ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

[πληροφοριοδότης μαμάς μαρίας]

η νύχτα καθιστούσε
ακόμη δυνατή την ύστερη στύση

Με αυτές τις βλακείες που γράφει,σε καταλαβαίνω τύπε

[Ελ_ρία]

η νύχτα καθιστούσε
ακόμη δυνατή την ύστερη στύση

Με αυτές τις βλακείες που γράφει,σε καταλαβαίνω τύπε

Το παράξενο θα ήταν να μην το σχολιάσεις.
Ολα τα άλλα να χαμε να λέγαμε τύπε

[πληροφοριοδότης μαμάς μαρίας]

η νύχτα καθιστούσε
ακόμη δυνατή την ύστερη στύση

Με αυτές τις βλακείες που γράφει,σε καταλαβαίνω τύπε

Το παράξενο θα ήταν να μην το σχολιάσεις.
Ολα τα άλλα να χαμε να λέγαμε τύπε

Είσαι ο kongrosian; Αν όχι, πού κάθεσαι εδώ:


;

[Ελ_ρία]

Με αυτές τις βλακείες που γράφει,σε καταλαβαίνω τύπε

Το παράξενο θα ήταν να μην το σχολιάσεις.
Ολα τα άλλα να χαμε να λέγαμε τύπε

Είσαι ο kongrosian; Αν όχι, πού κάθεσαι εδώ:


;

Θα στο χαλάσω και συνάμα θα σε απογοητεύσω όσο αφορά τον Kongrosian.

«Εγώ είμαι εγώ, Ευζωνάκι γοργό…»

[πληροφοριοδότης μαμάς μαρίας]

Το παράξενο θα ήταν να μην το σχολιάσεις.
Ολα τα άλλα να χαμε να λέγαμε τύπε

Είσαι ο kongrosian; Αν όχι, πού κάθεσαι εδώ:


;

Θα στο χαλάσω και συνάμα θα σε απογοητεύσω όσο αφορά τον Kongrosian.

«Εγώ είμαι εγώ, Ευζωνάκι γοργό…»

[vag_el]

Αχ! σπούδασα φιλοσοφία
και νομική και γιατρική,
και αλί μου και θεολογία
με κόπο και μ' επιμονή·
και να με δω με τόσα φώτα,
εγώ μωρός, όσο και πρώτα!
Με λένε μάγιστρο, ακόμα δόκτορα,
και σέρνω δέκα χρόνια τώρα
από τη μύτη εδώ κι εκεί
τους μαθητές μου — και το βλέπω δεν μπορεί
κανένας κάτι να γνωρίζει!
Λες την καρδιά μου αυτό φλογίζει.
Ναι, πιότερα ξέρω παρά όλοι μαζί,
γιατροί, δικηγόροι, παπάδες, σοφοί·
δισταγμοί, υποψίες δε με ταράζουν,
κόλασες, διάολοι δε με τρομάζουν —
έτσι όμως κι η χαρά μού είναι φευγάτη,
δεν το φαντάζομαι πως ξέρω κάτι
καλό στον κόσμο να το διδάξω,
να τον φωτίσω, να τον αλλάξω.
Ούτ' έχω δα καλά και πλούτο,
δόξα, τιμές στον κόσμο τούτο.
Μήτε σκυλί έτσι θα 'θελα να ζει!
Γι' αυτό έχω στη μαγεία παραδοθεί,
μήπως το πνεύμα το στόμα ανοίξει
κι η δύναμή του μη μου δείξει
κάποια μυστήρια, ώστε άλλο εδώ
να μην παιδεύουμαι να πω
ό,τι δεν ξέρω, να γνωρίσω τι
βαθιά τον κόσμο συγκρατεί,
κάθε αφορμή και σπόρο ν' αντικρίσω
και κούφια λόγια πια να μην πουλήσω.
Να 'βλεπες, φως του φεγγαριού,
τον πόνο μου στερνή φορά,
τις ώρες του μεσονυχτιού,
που εδώ σε πρόσμενα συχνά,
πώς σε βιβλία, χαρτιά σωρό
σύντροφο σ' είχα θλιβερό:
Αχ! να μπορούσα στις ψηλές
μ' εσέ ν' ανέβαινα κορφές,
με στοιχειά στα σπήλαια να πετούσα,
στο θάμπος σου λιβάδια να γυρνώ,
κάθε γνώσης τινάζοντας καπνό
στο δρόσος σου να ξαρρωστούσα!


Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε,

[ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ]

SpoilerShow

[Alex Amsterdam]

Παντελής Παντελίδης

Ποιος είναι αυτός για σένα φως μου
Είναι ο θεός σου ή ο αδερφός σου
Είναι η ματιά μου θολωμένη
Κι ούτε και θέλω να δω
Ποιος είναι αυτός για σένα φως μου
Είναι ο θεός σου ή ο αδερφός σου
Μέσα στη ζάλη μου τι λέω
Εσύ δεν έχεις αδερφό

[sys3x]

Ε. Γ.

Δεν είναι ανάγκη να μείνεις
το ξέρω πως έχεις δουλειά
θα πρέπει μετά να συγκρίνεις
λυγμούς, φιλιά

Με μάτια ψυχρά και θιγμένα
σε ψάχνω και πάλι παντού
στο πάντα εγώ
εσύ όμως στο που και πω.

[vag_el]

[Ελ_ρία]

Μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας

ότι όσοι έχουν οξύτατη όραση

θα επιζήσουν της πρώτης κρίσεως

των καρδιακών κρίσεων

της οικουμενικής κρίσεως

ακόμη και της εσχάτης κρίσεως

αρκεί ν’ αντέξουν της κρίσεως συνειδήσεως.



Κατά τα άλλα

πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι

γιατί δεν άρχισε να βρέχει βατράχια

αν και θα επινοηθούν ειδικά αλεξιβρόχια

αποσμητικά κατά της αηδίας

έως ότου εξοικειωθούμε με την μπόχα

των νεκρών αισθημάτων κι ελπίδων.



Βρωμόμυγες, κρεατόμυγες, χρυσόμυγες.

Τι θα γίνει αλήθεια με τις κοινές μύγες

που συνωθούνται στο νεκροτομείο;

Αν θα καλλιεργήσουμε ένα είδος μύγας

Μέσα μας ας είναι το τελειότερο.

Τέλος πάντων.

Πρέπει να μεριμνήσουμε.

Λαμβάνει έκταση επιδημίας αυτή η έκλυση ηθών.

Να κάνουμε έκκληση

επίκληση στις ηθικές μας αρχές

παράκληση προς τον ύψιστο

να μας απαλλάξει

ή να μας μετεξελίξει

σε μύγες, κορέους, κουνούπια

να λείψει το δυσυπόστατο του χαρακτήρα μας

να μεταβληθούμε στους τρόμους μας

ψύλλοι, ψείρες και κάνθαροι.



Νεκρώσιμη ακολουθία

ΜΑΡΙΟΣ ΧΑΚΚΑΣ

[Ελ_ρία]

-Η ΜΗΤΕΡΑ-

Ἔψαχνα νὰ βρῶ τὸ σπίτι μου. Οἱ δρόμοι ἦταν
γεμάτοι ἐρείπια· μοναχὰ τοίχους πεσμένους καὶ
πέτρες ἔβλεπες· κι οὔτε ἕνας ἄνθρωπος δὲν φαινόταν.
Καὶ τότε φάνηκε ἡ ἄρρωστη μητέρα.
Ποτὲ δὲν ἦταν τόσο καλά, γεμάτη ἐνέργεια καὶ δύναμη,
μὲ πῆρε ἀπ᾿ τὸ χέρι καὶ βρεθήκαμε σ᾿ ἕνα
συμπαθητικὸ δωμάτιο, τὸ σπίτι μας.
Ἐγὼ ἔκλαιγα, ἔκλαιγα γοερά...
Κι αὐτή: Μὴ κλαῖς, ὁ καθένας μας μὲ τὴ σειρά του.

M.Σαχτούρης

(Αφιερωμένο.)

[νύχτα]

Ο ήλιος σε στίλβωσε
Πάσχιζα να σε θυμηθώ
Το πρωί το μεσημέρι το βράδυ
Πάσχισα
Για κάποιο μεσημέρι κάποιο βράδυ κάποιο πρωί
Έπειτα η μνήμη χύθηκε
Τραυματισμός Μαΐου

Λοιπόν δυο καλοκαίρια
τα λουλούδια δεν μαραθήκαν στον τάφο σου
Δυο καλοκαίρια ο νεκρός σου δεν πέθανε
Ο ήλιος δεν χόρτασε να σε στιλβώνει

Κίτρινο κίτρινο άσε για πάντα
Στο πρόσωπό σου το φως
Κίτρινο κίτρινο ας το
Να το μεταφράζω σε ποίημα

Αλέξης Τραϊανός, 30.5.69