ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Πεζογραφία, ποίηση, γλώσσα και γραπτός λόγος, βιβλία
Άβαταρ μέλους
Obi Wan Iakobi
Δημοσιεύσεις: 15683
Εγγραφή: 19 Ιαν 2020, 22:20

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Obi Wan Iakobi » 14 Μαρ 2021, 00:49

Η αλήθεια είναι μια μικροαστική εμμονή.

Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν

Άβαταρ μέλους
νύχτα
Δημοσιεύσεις: 8657
Εγγραφή: 03 Μαρ 2019, 12:18

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 15 Μαρ 2021, 22:51

Νιώθω σαν να σ' αγαπώ τώρα, είπε.
Νιώθω σαν να σ' αγαπώ εγώ πιο πολύ απ' ό,τι εσύ εμένα, είπα.
Νιώθω υπέροχα, είπε. Νιώθω σαν να θέλω να ουρλιάξω.
Νιώθω σαν να θέλω να συνεχίσω για πάντα, είπα.
Νιώθω σαν να μπορείς, είπε.
Νιώθω, είπα.
Νιώθω, είπε.



Άνδρας και γυναίκα στο κρεβάτι στις 10 μ.μ.
Τσαρλς Μπουκόφσκι
fear as night can’t be shut off

Άβαταρ μέλους
νύχτα
Δημοσιεύσεις: 8657
Εγγραφή: 03 Μαρ 2019, 12:18

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 22 Μάιος 2021, 23:53


Come to me in the silence of the night;
Come in the speaking silence of a dream;
Come with soft rounded cheeks and eyes as bright
As sunlight on a stream;
Come back in tears,
O memory, hope, love of finished years.

Oh dream how sweet, too sweet, too bitter sweet,
Whose wakening should have been in Paradise,
Where souls brimfull of love abide and meet;
Where thirsting longing eyes
Watch the slow door
That opening, letting in, lets out no more.

Yet come to me in dreams, that I may live
My very life again tho’ cold in death:
Come back to me in dreams, that I may give
Pulse for pulse, breath for breath:
Speak low, lean low,
As long ago, my love, how long ago.


Echo, Christina Rossetti
fear as night can’t be shut off

Άβαταρ μέλους
νύχτα
Δημοσιεύσεις: 8657
Εγγραφή: 03 Μαρ 2019, 12:18

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 27 Ιουν 2021, 01:03

-What were you before you met me?
-I think I was drowning
-And what are you now?
-Water

Ocean Vuong, On Earth We're Briefly Gorgeous
fear as night can’t be shut off

Άβαταρ μέλους
ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ
Δημοσιεύσεις: 4191
Εγγραφή: 14 Απρ 2018, 11:37

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ » 23 Ιούλ 2021, 20:11

Ένας τη νίκη στο πένταθλο, ας πούμε, κερδίζει ή νικάει
σε γρηγοράδα ποδιών —στην Ολυμπία, που εκεί
είναι του Δία ιερό και που ο Πίσης κυλά τα νερά του—
ή ένας σε πάλη νικά ή σε γροθιές τσουχτερές
ή στο σκληρότατο αγώνισμα, αυτό που λένε παγκράτιο.
Μέσα στην πόλη του αυτός όνομα βγάζει λαμπρό,
τιμητική τού προσφέρνουνε θέση όπου γίνονται αγώνες,
απ᾽ τα δημόσια αγαθά χάρισμα παίρνει τροφή,
παίρνει απ᾽ το κράτος και δώρο, να το ᾽χει ακριβό τεφαρίκι·
τα ίδια κερδίζει κι αν βγει με άλογα αυτός νικητής.
Μα όσο θα τ᾽ άξιζα εγώ, δεν τ᾽ αξίζει· η δική μας η τέχνη
τη γεροσύνη κι αντρών και ζωντανών ξεπερνά·
είναι παράλογη τέτοια συνήθεια, κι είν᾽ άδικο, πάνω
από μια τέχνη ιερή να ᾽ναι η γερή κορμαριά.
Αν μες στον τόσο λαό τριγυρνά κι ένας άξιος πυγμάχος
ή του πεντάθλου αθλητής ή και γερός παλαιστής
ή και δρομέας δυνατός, που το τρέξιμο κιόλας λογιέται
πως μες στ᾽ αθλήματα αυτό δίνει την πρώτη τιμή,
πιο καλορύθμιστη δα τη ζωή δε θα κάμει μιας πόλης·
λίγη μια πόλη, θαρρώ, θα δοκιμάσει χαρά,
αν ένας πάει αθλητής και νικήσει στου Πίση τις όχθες·
γιατί ο κοινός θησαυρός δε θα παχύνει απ᾽ αυτό.

https://www.greek-language.gr/digitalRe ... ext_id=137
δύο λόγους εἶναι περὶ παντὸς πράγματος, ἀντικειμένους ἀλλήλοις

Άβαταρ μέλους
νύχτα
Δημοσιεύσεις: 8657
Εγγραφή: 03 Μαρ 2019, 12:18

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 28 Ιούλ 2021, 23:10

To a Stranger

Passing stranger! you do not know how longingly I look upon you,
You must be he I was seeking, or she I was seeking, (it comes to me as of a dream,)
I have somewhere surely lived a life of joy with you,
All is recall’d as we flit by each other, fluid, affectionate, chaste, matured,
You grew up with me, were a boy with me or a girl with me,
I ate with you and slept with you, your body has become not yours only nor left my body mine only,
You give me the pleasure of your eyes, face, flesh, as we pass, you take of my beard, breast, hands, in return,
I am not to speak to you, I am to think of you when I sit alone or wake at night alone,
I am to wait, I do not doubt I am to meet you again,
I am to see to it that I do not lose you.


Walt Whitman
fear as night can’t be shut off

Άβαταρ μέλους
Feindflug
Δημοσιεύσεις: 14631
Εγγραφή: 08 Φεβ 2019, 21:00
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Feindflug » 10 Αύγ 2021, 13:05

Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή


Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,

κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μία φορά;
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»)
Dein Herz, meine Gier
Ab jetzt gehörst du nur mir

Άβαταρ μέλους
νύχτα
Δημοσιεύσεις: 8657
Εγγραφή: 03 Μαρ 2019, 12:18

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 21 Αύγ 2021, 01:40


I tied together
a few slender reeds, cut
notches to breathe across and made
such music you stood
shock still and then

followed as I wandered growing
moment by moment
slant-eyes and shaggy, my feet
slamming over the rocks, growing
hard as horn, and there

you were behind me, drowning
in the music, letting
the silver clasps out of your hair,
hurrying, taking off
your clothes.

I can't remember
where this happened but I think
it was late summer when everything
is full of fire and rounding to fruition
and whatever doesn't,
or resists,
must lie like a field of dark water under
the pulling moon,
tossing and tossing.

In the brutal elegance of cities
I have walked down
the halls of hotels

and heard this music behind
shut doors.

Do you think the heart
is accountable? Do you think the body
any more than a branch
of the honey locust tree,

hunting water,
hunching toward the sun,
shivering, when it feels
that good, into
white blossoms?

Or do you think there is a kind
of music, a certain strand
that lights up the otherwise
blunt wilderness of the body -
a furious
and unaccountable selectivity?

Ah well, anyway, whether or not
it was late summer, or even
in our part of the world, it is all
only a dream, I did not
turn into the lithe goat god. Nor did you come running
like that.

Did you?


Music by Mary Oliver
fear as night can’t be shut off

Άβαταρ μέλους
vag_el
Δημοσιεύσεις: 3030
Εγγραφή: 12 Ιαν 2021, 01:00
Phorum.gr user: vag_el

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από vag_el » 11 Σεπ 2021, 22:44

Aπ’ όσα έκαμα κι απ’ όσα είπα
να μη ζητήσουνε να βρουν ποιος ήμουν.
Εμπόδιο στέκονταν και μεταμόρφωνε
τες πράξεις και τον τρόπο της ζωής μου.
Εμπόδιο στέκονταν και σταματούσε με
πολλές φορές που πήγαινα να πω.
Οι πιο απαρατήρητές μου πράξεις
και τα γραψίματά μου τα πιο σκεπασμένα —
από εκεί μονάχα θα με νιώσουν.
Aλλά ίσως δεν αξίζει να καταβληθεί
τόση φροντίς και τόσος κόπος να με μάθουν.
Κατόπι — στην τελειοτέρα κοινωνία —
κανένας άλλος καμωμένος σαν εμένα
βέβαια θα φανεί κ’ ελεύθερα θα κάμει.
όλοι μαζί γινήκαμε συρφετός,
γυρεύοντας ομοιοκαταληξία
μια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία
έγινε της ζωής μας ο σκοπός

Κ.Καρυωτάκης

Άβαταρ μέλους
vag_el
Δημοσιεύσεις: 3030
Εγγραφή: 12 Ιαν 2021, 01:00
Phorum.gr user: vag_el

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από vag_el » 12 Σεπ 2021, 22:32

ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΤΟΒΕΝ
Τούτο το πιάνο τ' αγαπήσαμε πολύ.
Γιατί ήταν το πρωτο παιχνίδι
που είχε μάθει το τιτάνειο παιδί
να μπουσουλάει τα πρώτα μουσικά του βηματάκια.
Ντο - Ρε- Μι - Φα - Σολ - Λα - Σι... Πώς;
Τόσο λίγες λοιπόν;
Τόσο λίγες –μόνο οχτώ– είναι οι νότες;
Πώς μπόρεσες –Μεγάλε Λυπημένε–
πώς μπόρεσες να σηκώσεις
τόσα μελωδικά βουνά
με τόσο λίγες νότες;
(και κείνες να μην τις ακούς;).
Αν το 'ξερες –ω, σίγουρα...– αν το 'ξερες
πόσο λίγες νότες σε περιμένουν στη γη
μπορεί και να μην ερχόσουν.
Να 'στελνες μόνο λίγους σαλπιγκτές
για να φωνάξουνε «βοήθεια!»
(Βοήθεια! Εδώ βασιλεύει ένα τέρας
που θα σπαράξει τη Μουσική!).
Μα οι σαλπιγκτές δεν ήρθαν...
ή μπορεί και να ήρθαν και να μην τους άκουσες.
Να ήρθαν...
κι αντί να φωνάξουν «βοήθεια»
να φωνάξανε «έ φ ο δ ο ς !...».
Έφοδος! Και πυρ πάνω σε κείνους
που διευθύνουν τις ορχήστρες με μαστίγια.
Έφοδος να περάσει ο κουφός πολεμιστής
στεφανωμένος μ' αγκαθωτά πεντάγραμμα.
«Έφοδος!».
Μπορεί ν' άκουσες τη λέξη
και μόνο γι' αυτό να ήρθες.
Μα τώρα έφυγες ξανά.
Και ξαναρπάξανε οι στρατάρχες της Μουσικής
τα χοντρά τους μαστίγια.
Κι ανεβήκανε στο podium του Κόσμου
να ετοιμάσουν τη Συμφωνία του Ολέθρου μας.
Μα η Μουσική σου έμεινε! Όλη!
Και φωνάζει θυμωμένα εγερτήριο... Εγερτήριο.
Ανάστα! Και Βοήθεια!
Γιατί αν βουβαθεί και τώρα η Μουσική
θα βουβαθεί για πάντα!
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
«Το σπαθί και το φιλί»
όλοι μαζί γινήκαμε συρφετός,
γυρεύοντας ομοιοκαταληξία
μια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία
έγινε της ζωής μας ο σκοπός

Κ.Καρυωτάκης

Άβαταρ μέλους
vag_el
Δημοσιεύσεις: 3030
Εγγραφή: 12 Ιαν 2021, 01:00
Phorum.gr user: vag_el

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από vag_el » 12 Σεπ 2021, 22:32

ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΤΟΒΕΝ
Τούτο το πιάνο τ' αγαπήσαμε πολύ.
Γιατί ήταν το πρωτο παιχνίδι
που είχε μάθει το τιτάνειο παιδί
να μπουσουλάει τα πρώτα μουσικά του βηματάκια.
Ντο - Ρε- Μι - Φα - Σολ - Λα - Σι... Πώς;
Τόσο λίγες λοιπόν;
Τόσο λίγες –μόνο οχτώ– είναι οι νότες;
Πώς μπόρεσες –Μεγάλε Λυπημένε–
πώς μπόρεσες να σηκώσεις
τόσα μελωδικά βουνά
με τόσο λίγες νότες;
(και κείνες να μην τις ακούς;).
Αν το 'ξερες –ω, σίγουρα...– αν το 'ξερες
πόσο λίγες νότες σε περιμένουν στη γη
μπορεί και να μην ερχόσουν.
Να 'στελνες μόνο λίγους σαλπιγκτές
για να φωνάξουνε «βοήθεια!»
(Βοήθεια! Εδώ βασιλεύει ένα τέρας
που θα σπαράξει τη Μουσική!).
Μα οι σαλπιγκτές δεν ήρθαν...
ή μπορεί και να ήρθαν και να μην τους άκουσες.
Να ήρθαν...
κι αντί να φωνάξουν «βοήθεια»
να φωνάξανε «έ φ ο δ ο ς !...».
Έφοδος! Και πυρ πάνω σε κείνους
που διευθύνουν τις ορχήστρες με μαστίγια.
Έφοδος να περάσει ο κουφός πολεμιστής
στεφανωμένος μ' αγκαθωτά πεντάγραμμα.
«Έφοδος!».
Μπορεί ν' άκουσες τη λέξη
και μόνο γι' αυτό να ήρθες.
Μα τώρα έφυγες ξανά.
Και ξαναρπάξανε οι στρατάρχες της Μουσικής
τα χοντρά τους μαστίγια.
Κι ανεβήκανε στο podium του Κόσμου
να ετοιμάσουν τη Συμφωνία του Ολέθρου μας.
Μα η Μουσική σου έμεινε! Όλη!
Και φωνάζει θυμωμένα εγερτήριο... Εγερτήριο.
Ανάστα! Και Βοήθεια!
Γιατί αν βουβαθεί και τώρα η Μουσική
θα βουβαθεί για πάντα!
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
«Το σπαθί και το φιλί»
όλοι μαζί γινήκαμε συρφετός,
γυρεύοντας ομοιοκαταληξία
μια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία
έγινε της ζωής μας ο σκοπός

Κ.Καρυωτάκης

Άβαταρ μέλους
Obi Wan Iakobi
Δημοσιεύσεις: 15683
Εγγραφή: 19 Ιαν 2020, 22:20

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Obi Wan Iakobi » 20 Σεπ 2021, 23:47

Η αλήθεια είναι μια μικροαστική εμμονή.

Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν

Άβαταρ μέλους
νύχτα
Δημοσιεύσεις: 8657
Εγγραφή: 03 Μαρ 2019, 12:18

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 11 Οκτ 2021, 00:26

Two bodies face to face
Are at times two waves
And the night is an ocean.

Two bodies face to face
Are sometimes two stones
And the night a desert.


Octavio Paz
fear as night can’t be shut off

Άβαταρ μέλους
νύχτα
Δημοσιεύσεις: 8657
Εγγραφή: 03 Μαρ 2019, 12:18

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 19 Οκτ 2021, 02:04

The morning collapses like a stack of plates
in thousands of shards of porcelain and of hours
and of bells
and cascades
right up to the zinc of this very poor bistro
where the stars persist in the night of the café

She isn’t poor, this one
with her evening dress soiled and muddied
but rich with realities of morning
with the intoxication of her blood
and with the perfume of her breath which no insomnia can spoil
rich with herself and all the mornings
past, present and future
rich with herself and the sleep which wins her
with sleep rigid like mahogany
with sleep and the morning of herself
and with all her life, which reckons itself
only by mornings, brilliant dawns
cascades, sleeps,
living nights

she is rich, that one
even if she holds out her hand
and must sleep in the crisp morning
in her muddied dress
on a deserted bed.


Robert Desnos, To the dawn
fear as night can’t be shut off

Άβαταρ μέλους
last train to London
Δημοσιεύσεις: 108
Εγγραφή: 12 Σεπ 2021, 23:20

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από last train to London » 20 Οκτ 2021, 01:16

In the desert
I saw a creature, naked, bestial,
Who, squatting upon the ground,
Held his heart in his hands,
And ate of it.
I said, “Is it good, friend?”
“It is bitter—bitter,” he answered

“But I like it
“Because it is bitter,
“And because it is my heart.”

Stephen Crane

Απάντηση


  • Παραπλήσια Θέματα
    Απαντήσεις
    Προβολές
    Τελευταία δημοσίευση

Επιστροφή στο “Λογοτεχνία”

Phorum.com.gr : Αποποίηση Ευθυνών