Μερικοί από τους καλύτερους φίλους μου είναι Εβραίοι

[Ζαποτέκος]

εκδόσεις Πολεμικός Τύπος
Απ' την ναζιστική προπαγάνδα εναντίον των Εβραίων : Ο Εβραίος αποτελεί μίασμα για την κοινωνία.
Τον έχουν φτιάξει σαν την μάγισσα απ' το Ποπάυ να μετράει φλουριά πάνω σε νεκροκεφαλές.

[Ζαποτέκος]

Απ' τα αντιεβραϊκά και φιλοεβραϊκά του '21 στα γραπτά του Φωτάκου.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΟΡΩΝΗΣ
Ὁ ἱεράρχης οὗτος καὶ ὁ διάκονός του ἐφονεύθησαν ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἀφοῦ πρότερον ἐβασανίσθησαν ἐντὸς τοῦ φρουρίου. Τὰ δὲ πτώματά των πρῶτον μὲν ἐνεπαίχθησαν, καὶ ὑβρίσθησαν ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ Ἑβραίους, ἔπειτα δὲ ἐρρίφθησαν ἔξω τοῦ τείχους ἀπὸ τοὺς ἰδίους, οἵτινες συνάμα ἐφώναζον πρὸς τοὺς πολιορκητὰς τοῦ φρουρίου Ἕλληνας νὰ ὑπάγουν νὰ πάρουν κρέας, ἂν δὲν ἔχουν κλπ. Τοιαύτας βασάνους καὶ τοιούτους ἐμπαιγμοὺς ἔκαμνον οἱ Τοῦρκοι καὶ οἱ Ἑβραῖοι πρὸς τοὺς κληρικούς.
http://users.uoa.gr/~nektar/history/3co ... andrwn.htm





( Στην άλωση της Τριπολιτσάς )


http://ikee.lib.auth.gr/record/286911/f ... -18207.pdf
https://anemi.lib.uoc.gr/php/pdf_pager. ... 94&lang=el

[EKPLIKTIKOS]

Απ' το ημερολόγιο του Γκαίμπελς :

Ο Φύρερ απαγορεύει τον βομβαρδισμό της Αθήνας. Αυτό είναι δίκαιο και ευγενικό εκ μέρους του. Η Ρώμη και η Αθήνα είναι "η Μέκκα" του. Λυπάται βαθιά που αναγκάσθηκε να πολεμήσει τους Ελληνες. Εάν όμως οι Αγγλοι δεν είχαν εγκατασταθεί εκεί, δεν θα βοηθούσε πότε τους Ιταλούς.
Επρόκειτο για δική τους υπόθεση και όφειλαν να τη διευθετήσουν μόνοι τους. Ο Φύρερ είναι ένας άνθρωπος ολοκληρωτικά προσανατολισμένος στην αρχαιότητα. Μισεί τον χριστιανισμό, επειδή κατέστησε τις αξίες της ανθρωπότητας ανάπηρες. Σύμφωνα με τον Σοπενχάουερ, ο χριστιανισμός και η σύφιλη έκαναν την ανθρωπότητα δυστυχισμένη και ανελεύθερη. Τι μεγάλη διαφορά υπάρχει ανάμεσα σ' έναν καλοσυνάτο και σοφό χαμογελαστό Δία και σ' έναν καταπονημένο από τους πόνους εσταυρωμένο Χριστό...
Πόσο διαφέρει μια σκοτεινή εκκλησία από έναν φωτεινό, ελεύθερο αρχαίο ναό... Και ό,τι αφορά τους σκλάβους, που υποτίθεται ότι ο χριστιανισμός απελευθέρωσε; Στην ουσία ήταν στον Μεσαίωνα πολύ πιο ανελεύθεροι και καταπιεσμένοι, παρά στην αρχαία Ρώμη. Και εν πάση περιπτώσει τι σημαίνει τελικά δουλεία; Είναι σήμερα ένας βιομηχανικός προλετάριος περισσότερο ελεύθερος από έναν σκλάβο πριν από την αμερικανική "ελευθερία" στις Νότιες πολιτείες; Τα πάντα είναι προκαταλήψεις...
....
Συζητήσαμε εκ νέου για το Βατικανό και τον χριστιανισμό. Ο Φύρερ είναι αντίπαλος των υπερβολών τους, αλλά μου απαγορεύει, για λόγους τακτικής, ν' αποχωρήσω από την Καθολική Εκκλησία. Και για μια τέτοια βλακεία είμαι αναγκασμένος να πληρώνω εδώ και μία δεκαετία τον εκκλησιαστικό φόρο .

ΓΚΑΙΜΠΕΛΣ, Ο ΜΑΓΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ , ΙΑΚΩΒΟΣ ΠΕΡ. ΧΟΝΔΡΟΜΑΤΙΔΗΣ, Εκδόσεις Περισκόπιο , σελ. 45 και 47

Wtf I love Goebbels now

Δεν ήξερα ότι οι ορίτζιναλ ναζι ήταν τόσο based

SpoilerShow

ψεματα, το ηξερα

[Ζαποτέκος]

Η μορφή του Εβραίου εμπόρου στο ελληνικό Θέατρο Σκιων

Το σώμα του Σολομών σχηματίζει καμπούρα. Έχει μούσι και φορά ένα μικρό καπέλο ,ένα πολύ μακρύ παλτό μέχρι τον αστράγαλο. Φαίνονται και τα δύο χέρια του ενώ η ενδυμασία του μοιάζει με την ενδυμασία του Σαφραμήδων της Θεσσαλόνικης. Υπάρχουν σκαλίσματα για να δείξουν το καπέλο, το αυτί, τα μαλλιά, το μούσι, τα χέρια, τις ραφές στα ρούχα, τα χέρια, τα κουμπιά και την τσέπη στο παλτό.
Οι αρθρώσεις της φιγούρας είναι : 2:λαιμός και κοιλιά
Η φιγούρα αυτή είναι απομίμηση του Σολομών του Γιάννη Πρεβεζάνου που την εισήγαγε για πρώτη φορά στο Θέατρο Σκιών.
Οι Εβραίοι της Ελλάδας και οι Τσιγγάνοι συνήθιζαν, όπως και οι Έλληνες, να παίζουν θέατρο σκιών στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είναι πολύ πιθανό, λοιπόν, η φιγούρα αυτή να είναι κατάλοιπο εκείνης της εποχής. Όταν αναφερόμαστε στον Εβραίο, πρέπει να διευκρινίσουμε πως αφορά ένα συγκεκριμένο τύπο της εβραϊκής κοινωνίας: τον έμπορο. Θα μπορούσε να αναφέρεται σε οποιονδήποτε έμπορο, οποιασδήποτε φυλής ή ράτσας. Είναι, άλλωστε, γνωστό το ταλέντο των Εβραίων, κυρίως της Θεσσαλονίκης, σε αυτό το επάγγελμα. Ο Εβραίος ο οποίος είναι και σπιτονοικοκύρης του Καραγκιόζη είναι πιεστικός στην είσπραξη των ενοικίων, φοβάται το δικαστήριο και φυσικά και τους καβγάδες. Δεν εισπράττει το Σάββατο κι ο Καραγκιόζης του λέει πως Θα τον πληρώσει μόνο Σάββατο. ‘ Έχει χαρακτηριστικά μακρόσυρτη ομιλία με πολλές ισπανικές λέξεις όμως πάντα είναι καλοντυμένος με τα πλουμιστά του ρούχα, το σιμίτι και τα ανατολίτικα πασουμάκια του, μιλά μια γλώσσα ακατάληπτη. Το σώμα του γέρνει μπροστά, το κεφάλι ακόμη περισσότερο. Μοιάζει να ζητά μονίμως κάτι από τους άλλους και το απλωμένο χέρι του δείχνει ακριβώς τι: Το χρήμα. Σε αυτό είναι προσκολλημένος . Μπορεί να είναι τσιγκούνης και τοκογλύφος, μπορεί και να είναι απλώς αφοσιωμένος στο να βγάζει λεφτά. Και το καταφέρνει! Στη σκηνή μπαίνει πάντα τραγουδώντας το τραγούδι του μέχρι σήμερα είναι το ίδιο:
Βίζο-βίζο-βίζο, όντε λακαβίζο Οσπερλέμος ζα
Βίζο-βίζο-βίζο, γιουναίκα να κερδίζω. Οσπερλέμος…
Για την απόδοση αυτής της κίνησης η φιγούρα του Εβραίου έχει τρεις αρθρώσεις: στο κεφάλι στο σώμα και τα πόδια.
https://www.archaiologia.gr/blog/photo/ ... %BC%CE%BF/



Και ο Χατζηαβάτης κατ' άλλους ήταν Εβραίος , κατ' άλλους όμως ήταν Τούρκος.

[Αρίστος]

Ενταξει ο Χριστιανισμος εχει αντισημιτικα στοιχεια.

Ο Ιουδαισμος και το Ταλμουδ ξεχειλιζουν απο αγαπη για το Χριστιανισμο;

Γιατι θα πρεπει να απολογειται ειδικα ο Χριστιανισμος και οχι και ο Ιουδαισμος πιχι για τη ρατσιστικη εκδοχη των Γκοιμ;

Και γιατι θα πρεπει να ειναι στο απυροβλητο μια ζωη και το Ισλαμ οταν μιλαμε για ρατσισμο;

.

[Ζαποτέκος]

Ο αγαπημένος Εβραίος του Χίτλερ
από Κωνσταντίνος Μαυρίδης
Η ιστορία του Έντουαρντ Μπλοχ, γιατρού της οικογένειας Χίτλερ
του Κωνσταντίνου Μαυρίδη
https://ardin-rixi.gr/archives/249837

Κι όμως, οι λέξεις αγαπημένος, Εβραίος και Χίτλερ μπορούν να χωρέσουν στην ίδια πρόταση. Το οξύμωρο του πράγματος εφιστά την προσοχή μας σε μία σπάνια ιστορία επιβίωσης στο παρανοϊκό σκηνικό του Γ΄ Ράιχ και την προσωπική συμμετοχή του ίδιου τού, κατά τα άλλα εβραιοφάγου, ηγέτη του.

Ενώ, λοιπόν, είναι γνωστό τοις πάσι ότι με την κατάκτηση της εξουσίας από τους ναζί το 1933 άρχισαν οι περιορισμοί και οι διώξεις εναντίον των εβραϊκής καταγωγής Γερμανών πολιτών, που θα κατέληγαν στο Ολοκαύτωμα, υπήρξε ένας Εβραίος που, αυτόν και την οικογένειά του, ο Χίτλερ προστάτεψε παρεμβαίνοντας προσωπικά και με συνέπεια επί σειρά ετών. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να τους επιτρέψει να μεταναστεύσουν στις ΗΠΑ και να γλυτώσουν τη ζωή τους, ενόσω ο μηχανισμός της «Πλήρους Λύσης» είχε ήδη μπει στη δολοφονική του λειτουργία.
Ο Εβραίος αυτός δεν ήταν άλλος από τον δρα Έντουαρντ Μπλοχ, τον γιατρό της οικογένειας Χίτλερ την εποχή που διέμεναν στο Λιντς της Αυστρίας. Ο Έντουαρντ Μπλοχ, λοιπόν, γεννημένος το 1872 στο Φράουενμπουργκ (σήμερα ανήκει στην Τσεχία), σπούδασε ιατρική στην Πράγα και αφού υπηρέτησε στον αυστριακό στρατό εγκαταστάθηκε στο Λιντς το 1901, όπου άσκησε το ιατρικό επάγγελμα. Από ό,τι έχει γραφτεί σχετικά με αυτόν, ο Μπλοχ ήταν πιστός στον όρκο του Ιπποκράτη και έχαιρε σεβασμού στην επαρχιακή πόλη του Λιντς. Η φήμη του ως γιατρού με συνείδηση δεν άργησε να εξαπλωθεί καθώς νοιαζόταν για τους ασθενείς του και συνήθιζε να πραγματοποιεί επισκέψεις κατ’ οίκον με το μόνιππό του, μη κάνοντας διακρίσεις ανάμεσα στις καλές συνοικίες και τις φτωχογειτονιές, ακόμη και μέσα στη νύχτα όταν το απαιτούσαν οι συνθήκες.
Σε μία τέτοια επίσκεψη, εν έτει 1904, ο δρ. Μπλοχ έτυχε να γνωρίσει και τον δεκαπεντάχρονο, τότε, Αδόλφο Χίτλερ, ο οποίος ήταν στο κρεβάτι με πνευμονία. Το λεπτομερές αρχείο του Μπλοχ αναφέρει χαρακτηριστικά ότι, πριν το επεισόδιο με την πνευμονία, ο μικρός Χίτλερ είχε ασθενήσει μόνο με απλό κρυολόγημα και αμυγδαλίτιδα και γενικώς δεν ήταν φιλάσθενος. Εντύπωση στον γιατρό είχε κάνει η μητέρα του Χίτλερ, Κλάρα, την οποία χαρακτήρισε ως «μία απλή και ταπεινή, ευγενική φυσιογνωμία. Ψηλή, με καστανά μαλλιά, προσεκτικά πιασμένα σε κοτσίδες και οβάλ πρόσωπο με εκφραστικά γκριζογάλανα μάτια».
O Μπλοχ έγινε ο οικογενειακός γιατρός της οικογένειας Χίτλερ και όταν το 1907 η Κλάρα Χίτλερ διαγνώστηκε με καρκίνο στο στήθος, ανέλαβε τη θεραπεία της μέχρι το επώδυνο τέλος. Στο ημερολόγιό του αναφέρεται ότι «η κυρία Χίτλερ με επισκέφθηκε στο γραφείο μου το πρωί παραπονούμενη για έντονους πόνους στο στήθος και μιλώντας βραχνά. Μου εκμυστηρεύθηκε ότι ο πόνος ήταν τόσο δυνατός που είχε μέρες να κοιμηθεί. Είχε αμελήσει να ζητήσει ιατρική βοήθεια διότι πίστευε ότι ο πόνος θα περνούσε». Περαιτέρω εξετάσεις έδειξαν ότι η άτυχη γυναίκα είχε εκτεταμένους όγκους στο στήθος και εγχειρίστηκε μέσα σε λίγες μέρες. Τότε ήταν που ο Μπλοχ διαπίστωσε τον ισχυρό δεσμό ανάμεσα στον Χίτλερ και τη μητέρα του, σημειώνοντας πως «η αγάπη προς τη μητέρα του κάνει ισχυρή εντύπωση. Αν και δεν αποτελεί περίπτωση μαμάκια με την κλασική έννοια, δεν έχω ξαναδεί παρόμοιο δέσιμο ανάμεσα σε μητέρα και γιο».
Δυστυχώς, η ασθένεια της Κλάρας Χίτλερ ήταν καλπάζουσα και προκαλούσε φριχτούς πόνους και ο νεαρός Χίτλερ, που δεν έφευγε από το προσκεφάλι της, υπέφερε μαζί της σιωπηλά αναμένοντας το μοιραίο. Ο Μπλοχ προσπάθησε να σταματήσει την εξάπλωση του καρκίνου με ιωδοφόρμιο, μια διαβρωτική χημική ένωση με απωθητική μυρωδιά, η οποία κόστιζε πανάκριβα. Παρά ταύτα, ο Μπλοχ, γνωρίζοντας τη δύσκολη οικονομική κατάσταση της οικογένειας Χίτλερ, χρέωνε στο κόστος ή και έβαζε από την τσέπη του για να συνεχίζεται η θεραπεία. Στο τέλος παραιτήθηκε από κάθε αμοιβή και προσπάθησε τουλάχιστον να χαρίσει στην Κλάρα έναν αξιοπρεπή και ανώδυνο θάνατο. Ήταν παρών και στην κηδεία της όπου ο Χίτλερ, ντυμένος με σκούρο κοστούμι και λυμένη γραβάτα, «ήταν εμφανώς καταρρακωμένος και ψέλλισε μόνο ότι θα ήταν ευγνώμων απέναντί μου για πάντα». Για του λόγου το αληθές, ένα χρόνο αργότερα ο Μπλοχ θα λάμβανε μια κάρτα με παρόμοια λόγια ευγνωμοσύνης από τον νεαρό Χίτλερ και κάποιους πίνακες ζωγραφισμένους από τον ίδιο. Μπορεί ο Μπλοχ να μην μπορούσε να το φανταστεί εκείνη τη στιγμή, αλλά ο Χίτλερ θα τηρούσε μέχρι κεραίας εκείνο το «για πάντα» που είπε στη μνήμη της μητέρας του.
Μετά τη μετεωρική του ανάδειξη σε καγκελάριο και αμέσως μετά σε απόλυτο δικτάτορα στη Γερμανία, ο Χίτλερ έστρεψε την προσοχή του στη γενέτειρά του Αυστρία και το 1938, το πιο τρελό του όνειρο, το «Άνσλους», είχε επιτευχθεί και η Αυστρία ενσωματώθηκε στο Γ΄ Ράιχ. Για τους Εβραίους της Αυστρίας είχαν αρχίσει τα δύσκολα. Οι διώξεις ξεκίνησαν αμέσως και ο Μπλοχ είδε το ιατρείο του να σφραγίζεται από τις αρχές και το σπίτι του να ερευνάται εξονυχιστικά από την αστυνομία. Ο Μπλοχ σκέφτηκε πως θα έπρεπε να ετοιμαστεί για τα χειρότερα, όταν ξαφνικά και διά μαγείας τον άφησαν εντελώς ήσυχο. Εξ αποστάσεως, ο Χίτλερ είχε θέσει τον Μπλοχ και την οικογένειά του υπό την προστασία της Γκεστάπο με τον χαρακτηρισμό «Edeljuden» (ευγενείς Εβραίοι), με την υποσημείωση να ενημερώνεται τακτικά για την προσωπική τους ασφάλεια.
Έτσι, ο Μπλοχ και η οικογένειά του έζησαν ήσυχοι στο σπίτι τους για δύο χρόνια και μάλιστα είχαν και τη δυνατότητα να φιλοξενούν Εβραίους συγγενείς και φίλους, πράγμα αδιανόητο για τους υπόλοιπους Εβραίους στο Γ’ Ράιχ. Το 1940, εν τω μέσω του πολέμου, ο Μπλοχ θα κατάφερνε να ανανεώσει τα διαβατήρια των μελών της οικογένειάς του και να ζητήσει την άδεια να μεταναστεύσουν στις ΗΠΑ, όπου διέμενε η κόρη του από το 1938. Παραδόξως, το αίτημά του εγκρίθηκε και μάλιστα του επιτράπηκε να πουλήσει το σπίτι του σε τιμές αγοράς και όχι σε εξευτελιστική τιμή όπως οι υπόλοιποι Εβραίοι με βάση τον ληστρικό νόμο Reichsfluchtsteuer.
Με το που εγκαταστάθηκε στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης, ο Μπλοχ ανακρίθηκε εκτενώς από το OSS (Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών, πρόγονο της CIA) σε μία προσπάθεια ανάλυσης του χαρακτήρα του Χίτλερ αλλά προς έκπληξη των Αμερικανών, ο Μπλοχ είχε μόνο θετικά στοιχεία να παραθέσει. Όντας καλοπροαίρετος άνθρωπος εξ ιδιοσυγκρασίας, δεν υπέκυψε στον πειρασμό να σκιαγραφήσει το προφίλ του παρανοϊκού τέρατος. Αντιθέτως, περιέγραψε έναν άνθρωπο της διπλανής πόρτας, ευγενικό και μετριοπαθή στις αντιδράσεις του και βασικά στον κόσμο του. Η μεγάλη απορία του, την οποία ποτέ δεν κατάφερε να ξεδιαλύνει, ήταν πώς κάποιος ικανός να νιώσει τόσο βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα ήταν εξίσου ικανός να διαπράξει τέτοια ακραία και απάνθρωπα εγκλήματα. Η παραπάνω αντίφαση θα στοίχειωνε τον Μπλοχ για το υπόλοιπο της ζωής του, καθώς είχε καταληφθεί από ανάμεικτα αισθήματα ανάμεσα στο μίσος του για τους ναζί και την συμπόνοια για κάποιον ευάλωτο και δυστυχισμένο νέο από το παρελθόν που κράτησε τον λόγο του και διέσωσε τον ίδιο και τους αγαπημένους του. Τελικά, ο Μπλοχ θα έπαιρνε την απορία του μαζί του, καθώς θα πέθαινε στη Νέα Υόρκη την 1η Ιουνίου 1945, ένα μήνα μετά την αυτοκτονία του Χίτλερ και το ολοκληρωτικό τέλος του Γ΄ Ράιχ.

[Ζαποτέκος]

Άγιος Φιλούμενος (15 Οκτωβρίου 1913, Ορούντα, Κύπρος - 29 Νοεμβρίου 1979, Φρέαρ του Ιακώβ, Ιερουσαλήμ)

Ο Άγιος Φιλούμενος (κατά κόσμον Σοφοκλής Χασάπης) γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1913 στο χωριό Ορούντα της επαρχίας Μόρφου της Κύπρου. Γαλουχήθηκε στην Ορθόδοξη πίστη από την γιαγιά του Λωξάντρα μαζί με τον δίδυμο αδελφό του Αλέξανδρο (μετέπειτα Αρχιμανδρίτη Ελπίδιο) .
Το 1927, σε ηλικία 14 ετών, τα δύο αδέρφια κάνουν μια απόπειρα αποταγής από τα εγκόσμια και ταξιδεύουν οδοιπορικώς προς την Ιερά Μονή Σταυροβουνίου. Το Σταυροβούνι, το γνωστό αυστηρό και ασκητικό μοναστήρι της Κύπρου βρισκόταν τότε σε περίοδο άνθησης. Έγιναν δεκτοί από τον διακριτικό Γέροντα Βαρνάβα και με την συγκατάθεση των ευλαβών γονέων τους έμειναν ως δόκιμοι μοναχοί. Στην Κύπρο έμειναν για περίοδο περίπου 6 ετών και ακολούθως μετέβησαν στα Ιεροσόλυμα κατόπιν προσκλήσεως του Έξαρχου του Παναγίου Τάφου. Στα Ιεροσόλυμα παρακολούθησαν μαθήματα στο Γυμνάσιο του Πατριαρχείου και στην Σχολή της Αγίας Σιών. Το 1937 εκάρησαν Μοναχοί λαμβάνοντας τα μοναχικά ονόματα, ο μεν Σοφοκλής ονομάζεται Φιλούμενος, ο δε Αλέξανδρος ονομάζεται Ελπίδιος .
Ακολούθως, χειροτονήθηκαν διάκονοι και το 1939 αποφοίτησαν από το Γυμνάσιο. Ο πατήρ Ελπίδιος έφυγε από την Αγία Γη, διακόνησε σε διάφορες άλλες υπηρεσίες, όπως στην Ιερά Μονή Μαχαιρά στην Κύπρο, και στο Άγιο Όρος. Ο Άγιος Φιλούμενος όμως παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα για 45 συναπτά έτη, μέχρι το μαρτύριό του. Το 1943 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και στις 8 Μαΐου του 1979 μετατέθηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ. Εκεί υπηρέτησε μέχρι το μαρτυρικό του θάνατο, στις 29 Νοεμβρίου.
Αφότου μετατέθηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ, αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα από φανατικούς Εβραίους. Αυτοί τον απειλούσαν συνεχώς με θάνατο και τον καλούσαν να εγκαταλείψει την διακονία του και να πάρει τις εικόνες και τον Εσταυρωμένο από το Φρέαρ .
Σύμφωνα με μαρτυρίες, το απόγευμα της 29ης Νοεμβρίου του 1979, ημέρα της μνήμης του Αγίου Μάρτυρος Φιλουμένου, φανατικοί Εβραίοι μπήκαν στο χώρο του Φρέατος του Ιακώβ κι ενώ ο Άγιος τελούσε τον Εσπερινό. Τότε του επιτέθηκαν με τσεκούρι, τον κακοποίησαν και τέλος τον σκότωσαν. Από το σώμα του είχε πολλά τραύματα που έδειχναν πως χτυπήθηκε στο πρόσωπο και του έκοψαν τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού. Οι φανατικοί Εβραίοι ακολούθως βεβήλωσαν την Εκκλησία και το Σταυρό κι έριξαν μια χειροβομβίδα καταστρέφοντας τον χώρο.
Με την πάροδο 30 ετών από το μαρτύριο του Αγίου, την Κυριακή, 29 Νοεμβρίου 2009 το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων τον ανακήρυξε επίσημα Άγιο, τον κατέταξε δηλαδή στο επίσημο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η λειτουργία και Πράξη της αγιοκατάταξής του έγινε στο Φρέαρ του Ιακώβ στην παλαιστινιακή πόλη Ναπλούς, δηλαδή στον ιερό χώρο όπου υπηρέτησε και μαρτύρησε τελικά ο Άγιος Φιλούμενος. Η μνήμη του εορτάζεται στις 29 Νοεμβρίου.
Το Συναξάριον γράφει:
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, ὁ Ἅγιος ἔνδοξος Νέος Ἱερομάρτυς Φιλούμενος ὁ Κύπριος, τοὐπίκλην Χασάπης, τὸ Ἱερὸν Προσκύνημα τοῦ Φρέατος Ἰακώβ διαφυλάσσων εὐλαβῶς καὶ πιστῶς ἐν Ἁγίοις Τόποις, καὶ ἑβδομήκοντα ψυχῶν ἐξ Ἑβραίων τὴν Βάπτισιν τελέσας , ἑβδομηκοντάκις διὰ πελέκεως τὴν κεφαλήν πλήττεται ὑπὸ φανατικοῦ Ἑβραίου καὶ μαρτυρικῶς τελειοῦται, ἐν ἔτει χιλιοστῷ ἐννεακοσιοστῷ ἑβδομηκοστῷ και ἐννάτῳ (1979). Τὸ δὲ ἱερὸν αὐτοῦ σκῆνος ἀνακομισθὲν εὑρέθη ἄφθορον καὶ εὐωδιάζον, διατηρούμενον ἄχρι τοῦ νῦν ἀδιαλώβητον ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE ... E%BF%CF%82






Μερικά στοιχεία απ' την αγγλική wiki :

- Ο Εβραίος Άσερ Ραμπί που τον σκότωσε θεωρήθηκε ψυχικά διαταραγμένος και πως ενήργησε μόνος του χωρίς να ανήκει σε κάποια οργάνωση. Πρώτα έριξε χειροβομβίδα και έπειτα κυνήγησε τον άγιο με τσεκούρι και τον θανάτωσε.
- Το έγκλημα έγινε το 1979 , αλλά οι εβραϊκές αρχές κατάφεραν να συλλάβουν τον δολοφόνο μόλις το 1982 , ενώ προσπαθούσε πάλι να εισβάλει στο μοναστήρι σκαρφαλώνοντας έναν τοίχο και κουβαλώντας χειροβομβίδες.
- Ο Ραμπί καταδικάστηκε για τον φόνο του αγίου , τον φόνο ενός Εβραίου γυναικολόγου επίσης με τσεκούρι , τον φόνο μελών μιας οικογένειας και την απόπειρα δολοφονίας ( επίσης με τσεκούρι ) μιας μοναχής στο Φρέαρ του Ιακώβ.
- Ο Ραμπί ήταν θρησκευτικά φανατισμένος και ισχυρίστηκε πως προσπάθησε να θανατώσει την μοναχή με θεϊκή εντολή , αφού θεωρούσε πως το μοναστήρι στο Φρέαρ του Ιακώβ ήταν παλαιότερα εβραϊκός ναός. Τον έκλεισαν σε ψυχιατρείο και η τύχη του αγνοείται αφού οι εβραϊκές αρχές δεν δίνουν προσωπικά στοιχεία των ψυχικά διαταραγμένων.
- Οι εβραϊκές αρχές ισχυρίστηκαν πως ο Ραμπί δεν βοηθήθηκε από άλλους Εβραίους στο έγκλημά του.
- Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων ανακήρυξε τον Φιλούμενο άγιο μόλις το 2009 και πρόσεξε να μην κάνει καμιά αναφορά στην εθνικότητα και την θρησκεία του δράστη. Μιλούσε μόνο για έναν "κακό άνθρωπο" - "ετερόδοξο φανατικό επισκέπτη".
- Στην Μονή Μαχαιρά της Κύπρου μια τοιχογραφία θεωρήθηκε αντισημιτική και η Εκκλησία της Κύπρου υποσχέθηκε πως θα αφαιρεθεί.

[Ζαποτέκος]

Επιστολή του Συνέσιου Κυρήνης ( 4ος/5ος αι. ) προς τον αδελφό του Ευόπτιο για ένα θαλασσινό ταξίδι που έκανε.

Ο Συνέσιος διέθετε μία σπάνια αίσθηση του χιούμορ και περιγραφική δεινότητα. Η επιστολή του, ως γνωστό, γράφεται από το Αζάριον της Μαρμαρικής, σε μεγάλη απόσταση από την Κυρήνη, όπου το σκάφος με το οποίο ταξίδευε είχε προσορμίσει για επισκευές μετά από μία φοβερή θαλασσοταραχή. Εκεί στον «χαρίεντα λιμενίσκο» του Αζαρίου, ο Συνέσιος είχε τον χρόνο και την άνεση να περιγράψει στον Ευόπτιο το περιπετειώδες ταξίδι του.
Η επιστολή παρέχει ένα σπάνιο δείγμα του χιούμορ και της συγγραφικής ικανότητας που διέθετε ο επίσκοπος Κυρήνης. Από την αρχή κιόλας, ο απόπλους από το λιμάνι της Αλεξάνδρειας υπήρξε επεισοδιακός, αφού το σκάφος τους χτύπησε τον πάτο στα αβαθή νερά του λιμένος δύο και τρεις φορές. Το γεγονός αυτό θεωρήθηκε κακός οιωνός και θα ήταν σοφό, σκέφτηκε προς στιγμή ο Συνέσιος, άποβήναι νεώς έκ πρώτης αφετηρίας ουκ ευτυχούς (11, 5), αλλά για να μη θεωρηθεί δειλός φιλοτιμήθηκε να μείνει στο καράβι και να συνεχίσει το ταξίδι του.
Το ατυχές αυτό επεισόδιο, όπως και τις άλλες ατυχίες που ακολούθησαν, ο Συνέσιος τις χρεώνει κυρίως στον Εβραίο καπετάνιο Αμάραντο και το άσχετο πλήρωμα του. Η περιγραφή του Αμάραντου και του πληρώματος είναι υπερβολικά αρνητική. Ενδεχομένως μάλιστα θα μπορούσε κανείς να διακρίνει ανάμεσα στις γραμμές να ελλοχεύουν και κάποια στοιχεία αντισημιτισμού ή απλώς μιας καταφανούς προσπάθειας γελοιοποίησης της πολιτιστικής - θρησκευτικής αντίθεσης Ιουδαίων και Ελλήνων εις βάρος βέβαια των πρώτων: ό μέν ναύκληρος έθανάτα κατάχρεως ων. ναυτών δέ όντων δυοκαίδεκα των παρόντων (τρισκαιδέκατος γαρ ό κυβερνήτης ήν) υπέρ ήμισυ μέν και ό κυβερνήτης ήσαν 'Ιουδαίοι, γένος εκσπονδον και εϋσεβεϊν άναπεπεισμένον, ήν δτι πλείστους άνδρας 'Έλληνας άποθανεΐν αίτιοι γένωνται (12, 6-11). Με όλα αυτά προφανώς και με την δεδομένη αντίθεση ανάμεσα στους Ιουδαίους και Έλληνες, αντίθεση για την οποία αρκείται να σημειώσει σκωπτικά ότι προέρχεται κυρίως από τους Ιουδαίους - γένος εκσπονδον και εϋσεβεϊν άναπεπεισμένον, ήν δτι πλείστους άνδρας Έλληνας άποθανεΐν αίτιοι γένωνται - ο Συνέσιος θέλει να καταδείξει την ανικανότητα και την ασχετοσύνη του Αμάραντου προς το ναυτικό επάγγελμα, καθώς και του τυχαίου τσούρμου των δώδεκα ναυτών που αποτελούσαν το πλήρωμα του σκάφους, από τους οποίους οι μισοί περίπου ήσαν άγελαΐοί γεωργοί, πέρυσιν οϋπω κώπης ήμμένοι . Στο σημείο αυτό της επιστολής του, η περιγραφή αποκτά κάτι το κωμικό αν μη grotesque, διότι οι ναύτες συν τοις άλλοις ήταν σημαδεμένοι από τη φύση και έκάλουν αλλήλους ουκ από των ονομάτων άλλ' από των ατυχημάτων , ό χωλός ό κηλήτης ό άριστερόχειρ ό παραβλώψ . Σε προφανή αντίθεση προς αυτήν την όντως περίεργη ομάδα, ο λόγιος ιεράρχης αντιπαραθέτει τις γυναίκες που ταξίδευαν μαζί τους, εκ των οποίων αϊ πλείους ήσαν νέαι και άγαθαί τάς όψεις . Θέλοντας όμως να προκαταλάβει τον Ευόπτιο από τυχόν πονηρές σκέψεις, προσθέτει αμέσως ότι ο καπετάνιος για ευνόητους λόγους απετείχισε τις γυναίκες από τους άνδρες με ένα παραπέτασμα. Αλλά ακόμη και ο Πρίαπος θα έβαζε μυαλό αν συνταξίδευε με τον Αμάραντο, παρατηρεί ειρωνικά , γιατί στιγμή δεν τους άφησε που να μην φοβηθούν τον έσχατο κίνδυνο.
Τη μια φορά το σκάφος τους λίγο έλειψε να πέσει πάνω σε ξέρες, την άλλη, όταν βγήκαν στα ανοιχτά, οι επιβάτες αντελήφθηκαν ότι η πορεία τους ήταν λανθασμένη , γιατί ακολουθούσαν σκάφη που πλουν έτερον επλεον και όχι εκείνον που οδηγούσε στη Λιβύη. Στις διαμαρτυρίες των επιβατών ο καπετάνιος δεν έδινε καμμιά σημασία - οϋκουν επειθον λέγων, σημειώνει ο Συνέσιος, αλλ ' έξεκώφει το κάθαρμα Ήδη ο αναγνώστης έχει αντιληφθεί ότι ο Συνέσιος δεν εμπιστευόταν πλέον τις ικανότητες του κυβερνήτη, αλλά και αν ακόμη διατηρούσε την παραμικρή αμφιβολία, αυτή σίγουρα διαλύθηκε τη στιγμή που ο Αμάραντος εγκατέλειψε το πηδάλιο για να τιμήσει το Εβραϊκό Σάββατο. Ήμερα μέν ούν ήν, ήντινα άγουσι 'Ιουδαίοι παρασκευήν την δέ νύκτα τη μετ' αυτήν ημέρα λογίζονται, καθ' ην ούδενί θέμις εστίν ενεργον εχειν την χείρα, άλλα τιμώντες διαφερόντως αυτήν άγουοιν άπραξίαν . Ένεκα του Σαββάτου επί ώρες το σκάφος τους παρέμενε ακυβέρνητο και ο καπετάνιος σε πλήρη απραξία, ακόμη και όταν το σκάφος τους άρχισε να κλυδωνίζεται επικίνδυνα. Οι επιβάτες εκλιπαρούσαν τον κυβερνήτη να ξαναπιάσει το πηδάλιο, εκείνος όμως, όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Συνέσιος, μόνον τό βιβλίον έπανεγίνωσκε . Η απάθεια του Αμάραντου, «κωμική» βέβαια, αλλά ταυτόχρονα «επικίνδυνη» κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες, αντιπαραβάλλεται έντεχνα με το θρησκευτικό του πιστεύω και την αδιαφορία του μπροστά στον κίνδυνο του πνιγμού, που ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί σε έναν εθνικό: τοις οΰν εν τω τοιωδε πλέουσιν "από λεπτοϋ - φασί - μίτου το ζην ήρτήσθαι". ει δέ και ό κυβερνήτης νομοδιδάσκαλος εΐη, τίνα δει ψυχήν εχειν; . Γιατί μπροστά στο φάσμα του θανάτου, και πολύ περισσότερο του πνιγμού, που επίσης προβλημάτιζε τον Συνέσιο - έμέ δέ εν τοις δεινοΐς... το Όμηρικον εθραττεν εκείνο, μη άρα αληθές εϊη τον καθ' ϋδατος θάνατον όλεθρον είναι και αυτής τής ψυχής - ο μεν Αμάραντος έμενε εντελώς αδιάφορος, ενώ οι στρατιώτες που ταξίδευαν μαζί τους ετοιμάζονταν να θέσουν οι ίδιοι τέλος στη ζωή τους προτιμώντας να πεθάνουν ως αυτόχειρες παρά να πνιγούν. Οι δε γυναίκες στολίζονταν με χρυσό ή ό,τι άλλο πολύτιμο έφεραν μαζί τους ελπίζοντας ότι με τα πολύτιμα που φορούσαν θα εξασφάλιζαν την ταφή τους μετά το ναυάγιο, σε περίπτωση που κάποιος ανακάλυπτε το πτώμα τους (18, 1-13). Μόνον ο Αμάραντος παρέμενε εύθυμος, γιατί θα γλύτωνε από τους δανειστές του, συλλογιζόταν πικρχολα ο Συνέσιος.
Την τελευταία όμως στιγμή και ενώ όλα φαίνονταν χαμένα, η θύελλα κοπάζει - κάθε φορά που βλέπουν τον θάνατο με τα μάτια τους η τύχη απρόσμενα τους τείνει χέρι σωτηρίας - και τη μια φορά βγαίνουν σε μια ερημική παραλία, ενώ την άλλη καραβοτσακισμένοι και καταπονημένοι προσαράζουν σε κάποια βραχώδη ακτή στο Αζάριον. Την πρώτη φορά, ο Συνέσιος προς στιγμή ήταν έτοιμος να συνεχίσει το ταξίδι του
δια ξηράς, επειδή όμως δεν έβλεπε άνθρωπο γύρω του ούτε και είχε άλλο τρόπο να ταξιδεύσει εγκατέλειψε την ιδέα. Στην ερημική αυτή ακτή
προσάραξαν το Σάββατο και παρέμειναν για δύο ημέρες. Την αυγή της Δευτέρας απέπλευσαν και τις επόμενες δύο ημέρες ταξίδευσαν με ευνοϊκό άνεμο. Την Τρίτη το βράδυ ξέσπασε φοβερή θαλασσοταραχή - ην μέν οϋν τρισκαιδεκάτη φθίνοντος - η οποία διήρκεσε και την επομένη. Τέλος, μετά από πολλούς κινδύνους κατόρθωσαν να πλησιάσουν μια βραχώδη ακτή και με τη βοήθεια ενός ντόπιου ναυτικού να περάσουν το
καράβι τους μέσα από υφάλους και δύσκολα περάσματα στα γαλήνια νερά ενός λιμενίσκου ονόματι Αζάριον. Σ' αυτόν τον ειδυλλιακό τόπο
αναγκάζονται να παραμείνουν αρκετές ημέρες για να διορθώσουν τις ζημιές του πλοίου. Όταν ο Συνέσιος άρχισε να γράφει στον Ευόπτιο τις
περιπέτειες του ταξιδιού του ήδη είχαν συμπληρώσει μία εβδομάδα παραμονής στο Αζάριον.
Στο τέλος της επιστολής του ο Συνέσιος δίνει την ακόλουθη συμβουλή στον Ευόπτιο: συ δέ μηδέποτε πλεύσειας. ει δέ ποτέ πάντως δεήσοι, άλλα μήτοι φθίνοντος γε μηνός . Ωστόσο, πουθενά στην επιστολή του δεν κάνει λόγο για τον ακριβή χρόνο κατά τον οποίο πραγματοποίησε το ταξίδι αυτό. Αναφέρει όμως ότι η νύχτα που ξέσπασε η μεγάλη θαλασσοταραχή που τους έβγαλε στο Αζάριον ήταν ή τρισκαιδεκάτη φθίνοντος (μηνός)... μελλούσης εις ταυτό συνδραμεΐσθαι της τε συνόδου των άστρων και των πολυθρυλλήτων στοιχείων . Δεν είναι σκόπιμο να υπεισέλθουμε στις συζητήσεις που έχουν γίνει κατά καιρούς γύρω από αυτό το χωρίο και το νόημα του, στη προσπάθεια των μελετητών να χρονολογήσουν το κείμενο.
Γεγονός πάντως είναι ότι ο Συνέσιος σ' αυτό το σημείο, αλλά και αλλού στο κείμενο του, θεωρεί τον αριθμό δεκατρία γενικά δυσοίωνο - τρισκαιδέκατος γαρ ô κυβερνήτης . Θα πρέπει, ωστόσο, να επισημάνουμε ότι ο λόγος που ο λόγιος ιεράρχης θεωρεί ως δυσοίωνο σημείο την τρισκαιδεκάτην φθίνοντος, η οποία αντιστοιχεί στις είκοσι οκτώ του σεληνιακού μηνός, είναι επειδή η «τρισκαι-δεκάτη» έπεφτε ακριβώς πριν από την φάση της νέας σελήνης, δηλ. στο interlunium ή intermenstrum. Είναι δε γνωστό ότι οι τρείς ασέληνες νύκτες στα τέλη του σεληνιακού μηνός και πριν από τη νέα σελήνη ήταν αφιερωμένες στους νεκρούς και ως εκ τούτου εθεωρούντο αποφράδες.
Αλλά και σε μεταγενέστερα βυζαντινά κείμενα απαντούν παρόμοιες δοξασίες περί τοϋ αποκινήσαι και πλεϋσαι εις òδòv ταξειδίου εv ημέρα Τρίτη, ή δε σύνοδος της σελήνης, είτε γέννα είτε άπόχυσις, σήμαινε σύγχυση και τρικυμία στους «πλευστικούς». Στην συγκεκριμένη περίπτωση, την τρισκαιδεκάτην φθίνοντος συνέβη να ταξιδεύουν χωρίς να το αντιληφθούν, όπως ο ίδιος ο Συνέσιος παρατηρεί: ...καί δέον ημάς έλλιμενίζειν, οι δ' έλελήθειμεν αϋθις άναδεδραμηκότες επι το πέλαγος .




Α. Καρπόζηλος , Ταξιδιωτικές περιγραφές και εντυπώσεις σε επιστολογραφικά κείμενα