Έχετε ποτέ προπηλακιστεί ή υποστεί επίθεση;

[Λεγεών]

Σας έχουν ποτέ κάνει λεκτικό, ψυχολογικό ή σωματικό "bullying", όπως έχει επικρατήσει να το λέμε πλέον;

Μπορεί να ήταν στο σχολείο, στη δουλειά, στις σπουδές, στον στρατό, οπουδήποτε. Πως το αντιμετωπίσατε;

[perseus]

Στο δρομο με μπουνιές στην δουλεια καποια στιγμη κανεις τον μαλακα

[bolek]

ναι μερικες φορες οταν ημουν μικρος και μου εβγαλε στην επιφανεια και τα κομπλεξ μου κτλ
ετσι ακανα ασκησεις με βαρη και εγινα ας πουμε για μια περιοδο μποντυμπιλντερας γιατι σκεφτηκα οτι ετσι θα εδινα ξυλο σε οσους με κοροιδευαν.
το αι κιου μου δεν εφτανε για να καταλαβω οτι κανεις δεν θα τολμουσε να κοροιδεψει καποιον αρκετα φουσκωτο.
αυτο το καταλαβα καλα οταν πηρα διπλωμα οδηγησης.οτι και να εκανα ολοι ηταν ευγενικοι μαζι μου

[nowhere]

με έχουν γαμήσει στο ξύλο 2-3 φορές.το αντιμετώπισα ματώνοντας

[bolek]

με έχουν γαμήσει στο ξύλο 2-3 φορές.το αντιμετώπισα ματώνοντας

πως και δεν αποφασισες να κανεις βαρακια οπως εγω;

[Highlander]

Κάφροι στον στρατό.

[Naida]

Μικρή επειδή ήμουν πιο γεμάτη και αναπτυγμένη από τα παιδάκια τα υπόλοιπα ήταν ένα μικροκαμωμένο που με κορόιδευε και ήθελε να με χουφτώσει. Μια μέρα το έπιασα από τον λαιμό και το κόλλησα στον τοίχο και κάτι του είχα πει για τη δική του σωματική διάπλαση. Δεν με ξαναενόχλησε. Και τώρα στην δουλειά η συνάδελφος κάνει συνεχώς σχόλια για το σώμα μου όχι φάση μπούλινγκ αλλά σχολιάζει. Την "χτυπάω" αλλιώς και έρχεται στα ίσια της.

[Echelon]

Είμαι σίγουρος πως ο Oto μπήκε με φανέλα του γαύρου στην Θύρα 13, προπηλακίστηκε, και μετά απλά τους γάμησε όλους.

[GoBack]

Ετρωγα κατι φαπες στο γυμνασιο απο μεγαλυτερους,ειχαμε κοινο προαυλιο με το λυκειο.Τους απεφευγα διακριτικα.Ενος του ειχα κατουρησει το μηχανακι σε ανυποπτο χρονο.Ωραιες εποχες.

[Otto Weininger]

Είμαι σίγουρος πως ο Oto μπήκε με φανέλα του γαύρου στην Θύρα 13, προπηλακίστηκε, και μετά απλά τους γάμησε όλους.

Δεν είχα ποτέ τάσεις αυτοκτονίας και πάντα απέφευγα τα προβλήματα.

Bullying όπως το αναφέρετε εδώ δεν μου έκαναν ποτέ όπως δεν κάνουν στην συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων.

Μόνο μια φορά δέχτηκα τραμπουκισμό, έφαγα ξύλο αλύπητο και υπερβολικό για την ηλικία μου (ήμουν 10 ετών). Ήταν το μόνο περιστατικό που με είχε στιγματίσει και με έφερε στο σημείο να εκδικηθώ 13 χρόνια μετά.
Έχω γράψει αναλυτικά το περιστατικό και στο παλιό φόρουμ.

[AlienWay]

Στο γυμνάσιο μου έκαναν μπούλιγκ όλοι οι συμμαθητές, διότι ο κολλητός μου (που εισέπραττε ακόμη περισσότερο μπούλιγκ από εμένα) ήταν θυληπρεπής.

Ο λόγος που έκανα παρέα μαζί του ήταν ότι υπήρξε το πρώτο άτομο που συνάντησα όταν εγκαταστάθηκα με την οικογένειά μου στη μεγάλη πόλη.

Ωστόσο σύντομα συνειδητοποίησα ότι είχα ένα προσόν που οι συμμαθητές μου δεν είχαν και που μπορούσα να το εκμεταλλευτώ για να "νικήσω" το μπούλινγκ που δεχόμουν: Κοινωνικότητα.

Τα παιδιά αυτά, δεν τα άφηναν οι γονείς τους να πάνε ούτε καν στο κέντρο της πόλης. Ενώ εγώ όταν ζούσα στην επαρχία (όπου πήγα δημοτικό) διασκέδαζα ακόμη και σε ντίσκο.

Ετσι λοιπόν πρότεινα σε 7 από τους συμμαθητές (και μάλιστα στους πιο άγριους) να πάμε στο κέντρο για καφέ "εκτός αν δεν σας αφήνει η μαμά και ο μπαμπάς". Αυτό ήταν. Τους είχα χτυπήσει εκεί που πονούσανε. Δέχτηκαν να πάμε για καφέ στο κέντρο (εκ των υστέρων μάλιστα έμαθα ότι κάνανε φασαρία κάποιοι στο σπίτι για να τους αφήσουν). Από εκεί και πέρα βγαίναμε συνέχεια μαζί, το μπούλιγκ σταμάτησε και μακροπρόθεσμα με κάνανε (στο λύκειο) μέλος του δεκαπενταμελούς. Δυστυχώς όμως ο κολλητός μου εξακολουθούσε να εισπράττει μπούλιγκ, παρά τις εκλύσεις μου να το σταματήσουν.

Στο λύκειο, έφαγα άσχημο ξύλο από μια ομάδα εξωσχολικών αλητών, γιατί προστάτεψα μια καθηγήτρια που ένα πιτσιρίκι-φίλος τους, ήρθε στην ώρα της προσευχής και άρχισε να την κοπανάει με κρόταλα. Είχα γυρίσει στο σπίτι μου με μαυρισμένο μάτι και τρέμοντας. Οι γονείς μου θέλανε να κάνουν καταγγελία, αλλά τελικά δεν μάθαμε τα ονόματα αυτών των τύπων (ήταν 4).

Το πιο πρόσφατο -και πιο άσχημο- περιστατικό μπούλινγκ που έχω δεχτεί ήταν στην εργασία μου, το καλοκαίρι που πέρασε. Στη συγκεκριμένη δουλειά είμαι δέκα χρόνια τώρα, ενώ ο συνεργάτης που είχα αυτό το καλοκαίρι είναι μόλις δύο. Κανονικά θα έπρεπε να με σέβεται εφόσον είμαι πιο έμπειρος από αυτόν. Ωστόσο αυτός ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερος, δύο φορές παντρεμένος και πλήρωνε διατροφή στην πρώτη του σύζυγο.

Με είχε μισήσει από την πρώτη μέρα. Με έβριζε συνέχεια, ενώ πολλές φορές απείλησε να με γρονθοκοπήσει. Το πρόβλημα ήταν ακόμη πιο έντονο, αν σκεφτεί κανείς ότι καθημερινά, μοιραζόμασταν επί 10 ώρες το ίδιο όχημα. Το να έχω δίπλα μου κάποιον που όλη τη μέρα με βρίζει γιατί έχει πρόβλημα με τα νεύρα του, ήταν κάτι ανυπόφορο. Γυρνούσα στο σπίτι μου και δεν μπορούσα να ησυχάσω από την αγωνία μου. Είχα επανειλημμένα κάνει έκκληση στην υπέυθυνή μου να με αλλάξει πεδίο, αλλά εκείνη μου είπε ότι τα ζευγάρια ατόμων για το συγκεκριμένο καλοκαίρι έχουν σταθεροποιηθεί και ότι δεν μπορούσε να ξεβολευτεί κανείς από τους άλλους προκειμένου να πάρω εγώ τη θέση του.

Η κατάσταση ήταν απελπιστική. Είχα χάσει τον ελεύθερό μου χρόνο γιατί σκεφτόμουν διαρκώς τα όσα υπέφερα. Στο τέλος είπα στην υπεύθυνη ότι αν δεν γίνει κάτι άμεσα, θα παραιτηθώ. Ο τύπος έβγαζε διαρκώς όλα τα απωθημένα που είχε από το σπίτι του, πάνω σε μένα. Η υπεύθυνη μου είπε ότι θα έκανε ό,τι μπορούσε, αλλά ότι δεν γινόταν να εγγυηθεί κάτι άμεσα.

Οσο για τον λόγο που γινόντουσαν όλα αυτά, ο τύπος μου τον είχε πει όταν κάποια στιγμή τον ρώτησα γιατί με μισεί τόσο. Μου απάντησε ότι με θεωρούσε σταρχιδιστή, διότι όταν γυρνούσα στο σπίτι μου μετά τη δουλειά χαλάρωνα, ενώ εκείνος είχε τη γυναίκα του και το παιδί του να θρέψει -και επομένως αντιμετώπιζε δυσκολίες. Συνέχεια έλεγε ότι είμαι ζαμαμφουτίστας και ότι δεν έχω γνωρίσει τις πραγματικές δυσκολίες της ζωής. Θεωρούσε απαράδεκτο το γεγονός ότι στα 39 μου χρόνια, δεν έχω ακόμη παντρευτεί. Σε κάποια άλλη φάση μου πέταξε ότι "χαλάω τη πιάτσα που δεν έχω παντρευτεί" και ότι τα γράφω όλα στα @@ μου.

Τελικά στα μέσα του καλοκαιριού αποχώρησε κάποιος άλλος από το πόστο του προκειμένου να γράψει το διδακτορικό του, με αποτέλεσμα να βάλουν εμένα στη θέση του. Ηταν μεγάλη ανακούφιση για μένα. Το νέο ποστο επίσης ήταν σαφώς καλύτερο και δεν είχα στο πλευρό μου κανέναν συνεργάτη να μου τα ζαλίζει.

[Prepon]

Στην πρωτη δημοτικού , εκφοβισμό, σπρωξίματα κλπ από τα αλητάκια της Πέμπτης.
Στον στρατό κανονικό μπουλινγκ από τα αλητάκια της Κρήτης.

Όλα όμως πήγαν προβλεπε, είχα τρόπο να τα χειριστώ.

Έχω κάνει κι εγώ , πάλι στον στρατό, σε έναν πατρινό και σε έναν αναρχικό. Θεωρώ όμως ότι είχα δίκιο και ότι ήταν επιβεβλημένο

[Chainis]

Μέχρι και έφηβος πλακωνόμουν με τους συνομήλικους συν πλην αλλά δεν ήταν μπούλινγκ όπως το εννοούμε σήμερα.

Μετά έπαιξα 2-3 φορές μπουνιές στην ζωή μου σε χαζοτσαμπουκάδες.

Προπηλακισμό μόνο στο στρατό νέος όπου προπηλακιζόμασταν όλοι άνευ λόγου και αιτίας μόνο για να είμαστε "ψαρομένοι"

[Daje]

Σε ενα αεροδρομιο μια φορα στην αιθουσα αναμονης ηταν κατι ελληνιδες που δεν ηξεραν οτι ειμαι κι εγω ελληνας και εκαναν αρνητικο σχολιο για την εμφανιση μου και πως ηταν δυνατον να ειμαι με μια ΜΟΥΝΑΡΑ.
Στεναχωρηθηκα πολυ, αλλα το καταλαβε η ΜΟΥΝΑΡΑ (η οποια δεν μιλαγε ελληνικα) και ανελαβε να με επαναφερει.
Ασχημη εμπειρια παντως γιατι ηδη ενοιωθα τυψεις για το οτι η ΜΟΥΝΑΡΑ δεν θα επρεπε να ειναι μαζι μου, ηρθε και το μπουλιγκ των βρωελληνιδων κι εδεσε το γλυκο.

[Naida]

Στο γυμνάσιο μου έκαναν μπούλιγκ όλοι οι συμμαθητές, διότι ο κολλητός μου (που εισέπραττε ακόμη περισσότερο μπούλιγκ από εμένα) ήταν θηλιπρεπής.

Ο λόγος που έκανα παρέα μαζί του ήταν ότι υπήρξε το πρώτο άτομο που συνάντησα όταν εγκαταστάθηκα με την οικογένειά μου στη μεγάλη πόλη.

Ωστόσο σύντομα συνειδητοποίησα ότι είχα ένα προσόν που οι συμμαθητές μου δεν είχαν και που μπορούσα να το εκμεταλλευτώ για να "νικήσω" το μπούλινγκ που δεχόμουν: Κοινωνικότητα.

Τα παιδιά αυτά, δεν τα άφηναν οι γονείς τους να πάνε ούτε καν στο κέντρο της πόλης. Ενώ εγώ όταν ζούσα στην επαρχία (όπου πήγα δημοτικό) διασκέδαζα ακόμη και σε ντίσκο.

Ετσι λοιπόν πρότεινα σε 7 από τους συμμαθητές (και μάλιστα στους πιο άγριους) να πάμε στο κέντρο για καφέ "εκτός αν δεν σας αφήνει η μαμά και ο μπαμπάς". Αυτό ήταν. Τους είχα χτυπήσει εκεί που πονούσανε. Δέχτηκαν να πάμε για καφέ στο κέντρο (εκ των υστέρων μάλιστα έμαθα ότι κάνανε φασαρία κάποιοι στο σπίτι για να τους αφήσουν). Από εκεί και πέρα βγαίναμε συνέχεια μαζί, το μπούλιγκ σταμάτησε και μακροπρόθεσμα με κάνανε (στο λύκειο) μέλος του δεκαπενταμελούς. Δυστυχώς όμως ο κολλητός μου εξακολουθούσε να εισπράττει μπούλιγκ, παρά τις εκλύσεις μου να το σταματήσουν.

Στο λύκειο, έφαγα άσχημο ξύλο από μια ομάδα εξωσχολικών αλητών, γιατί προστάτεψα μια καθηγήτρια που ένα πιτσιρίκι-φίλος τους, ήρθε στην ώρα της προσευχής και άρχισε να την κοπανάει με κρόταλα. Είχα γυρίσει στο σπίτι μου με μαυρισμένο μάτι και τρέμοντας. Οι γονείς μου θέλανε να κάνουν καταγγελία, αλλά τελικά δεν μάθαμε τα ονόματα αυτών των τύπων (ήταν 4).

Το πιο πρόσφατο -και πιο άσχημο- περιστατικό μπούλινγκ που έχω δεχτεί ήταν στην εργασία μου, το καλοκαίρι που πέρασε. Στη συγκεκριμένη δουλειά είμαι δέκα χρόνια τώρα, ενώ ο συνεργάτης που είχα αυτό το καλοκαίρι είναι μόλις δύο. Κανονικά θα έπρεπε να με σέβεται εφόσον είμαι πιο έμπειρος από αυτόν. Ωστόσο αυτός ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερος, δύο φορές παντρεμένος και πλήρωνε διατροφή στην πρώτη του σύζυγο.

Με είχε μισήσει από την πρώτη μέρα. Με έβριζε συνέχεια, ενώ πολλές φορές απείλησε να με γρονθοκοπήσει. Το πρόβλημα ήταν ακόμη πιο έντονο, αν σκεφτεί κανείς ότι καθημερινά, μοιραζόμασταν επί 10 ώρες το ίδιο όχημα. Το να έχω δίπλα μου κάποιον που όλη τη μέρα με βρίζει γιατί έχει πρόβλημα με τα νεύρα του, ήταν κάτι ανυπόφορο. Γυρνούσα στο σπίτι μου και δεν μπορούσα να ησυχάσω από την αγωνία μου. Είχα επανειλημμένα κάνει έκλιση στην υπέυθυνή μου να με αλλάξει πεδίο, αλλά εκείνη μου είπε ότι τα ζευγάρια ατόμων για το συγκεκριμένο καλοκαίρι έχουν σταθεροποιηθεί και ότι δεν μπορούσε να ξεβολευτεί κανείς από τους άλλους προκειμένου να πάρω εγώ τη θέση του.

Η κατάσταση ήταν απελπιστική. Είχα χάσει τον ελεύθερό μου χρόνο γιατί σκεφτόμουν διαρκώς τα όσα υπέφερα. Στο τέλος είπα στην υπεύθυνη ότι αν δεν γίνει κάτι άμεσα, θα παραιτηθώ. Ο τύπος έβγαζε διαρκώς όλα τα απωθημένα που είχε από το σπίτι του, πάνω σε μένα. Η υπεύθυνη μου είπε ότι θα έκανε ό,τι μπορούσε, αλλά ότι δεν γινόταν να εγγυηθεί κάτι άμεσα.

Οσο για τον λόγο που γινόντουσαν όλα αυτά, ο τύπος μου τον είχε πει όταν κάποια στιγμή τον ρώτησα γιατί με μισεί τόσο. Μου απάντησε ότι με θεωρούσε σταρχιδιστή, διότι όταν γυρνούσα στο σπίτι μου μετά τη δουλειά χαλάρωνα, ενώ εκείνος είχε τη γυναίκα του και το παιδί του να θρέψει -και επομένως αντιμετώπιζε δυσκολίες. Συνέχεια έλεγε ότι είμαι ζαμαμφουτίστας και ότι δεν έχω γνωρίσει τις πραγματικές δυσκολίες της ζωής. Θεωρούσε απαράδεκτο το γεγονός ότι στα 39 μου χρόνια, δεν έχω ακόμη παντρευτεί. Σε κάποια άλλη φάση μου πέταξε ότι "χαλάω τη πιάτσα που δεν έχω παντρευτεί" και ότι τα γράφω όλα στα @@ μου.

Τελικά στα μέσα του καλοκαιριού αποχώρησε κάποιος άλλος από το πόστο του προκειμένου να γράψει το διδακτορικό του, με αποτέλεσμα να βάλουν εμένα στη θέση του. Ηταν μεγάλη ανακούφιση για μένα. Το νέο ποστο επίσης ήταν σαφώς καλύτερο και δεν είχα στο πλευρό μου κανέναν συνεργάτη να μου τα ζαλίζει.

Πόσο είσαι;