ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

[Obi Wan Iakobi]

[νύχτα]

.....
Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ' τ' ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί
.....

Αστεροσκοπείο, Μ. Σαχτούρης

[νύχτα]

Όλο μιλάω για γραμμές επίπεδα και πέτρες
για να μην τύχει και προσέξεις
πόσο διστάζω να σε αγγίξω
σαν τον κατάδικο που στέκει μεσ' στη νύχτα
διστάζοντας να βάλει το απολυτήριο στην τσέπη
γιατί το ξέρει
πως τόσο φως δε θα το αντέξει.

Άρης Αλεξάνδρου, Άννα, Άγονος Γραμμή, Ποιήματα 1941-1974

[Χαοτικός]

Δός μου τὴν ἡδονὴ τῆς ἡδονῆς,
ζωὴ τῆς ζωῆς, τῆς μέθης νύχτα,
ὀδύνη.
Τὸ ἐρωτικὸν ἀπόσταγμα μοῦ ἡδύνει
τὴν ὑπερφίαλη σκέψη ποὺ πονεῖ.
Μόνο, τὴ γεύση ἀγάπησα μόνο, ὤ
πονῶ πέρ᾿ ἀπ᾿ τὴν αἴσθησή του
χώρου
τῆς γῆς, πέρ᾿ ἀπ᾿ τὰ μάκρη αὐτὰ
πονῶ!
Δὲ νιώθω, δὲν αἰσθάνομαι καθὼς
ἄνθρωπος, μὰ αἰσθάνομαι θεὸς
κι ὡς θεὸς ζοῦσα, μεθοῦσα, πλήρης
ἀπὸ ἔρωτα καὶ δόξα κι ὀμορφιά...
Πάνω στὰ σουβλερὰ καρφιά,
σὰν ἀσκητὴς ἔλα κι ἐσὺ νὰ γείρεις,
τὸν ἴλιγγο νὰ δεῖς, τὸ δέος νὰ δεῖς,
νὰ φτάσεις στὴ σιγὴ καὶ στὸ κενὸ
νὰ φτάσεις,
κι ὡς ἄνθος τὸν ἑαυτό σου νὰ μαδεῖς.
Κι ὅταν σταθεῖς στὸ τελευταῖο σκαλὶ
τοῦ ἔρωτα καὶ τοῦ πόνου, ἕνα φιλὶ
ἀπὸ τὴν πεῖρα τὴν τόση νὰ κρατεῖς:
φιλὶ ἄγριο καὶ ζεστὸ νὰ μὲ δαμάσεις.

[αλασκα15++]

Στην επιστήμη

Του Γέρου-Χρόνου κόρη εσύ! Επιστήμη,
Πού όλα με τ' άγρια μάτια σου τ' αλλάζεις !
Του ποιητή την καρδιά γιατί σπαράζεις,
Όρνιο, μ' αλήθειες για φτερά ; Τη φήμη
Πώς ν' αγαπήσει σου ; Και μην πεθύμει
Σοφή να ειπεί σε , που αμποδάς τον , σπάνια
Πλούτη να βρει στα διαμαντένια ουράνια,
Τρανή ως τον φέρνει των φτερών του η ρίμη!
Την Άρτεμη δεν έδιωξες απ' τ' άρμα;
Κι από το δάσος της την Αμαδρυάδα
Σ' άστρο πιο τυχερό να βρει μονιά;
Δεν πήρες απ' το κύμα τη Ναϊάδα ,
Την Ξωθιά απ' τ' άλσος , κι από με το χάρμα
Του ονείρου κάτω απ' την ταμαρινιά;

Πόε

[αλασκα15++]

Ένα σπιτάκι ερημικό : Παναγιωτόπουλος

Ένα σπιτάκι ερημικό στην ακροθαλασσιά
λουσμένο στ' ασημένιο φως του πράου αποσπερίτη...
Άνθος κανένα δεν ανθεί . Δεν καίει ζεστή φωτιά .
Γέλιο ούτε θρήνος δεν ηχεί , κι ωστόσο είναι ένα σπίτι,
σκήτη όλη θάλπος γλυκερό της περισυλλογής .
φωλιά γι' αγάπη, του ορφανού κι απόδημου πατρίδα ,
ένας χαμένος θησαυρός , μια κερδισμένη ελπίδα -
ένα σπιτάκι στην πλατιά κι άμετρη πάνω γης ....

[Sothan]

Πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές. Δε μίλησα. Δεν ήμουν κομμουνιστής.

Μετά ήρθαν για τους τσιγγάνους. Δε μίλησα. Δεν ήμουν τσιγγάνος.

Μετά ήρθαν για τους Εβραίους. Δε μίλησα. Δεν ήμουν Εβραίος.

Μετά ήρθαν για μένα. Αλλά δεν είχε μείνει κανείς για να μιλήσει.

[νύχτα]

Alone With Everybody

the flesh covers the bone
and they put a mind
in there and
sometimes a soul,
and the women break
vases against the walls
and the men drink too
much
and nobody finds the
one
but keep
looking
crawling in and out
of beds.
flesh covers
the bone and the
flesh searches
for more than
flesh.

there's no chance
at all:
we are all trapped
by a singular
fate.

nobody ever finds
the one.

the city dumps fill
the junkyards fill
the madhouses fill
the hospitals fill
the graveyards fill

nothing else
fills.

Charles Bukowski

[Ζενίθεδρος]

Όλο μιλάω για γραμμές επίπεδα και πέτρες
για να μην τύχει και προσέξεις
πόσο διστάζω να σε αγγίξω
σαν τον κατάδικο που στέκει μεσ' στη νύχτα
διστάζοντας να βάλει το απολυτήριο στην τσέπη
γιατί το ξέρει
πως τόσο φως δε θα το αντέξει.

Άρης Αλεξάνδρου, Άννα, Άγονος Γραμμή, Ποιήματα 1941-1974

ICXC NIKA και τα κακά σκορπά.

[bluerose]

ICXC NIKA και τα κακά σκορπά.

Από μας εξαρτάται, πολυ φοβάμαι όμως ότι με το λιμό που θα φέρει ο λοιμός θα ξυπνήσουν
Έβγαλε νέο ανακοινωθέν ο Πατήρ Ευθυμιος της Καψαλας εντωμεταξύ

[νύχτα]

ICXC NIKA και τα κακά σκορπά.

όλα;

[αλασκα15++]

Όνειρο ενός ονείρου : Πόε

Έλα το μέτωπό σου να φιλήσω !
Και τώρα , που από σένα θα χωρίσω ,
Θα' θελα κάτι να σου ομολογήσω -
Δεν έχεις άδικο που λες πως τάχα
οι μέρες μου ήταν όνειρο μονάχα .
Μα κι αν φτερούγισε η ελπίδα πέρα ,
Σε μια νύχτα , ή σε μια μέρα ,
Σε μια οπτασία ή σε καμία ,
Είναι γι' αυτό λιγότερο μακριά ;
Όσα κι αν μοιάζουμε ή θεωρούμε τάχα ,
Τ' όνειρο ενός ονείρου είναι μονάχα .
Στέκομαι αντίκρυ στην ανεμοζάλη
Πού δέρνει αφρολουσμένο έν' ακρογιάλι,
Και μες στο χέρι το κλειστό
Λίγη άμμο ολόχρυση κρατώ -
Τι λίγη! κι όμως πώς γλιστρά μου
Μες στο βυθό , απ' τα δάχτυλά μου ,
Σαν τα δάκρυα μου - τα δάκρυα μου!
Ω, Θεέ μου ! ας ήταν να μπορούσα
Σφιχτότερα να την κρατούσα
Ω , Θεέ μου! ούτ' ένα μόριο μόνο
Απ' τ' άσπλαχνο το κύμα δε γλυτώνω ;
Να ' ναι όσα μοιάζουμε ή θεωρούμε, τάχα
Ενός ονείρου τ' όνειρο μονάχα ;

[νύχτα]

Κύριε, είμαι ένας άθεος! Και είμαι αδερφός
του χαρτοπαίχτη, του μπεκρή. Και σάρκα έχω και αίμα.
Κι όπως εχώρισες εσύ τα σκότη από το φως
έτσι χωρίζω κι αγαπώ-απ΄ το σωστό-το ψέμα.
Το κρίμα θέλω! Είν’ όμορφη η αμαρτία. Πολύ
εσύ με θέλησες αγνόν-δεν είμαι, οι άλλοι, οι άλλοι,
οι εκπεσμένοι, οι αμαρτωλοί. Οι μούργοι-κι είν’ πολλοί-
τι τάχα λεν; κι είναι αδερφοί. Τι ξέρουν; Κι είν ‘μεγάλοι.
Και είμαι, Κύριε, άθεος. Και το κακό αγαπώ.
Κι εμέ μ’ αρέσει η ζαβολιά, η γυναίκα του κοντά μου,
τόσο, που ακόμα το φονιά-ανάγκη να το πω;-
τον έχεις κάμει όμοιον μου κι οστό απ’ τα οστά μου.
Κι είμ’ άθεος! Καρδίας συ που ετάζεις και νεφρούς,
πρόσεχε: αγαπώ πολύ τα «πλήθη αμαρτιών μου».
Συ που νεφέλας ανιστάς και ξαναζείς νεκρούς,
-στ’ άνθισμα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ - «Έτι δέομαι σου»

[αλασκα15++]

Ο κάμπος
με τα λιόδεντρα
ανοίγει και κλείνει
σαν βεντάγια.
Πάνω στον ελαιώνα
ένας ουρανός βαθύς
και μια σκούρα βροχή
από κρύα αστέρια .
Καλαμιές και σκιά τρέμουν
στου ποταμού την όχθη .
Ο γκρίζος αέρας κυματίζει.

Τοπίο : Λόρκα

[Πάνας]

Όλο μιλάω για γραμμές επίπεδα και πέτρες
για να μην τύχει και προσέξεις
πόσο διστάζω να σε αγγίξω
σαν τον κατάδικο που στέκει μεσ' στη νύχτα
διστάζοντας να βάλει το απολυτήριο στην τσέπη
γιατί το ξέρει
πως τόσο φως δε θα το αντέξει.

Άρης Αλεξάνδρου, Άννα, Άγονος Γραμμή, Ποιήματα 1941-1974

ICXC NIKA και τα κακά σκορπά.