ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Πεζογραφία, ποίηση, γλώσσα και γραπτός λόγος, βιβλία
Άβαταρ μέλους
Drexler
Δημοσιεύσεις: 8047
Εγγραφή: 26 Ιουν 2018, 11:43

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Drexler » 16 Σεπ 2018, 21:15

Kauldron έγραψε:
16 Σεπ 2018, 20:35

και θεωρώ και ναζιστή
και τον Δαλάι το Λάμα.

Εικόνα
Δικαιολογημενα.

Δαλάι Λάμα για προσφυγικό: Η Ευρώπη ανήκει στους Ευρωπαίους
Με λογισμό και μ' όνειρο τσακίζουμε το ημιπρολεταριάτο!

Άβαταρ μέλους
poeta
Δημοσιεύσεις: 351
Εγγραφή: 29 Μάιος 2018, 18:00
Phorum.gr user: poeta

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από poeta » 07 Οκτ 2018, 00:56

Μάθε νά λές ἀντίο στίς ἀέναες τοῦ χαμοῦ ἀγκαλιές.
Μάθε νά λές ἀντίο στά ἀτέρμονα πάθη.
Τά μονόπλευρα.
Ἐκεῖνα πού δέν ἔχουν ἴχνος στοργῆς.
Ἔμαθες τώρα, ὡρίμασες, καί πρέπει ν’ ἀποχαιρετήσεις
ἐκεῖνα πού σφυρηλατήθηκαν μέ ἀγάπη καί ψέμα.
Μάθε νά λές ἀντίο στά μικρά, καθημερινά «σήμερα»
πού σέ κάνουν συνεχῶς νά ἀναρωτιέσαι ἄν ὑπάρχεις ἤ ἄν πέθανες,
ἄν ἡ ζωή σου ἦταν λίγη κι ἄν οἱ στιγμές σου ἄπειρες
μέσα στήν ἐκκωφαντική σιωπή ἑνός βιβλίου πού ὁ ἥρωάς του
ἔζησε τήν ζωή πού ξέχασες.
Κι ἄν ὁ πόνος σέ ἀναγκάζει νά ἐπαιτεῖς,
μάθε νά λές ἀντίο στις ἀγάπες τῆς ἐπαιτείας…
poeta

νύχτα

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 13 Οκτ 2018, 01:25

Θα μείνουμε έτσι χωρίς να μιλάμε
Ψυχή με ψυχή χέρι με χέρι
Μάτια μέσα στα μάτια των πραγμάτων στα μάτια σου
Φώτα σημάδια του άλλου κόσμου
Φώτα σποραδικά μες στις ηλεκτρικές σου μνήμες
Κι η νύχτα αμφίβολη ριγμένη απ’ τα σκοτάδια
Κι εσύ ολάκερος μες στο ταξίδι και απόμερος
Σε μια γωνιά στης θάλασσας τα βράχια
Κι ήρθα σε βρήκα με τα τριάντα χρόνια σαν αργύρια
Νύχτα του Οκτώβρη ξεβρασμένη πάνω μας ήταν
Θα μείνεις Πάντα έτσι ζοφερός κι απόμακρος
Θα μείνεις έτσι σε τούτο το κομμάτι της ζωής τ' απόμερο
Το σπίτι σου θα ζει πάνω στη θάλασσα
Νύχτα μέσα στη νύχτα τη νύχτα σου
Και το παράθυρό σου ανοιχτό στη νύχτα σου στη θάλασσα
Εκεί που ένα σώμα να πέσει μπορεί σχεδόν αθόρυβα
Όπου αθόρυβα έπεσε μια καρέκλα
Ένα μακρύ φόρεμα και χάθηκε
Κι ίσως εγώ μονάχα το θυμάμαι


Αλέξης Τραϊανός

Άβαταρ μέλους
Ίακχος
Δημοσιεύσεις: 4708
Εγγραφή: 05 Απρ 2018, 15:26

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ίακχος » 13 Οκτ 2018, 09:04

Της αγάπης αίματα, Οδυσσέας Ελύτης

Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.

Στ’ ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε
αμαρτία μου να `χα κι εγώ μιαν αγάπη
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.

Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε
τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου
την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.

Κι από τότε γύρισαν καταπάνω μου
των αιώνων όργητες ξεφωνίζοντας
ο που σ’ είδε, στο αίμα να ζει
και στην πέτρα
μακρινή μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο.

Της πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα
μες στις πέτρες άνθισα και μεγάλωσα
των φονιάδων το αίμα με φως
ξεπληρώνω
μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο.

(Οι τρεις πρώτες στροφές είναι μελοποιημένες)

Άβαταρ μέλους
aLiCat
Δημοσιεύσεις: 14874
Εγγραφή: 10 Σεπ 2018, 22:00

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από aLiCat » 14 Οκτ 2018, 01:07

Μες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλη η παρέα πίναμε εψές
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής,
ω, πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

(Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ’ άσωτ' ουρανού·
ω της αυγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε σβήνετε μακριά μας
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)

Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ' άλλου κοντόημερη η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιός του Μάζη
κι η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα.

Έτσι, στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί·
σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!


(Κ.Βάρναλης)
ᓚᕠᗢ ᗢᕡᓗ

Άβαταρ μέλους
Nostalgia
Δημοσιεύσεις: 9499
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 13:24
Phorum.gr user: Nostalgia

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Nostalgia » 14 Οκτ 2018, 10:53

Αυτό 'ναι η νοσταλγία...
Να κατοικείς στο κύμα...
Και να μην έχεις πατρίδα μες στο χρόνο...
Και οι επιθυμίες αυτό είναι...
Σιγαλή συνομιλία...
Της αιωνιότητας με καθημερινές ώρες...
Και η ζωή είναι αυτό...
Ώσπου από το ένα χτες...
Να βγει η μοναχικότερη απ' τις ώρες ώρα...
Που διαφορετικά απ' τις άλλες αδελφές της...
Γελώντας...
Μπροστά στο αιώνιο μόνο θα σωπάσει...

Νοσταλγία ~ Rainer Maria Rilke
"Εγώ Μανιάτα φυσικιά. Θα στεϊρωθού 'ς τα γόνατα. Και όλους τους φίλους θα δεχτού κατά που πρέπει καθενού...."

νύχτα

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 20 Οκτ 2018, 13:28

Lovers, if they knew how, might utter
strange things in night air. Since it seems
everything hides us. Look, trees exist; houses,
we live in, still stand. Only we
pass everything by, like an exchange of air.

And all is at one, in keeping us secret, half out of
shame perhaps, half out of inexpressible hope.

Lovers, each satisfied in the other, I ask
you about us. You grasp yourselves. Have you a sign?
Look, it happens to me, that at times my hands
become aware of each other, or that my worn face
hides itself in them. That gives me a slight
sensation. But who would dare to exist only for that?

You, though, who grow in the other’s delight
until, overwhelmed, they beg:
‘No more’ -: you, who under your hands
grow richer like vintage years of the vine:
who sometimes vanish, because the other
has so gained the ascendancy: I ask you of us. I know
you touch so blissfully because the caress withholds,
because the place you cover so tenderly
does not disappear: because beneath it you feel
pure duration. So that you promise eternity
almost, from the embrace. And yet, when you’ve endured
the first terrible glances, and the yearning at windows,
and the first walk together, just once, through the garden:

Lovers, are you the same? When you raise yourselves
one to another’s mouth, and hang there – sip against sip:
O, how strangely the drinker then escapes from their action.


The Duino Elegies

Γραφικός

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Γραφικός » 24 Οκτ 2018, 21:32

Το στίγμα

Σ` έναν νεαρό φασίστα που βρέθηκε σκοτωμένος, πάνω σε μια Ρούσσικη χιονισμένη στέππα



Και μέσ` στα χιόνια, θησαυρούς το άρπαγο μάτι βλέπει;
ξανθέ φονιά, τι σ` έφερε σ` αυτήν εδώ τη στεππη;
Μέσα στη νύχτα, φονικό ποιανού έστηνες καρτέρι;
Ποιος σ` έβλαψε τόσο μακριά;
Ποιόν ξέρεις; Ποιος σε ξέρει,
εδώ που χρόνια εμόχθησε το εργατικό το χέρι
να χτίσει την καλύβα του και μια ζωή να φτιάσει;
Νυχτερινέ διαγουμιστή, πως θες να σε δικάσει,
το χέρι αυτό που του γκρεμνάς, ότι από χρονιά χτίζει;
Ποια καταδίκη στο φονιά και στο φασίστα αξίζει;

Τώρα φωλιάζουν στο άσαρκο κρανίο σου σκοτάδια,
κι απ` της φυλής σου τα όνειρα,είναι τα στήθια σου άδεια.

……………………………………

Κι ίσως μια μάννα, ένα παιδί!
κάπου να σε προσμένει,
μα εσύ, θα μένεις πάντοτε ξένος σε χώρα ξένη
κι η μνήμη σου, που της ζωής το νόημα θα λερώνει,
θάναι ένα στίγμα, ένας λεκές, μέσ` στο κατάσπρο χιόνι…


Φώτης Αγγουλές

Άβαταρ μέλους
Albrecht
Δημοσιεύσεις: 4153
Εγγραφή: 18 Απρ 2018, 00:46
Phorum.gr user: Albrecht

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Albrecht » 13 Νοέμ 2018, 18:08

Έμεινα με τη βροχή

Προφανώς και βρέχει.
Διώχνω τα μαλλιά μου απ’ το πρόσωπο
να βλέπω θέλω τα πόδια πού πατούν.
Απλώνω το δεξί ― βουτάω σ’ ένα λάκκο.
Σηκώνω τ’ αριστερό ― μ’ αυτό μ’ έμαθαν να περπατώ.
Φαντάζομαι για μια στιγμή τις κινήσεις των χεριών μου.
Δεξί πίσω, αριστερό μπροστά.

Δεν προχωρώ άλλο· σπρώχνω άλλη μια τούφα.
Αγαπώ αυτές μου τις κινήσεις.

Απλώνω τα δυο μου χέρια·
τα πόδια ακίνητα.

Βουτηγμένος τώρα μες στο λάκκο
τα μαλλιά μου επιπλέουν
και οποιαδήποτε κίνηση
μου είναι πλέον αδιάφορη.




Δημήτρης Αθηνάκης
Ζαποτέκος έγραψε:
19 Σεπ 2021, 08:42
GoBack έγραψε:
19 Σεπ 2021, 08:33
Γιατι ηταν τυχερο το γκολ;
Γιατί έτσι με συμφέρει να λέω

νύχτα

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 14 Νοέμ 2018, 22:04

Στάζει το σπίτι μας απόψε, πάλι στάζει.
Σπάνε στο μέτωπό σου οι στάλες και σημαίνουν
το εγερτήριο των λυγμών.
Και να! φουσκώνουνε τα βλέφαρά σου
– φλόκοι τού ονείρου που χτυπούν
στον άνεμο της λύπης – Ξεχειλίσαν
τα μάτια σου – και πού είναι; –
πλημμύρισε το πρόσωπό σου – και πού είναι
τα μάτια σου, πού είναι το πρόσωπό σου;

Μια λίμνη, που βογκάει, το πρόσωπό σου, και μια θάλασσα το σώμα σου.
Μα εκεί μέσα θα χυθώ,
στα βάθη της μια πολιτεία φωνάζει τ’ όνομά σου,
πηδάνε τα γαλάζια φώτα της, χορεύουν
στα σταυροδρόμια οι ελπίδες των μαλλιών σου.
Εκεί σε καρτερεί ένα σπίτι από ελαφρόπετρα,
χτυπούν την πόρτα – μπαίνεις,
στο μέτωπό σου λάμπει
το χαμόγελο της βροχής,
μυρίζουν τα βρεμένα ρούχα σου νύχτα κι αγάπη…

Μια λίμνη, που βογκάει, το πρόσωπό σου.
Πόσες φορές δεν πέρασα συρματοπλέγματα κι αγκάθια
για να ‘ρθω αυτού να δω για λίγο
πόσο γλυκά χτυπά η καρδιά μου μες στα μάτια σου,
για να ‘βρω το νερόκρινο το στόμα σου,
επάνω σου σκυμμένος να γυρεύω
τους παιδικούς σεισμούς σου να τρυγήσω…

Μια λίμνη, που βογκάει, το πρόσωπό σου και μια θάλασσα το σώμα σου.
Μια λίμνη φιλώ, μια θάλασσα αγκαλιάζω,
αιώνες θα μπορούσα αυτού να ναυαγώ
μα αυτός ο ωκεανός τού πόνου μού γλιστρά απ’ τα χέρια,
υψώνει το λαιμό του ο τυφώνας και ψηλά
το πρόσωπο της θύελλας αστράφτει!

Στάζει το σπίτι μας απόψε, πάλι στάζει και χτυπούν
στο μέτωπο οι σταγόνες και χτυπούν
μια λίμνη που φιλώ, μια θάλασσα που αγκαλιάζω.
– Πού είσαι; πού είμαι; πού είναι το σπίτι μας;

– Δεν έχουμε σπίτι εμείς,
ποτέ δεν είχαμε σπίτι, ποτέ μια νύχτα αδιάβροχη στον πόνο.
Να ‘σαι σίγουρη μονάχα
γι’ αυτό που μπορούν να σκεπάσουν οι πλάτες μου
κι αγάπα αχόρταγα
τα μάτια, το στόμα και την τιμή μου.

Βύρων Λεοντάρης

Άβαταρ μέλους
ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ
Δημοσιεύσεις: 4191
Εγγραφή: 14 Απρ 2018, 11:37

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ » 18 Νοέμ 2018, 22:42

ἀσπίδι μὲν Σαΐων τις ἀγάλλεται, ἣν παρὰ θάμνῳ,
ἔντος ἀμώμητον, κάλλιπον οὐκ ἐθέλων·
αὐτὸν δ᾽ ἐξεσάωσα. τί μοι μέλει ἀσπὶς ἐκείνη;
ἐρρέτω· ἐξαῦτις κτήσομαι οὐ κακίω.

Με την ασπίδα1 μου κάποιος Σάιος2, το ξέρω, αγάλλεται.
Ήταν όπλο αψεγάδιαστο, κι εγώ την εγκατέλειψα πλάι στο θάμνο,
όμως δεν το ᾽θελα· έσωσα τη ζωή μου.
Τι με νοιάζει πια η ασπίδα εκείνη; Ώρα καλή·
θα ξαναβρώ άλλη, όχι κατώτερη.

________________________________________
1 Για τον αρχαίο η ασπίδα, δεν ήταν απλώς ένα από τα όπλα του μαχητή, ήταν το όπλο κατ᾽ εξοχήν και είχε αξία εμβλήματος, ήταν δηλ. κάτι ανάλογο με τη σημερινή σημαία, μόνο που εκεί η ευθύνη εξατομικευόταν. Θυμίζουμε κάποια στοιχεία: η Σπαρτιάτισσα προέπεμπε τον γιο της στη μάχη με το λακωνικότατο «ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς» (ή την ασπίδα ή πάνω στην ασπίδα)· ο ρίψασπις ζούσε μέσα στην καταισχύνη· ασπίδες αφιερώνονταν στους θεούς έπειτα από επιτυχίες· τέλος, ακόμη και πεζοί συγγραφείς, αντί να γράψουν λ.χ. πεντακισχίλιοι ὁπλῖται, γράφουν ἀσπίς πεντακισχιλίη.

2 Σάιοι: θρακικός λαός.


http://www.greek-language.gr/digitalRes ... text_id=50
δύο λόγους εἶναι περὶ παντὸς πράγματος, ἀντικειμένους ἀλλήλοις

νύχτα

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 20 Νοέμ 2018, 09:42

Το να σε σκέφτομαι απόψε
δεν σήμαινε να σε σκέφτομαι με τη σκέψη μου,
εγώ μόνο, μέσα μου. Σε σκεφτόμουν
διεξοδικά μ' εμένα, τον πλατύ κόσμο.

Το μεγάλο ονειροπόλημα του κάμπου, τ' αστέρια,
η θάλασσα σιωπηλή, τα χορτάρια αόρατα,
παρόντα μόνο με τα ξηρά τους αρώματα,
σε όλα αυτά,
απ' τον Αλδεβαράν ώς τον γρύλλο σε σκεφτόμουν.

Πόσο ήρεμα
επικρατούσε η ομόνοια
ανάμεσα στις πέτρες, τα περίλαμπρα άστρα,
το μουγγό νερό, την τρεμουλιαστή συστάδα των δέντρων,
σ' όλα τ' άψυχα,
κι η δικιά μου ψυχή
τ' αφιέρωνε όλα σ' εσένα! Ολα να προστρέχουν
πειθήνια στο κάλεσμά μου, στην υπηρεσία σου,
ανυψωμένα σε πρόθεση και δύναμη αγάπης.
Εσμιγαν τα φώτα κι οι σκιές
στο φως της αγάπης μου, έσμιγε
η μεγάλη σιωπή πάνω στην επίπεδη γη,
φωνές απαλές απ' τα σύννεφα, από τον ουρανό,
στο τραγούδι προς εσένα που τραγουδούσε μέσα μου.
Μια συμφωνία κόσμου και ύπαρξης,
βιασύνης και χρόνου, μια εκεχειρία απίθανη
απλωνόταν μέσα μου, όπως μπαίνει η ευτυχία
όταν έρχεται αβίαστα, φιλί με φιλί.
Και σχεδόν
σταμάτησα να σ' αγαπώ για να σ' αγαπήσω
μ' άπειρη εμπιστοσύνη, περισσότερο απ' αυτήν που έχω σ' εμένα,
σ' αυτήν την πράξη αγάπης προς τη μεγάλη νύχτα
που πλανιέται στον χρόνο κι επιφορτισμένη ήδη
με ιερή αποστολή, ιεραπόστολος αποδείχτηκε
μιας αγάπης που έγινε αστέρια, γαλήνη, κόσμος,
που σώθηκε πια απ' τον φόβο
εκείνου του πτώματος που απομένει σαν ξεχαστεί.


Pedro Salinas, Αιτία αγάπης, 1936

νύχτα

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 25 Νοέμ 2018, 22:29

Θα σας πω πώς έγινε
Έτσι είναι η σειρά

Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο
δρόμο του έναν χτυπημένο
Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε
Τόσο πολύ λυπήθηκε
που ύστερα φοβήθηκε

Πριν κοντά του vα πλησιάσει για να σκύψει να
τον πιάσει, σκέφτηκε καλύτερα

Τι τα θες τι τα γυρεύεις
Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω,
να ψυχοπονέσει τον καημένο
Και καλύτερα να πούμε
Ούτε πως τον έχω δει

Και επειδή φοβήθηκε
Έτσι συλλογίστηκε

Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;
Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε vα παίξει με τους άρχοντες
Αρχισε λοιπόν και κείνος
Από πάνω να χτυπά

Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας


Ελένη Βακαλό
Πώς έγινε ένας κακός άνθρωπος, Απο τη Συλλογη Του κόσμου (1978)

νύχτα

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 10 Δεκ 2018, 23:20

K' έτσι σε ημέραν ηλιόκαλην όπως
το βραδινό ξαφναπλώνουμε σκότος
κλείνοντας γύρω μας κάθε φεγγίτη
για να χαρούμ' εκεί απάνου στον τοίχο
κάποιους ριγμένους μ' έν' άλλο φως ήσκιους,
έτσι στο φως της ζωής μου ένα σκότος
έξαφν' απλώνω. Tης είπα της Nύχτας:
― Kλέφτρα, δεν τρέμω, να ψάξω 'σε στάσου.―
K' έκλεισα μέσα μου κάθε φεγγίτη
για να χαρώ ξανοιγμένον απάνου
στου μυστηρίου τον αγκρέμιστο τοίχο,
ω! τον ολόφωτον ήσκιον, Eσένα!

Kαι της καρδιάς: ― Ξερριζώσου, της είπα,
και της βουλής μου: ― Παράλυτη πέσε!
Σβύσου! Tης μνήμης, της γνώμης: Kοιμήσου!
Tη φαντασία την έπνιξα, σπρώχνω
κάθε χαρά στο γκρεμό, κάθε λύπη
τη μαχαιρώνω, κι ολάγρια μαδώντας
ποδοπατώ της αγάπης τα ρόδα.
K' έκραξα: ― Mάτια, κλειστήτε, και χείλη
μου, βουβαθήτε, κι αυτιά, μην ακούτε.
Kι όταν το είναι μου ολόγυμνον, άλλο,
ξένο και απ' όλα του γύρω και ολούθε
σαν από αέρα και σαν από λαύρα
το γοργοφύσημ' ακράτητο πήρε
προς τ' αξεδιάλυτου χάους το δρόμο,
είπα:
― Eσύ τώρα, εσύ τώρα, εσύ τώρα,
γίνε Kαρδιά, Φαντασία και Mνήμη,
δείξου Bουλή, γλυκοπρόσταξε Γνώμη,
κάψε με Λύπη, Xαρά φίλησέ με,
κλείσε μ' εσύ στην αγκάλη σου, αγάπη,
στόμα μου εσύ και ακοές μου και μάτια.
Kάμε μ' Eσύ, κλείσου μέσα μου Eγώ μου
και με του είναι μου σμίξου το είναι!


Κωστής Παλαμάς
από το "K' έχω από σας μια δόξα να ζητήσω"
Eρμής Εκδοτική 2001

Άβαταρ μέλους
akirav
Δημοσιεύσεις: 2587
Εγγραφή: 09 Απρ 2018, 05:47
Phorum.gr user: akirav

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από akirav » 10 Δεκ 2018, 23:24

'Stop all the clocks, cut off the telephone'

Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.

The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood;
For nothing now can ever come to any good.

W H Auden
Merlinus Sum, Qui Me Tangit Turbat Mundum

Απάντηση


  • Παραπλήσια Θέματα
    Απαντήσεις
    Προβολές
    Τελευταία δημοσίευση

Επιστροφή στο “Λογοτεχνία”

Phorum.com.gr : Αποποίηση Ευθυνών