- Θυμήθηκα αυτό
https://reporter.com.cy/article/2016/8/ ... lophoreis/
- Θυμήθηκα επίσης όταν σπούδαζα που μας είχαν πάει στο Εθνικό ίδρυμα αναπήρων, έβλεπα καθημερινά μία κυρία με ημιπληγία και το πόσο αχώνευτη μου ήταν επειδή το πρόσωπο της ήταν άκαμπτο και κρύο. θα έλεγα και αυστηρό. Απλά μια μέρα συνειδητοποίησα πόσο μαλακία με έδερνε. Την είδα την γυναίκα να γελάει. Από τη μία πλευρά το στόμα της έφτανε στο αυτό που λέει ο λόγος. Μεγάλο χαμόγελο και γλυκό. Από την άλλη μεριά όμως, το μάγουλο ήταν κοκαλωμένο. Ούτε ένα χιλιοστό σύσπαση τα χείλη της από εκείνη τη μεριά."Σήμερα στο σταθμό του Αγ. Δημητρίου στις 13:30 με πλησίασε ένας αστυνομικός σε απόσταση αναπνοής και με διάλεκτο πεζοδρομίου με ρώτησε γιατί κάνω ΤΙΚ.
Του απάντησα ότι "έχω κινητικό πρόβλημα"
και αυτός μου είπε ότι "μου είναι αδιάφορο, τρομοκρατείς τους επιβάτες".
Η απάντηση μου ήταν "Δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό"
Εκείνος μου απάντησε ότι " θα έπρεπε να ντρέπεσαι που κυκλοφορείς στο δρόμο, να κάτσεις σπίτι σου".
Τον ρώτησα " μήπως θα έπρεπε να αυτοκτονήσω από την ντροπή μου;"
Η απάντηση του ήταν "αυτό πρέπει να το τακτοποιήσεις εσύ"
στη συνεχεια του είπα " πρέπει να ξέρετε ότι με προσβάλλεται και ο τρόπος σας δεν αρμόζει στη στολή που φοράτε"
απάντησε "εσύ προσβάλλεις τον κόσμο δίπλα σου με αυτά που κάνεις. Τι ειναι αυτο που λες ότι έχεις ρε ΕΓΩ δε το ξέρω"
Του είπα την πάθηση και μου είπε "δε μου λέει τίποτα, τι ειναι αυτο ;"
Τον ρώτησα , "έχετε ιατρικές γνώσεις;"
Η απάντηση του ήταν να βγω απο το σταθμό
...
...
Τι κοινό έχω τώρα και έχουμε γενικά οι περισσότεροι αν όχι όλοι;
Δεν μας αρέσει κάτι που βλέπουμε. Και αυτό που δεν μας αρέσει μας προκαλεί και κάποιο συναίσθημα. Φυσιολογικό πράγμα.
Κι αν είναι ένα ήπιο αρνητικό συναίσθημα, εντάξει. Δεν τρέχει και κάτι. Συχνά όμως το συναίσθημα μπορεί να είναι φόβος. Μπορεί έστω, να είναι ανησυχία. Τέλος πάντων οτιδήποτε άλλο όπως κι αν ονομαστεί που όμως είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό;
- Κι εκεί τι πρέπει να κάνουμε;
Εδώ έρχεται η γνώση που καλό θα ήταν να έχουμε. Όμως κι αν δεν την έχουμε; Φταίμε; Και ναι και όχι κατά την γνώμη μου αλλά είναι ξεχωριστή συζήτηση.
Αν είχαμε τη γνώση, θα ξέραμε ότι δεν κάνει κάτι σε μας το άτομο με την αδυναμία. Είναι μία αντίδραση του σώματός του και είναι εσωτερική η αιτία. Δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα εμείς με το ζήτημα.
Αλλά ΟΚ, δεν ξέρουμε ρε παιδί μου! Θα δικαστούμε γι αυτό;
Κι εδώ έρχεται και η καλλιέργεια. Πως έχουμε μάθει να αντιδρούμε όταν εσωτερικά νιώθουμε κάτι παρόμοιο; Ανησυχία -ταραχή - απόγνωση - ντροπή - ζήλια - άγχος - φόβο. Είναι ανθρώπινα όλα. Αλλά έχουμε το δικαίωμα να απαιτούμε αποκατάσταση (ας το πούμε έτσι) από τον άλλον; Ανθρώπινο είναι να χέζεσαι. Δικαιούσαι ανακούφισης, ξελαφρώματος. Δικαιούσαι όμως να το κάνεις μπροστά στον άλλον στον χώρο που βρίσκεσαι; ΟΚ ο παραλληλισμός είναι υπερβολικός. Αλλά η ουσία είναι αντίστοιχη.
Αν είσαι παιδί 5 χρονών (Βασικά και 10 και 13 αν είσαι) και δεις έναν με εγκεφαλική παράλυση να βαδίζει με σπαστικότητα, κατά 80 με 90% θα τρομάξεις. Το 5χρονο και ίσως το 10χρονο μπορεί να κλάψει. Μπορεί απλά να βγάλει κραυγή αγωνίας ή αρνητικής έκπληξης. ό,τι και να κάνει όμως, έχει κάθε δικαίωμα και δεν μπορείς να το κατηγορήσεις.
Εσύ που είσαι ενήλικος όμως; Που έχεις περπατήσει στη ζωή σου; λογικά θα έχεις δει τέτοια εικόνα μια δυο φορές. Θα μου πεις τώρα "και φτάνει αυτό;" Δηλαδή αρκεί να έχεις οπτικές εμπειρίες και πληροφορίες στη ζωή σου και είσαι καλλιεργημένος; όχι βέβαια, δεν φτάνει από μόνο του. θα πρέπει να έχεις φτιάξει ήδη και σύστημα αλληλεπίδρασης με τον κόσμο και τις εμπειρίες της ζωής.
Κι όταν είσαι κομματάκι σοφότερος, θα ξέρεις ήδη ότι δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι σώνει και καλά, επειδή ταράχτηκες. Είμαστε ηφαίστεια ορμονών και νευροδιαβιβαστών. Κάθε φορά που πικρίζει η σούπα μέσα μας, πρέπει να απαιτήσουμε αποζημίωση;
Ξυπνάς από ύπνο που έτυχε να έχει έντονη ορμονική δραστηριότητα. Κοινώς ξυπνάς σκατά. Οφείλουν όσοι είναι δίπλα σου να ακολουθήσουν; να σε αποκαταστήσουν και να ανεχτούν τις αντιδράσεις που θα έχεις;
Η κατακλείδα
Τι μπορείς να κάνεις από δω και πέρα; Προτείνω απλά να παραβιάσεις όσο μπορείς τις στερεότυπες αντιδράσεις σου. Μπορείς να κάνεις λίγο σιωπή. Μπορείς να περιμένεις κάποια δευτερόλεπτα παραπάνω, Κάθε φορά που νιώθεις κάτι και σου έρχεται να αντιδράσεις άμεσα, να ξέρεις εξορισμού ότι αυτό είναι το λάθος (Δεν μιλάω για όλες τις καταστάσεις της ζωή μας εννοείται). Να ξέρεις ότι αυτό που νιώθεις δεν είναι απαραίτητα και το πιο εύλογο. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου και σε λίγο θα έρθει η σοφότερη αντίδραση από σένα.
Και εγώ στα 18 μου λοιπόν και ο μπάτσος στο μετρό και ο Πολάκης, καλώς νιώσαμε ότι νιώσαμε. Αλλά κανένας δεν κατέστησε τους απόλυτα σωστούς και που έχουν δίκιο.
Ο Πολάκης ως γιατρός θα πρέπει να είναι μανούλα σε αυτά. Οπότε ή κάτι ξέρει για την υπάλληλο του Άδωνη ή είναι εντελώς ακαλλιέργητος (που είναι). Βέβαια θα την έχει δει πολλές φορές. Αν είχε τικ στο πρόσωπο, αν στραβώνει το στόμα της από κάποια πάθηση θα είχε ήδη φανεί και θα το ήξερε ο Πολάκης. άρα ίσως να έχει δίκιο ότι η άλλη ήταν προκλητικά ειρωνική.
Δεν ξέρω ακόμα τίποτα. Δεν με νοιάζει κιόλας το δίκιο του Πολάκη και δεν συζητάω αυτό. Μιλάω για όλους εμάς και πως κρίνουμε τα πρόσωπα και καταστάσεις.
Σημειώνω την αντίδραση κάποιου βουλευτή (μάλλον ΝΔ ήτανε), που είπε με τρεμάμενη φωνή (όχι τρεμάμενη... αλλά κάτι. Την ακούσατε)
"Έχει πρόβλημα υγείας η κυρία".
Η σημειολογία της φωνής του ήταν τέλεια και μπράβο του όποιος κι αν ήταν. Ούτε να κάνει επίθεση στον Πολάκη του τύπου είσαι ζώον ρε, το λες; Δεν ντρέπεσαι αλήτη κλπ,
ούτε αδιάκριτος να το πει δυνατά και να να νιώσει άσχημα η κυρία, αλλά ούτε να νιώσει άσχημα κι ο Πολάκης. Σαν να του λέει "Έλα βρε! Παρεξηγήθηκες και σε κατανοώ, αλλά... το και το".
Για κάποιο λόγο όλοι ψάχνετε αρνητικές συμπεριφορές και παίρνετε την ικανοποίηση της επιβεβαίωσης ότι εσείς δεν είστε ζώα. Είστε καλοί γιατί να...! Ο άλλος είναι κακός.
Αντί να ψάχνετε τις καλές συμπεριφορές - όπως του βουλευτή που είπα - με τον προσανατολισμό ότι είστε ατελείς και βρίσκετε καλά πράγματα στο διάβα σας που σας κάνουν πιο πλούσιους νοητικά και συναισθηματικά. Αυτό είναι η υποκρισία.
Μακάρι να εκλείψει.
