ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Πεζογραφία, ποίηση, γλώσσα και γραπτός λόγος, βιβλία
Άβαταρ μέλους
Ελ_ρία
Δημοσιεύσεις: 814
Εγγραφή: 24 Σεπ 2021, 04:01

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ελ_ρία » 20 Οκτ 2021, 13:34

Aλλά γιατί καμιά φορά στεκόμαστε στη μέση ενός αγνώστου δρόμου
ή μπροστά σ’ ένα παλιό σπίτι. Τι μας θυμίζουν; Ποιόν
αναζητούμε;
Κι άλλοτε κάτω από μια γέφυρα ή πίσω από μια κουρτίνα νιώθεις
να ζείς πιο αληθινά –
πράγματα που θα εξοφλήσεις κάποτε με τη ψυχή σου.
Ώσπου ένα πρωί ακουγόταν το πρώτο κελάηδημα στον κήπο.
Άνοιξη.
Η μητέρα άλλαζε καπέλο, η νεαρή υπηρέτρια ανέβαινε στη σοφίτα
κι έκλαιγε κι ο παππούς ξεχνούσε να διαβάσει τη Βίβλο….

Τώρα κάθομαι στην παλιά κουνιστή πολυθρόνα που κάθησαν τρείς
γενιές. Πού πήγαν τόσοι άνθρωποι;
Ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου
μέσα σε ένα άλλο όνειρο. Κι η Άννα όταν γελούσε ήταν σα να
Σκόρπιζε γιασεμιά
φωτίζοταν για λίγο η νύχτα.

Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου.
Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ-
αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα.

Τάσος Λειβαδίτης
“𝔜𝔬𝔲 𝔞𝔯𝔢 𝔱𝔥𝔢 𝔨𝔫𝔦𝔣𝔢 ℑ 𝔱𝔲𝔯𝔫 𝔦𝔫𝔰𝔦𝔡𝔢 𝔪𝔶𝔰𝔢𝔩𝔣”

Άβαταρ μέλους
νύχτα
Δημοσιεύσεις: 8657
Εγγραφή: 03 Μαρ 2019, 12:18

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 25 Οκτ 2021, 00:18

so many hearts run towards you
that you could be
and most generously
gild my misery with your sunshine
look - I pray to you again
for tenderness
mighty one
who else will so believe in you to whom will you be so necessary as to me
neediest one
stripped of splendor like a January tree
burning with shame
inside the chestnut body of a tree
hear me out
I beg for tenderness
deliver unto me salty drops of grace extravagant
arms lips' warmth


Halina Poswiatowska
fear as night can’t be shut off

Άβαταρ μέλους
last train to London
Δημοσιεύσεις: 108
Εγγραφή: 12 Σεπ 2021, 23:20

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από last train to London » 26 Οκτ 2021, 00:13

There rose a fountain once, and there
Full many a fair flower raised its head:
But she who rear'd them was long dead,
And in such follies had no part
What was there left me now? despair —
A kingdom for a broken — heart.

Edgar Allan Poe

Άβαταρ μέλους
νύχτα
Δημοσιεύσεις: 8657
Εγγραφή: 03 Μαρ 2019, 12:18

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 26 Οκτ 2021, 01:29

there is a place in the heart that
will never be filled

a space

and even during the
best moments
and
the greatest times
times

we will know it

we will know it
more than
ever

there is a place in the heart that
will never be filled
and

we will wait
and
wait

in that space.


Charles bukowski
fear as night can’t be shut off

Άβαταρ μέλους
vag_el
Δημοσιεύσεις: 3030
Εγγραφή: 12 Ιαν 2021, 01:00
Phorum.gr user: vag_el

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από vag_el » 31 Οκτ 2021, 01:13

Τώρα ἡ βραδιά,
γλυκιὰ ποὺ φτάνει,
θὰ μοῦ γλυκάνει
καὶ τὴν καρδιά.

Τ᾿ ἀστέρια ἐκεῖ
θὰ δῶ, θὰ νιώσω
οἱ ἄνθρωποι πόσο
εἶναι κακοί.

Κλαίοντας θὰ πῶ:
«Ἄστρα μου, ἀστράκια
τ᾿ ἄλλα παιδάκια
θὰ τ᾿ ἀγαπῶ.

»Ἂς μὲ χτυποῦν
πάντα κι ἀκόμα.
Θά ῾μαι τὸ χῶμα
ποὺ τὸ πατοῦν.

»Ἄστρα, καθὼς
ἄστρα καὶ κρίνο,
ἔτσι θὰ γίνω
τώρα καλός.”


σαν σήμερα 30 Οκτωβρίου 1896 γεννήθηκε ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης
όλοι μαζί γινήκαμε συρφετός,
γυρεύοντας ομοιοκαταληξία
μια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία
έγινε της ζωής μας ο σκοπός

Κ.Καρυωτάκης

Άβαταρ μέλους
taxalata xalasa
Δημοσιεύσεις: 16510
Εγγραφή: 27 Αύγ 2021, 20:52

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από taxalata xalasa » 31 Οκτ 2021, 02:54

ο χασομερης

με χουν στο χερι
και με γυριζουν
με βασανιζουν
τον χασομερη

στο ενα το χερι
βαστω κλαρινο
πινω απο κεινο
το χασομερι

στ αλλο το χερι
κρατω βαγέλαιο
κλοπη και ευχέλαιο
στον χασομερη

μεστο κεφαλι
εμαθα ομως
μαρκυς ο δρoμος
που ναι οι αλλοι;

για 'λατε ολοι
στα χασομερια
τα μεσημερια
και εσυ μανωλη

Θα χει νταουλια
και μπαγλαμαδες
πιοτα, χαλβαδες
γλυκα μανουλια

Βαλε γραμμουλα
του χασομερη
τωρα που ξερει
τα φαγαμ ουλα

μοκο θα κανεις
λαλιαν απουσαν
εφαες γρουσσαν
δηθεν αλανις

αυτος πληρωνει;
ολα τα ψωνια;
Σ' αλλων τα 'γγονια
ολα φορτωνει

Κατσε κοιμησου
ρε χασομερη
βραδυ, πρωι... και μεσημερι
κι αντε να μη σου...

taxalataxalasa ©
𐀲𐀏𐀨𐀲𐀏𐀨𐀭 𐀀𐀗𐀨:𐀣𐀬𐀔:𐀓𐀫:𐀀𐀗𐀨:𐀏𐀬:𐀣𐀦

Μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης πολιτικής πελατείας, διαφθοράς, εξαγοράς και εξευτελισμού της έννοιας της ίδιας της πολιτικής.

Με πρᾰ́σῐνους, κῠᾰνέους και ἐρῠθρούς Κοκούς...

Άβαταρ μέλους
νύχτα
Δημοσιεύσεις: 8657
Εγγραφή: 03 Μαρ 2019, 12:18

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 03 Νοέμ 2021, 02:30

... τα ποιήματα που
αγαπώ θέλω να τα ζήσω μαζί σου. Μπορούσα τόσα πράματα
να τα μετατρέψω σε χαρά και να σ’ τα δώσω.
Κάθε στιγμή μπορούσα να σου την κάνω μουσική
πρωτόγονη, γούνα μαλακιά, ζεστή, ηλεκτρισμένη, που
βουλιάζει βαθιά μέσα. Χορός τέλεια ελεύθερος, αντί από
μέλη να ‘χεις φτερά, και πάλι φτερά ονείρου. Ή μυρουδιές
—μήπως θέλεις μυρουδιές; Τότε θα ‘ναι μυρουδιές δροσερές,
σαν μικροί καταρράκτες όλο πολυτρίχι – ή σαν γιαλός
το πρωινό όπου βγαίνει και λιάζεται το φύκι, ο σταυρός,
ο αχινός – και το κύμα στην αμμουδιά δεν είναι σοβαρό,
μα παίζει. Πέρα βέβαια η θάλασσα έχει μιαν απαλή τραγικότητα.


Μάτση Χατζηλαζάρου
fear as night can’t be shut off

_ευθε_
Δημοσιεύσεις: 105
Εγγραφή: 28 Οκτ 2021, 06:15

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από _ευθε_ » 03 Νοέμ 2021, 03:29

Εχω μια ζωη που δεν μου ανηκει, εχω μια τιμη και μια καταδικη
εχω μια ψυχη που δεν ειναι αθωα εχω μια πληγη που την βγαζει σωα
Ξερω το καλο και το κακο μου ολα παιζουν μεσα στο μυαλο μου
εχω δικαστη τον εαυτο μου που με ξερει σιγουρα
δεν ακουω τις φωνες του κοσμου αλλος ειναι ο κοσμος ο δικος μου
ο καιρος μοναχα ειναι εχθρος μου που περναει γρηγορα
Εχω μια ζωη που δεν εχω ζησει ειναι φυλακη ποιος θα την γρεμισει;
εχω μια καρδια που για σενα κλαιει δεν αλλαζει πια και γ' αυτο σου φταει
Ξερω το καλο και το κακο μου ολα παιζουν μεσα στο μυαλο μου
εχω δικαστη τον εαυτο μου που με ξερει σιγουρα
δεν ακουω τις φωνες του κοσμου αλλος ειναι ο κοσμος ο δικος μου
ο καιρος μοναχα ειναι εχθρος μου που περναει γρηγορα


- Ν.Γκ.

Άβαταρ μέλους
Ελ_ρία
Δημοσιεύσεις: 814
Εγγραφή: 24 Σεπ 2021, 04:01

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ελ_ρία » 03 Νοέμ 2021, 14:51

Ένα ημισφαίριο στα μαλλιά, του Σαρλ Μπωντλαίρ

Άσε με ν’ αναπνεύσω ώρα πολλή, πολλή, το μύρο των μαλλιών σου, να βυθίσω όλο το πρόσωπό μου σαν άνθρωπος λουσμένος στα νερά κάποιας πηγής, αναταράζοντάς τα με τα χέρια μου σαν ένα μαντίλι μοσκοβολημένο, διαλύοντας τις αναμνήσεις στον αέρα. Αν ήξερες όλα όσα βλέπω, όλα όσα νιώθω, όλα όσα ακούω μέσα απ’ τα μαλλιά σου. Η ψυχή μου πλέει πάνω στο μόσκο όπως των άλλων πλέει πάνω στη μουσική. Τα μαλλιά σου κλείνουν ένα καθολικό όνειρο γεμάτο κατάρτια και πανιά, μεγάλες θάλασσες με θερμούς άνεμους ωθώντας με σε κλίματα ιλαρά, εκεί όπου το διάστημα βασιλεύει βαθύτερο και γαλανότερο, όπου η ατμόσφαιρα πάλλεται αρωματική μαζί με φύλλα με καρπούς και δέρμα ανθρώπινο. Στο πέλαο των μαλλιών σου το μάτι μου ξεκρίνει ένα λιμάνι πρησμένο με τραγούδια μελαγχολικά, στιβαρούς άντρες κάθε τόπου, πλεούμενα κάθε λογής, διαγράφοντας την πλέον περίπλοκη, λεπτοφυέστατη αρχιτεκτονική τους στο φόντο ενός απέραντου ουρανού όπου κυριαρχεί αέναη θερμότητα. Μέσα στα χάδια των μαλλιών σου ξαναβρίσκω τη νωχέλεια των αργόσυρτων ωρών πάνω σε ένα ανάκλιντρο μες στην καμπίνα κάποιου ωραίου καραβιού, βαυκαλισμένος από το ανεπαίσθητο λίκνισμα των νερών του λιμανιού, ανάμεσα σε γλάστρες και στάμνες με δροσερό νερό.

Μες στο σπινθηροβόλο τζάκι των μαλλιών σου, ανασαίνω τη μυρουδιά καπνού ανακατωμένου με όπιο και ζάχαρη. Μέσα στη νύχτα των μαλλιών σου βλέπω να λάμπει το άπειρο του τροπικού κυανού.

Μέσα στις χαμηλές αμμουδιές των μαλλιών σου, μεθώ από τις διάχυτες οσμές του μόσχου, της πίσσας, και του κακαόλαδου.

Άσε με να δαγκάσω ώρα πολλή, πολλή, τις μελανές, βαριές πλεξούδες σου. Σαν τραγανίζω τα μαλλιά σου, ελαστικά και επαναστατικά, θαρρώ ότι μασώ τις αναμνήσεις.
“𝔜𝔬𝔲 𝔞𝔯𝔢 𝔱𝔥𝔢 𝔨𝔫𝔦𝔣𝔢 ℑ 𝔱𝔲𝔯𝔫 𝔦𝔫𝔰𝔦𝔡𝔢 𝔪𝔶𝔰𝔢𝔩𝔣”

_ευθε_
Δημοσιεύσεις: 105
Εγγραφή: 28 Οκτ 2021, 06:15

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από _ευθε_ » 03 Νοέμ 2021, 20:11

Ελ_ρία έγραψε:
03 Νοέμ 2021, 14:51
Ένα ημισφαίριο στα μαλλιά, του Σαρλ Μπωντλαίρ

Άβαταρ μέλους
νύχτα
Δημοσιεύσεις: 8657
Εγγραφή: 03 Μαρ 2019, 12:18

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 04 Νοέμ 2021, 02:28

Πολλοί, πολλοί ανέβησαν το βουνό του Xρηστοπούλου, πολλοί καθημερινώς αναβαίνουν το σκληρό βουνό επί του οποίου τόσαι και τόσαι Aγάπαι βραδύνουν το βήμα, και κουράζονται, και λειποθυμούν και χάνονται. Eις τους πρόποδας του βουνού κάτω πόσον φαιδρά, δυνατή, και υγιής είναι η Aγάπη, και με πόσην επιθυμίαν βλέπει την πρασινάδα της κορυφής και διψά να αναβή εκεί να ζήση ευτυχής με τον εραστήν της ― εκεί όπου θα είναι θερμότερος ο ήλιος και καθαρότερος ο αήρ. Kαι φεύγει εύθυμος η συντροφιά ― ο Nέος, και η Aγάπη, και ο Έρως, και ο Kαιρός. O δρόμος εις την αρχήν της ανόδου είναι ομαλότατος, και απατώνται και προχωρούν έως εις τα μισά. Aλλά εδώ ολίγον κατ’ ολίγον χαλνά· έχει λίθους μεγάλους και κοπτερούς παντού· έχει ατραπούς απόρρωγας· και η Aγάπη αρχίζει να κουράζεται, να ασθμαίνη και να ωχριά. Προχωρεί όμως πάντοτε. Nα καθίση να αναπαυθή δεν θέλει διά να μη χάση καιρόν. Kαι πού να καθίση; Παντού πέτραι, λάκκοι, και άκανθοι. Nα γυρίση οπίσω ουδέ δύναμιν έχει, ουδέ διάθεσιν. Eμπρός, εμπρός θα υπάγη η Aγάπη ― με την τεχνητήν ενέργειαν της θέρμης, προσποιουμένη ότι δεν εξηντλήθη έτι. Έπειτα το τέλος δεν είναι πλέον μακράν. Δεν βλέπετε τον Έρωτα και τον Kαιρόν πώς τρέχουν, εις ποίαν απόστασιν επέταξαν! Σχεδόν έφθασαν εις την κορυφήν. Aς κάμωμεν μίαν γενναίαν προσπάθειαν και ημείς. Eντροπή να μένωμεν οπίσω. Eμπρός, εμπρός, θα τους φθάσωμεν. Aλλ’ η ολίγη δύναμις ήτις είχε μείνει εις την Aγάπην εξηντλήθη με αυτήν την υστερινήν προσπάθειαν. Όσω δε σπεύδει εκείνη, τόσω γρηγορώτερα ο Έρως και ο Kαιρός πετούν. Kαι νομίζεις που ενώ φεύγουν αλλάζουν και μορφήν. Eκείνοι οι τόσον μεγάλοι, οι τόσον ωραίοι, φαίνονται ως να εμίκραιναν, ως να ασχήμισαν. Tώρα ομοιάζουν οι δυο θεοί μας ως άνθρωποι απλοί· τώρα ως νάννοι πτερωτοί· τώρα πτηνά· τώρα δυο κουκκίδες· φευ τώρα έσβυσαν όλως διόλου, και με το σβύσιμόν των βάλλει η Aγάπη μεγάλην κραυγήν, η οποία εξυπνά όλα τα σπήλαια του Bουνού, και πίπτει νεκρά προ των ποδών του κλαίοντος Nέου. Mε αλγούσαν, αλγούσαν καρδίαν σκάπτει τον τάφον της Aγάπης ο Nέος επάνω εις το βουνόν, και εν τω μέσω του θλιβερού έργου στρέφει τα βλέμματα πέριξ και διά πρώτην φοράν παρατηρεί ότι το έδαφος καλύπτουν τάφοι πολλοί ―πολλοί, άπειροι― όπου άλλαι Aγάπαι κείνται εις το υψηλόν κοιμητήριον του βουνού, από κάτω από την ψευδή πρασινάδα και ευμορφίαν της κορυφής.
Eίναι οπτική απάτη αυτή η κορυφή; Eίναι άυλος σκηνογραφία καμωμένη διά να γελά τους ταλαιπώρους ταξειδιώτας; Tόσα είναι τα μνήματα εδώ ώστε κλίνω να το πιστεύσω, και όμως ομολογώ ότι βλέπω πραγματικώτατα σπιτάκια ―ολόκληρον μίαν μικράν κώμην― εκεί επάνω. Άσπρα σπιτάκια, ωραία και ήσυχα, σκεπασμένα με κίτρινα τριαντάφυλλα και με αγιόκλιμα, τριγυρισμένα με κήπους όπου κατοικούν όλαι αι ευωδίαι και όλα τα χρώματα. Mήπως ο Έρως που πετά βιαστικός τρέχει εις την κορυφήν να εύρη τους αληθινούς του εραστάς ους δεν ετρόμαξε το ύψος του βουνού, τας αληθινάς του αγάπας αι οποίαι κατώρθωσαν να αναβούν, και ζουν τώρα ευτυχισμένοι εν τη ειρήνη της χλοεράς κώμης. Mη ήτο σφάλμα της Aγάπης η αποτυχία; O δρόμος ίσως δεν ήτο πολύ δύσκολος, αλλά πολύ αδύνατος εκείνη. Kαι ο νέος εφάνη ανόητος, εφάνη δειλός. Aντί να την αφίνη να σύρεται επί των θάμνων και επί των λίθων δεν έπρεπε να την αρπάξη την Aγάπην του εις την αγκάλην και να την τρέξη μέχρι της κορυφής! Άφροντις και άστατος, όσω η Aγάπη του επρόβαινεν έμενε μακράν αδιάφορος, και ουδ’ εγύριζε να ίδη πώς πηγαίνει. Mόνον ότε ελειποθύμει και εχάνετο, έτρεχε να την περιποιηθή με ανησυχίαν κούφην και εφήμερον. Eνόμιζε, φαίνεται, ο ελαφρός ότι η Aγάπη του είχεν ανεξάντλητον ζωτικότητα, και μόλις την συνέφερεν ολίγον την εγκατέλειπε και εκύτταζεν αλλού, ενώ εκείνη ήτο ακριβώς η στιγμή καθ’ ην έπρεπε να την υποστηρίζη, να την κρατή σφικτά, να την θερμαίνη, διά να μη λειποθυμήση πάλιν η πτωχή ασθενής. Kαι τώρα όπου απέθανε καταβαίνει το βουνόν κλαίων πικρά, προσκόπτων εις τους πολλούς τάφους οι οποίοι κρύπτουν ομοίας συμφοράς, και ακούων τους ειρωνικούς ανέμους οι οποίοι σφυρίζουν τριγύρω του,

Eις βουνό εγώ κι’ ο Έρως
κ’ η Aγάπη μου μαζί,
κι’ ο θεός Kαιρός ο γέρος
αναβαίναμε πεζοί.

H Aγάπη μου αποστούσε
εις τον δρόμον τον σκληρόν,
και ο Έρωτας περνούσε·
βιαστικά με τον Kαιρόν.

Στάσου, λέγω, Έρωτά μου
και μη τρέχετ’ εμπροστά.
H καλή συντρόφισσά μου,
η Aγάπη δεν βαστά.


Κ.Π. Καβάφης, «Το βουνό» [Από τα «Τα πεζά» (1882;-1931), Φιλολογική επιμέλεια Mιχάλης Πιερής, εκδ. Ίκαρος, 2003]
fear as night can’t be shut off

Άβαταρ μέλους
vag_el
Δημοσιεύσεις: 3030
Εγγραφή: 12 Ιαν 2021, 01:00
Phorum.gr user: vag_el

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από vag_el » 05 Νοέμ 2021, 00:46

Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώµης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαµπερό µέσα στη νύχτα.


Βόλφγκανκ Γκαίτε
όλοι μαζί γινήκαμε συρφετός,
γυρεύοντας ομοιοκαταληξία
μια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία
έγινε της ζωής μας ο σκοπός

Κ.Καρυωτάκης

Άβαταρ μέλους
Ελ_ρία
Δημοσιεύσεις: 814
Εγγραφή: 24 Σεπ 2021, 04:01

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ελ_ρία » 05 Νοέμ 2021, 14:55

"Eσπαγα το κορμί σου σα ζαχαροκάλαμο
σε κάθε κόμπο κάθε άρθρωση
ρουφώντας από τις ρωγμές χυμό.
Κι εσύ διαρκώς αναδυόσουν πιο ακέρια
με σκέπαζες με την πολύβουη φυλλωσιά σου
την αρμυρή δροσιά της θαλασσινής σου νύχτας
και με ταξίδευες όλο τον δρόμο
από το αγρίμι ως τον άνθρωπο".
(Τίτος Πατρίκιος)
“𝔜𝔬𝔲 𝔞𝔯𝔢 𝔱𝔥𝔢 𝔨𝔫𝔦𝔣𝔢 ℑ 𝔱𝔲𝔯𝔫 𝔦𝔫𝔰𝔦𝔡𝔢 𝔪𝔶𝔰𝔢𝔩𝔣”

Άβαταρ μέλους
akirav
Δημοσιεύσεις: 2587
Εγγραφή: 09 Απρ 2018, 05:47
Phorum.gr user: akirav

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από akirav » 13 Νοέμ 2021, 14:28

Merlinus Sum, Qui Me Tangit Turbat Mundum

Άβαταρ μέλους
vag_el
Δημοσιεύσεις: 3030
Εγγραφή: 12 Ιαν 2021, 01:00
Phorum.gr user: vag_el

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από vag_el » 14 Νοέμ 2021, 00:36

ΠΟΙΑ ΘΕΛΗΣΗ ΘΕΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑΕΙ...



Ποια θέληση θεού μας κυβερνάει,
ποια μοίρα τραγική κρατάει το νήμα
των άδειων ημερών που τώρα ζούμε
σαν από μια κακή, παλιά συνήθεια;



Πριν φτάσουμε στη μέση αυτού του δρόμου,
εχάσαμεν τη χρυσή πανοπλία,
και μόνο το μεγάλο ερώτημά μας
ολοένα πιο σφιχτά μας περιβάλλει.



Χωρίς πίστη κι αγάπη, χωρίς έρμα,
εγίναμε το λάφυρο του ανέμου
που αναστρέφει το πέλαγος. Θα βρούμε
τουλάχιστον το βυθό της αβύσσου;



Οι άνθρωποι φεύγουν, ή, όταν πλησιάζουν,
στέκουν για λίγο πάνω μας, ακούνε
στην έρημη βοή, μάταιη και κούφια
σα να χτυπούν το πόδι σε μια στέρνα.



Κοιτάζουνε με φόβο, με απορία,
έπειτα φεύγουν πάλι στους αγώνες,
και μόνο το συναίσθημα κρατούνε
του μακρινού, αόριστου κινδύνου.



Είναι κάτι φρικτές ανταποδόσεις.
Είναι στον ουρανό μια σιδερένια
μια μεγάλη πηγμή, που δε συντρίβει
μα τιμωρεί, κι αδιάκοπα πιέζει.


Κ.Καρυωτάκης
όλοι μαζί γινήκαμε συρφετός,
γυρεύοντας ομοιοκαταληξία
μια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία
έγινε της ζωής μας ο σκοπός

Κ.Καρυωτάκης

Απάντηση


  • Παραπλήσια Θέματα
    Απαντήσεις
    Προβολές
    Τελευταία δημοσίευση

Επιστροφή στο “Λογοτεχνία”

Phorum.com.gr : Αποποίηση Ευθυνών