foscilis έγραψε: ↑25 Αύγ 2018, 23:54
bizeli έγραψε: ↑25 Αύγ 2018, 23:50
enaon έγραψε: ↑25 Αύγ 2018, 23:42
θα το θέσω πιο καλά παιδιά για όσους θέλουν να το σκεφτούν, εγώ το σκέφτηκα πρίν λίγο καιρό που έφυγε το σκυλάκι που είχα απο μικρό παιδί.
πόσοι όσοι έχασαν ένα ζωάκι που αγαπούσαν αλήθεια όπως το καταλαβαίνουν, που είχαν αναμνήσεις πολλές, μία ζωή ολόκληρη κλπ, θεώρησαν αυτονόητο να πούνε οτι δεν πάνε στην δουλεία μία μέρα γιατί ήταν στεναχωρημένοι, ζήτησαν άδεια κλπ, όπως θα έκαναν με έναν παιδικό φίλο κλπ ίσως;
αν κανείς, γιατί;
Εγώ.
Όταν πέθανε ο σκύλος μου, που ζήσαμε μαζί 17 χρόνια, ζήτησα μια μέρα άδεια για να πάμε να τον θάψουμε.
Και κάθε μέρα για αρκετό καιρό μετά λίγο πριν μπω στην τάξη σκούπιζα τα δάκρυά μου τα οποία δεν σταματούσαν με τίποτα και δεν ήθελα να γίνω ρεζίλι.
Δεν ήταν κάτι που μπορούσα να ελέγξω, όμως.
Τα δάκρυα δεν σταματούσαν κάθε φορά που τον έφερνα στη σκέψη μου.
Συγγνώμη.
Το ότι φοβόσουν μη γίνεις ρεζίλι αποδεικνύει ότι δεν το θεωρούσες αυτονόητο.
ΥΓ αν αντί για ΚΑ κατάφερες και πήρες ειδική άδεια για κηδεία σκύλου αυτό σίγουρα αξίζει κάποιου είδους Νόμπελ δημοσιοϋπαλληλίας.
Εδώ αξίζει όντως να σημειώσουμε κάτι.
Στο παλιό φόρουμ, σε κάποιο θέμα προφανώς σχετικό με το δημοσιουπαλληλικι ή το ξύσιμο αρχιδιων , είχα αναφέρει την προσωπικη μας περιπέτεια με την δασκάλα της 1ης δημοτικού που είχε ο γιος μου.
Η συγκεκριμένη παλαβή είχε ένα σκύλο με τον οποίο ήταν πολύ δεμένη.
Αλλά ήταν άρρωστος και μέχρι να τελειώσει η σχολικη χρονιά μάλιστα πέθανε.
Το αποτέλεσμα ήταν να λείπει συνεχώς από το σχολείο, είτε γιατί έτρεχε να κάνει καλά το σκυλί της είτε γιατί είχε τα ψυχολογικά της.
Έλεγε τη μια ότι ο άνδρας της ήταν στην εντατική , ενώ δεν είχε καν άνδρα- ήταν χωρισμενη ή ανυπαντρη, την άλλη ότι ήταν άρρωστη η ίδια, την άλλη κάτι έπαθε ο 25χρονος γιος της κλπ. Στο τέλος τον πέθανε κιολας τον φανταστικό της τον ανδρα.
Χωρίς υπερβολη, έλλειψε από τα μαθήματα στη διάρκεια όλης της περιόδου περισσότερες από 20 μέρες, ίσως και 30.
Συνυπολογίζοντας το γνωστό κωλοβαρεμα των Χριστουγέννων, του Πάσχα, τις εθνικές εορτές, τις εκδρομές κλπ κλπ τα παιδιά έχασαν σχεδόν το μισό χρόνο.
Μοιράζονταν από εδώ και από εκεί σε μεγαλύτερες ταξεις με αποτέλεσμα πολλά να καθυστερήσουν να ενταχθούν στο σχολικό πνεύμα και άλλα να τελειώσουν τη χρονιά χωρίς να είναι σε θέση να γράψουν ή να διαβάσουν σύμφωνα με το σχολικό πρόγραμμα.
Κερασάκι στην τούρτα, όταν πέθανε ο σκύλος της- άνοιξη πρέπει να ηταν- ήταν τόσο χάλια ψυχολογικα που δεν μπορούσε να ανεχθεί τον οποιοδήποτε θορυβο, την οποιαδήποτε απειθαρχία. Γι αυτό, εισηγήθηκε ώστε τα 21 από τα 25 παιδάκια να περάσουν από ειδική επιτροπή σαν υπερκινητικά ή παιδιά με άλλες δυσκολιες κλπ.
Τότε φυσικά το Μπιζέλι, ως συνάδελφος, είχε αρνηθεί πως μπορεί να γίνονται τέτοια πράγματα. Με κατηγόρησε για ψεύτη.
Έλεγε ότι δεν θα μπορούσε η δασκάλα του γιου μου να πάρει άδεια για το σκυλί της και ότι είναι πολύ αυστηρά τα πράγματα. Ούτε θα μπορούσε να ξεγελάσει τον διευθυντή με φανταστικές ιστορίες για δήθεν άντρα κλπ
Κι ότι αν ένας δάσκαλος χάσει κάποιον δικό του ανθρωπο, τότε πρέπει να το αποδείξει γραπτώς στον διευθυντή του σχολείου προκειμένου να αιτηθεί άδεια για να τον πενθήσει.
Κρίμα ρε πουστη μου που χαθηκε το αρχειο.
Ίσως όμως κάποιοι θυμούνται την συγκεκριμένη συζήτηση.
Θα εξηγούσε πολλα
