Η ερήμωση της Eλληνικής επαρχίας.

[The Rebel]

Παρασκευή, 01 Απριλίου 2022
Παλιό Λουτρό: Το χωριό «φάντασμα» της Αμφιλοχίας.



Το Λουτρό, κτισμένο στις ανατολικές ακτές του Αμβρακικού, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα χωριά του δήμου Αμφιλοχίας.

Αυτό που πολλοί δε γνωρίζουν είναι ότι σε απόσταση 1,5 χιλιομέτρου “ζει” σιωπηλά ο εγκαταλελειμμένος πρόγονός του. Το Παλιό Λουτρό σήμερα είναι ένα χωριό φάντασμα. Τα ερείπια των πετρόχτιστων σπιτιών έχουν σχεδόν βυθιστεί ανάμεσα στα γερασμένα πλατάνια της περιοχής. Οι κάτοικοι το εγκατέλειψαν λόγω κλίματος. Μεταφέρθηκαν μαζικά κοντά στην θάλασσα και άφησαν τις ορεινές κατοικίες τους να ρημάξουν.

Σήμερα, τα ερειπωμένα κτίσματα σε συνδυασμό με το καταπράσινο τοπίο δίνουν στην περιοχή μία απόκοσμη αύρα. Το έρημο Παλιό Λουτρό χωρίζεται στα δύο από τον ποταμό Κρικελιώτη. Οι δύο “μαχαλάδες” ενώνονταν από μία γέφυρα που σώζεται ως σήμερα. Λειτουργική είναι ακόμα η πέτρινη βρύση που τροφοδοτούσε τον οικισμό.

Το νερό της παραμένει καθαρό και πόσιμο. Σε κοντινή απόσταση, στέκει ο παλαιός ναός του Αγίου Νικολάου.
https://travel.eleftheriaonline.gr/trav ... ias-binteo

[The Rebel]

10 Νοεμβρίου 2020
Ανακαλύψαμε 6 ελληνικά χωριά-φαντάσματα! Οι απίθανες ιστορίες εγκατάλειψης!



Υπάρχουν χωριά στην ελληνική επικράτεια που… δεν υπάρχουν πια, αφού εγκαταλείφθηκαν για διάφορους και διαφορετικούς λόγους το καθένα. Εμείς ανακαλύψαμε 6 από αυτά μαζί με τις απίθανες ιστορίες εγκατάλειψης!



Χωριά-φαντάσματα, με σπίτια χαλάσματα, ερημωμένα από κάθε είδους ζωή βρίσκονται σε όλη την Ελλάδα! Αυτά είναι τα ελληνικά χωριά-φαντάσματα που χάθηκαν στον χρόνο και καθένα έχει τη δική του παράξενη ιστορία να διηγηθεί.

Καλάμι, Κρήτη.



Βρίσκεται στο νομό Ηρακλείου, περίπου 30 χιλιόμετρα από την Ιεράπετρα. Είναι χτισμένο στα 500 μέτρα υψόμετρο και η ιστορία του χάνεται στα τέλη της ενετοκρατίας και στις αρχές της τουρκοκρατίας.



Δεν εγκαταλείφθηκε εξαιτίας κάποιου φυσικού φαινομένου, αλλά επειδή οι κάτοικοί του έφυγαν από τον τόπο τους αναζητώντας καλύτερη τύχη επαγγελματικά στις μεγαλουπόλεις της Κρήτης.

Σφενδύλι, Κρήτη.



Το Σφνεδύλι έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως η “Ατλαντίδα” της Κρήτης, αφού βυθίζεται ολοένα και περισσότερο εδώ και 20 χρόνια! Βρίσκεται στη Χερσόνησο του νομού Ηρακλείου, μέσα στον ταμιευτήρα του φράγματος Αποσελέμη. Χτισμένο σε υψόμετρο 210 μέτρων, από το 1500 που δημιουργήθηκε ως οικισμός, πλέον τα περισσότερα από τα σπίτια του έχουν βυθιστεί στη λίμνη.



Μόλις δημιουργήθηκε το φράγμα Αποσελέμη, που είναι το μεγαλύτερο υδρευτικό έργο της Κρήτης και κατασκευάστηκε προκειμένου να λύσει ζωτικές ανάγκες ύδρευσης-άρδευσης των βορείων παραλίων της ανατολικής Κρήτης, το χωριό άρχισε να βυθίζεται.

Οι κάτοικοι το εγκατέλειψαν αμέσως και φυσικά όλοι αποζημιώθηκαν για τις περιουσίες τους και τις καταστροφές που υπέστησαν. Καθώς γεμίζει και αδειάζει το φράγμα Αποσελέμη, το Σφενδύλι, ένα εγκαταλειμμένο πλέον μέρος στην Κρήτη.

Αράδαινα, Κρήτη.



Η Αράδαινα είναι ένα από τα πιο όμορφα χωριά των Σφακίων με μόλις 4 κατοίκους! Βρίσκεται 3 χιλιόμετρα δυτικά από το χωριό της Ανώπολης, στα Σφακιά της Κρήτης, που οπωσδήποτε πρέπει να επισκεφθείτε.

Αν κανείς ρωτήσει τι συνέβη, ο καθένας έχει και μια ιστορία να πει για την Αράδαινα. Η πιο γνωστή ιστορία έχει να κάνει με το κουδούνι μιας κατσίκας και μια βεντέτα! Ένα μικρό αγόρι που ζούσε εδώ στην Αράδαινα βρήκε το κουδούνι μιας κατσίκας και αρνήθηκε να το δώσει στον ιδιοκτήτη του.



Εκείνος τότε πήγε σπίτι του μικρού να το ζητήσει και κουβέντα στην κουβέντα το κακό έγινε.
Τη δεκαετία του ’50 το χωριό ερήμωσε, με τους κατοίκους να φεύγουν για άλλα μέρη της Κρήτης, ειδικά για τα Σφακιά. Και σήμερα κάποιοι προσπαθούν να το αναστήσουν, όχι όμως με αποτέλεσμα.

[The Rebel]

Κάλλιο, Φωκίδα.



Το Κάλλιο μοιάζει κρυμμένο μέσα στο φράγμα του Μόρνου. Το 1979 το φράγμα κατασκευάστηκε, οι κάτοικοι αποζημιώθηκαν και άφησαν τα σπίτια τους για να φτιάξουν τον οικισμό τους πιο ψηλά. Μέσα σε δύο μόλις χρόνια η πεδιάδα ανάμεσα στα Βαρδούσια όρη και την Γκιώνα άρχισε γεμίζει με νερό και τα πέτρινα σπίτια του Καλλίου βυθίστηκαν σιγά-σιγά.



Χαρακτηριστικό του χωριού αυτού στη Φωκίδα είναι ότι τα σπίτια ακροβατούν ανάμεσα σε γη και νερό. Ανάλογα με τη στάθμη του νερού εμφανίζονται και εξαφανίζονται δημιουργώντας ένα παράξενο και εντυπωσιακό φαινόμενο.

Ροπωτό, Τρίκαλα.



Το γεωλογικό φαινόμενο της καθίζησης στο Ροπωτό Τρικάλων ξεκίνησε πριν από περίπου 60 χρόνια και μέχρι σήμερα βρίσκεται σε συνεχή εξέλιξη. Το σαθρό έδαφος υποχωρεί «ρουφώντας» σπίτια και καταστρέφοντας δρόμους.

Ως αποτέλεσμα πολλά από τα κτήρια του ελληνικού αυτού χωριού κατέρρευσαν ή βρέθηκαν σε πολύ επικίνδυνη κλίση, κάτι που καθιστούσε απαγορευτική τη διαμονή των κατοίκων, που έφταναν τους περίπου 800.



Μάλιστα, μαζί με τα σπίτια, παρασύρθηκε και ο ιερός Ναός της Παναγίας της Θεοτόκου, που στέκεται επιβλητικός παρά την μεγάλη κλίση που προκάλεσε φθορές στον εσωτερικό και εξωτερικό του χώρο.

Γάβρος, Καστοριά.



Ο Γάβρος είναι ένα από τα Κορέστεια της Δυτικής Μακεδονίας, που εγκαταλείφθηκε μετά τη λήξη του Εμφυλίου, όπως συνέβη και με άλλα χωριά, προκειμένου οι κάτοικοι να συνεχίζουν τη ζωή τους σε κάποια μεγαλύτερη πόλη της ευρύτερης περιοχής, ειδικά στην Καστοριά.



Μάλιστα, το συγκεκριμένο ερειπωμένο χωριό έγινε σκηνικό στο έργο «Ψυχή Βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη, καθώς τα πλινθόκτιστα σπίτια που χάνονται σιγά-σιγά ανάμεσα στη φύση και στο έδαφος δημιουργούν ένα απόκοσμο τοπίο.
https://www.travelstyle.gr/anakalypsame ... taleipsis/

[The Rebel]

13 Νοέμ 2022
Οι φιλόξενες και ανοιχτές καρδιές ενός ορεινού χωριού της Ευρυτανίας.



«Τι να φοβηθώ; Μην πάθω κάτι; Τη μοναξιά φοβάμαι λίγο, αλλά έχω μάθει να την αντέχω»: Μιλώντας με δύο φιλόξενους γέροντες σε ένα απομονωμένο χωριό.

Κάθε φορά που επισκέπτομαι κάποιο απομονωμένο ορεινό χωριό της Ελλάδας για λίγες μέρες, προσπαθώ να μη συμπεριφέρομαι σαν την εκστασιασμένη πρωτευουσιάνα που έφυγε από τη βαβούρα της πόλης και προσγειώθηκε με έναν καπουτσίνο στο χέρι στον απάτητο παράδεισο με την οργιάζουσα φύση και τους φιλόξενους και γεμάτους σοφία τρεις κατοίκους που κατοικούν εκεί μόνιμα.

Προσπαθώ να ελέγχω τον ενθουσιασμό μου και να κρατώ τη συγκίνηση για τον εαυτό μου. Όχι απαραίτητα για να αυτολογοκριθώ, αλλά γιατί πάντα με ενοχλούσε η εξωτικοποίηση των ανθρώπων που ζουν με έναν διαφορετικό και πιο παραδοσιακό τρόπο.

Συγκρατούμαι, λοιπόν, να μη βγάζω συνεχώς φωτογραφίες, θέλοντας να αποτυπώσω την έκφραση εκείνων που βιώνουν τη μοναχική ζωή χωρίς εμφανή εσωτερική πίεση, και να μην κρατάω συνεχώς σημειώσεις για κάθε σοφό απόφθεγμα που μοιράζονται για την απώλεια, τη χαρά ή το νόημα της ζωής.

Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν τα καταφέρνω πάντα. Έτσι, αυτήν τη φορά, θέλω να μοιραστώ λίγα λόγια για δύο πρόσωπα που γνώρισα και έζησα μαζί τους τρεις μέρες σε ένα ερημωμένο χωριό, ψηλά στα βουνά της Ευρυτανίας.

Το χωριό είναι σαν πίνακας του Μονέ, μισοκρυμμένο πίσω από σύννεφα και κυπαρίσσια, ανάμεσα σε απάτητες, δασώδεις βουνοκορφές, με το καθαρότερο οξυγόνο, τον μαγικό καταρράκτη και 4 ή 5 κατοικήσιμα σπίτια – τα υπόλοιπα είναι γκρεμισμένα από την πάροδο του χρόνου.

Η κ. Αφροδίτη και ο κ. Γρηγόρης, οι «θείοι», όπως τους φωνάζαμε με την παρέα μου, δεν έχουν κάποια συγγένεια μεταξύ τους αλλά γνωρίζονται χρόνια, καθώς είναι μόνιμοι κάτοικοι ενός πανέμορφου ορεινού χωριού – στο οποίο για να φτάσουμε χρειαστήκαμε πολλές ώρες, μπόλικη υπομονή, αρκετές δραμαμίνες και καλό αυτοκίνητο.

Το χωριό είναι σαν πίνακας του Μονέ, μισοκρυμμένο πίσω από σύννεφα και κυπαρίσσια, ανάμεσα σε απάτητες, δασώδεις βουνοκορφές, με το καθαρότερο οξυγόνο, τον μαγικό καταρράκτη και 4 ή 5 κατοικήσιμα σπίτια – τα υπόλοιπα είναι γκρεμισμένα από την πάροδο του χρόνου. Δίχως ιατρικό κέντρο ή φαρμακείο, λαχαναγορά ή σουπερμάρκετ, καφενείο, σχολείο ή σήμα. Με ένα εκκλησάκι του προφήτη Ηλία στην κορυφή ενός λόφου και μια μικρή πέτρινη πλατεία με ξεχασμένα σημαιάκια από μια παλαιότερη εθνική εορτή, σκεπασμένη από ξερά, κίτρινα, πεσμένα φύλλα.


Το χωριό είναι σαν πίνακας του Μονέ, μισοκρυμένο πίσω από σύννεφα και κυπαρίσσια, ανάμεσα σε απάτητες, δασώδεις βουνοκορφές... Φωτ.: Άννα Κόκορη/LIFO

Εμείς μέναμε στο οικογενειακό σπίτι ενός φίλου από την παρέα, εξοπλισμένοι με χοντρές κουβέρτες για το κρύο κι ένα αυτοσχέδιο σέικερ για να φτιάχνουμε φραπέ. Στον από κάτω δρόμο βρισκόταν το σπίτι της θείας Αφροδίτης, στον από πάνω του θείου Γρηγόρη.

Από την πρώτη στιγμή που φτάσαμε στο ορεινό χωριό της Ευρυτανίας, οι δύο τους μας υποδέχτηκαν στον τόπο τους με μια θέρμη που εύκολα ξεπέρασε το πιο περιζήτητο πεντάστερο ξενοδοχείο κάποιας μακρινής μεγαλούπολης. Ο αφοπλιστικά φιλόξενος τρόπος τους, το διαρκές φίλεμα με δικά τους πεντανόστιμα πράγματα, η όρεξή τους να καθίσουν μαζί μας για να γνωριστούμε και να μας δείξουν τις ομορφιές του χωριού, η διάθεσή τους να μοιραστούν το κρασί τους, το φρέσκο κρέας και το βρασμένο κατσικίσιο γάλα μάς γονάτισαν. Το ίδιο και η θέλησή τους να ανταλλάξουμε απόψεις πάνω σε αμφιλεγόμενα θέματα τα οποία ακόμα οι πιο «προχώ» στη γενιά μου δεν ανοίγουν εύκολα.


Ο θείος Γρηγόρης. Φωτ.: Άννα Κόκορη/LIFO


H θεία Αφροδίτη. Φωτ.: Άννα Κόκορη/LIFO

Αυτοί οι δύο άνθρωποι, μεγάλοι σε ηλικία, μεγαλωμένοι σε μια μικρή και «κλειστή» κοινωνία, με απουσία διαρκούς ενημέρωσης και διασύνδεσης, που κυνηγάνε οι ίδιοι την τροφή τους και που πίνουν ρίγανη όταν αρρωσταίνουν, επέδειξαν μηδενικό δογματισμό στις απόψεις τους. Αντιθέτως αφουγκάστηκαν και αποδέχθηκαν την αντίθετη άποψη του άλλου με εντυπωσιακό τρόπο και συμμετείχαν σε πολλές γόνιμες συζητήσεις, χωρίς βαρύγδουπο ύφος και έπαρση.

Η θεία Αφροδίτη, μεγαλωμένη στα όρη και στ’ άγρια βουνά, παντρεμένη από τα 18, αφοσιωμένη για χρόνια στο μεγάλωμα των παιδιών της και στην καθημερινή εργασία στα χωράφια, αφού μας σέρβιρε φρέσκο κατσικίσιο γάλα με βουτηγμένο ψωμί, και χειροποίητη χορτόπιτα με πράσα από το χωράφι της, έκατσε και συμμετείχε ενεργά στην πολύωρη κουβέντα που είχαμε πάνω σε θέματα ταμπού.

Το ίδιο και ο θείος Γρηγόρης, που μας έφερε μαγειρεμένο κρέας που είχε πιάσει μόνος του, κρασί δικό του και μαλακές ντομάτες, και έπειτα έκατσε και συμμετείχε στη συζήτηση που είχαμε για την κλιματική αλλαγή και τον βιγκανισμό.


Προσπαθώ να ελέγχω τον ενθουσιασμό μου και να κρατώ τη συγκίνηση μονάχα για τον εαυτό μου.

Εμείς εξηγούσαμε τα ζητήματα της γενιάς μας, χωρίς καμία πρόθεση να φέρουμε τον Διαφωτισμό στο χωριό λες και είμαστε οι θεματοφύλακες της προόδου. Και εκείνοι δέχονταν και απαντούσαν, χωρίς τυπική ευγένεια αλλά με αυτήν τη μεγεθυσμένη ενσυναίσθηση και τη σπάνια διεισδυτικότητα της ανθρώπινης ψυχής.

Και αναρωτήθηκα, πόσο συχνά συναντάμε φαινομενικά «σύγχρονους» ανθρώπους σε μεγάλα και πολυπολιτισμικά αστικά κέντρα, στην ουσία όμως αδιάλλακτους, απορριπτικούς, με μια απογοητευτική ακαμψία και αδυναμία να δεχτούν οτιδήποτε τους είναι «ξένο» και ανοίκειο;

«Κατά πώς θέλει να ζήσει ο καθένας», μου είπε η θεία Αφροδίτη, την ώρα που μου έδινε ένα κομμάτι πίτα, και κάπου εκεί δεν άντεξα, την έβγαλα φωτογραφία.





Όπως δεν κρατήθηκα και όταν ανεβαίναμε το βουνό για τον προφήτη Ηλία, και ο θείος Γρηγόρης σταμάτησε και μας έδειξε την πέτρα στην άκρη του γκρεμού που κάθεται τα βράδια μόνος του και ατενίζει από ψηλά τα φώτα του απέναντι χωριού. «Δεν σε πιάνει άγχος, θείε, που είσαι μόνος εδώ;» τον ρώτησα. «Τι να φοβηθώ; Μην πάθω κάτι; Όχι» απάντησε. «Τη μοναξιά φοβάμαι λίγο, αλλά έχω μάθει να την αντέχω».

Και εκεί είναι που η θεία Αφροδίτη και ο θείος Γρηγόρης αναπόφευκτα κάπως εξωτικοποιήθηκαν στο μυαλό μου. Δεν μπορούσα να αποφύγω τη σύγκριση της δικής μου ζωής με τη δική τους. Το υψηλό επίπεδο αυτονομίας που κατέχουν, τη διαχείριση του συναισθήματος και της σκέψης με τρόπους που εμείς δεν μπορούμε. Την άπλετη και χρήσιμη γνώση τους για τη ζωή, το ανοιχτό μυαλό και την ορθάνοιχτη καρδιά τους.

Πώς λοιπόν να μη συγκινηθώ, να μην ενθουσιαστώ; Πώς να μη με συνεπάρει το γεγονός ότι ζουν χιόνια και ζέστες σε ένα απομονωμένο, δυσπρόσιτο μέρος της Ελλάδας, ξυπνώντας τα χαράματα για να ζεστάνουν έναν ελληνικό και έπειτα να φροντίσουν τη γη τους και τα ζώα τους;

Πώς να μη γράψω για αυτούς τους δύο ανθρώπους που ενώ μοιάζουν να ζουν στον αυτόματο και την απομόνωση εδώ και χρόνια, έχουν αναπτύξει συνειδητότατα μια ασυνήθιστη επίγνωση της ανθρώπινης ύπαρξης. Όχι μέσα από σεμινάρια αυτογνωσίας και ατελείωτες ώρες ψυχανάλυσης, αλλά μέσα από μια φυσική επαγρύπνηση, μια μόνιμη παρατήρηση και ίσως μια σύνδεση με τα πιο «μικρά» πράγματα της ζωής – ένα πουλί στο δέντρο, μια γάτα που λιάζεται στον ήλιο ή μια παύση πάνω σε μια πέτρα αντίκρυ στο απόλυτο σκοτάδι.


https://www.lifo.gr/tropos-zois/travel/ ... eyrytanias

[Η φωνή της Αληθειας]

Σε όλες τις μπανανίες, τριτοκοσμικές χώρες παρατηρείται το φαινόμενο.
Εκτός τουριστικών περιοχών και Αθήνας δεν υπάρχουν δουλειές και ο κόσμος ζει με αγοραστική δύναμη Μπαγκλαντες.
Λογικό να φεύγουν.

Που να δεις στην Ιαπωνία τι γίνεται.

[nyxtovios]

Σε όλες τις μπανανίες, τριτοκοσμικές χώρες παρατηρείται το φαινόμενο.
Εκτός τουριστικών περιοχών και Αθήνας δεν υπάρχουν δουλειές και ο κόσμος ζει με αγοραστική δύναμη Μπαγκλαντες.
Λογικό να φεύγουν.

Που να δεις στην Ιαπωνία τι γίνεται.

Ναι είναι πολύ σωστή η σύγκριση της ψωροκώσταινας με την Ιαπωνία. Ακριβώς ίδια δυναμική.
Είναι γνωστό επίσης ότι ζουν από τον τουρισμό και εκεί

[The Rebel]

Νεοχώρι Ευρυτανίας: Η ζωή σε ένα έρημο χωριό.



Οι άνθρωποι των ορεινών οικισμών της Ευρυτανίας πάλευαν σε όλη τους τη ζωή με την αγωνία της καθημερινής επιβίωσης.Κατάφεραν πολλά βασισμένοι σε λίγα. Στα χωριά που κάποτε έσφυζαν από ζωή, σήμερα συναντάμε πόρτες κλειστές, πεσμένες στέγες και τοίχους ραγισμένους. Εικόνες θλίψης και εγκατάλειψης. Δεν είναι μόνο οι ηλικιωμένοι που φεύγουν για το ταξίδι χωρίς γυρισμό, αλλά και οι νέοι, που προτιμούν τις πόλεις.



Το Νεοχώρι Ευρυτανίας βρίσκεται στα όρια με την Περιφερειακή Ενότητα Αιτωλοακαρνανίας, με θέα προς την τεχνητή λίμνη Κρεμαστών. Εκεί συναντήσαμε την κυρία Θεοδώρα, και καταγράψαμε την καθημερινότητα της στο σχεδόν έρημο πλέον χωριό του Δήμου Αγράφων.
https://lamianow.gr/neochori-eyrytanias ... io-vinteo/

[axilmar]

Ειναι εντελως μη ρεαλιστικο να προσπαθησουμε να αναβιωσουμε την ελληνικη επαρχια οπως ηταν πριν απο δεκαδες χρονια. Η ζωη και η κοινωνια ηταν πολυ διαφορετικη τοτε. Τοτε υπηρχαν οι προυποθεσεις για να ζησει καποιος εκει συμφωνα με τα στανταρντς της εποχης. Σημερα δεν υπαρχουν.

Μια λυση θα ηταν τα ερημα χωρια να γινουν τουριστικα θερετρα. Να ανοιχτουν δρομοι ευρωπαικων στανταρντς που να οδηγουν σε αυτα.

Εγω δεν βλεπω αλλη λυση.

[The Rebel]

29 Ιουλίου 2022
Έρημο χωριό στην Καστοριά απέκτησε μόνιμο κάτοικο μετά από 73 χρόνια! - Πώς πήρε την μεγάλη απόφαση ο κ. Νίκος.
Ο ίδιος εργαζόταν για δεκαετίες στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.



Η κίνηση στους δρόμους, οι κόρνες, οι φωνές και οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας στην πόλη, αισθανόταν πως μετέτρεψαν τη ζωή του σε έναν άνισο αγώνα επιβίωσης. Δεν έμεινε όμως άπραγος. Γύρισε την πλάτη στην πολύβουη Θεσσαλονίκη και αποφάσισε να μετακομίσει σε ένα εγκαταλελειμμένο χωριό της Καστοριάς.

Ο Νίκος Νικολαΐδης εργαζόταν για δεκαετίες στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα στην Αριστοτέλους. Η αγάπη του όμως για τη φύση και τη ζωή στην επαρχία, τον κέρδισαν και τον ώθησαν να πάρει μια δύσκολη αλλά σημαντική απόφαση.



Άλλαξε σελίδα, ζήτησε και πήρε μετάθεση στο νόμο Καστοριάς και αποτελεί πλέον τον μοναδικό μόνιμο κάτοικο στο χωριό Γιαννοχώρι, που είχε να κατοικηθεί από το 1949.

«Η ζωή στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια άρχισε να γίνεται για μένα μη υποφερτή», επισημαίνει στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Νίκος Νικολαΐδης και εξηγεί: «Αν λάβουμε υπόψιν και την επιβάρυνση με τα μέτρα κατά της COVID-19 και των παραλλαγών του, καταλαβαίνετε πόσο έπεσε η ποιότητα ζωής. Το να κλειστώ σε ένα διαμέρισμά για μένα δεν είναι επιλογή. Για αρκετά χρόνια, ό,τι και να έκανα καθημερινά, το μυαλό μου ήταν πώς θα δραπετεύσω από την πόλη για να πάω στο χωριό. Μετά την απώλεια της συζύγού μου, πριν από δύο χρόνια, ήταν πλέον ζήτημα χρόνου να πάρω την τελική απόφαση και να φύγω» λέει ο κ. Νίκος.

Το Γιαννοχώρι ερήμωσε από το 1949.
Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι ξεκίνησαν να το κατασκευάζουν, μαζί με τη σύζυγο του, το 2009, στο χωριό Γιαννοχώρι του δήμου Νεστορίου Καστοριάς. Το χωριό, όπως λέει, εγκαταλείφθηκε το 1949 από τους κατοίκους του, καθώς μαινόταν ο εμφύλιος και έκτοτε δεν επέστρεψε κανείς τους πίσω. Όταν αντίκρισαν την πλαγιά που ήταν χτισμένο να τη βλέπει ο ήλιος από την ανατολή μέχρι τη δύση και στους πρόποδες να κυλάει ο Αλιάκμονας, «ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος» και αποφάσισαν ότι μόνο εκεί θα μπορούσαν να έχουν σπίτι εκτός πόλης.

Όπως ο ίδιος αναφέρει, έχει κάνει πλέον ένα καινούργιο ξεκίνημα στη ζωή του. Ζει ολομόναχος σε ένα ολόκληρο χωριό! Δεν τα έχει όλα δίπλα του, όπως τα είχε στην πόλη. Προσπαθεί, όμως, να έχει επάρκεια των ειδών πρώτης ανάγκης, καθώς το κοντινότερο σημείο προμήθειάς τους είναι το Νεστόριο, που απέχει 21 χλμ.



«Η επικοινωνία είναι μία βασική ανάγκη και λέγοντας επικοινωνία εννοώ να έχει καλό τηλεφωνικό σήμα και το απαραίτητο πλέον internet, διότι για σταθερό τηλέφωνο δεν υπάρχει υποδομή. Το ότι είμαι μόνος στο χωριό δεν με απασχολεί και δεν με έχει προβληματίσει ακόμα, γιατί όλο και κάποιος θα περάσει από τα διπλανά χωριά και θα καθίσει να πιούμε ένα τσιπουράκι. Γενικά, οι κάτοικοι των γύρω χωριών είναι καλοί́, είναι φιλόξενοι, δεν θα φοβηθούν να σε βάλουν στο σπίτι τους ή να σε κεράσουν έναν καφέ στο καφενείο», σημειώνει.

 «Εκεί δεν μένουν ούτε οι αρκούδες»
«Όταν πάει να ζήσει κάποιος σε ένα χωριό που έχει να δει μόνιμο κάτοικο από το 1949 καταλαβαίνετε ότι στην αρχή́ τον αντιμετωπίζουν με δυσπιστία...
"Ασε ρε που μένεις μόνιμα εκεί. Εκεί δεν μένουν ούτε οι αρκούδες", μου λένε και μετά με ρωτάνε: "Καλά πώς το αποφάσισες;".
Εκεί που γελάω είναι με τις δημόσιες υπηρεσίες και τις ΔΕΚΟ, στην Καστοριά, όταν τους λέω ότι μένω στο Γιαννοχώρι.
Πρώτα θα γελάσουν και μετά λένε: "Τώρα πες μας πού μένεις".
Σκεφτείτε την έκπληξη της υπαλλήλου στα ΕΛΤΑ Νεστορίου, όταν είπα ότι θα πρέπει να μου φέρνει την αλληλογραφία μου στο Γιαννοχώρι.
Όπως και οι άλλοι, αφού γέλασε, μου είπε: "Καλά τώρα πες μου πού νοικιάζεις για να σου τη φέρνω"».

Η Θεσσαλονίκη, όπως εκμυστηρεύεται, είναι μια πόλη που αγάπησε πολύ, καθώς μένει εκεί από το 1980. Σ' αυτή την περίοδο της ζωής του, όμως, δεν μπόρεσε να τον κρατήσει... «Μια φορά αναρωτήθηκα αν έχω κάνει καλά που έφυγα και είπα στον εαυτό μου: "αν νομίζεις ότι έκανες λάθος, πάνε Θεσσαλονίκη, πάρε το αστικό το πρωί να πας στη δουλειά και μετά ξανά κατά τις 15:00 για να επιστρέψεις στο σπίτι". Μου έφυγε αμέσως η απορία!», εξηγεί και ξεσπάει σε γέλια.

«Η ζωή μου πλέον είναι απλή και όμορφη»
Περιγράφοντας την καθημερινότητά του, αναφέρει πως έχει αλλάξει ριζικά, καθώς πρωταγωνιστεί η ηρεμία, η φυσική ομορφιά και η αρμονία στη ζωή του. «Το πρωί θα πάω στη δουλειά. Επιστροφή το μεσημέρι, θα ταΐσω τις γάτες (έχω δύο), θα φάω και μετά θα ασχοληθώ με διάφορες δουλειές μέσα στο σπίτι ή έξω στην αυλή. Οι δουλειές στα σπίτια εκτός πόλης, δεν τελειώνουν ποτέ. Όταν δεν δουλεύω, παίρνω το σακίδιο και φεύγω το πρωί στο δάσος και επιστρέφω αργά το απόγευμα. Όταν δεν θέλω να κάνω τίποτα από όλα αυτά, ένα βιβλίο είναι η καλύτερη συντροφιά μου. Η ζωή μου πλέον είναι απλή και όμορφη».



Όπως ο ίδιος υπογραμμίζει, στην υπηρεσία που ήταν, δεν είχε συναντήσει κανένα πρόβλημα και οι συνάδελφοι αλλά και οι κατά καιρούς διοικητές που είχε, ήταν υπέροχοι άνθρωποι. Πάντα τον βοηθούσαν, όχι μόνο στα υπηρεσιακά του καθήκοντα, αλλά και στα προσωπικά του προβλήματα και γι' αυτό τους ευχαριστεί όλους. Το ίδιο κλίμα, όμως, συνάντησε και στο Νεστόριο, αν και ακόμα είναι στο στάδιο της γνωριμίας, όλοι προθυμοποιούνται να τον βοηθήσουν, αν χρειαστεί κάτι. Ο φόρτος εργασίας βέβαια, όπως επισημαίνει, δεν μπορεί να συγκριθεί, είναι τελείως διαφορετικά τα μεγέθη.

«Το ότι δεν βρίσκομαι κοντά στη φύση, αλλά μέσα σ' αυτήν, είναι αυτό που με γοητεύει περισσότερο από όλα στη νέα μου ζωή», εξομολογείται ο Νίκος Νικολαΐδης και εξηγεί πως «ο μόνος ήχος που ακούω είναι αυτός που προέρχεται από το ποτάμι και οι μόνες φωνές προέρχονται από τα άγρια ζώα.

Το πρωί θα κάνω τον καφέ μου και θα τον απολαύσω έχοντας μπροστά μου την ομορφότερη θέα. Τέλος τα κορναρίσματα στα φανάρια και οι φωνές θυμωμένων ανθρώπων. Η δουλειά απέχει από το σπίτι 21 χλμ, αλλά αυτά βρίσκονται μέσα στην υπέροχη χαράδρα του Αλιάκμονα και το μόνο που συναντώ είναι λαγοί, ζαρκάδια, αγριόχοιροι, καλά αυτούς τώρα τους συναντάς και στην Αριστοτέλους και πολύ σπάνια καμιά αρκούδα», επισημαίνει με πλατύ χαμόγελο.
*Φωτογραφίες Νίκος Νικολαΐδης via ΑΠΕ-ΜΠΕ
https://m.eirinika.gr/article/239505/er ... s-pire-tin

[The Rebel]

Το ελληνικό έρημο χωριό που κάποτε εκεί ζούσε ένας βασιλιάς.
Τα κυκλώπεια τείχη που ξεχωρίζουν στον οικισμό.



Το κάθε χωριό έχει την δική του ιστορία να διηγηθεί αλλά κάποια σίγουρα έχουν πιο ξεχωριστές. Ένα από αυτά είναι το ελληνικό έρημο χωριό στο οποίο κάποτε ζούσε ένας βασιλιάς. Ξεχωρίζει επίσης για την αρχιτεκτονική του αλλά και τα κυκλώπεια τείχη του που τραβούν τα βλέμματα είτε τα δεις από κοντά είτε από βίντεο όπως το παρακάτω. Ο λόγος για το χωριό Τρίκαστρο που βρίσκεται στην Ήπειρο και συγκεκριμένα στην Πρέβεζα. Πλέον είναι ένα έρημο χωριό αλλά κάποτε έζησε τη δική του ένδοξη ιστορία. Αν βρεθείς στην περιοχή και σου αρέσουν οι εναλλακτικές επισκέψεις σε αξιοθέατα αξίζει να το γνωρίσεις από κοντά.

Τρίκαστρο: Το ελληνικό έρημο χωριό που κάποτε εκεί ζούσε ένας βασιλιάς.

Το χωριό Τρίκαστρο στην Πρέβεζα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ελληνικού χωριού που ερήμωσε αλλά σίγουρα δεν είναι το μοναδικό. Παλιότερα ονομαζόταν Αγόρανα και αποτελούσε έναν δημοφιλή οικισμό μιας και αποτελούσε την ορεινή έδρα του βασιλιά της Ηπείρου, Πύρρου. Η θέση που είχε χτιστεί μόνο τυχαία δεν ήταν μιας και είχε στρατηγική του θέση για εποπτεία. Λόγω της θέσης του ασκούσε έλεγχο σε κάποιον αρχαίο δρόμο, ο οποίος, μέσω της κοιλάδας του Αχέροντα, οδηγούσε από τη Λάκκα Σουλίου στη Νικόπολη.

Το όνομά του το Τρίκαστρο το οφείλει σ την αρχαία ακρόπολη στην κορυφή του λόφου, η οποία έχει τρεις σειρές τειχών, δηλαδή τρία κάστρα όπως τα αποκαλούν. Στο ύψωμα τώρα του έρημου πλέον χωριού συναντά κανείς τα ξεχωριστά πολυγωνικά κυκλώπεια τείχη τα οποία είναι άγνωστο πότε ακριβώς χτίστηκαν. Ακριβώς στην κορυφή του υψώματος είναι χτισμένος ο Ναός του Προφήτη Ηλία εποχής κτίσης 1706.

Πάρε μια γεύση από το έρημο αυτό ελληνικό χωριό μέσα από το βίντεο του καναλιού n.p. production στο Youtube.


https://exploringgreece.tv/destinations ... eza/43770/

[The Rebel]

Το χωριό-φάντασμα της Ελλάδας με τα σπίτια που δημιουργούν ένα απόκοσμο σκηνικό.
Μια τοποθεσία που έχει να διηγηθεί μια ξεχωριστή ιστορία σε όποιον βρεθεί εκεί.



Μπορεί να υπάρχουν πολλά και διάσημα τουριστικά χωριά στην Ελλάδα, αλλά εκτός από αυτά στη χώρα μας θα συναντήσεις και οικισμούς που έχουν άλλες ιδιαιτερότητες. Στην πραγματικότητα δεν είναι πλέον οικισμοί γιατί έχουν εγκαταλειφθεί για διάφορους λόγους. Μια τέτοια περίπτωση είναι το χωριό – φάντασμα της Ελλάδας το οποίο με την αρχιτεκτονική και τα σπίτια του δημιουργεί ένα απόκοσμο σκηνικό. Ο Γάβρος, όπως είναι το όνομα του χωριού, είναι ένας οικισμός που πλέον έχει εγκαταλειφθεί και βρίσκεται στην Καστοριά στα όρια με τη Φλώρινα. Σήμερα είναι μία τοποθεσία με τη δική της ιστορία να διηγηθεί σε όποιον για οποιοδήποτε λόγο βρεθεί εκεί.

Γάβρος: Το χωριό-φάντασμα της Ελλάδας με τα σπίτια που δημιουργούν ένα απόκοσμο σκηνικό.
Το χωριό Γάβρος ανήκει στα λεγόμενα Κορέστεια χωριά ή και πλίνθινα χωριά της Καστοριάς όπως τα λένε. Αυτά τα χωριά ήταν χτισμένα με λάσπη από κοκκινόχωμα, νερό και άχυρο από τοπικούς μάστορες στο πρώτο μισό του περασμένου αιώνα. Ο εγκαταλελειμμένος αυτός οικισμός του Κρανιώνα μοιάζει σήμερα με φάντασμα μιας και δεν υπάρχει κάποιο ίχνος ζωής. Το τοπίο αν βρεθείς εκεί, μοιάζει απόκοσμο και σαν σκηνικό από ταινία ειδικά αν βρεθείς εκεί τις ώρες της δύσης του ηλίου.



Πώς όμως εγκαταλείφθηκε αυτό το χωριό; Ο Γάβρος ερήμωσε μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου, πράγμα το οποίο συνέβη και με άλλα χωριά. Και μπορεί να νομίζει κανείς ότι το όνομα προέρχεται από το ψάρι αλλά στην πραγματικότητα είναι από το δέντρο «γάβρος». Ακόμη πιο παλιά, μάλιστα, ο οικισμός λεγόταν Γαβρέσι ή Γκαμπρέσι. Το συγκεκριμένο χωριό – φάντασμα προκαλεί δέος ακόμη κι όταν το αντικρίζεις από φωτογραφίες ή βίντεο. Είναι στην πραγματικότητα από μόνο του ένα αξιοθέατο το οποίο σίγουρα με τα χρόνια θα το καταλάβει η φύση και τα πλινθόκτιστα σπίτια θα μοιάζουν ακόμη πιο απόκοσμα.

Η άγνωστη λεπτομέρεια για το χωριό Γάβρος.



Μπορεί να μην γνώριζες καν την ύπαρξη αυτού του χωριού αλλά πολύ πιθανόν να το έχεις δει κάπου χωρίς να το γνωρίζεις. Κι αυτό γιατί το συγκεκριμένο ερειπωμένο χωριό έγινε σκηνικό στο έργο «Ψυχή Βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη. Αν τύχει και περάσεις ποτέ από εκεί κάνοντας για παράδειγμα εκδρομή στην όμορφη πόλη της Καστοριάς, σίγουρα τα πλινθόκτιστα σπίτια θα τραβήξουν το βλέμμα σου. Κάνε μια στάση έστω και για να νιώσεις για λίγο πώς μπορεί να ήταν η ζωή εκεί πριν από χρόνια.
https://exploringgreece.tv/destinations ... iko/39757/

[The Rebel]

Μαυρονόρος: Το άγνωστο και έρημο πέτρινο χωριό.



Κάπου στις ανατολικές πλαγιές του όρους Κασιδιάρης στην Ήπειρο, βρίσκονται χωριά πέτρινα, χωριά έρημα που συναντούν κόσμο πια μόνο το καλοκαίρι. Οικισμοί που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στα ελληνοαλβανικά σύνορα και τώρα έχουν εγκαταλειφθεί ή έχουν μετακινηθεί. Ένα από αυτά τα χωριά είναι το Μαυρονόρος ή καλύτερα το παλιό Μαυρονόρος. Πρόκειται για ένα έρημο πλέον χωριό στην περιοχή Πωγωνίου Ιωαννίνων που σε ταξιδεύει πίσω σε άλλες δεκαετίες και φαντάζεσαι πώς μπορεί να ήταν όταν υπήρχε εκεί ζωή.

Το παλιό Μαυρονόρος βρίσκεται στις βορειοανατολικές πλαγιές του όρους Κασιδιάρης, πιο δυτικά από το σημερινό χωριό και αρκετά ψηλά. Ήταν σε μια πανέμορφη τοποθεσία που χαρακτηριζόταν από άφθονο νερό. Η θέση που είχε χτιστεί από τους κατοίκους το χωριό μόνο τυχαία δεν ήταν. Από εκείνη τη θέση οι κάτοικοί του επόπτευαν το γύρω χώρο και μπορούσαν εύκολα να οργανώνουν την άμυνά τους από τις επιθέσεις των Τουρκαλβανών.

Το έρημο πια χωριό, ιδρύθηκε κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας και συγκεκριμένα το 1866 από οικογένειες που μετακινήθηκαν από τα λεγόμενα Πανωχώρια της Μουργκάνας με σκοπό να γλιτώσουν από τους Τούρκους. Τα σπίτια του παλιού και έρημου πια Μαυρονόρους είχαν μια κλασική αρχιτεκτονική που χαρακτηριστικό της ήταν τα διώροφα πέτρινα αρχοντικά. Και μιλάμε για ένα κλασικό αρχιτεκτονικό στυλ μιας και το βλέπουμε πλέον σε όλα τα χωριά της Ηπείρου και μάλιστα όχι μόνο στο νομό Ιωαννίνων. Πέτρινα σπίτια χτισμένα με πέτρα λαξευμένη από Ηπειρώτες μαστόρους καθώς και ξύλα δουλεμένα με το χέρι.

Σήμερα που πολλά από αυτά τα χωριά έχουν ερημώσει, αυτή η τεχνική θυμίζει πώς κάποτε εκεί υπήρχε ζωή και μάστορες που έφτιαχναν πέτρα-πέτρα τη ζωή τους. Γιατί ονομάστηκε έτσι το χωριό; Η ονομασία του χωριού προέρχεται από το βουνό Στουπίτσα ή Μαυρονόρος, στους πρόποδες του οποίου είναι κτισμένο το Κεφαλοχώρι (Γλούστα) Θεσπρωτίας. Από αυτό το χωριό και ξεκίνησαν οι ιδρυτές του παλιού χωριού.

Πώς είναι σήμερα το παλιό πέτρινο χωριό.
Η εικόνα σήμερα στο παλιό Μαυρονόρος είναι αυτή που θα δείτε στο παρακάτω βίντεο. Ερημιά και εγκατάλειψη. Οι κάτοικοι μεταφέρθηκαν πιο χαμηλά και έφτιαξαν το νέο τους χωριό σε άλλο σημείο. Το Μαυρονόρος έμεινε έτσι να καταλαμβάνεται από τη φύση, και να θυμίζει πώς κάποτε υπήρχε ζωή στα παλιά ορεινά χωριά της χώρας. Και δεν είναι το μοναδικό.


https://exploringgreece.tv/destinations ... rio/31545/

[Dorian]

Μαυρονόρος: Το άγνωστο και έρημο πέτρινο χωριό.



https://exploringgreece.tv/destinations ... rio/31545/

απίστευτη μαστοριά η πέτρα ειδικά στο κεντρικό με την σκάλα και την καμάρα. Και έχω δικό μου παλιό πέτρινο σε νησί, καμία σχέση.

[nikos p 2020]

Ειναι εντελως μη ρεαλιστικο να προσπαθησουμε να αναβιωσουμε την ελληνικη επαρχια οπως ηταν πριν απο δεκαδες χρονια. Η ζωη και η κοινωνια ηταν πολυ διαφορετικη τοτε. Τοτε υπηρχαν οι προυποθεσεις για να ζησει καποιος εκει συμφωνα με τα στανταρντς της εποχης. Σημερα δεν υπαρχουν.

Μια λυση θα ηταν τα ερημα χωρια να γινουν τουριστικα θερετρα. Να ανοιχτουν δρομοι ευρωπαικων στανταρντς που να οδηγουν σε αυτα.

Εγω δεν βλεπω αλλη λυση.

Θα συμφωνήσω μαζί σου

[The Rebel]

Παλιά Πλαγιά - Το ερειπωμένο χωριό φάντασμα της Αιτωλοακαρνανίας.



Διάσπαρτα στην Ελλάδα, θα συναντήσεις χωριά εγκαταλελειμμένα. Χωριά φαντάσματα όπως τα αποκαλούν που έμειναν έρημα για διάφορους λόγους. Ένα από αυτά βρίσκεται στην Αιτωολοακαρνανία και λέγεται Παλιά Πλαγιά. Σε αυτό το ελληνικό χωριό της Δυτικής Ελλάδας ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει εκεί, πράγμα που διαπιστώνεις αν περπατήσεις στα σοκάκια του.

Η Παλιά Πλαγιά είναι χτισμένη βορειοδυτικά της Αιτωολοακαρνανίας και είναι σε κοντινή απόσταση από το χωριό Πλαγιά, το οποίο είναι σήμερα κατοικημένο. Πρόκειται για ένα χωριό όνομα και πράγμα μιας και είναι χτισμένο στη νοτιοανατολική πλαγιά του βουνού Στέρνα. Η παράδοση λέει ότι το χωριό χτίστηκε όταν οι κάτοικοι του Ξηρόμερου κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας, ήθελαν να προφυλαχθούν από τις εχθρικές επιθέσεις ληστών ή από τις επιδρομές των πειρατών.

Ωστόσο, σημαντικά γεγονότα έφεραν την ερήμωσή του. Αιτία είναι ο σεισμός που έγινε στις 29 Οκτωβρίου 1966 και κατέστρεψε το χωριό καθώς και η μετανάστευση όσων απέμειναν τη δεκαετία του 1970 για τα παράλια της Λευκάδας. Στις 29 Οκτωβρίου 1966, πέντε παρά είκοσι τα ξημερώματα, 5,8 Ρίχτερ ταρακούνησαν το Ξηρόμερο Αιτωλοακαρνανίας. Ο βροχερός καιρός που ακολούθησε τον καταστροφικό σεισμό, προκάλεσε κατολισθήσεις βράχων, με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν ακόμα περισσότερα σπίτια.



Για τους επόμενους μήνες, χιλιάδες κάτοικοι του Ξηρόμερου έμεναν σε στρατιωτικούς καταυλισμούς… Τη δεκαετία του 1970 όμως έγραψαν τους τίτλους τέλους για το χωριό τους. Μετεγκαταστάθηκαν στα παράλια απέναντι από τη Λευκάδα. Οι λόγοι ήταν κυρίως οικονομικοί, καθώς με την κατάργηση των καπνοκαλλιεργειών τους και άλλων προϊόντων, η αγροτική δραστηριότητα του χωριού υπέστη βαρύ πλήγμα.

Η Παλιά Πλαγιά σήμερα.



Το χωριό Παλιά Πλαγιά έχει πλέον ερημώσει και μόνο οι δύο εκκλησίες μαζί με την κεντρική βρύση έχουν απομείνει. Δυτικά του χωριού, σε βορειοδυτική πλαγιά του όρους Στέρνας, βρίσκεται η ερειπωμένη Ιερά Μονή Κοίμησης της Θεοτόκου, ενώ στην μακρόστενη κορυφή του (υψόμετρο 507 μέτρα) βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος της Στέρνας. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης, μαζί με την Αμμούσα και την Πλαγιά αποτελούν την Τοπική κοινότητα Πλαγιάς που ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Πάλαιρου του Δήμου Ακτίου – Βόνιτσας.


https://exploringgreece.tv/destinations ... ila/29694/