Αποσπάσματα

[Ελ_ρία]

"Τα πάντα, για τους θνητούς, έχουν την ανεκτίμητη αξία του φθαρτού και του ανεπανόρθωτου. Στους αθανάτους, αντίθετα, κάθε πράξη και κάθε σκέψη είναι ο αντίλαλος άλλων που προηγήθηκαν στο παρελθόν ή το πιστό προμήνυμα άλλων που θα επαναλάβουν στο μέλλον, σε ιλιγγιώδη βαθμό. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην είναι σαν παγιδευμένο ανάμεσα σε δυο ακόρεστους καθρέφτες. Τίποτα δεν μπορεί να συμβεί μόνο μία φορά, τίποτα δεν είναι δυσαναπλήρωτα πρόσκαιρο.
Ήμουν ο Όμηρος. Σύντομα θα 'μαι ο Κανένας, όπως ο Οδυσσέας. Σύντομα, θα είμαι όλοι οι άνθρωποι. Θα είμαι νεκρός."

Χόρχε Λουίς Μπόρχες 'Ο Αθάνατος'

[vag_el]

Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να 'ρθει.
Pablo Neruda

[Ελ_ρία]

Μολυσμένος αέρας
Ας αποφύγουμε τη συντροφιά των ανωφελών ανθρώπων, και ας προτιμούμε τη μόνωση. Γιατί είναι βλαβερή και καταστρέφει την ειρηνική κατάσταση η συναναστροφή με επιπόλαιους ανθρώπους. Όπως εκείνοι που αναπνέουν μολυσμένο αέρα, οπωσδήποτε αρρωσταίνουν, έτσι κι εκείνοι που συναναστρέφονται με αδιάφορους ανθρώπους, παίρνουν από την κακία τους.

Άγιος Νείλος - Φιλοκαλία των ιερών Νηπτικών

[Saturn]

Eίναι όλα εκεί: εκεί που ο χωρισμός δεν χωρίζει, εκεί που η απουσία αποκτά πάλι ζωή, αποσπώμενη από τη σιωπή και την ακινησία. Στην επίθεση της αγάπης ενάντια στο τίποτα. H φωνή μου απωθεί τον θάνατο· τον θάνατό μου· τον θάνατό σου· η φωνή είναι ο άλλος μέσα μου. Γράφω και δεν είσαι νεκρός. O άλλος μέσα μου είναι ασφαλής όσο γράφω
H. Cixous

[decadent]

“Human life must be some kind of mistake. The truth of this will be sufficiently obvious if we only remember that man is a compound of needs and necessities hard to satisfy, and that even when they are satisfied, all he obtains is a state of painlessness, where nothing remains to him but abandonment to boredom. This is direct proof that existence has no real value in itself, for what is boredom but the feeling of the emptiness of life? If life—the craving for which is the very essence of our being—were possessed of any positive intrinsic value, there would be no such thing as boredom at all: mere existence would satisfy us in itself, and we should want for nothing.”

-Arthur Schopenhauer-

[decadent]

Όμως το αφήσαμε για αύριο. Για να πάμε πού; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και ‘μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε. Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας. -Χρόνης Μίσσιος-

[decadent]

Se comprendere è impossibile, conoscere è necessario, perché ciò che è accaduto può ritornare, le coscienze possono nuovamente essere sedotte ed oscurate: anche le nostre.

-Primo Levi-

[decadent]

Κι όχι μόνο δεν είχαν βρει τίποτα, αλλά είχαν παραδεχτεί ξεκάθαρα το ίδιο πράγμα που με είχε οδηγήσει στην απόγνωση: ότι η ζωή δεν έχει κανένα νόημα, κι ότι αυτή είναι, χωρίς αμφιβολία, η μόνη αδιαφιλονίκητη γνώση που διαθέτει ο άνθρωπος.


-Leo Tolstoy-

[νύχτα]

[...]
κάποιες φορές μέσα στη μέρα
θα κοιτάξω το σπίτι
και το σπίτι θα με
κοιτάξει
και το σπίτι θα
δακρύσει, ναι, δακρύζει, το
νιώθω
[...]

Μπουκόφσκι

[decadent]

Πάει πολύς καιρός που δεν υπάρχω. Είμαι απολύτως ήσυχος. Κανείς δεν με ξεχωρίζει από αυτόν που είμαι. Με νιώθω τώρα να αναπνέω σαν να είναι κάτι που επιχειρώ για πρώτη φορά ή με μεγάλη καθυστέρηση. Αρχίζω να έχω συνείδηση πως έχω συνείδηση. Ίσως αύριο να ξυπνήσω μέσα μου και να ξαναπιάσω την πορεία της ύπαρξής μου από εκεί που την έχω αφήσει. Δεν ξέρω, αν έτσι, θα είμαι περισσότερο ή λιγότερο ευτυχισμένος. Δεν ξέρω τίποτα. Σηκώνω το κεφάλι μου του περιπατητή που είμαι, και βλέπω πως πάνω στο λόφο του Φρουρίου, το ηλιοβασίλεμα, από τα νώτα μου, φλέγεται σε δεκάδες παράθυρα, λαμπάδες ψηλές κρύας πυράς. Γύρω από αυτά τα σκληρά φλόγινα μάτια, ο λόφος γλυκαίνει από το τέλος της ημέρας. Μπορώ τουλάχιστον να αισθάνομαι θλιμμένος και να έχω συνείδηση πως μ’ αυτή τη δική μου θλίψη, διασταυρώνεται τώρα —όπως το βλέπω με την ακοή— ο ξαφνικός θόρυβος του τραμ που περνάει, οι φωνές των νεαρών που κουβεντιάζουν, το λησμονημένο βουητό της ζωντανής πόλης.

Πάει πολύς καιρός που δεν είμαι εγώ.

-Fernando Pessoa-

[Ελ_ρία]

«Κάποια βράδια κάηκα.
Άνοιξα το παράθυρο και πέταξα στα σκυλιά
τα δευτερόλεπτα που αναγνώρισα τον εαυτό μου.
Δώσε βάση, κάηκα˙ όπως καίγονται οι άνθρωποι
που σέρνουν το πρόσωπό τους
από καλοκαίρι σε χειμώνα
κι από χειμώνα σε καλοκαίρι.
Κάηκα. Καταφρόνια. Αυτές είναι οι λέξεις.
Να γυαλίζεις από την τρέλα σαν μήλο».

Α. Παλούκας

[decadent]

Εάν συναντούσα τώρα τον δεκαεξάχρονο εαυτό μου θα έλεγα μέσα μου: «Μα, από ποιον πλανήτη ήρθες;». Εάν έδινα μια συμβουλή στη νεότερη Μάργκαρετ, θα της έλεγα να πάψει να υπερφορτώνει το πρόγραμμά της με υπερβολικά πολλά πράγματα. Βέβαια, αυτό το λέω πενήντα χρόνια τώρα. Θα της έλεγα επίσης να προσπαθεί να ελέγξει την ψυχαναγκαστική τάση της να βοηθάει – πρέπει οπωσδήποτε να το καταφέρω γιατί μου τρώει πολύ χρόνο και προφανώς δεν γίνεται να βοηθάς όλον τον κόσμο. Αν γύριζα πίσω στον χρόνο για να μοστράρω στη νεαρή Μάργκαρετ την επικείμενη καριέρα μου, σίγουρα θα δυσκολευόμουν. Δεν εντυπωσιαζόταν εύκολα. Εάν της μιλούσα για την επιτυχία μου, θα μου απαντούσε: «Καλά, εντάξει, τα κατάφερες». Από όλα τα μυθιστορήματά μου θα της άρεσε μάλλον περισσότερο το Handmaid’s Tale. Διάβαζε δυστοπικά βιβλία επιστημονικής φαντασίας, όπως το Φαρενάιτ 451 και το 1984.

Όταν φτάσεις τα εβδομήντα έξι, έχουν πια πεθάνει πάρα πολλοί στους οποίους δεν κατάφερες ποτέ να πεις όλα όσα ήθελες. Αν ξοδεύεις πολύ χρόνο αναπολώντας το παρελθόν, καταλήγεις άπραγος σε μια κουνιστή καρέκλα.

-Μάργκαρετ Άτγουντ-

[decadent]

“Η ενεργός αγάπη είναι κάτι πολύ πιο σκληρό και φοβερό από την αγάπη που περιορίζεται στα όνειρα. Η ονειροπόλα αγάπη διψάει για σύντομα κατορθώματα, ζητάει μια γρήγορη ικανοποίηση και το γενικό θαυμασμό. Σε τέτοιες περιπτώσεις μερικοί φτάνουν πραγματικά να θυσιάσουν και τη ζωή τους ακόμα, αρκεί να μην περιμένουν πολύ, μα να πραγματοποιηθεί γρήγορα τ’ όνειρό τους. Και να’ ναι σα μια θεατρική παράσταση που να τη βλέπουν όλοι και να τη χειροκροτούν. Μα η ενεργός αγάπη χρειάζεται δουλειά κι επίμονη αυτοκυριαρχία και για μερικούς είναι ίσως-ίσως ολόκληρη επιστήμη. Μα σας προλέγω πως ακόμα και τη στιγμή που θα δείτε με φρίκη πως παρόλες σας τις προσπάθειες όχι μονάχα δεν πλησιάσατε τον σκοπό σας, μα αντίθετα ξεφύγατε απ’ αυτόν, εκείνην ακριβώς τη στιγμή, σας το προλέγω, θα’χετε φτάσει στο σκοπό…”

-Φιόντορ Ντοστογιέφσκι-