ΠΟΝΤΟΣ γενοκτονια

[run]

https://gerontesmas.com/%CF%84%CE%B7%CE ... %8D%CE%B4/

προλαβε το "πατριωτικο" ΠΑΣΟΚ να αναγνωρισει την ποντιακη γενοκτονια

κι ενώ ειχε από την βουλη αναγνωριστεί κι η γενοκτονια της ΙΩΝΙΑΣ

δεν ολοκληρωθηκε η διαδικασια ,γιατι λε θα χαλνουσαν οι ...καλες ελληνοτουρκικες σχεσεις

παπαι γκαπ


Στίχοι:
Χρήστος Αντωνιάδης
Μουσική:
Κώστας Σιαμίδης
1. Γιάννης Κουρτίδης & Αχιλλέας Βασιλειάδης

Την πατρίδαμ’ έχασα,
άκλαψα και πόνεσα.
Λύουμαι κι αρόθυμο, όι όι
ν’ ανασπάλω κι επορώ.

Ρεφραίν:
Μίαν κι άλλο `σην ζωή μ’
σο πεγάδι μ’ σην αυλή μ’ .
Νέροπον ας έπινα, όι όι
και τ’ ομμάτα μ’ έπλυνα.

Τά ταφία μ’ έχασα
ντ’ έθαψα κι ενέσπαλα.
Τ’ εμετέρτς αναστορώ, όι όι
και `ς σο ψυόπο μ’ κουβαλώ.

Ρεφραίν...

Εκκλησίας έρημα,
μοναστήρα ακάντηλα,
πόρτας και παράθυρα, όι όι
επέμναν ακρόνυχτα.

[run]

το τραγουδάνε κι στα τουρκικα ,αλλα δεν ξερω τι σημαινει για τους τουρκους του ποντου

[bluerose]

Πριν τη γενοκτονία
Τη φυγή

[sys3x]

Παιδιά μην προκαλείτε έτσι απροκάλυπτα τον Μπέρι, δεν ειν Εβραίοι αυτοί, δεν έχουν κανένα δικαίωμα.

[bluerose]

Δε κατάλαβα τι εγινε παλι

Δεν γνωριζω

Παρολα αυτά η γενοκτονία έγινε

[sys3x]

Δε κατάλαβα τι εγινε παλι

Δεν γνωριζω

Παρολα αυτά η γενοκτονία έγινε

Δεν έγινε λέμε, καλά περίμενε να τα δει αυτά ο Μπέρι και θα δεις.

[bluerose]

Ποιος ειναι ο μπερι;
Ο beria;

Εγινε εγω ξερω, τωρα τι να σου πω

[run]

η γενοκτονια των ελληνων της μικρας ασιας διεπραχθη ψυχρα κι μεθοδικα

οι μονοι που αντιδρουν

είναι τα νεοφιλ κι αριστερα με το έμβα της νεοταξικης εποχης από το 1991

[sys3x]

Ποιος ειναι ο μπερι;
Ο beria;

Εγινε εγω ξερω, τωρα τι να σου πω

Καλά περίμενε.


Και που σαι μπλου;

λελέβω σε.

[run]

https://kars1918.wordpress.com/2011/05/27/genocide/

εδώ να δειτε ποιοι δικαιωνουν τους τουρκους

Ο προσφυγικός χώρος θα συγκρουστεί και άλλη μια φορά με το ρεύμα του «Ιού», όταν οι προσφυγικές οργανώσεις της Θεσσαλονίκης αντέδρασαν δυναμικά το ’98 στην προσπάθεια του βιομήχανου και συνεργάτη των σοσιαλιστών Γ. Μπουτάρη να διοργανώσει με Έλληνες και Τούρκους επιχειρηματίες τιμητικό συνέδριο για τον Μουσταφά Κεμάλ. Στο πλαίσιο του τιμητικού συνεδρίου, ενυπήρχε και η πρόταση Μπουτάρη για μετονομασία ενός δρόμου της Θεσσαλονίκης σε «Οδό Κεμάλ Ατατούρκ».[22] Η πρωτοβουλία για την αντίδραση προήλθε απ’ τις προσφυγικές οργανώσεις και ήταν άμεση. Μαζί με τις ποντιακές οργανώσεις συμμετείχαν κουρδικές και κυπριακές, καθώς και πολίτες. Ο «Ιός», έχοντας τοποθετηθεί ιδεολογικά στο πλευρό του Μπουτάρη και των διοργανωτών του συνεδρίου, συνέδεσε την αντίδραση με τα «ακροδεξιά δίκτυα στην αστυνομία» καθώς και με τους εθνικιστές της «περίεργης πόλης» της Θεσσαλονίκης. Χρησιμοποιήθηκε ακόμα η δολοφονία του Λαμπράκη για να προκληθούν αρνητικοί συνειρμοί. Ανακλήθηκαν στη μνήμη οι παρακρατικές οργανώσεις του ’63 και συνδέθηκαν αυθαιρέτως οι Πόντιοι, οι Κούρδοι και οι Κύπριοι πρόσφυγες με τις ακροδεξιές ομάδες. Οι Τούρκοι απ΄ την πλευρά τους, στις ανταποκρίσεις για τα γεγονότα δεν έκαναν ουδεμία αναφορά σε ακροδεξιούς, αντίθετα ενοχοποίησαν για όλα τους «φανατικούς Ρωμιούς του Πόντου».[23]

Όσο οξυνόταν το νέο Μακεδονικό, τόσο οι πρόσφυγες απαξιώνονταν όλο και περισσότερο στα κείμενα του «Ιού». [24] Βαθμιαία θα επικρατήσει ένα ακραία διπολικό σχήμα, στο οποίο οι πρόσφυγες παρουσιάζονται μονοδιάστατα και αρνητικά ως «υποκείμενα του κράτους», που εξυπηρετούσαν την αντίληψή του περί «εθνικής ασφάλειας» και ότι ήταν μέρη ενός «σαφούς σχεδίου εθνολογικής τακτοποίησης της περιοχής». Για παράδειγμα, η αντίθεση μεταξύ καταπατητών στη Βεγορίτιδα λίμνη, στη Δυτική Μακεδονία, θα δώσει την ευκαιρία στους συντάκτες του «Ιού» να αναλύσουν δημοσιογραφικά τα γεγονότα ως «αντίθεση Ποντίων-σλαβοφώνων», ανακαλώντας στη μνήμη τον αρνητικό «ρόλο» που θεωρούσε ότι είχαν οι πρόσφυγες στην περιοχή.[25] Για την υποστήριξη αυτής της ιδεολογικής κατασκευής θα εξαφανιστούν ιστορικά δεδομένα. Ότι δηλαδή από τις περιοχές Φλώρινας και Κοζάνης απελάθηκαν με την Ανταλλαγή των πληθυσμών οι μουσουλμάνοι και στη θέση τους θα έπρεπε να εγκατασταθούν πρόσφυγες, οι οποίοι τελικά ήταν λιγότεροι από τον αριθμό των μουσουλμάνων που αναχώρησαν.[26] Επίσης, δεν θα γίνει καμιά μνεία το ότι στα χρόνια της αρχικής εγκατάστασης, από την πλευρά της διοίκησης υπήρχαν επιφυλάξεις για τους πρόσφυγες που «μπολσεβικίζουν»[27] και ότι σε πολλές περιπτώσεις η μεταχείριση των προσφύγων από τις αρχές ήταν δυσμενής.[28] Η προκατάληψη του «Ιού» κατά των Ποντίων προσφύγων θα είναι τέτοια ώστε ακόμα και στο αφιέρωμα για το Ολοκαύτωμα του ποντιακού χωριού Μεσόβουνο στην Κοζάνη θα επαναλάβουν τη γνωστή τους θέση: «..Η εγκατάσταση των προσφύγων στην περιοχή εξυπηρετούσε γνωστούς -και δημόσια διακηρυγμένους- «εθνικούς στόχους»..»[29]

Εύγλωττη είναι η ολοκληρωτική απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στο προσφυγικό πρόβλημα των Ποντίων από την πρώην Σοβιετική Ένωση από το χώρο αυτό, όπως και από τον «αντιρατσιστικό χώρο» κι απ’ τα «αντιρατσιστικά φεστιβάλ». Τα φεστιβάλ αυτά άρχισαν να διοργανωνονται από το Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα, το οποίο όσον αφορά τα προσφυγικά ζητήματα επηρεαζόταν ιδεολογικά από το ρεύμα του «Ιού». Αντίστοιχα, ουδέτερη έως αρνητική στάση απέναντι στους νέους πρόσφυγες από την πρώην Σοβιετική Ένωση θα κρατήσει και ο αντίστοιχος πολιτικός χώρος του «Ιού» που υπήρχε στην πάλαι ποτέ «πρωτεύουσα των προσφύγων» κατά Ιωάννου, Θεσσαλονίκη, καθώς και η Οικολογική Ομάδα της πόλης. Η μοναδική αναφορά θα είναι ένα κείμενο του Μιχ. Τρεμόπουλου με τίτλο «Όχι Πόντιοι στη Θράκη», όπου απουσιάζει απολύτως κάθε συναίσθημα αλληλεγγύης προς τους νέους πρόσφυγες, οι οποίοι απλώς αντιμετωπίζονται ως ένας εν δυνάμει κίνδυνος για τους «τουρκομουσουλμάνους» της Δυτικής Θράκης, η οποία με τη σειρά της παραλληλίζεται με τα κατεχόμενα της Κύπρου.[30]

Η στιγμή όμως της έντονης αντιπαράθεσης θα έρθει μετά το 2000, όταν θα επιχειρηθεί η ενεργοποίηση του δεύτερου νόμου που αναγνώριζε τη γενοκτονία στο σύνολο του μικρασιατικού εδάφους, που ψηφίστηκε επίσης ομόφωνα από τη Βουλή των Ελλήνων τον Οκτώβριο του 1998, δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης και παρέμενε ανενεργός[31]. Δυόμιση χρόνια αργότερα (Ιανουάριος 2001), με αφορμή τη διαδικασία αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων από το γαλλικό κοινοβούλιο, θα αρχίσουν να εμφανίζονται στον ελληνικό Τύπο άρθρα για την χρονική καθυστέρηση εφαρμογής του νόμου του ‘98.[32] Τελικά παρότι στο 1ο άρθρο του ήδη ψηφισμένου και δημοσιευμένου νόμου αναφερόταν ότι «Ορίζεται η 14η Σεπτεμβρίου κάθε έτους, ως ημέρα εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας…», στο νέο Προεδρικό Διάταγμα που υπογράφηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν περιεχόταν πλέον ο όρος «γενοκτονία».[33]

Η ανορθόδοξη αυτή διαδικασία θα έχει την επιδοκιμασία της ανανεωτικής Αριστεράς, η οποία σε αγαστή συνεργασία με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά θα λάβει και πρωτοβουλίες για την αποτροπή της ενεργοποίησης του νόμου, όπως ακριβώς τον ψήφισε η Βουλή των Ελλήνων, ενώ παράλληλα θα δώσει άλλοθι για την αντικατάσταση του όρου «γενοκτονία» με τον όρο «καταστροφή».[34] Οι αντιτιθέμενοι στην αναγνώριση της γενοκτονίας απέκρυπταν ότι αυτός ο νόμος υπήρξε αποτέλεσμα της κινητοποίησης των προσφυγικών οργανώσεων και κατάκτηση εν τέλει της ίδιας της κοινωνίας των πολιτών. Αντίθετα τον παρουσίαζαν ως εθνικιστική και ρεβανσιστική κρατική πολιτική.[35] Υπήρξαν αφιερώματα που αντιμετώπιζαν τα γεγονότα με την παραδοσιακή αντίληψη[36] κι άλλα που υποβάθμιζαν και ειρωνεύονταν το ιστορικό γεγονός, θεωρώντας το ως εθνικιστικό εφεύρημα και προπαγάνδα.[37] Αυτό όμως που θα σοκάρει τις προσφυγικές οργανώσεις θα είναι η δήλωση τριών ερευνητών του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών (ΚΜΣ), οι οποίοι δήλωσαν ότι δεν υπήρξε γενοκτονία.[38]

Με αφορμή τη συζήτηση για το συγκεκριμένο θέμα θα διατυπωθούν δημοσίως απόψεις ιστορικών που θεωρούσαν ότι η μόνη πραγματική γενοκτονία του 20ου αιώνα ήταν το Ολοκαύτωμα. Θα αμφισβητούν παράλληλα τη χρήση του όρου «γενοκτονία», στην περίπτωση των Ελλήνων της Ανατολής, αλλά και των Αρμενίων. Την τύχη αυτών των πληθυσμών την ερμηνεύουν ως απόρροια μιας ιστορικής διεργασίας που σχετιζόταν με τις κοινές συμπεριφορές οι οποίες αναπτύχθηκαν κατά τη διαδικασία συγκρότησης εθνικών κρατών. Η ύπαρξη ενός μεθοδευμένου σχεδίου από την πλευρά της νεοτουρκικής διοίκησης, η εμφάνιση μιας κυρίαρχης ιδεολογίας αποκλεισμού των ανεπιθύμητων πληθυσμών, η οργάνωση μηχανισμών εξόντωσης σε ειρηνικές εποχές, η υλοποίηση των σχεδιασμών εντός του Α’ΠαγκοσμίουΠολέμου, η συστηματική εθνική εκκαθάριση από το 1914, το μεγάλο ανθρώπινο κόστος σε άμαχο πληθυσμό θα παρακαμφθούν και θα αγνοηθούν. Το μοναδικό ιστορικό γεγονός που θα θεωρηθεί σημαντικό για να μνημονευτεί είναι η διαδικασία ανταλλαγής των πληθυσμών.[39]

Η απόκλιση που έχουν οι προσφυγικές οργανώσεις και οι διανοούμενοι του προσφυγικού χώρου από την προηγούμενη προσέγγιση –που φαίνεται παρά ταύτα να εξακολουθεί να εκφράζει ένα διόλου ευκαταφρόνητο μέρος των σύγχρονων Ελλήνων ιστορικών- είναι πολύ μεγάλη. Και αυτή η διαφορά αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στην παρακάτω ιδιαίτερη προσέγγιση στο Ολοκαύτωμα: «…η γενοκτονία των Εβραίων, μεταξύ αυτών και των συμπατριωτών μας Εβραίων της Ελλάδας, είναι ένα από τα μεγάλα εγκλήματα του 20ου αιώνα, που μας αφορά άμεσα. Και το έγκλημα αυτό μας αφορά ιδιαιτέρως! Όχι μόνο γιατί είναι συμπατριώτες μας, ούτε και με τον τρόπο που μας αφορούν οι άλλες μεγάλες γενοκτονίες, από των ιθαγενών της αμερικανικής ηπείρου μέχρι το σημερινό Νταρφούρ, αλλά με έναν κάπως ιδιαίτερο τρόπο. Και ο λόγος είναι ότι το τρομακτικό Ολοκαύτωμα που προκάλεσαν οι Ναζί κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και η φρίκη που αυτό προκάλεσε στην ανθρωπότητα, επέτρεψε να καλλιεργηθεί η ευαισθησία για την καταπίεση πληθυσμών εξαιτίας της πολιτισμικής τους διαφορετικότητας. Έτσι φτάσαμε στο νομικό ορισμό του εγκλήματος της Γενοκτονίας από τον ΟΗΕ το 1948. Και έτσι κι εμείς, οι Έλληνες της Ανατολής δηλαδή, οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι, μπορέσαμε να μιλήσουμε ανοιχτά για το δικό μας Ολοκαύτωμα που έγινε από τους Νεότουρκους δασκάλους των Ναζί, μόλις 20 χρόνια πριν από το εβραϊκό… Όπως τους Εβραίους οι Ναζί τους θεωρούσαν υπανθρώπους (“σαν τις κατσαρίδες“) που έπρεπε να τους εξοντώσουν ….και τους εξόντωσαν, έτσι και ‘μας οι Νεότουρκοι μας θεωρούσαν ως “τα βλαβερά χόρτα που έπρεπε να ξεριζωθούν“…. και μας ξερίζωσαν!!! Οι Εβραίοι λοιπόν άνοιξαν το δρόμο. Και ίσως το πιο συμβολικό σημείο συνάντησης να είναι το Βερολίνο, όπου εδώ και πολλά χρόνια ο τοπικός Ποντιακός Σύλλογος οργανώνει τιμητική πορεία προς το Μνημείο του Ολοκαυτώματος για να τιμήσει τους δικούς μας νεκρούς της Γενοκτονίας. Αναγνωρίζοντας με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο, ότι η συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας πρέπει να είναι ενιαία, όσον αφορά το έγκλημα της γενοκτονίας…»[40]

Μετά το 2001, η παραδοσιακή ελλαδική ερμηνεία και στάση απέναντι στον προσφυγικό χώρο θα επανέλθει με ιδιαίτερη σφοδρότητα. Η αμφισβήτηση της γενοκτονίας θα γενικευτεί και θα επιβεβαιωθεί εκ νέου ότι αποτελεί μέρος της καθεστωτικής ιδεολογίας. Οι επικρατούσες απόψεις και πάλι θα είναι: «οι Έλληνες διέπραξαν ιμπεριαλισμό στη Σμύρνη» ή ότι δεν υπάρχει βεβαιότητα για το ποιοι έκαψαν τη Σμύρνη.[41] Με την προσέγγιση αυτή, ο Μουσταφά Κεμάλ προβάλλει ως αδιαμφισβήτητος επαναστάτης, ενώ στους χριστιανικούς πληθυσμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν επιφυλάσσεται κανένας ρόλος. Η συγκρότηση των παρακρατικών ομάδων θανάτου από τους Νεότουρκους μετά τους Βαλκανικούς πολέμους παρουσιάζεται ως «μέτρο ριζοσπαστικοποίησης» και υποβαθμίζονται οι προειλημμένες αποφάσεις για εθνικές εκκαθαρίσεις, οι οποίες θεωρείται ότι νομιμοποιούνται εξαιτίας της «υπονομευτικής» διαδικασίας της ελληνοποίησης (hellenization) των Ρωμιών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.[42] Σημειολογικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι την ίδια χρονιά (2001) μια τουρκική οργάνωση με την επωνυμία «Σύλλογος Αντιπάλων της Γενοκτονίας» με έδρα το Βερολίνο, συγκέντρωσε περισσότερες από έντεκα χιλιάδες υπογραφές σε κείμενο που απεστάλη στη Βουλή της Τουρκίας, με το οποίο ζητούσαν την αναγνώριση των γενοκτονιών.[43]

Στις αναλύσεις που άρχισαν να κυριαρχούν απουσιάζει η κοινωνία, είτε ως μέσο πραγματoποίησης της εθνικής οντότητας, είτε ως συμμετέχουσα σε σκληρότατες ιστoρικές διεργασίες. Όλα διαδραματίζονται σε μια σκηνή θεάτρου, όπου αντιπαλεύουν προκατασκευασμένοι εθνικισμοί. Στα κείμενα αυτά:

–Δεν αναφέρονται καθόλου οι επίσημες αποφάσεις που είχαν ήδη ληφθεί από το 1911, από το κόμμα ‘Ενωση και Πρόοδος” που διαχειριζόταν την εξουσία.

–Αγνοείται συστηματικά το γεγονός ότι από το 1913 οργανώνονται, όπως έχει αποκαλύψει ο ιστορικός Τανέρ Ακσάμ, οι μηχανισμοί που θα αναλάβουν δράση κατά των κοινοτήτων που έχουν προγραφεί από τους εθνικιστές

–Αποκρύπτεται ότι από το 1914 ξεκινούν οι εθνικές εκκαθαρίσεις κατά των Ελλήνων στην Ιωνία και την Ανατολική Θράκη με βάση οργανωμένο σχέδιο

–Συσκοτίζεται το γεγονός ότι η ιστορική στιγμή συγκροτεί ένα μεταίχμιο, το οποίο σηματοδοτεί τη μετάβαση από την πολυεθνική προνεωτερική Αυτοκρατορία (που διαλύεται και αποχωρεί από την Ιστορία) στο έθνος-κράτος.

–Παρουσιάζεται η Οθωμανική Αυτοκρατορία ως το φυσικό έδαφος της εθνικιστικής Τουρκίας[44]

–Δεν αναφέρονται οι εναλλακτικές λύσεις που είχε η ελληνική πλευρά την επαύριο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ηττήθηκαν οι Νεότουρκοι εθνικιστές που είχαν ήδη ξεκινήσει τις γενοκτονίες από το 1914.

–Δεν αναγνωρίζονται πολιτικά δικαιώματα σ΄ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του οθωμανικού πληθυσμού που ήταν οι Έλληνες της Ανατολικής Θράκης και της Μικράς Ασίας (Πόντος, Ιωνία, Βιθυνία, Καππαδοκία κ.ά.)

–Θεωρείται ότι η μόνη φυσική λύση θα ήταν η εκ νέου υπαγωγή τους στην τουρκική διοίκηση.

–Αποκρύπτεται το γεγονός ότι την περίοδο 1914-1923 από τα δύο εκατομμύρια του ελληνικού πληθυσμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας επέζησε το 60% περίπου, δεδομένου ότι οι πρόσφυγες που καταμετρήθηκαν στην Ελλάδα το 1928 ανέρχονταν σε 1.250.000 άτομα.

–Αντιμετωπίζεται ο Μουσταφά Κεμάλ, που τα στρατεύματά του συγκροτήθηκαν με βάση τους παρακρατικούς πυρήνες των Νεότουρκων (Teskilat I Mahsusa), ως ο επαναστάτης και ο απελευθερωτής της περιοχής.

–Επιχειρείται μια «εξίσωση του αίματος», αφού τα εγκλήματα του διαλυμένου ελληνικού στρατού που υποχωρούσε συγκρίνονται με την ψυχρή και προαποφασισμένη εξόντωση των Ελλήνων και των Αρμενίων. Δομικά επαναλαμβάνεται αυτό ακριβώς που κάνουν οι ρατσιστές αντισημίτες, οι οποίοι δικαιολογούν το Ολοκαύτωμα επικαλούμενοι τη δράση του ισραηλινού στρατού κατά των Παλαιστινίων.

Στην ίδια ακριβώς γραμμή το ΚΚΕ θα επιβεβαιώσει τις παλαιότερες απόψεις του[45] για το ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο, σύμφωνα με τις οποίες τα εδάφη της Ιωνίας είναι «υπερπόντια εδάφη» και η μικρασιατική εκστρατεία «ήταν μια υπερπόντια κατακτητική πολεμική επιχείρηση, πριν απ’ όλα του αγγλικού, αλλά και του γαλλικού και του ιταλικού ιμπεριαλισμού». Το δε κεμαλικό κίνημα παρουσιάζεται ως το μοναδικό «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα», ενώ όλοι ανεξαιρέτως οι υπόλοιποι διαπράττουν ιμπεριαλισμό.[46] Καμιά μνεία δεν γίνεται για τα κινήματα των γηγενών λαών, όπως το αρμενικό, το κουρδικό ή το ποντιακό. Και όταν μνημονεύουν τα κινήματα αυτά οι ιστορικοί του ΚΚΕ, τα θεωρούν λίγο ή πολύ «ξενοκίνητα»: «Οι Πόντιοι ξεσηκώνονται με προτροπή της «μητέρας πατρίδας» (της τυχοδιωκτικής ελληνικής αστικής τάξης), οι Κούρδοι με προτροπή των Άγγλων ενώ οι Αρμένιοι εισβάλλουν στο ανατολικό τμήμα….». Όλα τα άλλα κινήματα, πλήν του κεμαλικού, είναι «εθνικιστικά».[47] Η απόπειρα των Ποντίων να δημιουργήσουν δικό τους κράτος θεωρείται «καθαρά ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα».[48] Η αντιμετώπιση του Μουσταφά Κεμάλ ως του αδιαμφιβήτητου «επαναστάτη που πέταξε στη θάλασσα τους Έλληνες εισβολείς» θα είναι καθολική σε όλο το φάσμα της Αριστεράς, ακόμα και της λεγόμενης «πατριωτικής».[49]

Όμως παραδόξως ως ένα βαθμό το ΚΚΕ, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Αριστερά θα αναγνωρίσει ουσιαστικά τη γενοκτονία των Ποντίων και θα τη μνημονεύει στην εφημερίδα του.[50] Η διοργάνωση του «1ο Επιστημονικού Συνεδρίου» με θέμα «Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού και η διαχρονική εξέλιξη του ζητήματος» από Πόντιους οργανωμένους στο ΚΚΕ επιβεβαίωσε οριστικά την αναγνώριση.[51] Έστω και αν αυτή η αναγνώριση μπαίνει στην προκρούστεια ιδεολογική κλίνη των παραδοσιακών αντιλήψεων.[52]

[/b] συνεχεια

[run]

Την ίδια εποχή θα υπάρξουν επίσης αντιπροσφυγικές παρεμβάσεις εξαιρετικά έντονες, με αριστερή μορφή και φρασεολογία, όπως αυτές του Γ. Νακρατζά ή της «Αντιεθνικιστικής Κίνησης», που μάλλον θα έπρεπε να ενταχθούν σε άλλη κατηγορία, εφόσον μοιάζουν πάρα πολύ ή επηρεάζονται, πιθανόν ερήμην τους, απ’ τις τουρκικές εθνικιστικές ερμηνείες. [53] Το Νοέμβριο του 2009 ανακαλύφθηκε ότι ο τουρκικός στρατός διατηρούσε προπαγανδιστικό ιστότοπο για να προβάλει «τα εγκλήματα των Ελλήνων στον Πόντο».[54] Η επιχειρηματολογία του Νακρατζά είναι πανομοιότυπη με αυτή που διατυπώνεται σε τουρκικά ακροδεξιά ιστολόγια και προέρχεται από την επίσημη και παρακρατική τουρκική παραγωγή για το ποντιακό ζήτημα, όπως π.χ. από το βιβλίο Pontos Meselesi.[55] Οι θέσεις του Νακρατζά, εξ αιτίας της χρησιμοποιήσης αντιεθνικιστικής φρασεολογίας, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και αναδημοσιεύονται εύκολα σε αντιεξουσιαστικούς ιστότοπους.[56]

Οι παρεμβάσεις του Νακρατζά θα αποκτήσουν ακροατήριο και οι απόψεις του θα αρχίσουν να διαδίδονται σε χώρους που είτε δεν έχουν πρόσβαση σε αντικειμενικές πληροφορίες ή αρχίζουν να ενοχλούνται από τις ακρότητες και τον εθνικιστικό λόγο που κυριάρχησε για μια περίοδο σε ορισμένες ποντιακές οργανώσεις. Έτσι αναπαράγεται το ιδεολογικό σχήμα που αμφισβητεί τα ιστορικά γεγονότα και αναφέρεται σε μια «υποτιθέμενη γενοκτονία», ή οποία αποτελεί μέρος μιας «νεοποντιστικής πολιτικής ιδεολογίας». Απ’ αυτή τη «σχολή σκέψης», οι ποντιακοί σύλλογοι δεν αντιμετωπίζονται ως δημοκρατικές οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, αλλά ως «θεσμικό παρακράτος». Το ρεύμα αυτό αιτιολογεί την πολιτική που ακολούθησε ο τουρκικός εθνικισμός και δικαιολογεί ακόμα και πράξεις δολοφονιών, όπως αυτή του δημοσιογράφου Νίκου Καπετανίδη, που συνέβη το 1921, χαρακτηρίζοντάς τον ως «πιθανόν κατάσκοπο του ελληνικού κράτους στην Τραπεζούντα…».[57] Το κείμενο αυτό αναρτήθηκε από τον Νακρατζά στην ιστοσελίδα της «Αντιεθνικιστικής Κίνησης» και απεστάλη ηλεκτρονικά σε χιλιάδες αποδέκτες.[58]

Η αντιπροσφυγική φιλολογία θα γενικευτεί με την οργανωμένη πλέον αμφισβήτηση της γενοκτονίας. Θα εκδοθούν βιβλία που θα ενοχοποιούν πολιτικά και ιδεολογικά το κίνημα για την αναγνώριση της γενοκτονίας, τοποθετώντας το στο χώρο του εθνικισμού και της Δεξιάς. Αποκρύπτοντας παράλληλα το γεγονός ότι οι δυνάμεις που οδήγησαν τον ποντιακό χώρο στη ριζοσπαστικοποίηση προέρχονταν εξ ολοκλήρου από την Αριστερά καθώς και ότι το αίτημα για αναγνώριση της γενοκτονίας συνάντησε στην αρχή την αντίθεση της τότε Δεξιάς, η οποία προσπαθούσε να αποτρέψει το γεγονός της αναγνώρισης. Θα προβάλλονται τα υπαρκτά προβλήματα που κληροδότησε στο προσφυγικό κίνημα μια υπερβολική και αναποτελεσματική διαχείριση του ιστορικού παρελθόντος, όπως αυτό συνέβη με την υπερεκτίμηση των πληθυσμιακών μεγεθών, καθώς και του αριθμού των θυμάτων. Όμως, ενώ το γεγονός αυτό της μεγέθυνσης των πληθυσμών και των απωλειών συναντιέται σε όλες τις ομάδες που έχουν υποστεί διώξεις και γενοκτονία, από τους Αρμένιους μέχρι τους Εβραίους, οι συγκεκριμένοι συγγραφείς το προβάλλουν ως αποκλειστική επιλογή των Ποντίων και το αναδεικνύουν σε πρωτεύον γεγονός. Το σημαντικότερο όμως, από μεθοδολογικής πλευράς, είναι ότι το ιστορικό υλικό χρησιμοποιείται με βάση την εξυπηρέτηση του προαποφασισμένου συμπεράσματος και οι «ενοχλητικές πηγές» που δεν το εξυπηρετούν παρακάμπτονται.[59]



[1] Η γενοκτονία των ελληνικών πληθυσμών στον Πόντο και σ’ όλη τη Μικρά Ασία θα αναγνωριστεί ως μια από τις μεγάλες γενοκτονίες του 20ου αιώνα από τον καθ’ ύλιν διεθνή ακαδημαϊκό οργανισμό IAGS. Στις 16 Δεκεμβρίου 2007, η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars – IAGS) εξέδωσε το εξής ψήφισμα: «ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ η άρνηση της γενοκτονίας αναγνωρίζεται ευρέως ως το τελικό στάδιο της γενοκτονίας, που επιφυλάσσει στους δράστες της γενοκτονίας την ατιμωρησία και αποδεδειγμένα προετοιμάζει το έδαφος για μελλοντικές γενοκτονίες. ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ η γενοκτονία μειονοτικών πληθυσμών από το Οθωμανικό κράτος κατά τη διάρκεια και μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο απεικονίζεται συνήθως ως γενοκτονία των Αρμενίων αποκλειστικά, με μερική μόνο αναγνώριση των ποιοτικά όμοιων γενοκτονιών άλλων Χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ είναι πεποίθηση της διεθνούς Ενώσεως Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών ότι η εκστρατεία των Οθωμανών εναντίον των Χριστιανικών μειονοτήτων της Αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923 αποτέλεσε μια γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολίας. ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΟΤΙ η ένωση ζητά εκ τούτου από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες αυτών των πληθυσμών, να εκδώσει μια επίσημη απολογία και να προχωρήσει σε άμεσα και σημαντικά βήματα για αποκατάσταση». (http://www.genocidetext.net )


[2] Γεώργιος Κ. Βαλαβάνης, Σύγχρονος Γενική Ιστορία του Πόντου, ανατύπωση εκδ. Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη, σελ. 3-7.


[3] Δύο είναι η ομάδες που θα πρωτοστατήσουν: Η πρώτη γύρω από τον Ποντιακό Σύλλογο Αργώ
στην Καλλιθέα Αττικής (στην παλιά του μορφή 1986-1996) και η δεύτερη γύρω από τους «Ιταλούς», που δημιούργησαν το Κέντρο Ποντιακών Μελετών. Η επανατοποθέτηση του ποντιακού ζητήματος από τους Χαραλαμπίδη-Φωτιάδη, που υπήρξαν βασικοί συντελεστές του ρεύματος που προήλθε από την Αριστερα του Πασόκ, τους λεγόμενους «Ιταλούς» θα γίνει με την εξής επιχειρηματολογία: «Αυτή την ιστορική συγκυρία το δικαίωμα των Ποντίων στη μνήμη, η γνώση δηλαδή της ιστορίας τους και ειδικότερα των πολιτικοϊστορικών λόγων που καθόρισαν την εξέλιξη και η σημερινή ποντιακή πραγματικότητα σε όλο τον κόσμο, αποτελεί επιτακτικά μια πρώτη βασική συνθήκη για την ποντιακή ύπαρξη και συνέχεια. Λογική ακολουθία αυτής της εκτίμησης είναι η ανάδειξη της αναγκαιότητας για έναν ακριβή προσδιορισμό ή επαναπροσδιορισμό της φύσης και του χαρακτήρα του ποντιακού προβλήματος σήμερα» (Μιχάλης Χαραλαμπίδης-Κώστας Φωτιάδης, Πόντιοι. Δικαίωμα στη Μνήμη, εκδ. Ηρόδοτος, 1987, Αθήνα, σελ. 9,10.)


[4] Η προκήρυξη αυτή κυκλοφόρησε το 1986. Κάποιες άλλες προκηρύξεις της «Αργώς» δημοσιεύονται στο: Μαρία Βεργέτη, ό.π., σελ. 371-382. Σε μια δεύτερη εκδοχή της πρώτης αυτής προκήρυξης στα τελικά συνθήματα θα συμπεριληφθεί το «Αυτόνομη συγκρότηση του ποντιακού λαού», κάτι που θα προκαλέσει συναγερμό στις αρχές Ασφάλειας, οι οποίες θα αρχίσουν να αναζητούν τους «Πόντιους τροτσκιστές», οι οποίοι, όπως πίστευε η Ασφάλεια, ευθύνονταν γι αυτές τις προσεγγίσεις. (Βλάσης Αγτζίδης, «Πώς ξεκίνησαν οι προσπάθειες για αναγνώριση της γενοκτονίας», εφημ. Εύξεινος Πόντος, αριθ. 7, Ιούλιος 1997, σελ. 18-19)

[run]

γνωστοι κι μη εξερεταιοι

[Γιωργης]

Που ηταν οι ποντιοι το 21?

[run]

λιαζονταν διαδοχε

[run]

ετσι δε λεν οι νεοταξιτες αριστεροι κι κκε??

λιαζονταν οι ανθρωποι στην ανατολια