Οι πίνακες του Αδόλφου Χίτλερ

[AlienWay]

Λίγο υπομονή και θα σου πω σχετικά.

Να μου πεις, αλλά λάβε επίσης υπόψη το εξής:

Ο όρος "σοβαρή τέχνη", εκτός από την απαξίωση των ένα σωρό ετερόκλητων τεχνών που τσουβαλιάζει ως "ελαφρα/δημοφιλή", εμπεριέχει επίσης και την απαξίωση της παραδοσιακής τέχνης, υπό την εξής έννοια.

Μας αρέσει η συγκεκριμένη τέχνη και τη λέμε σοβαρή-> Αρα όλες οι άλλες είναι ελαφριές, εύπεπτες, δημοφιλείς-> Ναι, αλλά ο κόσμος έχει μεγάλο σεβασμό στις παλιές παραδοσιακές μορφές και θα παραξηγηθεί με αυτή την κατάταξη-> Αρα διαχωρίζουμε μία ακόμη κατηγορία (την παραδοσιακή) και την διαφοροποιούμε από τη δημοφιλή (παρότι στην εποχή της ήταν επίσης δημοφιλής) -> Αρα κατά βάθος σνομπάρουμε και τη παραδοσιακή με αυτό τον τρόπο.

Αυτά όλα είναι μια κατάταξη από τη σκοπιά του "σοβαρού" δέκτη/κριτικού.

[Isildur]

98,7-99,6% είναι η γενετική μας ομοιότητα με τους χιμπατζήδες (τους μπονόμπο για την ακρίβεια).

Αυτό που λες είναι χωρίς "προσθαφαιρέσεις" όμως.

Τι εννοείς μ' αυτό;

The DNA sequence that can be directly compared between the two genomes is almost 99 percent identical. When DNA insertions and deletions are taken into account, humans and chimpanzees still share 96 percent sequence identity.

The chimpanzee genome sequence is a long-awaited milestone, providing opportunities to explore primate evolution and genetic contributions to human physiology and disease. Humans and chimpanzees shared a common ancestor approximately 5-7 million years ago (Mya). The difference between the two genomes is actually not approximately 1%, but approximately 4%--comprising approximately 35 million single nucleotide differences and approximately 90 Mb of insertions and deletions.

https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/16339373/

Αυτά (πάνω-κάτω) είχα βρει κάποια στιγμή που έψαχνα κι εγώ για το θέμα με τα κοινά dna (όχι μόνο για χιμπαντζήδες, αλλά ακόμα και για φυτά).

Είναι κάτι διαφορετικό αυτό με τις μεταλλάξεις, τις ενθέσεις κλπ; Μη νομίζεις, ιδέα δεν έχω. Απλά κάτι τέτοιο είχα δει και μου 'χε μείνει το 4%, οπότε το ξανάψαξα τώρα.

[ST48410]

3. Οι όροι σοβαροί και ελαφρά τέχνη είναι προβληματικοί γιατί κάθε φορά πρέπει να κάνεις ένα σωρό διευκρινήσεις. Δεν έχω καλύτερους. Ελπίζω ότι στο μέλλον θα προταθεί κάτι που να μη χρειάζεται να γράφουμε κατεβατά.

Ε, όχι και δεν έχεις καλύτερους. Ο Ξενάκης, avant garde θεωρείται.

Ο όρος αυτός όμως δεν κάνει για όλους. Δεν μπορείς να πεις τον Τσαϊκόφσκι, τον Μέντελσον, τον Σούμπερτ ή τον Μάλερ συνθέτες της avant garde. Δεν χρειάζεται να είναι πρωτοποριακός κάποιος για να ανήκει στο χώρο της σοβαρής δημιουργίας. Αρκεί να κάνει αυτά που γίνονται στην εποχή του και να μην αντιγράφει πολύ παλιότερες τεχνικές. Γιατί τα παλιότερα είναι σχεδόν πάντα τυποποιημένα.

Η οπτική σου είναι αυτή της "σοβαρής" τέχνης, από τη σκοπιά της "σοβαρής" τέχνης και μόνο.

ναι, πολλές φορές και το δηλώνω αρκετά συχνά για αν αποφεύγονται παρεξηγήσεις.

Το παρακάτω, σύμφωνα με τα λεγόμενά σου, κατατάσσεται στη "δημοφιλή" και "ελαφριά" τέχνη. ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ.

Για να μπορώ να πω με βεβαιότητα πως και τι πρέπει να ξέρω ποιος το έφτιαξε, πότε και τι άλλο έχει φτιάξει. Άκουγα παρόμοια live πριν 20 χρόνια και πρέπει να υπήρχαν ανάλογες προσπάθειες και μέσα στα 90ς. Υπήρχαν αρκετές ομάδες καλλιτεχνών που πατούσαν και στις δύο βάρκες.

Για το συγκεκριμένο σε πρώτη και τελείως επιπόλαια ακρόαση υπάρχει ένα πρόβλημα με την επαναληπτικότητα του ρυθμικού μέρους που με κάνει να πιστεύω ότι είναι πιο κοντά στην ελαφρά δημιουργία και η χρήση θορύβου είναι περισσότερο εφφέ. Δηλαδή αντί για κρουστά από κάποιο drum machine έχει θόρυβο. Αν δεις πως έχουν διαχειριστεί το θόρυβο στη σοβαρή μουσική κάποιες δεκαετίες πριν, θα καταλάβεις ότι η χρήση έχει βαθύτατες δομικές συνέπειες. Κάνεις μια επιφάνεια και την συνδυάζεις με μία άλλη με βάση κάποια χαρακτηριστικά τους ή επιλέγεις περιοχές από το πλήρες φάσμα και κάνεις κάποιο παιχνίδι με αυτά τα στοιχεία. Εδώ δεν ακούω κάτι τέτοιο αλλά όπως σου είπα πρόκειται για επιπόλαια πρώτη ακρόαση.

[AlienWay]

3. Οι όροι σοβαροί και ελαφρά τέχνη είναι προβληματικοί γιατί κάθε φορά πρέπει να κάνεις ένα σωρό διευκρινήσεις. Δεν έχω καλύτερους. Ελπίζω ότι στο μέλλον θα προταθεί κάτι που να μη χρειάζεται να γράφουμε κατεβατά.

Ε, όχι και δεν έχεις καλύτερους. Ο Ξενάκης, avant garde θεωρείται.

Ο όρος αυτός όμως δεν κάνει για όλους. Δεν μπορείς να πεις τον Τσαϊκόφσκι, τον Μέντελσον, τον Σούμπερτ ή τον Μάλερ συνθέτες της avant garde. Δεν χρειάζεται να είναι πρωτοποριακός κάποιος για να ανήκει στο χώρο της σοβαρής δημιουργίας. Αρκεί να κάνει αυτά που γίνονται στην εποχή του και να μην αντιγράφει πολύ παλιότερες τεχνικές. Γιατί τα παλιότερα είναι σχεδόν πάντα τυποποιημένα.

Η οπτική σου είναι αυτή της "σοβαρής" τέχνης, από τη σκοπιά της "σοβαρής" τέχνης και μόνο.

ναι, πολλές φορές και το δηλώνω αρκετά συχνά για αν αποφεύγονται παρεξηγήσεις.

Το παρακάτω, σύμφωνα με τα λεγόμενά σου, κατατάσσεται στη "δημοφιλή" και "ελαφριά" τέχνη. ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ.

Για να μπορώ να πω με βεβαιότητα πως και τι πρέπει να ξέρω ποιος το έφτιαξε, πότε και τι άλλο έχει φτιάξει. Άκουγα παρόμοια live πριν 20 χρόνια και πρέπει να υπήρχαν ανάλογες προσπάθειες και μέσα στα 90ς. Υπήρχαν αρκετές ομάδες καλλιτεχνών που πατούσαν και στις δύο βάρκες.

Για το συγκεκριμένο σε πρώτη και τελείως επιπόλαια ακρόαση υπάρχει ένα πρόβλημα με την επαναληπτικότητα του ρυθμικού μέρους που με κάνει να πιστεύω ότι είναι πιο κοντά στην ελαφρά δημιουργία και η χρήση θορύβου είναι περισσότερο εφφέ. Δηλαδή αντί για κρουστά από κάποιο drum machine έχει θόρυβο. Αν δεις πως έχουν διαχειριστεί το θόρυβο στη σοβαρή μουσική κάποιες δεκαετίες πριν, θα καταλάβεις ότι η χρήση έχει βαθύτατες δομικές συνέπειες. Κάνεις μια επιφάνεια και την συνδυάζεις με μία άλλη με βάση κάποια χαρακτηριστικά τους ή επιλέγεις περιοχές από το πλήρες φάσμα και κάνεις κάποιο παιχνίδι με αυτά τα στοιχεία. Εδώ δεν ακούω κάτι τέτοιο αλλά όπως σου είπα πρόκειται για επιπόλαια πρώτη ακρόαση.

Εχει μεγάλη ιστορία η Noise μουσική, αλλά σε γενικές γραμμές, ούτε εγώ μπορώ να την ακούσω.

[ST48410]

Να μου πεις, αλλά λάβε επίσης υπόψη το εξής:

Ο όρος "σοβαρή τέχνη", εκτός από την απαξίωση των ένα σωρό ετερόκλητων τεχνών που τσουβαλιάζει ως "ελαφρα/δημοφιλή", εμπεριέχει επίσης και την απαξίωση της παραδοσιακής τέχνης, υπό την εξής έννοια.

Για αυτό σου έγραψα ότι οι όροι σοβαρή/ελαφρά είναι προβληματικοί. Γιατί αυτομάτως ο συνομιλητής προσβάλλεται ή θεωρεί ότι μιλάς απαξιωτικά για ένα χώρο. Και την έκανα αυτή την διευκρίνιση

Σε κάθε χώρο φτιάχνονται και καλύτερα έργα και αριστουργηματικά και μέτρια και σκουπίδια. Και η αξία τους κρίνεται με βάση τα του χώρου. Ωστόσο όπου υπάρχει πολύ τυποποίηση δεν μπορεί να υπάρχει ταυτόχρονα και μεγάλη επένδυση σκέψης. Αυτά τα δυο δεν πάνε μαζί. Πόσο να σκεφτείς αν ακολουθείς δοκιμασμένες λύσεις; Πολλά πράγματα θα γίνουν διεκπεραιωτικά.

Μας αρέσει η συγκεκριμένη τέχνη και τη λέμε σοβαρή-> Αρα όλες οι άλλες είναι ελαφριές, εύπεπτες, δημοφιλείς-> Ναι, αλλά ο κόσμος έχει μεγάλο σεβασμό στις παλιές παραδοσιακές μορφές και θα παραξηγηθεί με αυτή την κατάταξη-> Αρα διαχωρίζουμε μία ακόμη κατηγορία (την παραδοσιακή) και την διαφοροποιούμε από τη δημοφιλή (παρότι στην εποχή της ήταν επίσης δημοφιλής) -> Αρα κατά βάθος σνομπάρουμε και τη παραδοσιακή με αυτό τον τρόπο.

Αυτά όλα είναι μια κατάταξη από τη σκοπιά του "σοβαρού" δέκτη/κριτικού.

Μα η παραδοσιακή τέχνη με τις διαδικασίες δημιουργίας της είναι η πρώτη που εμφανίζεται χρονικά. Δεν μπορείς να μην την λάβεις υπόψη ή να της κάνεις χάρη που την αναφέρεις. Ως προς αυτήν διαφοροποιήθηκαν και δημιουργήθηκαν πολύ αργότερα τα υπόλοιπα.

Ότι αγαπώ την σοβαρή τέχνη δεν το κρύβω. Άλλο στόχο όμως έχει αυτή η φλυαρία τόσων σελίδων που έχει επαναληφθεί και αρκετές φορές στο παρελθόν.

1. Να σας υποψιάσω ότι πράγματα που δεν σας αρέσουν με την πρώτη ματιά/ακρόαση δεν είναι απαραιτήτως ανοησίες. Να σας δώσω και λίγες πληροφορίες μήπως θέλετε να ψάξετε κάτι παραπάνω και να απολαύσετε κάτι από αυτά.

2. Να σας δώσω κριτήρια για να ελέγχεται το marketing που γίνεται γύρω από τα προϊόντα που πωλούνται. Είναι απίστευτο τι ανοησίες γράφονται σε κριτικές δίσκων.

3. Να σας πω ότι υπάρχει κάπου κάτι άλλο για όποιον θα ήθελε να ασχοληθεί με αυτό. Έχει τύχει στο παρελθόν να συναντήσω πολλούς αξιόλογους ανθρώπους που μελετάνε εμπορικά τραγούδια και αναλύουν και προσπαθούν να βρουν το Α και το Β και τα αντιμετωπίζουν σαν να είναι κάτι το πολύ σπουδαίο ακριβώς επειδή δεν αναγνωρίζουν την τυποποίηση. Και το ερώτημα είναι το εξής. Γιατί να σπαταλήσουν τόσο χρόνο αναζητώντας αιτίες, λύσεις προβλημάτων και ευφυΐα εκεί που γίνεται μεθοδικά ξεπατικωσούρα και να μη το αναζητήσουν αυτό στον χώρο όπου έχει νόημα;

θα στο εξηγήσω καλύτερα με ένα χονδροειδές παράδειγμα. Έστω ότι έχεις ένα φίλο που συλλέγει μανιωδώς τα παλιά ημερολόγια τοίχου με τα στιχάκια από πίσω και δηλώνει ενθουσιασμένος με την ποίηση. Εσύ ξέρεις ότι δεν έχει διαβάσει ποτέ Καβάφη πχ.
Νομίζω ότι θα του έλεγες "Αφού σου αρέσει τόσο η ποίηση πάρε μερικά ποιήματα του Καβάφη να δεις. Προσπέρασε το γεγονός ότι δεν έχουν ομοιοκαταληξία και θα σε ξενίσουν σε πρώτη ανάγνωση και μετά από λίγο θα δεις να ανοίγετε μπροστά σου ένας κόσμος τεράστιας ομορφιάς".

[ST48410]

Εχει μεγάλη ιστορία η Noise μουσική, αλλά σε γενικές γραμμές, ούτε εγώ μπορώ να την ακούσω.

Για έργα που δεν είναι κατανοητό το τι γίνεται με την πρώτη ακρόαση θα μπορούσες να δοκιμάσεις τα εξής:

* Μην πας να το ακούσεις όλο μια κι έξω. Απομόνωσε ένα αρχικό τμήμα και δες λίγο αν πρόκειται για κάποιου είδους εισαγωγή ή αν υπάρχει εκεί μια θεματική ιδέα που θα χρησιμοποιηθεί παρακάτω

* Αν υπάρχει αυτή η ιδέα τι είναι; Είναι μια μελωδία, είναι μία πιο σύνθετη κατάσταση;

* Στα της δημοφιλούς μουσικής το ρυθμικό υπόβαθρο λέει πολλά. Συνήθως είναι πολύ κανονικό και οργανωμένο σε τετράμετρα ή οκτάμετρα ή δεκαεξάμετρα. Αν αρχίσεις να μετράς μέχρι να αλλάξει κάτι, θα το καταλάβεις εύκολα. Αυτού του είδους οι συμμετρικές ή τετράγωνες οργανώσεις θα δεις να αποφεύγονται στον άλλο χώρο.

* Αφού έχεις εντοπίσει την θεματική ιδέα προσπάθησε να δεις πως πάει το πράγμα παρακάτω:

απλά παραθέτει υλικό;
παίρνει κάποια στοιχεία της πρώτης ιδέας, τα επεξεργάζεται και τα ξαναπαρουσιάζει αλλιώς;
έχει εναλλαγές μερών ή είναι ένα πράγμα συνεχές;

Όταν αρχίσεις να ακούς κριτικά για κάποιο διάστημα, το κάθε επόμενο κομμάτι που θα ακούς θα συγκρίνεται με τα προηγούμενα. Μόλις αυτό γίνει σε σημαντικό αριθμό και ξέρεις για τα κομμάτια και περίπου έτος δημιουργίας, θα αρχίσει να φτιάχνεται ένας άξονας και κάθε νέο άκουσμα θα τοποθετείται επάνω. Πχ αυτό το κομμάτι Χ φτιάχτηκε 10 χρόνια μετά το Α και το Β αλλά θυμίζει πολύ διαδικασίες που χρησιμοποιήθηκαν εκεί.

Σταδιακά θα διαπιστώσεις ότι ακόμα και μουσική που ακούς πολλά χρόνια και την γνωρίζεις πολύ καλά, θα αρχίσεις να την βλέπεις με άλλα μάτια και να παρατηρείς πράγματα που είχαν περάσει απαρατήρητα.

[AlienWay]

Εχει μεγάλη ιστορία η Noise μουσική, αλλά σε γενικές γραμμές, ούτε εγώ μπορώ να την ακούσω.

Για έργα που δεν είναι κατανοητό το τι γίνεται με την πρώτη ακρόαση θα μπορούσες να δοκιμάσεις τα εξής:

* Μην πας να το ακούσεις όλο μια κι έξω. Απομόνωσε ένα αρχικό τμήμα και δες λίγο αν πρόκειται για κάποιου είδους εισαγωγή ή αν υπάρχει εκεί μια θεματική ιδέα που θα χρησιμοποιηθεί παρακάτω

* Αν υπάρχει αυτή η ιδέα τι είναι; Είναι μια μελωδία, είναι μία πιο σύνθετη κατάσταση;

* Στα της δημοφιλούς μουσικής το ρυθμικό υπόβαθρο λέει πολλά. Συνήθως είναι πολύ κανονικό και οργανωμένο σε τετράμετρα ή οκτάμετρα ή δεκαεξάμετρα. Αν αρχίσεις να μετράς μέχρι να αλλάξει κάτι, θα το καταλάβεις εύκολα. Αυτού του είδους οι συμμετρικές ή τετράγωνες οργανώσεις θα δεις να αποφεύγονται στον άλλο χώρο.

* Αφού έχεις εντοπίσει την θεματική ιδέα προσπάθησε να δεις πως πάει το πράγμα παρακάτω:

απλά παραθέτει υλικό;
παίρνει κάποια στοιχεία της πρώτης ιδέας, τα επεξεργάζεται και τα ξαναπαρουσιάζει αλλιώς;
έχει εναλλαγές μερών ή είναι ένα πράγμα συνεχές;

Όταν αρχίσεις να ακούς κριτικά για κάποιο διάστημα, το κάθε επόμενο κομμάτι που θα ακούς θα συγκρίνεται με τα προηγούμενα. Μόλις αυτό γίνει σε σημαντικό αριθμό και ξέρεις για τα κομμάτια και περίπου έτος δημιουργίας, θα αρχίσει να φτιάχνεται ένας άξονας και κάθε νέο άκουσμα θα τοποθετείται επάνω. Πχ αυτό το κομμάτι Χ φτιάχτηκε 10 χρόνια μετά το Α και το Β αλλά θυμίζει πολύ διαδικασίες που χρησιμοποιήθηκαν εκεί.

Σταδιακά θα διαπιστώσεις ότι ακόμα και μουσική που ακούς πολλά χρόνια και την γνωρίζεις πολύ καλά, θα αρχίσεις να την βλέπεις με άλλα μάτια και να παρατηρείς πράγματα που είχαν περάσει απαρατήρητα.

Εχω δει ντοκιμαντέρ για τη noise και την ιστορία της. Οι περισσότεροι κριτικοί λένε ότι όταν την ακούς και μετά πας να ακούσεις οποιοδήποτε άλλο είδος, το άλλο είδος σου φαίνεται πιο "καλό", ακούς πιο καθαρά τα όργανα κλπ.

[Beria]

Εχει μεγάλη ιστορία η Noise μουσική, αλλά σε γενικές γραμμές, ούτε εγώ μπορώ να την ακούσω.

Για έργα που δεν είναι κατανοητό το τι γίνεται με την πρώτη ακρόαση θα μπορούσες να δοκιμάσεις τα εξής:

* Μην πας να το ακούσεις όλο μια κι έξω. Απομόνωσε ένα αρχικό τμήμα και δες λίγο αν πρόκειται για κάποιου είδους εισαγωγή ή αν υπάρχει εκεί μια θεματική ιδέα που θα χρησιμοποιηθεί παρακάτω

* Αν υπάρχει αυτή η ιδέα τι είναι; Είναι μια μελωδία, είναι μία πιο σύνθετη κατάσταση;

* Στα της δημοφιλούς μουσικής το ρυθμικό υπόβαθρο λέει πολλά. Συνήθως είναι πολύ κανονικό και οργανωμένο σε τετράμετρα ή οκτάμετρα ή δεκαεξάμετρα. Αν αρχίσεις να μετράς μέχρι να αλλάξει κάτι, θα το καταλάβεις εύκολα. Αυτού του είδους οι συμμετρικές ή τετράγωνες οργανώσεις θα δεις να αποφεύγονται στον άλλο χώρο.

* Αφού έχεις εντοπίσει την θεματική ιδέα προσπάθησε να δεις πως πάει το πράγμα παρακάτω:

απλά παραθέτει υλικό;
παίρνει κάποια στοιχεία της πρώτης ιδέας, τα επεξεργάζεται και τα ξαναπαρουσιάζει αλλιώς;
έχει εναλλαγές μερών ή είναι ένα πράγμα συνεχές;

Όταν αρχίσεις να ακούς κριτικά για κάποιο διάστημα, το κάθε επόμενο κομμάτι που θα ακούς θα συγκρίνεται με τα προηγούμενα. Μόλις αυτό γίνει σε σημαντικό αριθμό και ξέρεις για τα κομμάτια και περίπου έτος δημιουργίας, θα αρχίσει να φτιάχνεται ένας άξονας και κάθε νέο άκουσμα θα τοποθετείται επάνω. Πχ αυτό το κομμάτι Χ φτιάχτηκε 10 χρόνια μετά το Α και το Β αλλά θυμίζει πολύ διαδικασίες που χρησιμοποιήθηκαν εκεί.

Σταδιακά θα διαπιστώσεις ότι ακόμα και μουσική που ακούς πολλά χρόνια και την γνωρίζεις πολύ καλά, θα αρχίσεις να την βλέπεις με άλλα μάτια και να παρατηρείς πράγματα που είχαν περάσει απαρατήρητα.

Εχω δει ντοκιμαντέρ για τη noise και την ιστορία της. Οι περισσότεροι κριτικοί λένε ότι όταν την ακούς και μετά πας να ακούσεις οποιοδήποτε άλλο είδος, το άλλο είδος σου φαίνεται πιο "καλό", ακούς πιο καθαρά τα όργανα κλπ.

Αυτό συμβαίνει και με τα τουρμποποπ
Μετά όλα τα άλλα σου φαίνονται αριστουργήματα

Αλλά δεν βλέπω το λόγο να τα ακούς

[AlienWay]

Για έργα που δεν είναι κατανοητό το τι γίνεται με την πρώτη ακρόαση θα μπορούσες να δοκιμάσεις τα εξής:

* Μην πας να το ακούσεις όλο μια κι έξω. Απομόνωσε ένα αρχικό τμήμα και δες λίγο αν πρόκειται για κάποιου είδους εισαγωγή ή αν υπάρχει εκεί μια θεματική ιδέα που θα χρησιμοποιηθεί παρακάτω

* Αν υπάρχει αυτή η ιδέα τι είναι; Είναι μια μελωδία, είναι μία πιο σύνθετη κατάσταση;

* Στα της δημοφιλούς μουσικής το ρυθμικό υπόβαθρο λέει πολλά. Συνήθως είναι πολύ κανονικό και οργανωμένο σε τετράμετρα ή οκτάμετρα ή δεκαεξάμετρα. Αν αρχίσεις να μετράς μέχρι να αλλάξει κάτι, θα το καταλάβεις εύκολα. Αυτού του είδους οι συμμετρικές ή τετράγωνες οργανώσεις θα δεις να αποφεύγονται στον άλλο χώρο.

* Αφού έχεις εντοπίσει την θεματική ιδέα προσπάθησε να δεις πως πάει το πράγμα παρακάτω:

απλά παραθέτει υλικό;
παίρνει κάποια στοιχεία της πρώτης ιδέας, τα επεξεργάζεται και τα ξαναπαρουσιάζει αλλιώς;
έχει εναλλαγές μερών ή είναι ένα πράγμα συνεχές;

Όταν αρχίσεις να ακούς κριτικά για κάποιο διάστημα, το κάθε επόμενο κομμάτι που θα ακούς θα συγκρίνεται με τα προηγούμενα. Μόλις αυτό γίνει σε σημαντικό αριθμό και ξέρεις για τα κομμάτια και περίπου έτος δημιουργίας, θα αρχίσει να φτιάχνεται ένας άξονας και κάθε νέο άκουσμα θα τοποθετείται επάνω. Πχ αυτό το κομμάτι Χ φτιάχτηκε 10 χρόνια μετά το Α και το Β αλλά θυμίζει πολύ διαδικασίες που χρησιμοποιήθηκαν εκεί.

Σταδιακά θα διαπιστώσεις ότι ακόμα και μουσική που ακούς πολλά χρόνια και την γνωρίζεις πολύ καλά, θα αρχίσεις να την βλέπεις με άλλα μάτια και να παρατηρείς πράγματα που είχαν περάσει απαρατήρητα.

Εχω δει ντοκιμαντέρ για τη noise και την ιστορία της. Οι περισσότεροι κριτικοί λένε ότι όταν την ακούς και μετά πας να ακούσεις οποιοδήποτε άλλο είδος, το άλλο είδος σου φαίνεται πιο "καλό", ακούς πιο καθαρά τα όργανα κλπ.

Αυτό συμβαίνει και με τα τουρμποποπ
Μετά όλα τα άλλα σου φαίνονται αριστουργήματα

Αλλά δεν βλέπω το λόγο να τα ακούς

Συμφωνώ.

[gassim]

Λίγο υπομονή και θα σου πω σχετικά.

Να μου πεις, αλλά λάβε επίσης υπόψη το εξής:

Ο όρος "σοβαρή τέχνη", εκτός από την απαξίωση των ένα σωρό ετερόκλητων τεχνών που τσουβαλιάζει ως "ελαφρα/δημοφιλή", εμπεριέχει επίσης και την απαξίωση της παραδοσιακής τέχνης, υπό την εξής έννοια.

Μας αρέσει η συγκεκριμένη τέχνη και τη λέμε σοβαρή-> Αρα όλες οι άλλες είναι ελαφριές, εύπεπτες, δημοφιλείς-> Ναι, αλλά ο κόσμος έχει μεγάλο σεβασμό στις παλιές παραδοσιακές μορφές και θα παραξηγηθεί με αυτή την κατάταξη-> Αρα διαχωρίζουμε μία ακόμη κατηγορία (την παραδοσιακή) και την διαφοροποιούμε από τη δημοφιλή (παρότι στην εποχή της ήταν επίσης δημοφιλής) -> Αρα κατά βάθος σνομπάρουμε και τη παραδοσιακή με αυτό τον τρόπο.

Αυτά όλα είναι μια κατάταξη από τη σκοπιά του "σοβαρού" δέκτη/κριτικού.

Ο κύριος διαχωρισμός είναι σε αυτό που λέμε fine art και στην διακόσμηση ή τις "εφαρμοσμένες τέχνες". Υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις έργα των δύο τελευταίων κατηγοριών μπορούν να μεταπηδήσουν στην πρώτη.
Η πλάκα είναι ότι έχω να γράψω ένα μεταπτυχιακό με ακριβώς αυτό το θέμα, δεν έχω γράψει ούτε λέξη και κάθομαι και γράφω στο φόρουμ.

[ST48410]

Ο κύριος διαχωρισμός είναι σε αυτό που λέμε fine art και στην διακόσμηση ή τις "εφαρμοσμένες τέχνες". Υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις έργα των δύο τελευταίων κατηγοριών μπορούν να μεταπηδήσουν στην πρώτη.

Απέφυγα να μπω σε αυτόν τον διαχωρισμό. Αυτό που ήθελα να εξηγήσω περισσότερο είναι τα διαφορετικά κριτήρια που ένα τραγούδι μπορεί να ανήκει στην σοβαρή δημιουργία και ένα άλλο που γράφει κάποιος συνθέτης την ίδια εποχή ή και ο ίδιος να ανήκει στην ελαφρά δημιουργία.

Αυτό που μάλλον εννοείς εσύ όταν λες "Υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις".

Θεωρώ καλό να έχει ο καθένας κριτήρια για να μπορεί να αξιολογεί και να φτάνει σε συμπεράσματα χωρίς να γίνεται έρμαιο του marketing.

[tipiti klop]

Δεν μπορώ να συμμετέχω πολύ ενεργά στη συζήτηση, όμως μπήκα στον πειρασμό να σας βάλω το απόσπασμα της διάλεξης ενός νευροεπιστήμονα, που μιλάει για κάτι πολύ παράξενο:
Για το γεγονός ότι ο εγκέφαλος μας, αντιλαμβάνεται αυτό που θεωρούμε σαν ολοκληρωμένη και συντονισμένη εικόνα (πχ την εικόνα ενός αθλητή σε μια φάση του παιχνιδιού), σαν τρία διαφορετικά πράγματα και σε διαφορετικούς χρόνους.
Πρώτα αντιλαμβάνεται το χρώμα, αμέσως μετά την κίνηση, και στο τέλος την μορφή. Αυτό είναι συνταρακτικό, γιατί ενώ εμείς έχουμε την αίσθηση του ταυτόχρονου σε αυτό που βλέπουμε , στην πραγματικότητα το "τώρα" τεμαχίζεται σε τρεις διαφορετικές φάσεις.

Μπορείτε να παρακολουθήσετε τη συγκεκριμένη περιγραφή στο παρακάτω βιντεάκι (από το 8.22 περίπου)https://www.youtube.com/watch?v=BEuNa1Vp_b0

Το παραθέτω γιατί ίσως έχουμε πια στα χέρια μας ένα επιστημονικό δεδομένο προς υπεράσπιση του μπλε πίνακα του Klein.
Μπορεί εμείς να μην είμαστε σε θέση να το κάνουμε, αλλά τι θα γινόταν αν κάποιος από μας μπορούσε να δει όχι την ολοκληρωμένη σκηνή στην οπτική του αντίληψη, αλλά το πρώτο κλάσμα της , που είναι μόνο χρώμα. Δεν θα ήταν μια μεγάλη πρόκληση να αποτυπώσει τον κόσμο σε αυτή τη μοναδική χρονική στιγμή;
Νομίζω ότι δεν θα αφήναμε αυτό το πεδίο αδιερεύνητο, αν είμαστε πραγματικοί εξερευνητές, πραγματικοί καλλιτέχνες.

Να πούμε επιπλέον, ότι η επιστήμη ομοίως μας ενημερώνει ότι όταν ερχόμαστε στον κόσμο, ο εγκέφαλος μπορεί να επεξεργαστεί αρχικά το οπτικό ερέθισμα μόνο σαν χρώμα, και μετά σιγά σιγά, με τον χρόνο, προστίθενται η κίνηση και η μορφή.

Επομένως , θα μπορούσαμε να πούμε, ότι το να επιμείνεις μόνο στο χρώμα σαν καλλιτέχνης σημαίνει δυο πράγματα: ένα, ότι ερευνάς το τι σημαίνει "τώρα¨ σύμφωνα με τις αποκαλύψεις της διάλεξης, και δεύτερον τι σημαίνει να κοιτάς για πρώτη φορά τον κόσμο.

Αν όλο αυτό είναι ένα ¨τίποτα¨ τότε μάλλον ¨κάτι¨ μας διαφεύγει.

[Beria]

Δεν μπορώ να συμμετέχω πολύ ενεργά στη συζήτηση, όμως μπήκα στον πειρασμό να σας βάλω το απόσπασμα της διάλεξης ενός νευροεπιστήμονα, που μιλάει για κάτι πολύ παράξενο:
Για το γεγονός ότι ο εγκέφαλος μας, αντιλαμβάνεται αυτό που θεωρούμε σαν ολοκληρωμένη και συντονισμένη εικόνα (πχ την εικόνα ενός αθλητή σε μια φάση του παιχνιδιού), σαν τρία διαφορετικά πράγματα και σε διαφορετικούς χρόνους.
Πρώτα αντιλαμβάνεται το χρώμα, αμέσως μετά την κίνηση, και στο τέλος την μορφή. Αυτό είναι συνταρακτικό, γιατί ενώ εμείς έχουμε την αίσθηση του ταυτόχρονου σε αυτό που βλέπουμε , στην πραγματικότητα το "τώρα" τεμαχίζεται σε τρεις διαφορετικές φάσεις.

Μπορείτε να παρακολουθήσετε τη συγκεκριμένη περιγραφή στο παρακάτω βιντεάκι (από το 8.22 περίπου)https://www.youtube.com/watch?v=BEuNa1Vp_b0

Το παραθέτω γιατί ίσως έχουμε πια στα χέρια μας ένα επιστημονικό δεδομένο προς υπεράσπιση του μπλε πίνακα του Klein.
Μπορεί εμείς να μην είμαστε σε θέση να το κάνουμε, αλλά τι θα γινόταν αν κάποιος από μας μπορούσε να δει όχι την ολοκληρωμένη σκηνή στην οπτική του αντίληψη, αλλά το πρώτο κλάσμα της , που είναι μόνο χρώμα. Δεν θα ήταν μια μεγάλη πρόκληση να αποτυπώσει τον κόσμο σε αυτή τη μοναδική χρονική στιγμή;
Νομίζω ότι δεν θα αφήναμε αυτό το πεδίο αδιερεύνητο, αν είμαστε πραγματικοί εξερευνητές, πραγματικοί καλλιτέχνες.

Να πούμε επιπλέον, ότι η επιστήμη ομοίως μας ενημερώνει ότι όταν ερχόμαστε στον κόσμο, ο εγκέφαλος μπορεί να επεξεργαστεί αρχικά το οπτικό ερέθισμα μόνο σαν χρώμα, και μετά σιγά σιγά, με τον χρόνο, προστίθενται η κίνηση και η μορφή.

Επομένως , θα μπορούσαμε να πούμε, ότι το να επιμείνεις μόνο στο χρώμα σαν καλλιτέχνης σημαίνει δυο πράγματα: ένα, ότι ερευνάς το τι σημαίνει "τώρα¨ σύμφωνα με τις αποκαλύψεις της διάλεξης, και δεύτερον τι σημαίνει να κοιτάς για πρώτη φορά τον κόσμο.

Αν όλο αυτό είναι ένα ¨τίποτα¨ τότε μάλλον ¨κάτι¨ μας διαφεύγει.

[hellegennes]

Ότι η επεξεργασία δεν είναι ταυτόχρονη σε τίποτα είναι κάτι που το ξέρουμε, αλλά έχει απολύτως μηδενική σημασία γιατί η εμπειρία της είναι απολύτως ταυτόχρονη. Το να χρησιμοποιούμε αυτό για να βρούμε αιτία εκ των υστέρων είναι νομίζω ένα βήμα πιο κοντά στον σουρεαλισμό. Ο μπογιατζής που έφτιαξε τον μπλε πίνακα ούτε σκεφτόταν ότι η επεξεργασία δεν είναι ταυτόχρονη ούτε καν το ήξερε. Μερικές φορές η εξήγηση σε κάποια πράγματα είναι η απλούστερη: έκανε έναν μπλε πίνακα γιατί είναι gimmick. Στόχευε στο να προκαλέσει με το γεγονός ότι τόλμησε να παρουσιάσει το τίποτα ως τέχνη. Τον στόχο σίγουρα τον πέτυχε.

Αλλά ας μην φαντασιωνόμαστε πολύπλοκες εξηγήσεις για απλά πράγματα.

[enaon]

Ότι η επεξεργασία δεν είναι ταυτόχρονη σε τίποτα είναι κάτι που το ξέρουμε, αλλά έχει απολύτως μηδενική σημασία γιατί η εμπειρία της είναι απολύτως ταυτόχρονη.