αχ, είχα χρόνια κοκατιλάκια. είχα πάρει δύο, ένα λευκό και μια γκριζούλα. ο λευκός ή λευκή ποτέ δεν μάθαμε τι ήταν, φοβόταν αλλά ήταν γλυκό πουλί. η γκριζα, ήταν ήδη εξημερωμένη και καθόταν στο χέρι μου. όταν γύρναγα από την δουλειά τα άφηνα ελεύθερα στο δωμάτιο να σουλατσάρουν.
υπέροχα και τα δυο τους. κάποια στιγμή, πέρασα από ένα πετ σοπ και είχε έναν μικροσκοπικό παπαγαλάκο, γκρι μόνο του με τρεις θηλυκές. γιατί ρώτησα? μου λένε γιατί είναι τρελό αγόρι. τον πήρα και δεν άφηνε σε χλωρό κλαρί την γκριζα. πρέπει να ζευγάρωναν 6-7 φορές την μέρα. τι τραγούδι, τι χορός, ρεζίλι σε όλη την γειτονιά. τον έβαζε να κλωσά, αλλά επειδή ήταν μικρόσωμος, μάλλον πήγαινε σε τυχαία αυγά κάθε φορά και ζέσταινε. τελικά, ένα από όλα αυτά που είχε γεννήσει, έσκασε και γεννήθηκε ο Γιωργάκης, ανήμερα της 21 Απριλίου....
τελικά, βρήκε τρόπο ένα κοπρογατο και ανέβηκε στο μπαλκονι. πάει η Κοκό, πάει ο Κροκρός (ο γαμήκουλας της γειτονιάς), πάει ο Ασπρούλης, πάει και ο Γιωργάκης.....
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΙ....
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΗΛΙΘΙΟΙ.....
ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ....
ΕΙΝΑΙ: ΠΡΟΔΟΤΕΣ