Σκύλοι

[The Rebel]

Νόμιζε ότι μετά από δύο χρόνια ο σκύλος της την είχε ξεχάσει…
Στην αρχή ο σκύλος γάβγιζε και φαινόταν να μην την αναγνωρίζει αλλά όταν την πλησίασε όλα άλλαξαν...





Έχετε δει ποτέ ξανά… gamer σκύλο;
Νευρίασε κιόλας στο τέλος!

[The Rebel]

[student]

Τη χαιρετίσαμε χθες το βράδυ την όμορφη σκυλίτσα μας (45 κιλά rott δεν τη λες και σκυλίτσα αλλά...)

Είχε κανά μήνα που είχε σταματήσει να τρώει και τις τελευταίες μέρες δεν μπορούσε καν να περπατήσει. Σηκωτή έξω στον ήλιο, σηκωτή μέσα στη ζέστη...

Σ ευχαριστώ φιλενάδα μου, ήσουν άψογη και τα 10 χρόνια που ήσουν μαζί μας...η γωνίτσα σου κάτω από τις λεμονιές έγινε και η τελευταία σου κατοικία...να την κοιτάω απ το παράθυρο και να σε θυμάμαι.

[Isildur]

Τη χαιρετίσαμε χθες το βράδυ την όμορφη σκυλίτσα μας (45 κιλά rott δεν τη λες και σκυλίτσα αλλά...)

Είχε κανά μήνα που είχε σταματήσει να τρώει και τις τελευταίες μέρες δεν μπορούσε καν να περπατήσει. Σηκωτή έξω στον ήλιο, σηκωτή μέσα στη ζέστη...

Σ ευχαριστώ φιλενάδα μου, ήσουν άψογη και τα 10 χρόνια που ήσουν μαζί μας...η γωνίτσα σου κάτω από τις λεμονιές έγινε και η τελευταία σου κατοικία...να την κοιτάω απ το παράθυρο και να σε θυμάμαι.

Έτσι, φίλε. Να την θυμάσαι με όλα τα καλά της και όλη την αγάπη που (σίγουρα) σού προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια.

[student]

Τη χαιρετίσαμε χθες το βράδυ την όμορφη σκυλίτσα μας (45 κιλά rott δεν τη λες και σκυλίτσα αλλά...)

Είχε κανά μήνα που είχε σταματήσει να τρώει και τις τελευταίες μέρες δεν μπορούσε καν να περπατήσει. Σηκωτή έξω στον ήλιο, σηκωτή μέσα στη ζέστη...

Σ ευχαριστώ φιλενάδα μου, ήσουν άψογη και τα 10 χρόνια που ήσουν μαζί μας...η γωνίτσα σου κάτω από τις λεμονιές έγινε και η τελευταία σου κατοικία...να την κοιτάω απ το παράθυρο και να σε θυμάμαι.

Έτσι, φίλε. Να την θυμάσαι με όλα τα καλά της και όλη την αγάπη που (σίγουρα) σού προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια.

Είναι πολύ φρέσκια η εικόνα φιλαράκι μου και ακόμα είμαι φορτισμένος συναισθηματικά. Ότι και να λένε για τα rottweiller, έχοντας χαιρετίσει πλέον την τρίτη κατά σειρά θηλυκιά της φυλής τα τελευταία 30 σχεδόν χρόνια, μπορώ να πω ότι είναι εκπληκτική ράτσα άκρως συναισθηματική, διακριτική, ευφυέστατη και ατρόμητη. Δεν την αλλάζω με καμία άλλη και ήδη δρομολογώ τις διαδικασίες για την επόμενη κουταβίνα που θα περάσει τη διαδικασία εκπαίδευσης.

ΥΓ. Η άλλη, η 4χρονη λαμπραντορίνα μου (πάντα έχω δύο σκύλες με τη δεύτερη να αλλάζει ράτσες) που ήταν το παρεάκι της έχει πάρει χαμπάρι ότι κάτι έγινε. Εχθές δεν ξεκίναγε να τρώει γιατί είχε μάθει να ξεκινάει πρώτα το θηρίο και μετά αυτή και είχε προβληματιστεί που έλειπε. Σήμερα είναι ξαπλωμένη και λιάζεται στη λακούβα στο χώμα της μεγάλης.
Είναι συγκινητικό ρε πστη μου, σου δίνουν τόσο έντονα συναισθήματα και τόση απλόχερη αγάπη και υπακοή.

[vantono]

Τη χαιρετίσαμε χθες το βράδυ την όμορφη σκυλίτσα μας (45 κιλά rott δεν τη λες και σκυλίτσα αλλά...)

Είχε κανά μήνα που είχε σταματήσει να τρώει και τις τελευταίες μέρες δεν μπορούσε καν να περπατήσει. Σηκωτή έξω στον ήλιο, σηκωτή μέσα στη ζέστη...

Σ ευχαριστώ φιλενάδα μου, ήσουν άψογη και τα 10 χρόνια που ήσουν μαζί μας...η γωνίτσα σου κάτω από τις λεμονιές έγινε και η τελευταία σου κατοικία...να την κοιτάω απ το παράθυρο και να σε θυμάμαι.

Συλλυπητήρια.
Το δικό μου κλείνει τρίμηνο αύριο. Είχα γράψει σχετικό νήμα vantono @ Εδώ πεθαίνουν ανθρΏποι...

Υπομονή, ζήσε το πένθος σου, ασ'το να βγει, μην το πνιγεις, και ο χρόνος θα τα γιατρέψει όλα.

[stella]

Λυπάμαι student, να τη θυμάστε όμορφα.

[Isildur]

Τη χαιρετίσαμε χθες το βράδυ την όμορφη σκυλίτσα μας (45 κιλά rott δεν τη λες και σκυλίτσα αλλά...)

Είχε κανά μήνα που είχε σταματήσει να τρώει και τις τελευταίες μέρες δεν μπορούσε καν να περπατήσει. Σηκωτή έξω στον ήλιο, σηκωτή μέσα στη ζέστη...

Σ ευχαριστώ φιλενάδα μου, ήσουν άψογη και τα 10 χρόνια που ήσουν μαζί μας...η γωνίτσα σου κάτω από τις λεμονιές έγινε και η τελευταία σου κατοικία...να την κοιτάω απ το παράθυρο και να σε θυμάμαι.

Έτσι, φίλε. Να την θυμάσαι με όλα τα καλά της και όλη την αγάπη που (σίγουρα) σού προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια.

Είναι πολύ φρέσκια η εικόνα φιλαράκι μου και ακόμα είμαι φορτισμένος συναισθηματικά. Ότι και να λένε για τα rottweiller, έχοντας χαιρετίσει πλέον την τρίτη κατά σειρά θηλυκιά της φυλής τα τελευταία 30 σχεδόν χρόνια, μπορώ να πω ότι είναι εκπληκτική ράτσα άκρως συναισθηματική, διακριτική, ευφυέστατη και ατρόμητη. Δεν την αλλάζω με καμία άλλη και ήδη δρομολογώ τις διαδικασίες για την επόμενη κουταβίνα που θα περάσει τη διαδικασία εκπαίδευσης.

ΥΓ. Η άλλη, η 4χρονη λαμπραντορίνα μου (πάντα έχω δύο σκύλες με τη δεύτερη να αλλάζει ράτσες) που ήταν το παρεάκι της έχει πάρει χαμπάρι ότι κάτι έγινε. Εχθές δεν ξεκίναγε να τρώει γιατί είχε μάθει να ξεκινάει πρώτα το θηρίο και μετά αυτή και είχε προβληματιστεί που έλειπε. Σήμερα είναι ξαπλωμένη και λιάζεται στη λακούβα στο χώμα της μεγάλης.
Είναι συγκινητικό ρε πστη μου, σου δίνουν τόσο έντονα συναισθήματα και τόση απλόχερη αγάπη και υπακοή.

Έλα, δεν συνεχίζω γιατί θα με πάρουν τα ζουμιά μόλις αρχίσω να γράφω και για τα δικά μου. Προς το παρόν είμαι στα ευχάριστα, η μικρούλα μου είναι κάτι λιγότερο από 3 ετών και είναι σκέτη τρέλα. Μεγαλόσωμο (σαν την προηγούμενή μου) δύσκολα θα ξαναπάρω, εκτός κι αν η επόμενη μόνιμη κατοικία μου έχει κήπο. Πάντως κι εγώ, μόνο θηλυκά ως τώρα φίλε. Και μάλλον έτσι θα συνεχίσω και στο μέλλον.

[student]

Λυπάμαι student, να τη θυμάστε όμορφα.

Ευχαριστώ stella

[student]

Τη χαιρετίσαμε χθες το βράδυ την όμορφη σκυλίτσα μας (45 κιλά rott δεν τη λες και σκυλίτσα αλλά...)

Είχε κανά μήνα που είχε σταματήσει να τρώει και τις τελευταίες μέρες δεν μπορούσε καν να περπατήσει. Σηκωτή έξω στον ήλιο, σηκωτή μέσα στη ζέστη...

Σ ευχαριστώ φιλενάδα μου, ήσουν άψογη και τα 10 χρόνια που ήσουν μαζί μας...η γωνίτσα σου κάτω από τις λεμονιές έγινε και η τελευταία σου κατοικία...να την κοιτάω απ το παράθυρο και να σε θυμάμαι.

Συλλυπητήρια.
Το δικό μου κλείνει τρίμηνο αύριο. Είχα γράψει σχετικό νήμα vantono @ Εδώ πεθαίνουν ανθρΏποι...

Υπομονή, ζήσε το πένθος σου, ασ'το να βγει, μην το πνιγεις, και ο χρόνος θα τα γιατρέψει όλα.

Ευχαριστώ φίλος.

[Λοξίας]

student,
Λυπάμαι για την απώλεια...
Να την θυμάσαι με την αγάπη που της αξίζει.
Μην την αφήσεις να φύγει και από την θύμηση.

[ΓΑΛΗ]

student,
Λυπάμαι για την απώλεια...
Να την θυμάσαι με την αγάπη που της αξίζει.
Μην την αφήσεις να φύγει και από την θύμηση.

Και να το' θελε, δεν γίνεται.

[Πασιφάη]

Τη χαιρετίσαμε χθες το βράδυ την όμορφη σκυλίτσα μας (45 κιλά rott δεν τη λες και σκυλίτσα αλλά...)

Είχε κανά μήνα που είχε σταματήσει να τρώει και τις τελευταίες μέρες δεν μπορούσε καν να περπατήσει. Σηκωτή έξω στον ήλιο, σηκωτή μέσα στη ζέστη...

Σ ευχαριστώ φιλενάδα μου, ήσουν άψογη και τα 10 χρόνια που ήσουν μαζί μας...η γωνίτσα σου κάτω από τις λεμονιές έγινε και η τελευταία σου κατοικία...να την κοιτάω απ το παράθυρο και να σε θυμάμαι.

Λυπάμαι για την απώλειά σου. Καταλαβαίνω πως είναι όντως δύσκολο. Να την θυμόσαστε με αγάπη.

[student]

student,
Λυπάμαι για την απώλεια...
Να την θυμάσαι με την αγάπη που της αξίζει.
Μην την αφήσεις να φύγει και από την θύμηση.

Καλα απ τη θύμηση θ αργήσει να φύγει αν και μετά από κάποιο διάστημα αρχίζεις να μπερδεύεις τη μια με την άλλη...είναι λίγο και τα χρόνια...

Η ιδιαιτερότητα όμως με αυτή τη φορά ήταν το ότι στο θάνατο των προηγούμενων έλειπα και δεν έζησα τις τελευταίες μέρες τους. Αυτή τη φορά την είχα μέσα στο σπίτι ανήμπορη από την παρασκευή και έζησα κάθε λεπτό της αναχώρησης...μαζί με την αγωνία του ζώου που καταλάβαινε ότι κάτι ζόρικο συμβαίνει.
Φαντάσου ότι ενώ είχε φτάσει να μην μπορεί να κουνήσει τα πίσω πόδια (ούτε καν την ουρά) τις τελευταίες μέρες, δεν ξάπλωνε εντελώς ούτε καν κοιμόταν. Το κεφάλι ήταν όρθιο και τα μάτια ανοιχτά συνεχώς ακόμα και το βράδυ. Κανά τρίωρο πριν φύγει ξάπλωσε το κεφάλι στο πλάι για πρώτη φορά. Τα δε τελευταία λεπτά θα είναι πολύ δύσκολο να τα ξεχάσω...
Ομολογώ ότι συνεχώς ήταν στο μυαλό μου η σκέψη του πόσο ίδιο είναι όταν έρχεται η ώρα να αναχωρήσει κι ο άνθρωπος από γηρατειά...να βλέπεις μέρα μέρα, λεπτό λεπτό, το σώμα να καταρρέει και το τέλος να πλησιάζει. Και όταν φτάνει η στιγμή ...το ζόρι πριν βγει η ψυχή από το σώμα. Συγκλονιστικό και αξέχαστο.
Τουλάχιστον έχουμε ήσυχη συνείδηση ότι την γηροκομήσαμε και την ξεπροβοδίσαμε όπως της άξιζε, χωρίς γογγυσμούς και εύκολες λύσεις (ευθανασία). Αφού δεν πονούσε δεν υπήρχε λόγος για παρακάμψεις της διαδικασίας υιοθέτησης ακόμα και αν έπρεπε να την καθαρίζουμε μέσα στο σπίτι από τις φυσικές ανάγκες...οι υποχρεώσεις πρέπει να αναλαμβάνονται μέχρι τέλους, νομίζω.

ΥΓ. Μέσα σ όλα αυτά αυτό που με χαροποίησε ήταν η στάση του μικρού μου γιου σε όλο αυτό (17αρης). Με έντονα συναισθήματα μεν αλλά σαν γνήσιο αντράκι, και στο άνοιγμα του λάκκου, και στη μεταφορά του ζώου...ούτε σιχασιές ούτε κλαψουρίσματα ούτε δεν μπορώ να βλέπω και να πιάνω...what needs to be done will be done.

ΥΓ2. Ευχαριστώ ρε συ Λοξ, κι εσένα και τα δυο κορίτσια από "κάτω" σου

[Λοξίας]

SpoilerShow

student,
Λυπάμαι για την απώλεια...
Να την θυμάσαι με την αγάπη που της αξίζει.
Μην την αφήσεις να φύγει και από την θύμηση.

SpoilerShow

Καλα απ τη θύμηση θ αργήσει να φύγει αν και μετά από κάποιο διάστημα αρχίζεις να μπερδεύεις τη μια με την άλλη...είναι λίγο και τα χρόνια...

Η ιδιαιτερότητα όμως με αυτή τη φορά ήταν το ότι στο θάνατο των προηγούμενων έλειπα και δεν έζησα τις τελευταίες μέρες τους. Αυτή τη φορά την είχα μέσα στο σπίτι ανήμπορη από την παρασκευή και έζησα κάθε λεπτό της αναχώρησης...μαζί με την αγωνία του ζώου που καταλάβαινε ότι κάτι ζόρικο συμβαίνει.
Φαντάσου ότι ενώ είχε φτάσει να μην μπορεί να κουνήσει τα πίσω πόδια (ούτε καν την ουρά) τις τελευταίες μέρες, δεν ξάπλωνε εντελώς ούτε καν κοιμόταν. Το κεφάλι ήταν όρθιο και τα μάτια ανοιχτά συνεχώς ακόμα και το βράδυ. Κανά τρίωρο πριν φύγει ξάπλωσε το κεφάλι στο πλάι για πρώτη φορά. Τα δε τελευταία λεπτά θα είναι πολύ δύσκολο να τα ξεχάσω...
Ομολογώ ότι συνεχώς ήταν στο μυαλό μου η σκέψη του πόσο ίδιο είναι όταν έρχεται η ώρα να αναχωρήσει κι ο άνθρωπος από γηρατειά...να βλέπεις μέρα μέρα, λεπτό λεπτό, το σώμα να καταρρέει και το τέλος να πλησιάζει. Και όταν φτάνει η στιγμή ...το ζόρι πριν βγει η ψυχή από το σώμα. Συγκλονιστικό και αξέχαστο.
Τουλάχιστον έχουμε ήσυχη συνείδηση ότι την γηροκομήσαμε και την ξεπροβοδίσαμε όπως της άξιζε, χωρίς γογγυσμούς και εύκολες λύσεις (ευθανασία). Αφού δεν πονούσε δεν υπήρχε λόγος για παρακάμψεις της διαδικασίας υιοθέτησης ακόμα και αν έπρεπε να την καθαρίζουμε μέσα στο σπίτι από τις φυσικές ανάγκες...οι υποχρεώσεις πρέπει να αναλαμβάνονται μέχρι τέλους, νομίζω.

ΥΓ. Μέσα σ όλα αυτά αυτό που με χαροποίησε ήταν η στάση του μικρού μου γιου σε όλο αυτό (17αρης). Με έντονα συναισθήματα μεν αλλά σαν γνήσιο αντράκι, και στο άνοιγμα του λάκκου, και στη μεταφορά του ζώου...ούτε σιχασιές ούτε κλαψουρίσματα ούτε δεν μπορώ να βλέπω και να πιάνω...what needs to be done will be done.

ΥΓ2. Ευχαριστώ ρε συ Λοξ, κι εσένα και τα δυο κορίτσια από "κάτω" σου

Και εγώ σε ευχαριστώ για τα γεμάτα συναίσθημα λόγια που έγραψες.
Όσοι έχουμε χάσει ζώο, ξέρουμε πόσο έντονος μπορεί να γίνει ο πόνος.
Καλά έγραψες λοιπόν...να ξέρεις ότι σε νιώθουμε.