Η κατάργηση του θεσμού της οικογένειας

[Antipnevma]

Επ, εσύ! Εσύ εκεί! Να ξέρεις ότι είσαι μια απογοήτευση για την οικογένειά σου, ειδικά αν δεν έχεις κάνει ακόμα. Αν είσαι σε συμβίωση πάω στοίχημα ότι εσύ είσαι ο αδύναμος κρίκος της. Αν δεν είσαι σε μόνιμη σχέση ακόμα εννοείται πως πρέπει να βρεις μία αλλά μάλλον έχεις θεματάκια με την δέσμευση ή δεν έχεις αρκετά να δώσεις. Όπως και να έχει δεν έχεις κάνει τους γονείς σου τόσο περήφανους όσο θα έπρεπε. Ούτε και προσέχεις τον παππούλη πολύ ε; Μα καλά, εξυπακούεται πως δεν είσαι επαρκής γιος, κόρη ή εγγονή. Αν έχεις παιδιά σίγουρα δεν είσαι και ο πιο ιδανικός γονιός έτσι; Μπορείς πράγματι να εγγυηθείς την ασφάλεια και την ευτυχία των παιδιών σου; Δεν τα πλήγωσες εκείνη την φορά; Λίγο δεν έλειψε τότε να τα δηλητηριάσεις με το κωλοφαΐ σου; Ίσως θα έπρεπε ήδη να είσαι γονιός αλλά δεν είσαι γιατί είσαι ευθυνόφοβος. Ή μπορεί και να μην θες 'δικά σου' παιδιά κάτι που σε καθιστά περίπου δολοφόνο όχι μόνο του οικογενειακού σου δέντρου αλλά και της καρδιάς της μανούλας. Απ' την άλλη σίγουρα κάτι δεν πάει καλά μαζί σου αν η μητρότητα ή ο γονεϊκός σου ρόλος δεν σε γεμίζει ή αν ο γάμος σου είναι μια αποτυχία ή αν δεν μιλιέσαι με έναν συγγενή σου ή αν δεν σ' αρέσει και τόσο η ζωή που έχεις αφιερώσει στα παιδιά σου ή αν τα πεθερικά σου σε διαολίζουν. Από την άλλη, ίσως είσαι υπερβολικά απίκο ρε παιδί μου, πολύ δοσμένη την οικογένεια. Σε αυτή την περίπτωση τι σόι πρότυπο καριέρας θα παραδόσεις σε αυτήν την ανελέητη κοινωνία των αγορών; Έλα να σε βλέπω να αισθάνεσαι τύψεις. Δεν έχεις τύψεις βρε; Αν δεν έχεις τύψεις τότε ντροπή σου που δεν έχεις τύψεις.

Σίγουρα έχεις ακούσει όλα αυτά τα τετριμμένα και όλα τα παρεμφερή εκατομμύρια φορές, είτε άμεσα είτε έμμεσα. Αυτό το σύμπλεγμα ιδεών λέγεται 'φαμιλισμός', πες το και 'οικογένεια πάνω απ' όλα'. Οι ιδεολόγοι του φαμιλισμού πάντα θρηνούν την διάλυση της οικογένειας αν και ποτέ δεν υπήρξε τέτοια διάλυση πάρα την μείωση των γάμων και την εξάλειψη του κλασικού 'οικογενειάρχη'. Εν έτει 2024 οι άνθρωποι που βασίζονται στην οικογένεια είναι μάλιστα περισσότεροι από ποτέ. Για πολλούς μόνο ένα πράγμα είναι χειρότερο από την οικογένεια: το να την στερηθείς. Αν θες πες το 'ανθρώπινη φύση' γιατί το ρομαντικό ζευγαράκι που στο συλλογικό φαντασιακό αποτελεί βιολογική επιταγή παραμένει ο χρυσός κανόνας που εξασφαλίζει πλήρη παγκόσμια ιθαγένεια και το δικαίωμα σε επιδόματα, δάνεια και πρόσβαση σε ευνοϊκότερα φορολογικά καθεστώτα. Σε τελική ανάλυση η οικογένεια είναι το κύτταρο ενός συστήματος κοινωνικής εκμετάλλευσης. Είναι ο κινητήρας ενός συστήματος που ιδιωτικοποιεί την φροντίδα δημιουργώντας μια τεχνητή σπάνη όλων των αγαθών και υπηρεσιών που άπτονται της φροντίδας. Είναι ο θεσμός ιδιωτικοποιημένης φροντίδας και ο ρόλος του είναι η άσκηση μονοπωλίου στην αγορά των βασικών οικονομικών και ψυχολογικών αναγκών.

Η οργανωμένη σπάνη της φροντίδας είναι κάτι το δαιμονικά πανούργο. Μας αναγκάζει να μένουμε αγκυλωμένοι σε αυτό που έχουμε ενώ μας κάνει να ξεχνάμε να απαιτήσουμε αυτό που έχουμε ανάγκη. Για τους μπάρμπες και τους νοσταλγικούς το τέλος της οικογένειας είναι ένας μπαμπούλας που φαντάζονται ότι ήδη έχει φτάσει ή κοντοζυγώνει. Όμως αυτό το ηθικιστικό και τοξικό αφήγημα (οι νέοι σήμερα...) που λέει ότι οι νέοι είτε δεν κάνουν οικογένειες είτε ότι 'δεν κάνουν' για οικογένειες το συναντάμε ήδη στην αρχαιότητα. Στην σημερινή του εκδοχή ο ηθικιστικός φαμιλισμός φοβάται καθώς βλέπει τον νεοφιλελεύθερο ατομικισμό να συγκρούεται με την αγία οικογένεια και την υπερασπζεται ως απαραίτητο αντίδοτο στον ατομικισμό, σαν ένα απόρθητο ανάχωμα που αντιστέκεται στην εμπορευματοποίηση των πάντων. Για να πούμε αλήθειες όμως, ο φαμιλισμός ΕΙΝΑΙ απολύτως ομοούσιος με τον ατομικισμό. Δεδομένου ότι ο θεσμός της οικογένειας μας αναγκάζει να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας μέσω ιδιωτικών αγωγών (δηλ. να επαιτούμε ή να απαιτούμε φροντίδα και εξυπηρετήσεις από γονείς, συζύγους, ενήλικα παιδιά ή να αγοράζουμε αγαθά όπως ρεύμα, τροφή και οικιακές υπηρεσίες με ιδιωτικούς πόρους) η οικογένεια λειτουργεί ως εχθρικός για την κοινωνική ευεξία μηχανισμός. Για να μην παρεξηγούμαστε σημειώνω και υπογραμμίζω ότι η οικογένεια θεωρείται και πράγματι είναι εντελώς απαραίτητη για την επιβίωση πρακτικά όλων των περιθωριακών ομάδων και όλων όσοι το κράτος δίκαια ή άδικα έχει ορίσει ως εγκληματίες. Όμως η εξιδανίκευση της οικογένειας είναι σε κάθε περίπτωση αμιγής ηλιθιότητα. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και τα 'καλύτερα τα σπίτια' με το ζόρι μένουν 'ανοιχτά'. Δεν χρειάζονται ποτά και τσιγάρα για να κλείσουν. Αυτό γιατί κατά την ίδια την διαδικασία εκπλήρωσης της αντικειμενικής οικονομικής της λειτουργίας η οικογένεια νομοτελειακά βλάπτει και σκοτώνει τις σεξουαλικές μειονότητες, τις γυναίκες και τα παιδιά. Πράγματι η οικογένεια αποτελεί τον κεντρικό κόμβο εκμετάλλευσης και βίας πάσης αποχρώσεως και παντός είδους για αυτές τις ευάλωτες ομάδες και η εξ αντικειμένου υλική ανικανότητα αυτών των ομάδων να δρατεπεύσουν από την φυλακή της οικογένειας κάνει την μόνιμη κρίση χειρότερη. Ακόμα και να τα ξεχάσουμε όλα αυτά και να δούμε την οικογένεια με αποκλειστικά οικονομιστικούς όρους διαπιστώνουμε ότι είναι εργασιακά απαιτητική σε τριτοκοσμικά άθλιο βαθμό και εξαιρετικά ανορθολογική ως προς την αξιοποίηση των διαθέσιμων πόρων. Γιατί δεχόμαστε σαν τα πράα προβατάκια όλες αυτές τις καταστάσεις; Ε καιρός να μάθεις γιατί. Γιατί η ιδεολογία του φαμιλισμού έχει χακάρει την ψυχοπνευματική σου υπόσταση.

Έχεις παρατηρήσει άραγε ότι τα προς μαζική κατανάλωση πολιτισμικά προϊόντα στην δύση συνέχεια κράζουν την οικογένεια; Πάρε παράδειγμα την οικογενειακή φρίκη στις σειρές Succession ή The Crown. Από το War and Peace ίσαμε το Festen και το The Simpsons η δυτική κουλτούρα μονίμως κορνιζάρει τις απογοητεύσεις, τα τραύματα, τα μειονεκτήματα ακόμα και την ωμή βία του πυρηνικού νοικοκυριού. Είναι προφανές για ποιό λόγο συμβαίνει αυτό. Διότι αυτό το πανταχού παρόν λογοτεχνικό και κινηματογραφικό μοτίβο λειτουργεί ως βαλβίδα ασφαλείας που αποτρέπει την αφύπνιση μιας επαναστατικής συνείδησης που θα μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή είναι δυνατόν να παραχθεί και να αναπαραχθεί με έναν τρόπο παντελώς διαφορετικό. Παρέχει έναν τρόπο να βγάλει κανείς από μέσα του όλα τα συσσωρευμένα σκοτεινά συναισθήματα για την οικογένεια, να τα επεξεργαστεί και στο τέλος να τα δεχτεί ως κάτι το φυσιολογικό και αναπόδραστο.

Η απομυθοποίηση της μεταφυσικής της οικογένειας και η αποδόμηση της ιδέας ότι αποτελεί κάτι δήθεν φυσιολογικό είναι μεταξύ άλλων και έργο των ανθρώπων της τέχνης. Ένα άτομο από το μέλλον, ο Latif Timbers, σε συνέντευξη που δίνει το 2069 στο μυθιστόρημα Everything for Everyone: An Oral History of the New York Commune, 2052–2072, συνοψίζει την 'παλιά' κατάσταση στις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα ως εξής:

'Reading more and more about how people lived before, I’ve been realizing that family was usually blood, and that’s who you lived with. And who you lived with was really tied into what you got. So, like, if your blood had food, you had food. If they had a nice house and heat, you did too. If they didn’t, well tough shit for you. You were fucked. … And people only had two parents who were expected to take care of everything! So inefficient! Like, why wouldn’t you collectivize things like childcare? It makes no goddamn sense!'

Πρόκειται για μια φανταστική εθνογραφία του μέλλοντος που εκδόθηκε το 2022 και γράφτηκε από δύο Αμερικανούς ακτιβιστές και κοινωνιολόγους. Στην 'δια στόματος εξιστόρηση' (oral history) της επανάστασης που θα έρθει οι συγγραφείς παρουσιάζονται σαν παλαιότερες εκδοχές του εαυτού τους και παίρνουν συνεντεύξεις από διάφορους αγωνιστές. Τα λεγόμενα οικολόγων, χάκερ, οργανωτών, επιμορφωτών, παροχών φροντίδας και εφήβων που έζησαν στα χρόνια που η σημερινή κοινωνία βίωνε την βαθιά παρακμή και την αποσύνθεσή της εντυπωσιάζουν μεταξύ άλλων και με την ανάδειξη της μακροβιότητας των τραυμάτων που κληροδότησαν οι παλαιές συνθήκες.

Μία εκ των δύο συγγραφέων, η O'Brien, έχει εκδόσει επίσης πολλά κείμενα γύρω από το ζήτημα της κοινωνικοποίησης της φροντίδας όπως το Family Abolition: Capitalism and the Communizing of Care (2023) που θα πρέπει να διαβαστεί μαζί με το βιβλίο της Sophie Lewis Abolish the Family: A Manifesto for Care and Liberation (2022). Για στοχαστές που απαιτούν την κατάργηση της οικογένειας και θεωρητικούς συγγραφείς όπως οι Abdelhadi, O’Brien, Sophie Lewis, Kathi Weeks, Madeline Lane-McKinley, Jules Joanne Gleeson and Tiffany Lethabo King, η σημερινή καπιταλιστική οικογένεια ορίζεται απλά και ξεκάθαρα ως εξής: οικογένεια είναι τα μέσα με τα οποία η ευθύνη για την παραγωγή και την συντήρηση της ζωής ιδιωτικοποιείται εντός της παρούσας ταξικής κοινωνίας.

Αλλά βασικά συστατικά είναι το ζευγάρι σε οποιαδήποτε μορφή καθώς και η βιογενετικά ορισμένη συγγένεια οποιαδήποτε μορφής. Η οικογένεια λειτουργεί ως ιδεολογικός μικρόκοσμος του έθνους κράτους γεμάτο με όλες τις τυπικές για τον εθνικισμό μορφές σεξουαλικής, φυλετικής και ταξικής βίας και πειθαρχίας. Επιπλέον, η παραγωγή εργατών, της ετεροκανικότητας, της ατομικής ιδιοκτησίας και της εθνικής συνείδησης είναι κατά μεγάλο μέρος καθήκον της οικογένειας υπό το παρόν καθεστώς. Όμως το κεντρικότερο χαρακτηριστικό της οικογένειας είναι η πειθαρχία στην ιδέα ότι υπεύθυνο για την υγεία, τη στέγη, την τροφή, τον ιματισμό, την φροντίδα των τέκνων και την πρωτογενή ψυχολογική στήριξη είναι το κάθε άτομο και μόνο. Με αλλά λόγια η οικογένεια απαιτεί πάρα πολλά από ελάχιστους.

Άντι να ζητιανεύουμε είτε ως 'προοδευτικοί' είτε ως 'συντηρητικοί' στήριξη της οικογένειας με διάφορα επιδόματα θα έπρεπε να ξαναγίνουμε επαναστάτες. Να ξαναέρθουμε στα λόγια και τις πράξεις των παλαιών γυναικών του 1960 που ήξεραν ότι οι μάνες αξίζουν κάτι καλύτερο από την οικογένεια. Ότι και τα παιδιά αξίζουν κάτι καλύτερο από την οικογένεια. Ότι όλοι οι άνθρωποι αξίζουν πολύ περισσότερα από τον οικογενειακό βόθρο. Να καταλάβουμε ότι δεν είναι ούτε απαραίτητο, ούτε καλό οι γονείς να αυτοθυσιάζονται για τα παιδιά τους. Αυτό το χρέος των παιδιών προς τους γονείς, χρέος που δεν μπορεί ποτέ να αποπληρωθεί στο ακέραιο, μοιραία γεννά σε όλους τους εμπλεκόμενους έντονα συναισθήματα μίσους είτε αυτό ομολογείται είτε όχι. Αναλογιζόμενοι τις θυσίες όσων μας φρόντισαν ή μας φροντίζουν αισθανόμαστε τύψεις και διερωτώμαστε αν πήραμε περισσότερα από όσα αξίζαμε. Αισθανόμαστε τύψεις που κατά βάθος δεν θέλουμε να βάλουμε τα μέλη της οικογένειάς μας πάνω από όλους τους άλλους ανθρώπους και τύψεις για το αδιαμφισβήτητα αντικοινωνικό γεγονός ότι πράγματι έτσι κατά βάθος πράττουμε.

Όμως αυτό το μοντέλο πυραμιδικής ενοχής σαμποτάρει την ικανότητα να οραματιστούμε άλλους τρόπους σχέσεων με τα πράγματα, άλλους τρόπους να υπάρχουμε, άλλους τρόπους οργάνωσης και πορισμού στέγης, τροφής, διασκέδασης, φροντίδας και μόρφωσης. Μας καταδικάζει στο στενό, αποπνικτικό και σκοτεινό υπόγειο της οικογένειας. Το παράδοξο είναι ότι αυτός ο φαμιλιστικός αντι-ουτοπισμός είναι αποτέλεσμα της αγάπης. Μπορεί δηλαδή να εκφράζεται ως ενσυναίσθηση όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ξεσπάσματα λόγω της απραγματοποίητης επιθυμίας των αγαπημένων μας προσώπων για μια καλύτερη ζωή. Όμως εδώ η αγάπη για τους ανθρώπους της οικογένειάς μας μεταφράζεται στην ανικανότητα μας να συλλάβουμε την οικογένεια ως αμείλικτο εχθρό της ευτυχίας τους. Αντί για αυτήν την άχρηστη ενσυναίσθηση θα πρέπει να λειτουργούμε όπως οι λεγόμενες 'μαίες του θανάτου' αναγνωρίζοντας την οικογένεια ως ένα μάταιο εγχείρημα που πρέπει να αποβιώσει.

Εμείς που ζητάμε την κατάργηση της οικογένειας στοιχειοθετούμε τους ισχυρισμούς μας (ότι η οικογένεια είναι μάταιο εγχείρημα) παραπέμποντας στα μαθήματα της ιστορίας. Αναλογιστείτε για παράδειγμα ότι όταν οι αγορές άρχισαν να διαλύουν τις φεουδαλικές πυραμίδες η εφεύρεση της νοικοκυράς έλαβε χώρα στο περιβάλλον του κυνηγιού των μαγισσών, των πολέμων των χωρικών και των λεγόμενων enclosures. Η 'νοικοκυροποίηση' ήταν που έκανε δυνατή την μετατροπή της οικιακής σφαίρας σε οιωνεί προμηθευτή της κοινωνικοοικονομικής εξουσίας. Κάθε ιδιωτικό νοικοκυριό επωμίστηκε το καθήκον της παραγωγής των εργατών που απαιτούσε η πόλη της πρώιμης βιομηχανικής εποχής. Τότε νομοθετήθηκαν οι λεγόμενοι 'Poor Laws' που οδήγησαν στην ιδιωτικοποίηση φυσικών και σχεσιακών πόρων που μέχρι τότε ήταν κοινά αγαθά από τα οποία εξαρτώνταν ολόκληρες κοινότητες. Αυτοί οι νόμοι απαιτούσαν στο εξής οι συγγενείς να λάβουν πλήρη ευθύνη για τα χρέη και για την φροντίδα των νέων, των ηλικιωμένων, των νευροδιαφορετικών, των αμέα και των απόρων. Η οικογένεια εκτόπισε και αντικατέστηκε την κοινότητα ως ο νόμιμος φορέας αλληλεγγύης.

Στο Everything for Everyone, ο Latif λέει σε αυτόν που του παίρνει συνέντευξη (δηλαδή στην μελλοντική μορφή του ενός από τους δύο συγγραφείς, του Abdelhadi), ότι στην Νέα Υόρκη του 2069, μετά από δύο δεκαετίες μαζικής αντικαπιταλιστικής επανάστασης, η αγάπη δεν είναι πλέον 'κρατούμενη των χρημάτων, της τροφής, της στέγης ή της μόρφωσης'. Ο Latif ρωτάει πως είναι δυνατόν οι άνθρωποι της παλιάς εποχής να ανεχόντουσαν την ηλιθιότητα και την αθλιότητα της οικογένειας. Η έκπληξή του για το πως οι άνθρωποι ζούσαν έτσι 'για τόσο μεγάλο διάστημα' φανερώνει πόσο γρήγορα μπορούν να αλλάξουν οι νόρμες γύρω από την συγγένεια όταν συμβούν υλικές μετατροπές στο δίκτυο υποδομών που ρυθμίζουν την ζωή, δηλαδή τον πορισμό τροφής, περίθαλψης, στέγης κτλ. Μας κάνει να αμφισβητήσουμε την ιδέα ότι το έδικτο 'οικογένεια πάνω απ' όλα' είναι αθώο και άκακο. Όπως μας πληροφορεί η συγγραφέας Melinda Cooper που έγραψε το Family Values δεν είναι τυχαίο που η ηθική του ατομισμού προέκυψε ως βασικό υλικό συστατικό των 'οικογενειακών αξιών'. Ο φαμιλισμός είναι το ιδεολογικό ρεύμα που έκανε την προσωπική και ιδιωτική ζωή και την προσωπική ιδιωτική επιτυχία ηθικά αποδεκτή προτεραιότητα της αστικής κοινωνίας. Όπως δείχνουν οι συγγραφείς το ερώτημα 'πως θα δώσουμε τέλος στην σπάνη της φροντίδας;' δεν είναι ερώτημα που απαντάται ανεξάρτητα από την προοπτική ανατροπής και κατάργησης του παγκόσμιου κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Κανένας δεν γνωρίζει πως θα οργανωθεί η αντίσταση. Το σίγουρο είναι ότι στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα έχει γίνει πλέον φανερό σε μεγάλη μερίδα της νεολαίας του πιο σημαντικού κράτους στον κόσμο, των ΗΠΑ, ότι το μετα-καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί. Είναι λοιπόν φανερό ότι μετά την απογύμνωση των σοσιαλιστικής εμνεύσεως σταλινικών και αντιαποικιακών εθνικισμών στην Ασία και ολόκληρο τον τρίτο κόσμο, το φάντασμα του κομμουνισμού επιστρέφει επιτέλους στην πραγματική του πατρίδα, την Δύση. Είναι δεδομένο ότι σιγά σιγά θα αναβιώσει όπως το απαιτούν οι αμείλικτοι νόμοι της ιστορίας. Αναπόσπαστο μέρος αυτής της αναβίωσης είναι η καταπολέμηση του μαζικού τρόμου με τον οποίο οι άνθρωποι αντιδρούν στην επί διακοσίων ετών συνεχώς διατυπωμένη αναρχική και κομμουνιστική απαίτηση οριστικής κατάργησης του θεσμού της οικογένειας.

Στοχαστές όπως οι Charles Fourier, Karl Marx, and Friedrich Engels, Alexandra Kollontai, and Shulamith Firestone, καθώς και αληθινά ριζοσπάστες φεμινίστριες της δεκαετίας του 70 στην Αμερική μιλούν για την προοπτική κατάργησης της οικογένειας εδώ και δύο αιώνες. Τώρα που τα λοκντάουν του κόβιντ μας έδειξαν πόσο μη βιώσιμες είναι οι οικογένειες αν τεθούν σε πίεση υπάρχει έντονη περιέργεια εξερεύνησης αντικαπιταλιστικών μορφών οργάνωσης της φροντίδας. Θα τολμούσα μάλιστα να πω ότι η ίδια η αγάπη για την οικογένειά μας είναι ένας ιδανικός τρόπος εκκίνησης για να στρατολογηθεί κάνεις στην ριζοσπαστική πολιτική ιδέα οριστικής και αμετάκλητης κατάργησής της. Για να φτάσουμε εκεί πρέπει αρχικά να σκεφτούμε τους ανθρώπους στις δικές μας οικογένειες. Τι χρειάζονται πραγματικά; Πως μπορούν αυτές οι ανάγκες τους να εκπληρωθούν; Έτσι σκεπτόμενοι θα φέρουμε μαζί αργά και σταδιακά όπως κάνουν οι λεγόμενες 'μαίες του θανάτου' την ευθανασία της καπιταλιστικής οικογένειας. H ιδέα της οικογενειακής προτεραιότητας απαιτεί συνάμα και την προτεραιότητα της ατομικής ιδιοκτησίας (δηλαδή της μικρής ομάδας που μας συντηρεί ατομικά, των παροχών φροντίδας, των κληρονόμων, και των υποχειρίων και εξαρτημένων μας) απέναντι στην ευρύτερη συλλογικότητα. Να μάθουμε λοιπόν να αγαπάμε ο ένας τον άλλον καλύτερα αρχίζοντας ένα επαναστατικό κίνημα που θα κοινωνικοποιήσει την φροντίδα. Στο πέρας του ορίζοντα πλανάται μια νέα λογική συγγενικών σχέσεων που δεν ασφυκτιά υπό την σπάνη που επιβάλει η οικογένεια και που δεν αποτελεί όμηρο καμίας ενοχής.

[hellegennes]

Επ, εσύ! Εσύ εκεί! Να ξέρεις ότι είσαι μια απογοήτευση για την οικογένειά σου, ειδικά αν δεν έχεις κάνει ακόμα.

Μπα, δεν το νομίζω.

Αν είσαι σε συμβίωση πάω στοίχημα ότι εσύ είσαι ο αδύναμος κρίκος της.

Κάτσε να το σκεφτώ.... χμμ... όχι.

Αν δεν είσαι σε μόνιμη σχέση ακόμα εννοείται πως πρέπει να βρεις μία αλλά μάλλον έχεις θεματάκια με την δέσμευση ή δεν έχεις αρκετά να δώσεις.

Δεν υπάρχουν μόνιμες σχέσεις.

Όπως και να έχει δεν έχεις κάνει τους γονείς σου τόσο περήφανους όσο θα έπρεπε.

Μπα, μια χαρά περήφανος είναι ο ένας γονιός που μου έχει μείνει.

Ούτε και προσέχεις τον παππούλη πολύ ε;

Όχι, έχουν πεθάνει και οι δύο.

Στοχαστές όπως οι Charles Fourier, Karl Marx, and Friedrich Engels, Alexandra Kollontai, and Shulamith Firestone, καθώς και αληθινά ριζοσπάστες φεμινίστριες της δεκαετίας του 70 στην Αμερική μιλούν για την προοπτική κατάργησης της οικογένειας εδώ και δύο αιώνες.

Και δεν έχει περάσει ακόμα από την βουλή το νομοσχέδιο; Είναι αργή η ελληνική βουλή αλλά και αυτοί οι ξένοι, ρε παιδί μου. 2 αιώνες;

[Antipnevma]

Φυσικά και υπάρχουν μόνιμες σχέσεις με την κοινωνικοοικονομική έννοια. Με την αμιγώς σεξουαλική έννοια όντως δεν υπάρχουν γιατί από τη μια ο άνθρωπος δεν είναι μονογαμικός και γιατί από την άλλη η κοινωνική και οικονομική υφή της μόνιμης συμβίωσης τις δηλητηριάζει ψυχολογικά και συναισθηματικά.

Όπως έδειξα και στο κείμενο η πυρηνική οικογένεια δεν είναι νόμος της φύσεως. Είναι ιστορικό φαινόμενο. Έχει ιστορική αρχή και θα λάβει και ιστορικό τέλος.

[ΓΑΛΗ]

Αντιπρόταση με στοιχειώδη κοινωνική λειτουργικότητα, δεν βλέπω.

[Antipnevma]

Αντιπρόταση με στοιχειώδη κοινωνική λειτουργικότητα, δεν βλέπω.

Θα δώσω μια μακροσκελή απάντηση. Όχι βέβαια για χάρη σου αλλά για τους σκεπτόμενους αναγνώστες και μόνο.

Οι Michèle Barrett and Mary McIntosh γράφουν στο έργο τους The Anti-Social Family

'Κάθε κριτική της οικογένειας έρχεται αμέσως αντιμέτωπη με το ερώτημα 'και τι θα βάλετε στη θέση της;' Ελπίζουμε ότι επιτέλους το ξεκαθαρίσαμε ότι δεν σκοπεύουμε να βάλουμε τίποτε απολύτως στη θέση της.'

Εάν εσύ καταργούσες κάθε θρησκευτικό και παραθρησκευτικό θεσμό και κάθε συναφή πρακτική, είτε λέγεται εκκλησία, τζάμι, δωδεκαθεϊστικός ναός, μαθήματα γιόγκα, αστρολογία, χαρτορίχτρες κτλ. τι θα έβαζες στη θέση τους; Τίποτε. Πλήρης αθεϊσμός σημαίνει πλήρης αθεϊσμός. Ζούμε μέρα με τη μέρα, απολαμβάνουμε τη ζωή παρέα με τους συν-τρόφους μας χωρίς ιδιαίτερη έγνοια για το μέλλον ή το παρελθόν και κάποια μέρα την εγκαταλείπουμε για πάντα όπως όλοι οι άλλοι οργανισμοί για να επιστρέψουμε οριστικά στη γη απ' όπου και προήλθαμε. Αυτό είναι όλη η ουσία του αθεϊσμού: ο άνθρωπος προέρχεται από την γη και όχι από τον ουρανό και μόνο ό,τι βρίσκεται στη γη έχει σημασία. Δεν υπάρχει ούτε μοίρα ούτε ζωή μετά θάνατον. Δεν έχει κάτι άλλο να πει.

Εάν καταργούσες την βιομηχανική κτηνοτροφία βοοειδών τι θα έβαζες στη θέση της; Τίποτα. Τα βόδια θα βγαίνανε από τα κλουβιά τους και μέχρι να μάθουν να ζουν χωρίς την προστασία του ανθρώπου πολλά θα πεθαίνανε όντας ανίκανα να προσαρμοστούν, ειδικά κάτι γενετικά εξαχρειωμένες ράτσες λόγω της υπερβολικής τροποποίησης τους σαν τις αγελάδες Holstein. Τελικά όμως θα τα καταφέρνανε, θα φτιάχνανε ξανά τις αγέλες τους όπως αρμόζει στη φύση τους και θα βοσκούσαν ελεύθερα και άγρια. Και πως θα τρώγανε βοδινό κρέας οι άνθρωποι; Ακριβώς όπως κάνανε παλιά. Θα τα κυνηγούσαν ή θα τα εξέτρεφαν σε μίκρη κλίμακα ή και τα δύο μαζί.

Εάν καταργούσες τα δικαστήρια και την αστυνομία και τις φυλακές τι θα έβαζες στη θέση τους; Και πάλι η σωστή απάντηση είναι τίποτα. Το όλο σύστημα δεν υπάρχει για άλλον αντικειμενικό λόγο από το να προστατεύει ιδιοκτησιακά δικαιώματα και την εξουσία που απορρέει ευθέως από αυτά. Αυτά τα δικαιώματα δεν είναι ούτε φυσικά ούτε θεόδοτα αλλά πολιτικά αγαθά που αποκτήθηκαν μέσα σε συγκεκριμένες ιστορικές καταστάσεις μέσω κοινωνικοπολιτικών δηλαδή ταξικών συγκρούσεων. Και ό,τι δεν είναι ούτε φυσικό ούτε θεόδοτο αλλά πολιτικό αγαθό είναι δυνατόν να αφαιρεθεί από τους κτήτορές του με πολιτικά μέσα. Όπου λοιπόν αυτά τα δικαιώματα αφαιρούνται επιτυχώς, τότε κατ' ανάγκη αφαιρούνται και όλοι οι κοινωνικοί μηχανισμοί που τα διαιωνίζουν. Όταν μια γυναίκα την κακοποιεί ο νυν ή ο πρώην άντρας της τι κάνει υπό το τωρινό καθεστώς ιδιωτικής δικαιοσύνης; Ζητάει βοήθεια από την αστυνομία με τα γνωστά λυπηρά αποτελέσματα. Τι κάνει αυτή η γυναίκα όταν αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα σε μια κοινωνία όπου δεν υπάρχει πλέον ιδιωτική δικαιοσύνη και όπου η δικαιοσύνη δεν είναι πια επάγγελμα που το μονοπωλούν ειδικοί αλλά κοινό κτήμα της συλλογικότητας; Λέει το προβλημά της στους φίλους και συντρόφους της (που σε μια αταξική κοινωνία είναι στην κυριολεξία και όχι θεωρητικά σύν-τροφοι) και αυτοί διαβουλεύονται πως ακριβώς θα το λύσουν ανάλογα την περίπτωση. Η απόφαση λαμβάνεται συλλογικά και κατόπιν κάνουν αμέσως ότι είναι απαραίτητο για να λύσουν από κοινού το πρόβλημά της οριστικά χωρίς η γυναίκα να υπομένει την δαιδαλώδη και χαοτική ανικανότητα των θεσμών της αστικής δικαιοσύνης.

Γράφει η Sophie Lewis:

'Αν όμως έχεις βιώσει έστω και για λίγες μέρες τον εναλλακτικό κοινωνικό κόσμο που ζυμώνεται στις καταλήψεις των λεωφόρων μιας μεγαλούπολης γνωρίζεις καλά τι εννοούμε. Βλέπεις με τα μάτια σου το πράγμα να ξεβράζεται μόνο του: μόλις δηλαδή οι άνθρωποι αναπνεύσουν έστω λίγο αέρα συλλογικής αυτοδιοίκησης, αλληλοφροντίδας και αλληλοπροστασίας ξαφνικά η λίστα των απαιτήσεων, στόχων και πόθων τους μεγαλώνει και γίνονται πιο φιλόδοξοι από εκείνο το μεμψίμοιρο 'θέλουμε μειωμένα ενοίκια'. Γι' αυτό ο O'Brien μας λέει ότι 'ο καλύτερος τόπος να αρχίσει κανείς να καταργεί την οικογένεια είναι η κουζίνα της διαμαρτυρίας: 'κατάργηση της οικογένειας τώρα και όχι αύριο σημαίνει διαμόρφωση χωρίς εξάρτηση από κανέναν επίσημο οργανισμό και χωρίς καμία άδεια κοινών κοιτώνων για ασφαλή στέγαση και διανυκτέρευση. Σημαίνει διαμόρφωση δομών ομαδικής φροντίδας των τέκνων για να απελευθερωθούν οι γονείς από την ασφυκτική φορτικότητα της ιδιωτικής γονεϊκότητας. Σημαίνει φτιάξιμο δομών για τους χρήστες και παροχή πρόσβασης σε καθαρές σύριγγες και σ' όλα τα μέσα μείωσης του ρίσκου και υγιεινής. Σημαίνει ασταμάτητη και συνεχής επέκταση κάθε συναφούς κοινωνικής δραστηριότητας.' Αυτό κανονικά θα έπρεπε να είναι το έργο του κομμουνιστικού και αναρχικού κινήματος. Αν οι δήθεν αναρχικοί και κομμουνιστές σήμερα ξόδευαν όλη τους την ενέργεια ασχολούμενοι με την παροχή διαφόρων βασικών υπηρεσιών που τώρα τις μονοπωλούν κρατικοί και παρακρατικοί θεσμοί τότε θα κατέσκαπταν τα θεμέλια της οργανωμένη εξουσίας στ' αλήθεια και όχι κατά φαντασίαν. Αντί για αυτό οι μεν ασχολούνται με ανούσιες επιθέσεις, βανδαλισμούς, φιλοσοφικές ηλιθιότητες και απεργίες πείνας ενώ οι δε αγνοώντας τα μαθήματα της ιστορίας συνεχίζουν να δημαγωγούν παίζοντας κομματικά παιχνίδια και προσπαθώντας να γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Ο σύγχρονος αναρχισμός είναι πολιτικά άχρηστος γιατί δεν είναι κοινωνικά δηλαδή κομμουνιστικά προσανατολισμένος. Στην ουσία είναι το αριστερό ανάλογο της ακροδεξιάς βίας. Ενώ οι ακροδεξιοί ασκούν βία στα γήπεδα και τους δρόμους για σκοπούς αυτοπραγμάτωσης, οι αναρχικοί το κάνουν στα πανεπιστήμια και τις κινητοποιήσεις. Οι αποχρώσεις της βίας είναι διαφορετικές αλλά ο σκοπός είναι ο ίδιος: η ατομική αυτοπραγμάτωση μέσω της βίας. Η κοινωνική διαφορά είναι ότι ενώ η ακροδεξιά βία έχει απήχηση στην πληβεία νεολαία η δε ακροαριστερή έχει απήχηση στην νεολαία ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Γι' αυτό και το φαινόμενο του αναρχισμού πάρα τις συλλήψεις δεν φαίνεται να τελειώνει ποτέ. Εφόσον οι δράστες ανήκουν σε εύπορες οικογένειες η 'δικαιοσύνη' μεροληπτεί υπέρ τους. Έχουμε εδώ ένα χειροπιαστό παράδειγμα μιας ταξικής κοινωνίας να τρώει τα ίδια της τα περιττώματα.

Ο δε σύγχρονος κομμουνισμός και γενικά όλα τα αριστερά κινήματα που θέλουν να λέγονται ριζοσπαστικά είναι πολιτικά άχρηστα γιατί δεν είναι αναρχικά. Ένας αληθινός κομμουνιστής δεν μπορεί να ανήκει ούτε σε κομματικά μαντριά, ούτε να έχει γενικούς γραμματείς και 'αφεντικά' όπως αποκαλούσαν τον Στάλιν οι υποτακτικοί του. Η αταξική κοινωνία δεν πρόκειται να έρθει αν οι πολιτικοί της εκπρόσωποι λειτουργούν με τους θεσμούς, τις νοοτροπίες και τις πρακτικές της ταξικής κοινωνίας.

[AlienWay]

-Δεν θέλω να παντρευτώ. Δεν τα πάω καλά με τις δεσμεύσεις.
-Είσαι ίνσελ τραμπιστίρι τότες.
- Μα δεν μου αρέσει ο θεσμός της οικογένειας.
- Ε, και δεν το λες τόση ώρα, βρε σύντροφε;

[ΓΑΛΗ]

Αντιπρόταση με στοιχειώδη κοινωνική λειτουργικότητα, δεν βλέπω.

Θα δώσω μια μακροσκελή απάντηση. Όχι βέβαια για χάρη σου αλλά για τους σκεπτόμενους αναγνώστες και μόνο.

Οι Michèle Barrett and Mary McIntosh γράφουν στο έργο τους The Anti-Social Family

'Κάθε κριτική της οικογένειας έρχεται αμέσως αντιμέτωπη με το ερώτημα 'και τι θα βάλετε στη θέση της;' Ελπίζουμε ότι επιτέλους το ξεκαθαρίσαμε ότι δεν σκοπεύουμε να βάλουμε τίποτε απολύτως στη θέση της.'

Εάν εσύ καταργούσες κάθε θρησκευτικό και παραθρησκευτικό θεσμό και κάθε συναφή πρακτική, είτε λέγεται εκκλησία, τζάμι, δωδεκαθεϊστικός ναός, μαθήματα γιόγκα, αστρολογία, χαρτορίχτρες κτλ. τι θα έβαζες στη θέση τους; Τίποτε. Πλήρης αθεϊσμός σημαίνει πλήρης αθεϊσμός. Ζούμε μέρα με τη μέρα, απολαμβάνουμε τη ζωή παρέα με τους συν-τρόφους μας χωρίς ιδιαίτερη έγνοια για το μέλλον ή το παρελθόν και κάποια μέρα την εγκαταλείπουμε για πάντα όπως όλοι οι άλλοι οργανισμοί για να επιστρέψουμε οριστικά στη γη απ' όπου και προήλθαμε. Αυτό είναι όλη η ουσία του αθεϊσμού: ο άνθρωπος προέρχεται από την γη και όχι από τον ουρανό και μόνο ό,τι βρίσκεται στη γη έχει σημασία. Δεν υπάρχει ούτε μοίρα ούτε ζωή μετά θάνατον. Δεν έχει κάτι άλλο να πει.

Εάν καταργούσες την βιομηχανική κτηνοτροφία βοοειδών τι θα έβαζες στη θέση της; Τίποτα. Τα βόδια θα βγαίνανε από τα κλουβιά τους και μέχρι να μάθουν να ζουν χωρίς την προστασία του ανθρώπου πολλά θα πεθαίνανε όντας ανίκανα να προσαρμοστούν, ειδικά κάτι γενετικά εξαχρειωμένες ράτσες λόγω της υπερβολικής τροποποίησης τους σαν τις αγελάδες Holstein. Τελικά όμως θα τα καταφέρνανε, θα φτιάχνανε ξανά τις αγέλες τους όπως αρμόζει στη φύση τους και θα βοσκούσαν ελεύθερα και άγρια. Και πως θα τρώγανε βοδινό κρέας οι άνθρωποι; Ακριβώς όπως κάνανε παλιά. Θα τα κυνηγούσαν ή θα τα εξέτρεφαν σε μίκρη κλίμακα ή και τα δύο μαζί.

Εάν καταργούσες τα δικαστήρια και την αστυνομία και τις φυλακές τι θα έβαζες στη θέση τους; Και πάλι η σωστή απάντηση είναι τίποτα. Το όλο σύστημα δεν υπάρχει για άλλον αντικειμενικό λόγο από το να προστατεύει ιδιοκτησιακά δικαιώματα και την εξουσία που απορρέει ευθέως από αυτά. Αυτά τα δικαιώματα δεν είναι ούτε φυσικά ούτε θεόδοτα αλλά πολιτικά αγαθά που αποκτήθηκαν μέσα σε συγκεκριμένες ιστορικές καταστάσεις μέσω κοινωνικοπολιτικών δηλαδή ταξικών συγκρούσεων. Και ό,τι δεν είναι ούτε φυσικό ούτε θεόδοτο αλλά πολιτικό αγαθό είναι δυνατόν να αφαιρεθεί από τους κτήτορές του με πολιτικά μέσα. Όπου λοιπόν αυτά τα δικαιώματα αφαιρούνται επιτυχώς, τότε κατ' ανάγκη αφαιρούνται και όλοι οι κοινωνικοί μηχανισμοί που τα διαιωνίζουν. Όταν μια γυναίκα την κακοποιεί ο νυν ή ο πρώην άντρας της τι κάνει υπό το τωρινό καθεστώς ιδιωτικής δικαιοσύνης; Ζητάει βοήθεια από την αστυνομία με τα γνωστά λυπηρά αποτελέσματα. Τι κάνει αυτή η γυναίκα όταν αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα σε μια κοινωνία όπου δεν υπάρχει πλέον ιδιωτική δικαιοσύνη και όπου η δικαιοσύνη δεν είναι πια επάγγελμα που το μονοπωλούν ειδικοί αλλά κοινό κτήμα της συλλογικότητας; Λέει το προβλημά της στους φίλους και συντρόφους της (που σε μια αταξική κοινωνία είναι στην κυριολεξία και όχι θεωρητικά σύν-τροφοι) και αυτοί διαβουλεύονται πως ακριβώς θα το λύσουν ανάλογα την περίπτωση. Η απόφαση λαμβάνεται συλλογικά και κατόπιν κάνουν αμέσως ότι είναι απαραίτητο για να λύσουν από κοινού το πρόβλημά της οριστικά χωρίς η γυναίκα να υπομένει την δαιδαλώδη και χαοτική ανικανότητα των θεσμών της αστικής δικαιοσύνης.

Γράφει η Sophie Lewis:

'Αν όμως έχεις βιώσει έστω και για λίγες μέρες τον εναλλακτικό κοινωνικό κόσμο που ζυμώνεται στις καταλήψεις των λεωφόρων μιας μεγαλούπολης γνωρίζεις καλά τι εννοούμε. Βλέπεις με τα μάτια σου το πράγμα να ξεβράζεται μόνο του: μόλις δηλαδή οι άνθρωποι αναπνεύσουν έστω λίγο αέρα συλλογικής αυτοδιοίκησης, αλληλοφροντίδας και αλληλοπροστασίας ξαφνικά η λίστα των απαιτήσεων, στόχων και πόθων τους μεγαλώνει και γίνονται πιο φιλόδοξοι από εκείνο το μεμψίμοιρο 'θέλουμε μειωμένα ενοίκια'. Γι' αυτό ο O'Brien μας λέει ότι 'ο καλύτερος τόπος να αρχίσει κανείς να καταργεί την οικογένεια είναι η κουζίνα της διαμαρτυρίας: 'κατάργηση της οικογένειας τώρα και όχι αύριο σημαίνει διαμόρφωση χωρίς εξάρτηση από κανέναν επίσημο οργανισμό και χωρίς καμία άδεια κοινών κοιτώνων για ασφαλή στέγαση και διανυκτέρευση. Σημαίνει διαμόρφωση δομών ομαδικής φροντίδας των τέκνων για να απελευθερωθούν οι γονείς από την ασφυκτική φορτικότητα της ιδιωτικής γονεϊκότητας. Σημαίνει φτιάξιμο δομών για τους χρήστες και παροχή πρόσβασης σε καθαρές σύριγγες και σ' όλα τα μέσα μείωσης του ρίσκου και υγιεινής. Σημαίνει ασταμάτητη και συνεχής επέκταση κάθε συναφούς κοινωνικής δραστηριότητας.' Αυτό κανονικά θα έπρεπε να είναι το έργο του κομμουνιστικού και αναρχικού κινήματος. Αν οι δήθεν αναρχικοί και κομμουνιστές σήμερα ξόδευαν όλη τους την ενέργεια ασχολούμενοι με την παροχή διαφόρων βασικών υπηρεσιών που τώρα τις μονοπωλούν κρατικοί και παρακρατικοί θεσμοί τότε θα κατέσκαπταν τα θεμέλια της οργανωμένη εξουσίας στ' αλήθεια και όχι κατά φαντασίαν. Αντί για αυτό οι μεν ασχολούνται με ανούσιες επιθέσεις, βανδαλισμούς, φιλοσοφικές ηλιθιότητες και απεργίες πείνας ενώ οι δε αγνοώντας τα μαθήματα της ιστορίας συνεχίζουν να δημαγωγούν παίζοντας κομματικά παιχνίδια και προσπαθώντας να γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Ο σύγχρονος αναρχισμός είναι πολιτικά άχρηστος γιατί δεν είναι κοινωνικά δηλαδή κομμουνιστικά προσανατολισμένος. Στην ουσία είναι το αριστερό ανάλογο της ακροδεξιάς βίας. Ενώ οι ακροδεξιοί ασκούν βία στα γήπεδα και τους δρόμους για σκοπούς αυτοπραγμάτωσης, οι αναρχικοί το κάνουν στα πανεπιστήμια και τις κινητοποιήσεις. Οι αποχρώσεις της βίας είναι διαφορετικές αλλά ο σκοπός είναι ο ίδιος: η ατομική αυτοπραγμάτωση μέσω της βίας. Η κοινωνική διαφορά είναι ότι ενώ η ακροδεξιά βία έχει απήχηση στην πληβεία νεολαία η δε ακροαριστερή έχει απήχηση στην νεολαία ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Γι' αυτό και το φαινόμενο του αναρχισμού πάρα τις συλλήψεις δεν φαίνεται να τελειώνει ποτέ. Εφόσον οι δράστες ανήκουν σε εύπορες οικογένειες η 'δικαιοσύνη' μεροληπτεί υπέρ τους. Έχουμε εδώ ένα χειροπιαστό παράδειγμα μιας ταξικής κοινωνίας να τρώει τα ίδια της τα περιττώματα.

Ο δε σύγχρονος κομμουνισμός και γενικά όλα τα αριστερά κινήματα που θέλουν να λέγονται ριζοσπαστικά είναι πολιτικά άχρηστα γιατί δεν είναι αναρχικά. Ένας αληθινός κομμουνιστής δεν μπορεί να ανήκει ούτε σε κομματικά μαντριά, ούτε να έχει γενικούς γραμματείς και 'αφεντικά' όπως αποκαλούσαν τον Στάλιν οι υποτακτικοί του. Η αταξική κοινωνία δεν πρόκειται να έρθει αν οι πολιτικοί της εκπρόσωποι λειτουργούν με τους θεσμούς, τις νοοτροπίες και τις πρακτικές της ταξικής κοινωνίας.

Και η μακροσκελής απάντηση παραμένει στο πλαίσιο της αοριστολογίας.

Θυμίζει μια τέρμα απλοϊκή εκδοχή του "αγαπάτε αλλήλους".

Γενικώς, η νοοτροπία που θεωρεί φορτική τη γονεϊκή ιδιωτικότητα αλλά θεωρεί ως αταξικό πλάνο ζωής το να αδιαφορεί κάποιος για την οικογένεια του αλλά να "φορτώνεται" όλους τους άλλους, θυμίζει κάρο με τετράγωνες ρόδες.

[Antipnevma]

Αντιπρόταση με στοιχειώδη κοινωνική λειτουργικότητα, δεν βλέπω.

Θα δώσω μια μακροσκελή απάντηση. Όχι βέβαια για χάρη σου αλλά για τους σκεπτόμενους αναγνώστες και μόνο.

Οι Michèle Barrett and Mary McIntosh γράφουν στο έργο τους The Anti-Social Family

'Κάθε κριτική της οικογένειας έρχεται αμέσως αντιμέτωπη με το ερώτημα 'και τι θα βάλετε στη θέση της;' Ελπίζουμε ότι επιτέλους το ξεκαθαρίσαμε ότι δεν σκοπεύουμε να βάλουμε τίποτε απολύτως στη θέση της.'

Εάν εσύ καταργούσες κάθε θρησκευτικό και παραθρησκευτικό θεσμό και κάθε συναφή πρακτική, είτε λέγεται εκκλησία, τζάμι, δωδεκαθεϊστικός ναός, μαθήματα γιόγκα, αστρολογία, χαρτορίχτρες κτλ. τι θα έβαζες στη θέση τους; Τίποτε. Πλήρης αθεϊσμός σημαίνει πλήρης αθεϊσμός. Ζούμε μέρα με τη μέρα, απολαμβάνουμε τη ζωή παρέα με τους συν-τρόφους μας χωρίς ιδιαίτερη έγνοια για το μέλλον ή το παρελθόν και κάποια μέρα την εγκαταλείπουμε για πάντα όπως όλοι οι άλλοι οργανισμοί για να επιστρέψουμε οριστικά στη γη απ' όπου και προήλθαμε. Αυτό είναι όλη η ουσία του αθεϊσμού: ο άνθρωπος προέρχεται από την γη και όχι από τον ουρανό και μόνο ό,τι βρίσκεται στη γη έχει σημασία. Δεν υπάρχει ούτε μοίρα ούτε ζωή μετά θάνατον. Δεν έχει κάτι άλλο να πει.

Εάν καταργούσες την βιομηχανική κτηνοτροφία βοοειδών τι θα έβαζες στη θέση της; Τίποτα. Τα βόδια θα βγαίνανε από τα κλουβιά τους και μέχρι να μάθουν να ζουν χωρίς την προστασία του ανθρώπου πολλά θα πεθαίνανε όντας ανίκανα να προσαρμοστούν, ειδικά κάτι γενετικά εξαχρειωμένες ράτσες λόγω της υπερβολικής τροποποίησης τους σαν τις αγελάδες Holstein. Τελικά όμως θα τα καταφέρνανε, θα φτιάχνανε ξανά τις αγέλες τους όπως αρμόζει στη φύση τους και θα βοσκούσαν ελεύθερα και άγρια. Και πως θα τρώγανε βοδινό κρέας οι άνθρωποι; Ακριβώς όπως κάνανε παλιά. Θα τα κυνηγούσαν ή θα τα εξέτρεφαν σε μίκρη κλίμακα ή και τα δύο μαζί.

Εάν καταργούσες τα δικαστήρια και την αστυνομία και τις φυλακές τι θα έβαζες στη θέση τους; Και πάλι η σωστή απάντηση είναι τίποτα. Το όλο σύστημα δεν υπάρχει για άλλον αντικειμενικό λόγο από το να προστατεύει ιδιοκτησιακά δικαιώματα και την εξουσία που απορρέει ευθέως από αυτά. Αυτά τα δικαιώματα δεν είναι ούτε φυσικά ούτε θεόδοτα αλλά πολιτικά αγαθά που αποκτήθηκαν μέσα σε συγκεκριμένες ιστορικές καταστάσεις μέσω κοινωνικοπολιτικών δηλαδή ταξικών συγκρούσεων. Και ό,τι δεν είναι ούτε φυσικό ούτε θεόδοτο αλλά πολιτικό αγαθό είναι δυνατόν να αφαιρεθεί από τους κτήτορές του με πολιτικά μέσα. Όπου λοιπόν αυτά τα δικαιώματα αφαιρούνται επιτυχώς, τότε κατ' ανάγκη αφαιρούνται και όλοι οι κοινωνικοί μηχανισμοί που τα διαιωνίζουν. Όταν μια γυναίκα την κακοποιεί ο νυν ή ο πρώην άντρας της τι κάνει υπό το τωρινό καθεστώς ιδιωτικής δικαιοσύνης; Ζητάει βοήθεια από την αστυνομία με τα γνωστά λυπηρά αποτελέσματα. Τι κάνει αυτή η γυναίκα όταν αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα σε μια κοινωνία όπου δεν υπάρχει πλέον ιδιωτική δικαιοσύνη και όπου η δικαιοσύνη δεν είναι πια επάγγελμα που το μονοπωλούν ειδικοί αλλά κοινό κτήμα της συλλογικότητας; Λέει το προβλημά της στους φίλους και συντρόφους της (που σε μια αταξική κοινωνία είναι στην κυριολεξία και όχι θεωρητικά σύν-τροφοι) και αυτοί διαβουλεύονται πως ακριβώς θα το λύσουν ανάλογα την περίπτωση. Η απόφαση λαμβάνεται συλλογικά και κατόπιν κάνουν αμέσως ότι είναι απαραίτητο για να λύσουν από κοινού το πρόβλημά της οριστικά χωρίς η γυναίκα να υπομένει την δαιδαλώδη και χαοτική ανικανότητα των θεσμών της αστικής δικαιοσύνης.

Γράφει η Sophie Lewis:

'Αν όμως έχεις βιώσει έστω και για λίγες μέρες τον εναλλακτικό κοινωνικό κόσμο που ζυμώνεται στις καταλήψεις των λεωφόρων μιας μεγαλούπολης γνωρίζεις καλά τι εννοούμε. Βλέπεις με τα μάτια σου το πράγμα να ξεβράζεται μόνο του: μόλις δηλαδή οι άνθρωποι αναπνεύσουν έστω λίγο αέρα συλλογικής αυτοδιοίκησης, αλληλοφροντίδας και αλληλοπροστασίας ξαφνικά η λίστα των απαιτήσεων, στόχων και πόθων τους μεγαλώνει και γίνονται πιο φιλόδοξοι από εκείνο το μεμψίμοιρο 'θέλουμε μειωμένα ενοίκια'. Γι' αυτό ο O'Brien μας λέει ότι 'ο καλύτερος τόπος να αρχίσει κανείς να καταργεί την οικογένεια είναι η κουζίνα της διαμαρτυρίας: 'κατάργηση της οικογένειας τώρα και όχι αύριο σημαίνει διαμόρφωση χωρίς εξάρτηση από κανέναν επίσημο οργανισμό και χωρίς καμία άδεια κοινών κοιτώνων για ασφαλή στέγαση και διανυκτέρευση. Σημαίνει διαμόρφωση δομών ομαδικής φροντίδας των τέκνων για να απελευθερωθούν οι γονείς από την ασφυκτική φορτικότητα της ιδιωτικής γονεϊκότητας. Σημαίνει φτιάξιμο δομών για τους χρήστες και παροχή πρόσβασης σε καθαρές σύριγγες και σ' όλα τα μέσα μείωσης του ρίσκου και υγιεινής. Σημαίνει ασταμάτητη και συνεχής επέκταση κάθε συναφούς κοινωνικής δραστηριότητας.' Αυτό κανονικά θα έπρεπε να είναι το έργο του κομμουνιστικού και αναρχικού κινήματος. Αν οι δήθεν αναρχικοί και κομμουνιστές σήμερα ξόδευαν όλη τους την ενέργεια ασχολούμενοι με την παροχή διαφόρων βασικών υπηρεσιών που τώρα τις μονοπωλούν κρατικοί και παρακρατικοί θεσμοί τότε θα κατέσκαπταν τα θεμέλια της οργανωμένη εξουσίας στ' αλήθεια και όχι κατά φαντασίαν. Αντί για αυτό οι μεν ασχολούνται με ανούσιες επιθέσεις, βανδαλισμούς, φιλοσοφικές ηλιθιότητες και απεργίες πείνας ενώ οι δε αγνοώντας τα μαθήματα της ιστορίας συνεχίζουν να δημαγωγούν παίζοντας κομματικά παιχνίδια και προσπαθώντας να γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Ο σύγχρονος αναρχισμός είναι πολιτικά άχρηστος γιατί δεν είναι κοινωνικά δηλαδή κομμουνιστικά προσανατολισμένος. Στην ουσία είναι το αριστερό ανάλογο της ακροδεξιάς βίας. Ενώ οι ακροδεξιοί ασκούν βία στα γήπεδα και τους δρόμους για σκοπούς αυτοπραγμάτωσης, οι αναρχικοί το κάνουν στα πανεπιστήμια και τις κινητοποιήσεις. Οι αποχρώσεις της βίας είναι διαφορετικές αλλά ο σκοπός είναι ο ίδιος: η ατομική αυτοπραγμάτωση μέσω της βίας. Η κοινωνική διαφορά είναι ότι ενώ η ακροδεξιά βία έχει απήχηση στην πληβεία νεολαία η δε ακροαριστερή έχει απήχηση στην νεολαία ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Γι' αυτό και το φαινόμενο του αναρχισμού πάρα τις συλλήψεις δεν φαίνεται να τελειώνει ποτέ. Εφόσον οι δράστες ανήκουν σε εύπορες οικογένειες η 'δικαιοσύνη' μεροληπτεί υπέρ τους. Έχουμε εδώ ένα χειροπιαστό παράδειγμα μιας ταξικής κοινωνίας να τρώει τα ίδια της τα περιττώματα.

Ο δε σύγχρονος κομμουνισμός και γενικά όλα τα αριστερά κινήματα που θέλουν να λέγονται ριζοσπαστικά είναι πολιτικά άχρηστα γιατί δεν είναι αναρχικά. Ένας αληθινός κομμουνιστής δεν μπορεί να ανήκει ούτε σε κομματικά μαντριά, ούτε να έχει γενικούς γραμματείς και 'αφεντικά' όπως αποκαλούσαν τον Στάλιν οι υποτακτικοί του. Η αταξική κοινωνία δεν πρόκειται να έρθει αν οι πολιτικοί της εκπρόσωποι λειτουργούν με τους θεσμούς, τις νοοτροπίες και τις πρακτικές της ταξικής κοινωνίας.

Και η μακροσκελής απάντηση παραμένει στο πλαίσιο της αοριστολογίας.

Θυμίζει μια τέρμα απλοϊκή εκδοχή του "αγαπάτε αλλήλους".

Γενικώς, η νοοτροπία που θεωρεί φορτική τη γονεϊκή ιδιωτικότητα αλλά θεωρεί ως αταξικό πλάνο ζωής το να αδιαφορεί κάποιος για την οικογένεια του αλλά να "φορτώνεται" όλους τους άλλους, θυμίζει κάρο με τετράγωνες ρόδες.

Η οικογένεια δεν μπορεί να καταργηθεί οριστικά αν δεν ανατραπεί η ταξική κοινωνία. Και φυσικά δεν πρόκειται να ανατραπεί με αγάπες αλλά με θανάσιμες συγκρούσεις. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ο αναρχικός οφείλει να περιμένει μέχρι τότε για να καταργήσει την οικογενεια στα πλαίσια της δικής του κοινότητας. Εύλογα θα πει κανείς: 'ταξική κοινωνία υπάρχει εδώ και 5 χιλιετίες και από τότε που εμφανίστηκε επεκτείνεται αδιάκοπα. Γιατί δεν ανατράπηκε μέχρι τώρα'; Σε παλαιές εποχές η ταξική κοινωνία δεν μπορούσε να ανατραπεί λόγω αντικειμενικών κοινωνικοιστορικών συνθηκών που είναι θέμα για άλλο νήμα. Προς το παρόν αρκεί να πούμε ότι μόνο με την εμφάνιση του καπιταλισμού εμφανίστηκε για πρώτη φορά εδώ και χιλιάδες χρόνια ρεαλιστική προοπτική κατάρρευσης ή μεταρρύθμισης της ταξικής κοινωνίας. Ο πρώιμος σοσιαλισμός εμφανίστηκε σε αυτό το πλαίσιο και όταν άρχισε να ωριμάζει δημιούργησε δύο επαναστατικά κινήματα (μαρξισμός και αναρχισμός) και ένα μεταρρυθμιστικό (σοσιαλδημοκρατία) που τράβηξαν το καθένα το δρόμο του με το σχίσμα της Α' διεθνούς.

Ο πρώιμος σοσιαλισμός που πολέμησαν με πάθος οι Μαρξ και Ένγκελς πράγματι είχε ορισμένες συνάφειες με τον πρώιμο Χριστιανισμό και ο έντονος αθεϊσμός που ανέπτυξαν οφείλεται εν πολλοίς σε αυτή τη διαμάχη. Θέλανε δηλαδή να δείξουν ότι οι 'προοδευτικοί' Χριστιανοί της εποχής σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν αξιόπιστοι πολιτικοί σύμμαχοι. Το 'αγαπάτε αλλήλους' μπορεί να το διανοηθεί κανείς και να το απαιτήσει μόνο εντός ενός ιστορικού πλαισίου ακραίων κοινωνικών ανισοτήτων. Τέτοιες ήταν οι συνθήκες στις επαρχίες της πρώιμης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και τέτοιες ήταν και οι συνθήκες του πρώιμου καπιταλισμού. Όμως δεν αρκεί μόνο αυτό. Για να διανοηθεί κανείς αυτό το φιλανθρωπικό αίτημα πρέπει παράλληλα να θεωρεί τις ανισότητες φαινόμενο φυσικό και παντοτινό. Πράγματι ο Χριστός θεωρούσε ότι ο κόσμος τελεί υπό το κράτος του διαβόλου με την ανοχή του Θεού οπότε είναι και κακός εκ καταβολής και ανίκανος να μεταλλαχθεί με ανθρώπινα μέσα. Οι πρώιμοι σοσιαλιστές θεωρούσαν και αυτοί τις κοινωνικές ανισότητες κάτι θεόδοτο και μάλιστα καλό.

Σε κάθε περίπτωση και οι μαρξιστές και οι αναρχικοί ως αληθινοί επαναστάτες ποτέ δεν υπήρξαν φιλανθρωπιστές ούτε πίστεψαν ποτέ ότι η αγάπη, η αυτοθυσία, η αδελφοσύνη, η δικαιοσύνη ή οτιδήποτε τέτοιο μπορεί να βελτιώσει την κοινωνία και ακόμα λιγότερο να την ανατρέψει. Διαπιστώνουν μονάχα ότι η ανατροπή της είναι πολιτικά δυνατή εάν συντρέξουν ορισμένες υλικές προϋποθέσεις. Πρώτη υλική προϋπόθεση είναι να έρθουν οι κατάλληλες ιστορικές συνθήκες. Η ταξική κοινωνία στην σημερινή καπιταλιστική μορφή της είναι για ορισμένους λόγους που ορθά ανέλυσε ο μαρξισμός εξαιρετικά ασταθής και δημιουργεί ολοένα και πιο οξείες περιοδικές κρίσεις. Δεύτερη υλική προϋπόθεση είναι η οικοδόμηση, οργάνωση και επιμόρφωση ενός επαναστατικού κινήματος ικανού να εκμεταλλευτεί αυτές τις οξείες κρίσεις άμα τη εμφανίσει τους. Το κίνημα που ενέπνευσε ο Μαρξ κατάφερε να αδράξει την κοσμοϊστορική συγκυρία του Α' παγκόσμιου πολέμου και να αναλάβει την εξουσία στην μεγαλύτερη χώρα του κόσμου. Όμως αυτό το κίνημα δεν ήταν σε θέση να καταργήσει την ταξική κοινωνία γιατί δεν ήταν αυτός ο άμεσος σκοπός του αλλά η επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου από την εργατική εμπροσθοφυλακή. Ο Bakunin είχε προβλέψει δεκαετίες πριν την ρωσική επανάσταση ότι το μαρξικό εγχείρημα αν πετύχαινε θα έφερνε στην εξουσία όχι το προλεταριάτο αλλά μια γραφειοκρατική δικτατορία. Μόνο το αναρχικό κίνημα ήταν λοιπόν σε θέση να πραγματοποιήσει την οριστική εκθεμελίωση της ταξικής κοινωνίας. Αν και τα κείμενα των Μαρξ και Ένγκελς και άλλων μαρξιστών παραμένουν εν μέρει χρήσιμα ως επιστημονικά εργαλεία κατανόησης του κόσμου ο μαρξισμός ως πολιτικό κίνημα έχει πεθάνει. Ο αναρχισμός όμως παραμένει απολύτως ζωντανός ως δυνατή επιλογή. Για να δημιουργηθεί το αναρχικό κίνημα απαιτείται ριζοσπαστικοποίηση των μελών του. Πως θα αλλάξει κάποτε ο γύφτος αν δεν ριζοσπαστικοποιηθεί και δεν σταματήσει επιτέλους να πιστεύει ότι η κλεψιά, η ζητιανιά και η ζωή στον καταυλισμό είναι ο καλύτερος δυνατός τρόπος ζωής;

Για να αρχίσει κάνεις να βγαίνει από τις άθλιες ψυχολογικές παράγκες της ταξικής κοινωνίας πρέπει και αυτός να κάνει πολλά πράγματα. Και σε αυτό ανήκει να πάψει να φαντάζεται την συλλογική γονεϊκότητα ως φόρτωμα. Φόρτωμα είναι η ιδιωτική οικογένεια. Αν δεν ήταν φόρτωμα δεν θα μισθώνανε οι πλούσιοι φιλιππινέζες δούλες να φροντίζουν τα βλαστάρια τους 24 ώρες το 24ωρο ούτε θα μειωνόταν δραματικά και απότομα η ποιότητα ζωής ενός πληβείου ζευγαριού μόλις φτάσει το μωρό τους όπως συνήθως γίνεται.

[sharp]

-Δεν θέλω να παντρευτώ. Δεν τα πάω καλά με τις δεσμεύσεις.
-Είσαι ίνσελ τραμπιστίρι τότες.
- Μα δεν μου αρέσει ο θεσμός της οικογένειας.
- Ε, και δεν το λες τόση ώρα, βρε σύντροφε;

Τι σημαίνει τραμπιστίρι; Έχει να κάνει με τον γνωστό Τραμπ;

[AlienWay]

-Δεν θέλω να παντρευτώ. Δεν τα πάω καλά με τις δεσμεύσεις.
-Είσαι ίνσελ τραμπιστίρι τότες.
- Μα δεν μου αρέσει ο θεσμός της οικογένειας.
- Ε, και δεν το λες τόση ώρα, βρε σύντροφε;

Τι σημαίνει τραμπιστίρι; Έχει να κάνει με τον γνωστό Τραμπ;

Αυτόνανε! Την πορτοκαλί πανούκλα.

[Τζιτζιμιτζιχότζιρας]

Πάντα χαίρομαι όταν διαβάζω εφηβικους και μετεφηβικους προβληματισμούς.

[Γυφτάκι]

Άκου να ριζοσπαστικοποιηθεί ο γύφτος .. Ριζοσπάστης είναι και φαίνεται απο τον τρόπο ζωής του εδώ και 100άδες χρόνια .
.

[decadent]

μιλάτε για αταξική κοινωνία και θα είχατε πρόβλημα και θα κάνετε συνέλευση γιατί η γνώμη ενός γιατρού έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από την δική σας στα ιατρικά δρώμενα καθώς το κόμπλεξ δύσκολα ξεριζώνεται από έναν άνθρωπο αν δεν δουλέψει το μέσα του

Επ, εσύ! Εσύ εκεί! Να ξέρεις ότι είσαι μια απογοήτευση για την οικογένειά σου, ειδικά αν δεν έχεις κάνει ακόμα. Αν είσαι σε συμβίωση πάω στοίχημα ότι εσύ είσαι ο αδύναμος κρίκος της. Αν δεν είσαι σε μόνιμη σχέση ακόμα εννοείται πως πρέπει να βρεις μία αλλά μάλλον έχεις θεματάκια με την δέσμευση ή δεν έχεις αρκετά να δώσεις. Όπως και να έχει δεν έχεις κάνει τους γονείς σου τόσο περήφανους όσο θα έπρεπε.

Ή μπορεί και να μην θες 'δικά σου' παιδιά κάτι που σε καθιστά περίπου δολοφόνο όχι μόνο του οικογενειακού σου δέντρου αλλά και της καρδιάς της μανούλας.

αφήστε τον κόσμο να ζει όπως γουστάρει και μην σπάτε ωοθήκες με την οικογένεια, με βάση τα προσωπικά σας βιώματα
αν νιώθετε εσείς απογοήτευση για την δική σας οικογένεια το προτζέκτιον για τους άλλους σε τι εξυπηρετεί πέρα από το να νιώσετε καλύτερα;

διάβασε κανένα σοβαρό βιβλίο για τις ανάγκες του homo sapiens και ίσως κατανοήσεις ότι δεν θα επιβιώσει χωρίς την έννοια της οικογένειας (πριν απαντήσεις να είσαι βέβαιος/βέβαιη ότι κατανόησες τι εννοώ), ατομικισμός είναι αυτό που προσπαθείς να περάσεις ως απελευθερωτικό ("όλες οι οικογένειες χαλάνε γιατί η οικογένεια σκοτώνει το σεξ" )

όσο για την παραγωγή εργατών αν νομίζεις ότι θα ζεις σε μια αταξική κοινωνία και θα ξύνεσαι άλλαξε πλευρό

οι φεμινίστριες του ΄60 αν δεν ήθελαν παιδιά ας μην έκαναν, γενικά τα παιδιά δεν είναι αξεσουάρ ούτε μέσο να σωθεί μια σχέση, ούτε prop για τα ινσταγκραμ στορις, ναι; Ναι.-

[Καπετάν Μιχάλης]

Το αστείο της υπόθεσης είναι πως τέτοιου είδους υπεραναλύσεις για την οικογένεια και την γονεϊκή ιδιότητα γίνονται από ανθρώπους που δεν βρέθηκαν ποτέ σε εξεταστήριο γυναικολόγου με παγωμένα πόδια και κομμένη την ανάσα για να ακούσουν την καρδιά του παιδιού τους να χτυπά σαν τρελή.

[ΓΑΛΗ]

Το αστείο της υπόθεσης είναι πως τέτοιου είδους υπεραναλύσεις για την οικογένεια και την γονεϊκή ιδιότητα γίνονται από ανθρώπους που δεν βρέθηκαν ποτέ σε εξεταστήριο γυναικολόγου με παγωμένα πόδια και κομμένη την ανάσα για να ακούσουν την καρδιά του παιδιού τους να χτυπά σαν τρελή.

Και δεν είναι το μόνον αστείο.

Ο τύπος παρουσιάζει παρωχημένα και ανεφάρμοστα κατεβατά που αντιφάσκουν μεταξύ τους, αρνούμενος πλήρως τη νομοτελειακή επιρροή της οικογένειας στην ιστορία, σε όλα τα στάδια της ανθρώπινης ιστορίας.