κάνουν κακό στους νέους και την κοινωνία γενικά τα αντικοινωνικα τραγούδια (rap, trap κτλ.) και η αισθητικοποίηση της βί

[omg kai 3 lol]

διαχρονικα η αμορφωσια, η περιθωριοποιηση, η ανεχεια παραγουν χουλιγκανους που σφαζονται μεταξυ τους και καταστρεφουν το συμπαν γιατι αυτο πιστευουν οτι ειναι το καλυτερο δυνατο που μπορουν να κανουν ως υπαρξεις στο μικροκοσμο τους,
αν αυτο σημερα γινεται και με συνοδεια μουσικης δεν εχει πολυ σημασια

[Golden Age]

SpoilerShow

Το βαπόρι απ' την Περσία
πιάστηκε στην Κορινθία
Τόννοι έντεκα γεμάτο
με χασίσι μυρωδάτο

Τώρα κλαίν' όλα τ' αλάνια
που θα μείνουνε χαρμάνια

Κι αυτό κυρίως για τη χρήση είναι. Τα αλάνια που θα μείνουνε χαρμάνια κλπ.

όλοι οι στίχοι, όπως και ο τίτλος, είναι για το εμπόριο. μόνο το ρεφραίν είναι το αποτέλεσμα για τα αλάνια.

πάρε και τους original trappers που εκθειάζουν το lifestyle τού τεκετζή-dealer:



Είμαι φίνος μάγκας πρώτος τεκετζής
είμαι φίνος μάγκας πρώτος τεκετζής
είμαι και μαγγιώρος έξτρα μπαρμπουτζής
είμαι και μαγγιώρος έξτρα μπαρμπουτζής

Αργιλέ φουμάρω με τη γκόμενα
αργιλέ φουμάρω με τη γκόμενα
κι οποιανού χρωστούσα του τα `πόμεινα
κι οποιανού χρωστούσα του τα `πόμεινα

Όλοι με φωνάζουν μπαρμπουτζή καλό
όλοι με φωνάζουν μπαρμπουτζή καλό
γιατ’ έχω κορόιδα και τους τα κολλώ
γιατ’ έχω κορόιδα και τους τα κολλώ

Όταν είμαι σώτος με πολλά ψιλά
όταν είμαι σώτος με πολλά ψιλά
όλη η κοινωνία με τα με γλεντά
όλη η κοινωνία με τα με γλεντά

Κι όταν είμαι ντέρτζος παναίτσα μου
κι όταν είμαι ντέρτζος παναίτσα μου
βρίσκει τον μπελά της η μανίτσα μου
βρίσκει τον μπελά της η μανίτσα μου

Στο ρεφραίν αποπτυπώνεται η όλη φιλοσοφία του τραγουδιού που αφορά την ατυχία των χρηστών που πιάστηκε το πλοίο και θα ξεμείνουν απο χασίς.

Ο τεκετζής ως μαγαζάτορας στεκιού αναφέρεται. Άλλωστε είναι και ο ίδιος χρήστης.



Όσο και να ψάξεις στα παλιά τραγούδια, δεν πρόκειται να βρεις στίχους που να εκθειάζουν τα φράγκα που βγαίνουν απο το εμπόριο ναρκωτικών. Αυτό είναι ωραιοποίηση του εμπορίου.

[AlienWay]

Να δείτε τη σειρά Breaking Bad όσοι δεν την έχετε δει.

Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από τον Γουόλτερ Γουάιτ (Μπράιαν Κράνστον), έναν πολύ ταλαντούχο και ευφυή χημικό που ωστόσο λόγω κάποιων επιλογών του έχει καταλήξει να ζει μίζερα και φτωχικά εργαζόμενος στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Το ποτήρι για αυτόν ξεχειλίζει όταν διαγιγνώσκεται με προχωρημένο καρκίνο πνευμόνων, με τα έξοδα της θεραπείας να είναι απαγορευτικά για το νοικοκυριό του. Με το τέλος της ζωής του πλέον ορατό, καταρρέει και αποφασίζει να προσεγγίσει τον πρώην μαθητή του και πλέον μικρέμπορο ναρκωτικών Τζέσι Πίνκμαν (Άαρον Πολ) και να αρχίσει να παράγει κρυφά από την οικογένειά του ασυναγώνιστης ποιότητας μεθαμφεταμίνη, με την επιθυμία να εξασφαλίσει το οικονομικό μέλλον της οικογενείας του αλλά και να βιώσει λίγη δράση στον χρόνο που του απομένει. Ωστόσο η φιλοδοξία και το ταλέντο του δε θα αργήσουν να προσελκύσουν εκτός από πλούτη και πολλούς μπελάδες, σταδιακά μετατρέποντάς τον από έναν φιλήσυχο καθηγητή σε έναν αδίστακτο ραδιούργο. [1]

βικιπέδια..

[John Brown Gun Club]

τις δεκαετίες του 60 και του 70 που υπήρχε μια επαναστατικότητα που εκφράστηκε και στη μουσική, υπήρχε περίπτωση οι καλλιτέχνες της εποχής να έγραφαν για πουτάνες πρέζα και λεφτά;

Ανθρωπε, εισαι ασχετος με την ιστορια της μουσικης. Ασχολησου με τιποτα εθνικα θεματα ξερω γω.

Aπειρα τραγουδια εκεινης της εποχης με αυτη τη στιχουργικη θεματολογια...

φέρε ένα τραγούδι από τα 60s-70s που να παρουσιάζει το να γίνεις νταβατζής να εκδίδεις γυναίκες, να βγάλεις λεφτά και να κάνεις πρέζα ως στόχο ζωής και ως κοινωνική αξία

Στα 70ς καναν κουμαντο οι δισκογραφικες και δεν θα αφηναν τραγουδια με τετοιους στιχους να κυκλοφορησουν, αλλα ακομα κι αν το καναν, δεν θα παιζονταν απο το ραδιο (οπως δηλαδη το ελληνικο ραπ σημερα, μηδενικο αιρπλει) και δεν υπηρχε ΥΤ και soundcloud και δεν θα μπορουσαν να υπαρξουν. Παρολα αυτα, υπηρχαν πολλα τραγουδια που μιλαγαν για ναρκωτικα, συχνα και με τροπο που δεν το παιρνε κανεις χαμπαρι. Υπαρχουν επισης και πολλα τραγουδια που οι καλλιτεχνες διαμαρτυρονται για το πως τους κλεβουν οι δισκογραφικες- σημερα οχι και τοσο, γιατι η φαση ειναι στην ουσια DIY και οι δισκογραφικες ψοφησαν.
Επιπλεον, αυτοι που ακουνε τραπ δεν υπηρχαν τοτε, γιατι δεν υπηρχαν οι ιστορικες και κοινωνικες συνθηκες να υπαρχουν. Το αντιστοιχο ντεμογκραφικ (τελος παντων), δεν θα ακουγε μουσικη με κοινωνικο προβληματισμο οπως λες, αυτα ηταν τερτιπια της αστικης ταξης, αλλα σκυλαδικα τυπου γκανγκστερομαγαζο στο 34ο χλμ εθνικης και τιποτα τελειωμενα ρεμπετικα, με αφθονη λουμπενικη στιχουργικη θεματογραφια, σαν αυτη που αναφερεις. Αυτη τη θεση ηρθε να παρει το ελληνικο ραπ, που ονομαζετε καταχρηστικα τραπ: αυτη του σκυλαδικου και του λαικου τραγουδιου, που για δεκαετιες ηταν τα κυριαρχα ειδη στην ελληνικη δισκογραφια. Κι αυτο ειναι προοδος, ειτε σ αρεσει ειτε οχι- και οτι δεν αρεσει σε ενα ανθρωπο σαν κι εσενα, συντηρητικο, αντιδραστικο, εθνικιστη και μισαλλοδοξο, που παρολαυτα επιμενει να ασχολειται και να κραζει, το αποδεικνυει.
Αν και μου φαινεται τραγικο να συζηταω αυτα τα πραγματα με καποιον που εχει απολαυσει στο επακρο τη μουσικη καλλιτεχνων που μιλανε για ανασκολοπισμους και βιασμους και διαφορα αλλα γκορ θεματα, θα ηθελα σε παρακαλω να μου φερεις ενα εστω ραπ κομματι που να μιλαει για πρεζα. Οχι για φουντες κοκες και εμντι και τετοια φλωρικα που πινει η μιση αθηνα, αλλα για πρεζα. Ηρωινη. Γιατι δεν νομιζω να υπαρχει κατι τετοιο. Ουτε δηλαδη και για νταβατζιλικια στ αληθεια, εκτος ισως απο τις Βουλγαρες του Τους, αλλα αυτος ειναι ενας μεσηλικας δηθενας has been που καθεται και ξεκιναει beef με 20χρονα - οποτε δε μετραει.

[έργο_μακέτο]

Ανθρωπε, εισαι ασχετος με την ιστορια της μουσικης. Ασχολησου με τιποτα εθνικα θεματα ξερω γω.

Aπειρα τραγουδια εκεινης της εποχης με αυτη τη στιχουργικη θεματολογια...

φέρε ένα τραγούδι από τα 60s-70s που να παρουσιάζει το να γίνεις νταβατζής να εκδίδεις γυναίκες, να βγάλεις λεφτά και να κάνεις πρέζα ως στόχο ζωής και ως κοινωνική αξία

Στα 70ς καναν κουμαντο οι δισκογραφικες και δεν θα αφηναν τραγουδια με τετοιους στιχους να κυκλοφορησουν, αλλα ακομα κι αν το καναν, δεν θα παιζονταν απο το ραδιο (οπως δηλαδη το ελληνικο ραπ σημερα, μηδενικο αιρπλει) και δεν υπηρχε ΥΤ και soundcloud και δεν θα μπορουσαν να υπαρξουν. Παρολα αυτα, υπηρχαν πολλα τραγουδια που μιλαγαν για ναρκωτικα, συχνα και με τροπο που δεν το παιρνε κανεις χαμπαρι. Υπαρχουν επισης και πολλα τραγουδια που οι καλλιτεχνες διαμαρτυρονται για το πως τους κλεβουν οι δισκογραφικες- σημερα οχι και τοσο, γιατι η φαση ειναι στην ουσια DIY και οι δισκογραφικες ψοφησαν.
Επιπλεον, αυτοι που ακουνε τραπ δεν υπηρχαν τοτε, γιατι δεν υπηρχαν οι ιστορικες και κοινωνικες συνθηκες να υπαρχουν. Το αντιστοιχο ντεμογκραφικ (τελος παντων), δεν θα ακουγε μουσικη με κοινωνικο προβληματισμο οπως λες, αυτα ηταν τερτιπια της αστικης ταξης, αλλα σκυλαδικα τυπου γκανγκστερομαγαζο στο 34ο χλμ εθνικης και τιποτα τελειωμενα ρεμπετικα, με αφθονη λουμπενικη στιχουργικη θεματογραφια, σαν αυτη που αναφερεις. Αυτη τη θεση ηρθε να παρει το ελληνικο ραπ, που ονομαζετε καταχρηστικα τραπ: αυτη του σκυλαδικου και του λαικου τραγουδιου, που για δεκαετιες ηταν τα κυριαρχα ειδη στην ελληνικη δισκογραφια. Κι αυτο ειναι προοδος, ειτε σ αρεσει ειτε οχι- και οτι δεν αρεσει σε ενα ανθρωπο σαν κι εσενα, συντηρητικο, αντιδραστικο, εθνικιστη και μισαλλοδοξο, που παρολαυτα επιμενει να ασχολειται και να κραζει, το αποδεικνυει.
Αν και μου φαινεται τραγικο να συζηταω αυτα τα πραγματα με καποιον που εχει απολαυσει στο επακρο τη μουσικη καλλιτεχνων που μιλανε για ανασκολοπισμους και βιασμους και διαφορα αλλα γκορ θεματα, θα ηθελα σε παρακαλω να μου φερεις ενα εστω ραπ κομματι που να μιλαει για πρεζα. Οχι για φουντες κοκες και εμντι και τετοια φλωρικα που πινει η μιση αθηνα, αλλα για πρεζα. Ηρωινη. Γιατι δεν νομιζω να υπαρχει κατι τετοιο. Ουτε δηλαδη και για νταβατζιλικια στ αληθεια, εκτος ισως απο τις Βουλγαρες του Τους, αλλα αυτος ειναι ενας μεσηλικας δηθενας has been που καθεται και ξεκιναει beef με 20χρονα - οποτε δε μετραει.

[plouf]

Να γίνουν γκάνγκστερς τα 15χρονα επειδή άκουσαν Snik είναι λίγο δύσκολο, αν και βλαμμένα υπάρχουν πάντοτε και παντού.
Η χειρότερη προσφορά της τραπ έχει να κάνει με το τι επικοινωνιακά πρότυπα προσφέρει στους ακροατές της. Όταν ή μία στις
δύο λέξεις των τράπερς είναι βρισιά, όταν τσακώνονται μεταξύ τους σαν τα κοκκόρια και γενικά όταν πουλάνε αυτό το υφάκι
της καγκουριάς και της ψευτομαγκιάς είναι λογικό να πείσουν τους έφηβους πως άμα θέλουν κάτι πρέπει να πουλάνε αντριλίκι
του κώλου. Μετά βέβαια θα ακολουθήσουν και οι έφηβες, οι οποίες θεωρώντας ότι οι άντρες τις θέλουν bitchy θα αρχίσουν να
το παίζουν ghetto girls από το Χαλάνδρι.

Η κατρακυλα αρχισε απο την γενια των μιλλενιαλ και την γκανγκστα ραπ να τα λεμε αυτα.

Η γενεια των ζουμερ απλα εξελιξε την ραπ και ετσι σημερα εχουμε την τραπ.

Το λουμπεν υπαρχει σε ολες τις κοινωνιες διαχρονικα απλα εδω στην Ελλαδα απο την δεκαετια του 90
και μετα βλεπουμε αμερικανοφερτη γκετοποιηση που ειναι ασυδοτη στα γκετο των βρωμογυφτων και
των λαθροκατσαπλιαδων πραγμα που ευνοειται λογω του ευρωπαϊκου φιλελευθερισμου και δικαιωματισμου.

[Golden Age]

Ανθρωπε, εισαι ασχετος με την ιστορια της μουσικης. Ασχολησου με τιποτα εθνικα θεματα ξερω γω.

Aπειρα τραγουδια εκεινης της εποχης με αυτη τη στιχουργικη θεματολογια...

φέρε ένα τραγούδι από τα 60s-70s που να παρουσιάζει το να γίνεις νταβατζής να εκδίδεις γυναίκες, να βγάλεις λεφτά και να κάνεις πρέζα ως στόχο ζωής και ως κοινωνική αξία

Στα 70ς καναν κουμαντο οι δισκογραφικες και δεν θα αφηναν τραγουδια με τετοιους στιχους να κυκλοφορησουν, αλλα ακομα κι αν το καναν, δεν θα παιζονταν απο το ραδιο (οπως δηλαδη το ελληνικο ραπ σημερα, μηδενικο αιρπλει) και δεν υπηρχε ΥΤ και soundcloud και δεν θα μπορουσαν να υπαρξουν. Παρολα αυτα, υπηρχαν πολλα τραγουδια που μιλαγαν για ναρκωτικα, συχνα και με τροπο που δεν το παιρνε κανεις χαμπαρι. Υπαρχουν επισης και πολλα τραγουδια που οι καλλιτεχνες διαμαρτυρονται για το πως τους κλεβουν οι δισκογραφικες- σημερα οχι και τοσο, γιατι η φαση ειναι στην ουσια DIY και οι δισκογραφικες ψοφησαν.
Επιπλεον, αυτοι που ακουνε τραπ δεν υπηρχαν τοτε, γιατι δεν υπηρχαν οι ιστορικες και κοινωνικες συνθηκες να υπαρχουν. Το αντιστοιχο ντεμογκραφικ (τελος παντων), δεν θα ακουγε μουσικη με κοινωνικο προβληματισμο οπως λες, αυτα ηταν τερτιπια της αστικης ταξης, αλλα σκυλαδικα τυπου γκανγκστερομαγαζο στο 34ο χλμ εθνικης και τιποτα τελειωμενα ρεμπετικα, με αφθονη λουμπενικη στιχουργικη θεματογραφια, σαν αυτη που αναφερεις. Αυτη τη θεση ηρθε να παρει το ελληνικο ραπ, που ονομαζετε καταχρηστικα τραπ: αυτη του σκυλαδικου και του λαικου τραγουδιου, που για δεκαετιες ηταν τα κυριαρχα ειδη στην ελληνικη δισκογραφια. Κι αυτο ειναι προοδος, ειτε σ αρεσει ειτε οχι- και οτι δεν αρεσει σε ενα ανθρωπο σαν κι εσενα, συντηρητικο, αντιδραστικο, εθνικιστη και μισαλλοδοξο, που παρολαυτα επιμενει να ασχολειται και να κραζει, το αποδεικνυει.
Αν και μου φαινεται τραγικο να συζηταω αυτα τα πραγματα με καποιον που εχει απολαυσει στο επακρο τη μουσικη καλλιτεχνων που μιλανε για ανασκολοπισμους και βιασμους και διαφορα αλλα γκορ θεματα, θα ηθελα σε παρακαλω να μου φερεις ενα εστω ραπ κομματι που να μιλαει για πρεζα. Οχι για φουντες κοκες και εμντι και τετοια φλωρικα που πινει η μιση αθηνα, αλλα για πρεζα. Ηρωινη. Γιατι δεν νομιζω να υπαρχει κατι τετοιο. Ουτε δηλαδη και για νταβατζιλικια στ αληθεια, εκτος ισως απο τις Βουλγαρες του Τους, αλλα αυτος ειναι ενας μεσηλικας δηθενας has been που καθεται και ξεκιναει beef με 20χρονα - οποτε δε μετραει.

Για εμπόριο ναρκωτικών και κέρδη απο αυτό και για μαφιοζιλίκια δεν θυμάμαι ποτέ κανένα τραγούδι, ούτε καν ρεμπέτικο. Αυτά είναι μόδα της εποχής. Και σε αυτά πολλοί στίχοι με υπονοούμενα είναι, αλλά δεικνύνουν τί εννοούν.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Να γίνουν γκάνγκστερς τα 15χρονα επειδή άκουσαν Snik είναι λίγο δύσκολο, αν και βλαμμένα υπάρχουν πάντοτε και παντού.
Η χειρότερη προσφορά της τραπ έχει να κάνει με το τι επικοινωνιακά πρότυπα προσφέρει στους ακροατές της. Όταν ή μία στις
δύο λέξεις των τράπερς είναι βρισιά, όταν τσακώνονται μεταξύ τους σαν τα κοκκόρια και γενικά όταν πουλάνε αυτό το υφάκι
της καγκουριάς και της ψευτομαγκιάς είναι λογικό να πείσουν τους έφηβους πως άμα θέλουν κάτι πρέπει να πουλάνε αντριλίκι
του κώλου. Μετά βέβαια θα ακολουθήσουν και οι έφηβες, οι οποίες θεωρώντας ότι οι άντρες τις θέλουν bitchy θα αρχίσουν να
το παίζουν ghetto girls από το Χαλάνδρι.

Η κατρακυλα αρχισε απο την γενια των μιλλενιαλ και την γκανγκστα ραπ να τα λεμε αυτα.

Η γενεια των ζουμερ απλα εξελιξε την ραπ και ετσι σημερα εχουμε την τραπ.

Το λουμπεν υπαρχει σε ολες τις κοινωνιες διαχρονικα απλα εδω στην Ελλαδα απο την δεκαετια του 90
και μετα βλεπουμε αμερικανοφερτη γκετοποιηση που ειναι ασυδοτη στα γκετο των βρωμογυφτων και
των λαθροκατσαπλιαδων πραγμα που ευνοειται λογω του ευρωπαϊκου φιλελευθερισμου και δικαιωματισμου.

Η τραπ όντως προέρχεται από τη ραπ και αν δεν απατώμαι η σχέση μεταξύ αυτών μπορεί να περιγραφεί κατά κάποιο τρόπο σαν τη σχέση μεταξύ της ροκ με άλλα μουσικά είδη όπως η πανκ και η μέταλ. Η διαφορά της τράπ με την πανκ και τη μέταλ, τουλάχιστον στην Ελλάδα, είναι πως μπορεί να μην έχει ουρλιαχτά αλλά αισθητικά μιλώντας πάντα πουλάει ένα υφάκι μέσα στη ψευτομαγκιά κλπ. Δε νομίζω πως οι μόνοι ακροατές της τραπ είναι άνθρωποι που μένουν σε γκέτο και έχουν συγκεκριμένη καταγωγή. Εγώ βλέπω πως πολλά παιδιά της μεσαίας τάξης ακούν αυτό το είδος και θα έλεγα πως αυτή η εξέλιξη οφείλεται κατά κύριο λόγο στη δύναμη που έχουν τα social media σήμερα και στη δυνατότητα αυτών να επηρεάζουν τους νέους. Όπως κάποτε γινόταν γνωστός ο Ρουβάς και αγαπητός στα κοριτσάκια επειδή τον έδειχνε το ΑΝΤ1, τώρα γίνονται γνωστοί και αγαπητοί οι SNIK και Light που βγάζουν σωρηδόν live στο Instagram και πουλάνε το καγκουριλίκι που θα πούλαγε ένας 20χρονος μηχανόβιος έξω από ΕΠΑΛ περιμένοντας τη ξέκωλλη και τα αλητάκια του σχολείου για να πάνε για καφέ. Ε δε θέλει και πολύ για να πιάσει αυτό το στυλ σε ένα εφηβικό κοινό. Μη ξεχνάμε πως ο Light μπροστά στα 17χρονα μοιάζει ήδη περπατημένος, μεγάλος και "μάγκας".

[plouf]

Να γίνουν γκάνγκστερς τα 15χρονα επειδή άκουσαν Snik είναι λίγο δύσκολο, αν και βλαμμένα υπάρχουν πάντοτε και παντού.
Η χειρότερη προσφορά της τραπ έχει να κάνει με το τι επικοινωνιακά πρότυπα προσφέρει στους ακροατές της. Όταν ή μία στις
δύο λέξεις των τράπερς είναι βρισιά, όταν τσακώνονται μεταξύ τους σαν τα κοκκόρια και γενικά όταν πουλάνε αυτό το υφάκι
της καγκουριάς και της ψευτομαγκιάς είναι λογικό να πείσουν τους έφηβους πως άμα θέλουν κάτι πρέπει να πουλάνε αντριλίκι
του κώλου. Μετά βέβαια θα ακολουθήσουν και οι έφηβες, οι οποίες θεωρώντας ότι οι άντρες τις θέλουν bitchy θα αρχίσουν να
το παίζουν ghetto girls από το Χαλάνδρι.

Η κατρακυλα αρχισε απο την γενια των μιλλενιαλ και την γκανγκστα ραπ να τα λεμε αυτα.

Η γενεια των ζουμερ απλα εξελιξε την ραπ και ετσι σημερα εχουμε την τραπ.

Το λουμπεν υπαρχει σε ολες τις κοινωνιες διαχρονικα απλα εδω στην Ελλαδα απο την δεκαετια του 90
και μετα βλεπουμε αμερικανοφερτη γκετοποιηση που ειναι ασυδοτη στα γκετο των βρωμογυφτων και
των λαθροκατσαπλιαδων πραγμα που ευνοειται λογω του ευρωπαϊκου φιλελευθερισμου και δικαιωματισμου.

Η τραπ όντως προέρχεται από τη ραπ και αν δεν απατώμαι η σχέση μεταξύ αυτών μπορεί να περιγραφεί κατά κάποιο τρόπο σαν τη σχέση μεταξύ της ροκ με άλλα μουσικά είδη όπως η πανκ και η μέταλ. Η διαφορά της τράπ με την πανκ και τη μέταλ, τουλάχιστον στην Ελλάδα, είναι πως μπορεί να μην έχει ουρλιαχτά αλλά αισθητικά μιλώντας πάντα πουλάει ένα υφάκι μέσα στη ψευτομαγκιά κλπ. Δε νομίζω πως οι μόνοι ακροατές της τραπ είναι άνθρωποι που μένουν σε γκέτο και έχουν συγκεκριμένη καταγωγή. Εγώ βλέπω πως πολλά παιδιά της μεσαίας τάξης ακούν αυτό το είδος και θα έλεγα πως αυτή η εξέλιξη οφείλεται κατά κύριο λόγο στη δύναμη που έχουν τα social media σήμερα και στη δυνατότητα αυτών να επηρεάζουν τους νέους. Όπως κάποτε γινόταν γνωστός ο Ρουβάς και αγαπητός στα κοριτσάκια επειδή τον έδειχνε το ΑΝΤ1, τώρα γίνονται γνωστοί και αγαπητοί οι SNIK και Light που βγάζουν σωρηδόν live στο Instagram και πουλάνε το καγκουριλίκι που θα πούλαγε ένας 20χρονος μηχανόβιος έξω από ΕΠΑΛ περιμένοντας τη ξέκωλλη και τα αλητάκια του σχολείου για να πάνε για καφέ. Ε δε θέλει και πολύ για να πιάσει αυτό το στυλ σε ένα εφηβικό κοινό. Μη ξεχνάμε πως ο Light μπροστά στα 17χρονα μοιάζει ήδη περπατημένος, μεγάλος και "μάγκας".

Ο χρονος προχωραει μονο προς τα εμπρος δεν γυριζει πισω και ο κοσμος μας εξελισσεται συνεχς.

Απ την αλλη βεβαια στην εποχη μας υπαρχει και ο φεμιναζισμος που μιλαει για τοξικη αρρενωποτητα μονο
αν εισαι λευκος χριστιανος λευκος και ετεροφυλοφυλοφιλος αλλα οι ιδιες οι φεμιναζι υποστηριζουν το δικαιωμα
των μουσουλμανων να επιβαλλουν το χιτζαμπ στις γυναικες τους και φυσικα ποτε δεν θα μιλησουν για την τοξικη
αρρενωποτητα των τραπερ.Ο φορουμιτης Τζων Μπραουν Γκαν Κλαμπ ειναι ενα αντιπροσωπευτικο παραδειγμα.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Η κατρακυλα αρχισε απο την γενια των μιλλενιαλ και την γκανγκστα ραπ να τα λεμε αυτα.

Η γενεια των ζουμερ απλα εξελιξε την ραπ και ετσι σημερα εχουμε την τραπ.

Το λουμπεν υπαρχει σε ολες τις κοινωνιες διαχρονικα απλα εδω στην Ελλαδα απο την δεκαετια του 90
και μετα βλεπουμε αμερικανοφερτη γκετοποιηση που ειναι ασυδοτη στα γκετο των βρωμογυφτων και
των λαθροκατσαπλιαδων πραγμα που ευνοειται λογω του ευρωπαϊκου φιλελευθερισμου και δικαιωματισμου.

Η τραπ όντως προέρχεται από τη ραπ και αν δεν απατώμαι η σχέση μεταξύ αυτών μπορεί να περιγραφεί κατά κάποιο τρόπο σαν τη σχέση μεταξύ της ροκ με άλλα μουσικά είδη όπως η πανκ και η μέταλ. Η διαφορά της τράπ με την πανκ και τη μέταλ, τουλάχιστον στην Ελλάδα, είναι πως μπορεί να μην έχει ουρλιαχτά αλλά αισθητικά μιλώντας πάντα πουλάει ένα υφάκι μέσα στη ψευτομαγκιά κλπ. Δε νομίζω πως οι μόνοι ακροατές της τραπ είναι άνθρωποι που μένουν σε γκέτο και έχουν συγκεκριμένη καταγωγή. Εγώ βλέπω πως πολλά παιδιά της μεσαίας τάξης ακούν αυτό το είδος και θα έλεγα πως αυτή η εξέλιξη οφείλεται κατά κύριο λόγο στη δύναμη που έχουν τα social media σήμερα και στη δυνατότητα αυτών να επηρεάζουν τους νέους. Όπως κάποτε γινόταν γνωστός ο Ρουβάς και αγαπητός στα κοριτσάκια επειδή τον έδειχνε το ΑΝΤ1, τώρα γίνονται γνωστοί και αγαπητοί οι SNIK και Light που βγάζουν σωρηδόν live στο Instagram και πουλάνε το καγκουριλίκι που θα πούλαγε ένας 20χρονος μηχανόβιος έξω από ΕΠΑΛ περιμένοντας τη ξέκωλλη και τα αλητάκια του σχολείου για να πάνε για καφέ. Ε δε θέλει και πολύ για να πιάσει αυτό το στυλ σε ένα εφηβικό κοινό. Μη ξεχνάμε πως ο Light μπροστά στα 17χρονα μοιάζει ήδη περπατημένος, μεγάλος και "μάγκας".

Ο χρονος προχωραει μονο προς τα εμπρος δεν γυριζει πισω και ο κοσμος μας εξελισσεται συνεχς.

Απ την αλλη βεβαια στην εποχη μας υπαρχει και ο φεμιναζισμος που μιλαει για τοξικη αρρενωποτητα μονο
αν εισαι λευκος χριστιανος λευκος και ετεροφυλοφυλοφιλος αλλα οι ιδιες οι φεμιναζι υποστηριζουν το δικαιωμα
των μουσουλμανων να επιβαλλουν το χιτζαμπ στις γυναικες τους και φυσικα ποτε δεν θα μιλησουν για την τοξικη
αρρενωποτητα των τραπερ.Ο φορουμιτης Τζων Μπραουν Γκαν Κλαμπ ειναι ενα αντιπροσωπευτικο παραδειγμα.

Η επιρροή που έχει ένας τράπερ στη νεολαία είναι μεγαλύτερη από αυτή που μπορεί να έχει μία φεμινιστική πρωτοβουλία. Και στη
τελική, η φεμινιστική πρωτοβουλία λέει/κάνει έστω και από σπόντα 2 πράγματα που είναι σωστά και χρήσιμα. Ο κάθε τράπερ τι κάνει
πέρα από το να μας φλομώνει στις εξυπνάδες και τις καφρίλες?

[plouf]

Η τραπ όντως προέρχεται από τη ραπ και αν δεν απατώμαι η σχέση μεταξύ αυτών μπορεί να περιγραφεί κατά κάποιο τρόπο σαν τη σχέση μεταξύ της ροκ με άλλα μουσικά είδη όπως η πανκ και η μέταλ. Η διαφορά της τράπ με την πανκ και τη μέταλ, τουλάχιστον στην Ελλάδα, είναι πως μπορεί να μην έχει ουρλιαχτά αλλά αισθητικά μιλώντας πάντα πουλάει ένα υφάκι μέσα στη ψευτομαγκιά κλπ. Δε νομίζω πως οι μόνοι ακροατές της τραπ είναι άνθρωποι που μένουν σε γκέτο και έχουν συγκεκριμένη καταγωγή. Εγώ βλέπω πως πολλά παιδιά της μεσαίας τάξης ακούν αυτό το είδος και θα έλεγα πως αυτή η εξέλιξη οφείλεται κατά κύριο λόγο στη δύναμη που έχουν τα social media σήμερα και στη δυνατότητα αυτών να επηρεάζουν τους νέους. Όπως κάποτε γινόταν γνωστός ο Ρουβάς και αγαπητός στα κοριτσάκια επειδή τον έδειχνε το ΑΝΤ1, τώρα γίνονται γνωστοί και αγαπητοί οι SNIK και Light που βγάζουν σωρηδόν live στο Instagram και πουλάνε το καγκουριλίκι που θα πούλαγε ένας 20χρονος μηχανόβιος έξω από ΕΠΑΛ περιμένοντας τη ξέκωλλη και τα αλητάκια του σχολείου για να πάνε για καφέ. Ε δε θέλει και πολύ για να πιάσει αυτό το στυλ σε ένα εφηβικό κοινό. Μη ξεχνάμε πως ο Light μπροστά στα 17χρονα μοιάζει ήδη περπατημένος, μεγάλος και "μάγκας".

Ο χρονος προχωραει μονο προς τα εμπρος δεν γυριζει πισω και ο κοσμος μας εξελισσεται συνεχς.

Απ την αλλη βεβαια στην εποχη μας υπαρχει και ο φεμιναζισμος που μιλαει για τοξικη αρρενωποτητα μονο
αν εισαι λευκος χριστιανος λευκος και ετεροφυλοφυλοφιλος αλλα οι ιδιες οι φεμιναζι υποστηριζουν το δικαιωμα
των μουσουλμανων να επιβαλλουν το χιτζαμπ στις γυναικες τους και φυσικα ποτε δεν θα μιλησουν για την τοξικη
αρρενωποτητα των τραπερ.Ο φορουμιτης Τζων Μπραουν Γκαν Κλαμπ ειναι ενα αντιπροσωπευτικο παραδειγμα.

Η επιρροή που έχει ένας τράπερ στη νεολαία είναι μεγαλύτερη από αυτή που μπορεί να έχει μία φεμινιστική πρωτοβουλία. Και στη
τελική, η φεμινιστική πρωτοβουλία λέει/κάνει έστω και από σπόντα 2 πράγματα που είναι σωστά και χρήσιμα. Ο κάθε τράπερ τι κάνει
πέρα από το να μας φλομώνει στις εξυπνάδες και τις καφρίλες?

Ναι μεν αλλα αν εγω πω κατι που θα θεωρηθει σεξιστικο σε ενα κοινωνικο δικτυο μπορει να χασω την δουλεια
μου οπως ο Ριτσαρντ Σταλτμαν που προσφερε πολλα στην πληροφορικη και ειναι εφευρετης της πλατφορμας phbb
πανω στην οποια ειναι δομημενη το πχορουμ που γραφεις εσυ κι εγω.Αν ενα τραπ κομματι ειναι σεξιστικο ο δημιουργος
του θα κερδιζει εκατομμυρια και δεν τρεχει καστανο.

Επισης θα προσθεσω οτι προσφατα μπλοκαριστηκα για ενα μηνα στο φεησμπουκ επειδη ειπα κατι
που θεωρηθηκε ρατσιστικο για τους αμερικανους συνολικα και οχι συγκεκριμενα για τους αφροαμερικανους.

Παντως εσεις φιλτατε ειστε μορφωμενος ανθρωπος και ιδιοκτητης εταιριας λογισμικου συμφωνα με δηλωσεις
σας αρα ξερετε καλυτερα.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Ο χρονος προχωραει μονο προς τα εμπρος δεν γυριζει πισω και ο κοσμος μας εξελισσεται συνεχς.

Απ την αλλη βεβαια στην εποχη μας υπαρχει και ο φεμιναζισμος που μιλαει για τοξικη αρρενωποτητα μονο
αν εισαι λευκος χριστιανος λευκος και ετεροφυλοφυλοφιλος αλλα οι ιδιες οι φεμιναζι υποστηριζουν το δικαιωμα
των μουσουλμανων να επιβαλλουν το χιτζαμπ στις γυναικες τους και φυσικα ποτε δεν θα μιλησουν για την τοξικη
αρρενωποτητα των τραπερ.Ο φορουμιτης Τζων Μπραουν Γκαν Κλαμπ ειναι ενα αντιπροσωπευτικο παραδειγμα.

Η επιρροή που έχει ένας τράπερ στη νεολαία είναι μεγαλύτερη από αυτή που μπορεί να έχει μία φεμινιστική πρωτοβουλία. Και στη
τελική, η φεμινιστική πρωτοβουλία λέει/κάνει έστω και από σπόντα 2 πράγματα που είναι σωστά και χρήσιμα. Ο κάθε τράπερ τι κάνει
πέρα από το να μας φλομώνει στις εξυπνάδες και τις καφρίλες?

Ναι μεν αλλα αν εγω πω κατι που θα θεωρηθει σεξιστικο σε ενα κοινωνικο δικτυο μπορει να χασω την δουλεια
μου οπως ο Ριτσαρντ Σταλτμαν που προσφερε πολλα στην πληροφορικη και ειναι εφευρετης της πλατφορμας phbb
πανω στην οποια ειναι δομημενη το πχορουμ που γραφεις εσυ κι εγω.Αν ενα τραπ κομματι ειναι σεξιστικο ο δημιουργος
του θα κερδιζει εκατομμυρια και δεν τρεχει καστανο.

Επισης θα προσθεσω οτι προσφατα μπλοκαριστηκα για ενα μηνα στο φεησμπουκ επειδη ειπα κατι
που θεωρηθηκε ρατσιστικο για τους αμερικανους συνολικα και οχι συγκεκριμενα για τους αφροαμερικανους.

Παντως εσεις φιλτατε ειστε μορφωμενος ανθρωπος και ιδιοκτητης εταιριας λογισμικου συμφωνα με δηλωσεις
σας αρα ξερετε καλυτερα.

Ιδιοκτήτης εταιρείας λογισμικού δεν είμαι σίγουρα Από εκεί και πέρα, οι φεμινιστικές οργανώσεις μπορεί να αδικούν κάποιους αλλά ξεσκεπάζουν άλλους. Οι τράπερς χρησιμοποιούν σεξιστικούς στίχους και αυτό στο βαθμό τουλάχιστον που έτυχε να δω κάποια πράγματα με μία απλή περιήγηση στο Ίντερνετ, σχολιάζεται από κάποιες φεμινιστικές οργανώσεις και όχι μόνο. Το ότι οι τράπερς λένε τις γυναίκες καριώλες δεν είναι τόσο σημαντικό για μένα, όσο το ότι αυτούς τους ανθρώπους τους ακούει νεαρόκοσμος που τελικά μπορεί να οδηγηθεί στο συμπέρασμα πως όντως πρέπει να φέρεται στις γυναίκες σα καριώλες γιατί του το είπε ο τάδε δημοφιλής καλλιτέχνης μέσα από τα τραγούδια. Ε σε αυτά τα τραγούδια πρέπει να υπάρχει αντίλογος. Δε σημαίνει κάτι πως μπορεί με αυτό τον αντίλογο να συμφωνούν μερικές παλαβές φεμινίστριες για να το γυρίσουμε στη φάση " Α επειδή αυτές εκεί τα χώνουν στον τάδε τράπερ, αυτός είναι καλός"

[John Brown Gun Club]

φέρε ένα τραγούδι από τα 60s-70s που να παρουσιάζει το να γίνεις νταβατζής να εκδίδεις γυναίκες, να βγάλεις λεφτά και να κάνεις πρέζα ως στόχο ζωής και ως κοινωνική αξία

Στα 70ς καναν κουμαντο οι δισκογραφικες και δεν θα αφηναν τραγουδια με τετοιους στιχους να κυκλοφορησουν, αλλα ακομα κι αν το καναν, δεν θα παιζονταν απο το ραδιο (οπως δηλαδη το ελληνικο ραπ σημερα, μηδενικο αιρπλει) και δεν υπηρχε ΥΤ και soundcloud και δεν θα μπορουσαν να υπαρξουν. Παρολα αυτα, υπηρχαν πολλα τραγουδια που μιλαγαν για ναρκωτικα, συχνα και με τροπο που δεν το παιρνε κανεις χαμπαρι. Υπαρχουν επισης και πολλα τραγουδια που οι καλλιτεχνες διαμαρτυρονται για το πως τους κλεβουν οι δισκογραφικες- σημερα οχι και τοσο, γιατι η φαση ειναι στην ουσια DIY και οι δισκογραφικες ψοφησαν.
Επιπλεον, αυτοι που ακουνε τραπ δεν υπηρχαν τοτε, γιατι δεν υπηρχαν οι ιστορικες και κοινωνικες συνθηκες να υπαρχουν. Το αντιστοιχο ντεμογκραφικ (τελος παντων), δεν θα ακουγε μουσικη με κοινωνικο προβληματισμο οπως λες, αυτα ηταν τερτιπια της αστικης ταξης, αλλα σκυλαδικα τυπου γκανγκστερομαγαζο στο 34ο χλμ εθνικης και τιποτα τελειωμενα ρεμπετικα, με αφθονη λουμπενικη στιχουργικη θεματογραφια, σαν αυτη που αναφερεις. Αυτη τη θεση ηρθε να παρει το ελληνικο ραπ, που ονομαζετε καταχρηστικα τραπ: αυτη του σκυλαδικου και του λαικου τραγουδιου, που για δεκαετιες ηταν τα κυριαρχα ειδη στην ελληνικη δισκογραφια. Κι αυτο ειναι προοδος, ειτε σ αρεσει ειτε οχι- και οτι δεν αρεσει σε ενα ανθρωπο σαν κι εσενα, συντηρητικο, αντιδραστικο, εθνικιστη και μισαλλοδοξο, που παρολαυτα επιμενει να ασχολειται και να κραζει, το αποδεικνυει.
Αν και μου φαινεται τραγικο να συζηταω αυτα τα πραγματα με καποιον που εχει απολαυσει στο επακρο τη μουσικη καλλιτεχνων που μιλανε για ανασκολοπισμους και βιασμους και διαφορα αλλα γκορ θεματα, θα ηθελα σε παρακαλω να μου φερεις ενα εστω ραπ κομματι που να μιλαει για πρεζα. Οχι για φουντες κοκες και εμντι και τετοια φλωρικα που πινει η μιση αθηνα, αλλα για πρεζα. Ηρωινη. Γιατι δεν νομιζω να υπαρχει κατι τετοιο. Ουτε δηλαδη και για νταβατζιλικια στ αληθεια, εκτος ισως απο τις Βουλγαρες του Τους, αλλα αυτος ειναι ενας μεσηλικας δηθενας has been που καθεται και ξεκιναει beef με 20χρονα - οποτε δε μετραει.

και που μιλαει για πρεζα αυτο το κατα τ αλλα αθλιο ολντ σκουλ τραγουδι ρε αστροπελεκι;

[John Brown Gun Club]

φέρε ένα τραγούδι από τα 60s-70s που να παρουσιάζει το να γίνεις νταβατζής να εκδίδεις γυναίκες, να βγάλεις λεφτά και να κάνεις πρέζα ως στόχο ζωής και ως κοινωνική αξία

Στα 70ς καναν κουμαντο οι δισκογραφικες και δεν θα αφηναν τραγουδια με τετοιους στιχους να κυκλοφορησουν, αλλα ακομα κι αν το καναν, δεν θα παιζονταν απο το ραδιο (οπως δηλαδη το ελληνικο ραπ σημερα, μηδενικο αιρπλει) και δεν υπηρχε ΥΤ και soundcloud και δεν θα μπορουσαν να υπαρξουν. Παρολα αυτα, υπηρχαν πολλα τραγουδια που μιλαγαν για ναρκωτικα, συχνα και με τροπο που δεν το παιρνε κανεις χαμπαρι. Υπαρχουν επισης και πολλα τραγουδια που οι καλλιτεχνες διαμαρτυρονται για το πως τους κλεβουν οι δισκογραφικες- σημερα οχι και τοσο, γιατι η φαση ειναι στην ουσια DIY και οι δισκογραφικες ψοφησαν.
Επιπλεον, αυτοι που ακουνε τραπ δεν υπηρχαν τοτε, γιατι δεν υπηρχαν οι ιστορικες και κοινωνικες συνθηκες να υπαρχουν. Το αντιστοιχο ντεμογκραφικ (τελος παντων), δεν θα ακουγε μουσικη με κοινωνικο προβληματισμο οπως λες, αυτα ηταν τερτιπια της αστικης ταξης, αλλα σκυλαδικα τυπου γκανγκστερομαγαζο στο 34ο χλμ εθνικης και τιποτα τελειωμενα ρεμπετικα, με αφθονη λουμπενικη στιχουργικη θεματογραφια, σαν αυτη που αναφερεις. Αυτη τη θεση ηρθε να παρει το ελληνικο ραπ, που ονομαζετε καταχρηστικα τραπ: αυτη του σκυλαδικου και του λαικου τραγουδιου, που για δεκαετιες ηταν τα κυριαρχα ειδη στην ελληνικη δισκογραφια. Κι αυτο ειναι προοδος, ειτε σ αρεσει ειτε οχι- και οτι δεν αρεσει σε ενα ανθρωπο σαν κι εσενα, συντηρητικο, αντιδραστικο, εθνικιστη και μισαλλοδοξο, που παρολαυτα επιμενει να ασχολειται και να κραζει, το αποδεικνυει.
Αν και μου φαινεται τραγικο να συζηταω αυτα τα πραγματα με καποιον που εχει απολαυσει στο επακρο τη μουσικη καλλιτεχνων που μιλανε για ανασκολοπισμους και βιασμους και διαφορα αλλα γκορ θεματα, θα ηθελα σε παρακαλω να μου φερεις ενα εστω ραπ κομματι που να μιλαει για πρεζα. Οχι για φουντες κοκες και εμντι και τετοια φλωρικα που πινει η μιση αθηνα, αλλα για πρεζα. Ηρωινη. Γιατι δεν νομιζω να υπαρχει κατι τετοιο. Ουτε δηλαδη και για νταβατζιλικια στ αληθεια, εκτος ισως απο τις Βουλγαρες του Τους, αλλα αυτος ειναι ενας μεσηλικας δηθενας has been που καθεται και ξεκιναει beef με 20χρονα - οποτε δε μετραει.

Για εμπόριο ναρκωτικών και κέρδη απο αυτό και για μαφιοζιλίκια δεν θυμάμαι ποτέ κανένα τραγούδι, ούτε καν ρεμπέτικο. Αυτά είναι μόδα της εποχής. Και σε αυτά πολλοί στίχοι με υπονοούμενα είναι, αλλά δεικνύνουν τί εννοούν.

Γιατι πολυ απλα, το εμποριο πριν τα 70ς και κυριως 80ς δεν ηταν ουτε τοσο διαδεδομενο ουτε τοσο επικερδες και δεν υπηρχαν ακομα επωνυμοι και διασημοι drug lords οπως ο Εσκομπαρ πχ.

[Golden Age]

Στα 70ς καναν κουμαντο οι δισκογραφικες και δεν θα αφηναν τραγουδια με τετοιους στιχους να κυκλοφορησουν, αλλα ακομα κι αν το καναν, δεν θα παιζονταν απο το ραδιο (οπως δηλαδη το ελληνικο ραπ σημερα, μηδενικο αιρπλει) και δεν υπηρχε ΥΤ και soundcloud και δεν θα μπορουσαν να υπαρξουν. Παρολα αυτα, υπηρχαν πολλα τραγουδια που μιλαγαν για ναρκωτικα, συχνα και με τροπο που δεν το παιρνε κανεις χαμπαρι. Υπαρχουν επισης και πολλα τραγουδια που οι καλλιτεχνες διαμαρτυρονται για το πως τους κλεβουν οι δισκογραφικες- σημερα οχι και τοσο, γιατι η φαση ειναι στην ουσια DIY και οι δισκογραφικες ψοφησαν.
Επιπλεον, αυτοι που ακουνε τραπ δεν υπηρχαν τοτε, γιατι δεν υπηρχαν οι ιστορικες και κοινωνικες συνθηκες να υπαρχουν. Το αντιστοιχο ντεμογκραφικ (τελος παντων), δεν θα ακουγε μουσικη με κοινωνικο προβληματισμο οπως λες, αυτα ηταν τερτιπια της αστικης ταξης, αλλα σκυλαδικα τυπου γκανγκστερομαγαζο στο 34ο χλμ εθνικης και τιποτα τελειωμενα ρεμπετικα, με αφθονη λουμπενικη στιχουργικη θεματογραφια, σαν αυτη που αναφερεις. Αυτη τη θεση ηρθε να παρει το ελληνικο ραπ, που ονομαζετε καταχρηστικα τραπ: αυτη του σκυλαδικου και του λαικου τραγουδιου, που για δεκαετιες ηταν τα κυριαρχα ειδη στην ελληνικη δισκογραφια. Κι αυτο ειναι προοδος, ειτε σ αρεσει ειτε οχι- και οτι δεν αρεσει σε ενα ανθρωπο σαν κι εσενα, συντηρητικο, αντιδραστικο, εθνικιστη και μισαλλοδοξο, που παρολαυτα επιμενει να ασχολειται και να κραζει, το αποδεικνυει.
Αν και μου φαινεται τραγικο να συζηταω αυτα τα πραγματα με καποιον που εχει απολαυσει στο επακρο τη μουσικη καλλιτεχνων που μιλανε για ανασκολοπισμους και βιασμους και διαφορα αλλα γκορ θεματα, θα ηθελα σε παρακαλω να μου φερεις ενα εστω ραπ κομματι που να μιλαει για πρεζα. Οχι για φουντες κοκες και εμντι και τετοια φλωρικα που πινει η μιση αθηνα, αλλα για πρεζα. Ηρωινη. Γιατι δεν νομιζω να υπαρχει κατι τετοιο. Ουτε δηλαδη και για νταβατζιλικια στ αληθεια, εκτος ισως απο τις Βουλγαρες του Τους, αλλα αυτος ειναι ενας μεσηλικας δηθενας has been που καθεται και ξεκιναει beef με 20χρονα - οποτε δε μετραει.

Για εμπόριο ναρκωτικών και κέρδη απο αυτό και για μαφιοζιλίκια δεν θυμάμαι ποτέ κανένα τραγούδι, ούτε καν ρεμπέτικο. Αυτά είναι μόδα της εποχής. Και σε αυτά πολλοί στίχοι με υπονοούμενα είναι, αλλά δεικνύνουν τί εννοούν.

Γιατι πολυ απλα, το εμποριο πριν τα 70ς και κυριως 80ς δεν ηταν ουτε τοσο διαδεδομενο ουτε τοσο επικερδες και δεν υπηρχαν ακομα επωνυμοι και διασημοι drug lords οπως ο Εσκομπαρ πχ.

Έλα τώρα, χαμός γινόταν στη δεκετία του '80 με τα ναρκωτικά. Κι ο Εσκομπάρ τότε είχε γίνει αυτό που έγινε. Και στη δεκαετία του '90 επίσης χαμός. Άλλωστε τραγούδια για χρήση νακρωτικών υπήρχαν όσα θες. Για εμπόριο δεν υπήρχαν (τουλάχιστον στην Ελλάδα).