Ξυλο Σνικ Light στα ΜΑD Awards

[Yochanan]

Αναρωτιέμαι πχοια συνιστώσα να πσηφίζει ο συγκεκριμενος τραπερ

[AlienWay]

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι το εξής:

Ηθικολογούμε για "τα κακά πρότυπα που περνάει η τραπ στη νεολαία", όχι αυτοί που ακούγαμε κάποτε εκκλησιαστική μουσική και μπετόβεν, αλλά αυτοί που ακούγαμε πανκ που ήταν τίγκα στις βρισιές και σατανιστικό μπλακ μέταλ.

Θέλω να πω, οκ, ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε ηθικοπλαστικά ένα είδος;

εμείς είμαστε εγώ εσύ και κάποιοι άλλοι.τι μας κάνει ομάδα που μπορούμε ή δεν μπορούμε να κρίνουμε πράγματα?

Εγώ δεν σου λέω ότι δεν μπορείς να κρίνεις. Οπως είδες και εγώ κρίνω (με κάποια άλλα κριτήρια).

Αυτό που σου λέω είναι ότι οι νεαροί που ακούνε τραπ, νομίζουν ότι κάνουν σε εμάς, αυτό που νομίζαμε ότι κάνουμε στους άλλους εμείς, όταν ήμασταν στην ηλικία τους.

[AlienWay]

Το "νεαροί" έπρεπε να το βάλω εντός εισαγωγικών με βάση την προσωπική εμπειρία που έχω.

[Χαοτικός]

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι το εξής:

Ηθικολογούμε για "τα κακά πρότυπα που περνάει η τραπ στη νεολαία", όχι αυτοί που ακούγαμε κάποτε εκκλησιαστική μουσική και μπετόβεν, αλλά αυτοί που ακούγαμε πανκ που ήταν τίγκα στις βρισιές και σατανιστικό μπλακ μέταλ.

Θέλω να πω, οκ, ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε ηθικοπλαστικά ένα είδος;

Από καλλιτεχνικής άποψης όμως μπορούμε. Οταν πρωτοβγήκε το χιπ χοπ στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, είχε τεθεί το ζήτημα για το αν έχει καλλιτεχνική αξία. Ο λόγος ήταν ότι το ραπ είναι μιλητός τρόπος ερμηνείας και όχι τραγουδιστός. Αρα ακόμη και άφωνος να είναι κάποιος, μπορεί να ραπάρει.

Ο αντίλογος είναι ότι η μουσική του χιπ χοπ προέρχεται από δεξιοτέχνες dj που σκρατσάρουν στα decks και αναμειγνύουν ήχους από προυπάρχοντα τραγούδια με τρομερή επιτυχία και ταχύτητα, εν ολίγοις, δημιουργούν.

Επιπλέον ο στίχος διαχωρίζεται γιατί συνήθως μιλάει για θέματα που αφορούν τη σκληρή ζωή, την πραγματικότητα των γκέτο κλπ, ενώ υπάρχει η ευφορία που προκαλείται από την παράθεση πολλών λέξεων σε λίγο χρόνο, οι οποίες συνήθως έχουν "δυνατό" περιεχόμενο (σε αυτό βοηθά και το γεγονός ότι η αγγλική γλώσσα περιλαμβάνει πολλές μονοσύλλαβες και δισύλλαβες λέξεις. Δηλαδή σύντομες λέξεις).

Με τον καιρό υπήρξε η εξής έκπτωση: Αντί οι djs να σκρατσάρουν τα decks, πολλοί ράπερς κατέφυγαν στον κονσερβοποιημένο ετοιματζίδικο ήχο των στούντιο, τον οποίο χρησιμοποιεί και η ποπ. Αρα ως προς τη δημιουργία της μουσικής, δεν υπήρχε πια κάποιο ατού.

Ατού όμως παρέμενε ο στίχος. Ο ράπερ εξακολουθούσε να λέει με την ερμηνεία του ότι "μπορεί να μη τραγουδάω, αλλά θα σου πω πράγματα που δεν θα ακούσεις αλλού".

Εδώ στην χώρα μας, η πορεία ήταν κάπως αντίστοιχη, αν και τοποθετήθηκε περίπου μία δεκαετία αργότερα.

Και ερχόμαστε στην Τραπ: ΟΥΤΕ ο στίχος αξίζει. Βασικά... ποιος στίχος; Υποτίθεται πάνε να δημιουργήσουν μία καινούργια αργκό που να προσομοιάζει την ορολογία των μεθ λαμπς και των crack houses, αλλά η ορολογία αυτή δεν υπάρχει στην πιάτσα. Οι μισές λέξεις είναι αγγλικές και ό,τι να ναι. Βασικά όλα γίνονται για να "χωρέσουν" την πολυσύλλαβη ελληνική γλώσσα στους κοφτές λούπες, με αποτέλεσμα να βγαίνει ένας στίχος που ούτε ένα πεντάχρονο θα τον σκαρφιζόταν. Αμα δει κανείς πώς μιλάνε και εκφράζονται οι σημερινοί ζούμερ, θα συνειδητοποιήσει ότι η διάλλεκτος αυτή είναι κατά 90% ανύπαρκτη ακόμη και στους ζούμερ. Δεν υπάρχει! Είναι επινόηση του εκάστοτε τράπερ.

Αρα έχουμε και λέμε:

Μουσική: Πιασάρικη, εύκολη, αλλά ετοιματζίδικη, στουντιακή. Δεν υπάρχει κάποια αξία.
Στίχος: Ο,τι να ναι για να χορέσει στο flow της μουσικής. Επιστρατεύει την αγγλική γλώσσα μόνο και μόνο γιατί οι λέξεις της είναι πιο ολιγοσύλλαβες και "χωράνε" πιο εύκολα στον ρυθμό.

Το αποτέλεσμα είναι φτωχό από καλλιτεχνική αξία, "πιασάρικο" κι ετοιματζίδικο.

Για το ποιοι είναι τώρα αυτοί που κρίνουν και γιατί... ξέρεις. Τα λέμε κατά καιρούς και διαμορφώνουμε άποψη (διαρκώς)

[panos291]

Αν εσκαγε καμια δεξαμενη γκαζιου στο μαγαζι, θα γινοταν μια μικρη αυξηση στο iq της χώρας.

[nowhere]

Εγώ δεν σου λέω ότι δεν μπορείς να κρίνεις. Οπως είδες και εγώ κρίνω (με κάποια άλλα κριτήρια).

Αυτό που σου λέω είναι ότι οι νεαροί που ακούνε τραπ, νομίζουν ότι κάνουν σε εμάς, αυτό που νομίζαμε ότι κάνουμε στους άλλους εμείς, όταν ήμασταν στην ηλικία τους.

ωραία και κάποιος άλλός κρίνει με κάποια άλλα.φαντάσου πχ να μιλάς με τον δαλάι λάμα και να του λες "εμεις δεν μπορούμε να κρίνουμε ηθικοπλαστικά".το "εμείς " είναι μια λεξούλα για να συνεννοούμαστε δεν είναι κάποια πραγματική ομάδα.

πάλι φτιάχνεις άκυρες ομάδες

[AlienWay]

Εγώ δεν σου λέω ότι δεν μπορείς να κρίνεις. Οπως είδες και εγώ κρίνω (με κάποια άλλα κριτήρια).

Αυτό που σου λέω είναι ότι οι νεαροί που ακούνε τραπ, νομίζουν ότι κάνουν σε εμάς, αυτό που νομίζαμε ότι κάνουμε στους άλλους εμείς, όταν ήμασταν στην ηλικία τους.

ωραία και κάποιος άλλός κρίνει με κάποια άλλα.φαντάσου πχ να μιλάς με τον δαλάι λάμα και να του λες "εμεις δεν μπορούμε να κρίνουμε ηθικοπλαστικά".το "εμείς " είναι μια λεξούλα για να συνεννοούμαστε δεν είναι κάποια πραγματική ομάδα.

πάλι φτιάχνεις άκυρες ομάδες

Να στο πω με άλλα λόγια για να καταλάβεις ποια ομάδα (στερεότυπο) κατασκευάζω. Γιατί ΟΝΤΩΣ το κατασκευάζω και το επινοώ, αλλά το κάνω για τις ανάγκες του point μου.

Αναφέρομαι στην άποψη που λέει ότι "η Χ μουσική δημιουργεί κακά πρότυπα για τη νεολαία". Χέσε το αν υπάρχει ή όχι ομάδα που το υποστηρίζει αυτό. Εξέτασε την άποψη καθεαυτή.

Τι σου λέω λοιπόν εγώ; Σου λέω ότι η άποψη αυτή, στην εποχή μας ακουγεται "παλιακή". Ποιοι δημιουργούσαν "καλά" πρότυπα στη νεολαία; Οι πανκς, οι μπίτνικς, οι χίπηδες; Οι μπλακμεταλάδες; Οι ρέηβερς; Οι γκοθς;

Αυτό που λέω (εντελώς υποκειμενικά και όχι δογματικά) είναι ΟΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ, το να λέμε για ένα μουσικό είδος εν έτη 2022 ότι "δημιουργεί κακά πρότυπα για τη νεολαία" ηχεί κάπως περίεργα.

[nowhere]

αν όντως δημιουργεί γιατί να μην το πεις?θα γεράσεις 10 χρόνια?

[AlienWay]

αν όντως δημιουργεί γιατί να μην το πεις?θα γεράσεις 10 χρόνια?

Ναι, δημιουργεί και το λέω. Εχω επίγνωση όμως εγώ που το λέω ότι πήγαινα σε ρέηβ πάρτι όπου κάποιοι χαπακώνονταν σαν τις γριές. Πήγαινα σε γκοθ κλαμπ και σε μπλακ μεταλ κλαμπ (με τραγούδια που είχαν κάργα σατανιστικό στίχο).

Ερχομαι λοιπόν σήμερα και λέω: Το τραπ δημιουργεί κακά πρότυπα, γιατί μου φαίνεται "περίεργο" να ακούω στίχο που εξηγεί το πόσο πετυχημένος οικονομικά γίνεται κάποιος που εμπορεύεται ναρκωτικά. Το αναγνωρίζω.

Αναγνωρίζω όμως και το παρελθόν μου. Επομένως δεν θα σταθώ στο ηθικό μέρος όταν κρίνω την τραπ. Θα σταθώ στο καλλιτεχνικό. Που κατά τη γνώμη μου είναι φτωχό.

[nowhere]

Ναι, δημιουργεί και το λέω. Εχω επίγνωση όμως εγώ που το λέω ότι πήγαινα σε ρέηβ πάρτι όπου κάποιοι χαπακώνονταν σαν τις γριές. Πήγαινα σε γκοθ κλαμπ και σε μπλακ μεταλ κλαμπ (με τραγούδια που είχαν κάργα σατανιστικό στίχο).

Ερχομαι λοιπόν σήμερα και λέω: Το τραπ δημιουργεί κακά πρότυπα, γιατί μου φαίνεται "περίεργο" να ακούω στίχο που εξηγεί το πόσο πετυχημένος οικονομικά γίνεται κάποιος που εμπορεύεται ναρκωτικά. Το αναγνωρίζω.

Αναγνωρίζω όμως και το παρελθόν μου. Επομένως δεν θα σταθώ στο ηθικό μέρος όταν κρίνω την τραπ. Θα σταθώ στο καλλιτεχνικό. Που κατά τη γνώμη μου είναι φτωχό.

όταν άκουγες μπλακ μεταλ γύρναγες τα βράδια με την παρέα να βρεις παρθένες να θυσιάσεις στο σατανά?
το πρόβλημα μου με την τραπ δεν είναι τα ναρκωτικά που οι περισσότεροι σε κάποια φάση της ζωής τους θα πάρουν ή τα μπινελίκια,είναι αυτή η ανηθικότητα [σύμφωνα με τους δικούς μου ηθικούς κανόνες] που πλασάρουν σαν τρόπο ζωής

[taliban]

Η τραπ είναι ότι και ο κίτρινος τύπος στα ΜΜΕ.

[vantono]

η αργοπορία του σνικ όταν χυμάει να δείρει κάποιον είναι ενάντια στους νόμους της φυσικής.ακόμα και στον αέρα να βρίσκεται αν δεν τον προσπεράσει το κοπάδι με τις ντουλάπες που τον ακολουθεί θα φρεναρει για να δέσει αιωρούμενος τα κορδόνια του

[Sid Vicious]

Η συγκριση και ο παραλληλισμος με metal, black metal, goth, punk ειναι ατοπα και άσχετα. Αν κολλαει καποιος παραλληλισμος ειναι τραπερς με καρεκλαδες, γκεραπια και ισως σε καποιο μικρο βαθμο με σκυλαδες.Τους κριναμε και τοτε και τωρα.

[AlienWay]

Ναι, δημιουργεί και το λέω. Εχω επίγνωση όμως εγώ που το λέω ότι πήγαινα σε ρέηβ πάρτι όπου κάποιοι χαπακώνονταν σαν τις γριές. Πήγαινα σε γκοθ κλαμπ και σε μπλακ μεταλ κλαμπ (με τραγούδια που είχαν κάργα σατανιστικό στίχο).

Ερχομαι λοιπόν σήμερα και λέω: Το τραπ δημιουργεί κακά πρότυπα, γιατί μου φαίνεται "περίεργο" να ακούω στίχο που εξηγεί το πόσο πετυχημένος οικονομικά γίνεται κάποιος που εμπορεύεται ναρκωτικά. Το αναγνωρίζω.

Αναγνωρίζω όμως και το παρελθόν μου. Επομένως δεν θα σταθώ στο ηθικό μέρος όταν κρίνω την τραπ. Θα σταθώ στο καλλιτεχνικό. Που κατά τη γνώμη μου είναι φτωχό.

όταν άκουγες μπλακ μεταλ γύρναγες τα βράδια με την παρέα να βρεις παρθένες να θυσιάσεις στο σατανά?
το πρόβλημα μου με την τραπ δεν είναι τα ναρκωτικά που οι περισσότεροι σε κάποια φάση της ζωής τους θα πάρουν ή τα μπινελίκια,είναι αυτή η ανηθικότητα [σύμφωνα με τους δικούς μου ηθικούς κανόνες] που πλασάρουν σαν τρόπο ζωής

Οσο εγώ έψαχνα παρθένες να θυσιάσω στον σατανά, άλλο τόσο γίνονται ντήλερς αυτοί που ακούνε τραπ

[AlienWay]

Η συγκριση και ο παραλληλισμος με metal, black metal, goth, punk ειναι ατοπα και άσχετα. Αν κολλαει καποιος παραλληλισμος ειναι τραπερς με καρεκλαδες, γκεραπια και ισως σε καποιο μικρο βαθμο με σκυλαδες.

Μεγάλο.