Αποσπάσματα

Πεζογραφία, ποίηση, γλώσσα και γραπτός λόγος, βιβλία
Άβαταρ μέλους
Πάνας
Δημοσιεύσεις: 13769
Εγγραφή: 30 Μαρ 2018, 21:08

Αποσπάσματα

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Πάνας » 14 Απρ 2018, 13:22

.

«Δεν εκτιμάς αληθινά τη Νέα Ομιλία», είπε σχεδόν θλιμμένα. «Ακόμα και όταν τη γράφεις, εξακολουθείς να σκέφτεσαι στην Παλαιά Ομιλία. Διάβασα μερικά από τα άρθρα τα οποία γράφεις πού και πού στους Τάιμς. Είναι αρκετά καλά, αλλά είναι μεταφράσεις. Κατά βάθος, θα προτιμούσες να παραμείνεις πιστός στην Παλαιά Ομιλία, μ' όλη την αοριστολογία της και τις άχρηστες αποχρώσεις των εννοιών. Δεν συλλαμβάνεις την ομορφιά της καταστροφής των λέξεων. To ξέρεις ότι η Νέα Ομιλία είναι η μόνη γλώσσα στον κό-σμο που το λεξιλόγιό της λιγοστευει κάθε χρόνο;»
0 Γουίνστον το ήξερε, φυσικά. Χαμογέλασε συγκαταβατικά, έτσι τουλάχιστον έλπιζε, μιας και δεν είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό του για να μιλήσει. 0 Σάιμ δάγκωσε άλλη μια μπουκιά από το μαυριδερό ψωμί, μάσησε γρήγορα και εξακολούθησε:
«Δεν βλέπεις ότι ο όλος σκοπός της Νέας Ομιλίας είναι να στενέψει τα όρια της σκέψης; Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δεν θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς. Κάθε γενική έννοια που μπορεί ποτέ να χρειαστεί θα καλύπτεται με μια μόνο λέξη, το νόημα της οποίας θα είναι αυστηρά καθορισμένο και όλες οι παραπλήσιες της έννοιες θα έχουν εκλείψει και ξεχαστεί. Ήδη, στην Ενδέκατη Έκδοση, δεν απέχουμε πολύ απ' αυτό το σημείο. Αλλά η διαδικασία θα συνεχίζεται και πολύ αργότερα, όταν εσύ κι εγώ θα 'χουμε πεθάνει. Κάθε
χρόνο ολοένα και λιγότερες λέξεις, και οι ορίζοντες της συνείδησης ολοένα και θα στενεύουν. Ακόμα και τώρα, φυσικά, δεν υπάρχει λόγος ή δικαιολογία για να διαπράξει κανείς έγκλημα της σκέψης. Είναι απλώς θέμα αυτοκυριαρχίας, ελέγχου της πραγματικότητας. Στο τέλος όμως δεν θα χρειάζονται ούτε αυτά. Η Επανάσταση θα ολοκληρωθεί( όταν η γλώσσα θα έχει τελειοποιηθεί. Η Νέα Ομιλία είναι αγγςος κοκ ο αγγςος είναι Νέα Ομιλία», πρόσθεσε με κάτι σαν μυστική ικανοποίηση. «Σκέφτηκες ποτέ, Γουίνστον, ότι το 2050 το πολύ δεν θα υπάρχει ούτε ένα ανθρώπινο πλάσμα που να καταλαβαίνει μια συζήτηση σαν αυτή που κάνουμε τώρα;»
«Εκτός...» άρχισε ο Γουίνστον μ' έναν τόνο αμφιβολίας, και αμέσως σταμάτησε.
Του ήρθε στην άκρη της γλώσσας του να πει «Εκτός από τους προλετάριους», αλλά κυριάρχησε στον εαυτό του. Δεν αισθανόταν απόλυτα σίγουρος ότι αυτή η παρατήρηση ήταν ορθόδοξη. 0 Σάιμ, πάντως, μάντεψε τι επρόκειτο να πει.
«Οι προλετάριοι δεν είναι άνθρωποι», είπε αδιάφορα. «To 2050 —-ίσως ακόμα νωρίτερα— η Παλαιά Ομιλία θα έχει εξαφανιστεί. Όλη η λογοτεχνία του παρελθόντος θα έχει καταστραφεί. 0 Τσώ-σερ, ο Σαίξπηρ, ο Μίλτον, ο Μπάυρον —θα υπάρχουν μόνο σε εκδόσεις της Νέας Ομιλίας, και δεν θα έχουν μόνο μεταβληθεί σε κάτι διαφορετικό, αλλά θα είναι εντελώς το αντίθετο απ' ό,τι λέγαμε πως ήταν. Ακόμα και η λογοτεχνία του Κόμματος θ' αλλάξει. Και τα συνθήματα θ' αλλάξουν. Πώς θα μπορεί να υπάρχει το σύνθημα "η ελευθερία είναι σκλαβιά", όταν η ιδέα της ελευθερίας θα έχει καταργηθεί;. To όλο κλίμα της σκέψης θα είναι διαφορετικό. Στην πραγματικότητα, δεν θα υπάρχει σκέψη όπως την εννοούμε τώρα. Ορθοδοξία σημαίνει να μη σκέφτεσαι — δεν υπάρχει λόγος να σκέ-φτεσαι. Ορθοδοξία είναι η έλλειψη συνείδησης».



Σχόλιο-----> WTF?
the end

Άβαταρ μέλους
alekhine
Δημοσιεύσεις: 12465
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 14:36
Phorum.gr user: alekhine
Τοποθεσία: Highway to ΚΤΕΛ

Re: Αποσπάσματα

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από alekhine » 14 Απρ 2018, 13:48

το τελειωσες το βιβλιαρακι η ακομα?
πατησιωτης έγραψε:
10 Μαρ 2021, 20:59
Ο Σημίτης είναι η συνέχεια του Κωνσταντίνου Καραμανλή,στην Ευρώπη,στα ελληνοτουρκικά,στο ανήκομεν εις την Δύσιν,στην οικονομία,παντού.

Άβαταρ μέλους
Πάνας
Δημοσιεύσεις: 13769
Εγγραφή: 30 Μαρ 2018, 21:08

Re: Αποσπάσματα

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Πάνας » 14 Απρ 2018, 13:53

Το τελείωσα.
the end

Άβαταρ μέλους
Χαοτικός
Δημοσιεύσεις: 22707
Εγγραφή: 09 Απρ 2018, 16:48
Phorum.gr user: Χαοτικός

Re: Αποσπάσματα

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Χαοτικός » 14 Απρ 2018, 13:57

Νέα ομιλία; Το 1984 είναι;

Και τι γίνεται με τη μαλακία που έλεγαν ότι είναι ρουφιάνος της ασφάλειας; Κάπου διάβασα ότι τελικά εν ισχύει.
Σαν σκουπίδια τυχαία χυμένα ο πιο όμορφος κόσμος.

Άβαταρ μέλους
Πάνας
Δημοσιεύσεις: 13769
Εγγραφή: 30 Μαρ 2018, 21:08

Re: Αποσπάσματα

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Πάνας » 14 Απρ 2018, 14:00

Αυτό δεν το τελείωσα, διαβάζοντας είπα να το μοιραστώ.
the end

kalorifer
Δημοσιεύσεις: 462
Εγγραφή: 05 Απρ 2018, 23:27

Re: Αποσπάσματα

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από kalorifer » 26 Απρ 2018, 00:07

Τα όρια της γλώσσας μου σημαίνουν τα όρια του κόσμου μου. Η λογική γεμίζει τον κόσμο. Τα όρια του κόσμου είναι και δικά της όρια.
Έτσι στη λογική δεν μπορούμε να πούμε: Αυτό και αυτό υπάρχει στον κόσμο, εκείνο δεν υπάρχει.
Με αυτό δηλαδή φανερά θα προυποθέταμε πως αποκλείουμε ορισμένες δυνατότητες, πράγμα που δεν μπορεί να συμβαίνει επειδή διαφορετικά η λογική θα έπρεπε να βγει έξω από τα όρια του κόσμου. Θα έπρεπε τότε δηλαδή να μπορεί να θεωρεί τα όρια αυτά και από την άλλη πλευρά. Αυτό που δεν μπορούμε να σκεφτούμε, είναι αυτό που δεν μπορούμε να σκεφτούμε Και δεν μπορούμε να πούμε αυτό που δεν μπορούμε να σκεφτούμε.
Αυτή η παρατήρηση δίνει το κλειδί για τη λύση του ζητήματος ως ποιο σημείο ο solipsismus είναι μια αλήθεια.
Αυτό δηλαδή που ο solipsismus εννοεί, είναι ολότελα σωστό, μόνο που δεν λέγεται, αλλά φανερώνεται.
Πώς ο κόσμος είναι ο κόσμος μου, αυτό φανερώνεται στο πώς τα όρια της γλώσσας (της γλώσσας που μόνος εγώ καταλαβαίνω) σημαίνουν τα όρια του κόσμου μου.
Βιτγκενστάιν, Τractatus

Άβαταρ μέλους
Χουργιατς
Δημοσιεύσεις: 6700
Εγγραφή: 02 Απρ 2018, 02:06

Re: Αποσπάσματα

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Χουργιατς » 26 Απρ 2018, 03:25

Πάνας έγραψε:
14 Απρ 2018, 13:22



παν μ'αρεσει που ξεκινάς να γράφεις με τελεία

Άβαταρ μέλους
Πάνας
Δημοσιεύσεις: 13769
Εγγραφή: 30 Μαρ 2018, 21:08

Re: Αποσπάσματα

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Πάνας » 26 Απρ 2018, 15:17

Χουργιατς έγραψε:
26 Απρ 2018, 03:25
Πάνας έγραψε:
14 Απρ 2018, 13:22



παν μ'αρεσει που ξεκινάς να γράφεις με τελεία
Ήθελα να κατεβάσω το κείμενο παρακάτω. Μου αρέσει που αρχίζεις την πρόταση με πεζό.
the end

kalorifer
Δημοσιεύσεις: 462
Εγγραφή: 05 Απρ 2018, 23:27

Re: Αποσπάσματα

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από kalorifer » 26 Απρ 2018, 22:21

I wanted to get out and walk eastward toward the park through the soft twillight but each time I tried to go I became entangled in some wild strident argument which pulled me back, as if with ropes, into my chair. Yet high over the city our line of yellow windows must have contributed their share of human secrecy to the casual watcher in the darkening streets, and I was him too, looking up and wondering. I was within and without, simutaneously enchanted and repelled by the inexhaustible variety of life.


The Great Gatsby, F.S.Fitzgerald

Άβαταρ μέλους
Ίακχος
Δημοσιεύσεις: 4707
Εγγραφή: 05 Απρ 2018, 15:26

Re: Αποσπάσματα

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ίακχος » 27 Απρ 2018, 14:27

"Στην πόλη εγώ οδηγώ την πονεμένη.
εγώ οδηγώ στη θλίψη την αιωνία,
εγώ εκεί που είν' οι κολασμένοι.
Κινεί τον Πλάστη μου ευδικία:
η ισχύς η θεία με έχει πλάσει,
η πρώτη αγάπη και η ύψιστη σοφία.
Πριν από με δεν ήτανε στην πλάση
παρά αιώνια πλάσματα κι εγώ εσαεί διαρκώ.
Ν΄ αφήσει κάθε ελπίδα όποιος περάσει"
Τα λόγια αυτά με χρώμα μαυρωπό
σε πόρτα είδα ψηλά να έχουν γραφτεί-
Κόλαση του Δάντη, Ασμα III

Άβαταρ μέλους
Albrecht
Δημοσιεύσεις: 4153
Εγγραφή: 18 Απρ 2018, 00:46
Phorum.gr user: Albrecht

Re: Αποσπάσματα

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Albrecht » 13 Οκτ 2018, 11:13

"Βρέθηκα σ' αυτό τον κόσμο μια μέρα που δεν ξέρω ποια ήταν, και μέχρι εκείνη τη στιγμή, από τότε προφανως που γεννήθηκα, έζησα χωρις να νιώθω. Σαν ρώτησα που βρισκόμουν, όλοι τους με αξαπάτησαν και όλοι τους αντέφασκαν μεταξυ τους. Σαν ζήτησα να μου πουν τι έπρεπε να κάνω, όλοι τους με ξεγέλασαν, κι ο καθένας τους μου είπε τα δικά του. Σαν, μην ξέροντας, σταμάτησα στο δρόμο, όλοι τους ξαφνιάστηκαν που δεν προχωρησα προς τα εκεί όπου κανείς δεν ήξερε τι υπήρχε, ή που δεν γύρισα πίσω - εγώ, που ξύπνησα στη διασταύρωση, δεν ήξερα από που ερχόμουν. Είδα ότι βρισκόμουν στη σκηνή και δεν ήξερα το ρόλο που οι άλλοι άρχισαν αμέσως να παίζουν, χωρίς κι αυτοί να τον ξέρουν. Είδα πως ήμουν ντυμένος ακόλουθος, και δεν μου έδωσαν τη βασίλισσα, ενοχοποιώντας με γι' αυτό. Είδα ότι κρατούσα στα χέρια το μήνυμα που έπρεπε να δώσω, κι όταν τους είπα πως το χαρτί ήταν λευκό, γέλασαν μαζί μου. Εξακολουθώ να μην ξέρω αν γέλασαν γιατί όλα τα χαρτιά είναι λευκά ή γιατί ολα τα μηνύματα είναι ήδη γνωστά."

Φερνάντο Πεσσόα - Το βιβλίο της ανησυχίας
Ζαποτέκος έγραψε:
19 Σεπ 2021, 08:42
GoBack έγραψε:
19 Σεπ 2021, 08:33
Γιατι ηταν τυχερο το γκολ;
Γιατί έτσι με συμφέρει να λέω

Γραφικός

Re: Αποσπάσματα

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Γραφικός » 28 Οκτ 2018, 09:08

Μπήκα να γράψω απόσπασμα από το βιβλίο της ανυσηχίας και βλέπω τον Albrecht να μ' έχει προλάβει για μια ανάρτηση :o . Τεσπα, το δικό μου απόσπασμα είναι διαφορετικό
Πολλές φορές, στη διάρκεια της ζωής μου που την καταπιέζουν οι περιστάσεις, μου έχει συμβεί, όταν θέλω να ελευθερωθώ από κάποιες απ' αυτές, να δω ξαφνικά να με περικυκλώνουν άλλες της ίδιας κατηγορίας, θαρρείς τελικά και υπάρχει μια εχθρότητα εναντίον μου στον αβέβαιο ιστό των πραγμάτων. Τραβάω από το στήθος μου ένα χέρι που με πνίγει. Βλέπω ότι το χέρι μου που μόλις τράβηξε το άλλο χέρι, έκανε με την κίνηση της απελευθέρωσης να γλιστρήσει γύρω από το λαιμό μου μια θηλιά. Απομακρύνω προσεκτικά τη θηλιά και με πνίγω με τα ίδια μου τα χέρια.
Το βιβλίο της ανυσηχίας
Φερνάντο Πεσσόα
Μετάφραση: Μαρία Παπαδήμα.

νύχτα

Re: Αποσπάσματα

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 08 Δεκ 2018, 01:34

Δ: Μ'αρέσουν οι ιστορίες όπου δεν ξέρουν ο ένας τον άλλον.
Αυτός είναι ξανθός, µεγάλη µύτη, µέτριο ύψος. Αυτή
µελαχρινή, σχιστά µάτια, µέτριο ύψος. Αυτός είναι 24, αυτή
3. Αυτός σπουδάζει Βιολογία, αυτή µαθαίνει να περπατάει.
Αυτός ταξιδεύει στην Ευρώπη, αυτή ταξιδεύει στη θάλασσα.
Αυτός µιλάει αγγλικά, αυτή λέει "Bonjour Madame Marie".
Αυτός παντρεύεται κι αυτή µένει έγκυος. Αυτός χάνει τον
πατέρα του κι αυτή βρίσκει τον πατέρα της. Αυτός λέει
«Περπατάω ασταµάτητα για µια βδοµάδα» κι αυτή λέει «Όλα θα
πάνε καλά». Αυτή µετακοµίζει στην Αθήνα, µετά στη Σερβία,
µετά στην Ιταλία, µετά στο Λονδίνο, µετά στην Πράγα, µετά
στις Βρυξέλλες, µετά στο Παρίσι, µετά στην Αθήνα, µετά στο
Λονδίνο. Αυτός µετακοµίζει στο Λονδίνο, µετά στο Βερολίνο,
µετά στην Κωνσταντινούπολη, µετά στις Βρυξέλλες, µετά στο
Παρίσι, µετά στο Λος Άντζελες. Όπου είναι κι οι δυο
ευτυχισµένοι αλλά σε άλλα µέρη. Όπου λένε κι οι δυο την
ίδια φράση αλλά σε άλλη στιγµή. Αυτός είναι 40 και αγοράζει
σπίτι. Έχει ένα διπλό σιδερένιο κρεβάτι, µια τεράστια
βιβλιοθήκη, ένα ξύλινο τραπέζι, ένα ζευγάρι κυάλια, ένα
ασπρόµαυρο πουλόβερ κι ένα κλιµατιστικό. Μένει δυο φορές τη
βδοµάδα µέσα και τις υπόλοιπες έξω. Γνωρίζει πολλούς
διαφορετικούς ανθρώπους και επαναλαµβάνει τον ίδιο µονόλογο
χίλιες φορές. Πάει κάπως έτσι: «Είµαι τόσο χαρούµενος που
σε γνώρισα. Τέλεια. Θέλω να παίξουµε µαζί τον Ρωµαίο και
την Ιουλιέττα στο µπαλκόνι. Θέλω να σε φιλάω για πολλή ώρα.
Θέλω να κολλήσω το κρύωµά σου. Θέλω να σε πάρω να σε πάρω
να σε πάρω. Θέλω να σε κοιτάω. Θέλω να είµαι εξαρτηµένος
από σένα». Αυτή µένει 5 φορές τη βδοµάδα µέσα και τις
υπόλοιπες µέσα. Επαναλαµβάνει τον ίδιο µονόλογο χίλιες
φορές. Πάει κάπως έτσι: «Περιµένω». Όπου αυτός δεν έχει
κινητό και µετράει τους τηλεφωνικούς θαλάµους που
χρησιµοποιεί κι αυτή µαθαίνει όλους τους τηλεφωνικούς
αριθµούς απέξω. Όπου δεν συναντιούνται ποτέ.


http://nkt.gr/play/75/5000-dihghmata/

Άβαταρ μέλους
Νατάσα
Δημοσιεύσεις: 5161
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 00:12

Re: Αποσπάσματα

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Νατάσα » 26 Φεβ 2019, 21:52

Δεν είναι απο βιβλίο, είναι ιστοριουλα ενός ταλαντούχου γραφιά του δικτύου. Έγραφε με το ψευδώνυμο Aspic.
Διαβάστε το, είναι απολαυστικό!

(χωρίς τίτλο)

Ήμουν εγώ, ήμουν ο ένας και ο μοναδικός, ήμουν το βασιλόπουλο. Για εμένα υπήρχε όλος ο κόσμος, να με υπηρετεί. Ήμουν τόσο ευχαριστημένος και κάθε φορά που σκεφτόμουν την μοναδικότητά μου μού άνοιγε η όρεξη και αμέσως δυό μεγάλα βυζιά κρέμονταν απο πάνω μου να τα θηλάσω. Δέν χρειαζόταν να κάνω τίποτα, απλώς να νοιώσω πείνα και αυτά ερχόντουσαν.
Μέχρι πού μιά μέρα που χάζευα αυτό που εξείχε ανάμεσα στα πόδια μου και σκεφτόμουν πώς ήταν το μόνο άσχημο πράγμα πάνω μου έτσι όπως κρέμεται σάν ψόφιο, αναρωτιόμουν άν χρησιμεύει κάπου και επειδή είχα προσέξει πώς όταν θήλαζα τα μεγάλα βυζιά σκλήραινε υπέθετα πώς θα είναι κάτι σάν αντλία με αντεπίστροφη βαλβίδα και με ένα εσωτερικό σωλήνα που συνδέεται με το στόμα μου για να βοηθάει να ρουφάω το γάλα πιο γρήγορα και να μήν το γυρίζω πίσω, υπάρχουν και αυτά τα δυό μπαλάκια βέβαια, άλλο πρόβλημα και αυτά, ούφ κουράστηκα άς γυρίσω πάλι στην μοναδικότητά μου και εκεί που σκεφτόμουν τι ωραίος και μοναδικός είμαι, πεινασα πάλι και άνοιξα το στομα για να έρθουν τα δυό μεγάλα βυζιά…
Να ρθουν τα δυό μεγάλα βυζιά είπα…τα δυο μεγάλα βυζιαααααα….ΝΤΡΙΙΙΙΙΝ…και ακούω το κουδούνι της πόρτας.
Διάολε τι είναι αυτό, ποιός ταράζει τον κόσμο μου και που είναι τα βυζιά να θηλάσω;
Τα επόμενα λεπτά ήταν σοκαριστικά για μένα. Ο κόσμος μου συνετρίβη, το μεγαλείο μου έγινε ένα με το πάτωμα. Τα βυζιά ήλθαν να τα θηλάσω αλλά μαζί με άλλα δυό ζευγάρια βυζιά που κρέμονταν λίγο παραπέρα, με άλλα δυό κακάσχημα στραβοχυμένα στόματα που τα θήλαζαν.
Μου κόπηκε η όρεξη αμέσως. Τι γίνεται εδώ; Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι γίνεται εδώ;
Άσε που τα άλλα βυζιά ήταν πιο παχουλά και στητά, ιδίως το ένα ζευγάρι ήταν τέλεια, λευκά και τροφαντά, καμμιά σχέση με αυτά που θήλαζα εγώ που ήταν ζαρωμένα, μαύρα και πεσμένα, σάν σακούλες σκουπιδιών με δυό θηλές στην κορυφή.
Τις επόμενες μέρες δέν είχα τοση όρεξη, ένοιωθα άρρωστος και πέρναγα την μέρα μου κοιτώντας αυτό το ηλίθιο εξάρτημα που κρεμόταν κάτω μου και πήγαινε πέρα δώθε. Μετά σκέφτηκα τα διπλανά βυζιά που κρέμονταν, μετά αυτό σκλήρυνε, γιατί σκλήρυνε; Και τότε μιά ιδέα μου πέρασε απο το μυαλό και μετα απο λίγες μέρες που βρέθηκαν όλα τα βυζια απαρτία πάλι την έβαλα σε δράση.
Κοιτάξα το ζευγάρι τα λευκά παχουλά βυζιά που κρέμονταν δίπλα μου και τους έβγαλα μιά τόσο τρυφερή φωνουλα για να τα γοητευσω…γκναουνιαουμαου… που έλιωσα και εγώ ο ίδιος απο την γλύκα. Περίμενα λίγο και πάλι έβγαλα την φωνουλα και τότε απλώς ένα χέρι μου χάιδεψε το μάγουλο. Αλλά τα ωραία λαχταριστά βυζιά δέν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, αντιθέτως ήρθαν αυτά που έρχονταν πάντα. Δέν είχα διάθεση να ρουφήξω γάλα απο αυτά όμως τώρα, εξ άλλου δέν θα μπορούσα και να ήθελα γιατί δέν λειτουργουσε και η αντλία που δέν είχε σκληρύνει καθόλου.
Και σάν να μήν έφτανε αυτό, είχα και την υποψία βλέποντας τα άλλα στόματα που ρουφούσαν λαίμαργα το γάλα και όπως έμαθα αρκετά αργότερα ανήκαν στα σιχαμένα ξαδέλφια μου, γιωργάκη και δημητράκη, πώς αυτό το γάλα ήταν πιο παχύ και μυρωδάτο απο το δικό μου. Απο τότε μου άρεσαν τα πράγματα των άλλων και θα έκανα ότι γινόταν για να τους τα αρπάξω.
Αγρίεψα, κοίταξα δολοφονικά τα δυό ξαδελφάκια μου στα μάτια, το ένα το πιο ηλίθιο φοβήθηκε και του πήγε ανάποδα το γάλα και το χτυπουσαν στην πλάτη για να συνέλθει, το αλλο, το αναισθητο, απλώς με κοίταξε αδιάφορα, έγλειψε μιά σταγόνα γάλα που του έτρεξε απο το στόμα και συνέχισε να ρουφάει λαίμαργα.
Απο τότε έβαλα στόχο στην ζωή μου να σκοτώσω τα ξαδελφάκια μου και να τους πάρω τα βυζιά που βύζαιναν. Αυτά έφταιγαν που ήρθαν σπίτι μου και μου χάλασαν τον τέλειο κόσμο μου, όχι εγώ.
Μεγάλωνα, μεγάλωνα, μεγάλωνα, μπουσουλάγαμε μαζί, τα έσπρωχνα τους ζουλαγα την μύτη και τους ζούμπιζα το κεφάλι, αλλά τα ξαδελφάκια μου δέν είχα καταφέρει να τα σκοτώσω ακόμη. Αλλά τα μισουσα αφόρητα. Δέν μπορούσα να καταλάβω γιατί σε έναν τόσο τέλειο κόσμο με ένα τόσο όμορφο πλάσμα σάν και μένα, να υπάρχουν και αυτά τα κακάσχημα να μου τον χαλάνε. Και μάλιστα να πίνουν και το καλύτερο γάλα απο τα ωραιότερα βυζιά.
Εν τω μεταξύ ακόμη δέν είχα καταλάβει που χρησιμεύει αυτό το ψόφιο που κρέμεται πάνω μου.
Επειδή τώρα όμως σκλήραινε μόνο όταν σκεφτομουν να σκοτώσω τα ξαδελφάκια μου, υπέθετα πώς με τον κατάλληλο χειρισμό εκτός απο αντλία θα μπορούσε να λειτουργεί και σάν εκτοξευτήρας που θα πέταγε με δύναμη τα δυό μπαλάκια που είχε δίπλα του. Ναι για αυτό υπήρχαν τα μπαλάκια και μάλιστα δύο, ένα για κάθε ξαδελφάκι, να τα φάνε στο δοξα πατρί να μήν ξαναμπουσουλήσουν ποτέ τους.
Μεγάλωνα, μεγάλωνα, μεγάλωνα, παίξαμε μαζί στις παιδικές χαρές, στις παραλίες, στα πάρκα.
Τους τράβαγα σφαλιάρες, τρικλοποδιές, τους έσπαγα τα φρένα στα ποδήλατα, τους βουτούσα το κεφάλι στο νερό, μα δέν τα είχα σκοτώσει ακόμη. Και κάθε φορά που με πιάνανε οι μεγάλοι (γιατί ήταν και μαρτυριάρηδες οι κατρούληδες και τα έλεγαν όλα στους μεγάλους), ρίχνανε σε μένα το φταίξιμο. Δέν μπορούσα να καταλάβω τους μεγάλους, γιατί να ρίχνουν σε μενα το φταίξιμο; Δέν είχα δίκιο να θέλω να τα ξεπαστρέψω, να τα διώξω απο τον κόσμο μου; Εγώ δέν ήμουν το ένα το μοναδικό,το βασιλόπουλο του παραμυθιού;
Μεγάλωνα, μεγάλωνα, μεγάλωνα, μεγαλώνανε και αυτά δυστυχώς, πήγαμε σχολείο μαζί, τα μισούσα αφόρητα, τα κλωτσούσα, τους πέταγα πέτρες, αλλα΄δέν τα είχα σκοτώσει ακόμη τα καταραμένα. Και τα μαρτύραγαν όλα στο δάσκαλο. Και αυτός τα ίδια σάν όλους τους μεγάλους, τα έριχνε όλα σε μένα. Δέν μίσησα το σχολείο όμως, αντιθέτως παρακολουθούσα με προσοχή τα μαθήματα έγινα καλός μαθητής και κατάλαβα πώς δέν με συνέφερε να τα σκοτώσω. Θα έκανα χειρότερη την θέση μου και έτσι παραιτήθηκα απο την ιδέα. Αυτή την αλλαγή την οφείλω στο σχολείο που με μόρφωσε.
Μεγάλωνα, μεγάλωνα, μεγάλωνα, μεγαλώνανε και αυτά, πηγαμε γυμνάσιο λύκειο, μέχρι που μιά μέρα κατάλαβα πώς λειτουργεί το εξάρτημα που κρέμεται όταν βρέθηκα απέναντι σε ένα ζευγάρι τεράστια βυζιά σε ένα ημισκοτεινό υπόγειο του κέντρου. Τελικά ήταν και αντλία και εκτοξευτήρας μαζί, μα να μήν το καταλάβω νωρίτερα!!!
Αλλα όταν έφθασα στην εκτόξευση, είδα το φώς το αληθινό που σημάδεψε την υπόλοιπη ζωή μου και την ζωή αυτών των δύσμοιρων ξαδελφών μου. Κατάλαβα ότι δέν θα τα σκοτώσω, ΘΑ ΤΑ ΓΑΜΗΣΩ. Αυτή ήταν η μόρφωση που μου χάρισε το γυμνάσιο και το λύκειο.
Δέν ήξερα ακόμη πώς, ήξερα όμως ότι θα το μάθαινα στο μέλλον.
Μεγαλώνα, μεγάλωνα, μεγάλωνα, σπουδάσαμε, πήγαμε στρατό, πιάσαμε δουλειά, τα μισουσα αφόρητα, δέν τα είχα γαμήσει ακόμη.
Έπιασα δουλειά σε μιά εφημερίδα στην φωτοσύνθεση. Αυτή την μέρα ήταν νωρίς το απόγευμα, δέν είχαν πλακώσει οι ειδήσεις και τα άρθρα ακόμη και βγάζαμε διανυκτευρεύοντα φαρμακεία και βενζινάδικα, γάμους και κηδείες.
Καθώς πέρναγα τα στοιχεία στο κομπιούτερ, ανάμεσα σε δυό κηδείες η μία κηδεύομεν τον πολυαγαπημένο μας παππού και η άλλη κηδεύομεν την πολυαγαπημένη μας γιαγιά, ένα κενό φωτίστηκε ξαφνικά και γράμματα και λέξεις άρχισαν να σχηματίζονται …κηδεύομεν τα πολυαγαπημένα μας ξαδελφάκια γιωργάκη και δημητράκη….τα τύπωσα στην κασέτα και την πήγα στο εμφανιστήριο, ποιός θα το έβλεπε;
Αυτό ήταν, είχα καταλάβει πιά τι έπρεπε να κάνω και οφειλόταν στην παιδεία που πήρα απο τις σπουδές μου και την ζωή έξω στην βιοπάλη.
Τις ώρες που δέν δουλεύω είμαι κλεισμένος στο σπίτι και γράφω ιστορίες για τα ξαδέλφια μου. Αυτός είμαι εγώ ο ένας και μοναδικός που γράφω και αυτός είναι ο κόσμος μου που ξαναγίνεται τέλειος γιατί μέσα σε αυτόν γαμάω πραγματικά τα ξαδέλφια μου, τα πολτοποιώ, τα εξαφανίζω, τα βάζω να κάνουν τα πιο απίστευτα πράγματα, να τσακίζονται σε γκρεμούς, να τα πατάει τραίνο, να αρρωσταίνουν απο λευχαιμία και να πουλάνε κεκάκια στις κηδείες, μέχρι να βλέπουν αναγκαστικά το σώου της κορομηλά.
Και όχι μόνο αυτό, όταν βγάλω τις ιστορίες σε βιβλίο και γίνω διάσημος, θα έχω τόσα λεφτά να φωνάζω γκναουνιαουμαου σε όποιο ζευγάρι βυζιά θέλω και αυτό να έρχεται αμέσως.
Και το εξάρτημα πάντα σκληρό, όρθιο, το πιο μεγάλο κυπαρίσσι στο τρίτο νεκροταφείο.
Και το μεγάλο μυστικό, δέν είχα ποτέ ξαδέλφια γιατί στην πραγματικότητα δέν είμαι ο άφαντος, αλλά ο αφρώνης που οι φίλοι με φωνάζουν παραφρώνη, που δανείστηκα απο αυτόν το κίνητρο για να γίνω μεγάλος, για αυτό μισώ αφόρητα τα ξαδέλφια του άφαντου και τον άφαντο τον ίδιο και εσάς και θα σας γαμήσω όλους, αλλα ούπς σας το είπα το μυστικό, όμως επειδή σας το είπα δέν θα το πιστέψετε, γιατί άν μου το λέγατε εσείς δέν θα το πίστευα εγώ και θα με γαμούσατε εσείς μετά.
Αλλά δέν τέλειωσαν εδω τα μυστικα, ουτε ο αφρώνης είμαι, γιατί είμαι η μαρία, που έχω τα δικά μου βυζιά και δέν χρειάζεται να καλοπιάνω άλλα, αλλά επειδή δέν έχω αντλία εκτοξευτήρα σας μισώ όλους και θα σας τα κόψω τα εξαρτήματα να μήν έχετε ούτε και εσείς.
Τι λές καλέ, ψέμματα, ο νικόλας είμαι ο ρωσοευαίσθητος, άντε ρε πλάκα κάνω ο άσπικ είμαι, ο ταλαίπωρος αναγνώστης είμαι που έτυχε να πέσω πάνω σας και θέλω να πάρω εκδίκηση, ποιός είμαι, ποιός είσαι, το βιβλίο ανήκει σε αυτόν που το γράφει, σε αυτόν που το διαβάζει ή σε αυτόν που το πληρώνει;
Ή σε αυτόν που του σκληραίνει το εξάρτημα αντλία- εκτοξευτήρας όταν το βλέπει;
Σε κανέναν δέν ανήκει. Το βιβλίο είναι μιά ανεξάρτητη οντότητα που φουντώνει απο επιθυμία να αυτοαναφλεγεί πρίν διαβαστεί.
Διότι κάθε βιβλίο που αναγνώστηκε είναι ένα αποτυχημένο βιβλίο που δέν κατάφερε να κρύψει τα μυστικά του.
Έχω και άλλο ένα μυστικό...

Aspic
Ας είναι καλά τα παράλληλα σύμπαντα.

Άβαταρ μέλους
aLiCat
Δημοσιεύσεις: 14874
Εγγραφή: 10 Σεπ 2018, 22:00

Re: Αποσπάσματα

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από aLiCat » 02 Μαρ 2019, 23:21

Εικόνα
ᓚᕠᗢ ᗢᕡᓗ

Απάντηση

Επιστροφή στο “Λογοτεχνία”

Phorum.com.gr : Αποποίηση Ευθυνών