Όταν η αρχαιοελληνική τέχνη του 1200 π.Χ. ξεφτυλίζει κάθε σύγχρονη εικαστική τέχνη

[hellegennes]

Έχει ενδιαφέρον το γεγονός οτι παραθέτεις φωτορεαλιστικό έργο δηλαδή εκπρόσωπο ενός κινήματος που δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρξει χωρίς την φωτογραφία ενώ ταυτόχρονα θεωρείς οτι η φωτογραφία δεν επηρέασε την ζωγραφική.

Πέραν τούτου ο φωτορεαλισμός δεν μακροημέρευσε και δεν είχε την επίδραση άλλων κινημάτων επειδή το μόνο που εξυπηρετεί είναι να ικανοποιεί το εγω των καλλιτεχνών που κερδίζουν τον θαυμασμό για την ικανότητα τους να κάνουν με το χέρι σε διάστημα μηνών, κάτι που η φωτογραφική μηχανή μπορεί να κάνει σε ένα δευτερόλεπτο.

Πρώτα απ' όλα, μια καλή φωτογραφία χρειάζεται συνήθως ώρες δουλειάς, όχι ένα δευτερόλεπτο. Δεύτερον, η φωτογραφία μπορεί να αποδώσει μόνο πράγματα που υπάρχουν εκείνην την στιγμή μπροστά στον φακό, όχι ό,τι καυλώσει στον δημιουργό.

Αν θέλω να αποδώσω 4 παιδιά να περπατάνε σαν χαμένα πάνω σε πτώματα 400 σκύλων σε έναν λόφο, όπου στο βάθος φαίνεται μια εκκλησία, ένας καταρράκτης και ένα σμήνος ψαρονιών σε σχηματισμό πτήσης, θα πρέπει να βρω αυτό το μέρος που έβγαλα από το κεφάλι μου, να βρω 4 παιδιά, να περιμένω να εμφανιστεί ένα σμήνος ψαρονιών και να σφάξω 400 σκυλιά για να τα αραδιάσω στον λόφο.

Η δικαιολογία ότι η φωτογραφία μπορεί να αντικαταστήσει την φωτορεαλιστική ζωγραφική είναι ακριβώς αυτό: δικαιολογία της κακιάς ώρας χωρίς καμμιά βάση. Η φωτογραφία δεν μπορεί να αποδώσει φανταστικές συνθέσεις. Μπορείς να προσπαθήσεις να σκηνοθετήσεις κάποια πράγματα, ακόμα και να φτιάξεις σκηνικά και props, αλλά η ίδια η ζωγραφική δεν έχει όρια. Μπορείς να απεικονίσεις ό,τι κατέβει στην κούτρα σου.

Ο φωτορεαλισμός είναι αποτέλεσμα αιώνων βελτίωσης τεχνικών απεικόνισης, δεν έχει άμεση σχέση με την φωτογραφία. Το πολύ να πεις ότι επιτάχυνε το κίνημα τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες που η φωτογραφία υψηλής ανάλυσης δεν είναι μόνο δείγμα 100 εξωφύλλων του National Geographic και έχεις την δυνατότητα να μελετήσεις πολλές εικόνες υψηλής ευκρίνειας, που είναι πιο εύκολο από το να προσπαθείς να αντιγράψεις την πραγματικότητα κοιτώντας την απευθείας. Ακόμη όμως και το 1990, φωτογραφία ευκρίνειας σαν τον πίνακα του Μόργκαν Φρίμαν, που παράθεσα, δεν υπήρχε περίπτωση να δεις εκτός αν ήταν εξώφυλλο περιοδικού υψηλής κυκλοφορίας.

Στο μεταξύ, εσείς όταν μιλάτε για επίδραση της φωτογραφίας λόγω φωτορεαλισμού, μιλάτε για 1,5 αιώνα πριν. Που οι φωτογραφίες ήταν έτσι:



Και οι πίνακες ζωγραφικής έτσι:

[gassim]

Έχει ενδιαφέρον το γεγονός οτι παραθέτεις φωτορεαλιστικό έργο δηλαδή εκπρόσωπο ενός κινήματος που δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρξει χωρίς την φωτογραφία ενώ ταυτόχρονα θεωρείς οτι η φωτογραφία δεν επηρέασε την ζωγραφική.

Πέραν τούτου ο φωτορεαλισμός δεν μακροημέρευσε και δεν είχε την επίδραση άλλων κινημάτων επειδή το μόνο που εξυπηρετεί είναι να ικανοποιεί το εγω των καλλιτεχνών που κερδίζουν τον θαυμασμό για την ικανότητα τους να κάνουν με το χέρι σε διάστημα μηνών, κάτι που η φωτογραφική μηχανή μπορεί να κάνει σε ένα δευτερόλεπτο.

Πρώτα απ' όλα, μια καλή φωτογραφία χρειάζεται συνήθως ώρες δουλειάς, όχι ένα δευτερόλεπτο. Δεύτερον, η φωτογραφία μπορεί να αποδώσει μόνο πράγματα που υπάρχουν εκείνην την στιγμή μπροστά στον φακό, όχι ό,τι καυλώσει στον δημιουργό.

Αν θέλω να αποδώσω 4 παιδιά να περπατάνε σαν χαμένα πάνω σε πτώματα 400 σκύλων σε έναν λόφο, όπου στο βάθος φαίνεται μια εκκλησία, ένας καταρράκτης και ένα σμήνος ψαρονιών σε σχηματισμό πτήσης, θα πρέπει να βρω αυτό το μέρος που έβγαλα από το κεφάλι μου, να βρω 4 παιδιά, να περιμένω να εμφανιστεί ένα σμήνος ψαρονιών και να σφάξω 400 σκυλιά για να τα αραδιάσω στον λόφο.

Η δικαιολογία ότι η φωτογραφία μπορεί να αντικαταστήσει την φωτορεαλιστική ζωγραφική είναι ακριβώς αυτό: δικαιολογία της κακιάς ώρας χωρίς καμμιά βάση. Η φωτογραφία δεν μπορεί να αποδώσει φανταστικές συνθέσεις. Μπορείς να προσπαθήσεις να σκηνοθετήσεις κάποια πράγματα, ακόμα και να φτιάξεις σκηνικά και props, αλλά η ίδια η ζωγραφική δεν έχει όρια. Μπορείς να απεικονίσεις ό,τι κατέβει στην κούτρα σου.

Ο φωτορεαλισμός είναι αποτέλεσμα αιώνων βελτίωσης τεχνικών απεικόνισης, δεν έχει άμεση σχέση με την φωτογραφία. Το πολύ να πεις ότι επιτάχυνε το κίνημα τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες που η φωτογραφία υψηλής ανάλυσης δεν είναι μόνο δείγμα 100 εξωφύλλων του National Geographic και έχεις την δυνατότητα να μελετήσεις πολλές εικόνες υψηλής ευκρίνειας, που είναι πιο εύκολο από το να προσπαθείς να αντιγράψεις την πραγματικότητα κοιτώντας την απευθείας. Ακόμη όμως και το 1990, φωτογραφία ευκρίνειας σαν τον πίνακα του Μόργκαν Φρίμαν, που παράθεσα, δεν υπήρχε περίπτωση να δεις εκτός αν ήταν εξώφυλλο περιοδικού υψηλής κυκλοφορίας.

Στο μεταξύ, εσείς όταν μιλάτε για επίδραση της φωτογραφίας λόγω φωτορεαλισμού, μιλάτε για 1,5 αιώνα πριν. Που οι φωτογραφίες ήταν έτσι:



Και οι πίνακες ζωγραφικής έτσι:

Ειναι κατι που μαλλον αγνοεις, το κινημα του φωτορεαλισμου αφορα αντιγραφη απο φωτογραφια. Οι φωτορεαλιστες ζωγραφοι δεν δουλευουν εκ του φυσικού, ουτε απο κατι που βγαζουν απο την φαντασια τους. Αντιγραφουν κατι που εχουν τραβηξει πρωτα φωτογραφια ή τελος παντων μιμουνται τον τροπο που απεικονιζεται κατι απο φωτογραφικη μηχανη. Αρα δεν υπαρχει φωτορεαλισμος χωρις φωτογραφικη μηχανη.
Ουτε φυσικα υπηρχε φωτορεαλισμος 1,5 αιωνες πριν. Ειναι κινημα που εμφανιστηκε καπου το 70 και ειναι κατι πολυ συγκεκριμενο, δεν ειναι γενικα κατι που μοιαζει αληθινο.

[hellegennes]

Εγώ όμως δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα σ' αυτήν την τεχνική, αναφέρομαι στην πρακτική φωτορεαλιστικής απεικόνισης με οποιοδήποτε μέσο.

[gassim]

Εγώ όμως δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα σ' αυτήν την τεχνική, αναφέρομαι στην πρακτική φωτορεαλιστικής απεικόνισης με οποιοδήποτε μέσο.

Οταν λεμε φωτορεαλισμο εννοουμε αντιγραφη απο φωτογραφια ανεξαρτητως μεσου και το εργο που εβαλες παραπανω και ξεκινησε την κουβεντα ειναι φωτορεαλιστικο πορτρετο. Ειναι επισης ευδιακριτη η θολουρα απο το μικρο βαθος πεδιου που μιμειται ο ζωγραφος. Κατι τετοιο δεν θα το εκανε ποτε ο βερμεερ ας πουμε.
Εσυ προφανως μιλας γενικα για την παραστατικη ζωγραφικη.

[ST48410]

Δεν συμφωνώ αλλά αυτά τα έχουμε πει αλλού αναλυτικά. Και όχι ένας καλοφτιαγμένο πορτραίτο από καλό ζωγράφο δεν έχει σχέση με την συγγραφή στίχων για ποπ τραγούδια. Μπορεί άνετα να κάνει σπουδαίο έργο γιατί όπως σου έγραψα και παραπάνω το θέμα είναι δευτερεύον. Ο τρόπος μετράει. Είναι δε τόσο δευτερεύον που συχνά ένας ζωγράφος κάνει αρκετές αυτοπροσωπογραφίες.

Εγώ μιλάω για την βιομηχανική παραγωγή πορτρέτων. Obviously, οι ζωγράφοι δεν σταμάτησαν να ζωγραφίζουν προσωπογραφίες γενικά. Λέω τι επηρέασε η έλευση της φωτογραφίας. Ότι επηρέασε οτιδήποτε άλλο είναι μύθος. Πολύ περισσότερο γιατί την εποχή που μιλάμε οι φωτογραφίες είχαν ποιότητα για γέλια.

Και οι στίχοι ενός ποπ τραγουδιού μπορεί να είναι σπουδαίο έργο. Δεν είναι όλοι οι στίχοι το ίδιο, άσχετα αν δημιουργήθηκαν για εμπορικό σκοπό ή όχι.

θα μπορούσες να συγκρίνεις την ελαφρά ποίηση με την ζωγραφική του δρόμου που κάθεσαι και σου φτιάχνει στα γρήγορα ένα πορτραίτο.

Η φωτογραφία ανεξαρτήτως κακής αρχικής ποιότητας επηρέασε. Κατάλαβαν κάποιοι ότι δεν έχει μέλλον το να ζωγραφίζεις φωτορεαλιστικά. Και την φωτογραφία να μην είχες, είχε εξαντληθεί κατά πολύ η διερεύνηση του πως θα πετύχεις πειστικό ρεαλιστικό αποτέλεσμα. Όταν ο κάθε καλλιτέχνης αναζητά προσωπικό τρόπο έκφρασης είναι νομοτελειακό ότι θα έχεις κάθε τόσο διαφορετικούς τρόπους αναπαράστασης του θέματός σου έως της πλήρους εξαφάνισης αναγνωρίσιμου αντικειμένου κάποιες δεκαετίες μετά.

[ST48410]

Όταν ο Σολωμός έγραφε τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν, το στυλ, η τεχνοτροπία και όλα τα τεχνικά χαρακτηριστικά του έργου ήταν ήδη χρονικά πολύ απομακρυσμένα από το καινούργιο. Με καλλιτεχνικά κριτήρια δεν έχει απολύτως τίποτα νέο. Πες μου τώρα ότι δεν είναι από τα σημαντικότερα έργα που γράφτηκαν στην ελληνική γλώσσα επειδή χρησιμοποίησε ρυθμό, ομοιοκαταληξία και στυλ αιώνων.

Δεν ήταν επίτευγμα; Δεν έχει αξία; Δεν μιλάω για συναισθηματική αξία επειδή είσαι Έλληνας.

Δεν είναι μόνο η ομοιοκαταληξία. Υπάρχουν πράγματα που γίνονται στην επιλογή των λέξεων, στην τριβή των συμφώνων, στον ρυθμό των τονισμένων συλλαβών. Και σε αυτά υπάρχουν επιτεύγματα. Απλά οι γνώσεις μου είναι πολύ περιορισμένες για να επεκταθώ παραπάνω. Αλλά να το πω πιο απλά. Το ίδιο ποίημα αν το έγραφε κάποιος σήμερα με το ίδιο σπουδαίο περιεχόμενο, θα είχε καλλιτεχνική αξία 0. Γιαυτό και δεν μπορείς να το γράψεις και να το παρουσιάσεις ως δικό σου αλλάζοντας ας πούμε 2-3 λέξεις εδώ κι εκεί. Ο καθένας μας θα μπορούσε να διατηρήσει το ρυθμό και να κάνει μικροαλλαγές χωρίς να αλλάξει ο χαρακτήρας και το ύφος του ποιήματος. Όμως κάτι τέτοιο δεν είναι αποδεκτό στα πλαίσια της σοβαρής τέχνης. Αν πραγματευτείς το ίδιο θέμα οφείλεις να το κάνεις με ξεκάθαρα δικό σου τρόπο.

Μα εσύ το συγκρίνεις με το να φτιάξω το ίδιο ακριβώς έργο με μικροπαραλλαγές, όχι με το να χρησιμοποιήσω το ίδιο στυλ, ρυθμό, ομοιοκαταληξία και όλα τα τεχνικά χαρακτηριστικά του ποιήματος αλλά με τελείως διαφορετικό θέμα.

Κανείς δεν είπε ότι είναι σπουδαίο έργο το να αντιγράφεις ήδη υπαρκτά έργα τέχνης. Εδώ συζητάμε για την ικανότητα να παράγεις σπουδαία έργα κλασικής τεχνοτροπίας.

Στο χώρο της σοβαρής δημιουργίας δεν δικαιούσαι να αντιγράψεις από ένα βαθμό και πάνω. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αναγκαστικά χρησιμοποιείς κάποια πράγματα από αυτά που βρίσκεις γύρω σου. Απαιτείται όμως να έχεις ξεκάθαρα την δική σου παρουσία, προσωπικότητα, κάτι που προφανώς πολύ μικρός αριθμός καλλιτεχνών το επιτυγχάνει. Και καθώς σου τόνισα αρκετές φορές ότι το θέμα, το περιεχόμενο είναι δευτερεύον (πχ όλοι μπορούμε να γράψουμε σήμερα ένα ποίημα για την πανδημία, το ότι θα γράψει κάποιος για αυτό δεν κατοχυρώνει ούτε καταξιώνει κανέναν), τότε αυτό που έχει σημασία είναι ο ιδιαίτερος και ευφυής τρόπος που θα το κάνεις. Ότι θα συνθέσεις τα ίδια υλικά που χρησιμοποιούν όλοι γύρω με έναν διαφορετικό, ιδιαίτερο, χαρακτηριστικό και έξυπνο τρόπο σε ένα ωραίο αποτέλεσμα.

Αυτό το κλασικής τεχνοτροπίας άστο.

[ST48410]

Μήπως μπορείς να πείς με λόγια όταν κοιτάς τον Πόλοκ τι σε εντυπωσιάζει ;;;

Τό πώς καταφέρνει να χύσει έτσι .το μελάνι ;;;

Με εντυπωσιάζει η δύναμη της φαντασίας και το θάρρος αυτών των ανθρώπων και για λόγους που δεν είναι της ώρας και άπτονται των πραγμάτων που αγαπώ στην μουσική, μου αρέσει και το τελικό αποτέλεσμα.

Εξηγώ. Πριν να γίνουν αυτά λίγοι άνθρωποι μπορούσαν να δεχθούν ότι νομίμως κάτι χαρακτηρίζεται ως έργο ζωγραφικής ενώ στην ουσία πρόκειται για οργανωμένο χύσιμο μπογιάς πάνω σε καμβά. Ακόμα κι αν το είχες σκεφτεί εσύ ή εγώ τότε, δεν θα τολμούσαμε να το κάναμε. Αυτό ανοίγει δρόμους διαφορετικής αντίληψης των πραγμάτων. Αυτή η διαφορετική θέαση/αντίληψη των πραγμάτων είναι ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που προσφέρει η σοβαρή τέχνη στον άνθρωπο.

Και φυσικά δεν έμεινε μόνο στην ιδέα. Έκανε έργα που χαρακτήρισαν μια εποχή. Δεν είναι λίγο. Αν κοιτάξεις προσεκτικά την ιστορία της τέχνης, δεν είναι καθόλου λίγο. Η πραγματική αποτίμηση της καλλιτεχνικής αξίας (όχι της εμπορικής) μπορεί να πάρει κάποιες δεκαετίες ακόμα.

[ST48410]

Φυσικα και ειναι σφραγιδα αλλα στα περιγραμματα των μορφων εβαλε διαφορετικη πυκνοτητα χρωματων (πολυ εντονο και μπουκωμενο σε αντιθεση με εντελως αραιο) ωστε να πετυχαινεται ακομη περισσοτερο η εννοια του βαθους.

δες το από άλλες φωτογραφίες γιατί μπορεί να σε ξεγελά

[ST48410]

Σήμερα η ζωγραφική θεωρείται πεθαμένη ως τέχνη όχι επειδή ο κόσμος δεν εκτιμάει τους πίνακες ή επειδή δεν υπάρχουν σπουδαίοι ζωγράφοι αλλά επειδή είναι τόσο παλιά που η εικαστική έρευνα αιώνων έχει εξαντλήσει τις πιθανότητες να εμφανιστεί ένα νέο σπουδαίο κίνημα.

Δεν συμφωνώ. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες στις περισσότερες εποχές αντιμετώπιζαν το ίδιο αδιέξοδο. Οι λίγοι και ικανοί έβρισκαν τον τρόπο να ανοίξουν νέους δρόμους. Γιατί να έχουν όλα εξαντληθεί; Επειδή δεν μπορούμε να φανταστούμε κάτι άλλο εμείς;
Είμαστε σε αιώνα με απίθανες δυνατότητες.

[ST48410]

και τι ακριβώς κάνει την τέχνη μεγάλη; Δηλαδή την παπαριά του Πικάσο τι ακριβώς την κάνει αξιόλογη πέρα από το ότι κάποιοι έχουν συμφωνήσει ότι οι πίνακες του πικάσο είναι αξιόλογοι;

Η αναγνώριση ευφυίας. Πρώτα πρέπει να δεις τι μπορεί να γίνει σε μια εποχή. Να έχεις μια γενική εικόνα της καλλιτεχνικής δημιουργίας εκείνης της δεκαετίας εδώ κι εκεί στον κόσμο. Μετά πρέπει να γνωρίζεις χοντρικά και τι προηγήθηκε που οδήγησε εκεί. Αφού λοιπόν καταλάβεις τι παραλαμβάνει ο κάθε δημιουργός από την εποχή του θα αρχίσεις να κρίνεις πόσο κούρασε το μυαλό του να μην αντιγράψει, να συνθέσει σωστά τα στοιχεία του σε μία ενότητα, να έχει χαρακτήρα το έργο του, να έχει την δική του υπογραφή κλπ κλπ. Όταν μπορείς να μιλήσεις για αυτά μπορείς να επιχειρηματολογήσεις αν αυτό είναι αποτέλεσμα της εργασίας κάποιου τυχαίου ή κάποιας σπουδαίας προσωπικότητας.

Αν εσύ το θεωρείς μια ράντομ ανοησία καλείσαι να μας το αποδείξεις φέρνοντάς τέτοια έργα από ανοησίες που έκαναν άλλοι 100, 200, 300 κλπ χρόνια πριν. Δεν θα βρεις. Γιατί δεν πρόκειται για μια τυχαία κουταμάρα που έκανε κάποιος για φιγούρα. Χρειάστηκαν συγκεκριμένα ιστορικά προηγούμενα για να φτάσει κάποιος να διανοηθεί ότι μπορεί να ζωγραφίσει έτσι.

[Αρίστος]

Φυσικα και ειναι σφραγιδα αλλα στα περιγραμματα των μορφων εβαλε διαφορετικη πυκνοτητα χρωματων (πολυ εντονο και μπουκωμενο σε αντιθεση με εντελως αραιο) ωστε να πετυχαινεται ακομη περισσοτερο η εννοια του βαθους.

δες το από άλλες φωτογραφίες γιατί μπορεί να σε ξεγελά

Δυστυχως εχουν πολυ χαμηλοτερη αναλυση και δεν φαινεται τιποτα.

.

[ST48410]

όλα αυτά τα έκαναν και ζωγράφοι χωρίς να παράγουν βλακείες όμως. Αν η τέχνη θέλει να την αναλύσεις είναι για πέταμα, Τα συναισθήματα δεν έχουν σχέση με επιστήμες, λογική, γνώση.

Δεν σου είπε κανείς να κάθεσαι να αναλύεις την τέχνη. Ακόμα και οι πίνακες που δεν σου αρέσουν καθόλου προκαλούν κάποια συναισθήματα και είναι φτιαγμένοι έτσι ώστε να γίνεται αυτό. Η τέχνη δεν χρειάζεται να την αναλύσεις για να την απολαύσεις. Άλλο όμως αυτό και άλλο να θέτεις θέματα αξίας ή να λες ότι κάτι είναι σκουπίδι. Αν είναι να γίνει αξιολόγηση προφανώς και χρειάζεται ανάλυση.

Δεν μπορώ να καταλάβω όλους εσάς πως φαντάζεστε ότι κάποιος δίνει εκατομμύρια για ένα πίνακα, ότι το κάνει με αφέλεια χωρίς να ρωτήσει 5 ανθρώπους που ξέρουν να του συστήσουν που να επενδύσει.

Να προσθέσω επίσης ότι τα συναισθήματα μπορούν να προκληθούν και από εξωκαλλιτεχνικές αιτίες πχ επειδή το συγκεκριμένο τραγούδι μου θυμίζει τη συχωρεμένη γιαγιά μου. Δεν αποτελούν απόδειξη κανενός είδους αξίας.

[ST48410]

Η τεχνη του χαρακτη και ζωγραφου της μινωικης ασπιδας μπορει να γεννησει δεος σε καθε ανθρωπο καθε εποχης, φιλοτεχνο η οχι, εχει μεσα της την εννοια του καλλους, οτι και να σημαινει αυτο, ακομη και αν σημαινει την τελεια αποδοση της πλαστικοτητας και της ορμης των σωματων.

Αντιθετα η τεχνη του Πικασο απευθυνεται μονο σε ενα πολυ ειδικο κοινο, κατα πολυ μικροτερο του 1%, που ενδεχομενως και η πλειοψηφια του να νομιζει οτι βλεπει αλλα πραγματα απο αυτα που ζωγραφισε ο καλλιτεχνης.

Χρειαζομαστε τεχνη και για τα δυο κοινα αλλα η τεχνη που εκπαιδευει συνολικα την ανθρωποτητα προς την ομορφια ειναι η τεχνη του Μινωιτη ζωγραφου. Και επειδη η εποχη μας εχει τεχνη που απευθυνεται στο 0,001% του πληθυσμου γι' αυτο και οι υπολοιποι εχουν γινει στουρναρια που ονειρευονται να γινουν μπραβοι σε νυχτερινα μαγαζια, μαφιοζοι και βιζιτουδες πολυτελειας.

.

Θα έλεγα να διαβάσεις το λινκ που σου έστειλα εχθές. Το παραπάνω ποστ έχει μπλεγμένα πάρα πολλά πράγματα. Δε φτάνουν 5 σελίδες να τα ξεμπλέξουμε και δεν θα είναι εύκολο αν έχεις παγιωμένες απόψεις. Κράτα μόνο ότι αν ξεκινήσεις να κάνεις γενικεύσεις για την λειτουργία της τέχνης με βάση αυτά που σου αρέσουν, το πιθανότερο είναι να καταλήξεις σε λάθος συμπεράσματα.

[ST48410]

Προφανώς είναι κάποιο μαγικό χρώμα που διατηρήθηκε ανέπαφο 3200 χρόνια, ενώ ταυτόχρονα δεν έχει διατηρηθεί καμία ζωγραφική απο τον πεμπτο αιώνα πΧ.

Απλά να πούμε ότι η φώτο αυτή δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που βλέπουμε με γυμνό μάτι. Έχει αυξηθεί πολύ το contrast για να διακρίνεται καλύτερα το σχήμα στην λεπτομέρειά του. Δες παραπάνω πως δείχνει

[ST48410]

Ενα 10% ξερει μονο τη Γκουερνικα, ενα 1% εχει δει και τις κυριες της Αβινιον και ΠΟΛΥ κατω του 1% (σε πλανητικο επιπεδο) εχει εντρυφησει στην τεχνη του. Δεν ειναι η συζητηση για τους φιλοτεχνους της Νεας Υορκης και του Αμστερνταμ.

Δεν μετράνε αυτά τα πράγματα έτσι. Αν επρόκειτο για εμπορική τέχνη προορισμένη να πουλήσει να κάνεις μια τέτοια σύγκριση του στυλ η Μαντόνα πούλησε τόσους δίσκους και ο Πρίνς τόσους. Εδώ αυτά είναι παντελώς αδιάφορα. Υπάρχουν περιπτώσεις καλλιτεχνών που πέρασαν δεκαετίες ή άλλαξε αιώνες πριν κατανοηθεί το έργο τους.