Re: Νατουραλιστική vs Αφηρημένη Τέχνη
Δημοσιεύτηκε: 12 Σεπ 2018, 22:34
Να δω πως θα συμμαζέψουμε πάλι το μυαλό μας μετά από την καλοκαιρινή ραστώνη... Ακόμα ζέστες κάνει όμως!
Καλώς ήρθατε στο Phorum.com.gr Είμαστε εδώ πολλά ενεργά μέλη της διαδικτυακής κοινότητας του Phorum.gr που έκλεισε. Σας περιμένουμε όλους!
https://www.phorum.com.gr/
Όπως στην Αλίκη λοιπόν, κάνε ό,τι κι ο Λαγός:
Αυτό φίλοι και φιλενάδες αξίζει μια μικρή συζήτηση αφ εαυτού: η νοημοσύνη η οποία μπορεί να μην είναι νοημοσύνη αλλά πάλι είναι νοημοσύνη. Ή αν προτιμάτε, το πως μία αντίληψη της αντίληψης είναι το πως αντιλαμβανόμαστε την αντίληψη την ίδια.tipiti klop έγραψε: ↑29 Σεπ 2018, 13:42Υπάρχει λοιπόν ένας Μοναχικός Θεός (ο εγκέφαλος) , πίσω από τα Μάτια, ( πιο ισχυρός από την Αίσθηση), που εξακολουθεί και κραυγάζει, σε αυτήν που έχει το Κλειδί...
Αναζητώντας όλο και πιο πρωτοποριακούς αλγόριθμους
... στην κυριαρχία των ρομπότ πάνω στην ανθρώπινη νοημοσύνη
Καλή χρονιά σε όλους!!!!Χουργιατς έγραψε: ↑06 Ιαν 2019, 04:46
Η εικόνα αναφοράς ήταν το εξής έκτρωμα
Η εικόνα εμμονής ήταν το εξής έκτρωμα
...Και το αποτέλεσμα του βαθέος ονειρώματος ήταν το ακόλουθο.
...Το αποτέλεσμα είναι μία, σχεδόν ακριβής, εικόνα ενός τετραγωνικού δικτυώματος.
Συμμετρία -περίπου- και τάξη –περίπου- μέσα στο χάος.
Επαναλήψεις των ιδίων προτύπων μέσα στο τίποτε.
Ρυθμός.
Αυτό δεν θα μπορούσε να είναι και η ανθρώπινη ευφυία;
Η αναγνώριση του ρυθμού μέσα στο αντιληπτό χάος.
Οπότε, ναι το βαθύ ονείρωμα είναι ευφυές, στον ίδιο βαθμό που
η ευφυία είναι μια αξιοθρήνητη ανθρώπινη πλάνη.
tipiti klop έγραψε: ↑18 Ιαν 2019, 19:23To να εξομοιώνεις την ποίηση με την εικόνα πρότυπο του υπολογιστή, είναι με τη σειρά της, η δική σου ποιητική pathetic phallacy.
Όμως, από την άλλη πλευρά, το να υπάρχεις στον κόσμο, έχει λιγότερο να κάνει με ευφυΐα, και περισσότερο με τη ζωντανή και αναπνέουσα φύση της ύπαρξής μας.
Θα το πάω ένα βήμα παραπέρα. Η μοντέρνα τέχνη δεν έχει νόημα χωρίς την κλασσική αυστηρή μορφή.η μοντέρνα τέχνη, όταν αναζητά τις πρώτες γεωμετρικές εικόνες της πρώιμης νοημοσύνης μας, δεν τις καταγράφει φωτογραφικά, αλλά τις επενδύει με όλες τις επιθυμίες και τις απορρίψεις που υπόβοσκαν κάτω από αυτές
blackpaint έγραψε: ↑21 Απρ 2018, 10:23
Απο τις μετεπειτα αναρτησεις σου συμπεραινω πως δεν εχεις διδαχθει ποτε ιστορια της μοντερνας τεχνης σε ακαδημαικο πλαισιο. Εαν κανω λαθος, συγχωρεσε το θρασσος μου. Εαν ειχες ομως, ισως και να γνωριζες πως η μεθοδος απεικονισης που χρησιμοποιουσε ο Πικασσο και οι κυβιστες ηταν να ζωγραφιζουν το μοντελο τους χρησιμοποιωντας πολλες και διαφορετικες οπτικες γωνιες, προσπαθωντας να αποδοσουν πληθωρα οψεων προκειμενου να απεικονισουν σε βαθος: το απεικονιζομενο τεμαχιζεται, αναλυεται και επανασυντιθεται σε μια αφηρημενη εκδοχη της οψης. Ψηγματα αυτης της θεωριας βρισκονται στα τελευταια εργα του Σεζαν και αποκρυσταλωθηκαν σε μια θεωρια πολλαπλης προοπτικης, ταυτοχρονικοτητας και πολλαπλοτητας, εκφραζοντας ετσι εικαστικα την ταχυτητα και εκβιομηχανιση της εποχης τους και την πολυφωνια της μοντερνας κοινωνιας. Ο κυβισμος ηταν ενα ριζοσπαστικο καλλιτεχνικο κινημα μιας εποχης που υπηρχαν κινηματα που ηθελαν ν αλλαξουν τον κοσμο, και τα οποια απετυχαν. Ο κυβισμος πετυχε τουλαχιστον στο ν αλλαξει την τεχνη.
tipiti klop έγραψε: ↑20 Απρ 2018, 16:07Aς βάλουμε τα πράγματα σε λίγη τάξη. Έκανα την παρατήρηση κατ’ αρχήν, ότι οι τάσεις της ζωγραφικής, που σε αδρές γραμμές θεώρησα δυο (την αναπαραστατική και την αφηρημένη), φαίνονται να επαναλαμβάνονται κυκλικά στην ιστορία, τουλάχιστον όσον αφορά τη δυτική τέχνη: τα κυκλαδίτικα ειδώλια για παράδειγμα, αντικαταστάθηκαν από τις κλασσικές μορφές του ελληνορωμαϊσμού. Στο μεσαίωνα εγκαταλείπεται πάλι η φυσιοκρατική απεικόνιση μέσα στη βυζαντινή τέχνη. Η αναγέννηση την επαναφέρει ξανά και παραμένει ζωντανή, ακόμα και σε διάδοχες τάσεις στην τέχνη, όπως το μπαρόκ ή ο ρομαντισμός, ακόμα και ο ιμπρεσσιονισμός.
Όμως η αφηρημένη την εκθρονίζει πάλι.
Συμβαίνουν όντως τα πράγματα έτσι; Υπάρχει κάτι κοινό, για παράδειγμα, ανάμεσα στην κυκλαδική τέχνη και τη μοντέρνα, ή ακόμα περισσότερο ανάμεσα στη βυζαντινή και τη μοντέρνα, που να μας επιτρέπει να μιλήσουμε για μια «κυκλικότητα»;
Υπάρχει κάτι κοινό, ανάμεσα στην ελληνορωμαΙκή και την αναγεννησιακή τέχνη, ώστε και πάλι να μπορούμε να μιλήσουμε για μια «επανάληψη» ή μια "επι-στροφή" με την ευρεία έννοια του όρου;
Εγώ , και όχι μόνον εγώ, πιστεύω πως ναι.
Ο gassim και ο ST4841, όμως διαφωνούν. Πιστεύουν ότι η πορεία είναι γραμμική, διαλεκτική, το ποτάμι δεν γυρίζει ποτέ πίσω.
Αυτό όμως δεν είναι μια απάντηση χωρίς αντεπιχειρήματα. Ναι, σύμφωνοι, ο χρόνος κυλά πάντα προς τα μπρος, όμως ξανά και ξανά , η μέρα διαδέχεται τη νύχτα.
Έτσι, υπάρχει κάτι που δεν ακολουθεί ακριβώς μια γραμμικότητα, αλλά μπορεί και επανεμφανίζεται. Και αυτό το κάτι έχει πιο πολύ να κάνει με τις ανθρώπινες συγκινήσεις και την παράξενή τους εμμονή.
Το γεγονός λοιπόν ότι μπορεί να μας συγκινήσει η τέχνη των σπηλαίων, ή η κάποιων αιώνων αναγεννησιακή, δείχνει ότι υπάρχει στον πυρήνα τους κάτι θεμελιώδες, βαρύ και βραδύ, μια συγκινησιακή γλώσσα που διαπερνά τον χρόνο.
Και αυτή η γλώσσα έχει δυο εκφορές, έτσι περίπου όπως ο Νίτσε έσκυψε στην πολύ μακρινή από την εποχή του ποίηση της τραγωδίας, και μίλησε για δυο πνεύματα: το διονυσιακό και το απολλώνειο.
Ναι υπάρχει μια διαμάχη που συνεχίζεται, και αφού μιλάμε για συγκινήσεις, αυτό δεν είναι απλά θέμα τέχνης και ιστορίας αλλά κατά βάθος, η υπόθεση του καθενός από μας.
Θα προσπαθήσω να δείξω ότι η βυζαντινή και η μοντέρνα τέχνη μοιράζονται κάτι βαθειά κοινό, που αντιτίθεται στην ενδιάμεση φυσιοκρατία της αναγέννησης, να αποδείξω επομένως αυτήν την επαναληπτικότητα. Η μετάβαση από το σκότος στο φως, και πάλι πίσω, μόνο που αυτό δε γίνεται απρόσκοπτα, φυσικά, αλλά ίσως με τον πονεμένο τρόπο των ανθρώπων όπου, όπως θα έλεγε ο Jim Morisson:
You know the day destroys the night, night devides the day.