ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Πεζογραφία, ποίηση, γλώσσα και γραπτός λόγος, βιβλία
Άβαταρ μέλους
Πάνας
Δημοσιεύσεις: 13769
Εγγραφή: 30 Μαρ 2018, 21:08

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Πάνας » 31 Μαρ 2018, 09:49

«Περιμένοντας τους Βαρβάρους»


— Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
— Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.
—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.
— Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.
—Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.
— Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.



Κωνσταντίνος Καβάφης
the end

Άβαταρ μέλους
Ελβετός Τραπεζίτης
Δημοσιεύσεις: 4557
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 17:31
Τοποθεσία: Geneva, Los Angeles, St Lucia

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ελβετός Τραπεζίτης » 31 Μαρ 2018, 20:00

Frére Jaques ; frére Jaques;
Dormez vous ? dormez vous?
Success is not an end-of-the-road game, it's a never-ending-road game.

Άβαταρ μέλους
κουλούρι Θεσσαλονίκης
Δημοσιεύσεις: 11589
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 16:39
Phorum.gr user: κουλούρι Θεσσαλονίκης
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από κουλούρι Θεσσαλονίκης » 01 Απρ 2018, 00:20

Οδυσσέας Ελύτης, Η Μαρίνα των βράχων

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα που γύριζες

Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας

Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους

Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο

Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της Χί-

μαιρας

Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!

Που είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου

Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω

Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών

Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυο-

σμαρίνια



- Μα που γύριζες

Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας

Σού 'λεγα να μετράς μέσ' στο γδυτό νερό τις φωτεινές του

μέρες

Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων

Η πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους

Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.



Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη

Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα

Βαθιά μέσ' στο χρυσάφι του καλοκαιριού

Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα που γύριζες



Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα

βότσαλα

Ήταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο

Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε

Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομα του

Ανεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών

Όπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας.



Άκουσε, ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση

Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος

Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας

Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα

Έχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.



Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο

καλοκαίρι

Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια

Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,

Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές

Ή για να πας καβάλα στο μαΐστρο



Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,

Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας

Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.
(✿ ♥‿♥)
Je suis Αγις
Je suis Χαοτικός

Άβαταρ μέλους
Αγις
Δημοσιεύσεις: 25881
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 00:09

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Αγις » 01 Απρ 2018, 00:25

Θα υπάρχει μια διέξοδος,
είπε ο παλιάτσος στο ληστή
Κι αν σου `χει μείνει μια σταλιά ντροπή,
δώσε λιγάκι προσοχή

Εμπόροι πίνουν το κρασί μας,
και κλέβουνε τη γη
Εσύ είσαι η μόνη μας ελπίδα,
σε περιμένουμε να `ρθεις

Τα παίρνεις όλα πολύ στα σοβαρά,
ήταν τα λόγια του ληστή
Έχουν περάσει όλα αυτά
πάει καιρός πολύς

Εδώ απάνω στα βουνά
δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή
Για ό,τι έχει κερδηθεί
για ό,τι έχει πια χαθεί

Πάνω απ’ του κάστρου τη σκοπιά,
οι πρίγκιπες κοιτούν
Καθώς γυναίκες και παιδιά,
τρέχουν για να σωθούν

Κάπου έξω μακριά
ο άνεμος βογκά
Ζυγώνουν καβαλάρηδες
με όπλα και σκυλιά
ΖΗΝΗΔΕΩΣ

Άβαταρ μέλους
Νατάσα
Δημοσιεύσεις: 5161
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 00:12

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Νατάσα » 01 Απρ 2018, 00:57

Σάρκινος λόγος - Γιάννης Ρίτσος

Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι: Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ' εμένα.
Καλυμένη απ' τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο
διάστικτο απ' τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών.
Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα.
Αρθρώνονται απόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιές εκρήξεις απ' τη πράξη του έρωτα.
Το πέπλο σου ογκώνεται, λάμπει πάνω απ' τη νυχτωμένη πόλη με τα ημίφωτα μπαρ, τα ναυτικά οινομαγειρεία.
Πράσινοι προβολείς φωτίζουνε το διανυκτερεύον φαρμακείο.
Μιά γυάλινη σφαίρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία της υδρογείου.
Ο μεθυσμένος τρεκλίζει σε μια τρικυμία φυσημένη απ' την αναπνοή του σώματός σου.
Μη φεύγεις. Μη φεύγεις. Τόσο υλική, τόσο άπιαστη.
Ένας πέτρινος ταύρος πηδάει απ' το αέτωμα στα ξερά χόρτα.
Μιά γυμνή γυναίκα ανεβαίνει τη ξύλινη σκάλα κρατώντας μιά λεκάνη με ζεστό νερό.
Ο ατμός της κρύβει το πρόσωπο.
Ψηλά στον αέρα ένα ανιχνευτικό ελικόπτερο βομβίζει σε αόριστα σημεία.
Φυλάξου. Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου.
Το τρίχωμα της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει.
Γίνεται μια έγκυος αρκούδα η κουβέρτα.
Κάτω από τη κόκκινη αρκούδα ερωτευόμαστε απέραντα, πέρα απ' το χρόνο κι απ' το θάνατο πέρα, σε μιά μοναχική παγκόσμιαν ένωση.
Τι όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει.
Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι: Κρύψου.
Ας είναι καλά τα παράλληλα σύμπαντα.

Άβαταρ μέλους
Μπίστης
Δημοσιεύσεις: 14597
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 19:39
Τοποθεσία: Helsingør

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Μπίστης » 01 Απρ 2018, 13:52

Κόκκινη στον ανόητο Πάνα γιά το πασέ ποίημα, σε μιά εποχή που λατρεύουμε και ξεσκατίζουμε βάρβαρους με ένα δήθεν δεν ήρθαν, μπράβο στον Άγι.
"I beseech you, in the bowels of Christ, think it possible you may be mistaken".

Άβαταρ μέλους
Πάνας
Δημοσιεύσεις: 13769
Εγγραφή: 30 Μαρ 2018, 21:08

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Πάνας » 01 Απρ 2018, 13:55

Μπίστης έγραψε:
01 Απρ 2018, 13:52
Κόκκινη στον ανόητο Πάνα γιά το πασέ ποίημα, σε μιά εποχή που λατρεύουμε και ξεσκατίζουμε βάρβαρους με ένα δήθεν δεν ήρθαν, μπράβο στον Άγι.
Εικόνα
the end

Άβαταρ μέλους
Ελβετός Τραπεζίτης
Δημοσιεύσεις: 4557
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 17:31
Τοποθεσία: Geneva, Los Angeles, St Lucia

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ελβετός Τραπεζίτης » 01 Απρ 2018, 23:37

Once there was a lady from Niger,
She went for a ride,
on the back of a tiger,
they ended the ride,
with the Lady inside,
and a smile on the face of the tiger.
Success is not an end-of-the-road game, it's a never-ending-road game.

Άβαταρ μέλους
Πάνας
Δημοσιεύσεις: 13769
Εγγραφή: 30 Μαρ 2018, 21:08

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Πάνας » 04 Ιουν 2018, 01:43

Δίφιλος, Καλάμιτυ Τζέην



Η Καλάμιτυ Τζέην μασά
ταμπάκο και φτύνει βρωμιά.
Φονεύει ρεμάλια και γδέρνει τσακάλια,
ληστεύει, κουρσεύει, νικά.

Καβάλα στο άτι περνά,
κοιτά υποτιμητικά.
Αντέχει στο κρύο, αντέχει στη ζέστη
αντέχει και στο θανατά.

Η Καλάμιτυ Τζέην θα πει:
«Να βάλουν φωτιά στο Κ.Α.Π.Η.!»
Γιατί δε γερνάμε· καιγόμαστε, σπάμε
κι αρχίζουμε απ’την αρχή.

Το βούτυρο και το ψωμί
μασάει, μα νοιώθει αδειανή.
Εκείνη ζητάει ψυχές για να φάει
σαρκία φιλὀξενα να γεννηθεί.

Η Καλάμιτυ Τζέην φορά φωτοστέφανο
αγορασμένο από τη λαϊκή.
the end

Άβαταρ μέλους
Kauldron
Δημοσιεύσεις: 48008
Εγγραφή: 02 Απρ 2018, 18:53

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Kauldron » 04 Ιουν 2018, 01:51



:P
Kappa έγραψε:
04 Φεβ 2024, 15:56
Κάποιες φορές, τα κρύα απογεύματα του χειμώνα, σκέφτομαι μήπως όλα είχαν εξελιχθεί αλλιώς αν της είχα στείλει dickpick.

νύχτα

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 24 Ιουν 2018, 00:13

Από τότε που γεννήθηκα
είμαι στολισμένη για τον ερχομό σου

Δέκα χιλιάδες μέρες πέρασαν
κι όλο πηγαίνω να σε συναντήσω

Οι χώρες στένεψαν
τα βουνά χαμηλώνουν
τα ποτάμια λίγνεψαν

Το κορμί μου μεγάλωσε με ξεπέρασε
απλώνεται απ’ την αυγή ως το λυκόφως
σκεπάζει όλη τη γη
Όποιο δρόμο κι αν πάρεις
θα περπατήσεις επάνω μου


Yvan Goll (από τα Μαλαισιανά ποιήματα)

Άβαταρ μέλους
sys3x
Δημοσιεύσεις: 37567
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 21:40
Τοποθεσία: m lagou

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από sys3x » 24 Ιουν 2018, 00:18

Δύο φορτηγά στην εθνική
Σε σύγκρουση μετωπική
Είν' η αγάπη μου
Και 'χει τα φρένα της σπασμένα
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ

.

Άβαταρ μέλους
enaon
Δημοσιεύσεις: 22341
Εγγραφή: 04 Απρ 2018, 14:48

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από enaon » 24 Ιουν 2018, 00:53

See the little boy holding mama's hand
His eyes can see the things we've long forgotten
The world is easy now--and somehow
He's right
Until there is this day when Mickey Mouse must go away

Άβαταρ μέλους
Νταρνάκας
Δημοσιεύσεις: 3780
Εγγραφή: 05 Απρ 2018, 15:41
Phorum.gr user: Νταρνάκας
Τοποθεσία: Εμμανουήλ Παπάς Σερρών

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Νταρνάκας » 24 Ιουν 2018, 00:58

The Little Dog's Day

All in the town were still asleep,
When the sun came up with a shout and a leap.
In the lonely streets unseen by man,
A little dog danced. And the day began.

All his life he'd been good, as far as he could,
And the poor little beast had done all that he should.
But this morning he swore, by Odin and Thor
And the Canine Valhalla--he'd stand it no more!

So his prayer he got granted--to do just what he wanted,
Prevented by none, for the space of one day.
"Jam incipiedo, sedere facebo,"
In dog-Latin he quoth, "Euge! sophos! hurray!"

He fought with the he-dogs, and winked at the she-dogs,
A thing that had neve been heard of before.
"For the stigma of gluttony, i care not a button!" he
Cried, and ate all he chould swallow--and more.

He took away sinewy lumps from the shins of old frumps,
And mangled the errand-boys--when he could get 'em.
He shammed furious rabies, and bit all the babies,
And followed the cats up the trees, and then ate 'em!

They thought t'was the devil was holding a revel,
And sent for the parson to drive him away;
For the town never knew such a hullabaloo
As that little dog raised--till the end of the day.

When the blood-red sun had gone burning down,
And the lights were lit in the little town,
Outside, in the gloom of the twilight grey,
The little dog died when he'd had his day.

Rupert Brooke, 1907
Μοιρίδιοι κλωστῆρες, πανάφυκτον ἀνάγκῃ ζεῦγμ’ ἐπὶ δυστήνοις παισὶ βροτῶν θέμενοι, ἠγάγετο με ποτέ ἱμερτοῦ πρὸς φάος ἠελίου.

νύχτα

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 07 Ιούλ 2018, 10:55

ΟΜΟΝΟΙΑ - ΑΝΩ ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ

Κορίτσι-εξουσία του λεωφορείου μέσα στο βράδι
κάθεσαι πλάι μου όπως
ξανθόν άνθος πίσω από φράχτη όπως
άστρο που περπατάει στον κόρφο μου
κι όμως μου λέει: Θα φύγω.
Κάθεσαι πλάι μου βουλιάζεις μες στα μάτια μου
όπως σ' ένα τοπίο που θέλεις μα δεν μπορείς να τ' αγαπήσεις
σχεδιάζοντας μες στη σιωπή που σε κρατάει δεμένη
τον αγαπημένο σου.
Πάντα πνιγμένη μες στα μάτια μου
πάντα δεμένη απ' τη σιωπή
αναπολώντας μουσικές παλιές να 'ρθούν και να σε λευτερώσουν
μα οι μουσικές δεν έρχονται κ' εσύ
κάθεσαι πλάι μου
πάντα πνιγμένη μες στα μάτια μου
πάντα δεμένη απ' τη σιωπή
με την καρδιά σου λαβωμένη σαν μικρό πουλί
με την καρδιά σου ακυβέρνητη σαν μικρό παιδί
κάθεσαι πλάι μου
σαν άνθος και σαν άστρο και σαν έρωτας που θέλει
μα δεν μπορεί.


Από την πρώτη ποιητική συλλογή του Θωμά Γκόρπα, "Σπασμένος καιρός", 1957

Απάντηση


  • Παραπλήσια Θέματα
    Απαντήσεις
    Προβολές
    Τελευταία δημοσίευση

Επιστροφή στο “Λογοτεχνία”

Phorum.com.gr : Αποποίηση Ευθυνών