OANNHSEA έγραψε: ↑20 Ιουν 2021, 20:08
(...)
ΥΓ
Θα πήγαινα και για ένα πτυχίο στην προϊστορική ιστορία, αλλά με πρόλαβε η κρίση, έμεινα άνεργος σχεδόν 3 χρόνια, έμεινα πανί με πανί και...
Τώρα είναι αργά πια...
Αυτό με κράτησε. Συγκινούμαι και συμπάσχω με τούς ανθρώπους που παλεύουν και αντιπαρέρχονται στις δυσκολίες της ζωής.
Γι' αυτό θα ξεχάσω όσα διημείφθησαν μεταξύ μας μέχρι τώρα και θα ξεκινήσω την κουβέντα σαν να μιλάμε για πρώτη φορά.
Φαντάσου, φίλε μου, μια εικόνα.
Ένα ανήλικο παιδί -δεν έχει σημασία η εθνικότητα, ένα παιδί- φτάνει ασυνόδευτο σε μια ξένη χώρα. Μόνο του.
Δεν έχει σημασία το πώς έφτασε, δεν είναι δική του η ευθύνη, κάποιοι άλλοι αποφάσισαν για τη ζωή του.
Έφτασε, λοιπόν, σε μια ξένη χώρα.
Δεν ξέρω αν έχεις ανάλογη εμπειρία, αλλά εγώ όταν βρέθηκα μόνος μου σε ξένη χώρα, όχι ως παιδί, αλλά ως φοιτητής, αισθάνθηκα, στην αρχή τουλάχιστον, μια απέραντη μοναξιά. Και θλίψη. Κανείς δεν νοιάζεται για σένα, ξένος ανάμεσα σε ξένους. Και να φανταστείς ότι εγώ πήγα με τις καλύτερες προϋποθέσεις, ήξερα πού θα μείνω, ήξερα τι θα κάνω, είχα χρήματα για να ζω και να διασκεδάζω, γνώριζα ότι ανά πάσα στιγμή μπορούσα να γυρίσω σπίτι μου. Κι όμως, μού πήρε αρκετό καιρό για να συνηθίσω. Και ήμουν φοιτητής, όχι ένα παιδί 12-13 ετών.
Φαντάσου, λοιπόν, αυτό το παιδί να μπαίνει σε μια δομή φιλοξενίας, κάτι σαν ορφανοτροφείο, όπου ούτε καν τη γλώσσα του μιλάνε εκείνοι που το φιλοξενούν. Εναλλακτικές δεν έχει, ούτε παρελθόν υπάρχει γι' αυτό το παιδί, για να συνδεθεί, ούτε ορατό μέλλον για να ελπίσει. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να το αναλύσουμε παραπάνω.
Φαντάσου τώρα ότι αυτό το παιδί πεισμώνει. Μαθαίνει τη γλώσσα όσο καλύτερα μπορεί. Πάει στο σχολείο, προσπαθεί. Δεν είναι εύκολη υπόθεση, μιλάμε για μια από τις δυσκολότερες γλώσσες του κόσμου. Κι όμως την μαθαίνει, αρκετά καλά ώστε σχεδόν όλοι οι καθηγητές του, καθώς και οι υπεύθυνοι της δομής όπου φιλοξενείται, να μιλάνε για ένα παιδί με αρετές, πείσμα και επιμέλεια, ένα παιδί διαφορετικό από τα υπόλοιπα, αποφασισμένο να ενταχθεί και να προκόψει. Ένα παιδί που, παρ' όλες τις ατυχίες και τα εμπόδια που συνάντησε στη ζωή του, άρχισε να κάνει όνειρα και πάλευε να τα καταφέρει.
Και ξαφνικά, μπροστά στο παιδί αυτό παρουσιάζεται ο τύπος εκείνος του ανθρώπου που δεν διαθέτει απολύτως καμιά ενσυναίσθηση, απολύτως καμιά ανθρωπιά. Για μισό βαθμό, άντε έναν, τού στερεί το δικαίωμα στ' όνειρο. Το δικαίωμα να πάει και να δώσει εξετάσεις για να περάσει ενδεχομένως στο πανεπιστήμιο. Δεν ζήτησε δα το παιδί αυτό να τού χαρίσει τον ουρανό με τ' άστρα, δεν ζήτησε να πάρει τη θέση κάποιου άλλου, δεν ζήτησε κάνα ρουσφέτι, για μισό βαθμό παραπάνω παρακάλεσε, έτσι ώστε να μπορέσει να διαγωνισθεί, την στιγμή μάλιστα που όλοι οι υπόλοιποι καθηγητές του το βαθμολόγησαν ως επαρκέστατο, να μπορέσει να συνεχίσει τον δρόμο του.
Κι όμως, ο τύπος αυτός -εγώ θα τον λέω σκατόψυχο, γιατί για μένα αυτό ακριβώς είναι- τού είπε: όχι. Εξάντλησε την τυπικότητα και την αυστηρότητά του πάνω στον πιο αδύναμο άνθρωπο πάνω στη γη: ένα παιδί χωρίς οικογένεια, χωρίς πατρίδα, χωρίς ασφάλεια, χωρίς μέλλον.
Αν έχεις περάσει δυσκολίες στη ζωή σου, όπως λες, νομίζω δεν πρέπει να σού είναι πολύ δύσκολο να ταυτιστείς με το παιδί αυτό, να νιώσεις την στεναχώρια του, την πίκρα του, την απόγνωσή του, την ματαίωση που βίωσε.
Κι αν είσαι σε θέση να τα νιώσεις όλα αυτά, ίσως να καταλαβαίνεις τώρα γιατί προσωπικά είμαι τόσο αηδιασμένος και εξοργισμένος με την απάνθρωπη στάση του σκατόψυχου μαλάκα, "κ. καθηγητή".