gassim έγραψε: ↑25 Οκτ 2020, 20:54
Jolly Roger έγραψε: ↑25 Οκτ 2020, 17:43
Ειλικρινής, αν μη τι άλλο, που λέει ορθά κοφτά ότι κομμουνιστής έγινε επειδή στο ΚΚ ήταν όλοι οι φίλοι του καλλιτέχνες. Από πολιτική, πάντως, δε σκάμπαζε πολλά, και φαίνεται αυτό από το παρακάτω απόσπασμα της συνέντευξης που έδωσε το 1935 στον Κριστιάν Ζερβός:
"There ought to be an absolute dictatorship […] a dictatorship of one painter […] to suppress all those who have betrayed us, to suppress the cheaters, to suppress the tricks, to suppress mannerisms, to suppress charms, to suppress history, to suppress heap of other things. But common sense always get away with it. Above all, let's have a revolution against that! The true dictator will always be conquered by the dictatorship of common sense […] and may be not!"
Ιδεολογικά, δηλαδή, ήταν ο κλασικός εκκεντρικός "αντιμικροαστός μικροαστός" μοντερνιστής καλλιτέχνης εκείνης της εποχής, που απολυτοποιεί την τέχνη, αισθητικοποιεί την πολιτική και ελπίζει σε έναν "βασιλιά-φιλόσοφο-καλλιτέχνη". Θυμίζει εκείνον το Γερμανό εξπρεσιονιστή, τον Κουρτ Χίλερ, που διακήρυττε ότι η επανάσταση θα έρθει όταν ο Κάιζερ δώσει τίτλο ευγενείας στον Χάινριχ Μαν και όταν καγκελάριος της Γερμανίας γίνει ένας ζωγράφος (τελικά αυτό έγινε, το 1933, αλλά με τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που νόμιζε ο εξπρεσιονιστής μας στο μανιφέστο του). Ή εκείνο το Ρώσο συμβολιστή, το Βαλέρι Μπριούσοφ, που έλεγε ότι θέλουμε έναν Αττίλα με τους Ούννους του, να διαλύσουν κάθε τι παλιό και βρώμικο και να το ξαναφτιάξουν καινούριο και ολοκάθαρο.
Με την εκκεντρικότητα που κουβαλούσε ο Πάμπλο, όλες οι ιδεολογίες του φαίνονταν μικρές μπροστά στην Τέχνη, και φυσικά δε γίνεται να ειπωθεί ότι ήταν συνειδητοποιημένος κομμουνιστής, απλά ένας αστός που γοητεύτηκε από τη δυναμική και την επαναστατικότητα που εξέπεμπε εκείνη την εποχή το Κίνημα.
Δεν ξέρω αν ήταν συνειδητοποιημένος ή οχι κομμουνιστής αλλά το απόσπασμα που παρέθεσες δεν έχει καμία σχέση με τις πολιτικές του απόψεις. Αναφέρεται στην δημιουργική/καλλιτεχνική διαδικασία.
Κσι ναι και όχι. Στο απόσπασμα (εδώ
ολόκληρο) ο Πικάσο βγάζει πικρία για το ότι "στις επαναστατικές χώρες" (όπως τις ονομάζει) η εκπαίδευση των μαζών δίνει έμφαση στην κλασική παιδεία και ειδικά στα μουσεία. Κάτι που ο Πικάσο θεωρεί ότι δεν πρέπει να γίνεται, γιατί τα μουσεία είναι παρωχημένα κατά τη γνώμη του (μιλώντας για "μουσεία" εννοεί όλη την κλασική πολιτιστική κληρονομιά) και μια επαναστατική κοινωνία πρέπει να τα ξεφορτώνεται όλα αυτά και να κοιτάει προς μια καθαρτική ουτοπία "χωρίς παρελθόν". Κοινώς, κάνει ό,τι πολλοί σύγχρονοί του μοντερνιστές: ταυτίζει το προσωπικό του ιδεώδες για το μέλλον της τέχνης και της δημιουργικής διαδικασίας, με το πολιτικά επαναστατικό.
οπότε ναι, για δημιουργική διαδικασία μιλάει (επιφανειακά) αλλά τις πεποιθήσεις του γι' αυτή τις ανάγει και σε κοσμοθεωρία για το τι πρέπει να κάνουν "οι επαναστατικές χώρες". Ο τυπικός μοντερνιστής αυτό πίστευε, πως ό,τι είναι καλό για την τέχνη, αυτομάτως είναι καλό και για την κοινωνία. Και γι' αυτό ο Π. μετά έγινε και κομμουνιστής, γιατί όλοι οι καλλιτέχνες φίλοι του ήταν κομμουνιστές, και θεώρησε ότι η τέχνη ακμάζει στον κομμουνισμό άρα και η ανθρωπότητα. Αν όλοι οι καλλιτέχνες φίλοι του γίνονταν φασίστες, το πιο πιθανό ήταν να γινόταν κι αυτός. Με τίποτα δε μπορεί να χαρακτηριστεί συνειδητός κομμουνιστής.
