty little place, it's across the tracks,
Across the tracks and the name of the place is you like it like that,
You like it like that, you like it like that, you like it like that,
And the name of the band is the
Twistelettes, Twistelettes, Twistelettes, Twistelettes,
Twistelettes, Twistelettes, Twistelettes, Twistelettes

Baby calm down, better calm down,
In the night, in the eye of the forest
There's a mare black and shining with yellow hair,
I put my fingers through her silken hair and found a stair,
I didn't waste time, I just walked right up and saw that
up there -- there is a sea
up there -- there is a sea
up there -- there is a sea
the sea's the possibility
There is no land but the land
(up there is just a sea of possibilities)
There is no sea but the sea
(up there is a wall of possibilities)
There is no keeper but the key
(up there there are several walls of possibilities)
Except for one who seizes possibilities, one who seizes possibilities.
(up there)
I seize the first possibility, is the sea around me
I was standing there with my legs spread like a sailor
(in a sea of possibilities) I felt his hand on my knee
(on the screen)
And I looked at Johnny and handed him a branch of cold flame
(in the heart of man)
The waves were coming in like Arabian stallions
Gradually lapping into sea horses
He picked up the blade and he pressed it against his smooth throat
(the spoon)
And let it deep in
(the veins)
Dip in to the sea, to the sea of possibilities
It started hardening
Dip in to the sea, to the sea of possibilities
It started hardening in my hand
And I felt the arrows of desire

I put my hand inside his cranium, oh we had such a brainiac-amour
But no more, no more, I gotta move from my mind to the area
(go Rimbaud go Rimbaud go Rimbaud)
And go Johnny go and do the watusi,
Yeah do the watusi, do the watusi ...
Shined open coiled snakes white and shiny twirling and encircling
Our lives are now entwined, we will fall yes we're together twining
Your nerves, your mane of the black shining horse
And my fingers all entwined through the air,
I could feel it, it was the hair going through my fingers,
(I feel it I feel it I feel it I feel it)
The hairs were like wires going through my body
I I that's how I
that's how I
I died
(at that Tower of Babel they knew what they were after)
(they knew what they were after)
[Everything on the current] moved up
I tried to stop it, but it was too warm, too unbelievably smooth,
Like playing in the sea, in the sea of possibility, the possibility
Was a blade, a shiny blade, I hold the key to the sea of possibilities
There's no land but the land

P. Smith

[Obi Wan Iakobi]

Πέθανε, είπαν

Πέθανε, είπε, στην ώρα του
Ασυναισθήτως
Κοιτάξαμε
Τα ρολόγια μας

Τηλέμαχος Χυτήρης

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Ταπ ταπ ταπ παντού μές στο σπίτι. Όλες οι βρύσες κλειστές. Ταπ ταπ ταπ παντού. Κοιτάω στο μπάνιο. Κοιτώ στην κουζίνα. Ρωτώ τη γυναίκα. Ρωτώ τα παιδιά. Τρέχει κάπου μια βρύση γυναίκα; Τρέχει κάπου μια βρύση κρυφά;
Φωνάξτε κάποιον που ξέρει, έστω έναν υδραυλικό.

Παραλλαγή σε ποίημα του
Τηλέμαχου Χυτήρη

[Obi Wan Iakobi]

Ταπ ταπ ταπ παντού μές στο σπίτι. Όλες οι βρύσες κλειστές. Ταπ ταπ ταπ παντού. Κοιτάω στο μπάνιο. Κοιτώ στην κουζίνα. Ρωτώ τη γυναίκα. Ρωτώ τα παιδιά. Τρέχει κάπου μια βρύση γυναίκα; Τρέχει κάπου μια βρύση κρυφά;
Φωνάξτε κάποιον που ξέρει, έστω έναν υδραυλικό.

Παραλλαγή σε ποίημα του
Τηλέμαχου Χυτήρη

Παλαιοπασοκικη ποιηση κατανοητη μονο απο τους μυημενους.

[νύχτα]

...

Τελευταία τσιγάρα τελευταία λεφτά και τελευταίο μπάνιο
θλίψη μαύρη δροσιά και θλίψη προκαταβολή της ευτυχίας
παντέρημη πλαγιά βελανιδότοπος και ένας βράχος
θαυματουργός που έγινε γυναίκα σιωπηλή γυναίκα
μια απαρηγόρητη γυναίκα που έγινε βράχος
θαυματουργός βράχος πατρίδα χαμένη κερδισμένη πού πατρίδα
πού βράχος γυναίκα και γυναίκα βράχος και βράχος βράχος
πάει
τρελάθηκε η ποίηση
τρελάθηκα τρελάθηκες τρελάθηκε
τα ρήματα τα σύρματα τα σήματα τα σήμαντρα
ένα κελάηδισμα το ίδιο πάντα άαααα
πόσο μεγάλο είναι το ρεμπέτικο

Τσιγάρα, Θωμάς Γκόρπας

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Δεν έχω να απολογηθώ για τίποτα και σε κανένα
Είναι όλοι τους μουνιά και τσούλες
Περιφέρουν τη δυσωδία τους στις πλατείες
Πάνε σινεμά, χασκογελάνε στις ταβέρνες
Γεννάνε πουστράκια
Μεγαλώνουν πουστράκια
Μιλάνε για τις τιμές, για το κάτι που αγόρασαν, για το κάτι άλλο που θέλουν

Κενά ανθρωπάκια, αχυράνθρωποι
Περιφέρουν την ατυχία τους στις πλατείες
Την ατυχία να γεννηθούν σ' αυτή την εποχή
Χωρίς μια μεγάλη στιγμή
Που θα τους κάνει να σταματήσουν καταμεσής του δρόμου
Να σηκώσουν το κεφάλι στον ουρανό

Όλες οι υποκριτικές τους ώρες νεκρές
Με λάμψη στα μάτια εξιστορούν τον θάνατο φίλων
Και λένε
Τι κρίμα... Τι κρίμα...

Κι εγώ στέκω και γνέφω
ναι... ναι...
Και το σπαθί της μανίας μου λάμπει στον λαμπρό ήλιο


Βασίλης Τσίρκος

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

δεν μιλάω, κοιτάζω το μπουφάν του νεκρού
4,8,12 χρόνια σκονισμένο στην κρεμάστρα
του νεκρού που πια δεν με καταδιώκει
που πια δεν τρυπώνει στα όνειρά μου βασανισμένος

είναι πολλοί πια οι νεκροί μου
δεν έχουν χρόνο για μένα

χαίρομαι τώρα στην καταστροφή
γελώ στον θάνατο
στους άδειους δρόμους
στον τρόμο

δεν έχω κάτι άλλο εκτός από αυτό
το ξεχασμένο χαρτάκι στην τσέπη μου
"να μην ξεχάσω..." γράφει
μα έχω ξεχάσει τι

Βασίλης Τσίρκος

[- Casper -]

Τούτο το σπίτι δε με σηκώνει πια.
Δεν αντέχω να το σηκώνω στη ράχη μου.
Πρέπει πάντα να προσέχεις, να προσέχεις,
να στεριώνεις τον τοίχο με το μεγάλο μπουφέ
να στεριώνεις τον μπουφέ με το πανάρχαιο σκαλιστό τραπέζι, να στεριώνεις το τραπέζι με τις καρέκλες
να στεριώνεις τις καρέκλες με τα χέρια σου
να βάζεις τον ώμο σου κάτω απ’ το δοκάρι που κρέμασε.
Και το πιάνο, σα μαύρο φέρετρο κλεισμένο. Δεν τολμάς να τ' ανοίξεις. Όλο να προσέχεις, να προσέχεις, μην πέσουν, μην πέσεις. Δεν αντέχω.
Άφησε με νάρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι με πνίγει. Μάλιστα η κουζίνα
είναι σαν το βυθό της θάλασσας. Τα μπρίκια κρεμασμένα γυαλίζουν σα στρογγυλά, μεγάλα μάτια απίθανων ψαριών, τα πιάτα σαλεύουν αργά σαν τις μέδουσες, φύκια κι όστρακα πιάνονται στα μαλλιά μου
– δεν μπορώ να τα ξεκολλήσω ύστερα, δεν μπορώ ν' ανέβω πάλι στην επιφάνεια – ο δίσκος μου πέφτει απ' τα χέρια άηχος,
– σωριάζομαι και βλέπω τις φυσαλίδες απ' την ανάσα μου ν' ανεβαίνουν,
ν' ανεβαίνουν και προσπαθώ να διασκεδάσω κοιτάζοντάς τες κι αναρωτιέμαι τι θα λέει αν κάποιος βρίσκεται από πάνω και βλέπει αυτές τις φυσαλίδες,
τάχα πως πνίγεται κάποιος ή πως ένας δύτης ανιχνεύει τους βυθούς;

Κι αλήθεια δεν είναι λίγες οι φορές που ανακαλύπτω εκεί, στο βάθος του πνιγμού, κοράλλια και μαργαριτάρια και θησαυρούς ναυαγισμένων πλοίων, απρόοπτες συναντήσεις, και χτεσινά και σημερινά και μελλούμενα, μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας, κάποιο ξανάσασμα, κάποιο χαμόγελο αθανασίας, όπως λένε,
μιαν ευτυχία, μια μέθη, κ' ενθουσιασμόν ακόμη,
κοράλλια και μαργαριτάρια και ζαφείρια∙
μονάχα που δεν ξέρω να τα δώσω – όχι, τα δίνω∙
μονάχα που δεν ξέρω αν μπορούν να τα πάρουν – πάντως εγώ τα δίνω.
Άφησέ με νάρθω μαζί σου.

Α, φεύγεις; Καληνύχτα. Όχι, δε θάρθω. Καληνύχτα.
Εγώ θα βγω σε λίγο. Ευχαριστώ. Γιατί, επιτέλους, πρέπει να βγω απ' αυτό το τσακισμένο σπίτι. Πρέπει να δω λιγάκι πολιτεία, – όχι, όχι το φεγγάρι – την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της, την πολιτεία του μεροκάματου, την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της, την πολιτεία που όλους μας αντέχει στη ράχη της με τις μικρότητές μας, τις κακίες, τις έχτρες μας, με τις φιλοδοξίες, την άγνοιά μας και τα γερατειά μας, – ν' ακούσω τα μεγάλα βήματα της πολιτείας, να μην ακούω πια τα βήματά σου μήτε τα βήματα του Θεού, μήτε και τα δικά μου βήματα. Καληνύχτα.

[νύχτα]

Τράβηξα μια ρουφηξιά
κι η κάφτρα του τσιγάρου,
το πρόσωπό σου φώτισε
σα λάμψη κάποιου φάρου
Είδα απόκρημνη αγκαλιά
τα χέρια σαν κουρσάρους
και μια ψυχούλα ναυαγό
στη μέση του πελάγους
Νησάκι το δωμάτιο
το σκάψαμε ως τις άκρες
μα δεν υπήρχε θησαυρός
κι ας έγραφαν οι χάρτες
Τη γόπα έσβησα κλεφτά
σηκώθηκα στα νύχια
το Σ.Ο.Σ. που σου ψιθύρισα
ήταν μια καληνύχτα.

Τάκης Σιμώτας

[Obi Wan Iakobi]

Ταπ ταπ ταπ παντού μές στο σπίτι. Όλες οι βρύσες κλειστές. Ταπ ταπ ταπ παντού. Κοιτάω στο μπάνιο. Κοιτώ στην κουζίνα. Ρωτώ τη γυναίκα. Ρωτώ τα παιδιά. Τρέχει κάπου μια βρύση γυναίκα; Τρέχει κάπου μια βρύση κρυφά;
Φωνάξτε κάποιον που ξέρει, έστω έναν υδραυλικό.

Παραλλαγή σε ποίημα του
Τηλέμαχου Χυτήρη

Μόλις μπήκαμε μια γυμνόστηθη συντρόφισσα με πλησίασε και με λάγνα φωνή μου τραγούδησε στο αυτί: «Δεμένος τρυφερός αλλιώτικος. Δεμένος στο κατάρτι μου. Τόσα νερά στο δωμάτιό μου! Ας έρθουν οι σύντροφοι. Ας έρθουν οι σειρήνες. Ας έρθει – έστω – ένας υδραυλικός». Πήγα να της δώσω ένα 10ευρω να πιει έναν καφέ να ξενερώσει, όμως ο Γιάννης με συγκράτησε: «Μαλάκα το ‘βαλα στο Shazam. Χυτήρης είναι». Πήγα να κλάψω απ’ τη χαρά μου. Η τελευταία γυναίκα που ‘χα ακούσει να απαγγέλει Χυτήρη ήταν η θειά μου η Χρυσούλα, για να ξεματιάσει ένα πεκινουά που είχε.