Παρατήρηση προς συζήτηση

[shrike]

Παρεμπιπτόντως, υπάρχει καμια ρατσα σκυλου που είναι απο φυσική επιλογή;

Φαντάζομαι πως τέτοια είναι τα αφρικανικά αγριόσκυλα που ζούνε σε αγέλες.

[Φινγκόλφιν]

https://en.wikipedia.org/wiki/African_wild_dog

Ξέρω πως υπάρχουν άγρια σκυλιά στην Αφρική, οπότε μάλλον δεν έχουν εκτραφεί από ανθρώπους.

[Isomnia]

Τα Ντίνγκο της Αυστραλίας

[shrike]

Τα Ντίνγκο της Αυστραλίας

Τσουκ. Τα Ντίνγκο δεν είναι αγριόσκυλα, είναι πρώην οικόσιτα που... "αγρίεψαν".

[Isomnia]

Τα Ντίνγκο της Αυστραλίας

Τσουκ. Τα Ντίνγκο δεν είναι αγριόσκυλα, είναι πρώην οικόσιτα που... "αγρίεψαν".

Ένα ντοκιμαντέρ που είδα δεν το ανέφερε αυτό, έκανε αναφορά στα Ντίνγκο ως αγριόσκυλα.
Είσαι σίγουρος;

[stergiosbik]

Λογω απομονωσης ομως εχουν διατηρησει τα χαρακτηριστικα που ειχαν πριν χιλιαδες χρονια.
Δεν ξερω αν υπαρχει καποια αλλη ρατσα που να ειναι πιο κοντα στον λυκο.

[Beria]

Κωστής Παπαγιώργης για τη φιλία του σκύλου

Όταν εξημερώθηκε το σκυλί και έγινε κατοικίδιο "έπεσαν" τα αυτιά του, έγραφε ο Δαρβίνος. Σοφή παρατήρηση, ειδικά για όσους έζησαν στις επαρχίες, κοντά σε ζωντανά και σε κοπάδια. Το κυνηγιάρικο σκυλί, ο μολοσσός που φυλάει τα πρόβατα είναι ζωντανό ραντάρ, πρωτόγονος και ως εκ τούτου ατόφιος. Ο βοσκός δεν βάζει το σκυλί στο σπίτι, το σέβεται αλλά δεν το βλέπει ποτέ σαν μέρος του οίκου. Στην πόλη όμως ο σκύλος απώλεσε την επαφή με τη φύση και τον πρωτόγονο εαυτό του, στερήθηκε τους άγριους σκυλοκαβγάδες, το κυνήγι του λαγού και του τσάκαλου, ήρθε πιο κοντά στον άνθρωπο και απομακρύνθηκε από το παρελθόν του πού υπέκρυπτε πάντα κάτι το λυκίσιο και το αδάμαστο.

Ένας φίλος γιατρός, έμπειρος στα τετράποδα, έχει δική του πατέντα: "η γάτα είναι ένα κομμάτι κρέας, άφιλη, εγωπαθής, αντίθετα ο σκύλος είναι άνθρωπος με τρίχωμα και με τέσσερα πόδια! Κοντά στο σκύλο γίνεσαι περισσότερο άνθρωπος!" Η σκυλοσυντροφιά ανακαλύπτει διαφορετικά όχι μόνο το σκύλο αλλά και την ίδια τη ζωή. Αξίζει λοιπόν να προσέξουμε αυτήν τη διαχεόμενη ζωοφιλία που δεν είναι βίτσιο, χούι, παραξενιά παρά συναισθηματική εκλέπτυνση χωρίς εμφανές όριο. Ο "κάτοχος" του σκύλου πριν απ' όλα κατέχει ένα προνόμιο το τετράποδο, αγορασμένο σε μικρή ηλικία, αναγνωρίζει από νωρίς τον αφέντη του και αφοσιώνεται. Μπορεί να παίζει με όλους, αλλά μόνο ο "ένας" ταράζει τα σωθικά του. Τον αναγνωρίζει, τον διαισθάνεται από απόσταση, ενίοτε τείνει να σπάσει την αλυσίδα του για να τον προϋπαντήσει.

Χωρίς υπερβολή, δεν υπάρχει κάτοχος σκύλου που να μην πιστεύει σθεναρά ότι μέσα στο τεράποδό του κρύβεται υπέροχα παγιδευμένο κάτι το βαθύτατα ανθρώπινο. Το ίδιο βέβαια μπορούμε να πούμε για τους κατόχους αλόγων, δελφινιών, περιστεριών ή αετών. Ωστόσο το μέγεθος και το φυσικό στοιχείο αποτελούν φραγή. Τα πετούμενα ανήκουν στον αιθέρα, το άλογο ανήκει στο μέγεθός του, ενώ ο σκύλος -μόνο αυτός- δίνει την εντύπωση ότι κάποια σπάνια συμπάθεια είναι διαλυμένη στο αίμα του. Αυτό το οξύμωρο, με τα χρόνια, αποβαίνει μυστικός δεσμός, συνεννόηση χωρίς λόγια, νοηματική γλώσσα της συμπάθειας. Αν το ζώο ήταν άνθρωπος με μουσούδα, τρίχωμα, μεγάλα αυτιά δεν θα άξιζε την αγάπη μας. Αντίθετα, καθίσταται λατρεμένο μέχρι περιπαθούς αφοσιώσεως επειδή μέσα στη σκληρή του συνθήκη, αυτή την αμετάκλητα φιμωμένη φύση, κατορθώνει να το σκάει στιγμιαία για να παραδοθεί στη θέρμη της ανθρώπινης φιλίας.

Δεδομένου ότι ένα σκυλί είναι "ανθρώπινο" μόνο για λίγους, και ακριβέστερα μόνο για έναν, εύκολα γεννιέται η αυταπάτη ότι το ζωντανό μεταρσιώνει τη φύση του μόνο για χατίρι του. Ο κάτοχος ψυχανεμίζεται μέσα στα κυνικά σωθικά την υπέρβαση της σκυλίσιας φύσης, οπότε η ανθρώπινη συμπάθεια αναγνωρίζει αβίαστα πάνω της ένα καθρέφτισμα του εγώ της. Η οικειότητα είναι απόλυτη, η αναγνώριση βαθύτατη, ο σκύλος είναι στο τσακ να μιλήσει και "μιλάει" βέβαια, έστω και αν οι περισσότεροι παρόντες διαθέτουν ώτα μη ακουόντων. Συχνά, κάποιος αδιάφορος θεατής της θερμής ανθρωπο-σκυλοφιλίας, υποψιθυρίζει :"Μα τι έχει πάθει με αυτό το ψωριάρικο;" Αφοσιωμένος στις γάτες και όχι στα σκυλιά, ο Μαλρώ ηταν κατηγορηματικός: Αργά ή γρήγορα, όλοι οι μεγάλοι εγωιστές γίνονται φιλόζωοι. Ωστόσο, η φιλία με το τετράποδο δεν γίνεται αποδεκτή ποτέ ως φιλόζωη ιδιότητα. Άνθρωποι που ζουν χρόνια με το σκύλο τους, που έχουν προσαρμόσει τις ανάγκες και τις μετακινήσεις τους με το τετράποδο, ποτέ δεν σκέφτονται ότι αγαπούν ένα "ζώο".

Ο δεσμός με το σκύλο έχει να κάνει με το αξεδιάλυτο κράμα ενός ψυχισμού εντοιχισμένου μεν στη ζωικότητα πού, παρ' ότι τετραποδίζει, σκυλοφέρνει ή γαυγίζει, φέρει στο βλέμμα του μισοσβησμένα πνευματικά ίχνη. Από τη μια μεριά το ζώο είναι ανθρώπινο πείραμα που έμεινε στη μέση, ενώ από την άλλη είναι ζωικό πείραμα που έδωσε αποτελέσματα ανώτερα του αναμενομένου. Έτσι αρχίζουν τα θαύματα αφοσίωσης και συνεννόησης ανάμεσα στο τετράποδο και στο δίποδο. Η προσαρμογή είναι τέλεια και βαθύτατα ψυχική. Η υπακοή αγγίζει τα όρια του πάθους. Πιο συγκεκριμένα, δεν μας συγκινεί τόσο η κυρία με το σκυλάκι, η γραία που αγαπά το σκύλο της γιατί δεν της απέμεινε τίποτε άλλο να αγαπά, αλλά η εμμονή νέων ανθρώπων που σε κάθε περίπτωση μετακίνησης, έκτακτων αναγκών, ατυχιών, το πρώτο πού σκέπτονται είναι το τετράποδο. Η σκυλίσια αγάπη δεν είναι μόνο αμοιβαία, κυρίως δεν επιδέχεται "απάτη", μετάπτωση, λήθη - όσο το τετράποδο ζει και κινείται, παραμένει πάγια "αξία".

Γι' αυτό όταν έρχεται η ώρα του κυνικού θανάτου, μιας και τα σκυλιά κατά κανόνα ζουν πολύ λιγότερο από τον κάτοχό τους, το πένθος είναι σκληρό, δεν παίρνει παρηγόρια. Ο στενός κύκλος του πενθούντος αναρωτιέται: "Μα τι έχασε; Τη γυναίκα του; Το παιδί του; Τη μάνα του; Ασφαλώς δεν έγινε χήρος, δεν έμεινε ορφανός, του συνέβη όμως κάτι χειρότερο. Έχασε ένα μύχιο στοιχείο του εαυτού του, το οποίο ασυνειδήτως είχε επενδυθεί στη σκυλίσια παρουσία. Αυτή η μυχιότητα δεν ευδοκιμεί με τους ανθρώπους που είναι ανεξάρτητες οντότητες, θέτουν όρια και εγωιστικά σύνορα. Η σκυλοφιλία είναι απόλυτη και σώψυχη ταύτιση, προσωπική ανακάλυψη που ομορφαίνει μέχρι κάλλους τη σιωπηλή αφοσίωση. Όποιος πενθεί για το νεκρό σκύλο του, πενθεί για την προ-απώλεια του εαυτού του.

[Nameless Ghoul]

Τα άγρια "σκυλιά" στην αφρική δεν έχουν σχέση με τον κατοικίδιο σκύλο. Δεν είναι απλά άλλο είδος, αλλά άλλο γένος (Lycaon Pictus). Μακρινή συγγένεια.

Τα σκυλιά και οι λύκοι είναι το ίδιο είδος (Canis Lupus). Για την ακρίβεια, ο λύκος είναι αποτέλεσμα φυσικής επιλογής, ενώ ο σκύλος είναι υποείδος λύκου που έχει προκύψει από ανθρωπογενή επιλογή (εξημέρωση και επιλεκτική εκτροφή).

[shrike]

Τα Ντίνγκο της Αυστραλίας

Τσουκ. Τα Ντίνγκο δεν είναι αγριόσκυλα, είναι πρώην οικόσιτα που... "αγρίεψαν".

Ένα ντοκιμαντέρ που είδα δεν το ανέφερε αυτό, έκανε αναφορά στα Ντίνγκο ως αγριόσκυλα.
Είσαι σίγουρος;

Έτσι θυμάμαι, κι εγώ από ντοκυμαντέρ. Ότι ήταν σκυλιά που ξέφυγαν (από αποίκους, μάλιστα) και σχηματίσανε αγέλες και αγρίεψαν.

[Isomnia]

Με 140 σελίδες ανοιχτές, δεν άντεξα και τό 'ψαξα...
Μη με βρίσεις για την πηγή

Έτσι θυμάμαι, κι εγώ από ντοκυμαντέρ. Ότι ήταν σκυλιά που ξέφυγαν (από αποίκους, μάλιστα) και σχηματίσανε αγέλες και αγρίεψαν.

Το Ντίγκο (Canis lupus dingo) είναι σαρκοφάγο θηλαστικό που ανήκει στην οικογένεια των Κυνιδών (Canidae). Πρόκειται για είδος άγριου σκύλου που ζει στην Αυστραλία, όπου, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών, έφτασε πριν 5.000-8.000 χρόνια από τη νοτιοανατολική Ασία. Λόγω της σχετικής απομόνωσης τους, τα ντίνγκο έχουν διατηρήσει τα πανάρχαια χαρακτηριστικά που τα συνδέουν με τα πρωτόγονα σκυλιά και το λύκο και τα διαφοροποιούν από τον κατοικίδιο σκύλο. Είναι ζώα με ρωμαλέο σώμα, ψηλά και δυνατά πόδια, πλατύ κεφάλι, μυτερό ρύγχος και όρθια αυτιά. Το μήκος του σώματός τους φτάνει τα 1,30 μέτρα και το ύψος τους έως το ακρώμιο τα 60 εκατοστά. Τα αρσενικά είναι συνήθως μεγαλύτερα και βαρύτερα από τα θηλυκά της ίδιας ηλικίας. Το τρίχωμα του ντίνγκο είναι κοντό, πυκνό και το χρώμα του είναι κιτρινωπό έως καστανοκόκκινο και λευκό στην κοιλιά. Η ουρά του είναι μακριά και φουντωτή. Τα ντίνγκο ζουν και κυνηγούν σε αγέλες. Τρέφονται με μικρά θηλαστικά, κατοικίδια ζώα και πουλερικά, τρωκτικά, ερπετά, ακόμα και με έντομα, ενώ παλαιότερα κυνηγούσαν και καγκουρό. Επικοινωνούν μεταξύ τους με ουρλιαχτά. Το θηλυκό γεννάει 3-8 μικρά ύστερα από κύηση 63 ημερών. Τα ντίνγκο εξημερώνονται και παλαιότερα οι Αβορίγινες τα χρησιμοποιούσαν ως κυνηγόσκυλα. Στο παρελθόν κυριάρχησαν στην ηπειρωτική αυστραλία απέναντι στο λύκο της Τασμανίας και το σαρκόφιλο. Σήμερα οι πληθυσμοί τους απειλούνται λόγω του κυνηγιού και της επιμειξίας με τους κατοικίδιο.......

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF ... E%BA%CE%BF

[shrike]

Με 140 σελίδες ανοιχτές, δεν άντεξα και τό 'ψαξα...
Μη με βρίσεις για την πηγή

Έτσι θυμάμαι, κι εγώ από ντοκυμαντέρ. Ότι ήταν σκυλιά που ξέφυγαν (από αποίκους, μάλιστα) και σχηματίσανε αγέλες και αγρίεψαν.

Το Ντίγκο (Canis lupus dingo) είναι σαρκοφάγο θηλαστικό που ανήκει στην οικογένεια των Κυνιδών (Canidae). Πρόκειται για είδος άγριου σκύλου που ζει στην Αυστραλία, όπου, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών, έφτασε πριν 5.000-8.000 χρόνια από τη νοτιοανατολική Ασία. Λόγω της σχετικής απομόνωσης τους, τα ντίνγκο έχουν διατηρήσει τα πανάρχαια χαρακτηριστικά που τα συνδέουν με τα πρωτόγονα σκυλιά και το λύκο και τα διαφοροποιούν από τον κατοικίδιο σκύλο. Είναι ζώα με ρωμαλέο σώμα, ψηλά και δυνατά πόδια, πλατύ κεφάλι, μυτερό ρύγχος και όρθια αυτιά. Το μήκος του σώματός τους φτάνει τα 1,30 μέτρα και το ύψος τους έως το ακρώμιο τα 60 εκατοστά. Τα αρσενικά είναι συνήθως μεγαλύτερα και βαρύτερα από τα θηλυκά της ίδιας ηλικίας. Το τρίχωμα του ντίνγκο είναι κοντό, πυκνό και το χρώμα του είναι κιτρινωπό έως καστανοκόκκινο και λευκό στην κοιλιά. Η ουρά του είναι μακριά και φουντωτή. Τα ντίνγκο ζουν και κυνηγούν σε αγέλες. Τρέφονται με μικρά θηλαστικά, κατοικίδια ζώα και πουλερικά, τρωκτικά, ερπετά, ακόμα και με έντομα, ενώ παλαιότερα κυνηγούσαν και καγκουρό. Επικοινωνούν μεταξύ τους με ουρλιαχτά. Το θηλυκό γεννάει 3-8 μικρά ύστερα από κύηση 63 ημερών. Τα ντίνγκο εξημερώνονται και παλαιότερα οι Αβορίγινες τα χρησιμοποιούσαν ως κυνηγόσκυλα. Στο παρελθόν κυριάρχησαν στην ηπειρωτική αυστραλία απέναντι στο λύκο της Τασμανίας και το σαρκόφιλο. Σήμερα οι πληθυσμοί τους απειλούνται λόγω του κυνηγιού και της επιμειξίας με τους κατοικίδιο.......

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF ... E%BA%CE%BF

Γιατί να σε βρίσω καλέ; Μια χαρά τη βρίσκω τη wiki για τέτοια θέματα. Κι εγώ εκεί έψαξα τώρα, αλλά στο αγλλικό άρθρο.
Στα αγγλικά έχει πολύ περισσότερες πληροφορίες βέβαια και λέει ότι υπάρχει η πεποίθηση πως πήγαν στην Αυστραλία με ναυτικούς πριν περίπου 5000 χρόνια (άρα κάτι θυμόμουν λάθος, ή έστω δεν εννοούσε τους πρόσφατους αποίκους, τους Ευρωπαίους δηλαδή), επειδή τα αρχαιότερα ευρήματα από Ντίνγκο χρονολογούνται περίπου πριν 3500 χρόνια.

The archaeological record shows that the earliest dingo skeletal remains in Australia date to 3,450 years before present (YBP) from the Mandurah Caves on the Nullabor Plain, south-eastern Western Australia, which led to the widely-held belief that dingoes arrived with seafarers to Australia 5,000 YBP.

[OANNHSEA]

Τα Ντίνγκο της Αυστραλίας

Τσουκ. Τα Ντίνγκο δεν είναι αγριόσκυλα, είναι πρώην οικόσιτα που... "αγρίεψαν".

Δυστυχώς και για τους δύο - είστε λάθος.
Τα DIngo δεν είναι σκυλιά. Με βάση το DNA τους είναι συγγενικό είδος!!!
Για την ακρίβεια είναι το πρώτο είδος που εξημέρωσε ο άνθρωπος και εξαφανίστηκε στη συνέχεια προς χάριν των σκυλιών υβριδίων από την Κίνα και έφτασε στην Αυστραλία πολύ πριν το 8.000 π.χ....

Τα άγρια "σκυλιά" στην αφρική δεν έχουν σχέση με τον κατοικίδιο σκύλο. Δεν είναι απλά άλλο είδος, αλλά άλλο γένος (Lycaon Pictus). Μακρινή συγγένεια.

Τα σκυλιά και οι λύκοι είναι το ίδιο είδος (Canis Lupus). Για την ακρίβεια, ο λύκος είναι αποτέλεσμα φυσικής επιλογής, ενώ ο σκύλος είναι υποείδος λύκου που έχει προκύψει από ανθρωπογενή επιλογή (εξημέρωση και επιλεκτική εκτροφή).

Σωστά και τα δύο...

.

[paul25]

Χωρίς υπερβολή, δεν υπάρχει κάτοχος σκύλου που να μην πιστεύει σθεναρά ότι μέσα στο τεράποδό του κρύβεται υπέροχα παγιδευμένο κάτι το βαθύτατα ανθρώπινο. Το ίδιο βέβαια μπορούμε να πούμε για τους κατόχους αλόγων, δελφινιών, περιστεριών ή αετών.

Α! Μάλιστα, τώρα εξηγούνται όλα....

Ο Αρχηγός ΓΕΣ παρασημοφόρησε σκυλίτσα που υπηρετεί σε μονάδα του Έβρου

https://www.evros24.gr/o-archigos-ges-p ... toy-evroy/

Απ'ότι φαίνεται η παράλογη φιλοζωία δεν αποτελεί μόνο ατομική υπόθεση αλλά και θεσμική.

[perseus]

υπαρχουν οι γατες και συζηταμε για σκυλους...

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

Πριν καμμια 7ετια ενας μεθυσμενος Πολωνος πηδηξε μια σκυλα...
Τον πηγαν δικαστηριο τον δυστυχη...
Στα δικαστηρια ειχαν μαζευτει πολλα υστερικα λυσσασμενα φιλοζωα
που ξεφωνιζαν με μισος "κρεμαστε τον"...
Σκηνες για ταινια τρομου λεμε φιλε...
Πριν απο χρονια ειχα δει ενα ντοκυμαντερ απο Αυστραλια
που ελεγαν οτι 5000 παιδια καθε χρονο παγκοσμια δαγκωνονται απο σκυλια
(κυριως στο προσωπο γιατι ειναι στο υψος του σκυλου ) και πολλα πεθαινουν.
Μετα ηρθε και η προσωπικη εμπειρια οταν ενω καθομαστε σε καφε
ο πεκινουα της θειας του φιλου μου πεταγεται ξαφνικα ενω το χαιδευε !!!
ο φιλος και του δαγκωνει το φερμουαρ και το πεσμενο τσουτσουνι του λιγο.
Ευτυχως που δεν ητο σε καυλα εκεινη τη στιγμη και το σπουδαιοτερο
οτι δεν ητο μεγαλυτερο το ζωο γιατι ο φιλος δεν θα ξαναγαμουσε πια.
Αυτα τα περιστατικα μου αλλαξαν και τον τροπο που εβλεπα πια τα αδεσποτα.