Η ιδέα του fat shaming ως ασπίδα του ανερικάνικου εξαιρετισμού

[έργο_μακέτο]

Είναι γνωστό ότι οι αμερικάνοι χαρακτηρίζονται από ένα αίσθημα υπεροχής απέναντι στους άλλους λαούς. Συχνά αυτό το αίσθημα δεν αιτιολογείται από κάποιο ρεαλιστικό επίτευγμα. Ωστόσο, οι αμερικάνοι διαμορφώνουν την παγκόσμια μαζική κουλτούρα από τη δεκαετεία του '50 και μετά. Τις τελευταίες δεκαετείες συμβαίνουν μεταξύ άλλων δύο πράγματα. Πρώτον, η πολιτική ορθότητα, γέννημα και έκφανση του αμερικάνικου δικαιωματισμού, έχει εξαπλωθεί σ'όλο το δυτικό κόσμο και έχει γίνει η κρατούσα ιδεολογία του πολιτικού, μιντιακού και εκπαιδευτικού καθεστώτος. Ένα από τα προτάγματα αυτής της τάσης είναι να μην αξιολογείς αρνητικά κάποιον βάσει του σωματότυπού του, του ύψους η των κιλών του. Να μην διαπράττεις δηλαδή "body shaming". Μεγαλύτερη έμφαση δίνεται στην καταπολέμηση του fat shaming. Στο να μην κάνεις κάποιον να νιώθει άσχημα για την παχυσαρκία του. Εκ πρώτης όψεως το πρόταγμα αυτό είναι κάτι το υγιές. Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και μοναδικός, έχει τα δικά του συμπεριφορικά και φυσικά χαρακτηριστικά. Και δεν πρέπει αυτά να αποτελούν αφορμή για την περιφρόνησή του. Συχνά όμως το anti-fat shaming πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα προωθόντας την κανονικοποίηση του παχουλού σώματος μέσω του μόντελινγκ και της διαφήμισης. Θα μπορούσα να δεχτώ ότι αυτό αποτελεί μια μέθοδο εξάλειψης των διακρίσεων αν συνέβαινε παράλληλα και στον ίδιο βαθμό και για το κοκκαλιάρικο/καχεκτικό σώμα, το μη αρτιμελές σώμα, το σώμα με υπερβολικά χαμηλό ανάστημα η κάτι άλλο. Γιατί δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο και αντ'αυτού υπερπροωθείται όχι η μόνο η αποδοχή αλλά και η εξιδανίκευση του παχουλού σώματος. Και τώρα ερχόμαστε στο δια ταύτα.

Τις τελευταίες δεκαετείες ένα από τα προβλήματα που μαστίζουν την αμερικάνικη κοινωνία είναι η παχυσαρκία. Ο καθιστικός τρόπος ζωής καθώς και το χαμηλό εισόδημα αποτελούν ίσως τις βασικές αιτίες. Το marketing των fast food, των αναψυκτικών, και των αλκοολούχων ίσως έχει συμβάλει κι αυτό στην κανονικοποίηση της σαβουροφαγίας/σαβουροποσίας. Όλο και περισσότεροι αμερικάνοι γίνονται παχύσαρκοι. Η προπαγάνδα που υπήρχε παλιά υπέρ της άθλησης και της ισορροπημένης διατροφής σήμερα είναι πιο αδύναμη από ποτέ. Ακόμα και η γυμναστική αποσκοπεί περισσότερο στην ενίσχυση του μυικού όγκου στα πρότυπα εξωπραγματικών "ηρώων" του hollywood και των video games. Κι όχι στην ευεξία, την καλή φυσική κατάσταση, και την ψυχολογική ευρυθμία. Ο υγειινός τρόπος ζωής δεν προωθείται. Τι προωθείται; Μα φυσικά η αποδοχή της κατάστασης, σαν μια φυσική συνέπεια του γρήγορου τρόπου ζωής στα πλαίσια μιας καταναλωτικής κοινωνίας. Και πως γίνεται αυτό; Θα σας αφήσω να το μαντέψετε.

[sys3x]

Ωραίος.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

το θέμα είναι η αγένεια, το μπουλιγνκ, η καφρίλα. απλά κάποιοι το εκμεταλλεύονται ως κατι-shaming, για να περνάνε τη δικιά τους "ριζοσπαστικη" ατζέντα, και να κατακρίνουν ακόμα και την πιο καλοπιστη κριτική. Πιστεύω πως αρκετοί άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν τα όρια μεταξύ καφρίλας, λογικής, και φανατισμού

[έργο_μακέτο]

το θέμα είναι η αγένεια, το μπουλιγνκ, η καφρίλα. απλά κάποιοι το εκμεταλλεύονται ως κατι-shaming, για να περνάνε τη δικιά τους "ριζοσπαστικη" ατζέντα, και να κατακρίνουν ακόμα και την πιο καλοπιστη κριτική. Πιστεύω πως αρκετοί άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν τα όρια μεταξύ καφρίλας, λογικής, και φανατισμού

Εννοείται πως η καφρίλα και η αγένεια απέναντι σε οποιονδήποτε άνθρωπο είναι καταδικαστέα. Πόσο μάλλον όταν έχει ως αφορμή κάποιο φυσικό του χαρακτηριστικό.

[άγνωστος γνωστός]

το θέμα είναι η αγένεια, το μπουλιγνκ, η καφρίλα. απλά κάποιοι το εκμεταλλεύονται ως κατι-shaming, για να περνάνε τη δικιά τους "ριζοσπαστικη" ατζέντα, και να κατακρίνουν ακόμα και την πιο καλοπιστη κριτική. Πιστεύω πως αρκετοί άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν τα όρια μεταξύ καφρίλας, λογικής, και φανατισμού

Η ασέβεια είναι το πρόβλημα εδώ κι όχι όρια.

[Yochanan]

το θέμα είναι η αγένεια, το μπουλιγνκ, η καφρίλα. απλά κάποιοι το εκμεταλλεύονται ως κατι-shaming, για να περνάνε τη δικιά τους "ριζοσπαστικη" ατζέντα, και να κατακρίνουν ακόμα και την πιο καλοπιστη κριτική. Πιστεύω πως αρκετοί άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν τα όρια μεταξύ καφρίλας, λογικής, και φανατισμού

Εννοείται πως η καφρίλα και η αγένεια απέναντι σε οποιονδήποτε άνθρωπο είναι καταδικαστέα. Πόσο μάλλον όταν έχει ως αφορμή κάποιο φυσικό του χαρακτηριστικό.