Οι πίνακες του Αδόλφου Χίτλερ

[ST48410]

Χρωστάω κι άλλο ένα σεντονάκι αύριο που θα ξεκαθαρίσει λίγο καλύτερα το που στέκεται η κινηματογραφική μουσική και μετά όλα θα μπουν στη θέση τους.

[Chilloutbuddy]

σεντόνι #17 (προς Chilloutbuddy)

Kατ'αρχάς τα γιαπωνέζικα προϊόντα άστα λίγο στην άκρη γιατί είναι ειδική περίπτωση. Μιλάμε για ένα νησί που δημιούργησε πολιτισμό ενώ ήταν αποκομμένο από τον πλανήτη για αιώνες, η αισθητική που έχει γραφτεί στη συλλογική τους μνήμη είναι διαφορετική. Αυτό το Πρίους που εμένα μου εμένα οπτικά μου κάνει μόνο για να τσουγκρίζεις πασχαλινά αυγά, σε έναν Ιάπωνα μπορεί να φαίνεται όμορφο για λόγους που δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβω χωρίς να περάσω μισή ζωή βλέποντας anime και μάσκες σαμουράϊ.

Τα ρολόγια που έβαλες ξέρεις ποιός είναι ο χρήστης για τον οποίο σχεδιάστηκαν και η χρήση για την οποία σχεδιάστηκαν; Είναι συλλέκτες, και η χρήση τους είναι να μη φορεθούν ποτέ, εκτός αν είσαι κανένας ράπερ. Αν καταλάβεις το χρήστη και τη χρήση θα αρχίσει να έχει περισσότερο νόημα και λογική το σχέδιό τους.

Τα προϊόντα που ονόμασα ενδεικτικά είναι τα επιτυχημένα προϊόντα, τόσο επιτυχημένα που ανέβασαν τιμή στο Θεό προκειμένου να φρενάρουν τη ζήτηση, και σε κάποια όπως το σαμπμάρινερ δε φρέναρε καν, η Ρόλεξ πουλάει όσα μπορεί να βγάλει σε οποιαδήποτε σχεδόν τιμή. Αυτά είναι τα προϊόντα που όρισαν την αγορά σχεδιαστικά και αισθητικά, τα υπόλοιπα προϊόντα στην κατηγορία τους είναι παράγωγα και απομιμήσεις που προσπαθούν να μπουν στο πάρτι.

Θυμήσουν ένα πράγμα: αν πάρεις έναν Πυγμαίο της Αφρικής και έναν πανύψηλο Σκανδιναβό, παρά τις εξωτερικές διαφορές εξακολουθούν να έχουν 96.4% το ίδιο DNA. Όταν λέω βιομηχανικό design αναφέρομαι στο 96.4%, τα υπόλοιπα είναι αμπαλάζ.

[Isildur]

σεντόνι #17 (προς Chilloutbuddy)

SpoilerShow

Kατ'αρχάς τα γιαπωνέζικα προϊόντα άστα λίγο στην άκρη γιατί είναι ειδική περίπτωση. Μιλάμε για ένα νησί που δημιούργησε πολιτισμό ενώ ήταν αποκομμένο από τον πλανήτη για αιώνες, η αισθητική που έχει γραφτεί στη συλλογική τους μνήμη είναι διαφορετική. Αυτό το Πρίους που εμένα μου εμένα οπτικά μου κάνει μόνο για να τσουγκρίζεις πασχαλινά αυγά, σε έναν Ιάπωνα μπορεί να φαίνεται όμορφο για λόγους που δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβω χωρίς να περάσω μισή ζωή βλέποντας anime και μάσκες σαμουράϊ.

Τα ρολόγια που έβαλες ξέρεις ποιός είναι ο χρήστης για τον οποίο σχεδιάστηκαν και η χρήση για την οποία σχεδιάστηκαν; Είναι συλλέκτες, και η χρήση τους είναι να μη φορεθούν ποτέ, εκτός αν είσαι κανένας ράπερ. Αν καταλάβεις το χρήστη και τη χρήση θα αρχίσει να έχει περισσότερο νόημα και λογική το σχέδιό τους.

Τα προϊόντα που ονόμασα ενδεικτικά είναι τα επιτυχημένα προϊόντα, τόσο επιτυχημένα που ανέβασαν τιμή στο Θεό προκειμένου να φρενάρουν τη ζήτηση, και σε κάποια όπως το σαμπμάρινερ δε φρέναρε καν, η Ρόλεξ πουλάει όσα μπορεί να βγάλει σε οποιαδήποτε σχεδόν τιμή. Αυτά είναι τα προϊόντα που όρισαν την αγορά σχεδιαστικά και αισθητικά, τα υπόλοιπα προϊόντα στην κατηγορία τους είναι παράγωγα και απομιμήσεις που προσπαθούν να μπουν στο πάρτι.

Θυμήσουν ένα πράγμα: αν πάρεις έναν Πυγμαίο της Αφρικής και έναν πανύψηλο Σκανδιναβό, παρά τις εξωτερικές διαφορές εξακολουθούν να έχουν 96.4% το ίδιο DNA. Όταν λέω βιομηχανικό design αναφέρομαι στο 96.4%, τα υπόλοιπα είναι αμπαλάζ.

Άσχετο με την κουβέντα σας και σόρυ, απλά νομίζω ότι το νούμερο που δίνεις είναι λάθος. Οι άνθρωποι έχουν 99,9 ίδιο dna, περίπου τόσο που λες απέχουμε από τους χιμπαντζήδες.

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

σεντόνι #17 (προς Chilloutbuddy)

Kατ'αρχάς τα γιαπωνέζικα προϊόντα άστα λίγο στην άκρη γιατί είναι ειδική περίπτωση. Μιλάμε για ένα νησί που δημιούργησε πολιτισμό ενώ ήταν αποκομμένο από τον πλανήτη για αιώνες, η αισθητική που έχει γραφτεί στη συλλογική τους μνήμη είναι διαφορετική. Αυτό το Πρίους που εμένα μου εμένα οπτικά μου κάνει μόνο για να τσουγκρίζεις πασχαλινά αυγά, σε έναν Ιάπωνα μπορεί να φαίνεται όμορφο για λόγους που δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβω χωρίς να περάσω μισή ζωή βλέποντας anime και μάσκες σαμουράϊ.

Τα ρολόγια που έβαλες ξέρεις ποιός είναι ο χρήστης για τον οποίο σχεδιάστηκαν και η χρήση για την οποία σχεδιάστηκαν; Είναι συλλέκτες, και η χρήση τους είναι να μη φορεθούν ποτέ, εκτός αν είσαι κανένας ράπερ. Αν καταλάβεις το χρήστη και τη χρήση θα αρχίσει να έχει περισσότερο νόημα και λογική το σχέδιό τους.

Τα προϊόντα που ονόμασα ενδεικτικά είναι τα επιτυχημένα προϊόντα, τόσο επιτυχημένα που ανέβασαν τιμή στο Θεό προκειμένου να φρενάρουν τη ζήτηση, και σε κάποια όπως το σαμπμάρινερ δε φρέναρε καν, η Ρόλεξ πουλάει όσα μπορεί να βγάλει σε οποιαδήποτε σχεδόν τιμή. Αυτά είναι τα προϊόντα που όρισαν την αγορά σχεδιαστικά και αισθητικά, τα υπόλοιπα προϊόντα στην κατηγορία τους είναι παράγωγα και απομιμήσεις που προσπαθούν να μπουν στο πάρτι.

Θυμήσουν ένα πράγμα: αν πάρεις έναν Πυγμαίο της Αφρικής και έναν πανύψηλο Σκανδιναβό, παρά τις εξωτερικές διαφορές εξακολουθούν να έχουν 96.4% το ίδιο DNA. Όταν λέω βιομηχανικό design αναφέρομαι στο 96.4%, τα υπόλοιπα είναι αμπαλάζ.

.


Νομίζω οτι η ομοιομορφία των αυτοκινήτων προέκυψε με γνώμονα την οικονομία δίνοντας στο προφίλ μιά αεροδυναμικότερη καμπύλη.....



Μιά απορία που είχα απο μικρός ήταν το γιατί μια εταιρία /χώρα δεν έβγαζε αυτοκίνητα με όψη στύλ Φερράρι κλπ φουτουριστίκ


με κινητήρες 1.000 - 1.400cc χωρίς τα ακριβά έξτρα των πραγματικών.....σε τιμή ίδια με των κοινών αυτοκινήτων.....


Αφού η πρέσα δεν κοστίζει παραπάνω αν αντί να πρεσάρει λαμαρίνα σε στύλ Ντεσεβώ πρεσσάρει Λαμποργκίνι.....


.

[Chilloutbuddy]

Νομίζω οτι η ομοιομορφία των αυτοκινήτων προέκυψε με γνώμονα την οικονομία δίνοντας στο προφίλ μιά αεροδυναμικότερη καμπύλη.....



Μιά απορία που είχα απο μικρός ήταν το γιατί μια εταιρία /χώρα δεν έβγαζε αυτοκίνητα με όψη στύλ Φερράρι κλπ φουτουριστίκ


με κινητήρες 1.000 - 1.400cc χωρίς τα ακριβά έξτρα των πραγματικών.....σε τιμή ίδια με των κοινών αυτοκινήτων.....


Αφού η πρέσα δεν κοστίζει παραπάνω αν αντί να πρεσάρει λαμαρίνα σε στύλ Ντεσεβώ πρεσσάρει Λαμποργκίνι.....


.

Ποιός θα τ'αγοράσει; Δε φτάνει να πουλήσεις 2-3, πρέπει να πουλήσεις δεκάδες χιλιάδες για να είναι βιώσιμο εμπορικά.

Φίλε δεν ξέρω αν έχεις καταλάβει, έχουμε κρίση παχυσαρκίας, αυτή είναι η πρώτη χρονιά στην ιστορία της ανθρωπότητας που πεθαίνουν περισσότεροι άνθρωποι επειδή τρώγαν πολύ από όσους πέθαναν από ασιτία. Είμαστε χοντροί, τελεία.
Ο περισσότερος κόσμος δεν μπορεί πλέον να διπλώσει το σώμα του για να μπει σε χαμηλό αυτοκίνητο, δυσκολεύεται, γιατί νομίζεις θέλουν όλοι SUV? Mην ακούς οι περισσότεροι που λένε για "το θέλω για τους χώρους", ψέμματα λένε, είναι χοντροί. Τους ίδιους χώρους με τα SUV έχουν τα station wagon και τα hatchback.

[ST48410]

Θυμήσουν ένα πράγμα: αν πάρεις έναν Πυγμαίο της Αφρικής και έναν πανύψηλο Σκανδιναβό, παρά τις εξωτερικές διαφορές εξακολουθούν να έχουν 96.4% το ίδιο DNA. Όταν λέω βιομηχανικό design αναφέρομαι στο 96.4%, τα υπόλοιπα είναι αμπαλάζ.

Αναρωτιόμουν γιατί διαφωνούμε τόση ώρα ενώ είναι προφανές ότι και στα ρολόγια του 500άρικου υπάρχουν μεγάλες διαφορές στην εξωτερική εμφάνιση. Αυτό που έγραψες το ξεκαθαρίζει. Εσύ εστιάζεις περισσότερο σε πράγματα που αφορούν και την λειτουργικότητα/το τεχνικό μέρος κι εγώ περισσότερο στην μορφή/το σχήμα του προϊόντος.

Το άλλο που είπες για τον Σκανδιναβό και τον Πυγμαίο είναι καλή πάσα για να προσθέσουμε κάτι που αφορά την Τέχνη.

Όταν λέμε ότι κάποιος είναι κορυφαίος δημιουργός ή ότι κάποιο έργο είναι αριστούργημα, αυτός ή αυτό διαφοροποιούνται κατά ένα πολύ ελάχιστο ποσοστό από τα μέτρια έργα/μέτριους καλλιτέχνες.

Δηλαδή κι ο μέτριος συνθέτης του Μπαρόκ ξέρει να συνθέτει, να γράφει από αυτά που γράφει κι ο Μπαχ, αφού τα περισσότερα πράγματα τα δίνει έτσι κι αλλιώς η κάθε εποχή (τι έργα γράφονται τότε, τι όργανα χρησιμοποιούν, πως οργανώνεται η μουσική γλώσσα, οι συντακτικές ιδιότητες του υλικού τους κλπ). Αυτό που κάνει τον Μπαχ να ξεχωρίζει είναι πολύ εξειδικευμένες και ιδιαίτερες λύσεις που δίνει εδώ κι εκεί, το ιδιαίτερο γούστο, η καλπάζουσα φαντασία, η ικανότητα να κάνει πιο σύνθετα πράγματα από τους γύρω, η επεξεργασία του θεματικού του υλικού που ουσιαστικά προαναγγέλλει πράγματα που θα γίνουν αργότερα και η χρήση της διαφωνίας που επίσης προηγείται της εποχής της.

Για να καταλάβεις πόσο δεν είχαν συναίσθηση της μεγαλοφυΐας του έχανε, και δουλειές ως κάντορας σε ναούς από άλλους πολύ πιο μέτριους. Έτσι κι αλλιώς δηλαδή στη Τέχνη ασχολούμαστε με κάποιους πολύ λίγους, τους κορυφαίους, μάλλον όχι με το σύνολο του έργου τους αλλά μέρος αυτού και σε αυτά τα έργα τέλος πάντων οι όποιες ευφυείς και καλόγουστες λύσεις αφορούν πράγματα που μπορεί να μην φαίνονται αν δεν υπάρχει κάποια τριβή με την εποχή και το είδος.

Όμως με αυτό τον τρόπο, οι σπουδαίοι εκείνοι άνθρωποι επηρεάζουν τις εξελίξεις και μαζί με άλλους σπουδαίους ανθρώπους αλλάζουν τον κόσμο μας.

[Chilloutbuddy]

ναι δε νομίζω ότι διαφωνήσαμε σε τίποτα

[ST48410]

Πίσω στα βασικά τώρα για να λύσουμε μια σειρά παρεξηγήσεων

Χοντρικά εδώ (Δύση )έχουμε τρία ήδη καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Α. Το πολύ παλαιό της συλλογικής δημιουργίας που ανάγεται και σε παλιότερες μορφές κοινωνικής οργάνωσης τύπου φυλής/ομάδας. Η όποια δημιουργία:

* Ανήκει σε όλους
* Συνδιαμορφώνεται
* Διατηρείται αναλλοίωτη ή με πολύ μικρές αλλαγές σε βάθος χρόνου
* Δεν αμφισβητεί τα παραδεδομένα
* Συνδέεται και καθρεφτίζει την ιστορία της ομάδας/φυλής. Αυτά που τους αρέσουν, αυτά που έζησαν κλπ

Σε ένα βαθμό αυτού του είδους η καλλιτεχνική δημιουργία παρατηρείται σε αυτό που γνωρίζουμε ως σήμερα σαν παραδοσιακή/δημοτική τέχνη.

Β. Την προσωπική/ατομική δημιουργία, κληροδότημα κάποιων αλλαγών που βλέπουμε να συντελούνται στην Αρχαία Ελλάδα και μετέπειτα να δίνουν αυτό που γνωρίζουμε ως Δυτικό Πολιτισμό. Εδώ η δημουργία:

* Είναι προσωπική. Για αυτό και υπογράφεται
* Προκειμένου να είναι προσωπική καθένας προσπαθεί να κάνει κάτι που δεν κάνουν οι άλλοι. Αυτό είναι η ατμομηχανή των διαρκών και γρήγορων εξελίξεων σε αυτή την τέχνη
* Αμφισβητεί ή προσπαθεί τουλάχιστον παραδεδομένους τύπους μορφοπλασίας και επινοεί νέους
* Δεν είναι κτήμα της ομάδας. Η ομάδα αρκετές φορές δυσκολεύεται να κατανοήσει, ειδικά αν ο καλλιτέχνης οδηγεί τις εξελίξεις.
* Δείχνει τις ικανότητες, το γούστο, τις γνώσεις, το ταλέντο αυτού που δημιουργεί

Αυτού του είδους η καλλιτεχνική πρακτική χαρακτηρίζει αυτό το οποίο λέμε σήμερα σοβαρή τέχνη. Κάπου μπορεί να το δεις και ως λόγια τέχνη. (Προφανώς δεν είναι τέχνη αποκλειστικά των λογίων)

Γ. Έχουμε όμως και την ενδιάμεση μορφή όπου το έργο:

* Είναι υπογεγραμμένο. Το φτιάχνει ο τάδε και τον ξέρουμε.
* Προσπαθεί να είναι προσωπικό αλλά μέχρι ένα σημείο, συνήθως επιφανειακό.
* Στις βασικές δομές και τα σχήματα που ακολουθεί αυτή η δημιουργία υπάρχει μεγάλος βαθμό τυποποίησης. Ο δέκτης/κοινό δεν πρέπει να προβληματιστεί. Πρέπει να του είναι γνώριμα/οικεία αυτά που θα δει/ακούσει. Να τα καταλαβαίνει και μάλιστα εύκολα, αλλιώς δεν θα διασκεδάσει
* Η τέχνη αυτή εξελίσσεται αλλά όχι με την ταχύτητα που αλλάζει η σοβαρή καλλιτεχνική δημιουργία. Αλλάζει αλλά κυρίως επιφανειακά και μετρημένα. Οι βασικές δομικές διαδικασίες πάνε πολύ πίσω για να είναι οικείες. Τραγούδια που ακούς σήμερα στηρίζονται σε αρμονία 3-4 αιώνων.
* Απευθύνεται στο κοινό και θέλει να απευθύνεται στο κατά το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό. Εδώ έπαιξαν ρόλο και κάποιες γενικότερες αλλαγές και κάποιες εφευρέσεις που έδωσαν περαιτέρω ώθηση στην εξάπλωση αυτής της τέχνης. Ραδιόφωνο, γραμμόφωνο για παράδειγμα. Η διάδοση των πληροφοριών και η ευκολία με την οποία μπορούσαν να ταξιδεύουν οι άνθρωποι.

Αυτού του είδους η πρακτική υπήρχε από πάρα πολύ παλιά. Όσο έχουμε πηγές. Αλλά χοντρικά από την στιγμή που έχεις μεγάλες πόλεις και συγκεντρώσεις εκεί πληθυσμών που αφήνουν τα χωριά τους, τον τόπο τους κλπ, η ανάγκη για τέτοια τέχνη έγινε ακόμα πιο πιεστική. Δεν θα κατέβει ο άλλος από το χωριό του και θα πάει ξαφνικά να διασκεδάσει ακούγοντας όπερες του Μότσαρτ και Ορατόρια του Μπαχ. Δεν γίνεται. Θέλει κάτι που να του θυμίζει τα δικά του και να το καταλαβαίνει. Χοντρικά εδώ μέσα βρίσκονται πολλά και ετερόκλητα πράγματα. Από το ρεμπέτικο και τη ντίσκο, μέχρι την ροκ, την τραπ, κοκ. Χοντρικά πάλι όλα αυτά μαζί περιγράφονται ως δημοφιλής/ελαφρά τέχνη.

Διευκρινήσεις:

1. Όταν κάτι λέμε ότι ανήκει στην δημοφιλή τέχνη δεν εννοούμε ότι είναι δημοφιλές, ότι πουλάει πολύ. Εννοούμε ότι φτιάχνεται για να είναι δημοφιλές, δηλαδή με μεγάλο βαθμό τυποποίησης ώστε να το καταλαβαίνει το κοινό στο οποίο απευθύνεται εύκολα. Μπορεί να γίνει σουξέ, μπορεί και να μην γίνει.

2. Ομοίως όροι σοβαρή και ελαφρά τέχνη δεν αναφέρονται στο περιεχόμενο αλλά στο βαθμό τυποποίησης, στις διαδικασίες κατασκευής. Δεν σημαίνει ότι να αποφασίσεις να γράψεις μία όπερα για τα Πάθη, θα είναι εξ ορισμού σοβαρή μουσική επειδή το κείμενο είναι τέτοιο. Να δούμε το αποτέλεσμα, να δούμε τι συνθετικές επιλογές έγιναν, να δούμε πόσο τυποποιημένες είναι στην εποχή που έγιναν και τότε θα κριθεί.

Αυτή είναι μια πολύ συχνή παρεξήγηση που γίνεται τόσο από καλλιτέχνες όσο και από το κοινό. Παίρνει ο άλλος ένα ποίημα του Καβάφη που ανήκει στην σοβαρή καλλιτεχνική δημιουργία, το μελοποιεί τέρμα τυποποιημένα σε γλώσσα 100-200 ετών και νομίζει ότι το τραγούδι που προκύπτει θα ανήκει ομοίως στη σοβαρή μουσική. Είναι η πιο συχνή παρεξήγηση που μπορείς να συναντήσεις και αφορά και αρκετά τραγούδια του Θεοδωράκη με μελοποιημένα γνωστά ποιήματα.

3. Οι όροι σοβαροί και ελαφρά τέχνη είναι προβληματικοί γιατί κάθε φορά πρέπει να κάνεις ένα σωρό διευκρινήσεις. Δεν έχω καλύτερους. Ελπίζω ότι στο μέλλον θα προταθεί κάτι που να μη χρειάζεται να γράφουμε κατεβατά. Με το που ακούει ο άλλος ότι το τάδε δεν ανήκει στη σοβαρή τέχνη, παρεξηγείται γιατί θεωρεί ότι τον έχεις πει ασόβαρο.

4. Δεν υπάρχει πλέον πρωτογενής δημιουργία παραδοσιακής/δημοτικής τέχνης αφού δεν υπάρχει κοινωνική οργάνωση κλειστών κοινωνιών πλέον. Παντού έχουν τηλεοράσεις και ραδιόφωνα και ακούν και βλέπουν τα πάντα.

Άρα τι κάνει αυτός που λέει ότι γράφει σήμερα δημοτικά τραγούδια; Το μιμείται. Δεν είναι δύσκολο να εκπαιδευτείς στο είδος. Αλλά με κανέναν τρόπο δεν πρόκειται για δημιούργημα που εκφράζει συνολικά μια ομάδα. Προσωπικές κατασκευές είναι από ανθρώπους που είτε είναι αφελείς, είτε επιτήδειοι. Το μόνο που μπορεί να υπάρξει σε αυτόν τον χώρο είναι καταγραφή και αρχειοθέτηση για να μην χαθούν τα παλιά. Η όποια τέτοια απόπειρα νέας δημιουργίας ανήκει στην κατηγορία της ελαφράς.

[hellegennes]

σεντόνι #17 (προς Chilloutbuddy)

SpoilerShow

Kατ'αρχάς τα γιαπωνέζικα προϊόντα άστα λίγο στην άκρη γιατί είναι ειδική περίπτωση. Μιλάμε για ένα νησί που δημιούργησε πολιτισμό ενώ ήταν αποκομμένο από τον πλανήτη για αιώνες, η αισθητική που έχει γραφτεί στη συλλογική τους μνήμη είναι διαφορετική. Αυτό το Πρίους που εμένα μου εμένα οπτικά μου κάνει μόνο για να τσουγκρίζεις πασχαλινά αυγά, σε έναν Ιάπωνα μπορεί να φαίνεται όμορφο για λόγους που δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβω χωρίς να περάσω μισή ζωή βλέποντας anime και μάσκες σαμουράϊ.

Τα ρολόγια που έβαλες ξέρεις ποιός είναι ο χρήστης για τον οποίο σχεδιάστηκαν και η χρήση για την οποία σχεδιάστηκαν; Είναι συλλέκτες, και η χρήση τους είναι να μη φορεθούν ποτέ, εκτός αν είσαι κανένας ράπερ. Αν καταλάβεις το χρήστη και τη χρήση θα αρχίσει να έχει περισσότερο νόημα και λογική το σχέδιό τους.

Τα προϊόντα που ονόμασα ενδεικτικά είναι τα επιτυχημένα προϊόντα, τόσο επιτυχημένα που ανέβασαν τιμή στο Θεό προκειμένου να φρενάρουν τη ζήτηση, και σε κάποια όπως το σαμπμάρινερ δε φρέναρε καν, η Ρόλεξ πουλάει όσα μπορεί να βγάλει σε οποιαδήποτε σχεδόν τιμή. Αυτά είναι τα προϊόντα που όρισαν την αγορά σχεδιαστικά και αισθητικά, τα υπόλοιπα προϊόντα στην κατηγορία τους είναι παράγωγα και απομιμήσεις που προσπαθούν να μπουν στο πάρτι.

Θυμήσουν ένα πράγμα: αν πάρεις έναν Πυγμαίο της Αφρικής και έναν πανύψηλο Σκανδιναβό, παρά τις εξωτερικές διαφορές εξακολουθούν να έχουν 96.4% το ίδιο DNA. Όταν λέω βιομηχανικό design αναφέρομαι στο 96.4%, τα υπόλοιπα είναι αμπαλάζ.

Άσχετο με την κουβέντα σας και σόρυ, απλά νομίζω ότι το νούμερο που δίνεις είναι λάθος. Οι άνθρωποι έχουν 99,9 ίδιο dna, περίπου τόσο που λες απέχουμε από τους χιμπαντζήδες.

98,7-99,6% είναι η γενετική μας ομοιότητα με τους χιμπατζήδες (τους μπονόμπο για την ακρίβεια).

[Isildur]

SpoilerShow

Kατ'αρχάς τα γιαπωνέζικα προϊόντα άστα λίγο στην άκρη γιατί είναι ειδική περίπτωση. Μιλάμε για ένα νησί που δημιούργησε πολιτισμό ενώ ήταν αποκομμένο από τον πλανήτη για αιώνες, η αισθητική που έχει γραφτεί στη συλλογική τους μνήμη είναι διαφορετική. Αυτό το Πρίους που εμένα μου εμένα οπτικά μου κάνει μόνο για να τσουγκρίζεις πασχαλινά αυγά, σε έναν Ιάπωνα μπορεί να φαίνεται όμορφο για λόγους που δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβω χωρίς να περάσω μισή ζωή βλέποντας anime και μάσκες σαμουράϊ.

Τα ρολόγια που έβαλες ξέρεις ποιός είναι ο χρήστης για τον οποίο σχεδιάστηκαν και η χρήση για την οποία σχεδιάστηκαν; Είναι συλλέκτες, και η χρήση τους είναι να μη φορεθούν ποτέ, εκτός αν είσαι κανένας ράπερ. Αν καταλάβεις το χρήστη και τη χρήση θα αρχίσει να έχει περισσότερο νόημα και λογική το σχέδιό τους.

Τα προϊόντα που ονόμασα ενδεικτικά είναι τα επιτυχημένα προϊόντα, τόσο επιτυχημένα που ανέβασαν τιμή στο Θεό προκειμένου να φρενάρουν τη ζήτηση, και σε κάποια όπως το σαμπμάρινερ δε φρέναρε καν, η Ρόλεξ πουλάει όσα μπορεί να βγάλει σε οποιαδήποτε σχεδόν τιμή. Αυτά είναι τα προϊόντα που όρισαν την αγορά σχεδιαστικά και αισθητικά, τα υπόλοιπα προϊόντα στην κατηγορία τους είναι παράγωγα και απομιμήσεις που προσπαθούν να μπουν στο πάρτι.

Θυμήσουν ένα πράγμα: αν πάρεις έναν Πυγμαίο της Αφρικής και έναν πανύψηλο Σκανδιναβό, παρά τις εξωτερικές διαφορές εξακολουθούν να έχουν 96.4% το ίδιο DNA. Όταν λέω βιομηχανικό design αναφέρομαι στο 96.4%, τα υπόλοιπα είναι αμπαλάζ.

Άσχετο με την κουβέντα σας και σόρυ, απλά νομίζω ότι το νούμερο που δίνεις είναι λάθος. Οι άνθρωποι έχουν 99,9 ίδιο dna, περίπου τόσο που λες απέχουμε από τους χιμπαντζήδες.

98,7-99,6% είναι η γενετική μας ομοιότητα με τους χιμπατζήδες (τους μπονόμπο για την ακρίβεια).

Αυτό που λες είναι χωρίς "προσθαφαιρέσεις" όμως.

[ST48410]

hellegennes

Τώρα τα πράγματα πρέπει να είναι ξεκάθαρα. Παίρνεις τα από πάνω κριτήρια, παίρνεις και τη μουσική που έβαλες, ρωτάς αν έχεις κάποια απορία για την μουσική γλώσσα στο συγκεκριμένο κομμάτι και το βάζεις στο κουτάκι του.

Η κινηματογραφική μουσική σε έργα μεγάλου κόστους προφανώς στοχεύει σε μεγάλο και ετερόκλητο κοινό σε διάφορες χώρες. Δεν είναι θέμα του αν ξέρει ο Πολυδούρης να γράψει σοβαρή μουσική και δεν το κάνει. Πρώτα πρώτα οι περισσότεροι συνθέτες πλέον είναι επαρκώς μορφωμένοι αλλά ακόμα κι αν είναι αυτοδίδακτοι έχουν την δυνατότητα ενημέρωσης για τις εξελίξεις και πέρα του χώρου τους.

Ο Πολυδούρης ούτε θέλει και ούτε χρειάζεται να σου γράψει σοβαρή μουσική για ένα έργο που θα παιχτεί από την Αυστραλία μέχρι την Αλάσκα. Πρέπει να είναι τυποποιημένη η γλώσσα του για να μην ξενίσει τους θεατές.

Ωστόσο σε σημεία ιδιαίτερης έντασης ή σε θρίλερ ή σκηνές σφαγών, καταστροφής κλπ θα δεις ότι μεταχειρίζονται και λίγο από την ατονική μουσική γλώσσα και λίγο ηχητικές επιφάνειες. Θα δεις όμως επίσης ότι όλη αυτή η χρήση είναι επιφανειακή. Δεν του ενδιαφέρει να λύσουν δομικά προβλήματα που έχει εκείνος ο χώρος.

Και είπαμε και πριν ότι τα πράγματα δεν είναι άσπρο - μαύρο. Ανάμεσα στα δύο άκρα της σοβαρής και της ελαφράς καλλιτεχνικής δημιουργίας υπάρχει μια κατάσταση που μπορεί να είναι ενδιάμεση. Δηλαδή ένας καλός συνθέτης κινηματογραφικής μουσική μπορεί να δίνει πολύ προσωπικές και ιδιαίτερες λύσεις. Ε, αυτός είναι κάπου ανάμεσα. Ο βαθμός τυποποίησης ελέγχεται κάθε φορά και κατηγοριοποιείς.

[AlienWay]

3. Οι όροι σοβαροί και ελαφρά τέχνη είναι προβληματικοί γιατί κάθε φορά πρέπει να κάνεις ένα σωρό διευκρινήσεις. Δεν έχω καλύτερους. Ελπίζω ότι στο μέλλον θα προταθεί κάτι που να μη χρειάζεται να γράφουμε κατεβατά.

Ε, όχι και δεν έχεις καλύτερους. Ο Ξενάκης, avant garde θεωρείται.

Η οπτική σου είναι αυτή της "σοβαρής" τέχνης, από τη σκοπιά της "σοβαρής" τέχνης και μόνο.

Το παρακάτω, σύμφωνα με τα λεγόμενά σου, κατατάσσεται στη "δημοφιλή" και "ελαφριά" τέχνη. ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ.

[ST48410]

Λίγο υπομονή και θα σου πω σχετικά.

[hellegennes]

Άσχετο με την κουβέντα σας και σόρυ, απλά νομίζω ότι το νούμερο που δίνεις είναι λάθος. Οι άνθρωποι έχουν 99,9 ίδιο dna, περίπου τόσο που λες απέχουμε από τους χιμπαντζήδες.

98,7-99,6% είναι η γενετική μας ομοιότητα με τους χιμπατζήδες (τους μπονόμπο για την ακρίβεια).

Αυτό που λες είναι χωρίς "προσθαφαιρέσεις" όμως.

Τι εννοείς μ' αυτό;

[ST48410]

Πάμε τώρα στην εξωτερική εμφάνιση χρηστικών αντικειμένων (ρούχα, ρολόγια, αυτοκίνητα).

Αν πρόκειται να στοχεύσεις μεγάλο κοινό, όπως πχ με οικογενειακό αμάξι, τότε θα θέσεις περιορισμούς και δεν θα αφήσεις να γίνουν πράγματα που θα διώξουν πελάτες. Η όποια ομάδα ασχοληθεί με το σουλούπι του αυτοκινήτου θα το ξέρει καλά αυτό.

Αν όμως φτιάχνεις ένα concept car; Εκεί μπορείς να αφήσεις το σχεδιαστή σου ελεύθερο να κάνει ό,τι περισσότερα πράγματα με την εμφάνιση.

Το ίδιο και για ρούχα που προορίζονται να πουληθούν ή είναι μόνο για επιδείξεις, το ίδιο και για ρολόγια που λες ότι είναι κυρίως για συλλέκτες σε αντίθεση με αυτά που προορίζονται για μαζική παραγωγή.