Re: Νατουραλιστική vs Αφηρημένη Τέχνη
Δημοσιεύτηκε: 16 Ιουν 2018, 03:44
Καλώς ήρθατε στο Phorum.com.gr Είμαστε εδώ πολλά ενεργά μέλη της διαδικτυακής κοινότητας του Phorum.gr που έκλεισε. Σας περιμένουμε όλους!
https://www.phorum.com.gr/
3D, σκιές. όχι φλατ πράματα. 90s!
Οι "εξαϋλωμένες" μορφές δεν είμαι σίγουρος ότι παραπέμπουν σε παιδισμό. Μου μοιάζει ξακάθαρο ότι δεν ήταν επιθυμητές οι "χυμώδεις", "αισθησιακές" ή όπως αλλιώς θέλεις να τις πεις μορφές σε ένα χώρο που πας για να προσευχηθείς. 'Οταν η θρησκεία βάζει τόσο ψηλά το πνεύμα έναντι της ύλης, τι νόημα θα είχε ας πούμε ένας παχουλός άγιος ή ένας με μυώδες αθλητικό σώμα; Αυτόν τον παιδισμό και την εξάρτηση που λες δεν την έχω αντιληφθεί ποτέ όσο θαυμάζω βυζαντινές εικόνες αλλά ίσως κάνω λάθος.tipiti klop έγραψε: ↑19 Ιουν 2018, 15:12γράφω ότι η θρησκευτική τέχνη επιλέγει να είναι "αφηρημένη" επειδή προσπαθεί να κρατήσει την οπτική αντίληψη σε έναν παιδισμό, μια εξάρτηση...
Το γράφεις σαν να υπονοείς ότι ήταν θέμα επιλογής. Βρίσκεσαι σε συγκεκριμένα ιστορικά, κοινωνικά κλπ πλαίσια σε κάθε εποχή και σε αυτά αναπτύσσεται η κάθε μορφή τέχνης. Δεν θα μπορούσες να είχες τον Πικάσο 500 χρόνια πριν ούτε την αφαίρεση του 20ου αιώνα 1000 χρόνια πριν όπως δεν μπορείς να έχεις την μουσική του 18ου αιώνα τον 12ο.tipiti klop έγραψε: ↑19 Ιουν 2018, 15:12
γράφω ότι η αναπαραστατική τέχνη, όπως ακριβώς και η "αυτονομία" του Καστοριάδη, εμφανίζεται στις πιο δυναμικές στιγμές του πολιτισμού, δλδ στην κλασική αρχαιότητα και στο Διαφωτισμό...
Είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σύνδεση αλλά το γεγονός ότι βάζεις όλη την αναπαραστατική τέχνη σε ένα καλάθι και όλη την αφηρημένη σε ένα άλλο ιδιαίτερα προβληματικό.tipiti klop έγραψε: ↑19 Ιουν 2018, 15:12γράφω ότι από νευροβιολογικής άποψης, η αναπαραστατική οπτική αντίληψη είναι η στιγμή της αυτονομίας στην βιολογική μας ανάπτυξη, ενώ η αφηρημένη συνδέεται χρονικά με την εποχή της απόλυτης εξάρτησης από τη γονεϊκή μορφή...
Η αφηρημένη τέχνη του 20ου αιώνα είναι προϊόν της ωρίμανσης ιδεών, τεχνοτροπιών και συνθηκών και όχι βέβαια παιδική ακόμη και να υπάρχει και ένα τέτοιο στοιχεία σε κάποια έργα.tipiti klop έγραψε: ↑19 Ιουν 2018, 15:12Αν για παράδειγμα η αφηρημένη τέχνη είναι τόσο παιδική, εξαρτημένη, τραγική και υποταγμένη ποιος ο λόγος που επανεμφανίζεται τόσο δυναμικά στον 20ο αιώνα;
Κι όμως ζωγραφίζει υπαρκτά αντικείμενα...ST48410 έγραψε: ↑19 Ιουν 2018, 15:23Λοιπόν θα δοκιμάσω να αντιδράσω εγώ αν και ο χρόνος είναι εξαιρετικά περιορισμένος αυτό το διάστημα και κάθε σου ανάρτηση προσφέρεται για συζήτηση σελίδων.
Νομίζω ότι υπάρχει ένα θέμα γενικεύσεων. Βάζεις πολλά πράγματα στο ίδιο καλάθι ενώ δεν ανήκουν. Δεν είναι όλη η αφηρημένη τέχνη το ίδιο. Είναι άλλο πράγμα να ζωγραφίσει κάποιος ένα υπαρκτό αντικείμενο, σώμα κλπ αφαιρετικά και εκεί να επιλέξει να μην βάλει σκιές και άλλο να κάνει ζωγραφική με σχήματα που δεν αντιστοιχούν σε αντικείμενα.
Εδώ δηλαδή βλέπεις επιλογή του ζωγράφου να μην βάλει σκιές; Τι δουλειά θα είχαν οι σκιές σε αυτό;
Όχι, δεν νομίζω ότι ζωγραφίζει υπαρκτά αντικείμενα. Θα μπορούσα να βάλω κάποιο άλλο έργο (και λόγω πίεσης χρόνου έβαλα το πρώτο που μου έφερε η αναζήτηση με γεωμετρικά σχήματα) που ο τίτλος δεν θα άφηνε κάποια υπόνοια για σύνδεση με πραγματικά αντικείμενα, αλλά ούτε και εδώ πιστεύω ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μου φαίνεται σαν ειρωνεία σε πρώτη ανάγνωση ο τίτλος αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.tipiti klop έγραψε: ↑19 Ιουν 2018, 23:08
Κι όμως ζωγραφίζει υπαρκτά αντικείμενα...
Ο Μάλεβιτς έδωσε σε αυτόν τον πίνακα ένα συμπληρωματικό τίτλο, εκτός από τον πρώτο και πιο διαδομένο "Μαύρο τετράγωνο και κόκκινο τετράγωνο". Και ο τίτλος αυτός είναι : Painterly Realism of a Boy with a Knapsack - Color Masses in the Fourth Dimension.
Που σε μετάφραση σημαίνει "Ζωγραφικός ρεαλισμός στην απόδοση ενός παιδιού με το σάκο του- χρωματικές μάζες στην τέταρτη διάσταση".
Ο πίνακας δηλαδή είναι ρεαλιστικός, δείχνει κάτι συγκεκριμένο, και έχει να κάνει με την τέταρτη διάσταση . Lord Snow πάρε τα χάπια σου.
Τα παραπάνω δεν είναι το πεδίο μου. Φαίνεται να γνωρίζεις το αντικείμενο και τα δέχομαι.tipiti klop έγραψε: ↑19 Ιουν 2018, 23:08Πάμε όμως να δούμε αυτό που κοιτάζουμε σε αυτόν τον πίνακα, κάτω από το πρίσμα των πραγμάτων που προσπαθούμε να συνδυάσουμε στο νήμα.
Και ας ξεκινήσουμε από τα πολύ, πολύ στοιχειώδη...
Λέμε ότι το φως από τον εξωτερικό κόσμο, εισέρχεται μέσα στα μάτια μας.
Τι είναι το φως όμως;
Το φως είναι χαώδες σαν ερέθισμα, είναι σαν μια κοσμική σούπα. Μπορούμε να δανειστούμε μια εικόνα από τη σύγχρονη φυσική για να αντιληφθούμε πως θα ήταν το οπτικό ερέθισμα, προτού αρχίσει η διακριτότητα των πραγμάτων, προτού δηλαδή ο εγκέφαλος αρχίσει να οργανώνει την πληροφορία σε "μορφές".
Θα ήταν κάπως έτσι:
Ένα παλλόμενο αδιαχώριστο όλο, όπου όλες οι μορφές θα ήταν συγχωνευμένες, όπως περίπου στο αδέκαστο και ιλλουζιονιστικό φως της ερήμου.
Με ποιο τρόπο λοιπόν αρχίζει ο εγκέφαλος και ξεχωρίζει τις μορφές;
Η ΠΡΩΤΗ , ΠΡΩΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΣΧΗΜΑΤΑ, ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ. Τα αντικείμενα δηλαδή θα αρχίσουν να αναδύονται από αυτό το παλλόμενο όλον που είναι το φως, όχι σαν ολοκληρωμένες μορφές, όπως τις αντιλαμβανόμαστε τώρα, αλλά σαν στοιχειώδη σχήματα που με την απλή γεωμετρία τους δίνουν ΤΑ ΟΡΙΑ των διακριτών μορφών,με έναν επίπεδο και χωρίς βάθος τρόπο.
Αυτό λοιπόν είναι το πρώτο βήμα οργάνωσης της αντί-ληψης, απέναντι στη χαώδη λήψη που είναι η πρόσληψη τους φωτός μέσα στην οπτική κοιλότητα. Σε επίπεδο ανθρώπινης ύπαρξης, είναι χρονικά το πρώτο.
Όσο πιο πολύ αναπτύσσεται ο εγκέφαλος τόσο πιο περίπλοκες γίνονται αυτές οι οργανώσεις του εγκεφάλου, τα περιγράμματα των μορφών γίνονται πιο πολυσχιδή, η κανονική γεωμετρία γίνεται ακανόνιστη μέσα στις παραμορφώσεις του χώρου, η σκιά κάνει την εμφάνισή της σαν βασικός ρυθμιστής της θέσης και της σχέσης των πραγμάτων.
Εδώ δεν γνωρίζω αν εκφέρεις προσωπική άποψη ή είναι κάτι γενικά παραδεκτό και γνωστό για τον συγκεκριμένο πίνακα. Εικάζω πως πρόκειται για το πρώτο. Σου ανέλυσα παραπάνω με τι θεωρώ πως καταπιάνεται ο ζωγράφος και κατά συνέπεια δεν συμφωνώ. Θα είχε ενδιαφέρον αν γνωρίζεις να μας πεις τι ευρέως ήταν γνωστό την εποχή εκείνη για την φύση του φωτός, την αντίληψη του φωτός και τα πρώτα εξελικτικά στάδια της οπτικής αντίληψης. Γνώριζε ο Μάλεβιτς αυτά που αναφέρεις πριν 100 χρόνια;tipiti klop έγραψε: ↑19 Ιουν 2018, 23:08Τι λοιπόν έδειξε ο Μάλεβιτς σε αυτόν τον πίνακα;
Ο Μάλεβιτς έδειξε την αυγή της οπτικής αντίληψης. Το πως μέσα από την παλλόμενη διάφανη λευκότητα που αντιπροσωπεύει το φως στο φόντο του πίνακά του, γεννιέται η πρώτη διακριτότητα- ένα παιδί με ένα σακίδιο. Δεν δείχνει λοιπόν ένα τετράγωνο και ένα άλλο τετράγωνο, σαν το απόλυτο τίποτα.
ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΕΒΛΕΠΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΑΚΙΔΙΟ ΑΝ ΞΑΝΑΚΟΙΤΑΓΑΝ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.
Σε αυτήν την πρώτη φορά δεν υπάρχουν σκιές. Αυτές θα εμφανιστούν μετά, πολύ πιο μετά. Οπότε θα ήταν έκπληξη για μένα αν θα τις συναντούσα...
Οπότε προφανώς και ζωγραφίζει παρουσίες και αντικείμενα, ο Μάλεβιτς. Γι αυτό άλλωστε κάνει λόγο-παίζοντας προκλητικά με το μυαλό μας- για ρ ε α λ ι σ μ ό...
Τώρα το γιατί το παιδί είναι ένα απύθμενα μαύρο τετράγωνο σε αντιδιαστολή με το ζωντανό κόκκινο, αυτή είναι η συγκινησιακή γλώσσα του πίνακα, και ταυτόχρονα η υποδόρια μελαγχολία του.
Τις 3 μεταμορφώσεις του πνεύματος, του Νίτσε τις ξέρεις; Καμήλα-> Λιοντάρι -> Παιδί.tipiti klop έγραψε: ↑04 Ιουν 2018, 20:22Στ' ανοιχρά του πέλαγου με καρτέρεσαν
με μπομπάρδες τρικάρτατες και μου ρίξανε.
Αμαρτία μου νάχα και γω μιαν αγάπη
Οπότε μια τέτοια ζωγραφική απόδοση, έχει την ίδια λειτουργία με το όνειρο:
μας εξαναγκάζει να θυμηθούμε, να γυρίσουμε πίσω. Το ότι δεν θυμόμαστε, έχει τους λόγους του. Είναι η εποχή που μας πορφύρωσαν τα αίματα της αγάπης.
Ταυτόχρονα όμως είναι και μια μεγάλη εξερεύνηση του πως είναι τα πράγματα όταν τον «εγώ» δεν είναι ενεργοποιημένο και ισχυρό.. Κάτι για το οποίο θρησκεία και φιλοσοφία δίνουνε γη και ύδωρ.
Άρα λοιπόν αυτή η αρχέγονη ματιά δεν θα μας φέρει μόνον κοντά στη μεγάλη τραγικότητα, δηλαδή στη ψύχωση…
…αλλά ίσως και στην ιδιοφυία. Ή στην πολύ μεγάλη "πνευματικότητα".