Με λίγα λόγια. Μαζεύεις τα σκατα του σκύλου σου, δε το φέρνεις σπίτι μου με το έτσι θελω, δε μιλάς μονίμως για το σκυλι σου, δε πετάς μισανθρωπες μλκιες βάζοντας τα σκυλιά πάνω από ανθρώπους, τότε είσαι μια χαρά δεν έχω κανένα θέμα μαζί σου.
Εξίσου, αν όχι πιο πολύ ενοχλητικό βρίσκω το να μιλάει κανείς για το παιδί του, νονστοπ και για όλη τη διάρκεια της συνάντησης με φίλους, λέγοντας με κάθε λεπτομέρεια τι έκανε το μικρό, πως αρρώστησε και τι σχήμα είχε το περιεχόμενο μέσα στην πάνα που του άλλαξε.
Μερικοί μόλις γίνονται γονείς πιστεύουν πως όλος ο πλανήτης ενδιαφέρεται για το δικό τους παιδί. Και θα πει κάποιος, ίδιο είναι ένα σκυλί και ένα παιδί; Γι'αυτόν που το έχει, είναι ό,τι πιο σημαντικό, οπότε πάνω κάτω είναι το ίδιο στον τρόπο που φέρονται όταν είναι με παρέα.
Δεν το λέω γι'αυτόν που έγραψε το ποστ, απλά ορμώμενη από αυτό, καταθέτω την σκέψη μου ως παθούσα (και φυσικά κόβω μαχαίρι τέτοιες κουβέντες αν κρατάνε πάνω από 5λεπτο ή αν δεν το ράβουν καθόλου, κόβω και τις επαφές).
Οπότε βλέπετε ότι δεν είναι όλα άσπρο μαύρο, μπορεί κάποιος να μην έχει σκυλί και να είναι πολύ ενοχλητικός για άλλους λόγους (όπου "παιδί" ή "σκυλί" βάλτε και οτιδήποτε άλλο μονοπωλεί την συζήτηση, χωρίς να ενδιαφέρει τους πάντες).
