Γνωρίζετε τους ενοίκους/ιδιοκτήτες της οικοδομής σας;

[Custom_F]

Τι κάνω;

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι λες.

Δε μπορώ την ιδέα ξένου ανθρώπου μες το σπίτι, ούτε γνωστού χωρίς να έχω ανοίξει εγώ... Η ιδέα μάλιστα να ακούω την πορτα να ανοίγει, ενώ είναι όλοι σπίτι κ δεν αφήνουμε κλειδιά απέξω για κάποιον συγγενή, είναι τρομοκρατική...

Εσύ αναφέρεσαι στη φάση "διάρρηξης" και το κλειδί έξω από την πόρτα, κυριολεκτικώς.

Εγώ αναφέρομαι στη φάση του να μπαίνει ο "συγγενής" με το δικό του κλειδί, στο δικό σου σπίτι, χωρίς προειδοποίηση και κυρίως χωρίς να τον περιμένεις, έτσι στο χαλαρό.

Και για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, είναι άλλο να έχεις τα κλειδιά ενός σπιτιού και άλλο να μπαινοβγαίνεις σ' αυτό όποτε γουστάρεις. Είναι άλλο να νοιώθουμε άνετα στον χ χώρο και να μπορούμε να κινηθούμε σ' αυτόν (όπως σε σπίτια φίλων ή συγγενών) και άλλο να εισβάλλουμε σ' αυτόν, ακόμη και αν η πρόθεση μας είναι καλή. Και σε κάποιες περιπτώσεις, νομίζω ότι αυτό το όριο κάπου καταλύεται ή απλώς δεν θεωρείται σημαντικό. Θέμα οπτικής.

Ούτε ένα γκλινκ το κουδούνι πιο πριν να ενημερώσουν ότι μπουκάρουν;

[Ερμής]

Που το έχετε δει αυτό, να μπαινοβγανουν τα σόγια οπότε και οπου τους καπνισει; σε καμία ελ ταινία του 60 στα σπίτια με τις κοινές αυλές που ζούσαν είκοσι νοματαιοι σε ένα χωλακι;

Δεν αναφέρομαι σε σόγια (με την αριθμητική έννοια) αλλά το να μπαίνει ο πεθερός και η πεθερά απροειδοποίητα στο σπίτι των "παιδιών", θεωρώντας το κοινό ΤΟΥΣ χώρο (ανεξαρτήτως τετραγωνικών) δεν είναι και κάτι τόσο σπάνιο.

Σε κάθε περίπτωση, μακάρι να κάνω λάθος και να έπεσα στις εξαιρέσεις,

Αυτό εννοώ σόγια.
Δε το έχω ακούσει ποτέ και γνωρίζω πολλούς σωγαμπρους.

[hellegennes]

Ανοίγω αυτό το νήμα για κάτι που μου συνέβη προχθές. Πήγα στο Πλαίσιο να πάρω κάτι και με βοήθησε μια πωλήτρια. Όταν μου ζήτησε τα στοιχεία για να κόψει απόδειξη, εκεί που είπα οδό και αριθμό, μού λέει «μμμ... μένουμε στην ίδια πολυκατοικία». Δεν την είχα δει ποτέ, δεν με είχε δει ποτέ, αν και η αλήθεια είναι ότι ήρθαν το καλοκαίρι, οπότε δεν είναι τόοοοσο τραγικό. Πάντως το ότι μπαινοβγαίνουμε καθημερινά στην οικοδομή και δεν έχουμε πετύχει ποτέ ο ένας τον άλλον είναι αξιοπερίεργο.

Εσείς ξέρετε ποιος μένει δίπλα σας;

Αγοράζεις από το πλαίσιο ρε τύπε;

Έλεος!

Δεν είναι και ο Athos εδώ να μου πει ότι αυτό είναι ανάρμοστο.

[Daje]

Τι κάνω;

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι λες.

Δε μπορώ την ιδέα ξένου ανθρώπου μες το σπίτι, ούτε γνωστού χωρίς να έχω ανοίξει εγώ... Η ιδέα μάλιστα να ακούω την πορτα να ανοίγει, ενώ είναι όλοι σπίτι κ δεν αφήνουμε κλειδιά απέξω για κάποιον συγγενή, είναι τρομοκρατική...

Εσύ αναφέρεσαι στη φάση "διάρρηξης" και το κλειδί έξω από την πόρτα, κυριολεκτικώς.

Εγώ αναφέρομαι στη φάση του να μπαίνει ο "συγγενής" με το δικό του κλειδί, στο δικό σου σπίτι, χωρίς προειδοποίηση και κυρίως χωρίς να τον περιμένεις, έτσι στο χαλαρό.

Και για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, είναι άλλο να έχεις τα κλειδιά ενός σπιτιού και άλλο να μπαινοβγαίνεις σ' αυτό όποτε γουστάρεις. Είναι άλλο να νοιώθουμε άνετα στον χ χώρο και να μπορούμε να κινηθούμε σ' αυτόν (όπως σε σπίτια φίλων ή συγγενών) και άλλο να εισβάλλουμε σ' αυτόν, ακόμη και αν η πρόθεση μας είναι καλή. Και σε κάποιες περιπτώσεις, νομίζω ότι αυτό το όριο κάπου καταλύεται ή απλώς δεν θεωρείται σημαντικό. Θέμα οπτικής.

Και αν εισαι με το ΠΟΥΛΙ εξω και σε ΣΤΥΣΗ, τι γινεται?????

[Feindflug]

Που το έχετε δει αυτό, να μπαινοβγανουν τα σόγια οπότε και οπου τους καπνισει; σε καμία ελ ταινία του 60 στα σπίτια με τις κοινές αυλές που ζούσαν είκοσι νοματαιοι σε ένα χωλακι;

Μπορεί να είναι βγαλμένοι από κάποια ελληνική τηλεοπτική σειρά των 90s, τύπου Εμείς και εμείς, τύπε.

[ΓΑΛΗ]

Δε μπορώ την ιδέα ξένου ανθρώπου μες το σπίτι, ούτε γνωστού χωρίς να έχω ανοίξει εγώ... Η ιδέα μάλιστα να ακούω την πορτα να ανοίγει, ενώ είναι όλοι σπίτι κ δεν αφήνουμε κλειδιά απέξω για κάποιον συγγενή, είναι τρομοκρατική...

Εσύ αναφέρεσαι στη φάση "διάρρηξης" και το κλειδί έξω από την πόρτα, κυριολεκτικώς.

Εγώ αναφέρομαι στη φάση του να μπαίνει ο "συγγενής" με το δικό του κλειδί, στο δικό σου σπίτι, χωρίς προειδοποίηση και κυρίως χωρίς να τον περιμένεις, έτσι στο χαλαρό.

Και για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, είναι άλλο να έχεις τα κλειδιά ενός σπιτιού και άλλο να μπαινοβγαίνεις σ' αυτό όποτε γουστάρεις. Είναι άλλο να νοιώθουμε άνετα στον χ χώρο και να μπορούμε να κινηθούμε σ' αυτόν (όπως σε σπίτια φίλων ή συγγενών) και άλλο να εισβάλλουμε σ' αυτόν, ακόμη και αν η πρόθεση μας είναι καλή. Και σε κάποιες περιπτώσεις, νομίζω ότι αυτό το όριο κάπου καταλύεται ή απλώς δεν θεωρείται σημαντικό. Θέμα οπτικής.

Και αν εισαι με το ΠΟΥΛΙ εξω και σε ΣΤΥΣΗ, τι γινεται?????

Εξαρτάται.

Ή έχεις την άνεση να βρίσεις ή έχουν την άνεση να σε βρίσουν.

Είναι κι αυτό από τα θέματα οπτικής, που ξεκαθαρίζουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ την άποψη ιδιοκτησίας για τον χώρο.

[Feindflug]

Ανοίγω αυτό το νήμα για κάτι που μου συνέβη προχθές. Πήγα στο Πλαίσιο να πάρω κάτι και με βοήθησε μια πωλήτρια. Όταν μου ζήτησε τα στοιχεία για να κόψει απόδειξη, εκεί που είπα οδό και αριθμό, μού λέει «μμμ... μένουμε στην ίδια πολυκατοικία». Δεν την είχα δει ποτέ, δεν με είχε δει ποτέ, αν και η αλήθεια είναι ότι ήρθαν το καλοκαίρι, οπότε δεν είναι τόοοοσο τραγικό. Πάντως το ότι μπαινοβγαίνουμε καθημερινά στην οικοδομή και δεν έχουμε πετύχει ποτέ ο ένας τον άλλον είναι αξιοπερίεργο.

Εσείς ξέρετε ποιος μένει δίπλα σας;

Αγοράζεις από το πλαίσιο ρε τύπε;

Έλεος!

Δεν είναι και ο Athos εδώ να μου πει ότι αυτό είναι ανάρμοστο.

Ανάρμοστο δεν είναι ρε τύπε, αλλά σε είχα για πιο τσακάλι.

[σαν αμαρτία]

Ανοίγω αυτό το νήμα για κάτι που μου συνέβη προχθές. Πήγα στο Πλαίσιο να πάρω κάτι και με βοήθησε μια πωλήτρια. Όταν μου ζήτησε τα στοιχεία για να κόψει απόδειξη, εκεί που είπα οδό και αριθμό, μού λέει «μμμ... μένουμε στην ίδια πολυκατοικία». Δεν την είχα δει ποτέ, δεν με είχε δει ποτέ, αν και η αλήθεια είναι ότι ήρθαν το καλοκαίρι, οπότε δεν είναι τόοοοσο τραγικό. Πάντως το ότι μπαινοβγαίνουμε καθημερινά στην οικοδομή και δεν έχουμε πετύχει ποτέ ο ένας τον άλλον είναι αξιοπερίεργο.

Εσείς ξέρετε ποιος μένει δίπλα σας;

Αγοράζεις από το πλαίσιο ρε τύπε;

Έλεος!

[Γιάννης]

Δε μπορώ την ιδέα ξένου ανθρώπου μες το σπίτι, ούτε γνωστού χωρίς να έχω ανοίξει εγώ... Η ιδέα μάλιστα να ακούω την πορτα να ανοίγει, ενώ είναι όλοι σπίτι κ δεν αφήνουμε κλειδιά απέξω για κάποιον συγγενή, είναι τρομοκρατική...

Εσύ αναφέρεσαι στη φάση "διάρρηξης" και το κλειδί έξω από την πόρτα, κυριολεκτικώς.

Εγώ αναφέρομαι στη φάση του να μπαίνει ο "συγγενής" με το δικό του κλειδί, στο δικό σου σπίτι, χωρίς προειδοποίηση και κυρίως χωρίς να τον περιμένεις, έτσι στο χαλαρό.

Και για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, είναι άλλο να έχεις τα κλειδιά ενός σπιτιού και άλλο να μπαινοβγαίνεις σ' αυτό όποτε γουστάρεις. Είναι άλλο να νοιώθουμε άνετα στον χ χώρο και να μπορούμε να κινηθούμε σ' αυτόν (όπως σε σπίτια φίλων ή συγγενών) και άλλο να εισβάλλουμε σ' αυτόν, ακόμη και αν η πρόθεση μας είναι καλή. Και σε κάποιες περιπτώσεις, νομίζω ότι αυτό το όριο κάπου καταλύεται ή απλώς δεν θεωρείται σημαντικό. Θέμα οπτικής.

Και αν εισαι με το ΠΟΥΛΙ εξω και σε ΣΤΥΣΗ, τι γινεται?????

Γάμα τους να συνετιστούν.

[Athos]

Εγώ αναφέρομαι στη φάση του να μπαίνει ο "συγγενής" με το δικό του κλειδί, στο δικό σου σπίτι, χωρίς προειδοποίηση και κυρίως χωρίς να τον περιμένεις, έτσι στο χαλαρό.

Και για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, είναι άλλο να έχεις τα κλειδιά ενός σπιτιού και άλλο να μπαινοβγαίνεις σ' αυτό όποτε γουστάρεις. Είναι άλλο να νοιώθουμε άνετα στον χ χώρο και να μπορούμε να κινηθούμε σ' αυτόν (όπως σε σπίτια φίλων ή συγγενών) και άλλο να εισβάλλουμε σ' αυτόν, ακόμη και αν η πρόθεση μας είναι καλή. Και σε κάποιες περιπτώσεις, νομίζω ότι αυτό το όριο κάπου καταλύεται ή απλώς δεν θεωρείται σημαντικό. Θέμα οπτικής.

νομίζω όποιος φιλοξενείται σε σπίτι παραχωρημένο από μπαμπά/μαμά
πρέπει να συνηθίσει ότι κάτι τέτοια θα συμβαίνουν εκτός κι αν τσακωθεί.
Είναι αδύνατον οι γονείς να κατανοήσουν περιορισμό ελεύθερης διέλευσης.

[ΓΑΛΗ]

Εγώ αναφέρομαι στη φάση του να μπαίνει ο "συγγενής" με το δικό του κλειδί, στο δικό σου σπίτι, χωρίς προειδοποίηση και κυρίως χωρίς να τον περιμένεις, έτσι στο χαλαρό.

Και για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, είναι άλλο να έχεις τα κλειδιά ενός σπιτιού και άλλο να μπαινοβγαίνεις σ' αυτό όποτε γουστάρεις. Είναι άλλο να νοιώθουμε άνετα στον χ χώρο και να μπορούμε να κινηθούμε σ' αυτόν (όπως σε σπίτια φίλων ή συγγενών) και άλλο να εισβάλλουμε σ' αυτόν, ακόμη και αν η πρόθεση μας είναι καλή. Και σε κάποιες περιπτώσεις, νομίζω ότι αυτό το όριο κάπου καταλύεται ή απλώς δεν θεωρείται σημαντικό. Θέμα οπτικής.

νομίζω όποιος φιλοξενείται σε σπίτι παραχωρημένο από μπαμπά/μαμά
πρέπει να συνηθίσει ότι κάτι τέτοια θα συμβαίνουν εκτός κι αν τσακωθεί.
Είναι αδύνατον οι γονείς να κατανοήσουν περιορισμό ελεύθερης διέλευσης.

Η συντριπτική πλειοψηφία όσων μένουν σε ιδιόκτητα και όχι νοικιασμένα σπίτια, ειδικώς στην αρχή του γάμου, δεν τα έχουν αγοράσει με δικά τους χρήματα. Και δεν νομίζω ότι αυτή η νοοτροπία υπάρχει μόνον στην περίπτωση που το σπίτι το πληρώνουν οι γονείς ή προσφέρουν με άλλο τρόπο. Οπότε, το θέμα δεν είναι το τι μπορεί να κατανοήσουν οι γονείς αλλά το όριο που μπορούν και θέλουν να βάλουν τα "παιδιά".

Σε κάθε περίπτωση, σ' αυτές τις φάσεις δεν χωράνε τα "πρέπει" αλλά οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Στην τελική, ούτε οι γονείς είναι ίδιοι χαρακτήρες. Κάποιοι είναι κυριαρχικοί και κάποιοι όχι, ανεξαρτήτως προσφοράς.

[Custom_F]

Εγώ αναφέρομαι στη φάση του να μπαίνει ο "συγγενής" με το δικό του κλειδί, στο δικό σου σπίτι, χωρίς προειδοποίηση και κυρίως χωρίς να τον περιμένεις, έτσι στο χαλαρό.

Και για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, είναι άλλο να έχεις τα κλειδιά ενός σπιτιού και άλλο να μπαινοβγαίνεις σ' αυτό όποτε γουστάρεις. Είναι άλλο να νοιώθουμε άνετα στον χ χώρο και να μπορούμε να κινηθούμε σ' αυτόν (όπως σε σπίτια φίλων ή συγγενών) και άλλο να εισβάλλουμε σ' αυτόν, ακόμη και αν η πρόθεση μας είναι καλή. Και σε κάποιες περιπτώσεις, νομίζω ότι αυτό το όριο κάπου καταλύεται ή απλώς δεν θεωρείται σημαντικό. Θέμα οπτικής.

νομίζω όποιος φιλοξενείται σε σπίτι παραχωρημένο από μπαμπά/μαμά
πρέπει να συνηθίσει ότι κάτι τέτοια θα συμβαίνουν εκτός κι αν τσακωθεί.
Είναι αδύνατον οι γονείς να κατανοήσουν περιορισμό ελεύθερης διέλευσης.

Η συντριπτική πλειοψηφία όσων μένουν σε ιδιόκτητα και όχι νοικιασμένα σπίτια, ειδικώς στην αρχή του γάμου, δεν τα έχουν αγοράσει με δικά τους χρήματα. Και δεν νομίζω ότι αυτή η νοοτροπία υπάρχει μόνον στην περίπτωση που το σπίτι το πληρώνουν οι γονείς ή προσφέρουν με άλλο τρόπο. Οπότε, το θέμα δεν είναι το τι μπορεί να κατανοήσουν οι γονείς αλλά το όριο που μπορούν και θέλουν να βάλουν τα "παιδιά".

Σε κάθε περίπτωση, σ' αυτές τις φάσεις δεν χωράνε τα "πρέπει" αλλά οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Στην τελική, ούτε οι γονείς είναι ίδιοι χαρακτήρες. Κάποιοι είναι κυριαρχικοί και κάποιοι όχι, ανεξαρτήτως προσφοράς.

Τα παιδιά δε θα έπρεπε καν να μπουν σε τέτοια διαδικασία. Να βάλουν όρια.
Οι γονείς μου ποτε δεν ήρθαν στο σπίτι με τα κλειδιά που έχω δώσει για ώρα ανάγκης. Ούτε έγινε κάποια συζήτηση γιαυτό. Ήταν το λογικό κ αναμενομενο.

Εγώ βέβαια μπαινοβγαινω στο πατρικό μου με τα κλειδιά.
Ο αδελφός μου χτυπάει κουδούνι... Βέβαια αυτός μπορεί να να βαριέται να τα βγάλει...

Αυτα θα πρέπει να λύνονται απτην αρχή.
Οι καλοί λογαριασμοί...

[perseus]

Δε μπορώ την ιδέα ξένου ανθρώπου μες το σπίτι, ούτε γνωστού χωρίς να έχω ανοίξει εγώ... Η ιδέα μάλιστα να ακούω την πορτα να ανοίγει, ενώ είναι όλοι σπίτι κ δεν αφήνουμε κλειδιά απέξω για κάποιον συγγενή, είναι τρομοκρατική...

Εσύ αναφέρεσαι στη φάση "διάρρηξης" και το κλειδί έξω από την πόρτα, κυριολεκτικώς.

Εγώ αναφέρομαι στη φάση του να μπαίνει ο "συγγενής" με το δικό του κλειδί, στο δικό σου σπίτι, χωρίς προειδοποίηση και κυρίως χωρίς να τον περιμένεις, έτσι στο χαλαρό.

Και για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, είναι άλλο να έχεις τα κλειδιά ενός σπιτιού και άλλο να μπαινοβγαίνεις σ' αυτό όποτε γουστάρεις. Είναι άλλο να νοιώθουμε άνετα στον χ χώρο και να μπορούμε να κινηθούμε σ' αυτόν (όπως σε σπίτια φίλων ή συγγενών) και άλλο να εισβάλλουμε σ' αυτόν, ακόμη και αν η πρόθεση μας είναι καλή. Και σε κάποιες περιπτώσεις, νομίζω ότι αυτό το όριο κάπου καταλύεται ή απλώς δεν θεωρείται σημαντικό. Θέμα οπτικής.

Και αν εισαι με το ΠΟΥΛΙ εξω και σε ΣΤΥΣΗ, τι γινεται?????

Εχει συμβεί σε γνωστό ,μπηκε η πεθερά και βρηκε την κορη καβαλα και φωναζε " τι κανεις στην κορη μου ρε αλητηηη"

[ΓΑΛΗ]

Τα παιδιά δε θα έπρεπε καν να μπουν σε τέτοια διαδικασία. Να βάλουν όρια.
Οι γονείς μου ποτε δεν ήρθαν στο σπίτι με τα κλειδιά που έχω δώσει για ώρα ανάγκης. Ούτε έγινε κάποια συζήτηση γιαυτό. Ήταν το λογικό κ αναμενομενο.

Εγώ βέβαια μπαινοβγαινω στο πατρικό μου με τα κλειδιά.
Ο αδελφός μου χτυπάει κουδούνι... Βέβαια αυτός μπορεί να να βαριέται να τα βγάλει...

Αυτα θα πρέπει να λύνονται απτην αρχή.
Οι καλοί λογαριασμοί...

Ε, αυτό λέω κι εγώ βρε μάτια μου.
Με κάποιους ανθρώπους σαφώς και δεν χρειάζονται να τεθούν λεκτικά τα όρια γιατί κάποια πράγματα είναι λογικά και αυτονόητα. Το πρόβλημα είναι ότι για κάποιους άλλους αυτό δεν είναι ούτε λογικό ούτε αναμενόμενο.

Είναι και περιπτώσεις που θεωρούν αυτή τη στοιχειώδη διακριτικότητα ως φάση αποκλεισμού ή απαγόρευσης εισόδου στο σπίτι. Κι εκεί αρχίζουν τα μικρά ή μεγάλα δράματα.

[Athos]

νομίζω όποιος φιλοξενείται σε σπίτι παραχωρημένο από μπαμπά/μαμά
πρέπει να συνηθίσει ότι κάτι τέτοια θα συμβαίνουν εκτός κι αν τσακωθεί.
Είναι αδύνατον οι γονείς να κατανοήσουν περιορισμό ελεύθερης διέλευσης.

Η συντριπτική πλειοψηφία όσων μένουν σε ιδιόκτητα και όχι νοικιασμένα σπίτια, ειδικώς στην αρχή του γάμου, δεν τα έχουν αγοράσει με δικά τους χρήματα. Και δεν νομίζω ότι αυτή η νοοτροπία υπάρχει μόνον στην περίπτωση που το σπίτι το πληρώνουν οι γονείς ή προσφέρουν με άλλο τρόπο. Οπότε, το θέμα δεν είναι το τι μπορεί να κατανοήσουν οι γονείς αλλά το όριο που μπορούν και θέλουν να βάλουν τα "παιδιά".

Σε κάθε περίπτωση, σ' αυτές τις φάσεις δεν χωράνε τα "πρέπει" αλλά οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Στην τελική, ούτε οι γονείς είναι ίδιοι χαρακτήρες. Κάποιοι είναι κυριαρχικοί και κάποιοι όχι, ανεξαρτήτως προσφοράς.

α εσύ το προχωράς και στα παιδιά τα παντρεμένα.
Εδώ μπαίνουν και άλλοι παράγοντες, δηλαδή αν η μαμά σου φέρνει φαί γιατί δεν προλαβαίνεις ή ψώνια για το ψυγείο
ή κάθε τόσο φυλάει το παιδί για να βγαίνετε κλπ κλπ
είναι δύσκολο να επιβάλεις να σε έχει ειδοποιήσει κάθε φορά που θα μπεί.

Η ανεξαρτησία πάει σε όλο το πακέτο.