Ανεπρόκοποι όλου του κόσμου ενωθείτε

[Γραφικός]

Τη σήμερον ημέρα είναι πρόβλημα ότι ο κόσμος δεν θέλει να δουλέψει. Προτιμάμε να τρώμε τα επιδόματα κι όταν τελειώσουν να την παλεύουμε με όποιον τρόπο μπορούμε, φτάνει να μην δουλέψουμε. Θυμάμαι τον χρήστη Nandros που έλεγε ότι δούλεψε πολύ και τώρα απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων του. Μήπως όμως εκεί βρίσκεται το πρόβλημα; Στο ότι κανένας εργαζόμενος δεν φιλοδοξεί πια να έρθει κάποια στιγμή που θα απολαύσει τους καρπούς των κόπων του; Απ' όσους δουλεύουν, ακόμα και σκληρά, ξέρετε πολλούς που έχουν την "πολυτέλεια" της αποταμίευσης; Όταν αυτός που παίρνει 800 ευρώ τον μήνα θεωρείται τυχερός, με το αφεντικό να του ζητάει "μικρές χάρες" ("ένα μικρό προτζεκτάκι για αύριο που είναι Κυριακή, δεν θα σου πάρει πολύ ώρα, σιγά το πράγμα...") με κάθε εργοδότη να απαιτεί ο εργαζόμενος να μην διανοείται να πάει τουαλέτα χωρίς το κινητό μαζί του κατά την διάρκεια της ημέρας, με όλον τον μισθό να ξοδεύεται σε φαΐ, νερό, πετρέλαιο και τσιγάρα, μήπως είναι φυσιολογικό να μην ψηνόμαστε να σκλαβωθούμε; Αν ήμασταν ένας και δυο πες "πάει στο διάολο, άχρηστοι βγήκαν αυτοί, πάντα υπήρχαν τέτοιοι". Όταν όμως όποιος μπορεί να την σκαπουλάρει το επιλέγει, πληρώνοντας συνήθως ακριβό κοινωνικό τίμημτα, μήπως ήρθε η ώρα να αντιληφθούμε ότι αν δεν μοιραστεί πιο δίκαια η πίτα των αγαθών, η οικονομία θα καταρρεύσει (και καλά θα κάνει);

[ΓΑΛΗ]

Τη σήμερον ημέρα είναι πρόβλημα ότι ο κόσμος δεν θέλει να δουλέψει. Προτιμάμε να τρώμε τα επιδόματα κι όταν τελειώσουν να την παλεύουμε με όποιον τρόπο μπορούμε, φτάνει να μην δουλέψουμε. Θυμάμαι τον χρήστη Nandros που έλεγε ότι δούλεψε πολύ και τώρα απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων του. Μήπως όμως εκεί βρίσκεται το πρόβλημα; Στο ότι κανένας εργαζόμενος δεν φιλοδοξεί πια να έρθει κάποια στιγμή που θα απολαύσει τους καρπούς των κόπων του; Απ' όσους δουλεύουν, ακόμα και σκληρά, ξέρετε πολλούς που έχουν την "πολυτέλεια" της αποταμίευσης; Όταν αυτός που παίρνει 800 ευρώ τον μήνα θεωρείται τυχερός, με το αφεντικό να του ζητάει "μικρές χάρες" ("ένα μικρό προτζεκτάκι για αύριο που είναι Κυριακή, δεν θα σου πάρει πολύ ώρα, σιγά το πράγμα...") με κάθε εργοδότη να απαιτεί ο εργαζόμενος να μην διανοείται να πάει τουαλέτα χωρίς το κινητό μαζί του κατά την διάρκεια της ημέρας, με όλον τον μισθό να ξοδεύεται σε φαΐ, νερό, πετρέλαιο και τσιγάρα, μήπως είναι φυσιολογικό να μην ψηνόμαστε να σκλαβωθούμε; Αν ήμασταν ένας και δυο πες "πάει στο διάολο, άχρηστοι βγήκαν αυτοί, πάντα υπήρχαν τέτοιοι". Όταν όμως όποιος μπορεί να την σκαπουλάρει το επιλέγει, πληρώνοντας συνήθως ακριβό κοινωνικό τίμημτα, μήπως ήρθε η ώρα να αντιληφθούμε ότι αν δεν μοιραστεί πιο δίκαια η πίτα των αγαθών, η οικονομία θα καταρρεύσει (και καλά θα κάνει);

Aν και δεν είναι όλοι οι εργαζόμενοι αυτό που περιγράφεις, έστω ότι ισχύει.

Εσύ για πόσα ευρώ θα έμπαινες σ' αυτήν τη διαδικασία;

[Chilloutbuddy]

Aν και δεν είναι όλοι οι εργαζόμενοι αυτό που περιγράφεις, έστω ότι ισχύει.

Εσύ για πόσα ευρώ θα έμπαινες σ' αυτήν τη διαδικασία;

Από τη δική μου εμπειρία σε διάφορες χώρες ο περισσότερος κόσμος το βουλώνει κανονικά και δεν ασχολείται με τίποτα άλλο παρά την οικογένειά του, τα χόμπι του και τη ζωούλα του όταν βγάζει αρκετά για να μεγαλώσει μια οικογένεια και να ξεπληρώσει ένα σπίτι κι ένα αυτοκίνητο. Σ'εκείνη τη φάση συνήθως του περνάνε και όλες οι πολιτικές ανησυχίες και μετά από λίγο δε θυμάται ούτε ποιός είναι πρωθυπουργός (εκτός αν υπάγεται στα χόμπι του).

Τόσα ευρώ.

[Ντεμέκ Φερμαδόρος με Φούιτ]

Aν και δεν είναι όλοι οι εργαζόμενοι αυτό που περιγράφεις, έστω ότι ισχύει.

Εσύ για πόσα ευρώ θα έμπαινες σ' αυτήν τη διαδικασία;

Από τη δική μου εμπειρία σε διάφορες χώρες ο περισσότερος κόσμος το βουλώνει κανονικά και δεν ασχολείται με τίποτα άλλο παρά την οικογένειά του, τα χόμπι του και τη ζωούλα του όταν βγάζει αρκετά για να μεγαλώσει μια οικογένεια και να ξεπληρώσει ένα σπίτι κι ένα αυτοκίνητο. Σ'εκείνη τη φάση συνήθως του περνάνε και όλες οι πολιτικές ανησυχίες και μετά από λίγο δε θυμάται ούτε ποιός είναι πρωθυπουργός (εκτός αν υπάγεται στα χόμπι του).

Τόσα ευρώ.

Ακριβώς.

[Γραφικός]

Aν και δεν είναι όλοι οι εργαζόμενοι αυτό που περιγράφεις, έστω ότι ισχύει.

Εσύ για πόσα ευρώ θα έμπαινες σ' αυτήν τη διαδικασία;

Δεν θα πω ποσό, γιατί με την φορολογία στα απαραίτητα αγαθά να είναι στον ουρανό, θα ακουστεί υπερβολικό. Θα σου περιγράψω τα ελάχιστα αγαθά που απαιτώ να μπορώ να στηρίξω με την δουλειά μου και την αποτίμηση κάντην μόνη σου.

1) Νοίκι
2) Φαΐ
3) Θέρμανση
4) Λογαριασμοί
5) Υγεία
6) Να μου μένει τουλάχιστον άλλο ένα τέταρτο απ' όσο χρειάστηκαν τα προηγούμενα για τις καύλες μου (βιβλία, τσιγάρα κλπ).
7) Να υπάρχει τουλάχιστον μία μέρα την εβδομάδα που θα μπορώ να ξεχάσω την ύπαρξη της εργασίας μου, να μην με αφορά καθόλου
8) Κάθε μέρα να έχει τουλάχιστον πέντε ώρες που να μη με αφορά καθόλου η επιχείρηση. Να μπορώ να κλείσω το κινητό. Εννοείται εκτός ωραρίου.

Αυτά είναι τα ελάχιστα. Εννοείται πως άμα έχω μόνο αυτά δεν παίζει να σκεφτώ να κάνω οικογένεια.

[Ορέστης 35]

Τη σήμερον ημέρα είναι πρόβλημα ότι ο κόσμος δεν θέλει να δουλέψει. Προτιμάμε να τρώμε τα επιδόματα κι όταν τελειώσουν να την παλεύουμε με όποιον τρόπο μπορούμε, φτάνει να μην δουλέψουμε. Θυμάμαι τον χρήστη Nandros που έλεγε ότι δούλεψε πολύ και τώρα απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων του. Μήπως όμως εκεί βρίσκεται το πρόβλημα; Στο ότι κανένας εργαζόμενος δεν φιλοδοξεί πια να έρθει κάποια στιγμή που θα απολαύσει τους καρπούς των κόπων του; Απ' όσους δουλεύουν, ακόμα και σκληρά, ξέρετε πολλούς που έχουν την "πολυτέλεια" της αποταμίευσης; Όταν αυτός που παίρνει 800 ευρώ τον μήνα θεωρείται τυχερός, με το αφεντικό να του ζητάει "μικρές χάρες" ("ένα μικρό προτζεκτάκι για αύριο που είναι Κυριακή, δεν θα σου πάρει πολύ ώρα, σιγά το πράγμα...") με κάθε εργοδότη να απαιτεί ο εργαζόμενος να μην διανοείται να πάει τουαλέτα χωρίς το κινητό μαζί του κατά την διάρκεια της ημέρας, με όλον τον μισθό να ξοδεύεται σε φαΐ, νερό, πετρέλαιο και τσιγάρα, μήπως είναι φυσιολογικό να μην ψηνόμαστε να σκλαβωθούμε; Αν ήμασταν ένας και δυο πες "πάει στο διάολο, άχρηστοι βγήκαν αυτοί, πάντα υπήρχαν τέτοιοι". Όταν όμως όποιος μπορεί να την σκαπουλάρει το επιλέγει, πληρώνοντας συνήθως ακριβό κοινωνικό τίμημτα, μήπως ήρθε η ώρα να αντιληφθούμε ότι αν δεν μοιραστεί πιο δίκαια η πίτα των αγαθών, η οικονομία θα καταρρεύσει (και καλά θα κάνει);

Εννοειται οτι η μισθωτη εργασια ειναι σκλαβια. Ο παππους μου, μεγαλογαιοκτημονας, το θεωρουσε μεγαλο ξεπεσμο να καταντησει καποιος να δουλευει.

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

η εργασία έχει απαξιωθεί σήμερα
έχω κάνει και σχετικό νήμα
σήμερα βγάζουν λεφτά άνθρωποι που δεν εργάζονται, τουλάχιστον όχι όπως εννοούμε παραδοσιακά την εργασία

[Eθνικοκοινωνιστης]

αυτα εχει ο καπιταλισμος

[dna replication]

Aν και δεν είναι όλοι οι εργαζόμενοι αυτό που περιγράφεις, έστω ότι ισχύει.

Εσύ για πόσα ευρώ θα έμπαινες σ' αυτήν τη διαδικασία;

Από τη δική μου εμπειρία σε διάφορες χώρες ο περισσότερος κόσμος το βουλώνει κανονικά και δεν ασχολείται με τίποτα άλλο παρά την οικογένειά του, τα χόμπι του και τη ζωούλα του όταν βγάζει αρκετά για να μεγαλώσει μια οικογένεια και να ξεπληρώσει ένα σπίτι κι ένα αυτοκίνητο. Σ'εκείνη τη φάση συνήθως του περνάνε και όλες οι πολιτικές ανησυχίες και μετά από λίγο δε θυμάται ούτε ποιός είναι πρωθυπουργός (εκτός αν υπάγεται στα χόμπι του).

Τόσα ευρώ.

[Γραφικός]

η εργασία έχει απαξιωθεί σήμερα
έχω κάνει και σχετικό νήμα
σήμερα βγάζουν λεφτά άνθρωποι που δεν εργάζονται, τουλάχιστον όχι όπως εννοούμε παραδοσιακά την εργασία

Κι αυτά τα λίγα που έγραψα παραπάνω (ούτε αυτοκίνητο, ούτε βενζίνες, ούτε τίποτα) θέλουν πραγματικά πολλά λεφτά πια.

[Eθνικοκοινωνιστης]

Γραφικος μονο οι χωρες που ακολουθουν την λογικη της αυταρκειας εχουν μελλον βλεπε ΒΚ

[Γραφικός]

Γραφικος μονο οι χωρες που ακολουθουν την λογικη της αυταρκειας εχουν μελλον βλεπε ΒΚ

[Nandros]

Τη σήμερον ημέρα είναι πρόβλημα ότι ο κόσμος δεν θέλει να δουλέψει. Προτιμάμε να τρώμε τα επιδόματα κι όταν τελειώσουν να την παλεύουμε με όποιον τρόπο μπορούμε, φτάνει να μην δουλέψουμε. Θυμάμαι τον χρήστη Nandros που έλεγε ότι δούλεψε πολύ και τώρα απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων του. Μήπως όμως εκεί βρίσκεται το πρόβλημα; Στο ότι κανένας εργαζόμενος δεν φιλοδοξεί πια να έρθει κάποια στιγμή που θα απολαύσει τους καρπούς των κόπων του; Απ' όσους δουλεύουν, ακόμα και σκληρά, ξέρετε πολλούς που έχουν την "πολυτέλεια" της αποταμίευσης; Όταν αυτός που παίρνει 800 ευρώ τον μήνα θεωρείται τυχερός, με το αφεντικό να του ζητάει "μικρές χάρες" ("ένα μικρό προτζεκτάκι για αύριο που είναι Κυριακή, δεν θα σου πάρει πολύ ώρα, σιγά το πράγμα...") με κάθε εργοδότη να απαιτεί ο εργαζόμενος να μην διανοείται να πάει τουαλέτα χωρίς το κινητό μαζί του κατά την διάρκεια της ημέρας, με όλον τον μισθό να ξοδεύεται σε φαΐ, νερό, πετρέλαιο και τσιγάρα, μήπως είναι φυσιολογικό να μην ψηνόμαστε να σκλαβωθούμε; Αν ήμασταν ένας και δυο πες "πάει στο διάολο, άχρηστοι βγήκαν αυτοί, πάντα υπήρχαν τέτοιοι". Όταν όμως όποιος μπορεί να την σκαπουλάρει το επιλέγει, πληρώνοντας συνήθως ακριβό κοινωνικό τίμημτα, μήπως ήρθε η ώρα να αντιληφθούμε ότι αν δεν μοιραστεί πιο δίκαια η πίτα των αγαθών, η οικονομία θα καταρρεύσει (και καλά θα κάνει);

Ίσως να μην ποστάριζα, αλλά ανέφερες το όνομα μου.
Την πρώτη γραμμή του ποστ σου δεν την υιοθετώ πλήρως, αλλά δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

Προσωπικές πληροφορίες που ίσως να μην ενδιαφέρουν κάποιουςShow

Δούλεψα μεταξύ 12-17 χρονών με τον πατέρα μου στο λιμάνι του Πειραιά, τα καλοκαίρια και τις σχολικές διακοπές.
Από τα 15 μου είχα αποφασίσει το επάγγελμα που θα κάνω, αυτό που υπήρχε ζήτηση και όχι προσφορά ή υπερπροσφορά. Το σπούδασα καλά και συνέχισα να το σπουδάζω γιατί το αγαπούσα κιόλας.
Στα 2 πρώτα μπάρκα (δόκιμος/ναύτης) ή δουλειά ήταν σκληρή, επικίνδυνη και ο μισθός ασήμαντος. Δεν την φοβήθηκα και προήχθην σε ανθυποπλοίαρχο πριν καν βγάλω το σχετικό δίπλωμα.
Οι συνθήκες το έφεραν και βγήκα σχετικά νωρίς στα γραφεία, ξεκινώντας πάλι με χαμηλό μισθό. Με τα χρόνια, πάντα με σκληρή και αποδοτική δουλεία, ακολούθησαν αυξήσεις και προαγωγές.
Πάντα είχα ανησυχία για το μέλλον και τα βήματα μου ήταν μετρημένα. Την μόδα του "Λαλάκη του εισαγόμενου" (που μας κατέστρεψε μαζί με την πολιτική των ασύστολων δανεισμών) δεν την κόλλησα.
Δεν αντιλέγω, έκανα και εγώ μαλακίες μου, που μου στοίχησαν συναισθηματικά ή/και οικονομικά, αλλά έμαθα τα μαθήματα μου. Το κινητό που αναφέρεις ήταν ανοικτό 24/7 αφού ήταν μέρος της δουλειάς.
Και πήρα τα μέτρα μου (διασπορά κινδύνου κατά το δυνατόν) μόλις εμφανίστηκε ο κίνδυνος της συμμορίας των ζαίων, των μαθητευόμενων μάγων εις βάρος μας.

Σήμερα λίγοι κάνουν την δουλειά που αγαπούν ή τους ταιριάζει. Πολλοί θέλουν τα υπερπλήρη πια "ευγενή" επαγγέλματα και καταντούν να ψωμολυσσάνε. Είναι ντροπή να είσαι ηλ/γος ή υδραυλικός;
Πορφυρογέννητα παιδάκια της μαμάς και του μπαμπά που δεν ωριμάζουν.
Πχ, αντί για φτηνό κινητό με κοσμοκάρτα αγοράζουμε το ακριβό σμάρτφον που στην ουσία δεν χρειαζόμαστε. Συνεχίζουμε ως "Λαλάκηδες εισαγόμενοι".
Ευτυχώς υπάρχουν εξαιρέσεις νέων που τους χαίρομαι και τους καμαρώνω όταν τους συναντώ.

Η ουτοπία της δίκαιης μοιρασιάς των αγαθών δεν εφαρμόστηκε, ούτε θα εφαρμοστεί ποτέ. Η επανάστα απέτυχε οικτρά και δεν υπάρχει τώρα το αντίπαλο δέος της, που ανάγκαζε τον καπιταλισμό να δώσει κάτι παραπάνω.
Όποιος το καταλάβει και στρώσει τον κώλο του έχει ελπίδες, αν και οικονομική/πολιτική κατάσταση της χώρας δεν βοηθά.
.

[ΓΑΛΗ]

Aν και δεν είναι όλοι οι εργαζόμενοι αυτό που περιγράφεις, έστω ότι ισχύει.

Εσύ για πόσα ευρώ θα έμπαινες σ' αυτήν τη διαδικασία;

Δεν θα πω ποσό, γιατί με την φορολογία στα απαραίτητα αγαθά να είναι στον ουρανό, θα ακουστεί υπερβολικό. Θα σου περιγράψω τα ελάχιστα αγαθά που απαιτώ να μπορώ να στηρίξω με την δουλειά μου και την αποτίμηση κάντην μόνη σου.

1) Νοίκι
2) Φαΐ
3) Θέρμανση
4) Λογαριασμοί
5) Υγεία
6) Να μου μένει τουλάχιστον άλλο ένα τέταρτο απ' όσο χρειάστηκαν τα προηγούμενα για τις καύλες μου (βιβλία, τσιγάρα κλπ).
7) Να υπάρχει τουλάχιστον μία μέρα την εβδομάδα που θα μπορώ να ξεχάσω την ύπαρξη της εργασίας μου, να μην με αφορά καθόλου
8) Κάθε μέρα να έχει τουλάχιστον πέντε ώρες που να μη με αφορά καθόλου η επιχείρηση. Να μπορώ να κλείσω το κινητό. Εννοείται εκτός ωραρίου.

Αυτά είναι τα ελάχιστα. Εννοείται πως άμα έχω μόνο αυτά δεν παίζει να σκεφτώ να κάνω οικογένεια.

Η περιγραφή δεν μου λέει κάτι γιατί τα 4 πρώτα είναι τελείως αόριστα γιατί αφορούν σε διαφορετικά ποσά λόγω προδιαγραφών που σίγουρα θα έχεις.


Για μένα πάντως, δεν εννοείται τίποτα.
Απλώς έχεις την τύχη να μη χρειάζεται να δουλέψεις για να ζεις.
Αν δεν είχες αυτήν τη δυνατότητα, δεν θα υπήρχαν όροι.

[the comet the course the tail]

770 ευρώ είναι ο μέσος όρος που αμείβεται ένας ιδιωτικός υπάλληλος σήμερα. δλδ - με λίγες εξαιρέσεις στο δημόσιο ή στους μπλοκάκιδες - ένας που όντως δουλεύει. δεν πας πουθενά με τόσα. πρέπει να έχεις και συμπληρωματικό εισόδημα.