Μη αναγνωσμένη δημοσίευση
από Lugozzi » 26 Δεκ 2021, 13:09
«Πάντα, σε όλες τις περιστάσεις, ο woke αισθάνεται ότι δέχεται επίθεση. Ο κόσμος του είναι ανυπόφορος : γεμάτος από κατηγορίες και πολιτιστικά πλαίσια που θεωρεί καταπιεστικά, και από τα οποία, όπως υποστηρίζει, θέλει να απαλλαγεί οριστικά. Αυτή η υπερευαισθησία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα κοινωνικά δίκτυα που μεταβάλλουν τις συνθήκες διαμόρφωσης της υποκειμενικότητας. Η ψυχολογία της γενιάς woke δομείται μέσα από την υπερέκθεσή της στο κοινωνικό βλέμμα, η οποία την σπρώχνει στην ενάρετη επιδειξιομανία και την ηθικιστική πλειοδοσία. Παρασυρμένος, όπως και άλλοι, από ένα εικονικό σύμπαν που τον αναγκάζει να εκθέτει μόνιμα την ύπαρξή του στο κοινό, με τον τρόπο μιας ενάρετης περιγραφής, ο woke αισθάνεται υποχρεωμένος να στέλνει, σε κάθε περίπτωση, επιδεικτικά σημάδια αφοσίωσης στο διαφοροποιητικό καθεστώς και ειδικότερα στην εμπροσθοφυλακή του : πρέπει να ακολουθεί τον ρυθμό που ορίζουν οι ακτιβιστικές μειονότητες, ακόμη και όταν πρόκειται για γκρουπούσκουλα. Όταν εμφανίζεται ένα συλλογικό κύμα ενθουσιασμού, αισθάνεται υποχρεωμένος να συμμετέχει. Πάντα τον παρακολουθούν, πάντα πρέπει να προσέχει τον εαυτό του. Τον έχουν πείσει ότι έχει διαμορφωθεί ολοκληρωτικά από μια ρατσιστική, σεξιστική και τρανσφοβική κουλτούρα, από την οποία πρέπει να απαλλαγεί. Δημιουργείται έτσι, από τις περιστάσεις, μια υποχρέωση δημόσιας αγανάκτησης- η διαρκής επανάσταση παίρνει τη μορφή της διαρκούς αγανάκτησης...
Αυτή η γενιά, μονίμως θιγμένη, βλέπει παντού μικροεπιθέσεις και δεν κατοικεί πλέον στον πραγματικό κόσμο αλλά σε μια φαντασίωση από την οποία δύσκολα μπορεί να απαλλαγεί και μέσα στην οποία το καθεστώς επιδιώκει, όσο μπορεί, να την κρατάει εγκλωβισμένη. Βρίσκουμε, μάλιστα, ανάμεσα στους social justice warriors και άλλους ακτιβιστές του γουοκισμού, κάποιους να ομολογούν την υπαρξιακή τους τρωτότητα : αν και νόμιζαν ότι έφεραν το βάρος του κόσμου στους ώμους τους και πίστευαν ότι έπρεπε να πολεμούν ενάντια σε όλες τις αδικίες που φαντάζονταν ότι αποκάλυπταν ή επισήμαιναν, καταρρέουν όταν διαπιστώνουν, προς μεγάλη τους έκπληξη, ότι η πραγματικότητα δεν είναι τόσο εύπλαστη απέναντι στην απλή βούλησή τους. Και μόνο η εκφορά μιας ενοχλητικής λέξης μπορεί να τους κάνει να βυθιστούν σε συναισθηματική απόγνωση. Για να παραθέσω τα λόγια μιας μαχητικής φεμινίστριας που ανήκει σε αυτό τον χώρο, "πολλοί ακτιβιστές στρατευμένοι στην κοινωνική δικαιοσύνη δεν αργούν να παραδεχτούν ότι πάσχουν από κατάθλιψη, άγχος, μετατραυματικό στρες, διατροφικές διαταραχές ή διαταραχές προσωπικότητας. Αυτή η ευπάθεια αντανακλάται μερικές φορές ακόμη και στον τρόπο που παρουσιάζουν τα θέματα ως επιθέσεις στην ψυχική τους ηρεμία, στην ευφορία ή την ασφάλειά τους". Αυτό είναι που αποκαλούμε πνευματική τρωτότητα του woke.»
( Mathieu Bock-Côté, "H Φυλετιστική Επανάσταση και άλλα ιδεολογικά ζιζάνια", Εναλλακτικές Εκδόσεις )
“Don't let a win get to your head or a loss to your heart.”
