έργα τέχνης που μας άγγιξαν

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Αργότερα ο Ρέμπραντ σοφά τοποθέτησε τον άγγελο πίσω από τον Αβραάμ.

[Ομελέτιος Δανιμαρκίας]

[αλασκα15++]

Ποιανού ζωγράφου είναι αυτό ;

[Ομελέτιος Δανιμαρκίας]

Ποιανού ζωγράφου είναι αυτό ;

Της Lori McNee.
Έχει μια πολύ όμορφη σειρά με πουλιά, γενικά.

[Κόκκορας]

[νύχτα]

[John Brown Gun Club]

The artist, Balthasar Klossowsi de Rola, or Balthus, had used the model, Thérèse Blanchard, the daughter of a neighboring Parisian restaurant worker, over the course of three years, making 10 paintings of her beginning in 1936, when she was 11. The image in question features her at 12 or 13, with her legs bent and slightly apart, her eyes closed, her thoughts seemingly lost to fantasy. Her skirt is hiked up to reveal a red lining and a pair of white cotton underwear.

A petition was begun by former art history major Mia Merrill to censor (though she doesn’t see this as censorship) this painting because it sexualized a child. Balthus painted something wrong.

Given the current climate around sexual assault and allegations that become more public each day, in showcasing this work for the masses without providing any type of clarification, The Met is, perhaps unintentionally, supporting voyeurism and the objectification of children.

I am not asking for this painting to be censored, destroyed or never seen again. I am asking The Met to seriously consider the implications of hanging particular pieces of art on their walls, and to be more conscientious in how they contextualize those pieces to the masses. This can be accomplished by either removing the piece from that particular gallery, or providing more context in the painting’s description. For example, a line as brief as, “some viewers find this piece offensive or disturbing, given Balthus’ artistic infatuation with young girls.”

[αλασκα15++]

Ποιανού ζωγράφου είναι αυτό ;

Της Lori McNee.
Έχει μια πολύ όμορφη σειρά με πουλιά, γενικά.

Την βρήκα στο ίντερνετ . Έκανε και πολλά τοπία

[νύχτα]

The artist, Balthasar Klossowsi de Rola, or Balthus, had used the model, Thérèse Blanchard, the daughter of a neighboring Parisian restaurant worker, over the course of three years, making 10 paintings of her beginning in 1936, when she was 11. The image in question features her at 12 or 13, with her legs bent and slightly apart, her eyes closed, her thoughts seemingly lost to fantasy. Her skirt is hiked up to reveal a red lining and a pair of white cotton underwear.

A petition was begun by former art history major Mia Merrill to censor (though she doesn’t see this as censorship) this painting because it sexualized a child. Balthus painted something wrong.

Given the current climate around sexual assault and allegations that become more public each day, in showcasing this work for the masses without providing any type of clarification, The Met is, perhaps unintentionally, supporting voyeurism and the objectification of children.

I am not asking for this painting to be censored, destroyed or never seen again. I am asking The Met to seriously consider the implications of hanging particular pieces of art on their walls, and to be more conscientious in how they contextualize those pieces to the masses. This can be accomplished by either removing the piece from that particular gallery, or providing more context in the painting’s description. For example, a line as brief as, “some viewers find this piece offensive or disturbing, given Balthus’ artistic infatuation with young girls.”

δεν ήξερα το στόρυ

[John Brown Gun Club]

δεν ήξερα το στόρυ

δεν ειναι το μονο εργο του με τετοιο θεμα, ο Μπαλτους ειχε εμμονη να ζωγραφιζει ημιγυμνα κοριτσακια σε αναρμοστες ποζες.

[αλασκα15++]

δεν ήξερα το στόρυ

δεν ειναι το μονο εργο του με τετοιο θεμα, ο Μπαλτους ειχε εμμονη να ζωγραφιζει ημιγυμνα κοριτσακια σε αναρμοστες ποζες.

Κάπου είχα διαβάσει πως υπεράσπισε τον εαυτό του λέγοντας πως με τα κοριτσάκια θέλει να δείξει το θεϊκό του ανθρώπου

[John Brown Gun Club]

δεν ήξερα το στόρυ

δεν ειναι το μονο εργο του με τετοιο θεμα, ο Μπαλτους ειχε εμμονη να ζωγραφιζει ημιγυμνα κοριτσακια σε αναρμοστες ποζες.

Κάπου είχα διαβάσει πως υπεράσπισε τον εαυτό του λέγοντας πως με τα κοριτσάκια θέλει να δείξει το θεϊκό του ανθρώπου

θα το δεχομουν, εαν δεν ηταν σε στασεις και ποζες ξεκαθαρα προκλητικες. Εχω διαβασει παντως πολυ πιο ευφανταστες δικαιολογιες απο παρομοιους ανωμαλους.

[AlienWay]

Εχω ρίξει ομηρικούς καυγάδες με έναν φίλο μου, απόφοιτο της Καλών Τεχνών, σχετικά με το αν το illustration θεωρείται τέχνη. Γιατί στη χώρα μας έχουμε τέτοιες αγκυλώσεις, που θεωρούμε ότι μια μουτζούρα σε καμβά μπορεί να είναι τέχνη, αλλά το illustration είναι -λέει- υπερβολικά εικονογραφικό.

Εδώ έχουμε ένα έργο του Luis Royo (γκουγκλάρετε να δείτε περισσότερα).



Τυχαία επιλογή. Ολα του τα έργα με αγγίζουν.

Από γυναίκες καλλιτέχνιδες υπάρχει η Victoria Frances.



η οποία είναι και πολύ μωρό



όπως και η Julie Bell, η γυναίκα του Boris Vallenjo.

Γενικά, το illustration μου αρέσει πολύ.

[ΓΑΛΗ]

Εμενα μου βγάζει μόνο μια βαριά κατάθλιψη και δεν βλέπω αυτά που λες την αναμονή ή την προσμονή
ότι κάτι στο τέλος θα αλλάξει γιατί δεν υπάρχει το βλέμμα που θα εστιάσει κάπου και σε κάτι το φωτεινό
τα σώματα και τα αντικείμενα είναι αφημένα και νεκρά κατά βάθος και δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ή ελπίδα πουθενά
ώστε να σωθούν από το βέβαιο τέλος κάθε εικόνα μας λέει για εκείνη την μοναξιά που βιώνει ένα σώμα λίγο πριν το τέλος

εικάζω ότι διαφορετικά έργα έχει ο καθένας μας στο μυαλό του
όταν σκέφτεται τον Χόπερ

πχ, δες αυτά, όλες οι φιγούρες είναι στραμμένες προς το φως,
και οι περισσότερες υπαινίσσονται κίνηση, εγρήγορση








επίσης, δεν μοιάζουν απόλυτα καθηλωμένες οι φιγούρες, όπως
για παράδειγμα οι σχεδόν νεκροζώντανες γυναίκες του Hammershøi,
ο οποίος επιλέγει να βλέπουμεμόνο τις πλάτες τους, και δίνουν την
αίσθηση πως είναι καρφωμένες στο πάτωμα, με μια αίσθηση παντελούς
έλλειψης διάθεσης δράσης, ακόμη και στο παρακάτω που η τύπισσα
κρατάει το δίσκο, μοιάζει σαν να πρόκειται να παραμείνει στο ίδιο σημείο
για μια αιωνιότητα



επέλεξα την σύγκριση μεταξύ αυτών των δύο, διότι και οι δύο
αγαπούν το φως, ο Χόππερ και το φυσικό, μα και τα φώτα της νύχτας,
ωστόσο υπάρχει τεράστια αντίθεση στις παλέτες τους

Προτιμώ την γυναίκα του Hammershøi και νομίζω ότι ο συγκεκριμένος πίνακας είναι ο καλύτερος της σειράς. Και βρίσκω καθηλωτικό τον τρόπο που στη συγκεκριμένη πένθιμη μουντάδα αναδεικνύεται ο λαιμός της γυναίκας. Όχι, δεν με παραπέμπει σε ακινησία αυτή η αίσθηση αλλά σε κάτι που μοιάζει με έντονη αίσθηση φυγής και όχι ακινησία.

Αντιθέτως, οι πίνακες του Hopper δεν με παραπέμπουν σε εγρήγορση ή οτιδήποτε άλλο αισιόδοξο αλλά σε παραιτημένους ανθρώπους, που το φως είναι κάτι που μπορούν να βλέπουν μόνον από μακριά.

[αλασκα15++]

Εχω ρίξει ομηρικούς καυγάδες με έναν φίλο μου, απόφοιτο της Καλών Τεχνών, σχετικά με το αν το illustration θεωρείται τέχνη. Γιατί στη χώρα μας έχουμε τέτοιες αγκυλώσεις, που θεωρούμε ότι μια μουτζούρα σε καμβά μπορεί να είναι τέχνη, αλλά το illustration είναι -λέει- υπερβολικά εικονογραφικό.

Εδώ έχουμε ένα έργο του Luis Royo (γκουγκλάρετε να δείτε περισσότερα).



Τυχαία επιλογή. Ολα του τα έργα με αγγίζουν.

Από γυναίκες καλλιτέχνιδες υπάρχει η Victoria Frances.



η οποία είναι και πολύ μωρό



όπως και η Julie Bell, η γυναίκα του Boris Vallenjo.

Γενικά, το illustration μου αρέσει πολύ.

Γιατί -κατά τη γνώμη του φίλου σου - αυτοί οι πίνακες είναι εικονογραφικοί; Τι εννοεί ;
Και αν πράγματι είναι , τότε γιατί το εικονογραφικό δεν θεωρείται τέχνη ;