Η ερήμωση της Eλληνικής επαρχίας.

Κοινωνικά θέματα και προβληματισμοί
Κανόνες Δ. Συζήτησης
Προσοχή: Σύμφωνα με το νόμο απαγορεύεται η δημοσιοποίηση ονομαστικά η φωτογραφικά ποινικών καταδικών οποιουδήποτε βαθμού & αιτιολογίας καθώς εμπίπτουν στα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα του ατόμου. Τυχόν δημοσιοποίηση τέτοιων δεδομένων ενδέχεται να επιφέρει ποινικές κυρώσεις στο συντάκτη. Επιτρέπεται μόνο αν έχει δοθεί εισαγγελική εντολή και μόνο για το χρονικό διάστημα που αυτή ισχύει. Οφείλετε σε κάθε περίπτωση να ζητήσετε με αναφορά τη διαγραφή της ανάρτησης πριν παρέλθει το χρονικό διάστημα της νόμιμης δημοσιοποίησης. Η διαχείριση αποποιείται κάθε ευθύνη για τυχόν ποινικές ευθύνες αν παραβιάσετε τα παραπάνω.
Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28702
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Η ερήμωση της Eλληνικής επαρχίας.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 15 Οκτ 2022, 20:49

10 Νοεμβρίου, 2020
Η ερήμωση της Eλληνικής υπαίθρου: Αίτια και συνέπειες.

Εικόνα

Βασικός λόγος για μαζική έξοδο από τα αστικά κέντρα και ιδιαίτερα την περιοχή πρωτευούσης, η ανάγκη αλλαγής και φυγής από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, η αναζήτηση ηρεμίας και ξεκούρασης. Πολλοί αναζητούν το διαφορετικό, σε σχέση με τα συνηθισμένα τουριστικά μέρη, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που προτιμούν τους τόπους καταγωγής των ιδίων ή των γονέων τους και των προγονικών εστιών.


Συχνά τη χαρά διαδέχεται η θλίψη και η μελαγχολία από τη διαπίστωση ότι η ύπαιθρος Ελλάδα έχει σε μεγάλο βαθμό ερημωθεί, με ελάχιστους πλέον κατοίκους –μεγάλης ως επί το πλείστον ηλικίας– που παραμένουν στα χωριά ως ύστατοι ακρίτες μέχρι να αφήσουν την τελευταία τους πνοή εκεί που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και είδαν το πρώτο φως της ζωής τους.
Η ερήμωση της υπαίθρου, ασφαλώς, δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Ισχύει και για πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης, ιδιαίτερα της Μεσογείου και της Βαλκανικής. Κάθε όμως χώρα με την ιδιαιτερότητά της.

Στην Ελλάδα η εγκατάλειψη της υπαίθρου ξεκίνησε με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, λόγω των καταστροφών που είχαν προκαλέσει οι κατακτητές, και συνεχίστηκε με τον εμφύλιο και ό,τι επακολούθησε, με τις ιδεολογικές διώξεις όσων είχαν ενταχθεί στον ΕΛΑΣ και είχαν συ­μπράξει με τις δυνάμεις του. Η αποδημία έγινε κανόνας.

Τόποι προορισμού η Αμερική, ο Καναδάς, η μακρινή Αυστραλία, ενώ σημειώνονται και μεγάλες εσωτερικές μετακινήσεις προς τα πλησιέστερα αστικά κέ­ντρα και ιδιαίτερα την πρωτεύουσα, η οποία αρχίζει να επεκτείνεται συνεχώς, για να καταλάβει σε λίγες δεκαετίες ολόκληρο το λεκανοπέδιο της Αττικής.

Όσοι κυβέρνησαν τη χώρα τα δύσκολα αυτά χρόνια ισχυρίζονται ότι δεν μπορούσαν να αποτρέψουν την άναρχη δόμηση και την καταστροφή του ιστορικού κέντρου της Αθήνας λόγω της συρροής μεγάλου αριθμού ανθρώπων, που έπρεπε να βρουν στέγη και απασχόληση.

Το επιχείρημα είναι έωλο και δεν το συμμερίζονται οι ειδικοί (πολεοδόμοι, αρχιτέκτονες, μηχανικοί, κοινωνιολόγοι, ιστορικοί, πολιτικοί κ.ά.). Άλλωστε ίδια φαινόμενα εσωτερικής μετανάστευσης σημειώθηκαν και σε άλλες πρωτεύουσες. Όμως διαφύλαξαν τα ιστορικά και παραδοσιακά τους κέντρα.

Η καταστροφή του ιστορικού κέντρου της Αθήνας αποδίδεται, κυρίως, στον νόμο περί αντιπαροχής, που επέτρεψε την κατεδάφιση παραδοσιακών και κλασικών κτιρίων, στη θέση των οποίων χτίζονταν ακαλαίσθητες πολυώροφες πολυκατοικίες. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τις ραδιοφωνικές διαφημίσεις για πώληση οικοπέδων, όπως, π.χ., το «με μία δεκάρα στου Κωνσταντάρα».

Η πρωτεύουσα όπως και άλλες πόλεις της επαρχίας δεν επεκτάθηκαν βάσει πολεοδομικών σχεδιασμών, ούτε μελετήθηκαν οι συνέπειες για το μέλλον. Μερικά χρόνια πριν έτυχε να συνταξιδεύω με τρένο με ένα ζεύγος Άγγλων. Θυμάμαι ότι σχολίαζαν δυσμενέστατα την εικόνα δόμησης όλης της περιοχής της Δυτικής Αττικής μέχρι και τον Σταθμό Λαρίσης, που απέχει ελάχιστα από το κέντρο! Η εσωτερική μετανάστευση, με ιδιαίτερο προορισμό την περιοχή της πρωτεύουσας, συνεχίστηκε για πολλά χρόνια ακόμα. Και όχι μόνο για λόγους εύρεσης εργασίας.

Πρόσθετος λόγος η στέρηση βασικών στοιχείων από την επαρχία, που συνθέτουν τη σύγχρονη εποχή. Απομόνωση γεωγραφική, διοικητική, κοινωνική και πολιτιστική. Το οδικό δίκτυο σχεδόν σε πρωτόγονη κατάσταση.

Από την Κόρινθο στην Αθήνα η μετακίνηση γινόταν διά της παλαιάς εθνικής οδού και απαιτούσε δύο περίπου ώρες, ενώ από τα Γιάννενα (450 χιλιόμετρα περίπου) το ταξίδι με λεωφορείο διαρκούσε πάνω από επτά ώρες!

Δεύτερος σοβαρός λόγος, η έλλειψη νοσοκομείων, που ανάγκαζε τους ασθενείς να προσφεύγουν στα νοσηλευτικά ιδρύματα της πρωτεύουσας ακόμη και για λιγότερο σοβαρές παθήσεις. Εδώ πρέπει να προστεθεί και η απουσία από την επαρχία –με εξαίρεση τη Θεσσαλονίκη– εκπαιδευτικών ιδρυμάτων πανεπιστημιακού επιπέδου.

Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν συ­ντελεστεί σημαντικές αλλαγές, που έχουν καλύψει σε ικανοποιητικό βαθμό τις παραπάνω ελλείψεις, γεγονός που επιτρέπει να αισιοδοξούμε ότι η επαρχία μπορεί να βρει τον δρόμο της και να σταματήσει η φυγή προς άλλα κέντρα.

Προ ετών, ο τότε υπουργός Εσωτερικών, επί κυβερνήσεως Κ. Σημίτη, Αλέκος Παπαδόπουλος είχε την έμπνευση και υλοποίησε το σχέδιο «Καποδίστριας», εισάγοντας ουσιαστικές διοικητικές μεταρρυθμίσεις, μεταξύ των οποίων τη συνένωση δήμων και κοινοτήτων, με παράλληλη ενίσχυση των αρμοδιοτήτων της τοπικής αυτοδιοίκησης όπως συνέβαινε σε όλες τις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Το σχέδιο «Καποδίστριας» είχε υποστεί πολλές κριτικές, οι πλείστες των οποίων πήγαζαν από τοπικιστικό πνεύμα ή από συναισθηματισμό. Υποστήριζαν κυρίως ότι η συνένωση, μεταξύ άλλων, θα εξαφάνιζε τα μικρά χωριά και θα ευνοούσε τα κεφαλοχώρια και μεγαλύτερες πόλεις.

Είχα τότε ταχθεί υπέρ των συνενώσεων που πρόβλεπε η διοικητική μεταρρύθμιση του κ. Παπαδόπουλου υπογραμμίζοντας ότι τα περισσότερα από τα ορεινά χωριά της Ελλάδας ήταν δημιουργήματα ζοφερών ιστορικών περιόδων της πατρίδας μας. Ήταν καταφύγια προστασίας από τους κατακτητές. Όταν εξέλειψαν οι λόγοι, η παρακμή και η βαθμιαία εγκατάλειψή τους ήταν φυσικό επακόλουθο.

Επιβίωσαν και θα επιβιώσουν και στο μέλλον μόνο εκείνα τα χωριά τα οποία ευνοεί η γεωγραφία, η τοποθεσία, η ιστορία τους και η δυνατότητα εύκολης και ασφαλούς πρόσβασης από τους επισκέπτες. Ελπίδες για μερική ανάκαμψη της υπαίθρου προσφέρει και η τεχνολογία με τη δυνατότητα που παρέχει για ταχεία επικοινωνία, ενημέρωση και εργασία μακριά από τον συνηθισμένο τόπο και χώρο δουλειάς.

Ας επανέλθουμε όμως στις συνέπειες της άμετρης αστικοποίησης και παράλληλα ερήμωσης της υπαίθρου. Η συγκέ­ντρωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού μιας χώρας γύρω από την πρωτεύουσα ή άλλα αστικά κέντρα δεν είναι υγιές φαινόμενο. Δημιουργεί μεγάλες κοινωνικές αντιθέσεις, δυσκολεύει την αστυνόμευση, προκαλώντας προβλήματα όσον αφορά την ασφάλεια των πολιτών, αποτρέπει την ορθολογική ανάπτυξη σε όλους τους τομείς.

Από την άλλη πλευρά, η ερήμωση της υπαίθρου έχει σοβαρές επιπτώσεις στη γεωργική οικονομία, αφού πολλές παραδοσιακές καλλιέργειες εγκαταλείπονται, με επακόλουθο την έλλειψη προϊόντων που μας αναγκάζει να καταφεύγουμε σε εισαγωγές.

Δεν είναι αμελητέες και οι πολιτικές επιπτώσεις, ειδικά με τα προβλήματα ασφαλείας που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι των παραμεθόριων περιοχών από την παράνομη είσοδο αλλοδαπών, λαθρομεταναστών και προσφύγων.

Το ίδιο ισχύει και για τα ακριτικά νησιά του Αιγαίου, οι κάτοικοι των οποίων δοκιμάζονται και από την τουρκική προκλητικότητα, που τελευταίως έχει ενταθεί Η Πολιτεία οφείλει να δώσει ιδιαίτερη προσοχή στην επιβίωση των ακριτικών περιοχών και της υπαίθρου με σειρά μέτρων που θα εξασφαλίζουν την επιβίωσή τους.

Ας αναλογισθούμε ότι οι βυζαντινοί αυτοκράτορες, όταν αντιμετώπισαν μαζική εγκατάλειψη της υπαίθρου, ενεργοποίησαν τον θεσμό του εμπράγματος δικαιώματος της εμφύτευσης (στην Ελλάδα καταργήθηκε με τον νέο Αστικό Κώδικα), που λειτούργησε θετικά στη συγκράτηση των τοπικών πληθυσμών.
https://www.freepen.gr/2020/11/blog-post_945.html
https://gegonotstomikroskpio.com/2020/1 ... %84%ce%b9/

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28702
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Η ερήμωση της Eλληνικής επαρχίας.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 15 Οκτ 2022, 20:55

05/09/2021
Δημογραφικός μαρασμός, ερήμωση της επαρχίας και οι προτάσεις των ΕΛΛΗΝΩΝ.

Εικόνα

Το ένα μετά το άλλο κλείνουν τα σχολεία στην ελληνική επαρχία, καθώς ο δημογραφικός μαρασμός της χώρας συνεχίζεται ακάθεκτος, ελλείψει οιασδήποτε σοβαρής πρωτοβουλίας της κυβέρνησης. Μόνο στην Ήπειρο φέτος, όπως αποφασίστηκε νωρίτερα το καλοκαίρι και πρόσφατα δημοσιεύτηκε σε ΦΕΚ, θα κλείσουν… 40 σχολεία. Ακόμη 38 σχολεία δεν θα λειτουργήσουν στην Περιφέρεια της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.


Ο λόγος -για τα περισσότερα εξ αυτών- δεν είναι άλλος από την έλλειψη μαθητών, καθώς η ερήμωση της ελληνικής επαρχίας από παιδιά και εφήβους συνεχίζεται εδώ και δεκαετίες, δημιουργώντας εκρηκτικό πρόβλημα τόσο σε κοινωνικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Παρά το γεγονός ότι εδώ και αρκετά χρόνια το δημογραφικό περιγράφεται από ειδικούς ως το νούμερο ένα πρόβλημα για τη χώρα, που υποσκάπτει τις ίδιες τις προοπτικές επιβίωσης του ελληνικού έθνους, η πολιτική ηγεσία ακόμη κάνει… ασκήσεις επί χάρτου! Ακόμα χειρότερα πολλοί – εκ των οποίων και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας – αγωνίζονται και προωθούν την αντικατάσταση του ελληνικού πληθυσμού με μετανάστες από την Αφρική και την Ασία. Το «μπόλιασμα» που έχει αναφέρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Οι ΕΛΛΗΝΕΣ θεωρούν το δημογραφικό μείζον πρόβλημα της χώρας. Η μείωση των γεννήσεων, η αύξηση των θανάτων, η μετανάστευση των ελληνόπουλων στο εξωτερικό, η ερήμωση της επαρχίας, ο πολιτισμικός μαρασμός αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα για το ελληνικό έθνος. Δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στη λύση του δημογραφικού προβλήματος στο Κυβερνητικό Πρόγραμμα του κόμματος, οι ΕΛΛΗΝΕΣ προτείνουν και θα εφαρμόσουν – μόλις τους δοθεί η ευκαιρία – σειρά δραστικών μέτρων για την αντιμετώπισή του.
https://ellhnes.net/%CE%B4%CE%B7%CE%BC% ... %B5%CF%80/

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28702
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Η ερήμωση της Eλληνικής επαρχίας.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 15 Οκτ 2022, 21:00

20/12/2021
Η ερήμωση της υπαίθρου, η υπογεννητικότητα και η ανεργία σημαδεύουν το ιστορικό τέλος του Ελληνισμού;

Εικόνα

Απαισιόδοξο ερώτημα που δεν είναι και πολύ μακριά από την πραγματικότητα, αν παρακολουθήσουμε την πορεία του Ελληνικού πληθυσμού μέσα από τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής υπηρεσίας, όπου οι θάνατοι είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις και κάθε χρόνο και πιο πολύ ανοίγει η ψαλίδα.


Το κοινωνικό πρόβλημα που δημιουργεί την υπογεννητικότητα σήμερα θα είναι το ίδιο και στο μέλλον, όπως ίδιο ήταν και στο παρελθόν, διότι ένας και ίδιος παραμένει ο κοινωνικός άνθρωπος στην εσωτερική του φύση κατά την ιστορική του διαδρομή.

Στην αρχαία Ελλάδα για την αντιμετώπιση του προβλήματος τόσο στην Αθήνα όσο και στη Σπάρτη υπήρχε κατά τον Πλούταρχο νομοθεσία που προέβλεπε αυτεπάγγελτη κατηγορία εναντίον εκείνων των πολιτών που απέφευγαν το γάμο καθώς και εναντίον των "συναπτόντων αναρμόστως γάμους", διότι και οι δύο περιπτώσεις λαμβάνονταν ως παραβάσεις καθήκοντος προς την οικογένεια και την πόλη. Κι αυτό γιατί είχαν ως αποτέλεσμα τον περιορισμό των γεννήσεων τέκνων, δια των οποίων εξασφαλιζόταν η συνέχεια της οικογένειας και η ανανέωση της στρατιωτικής δύναμης που στηρίζονταν η ασφάλεια της Πόλης-Κράτος.

Δεν ξέρω πόσο σήμερα θα ήταν εφικτός ένας φόρος της άδειας κούνιας, ανάλογος της οικονομικής κατάστασης σε εκείνα τα άτομα που είναι ικανά να γεννήσουν παιδιά και το αποφεύγουν ηθελημένα.

Οι δημογράφοι ισχυρίζονται ότι για να είναι δημογραφικά υγιής ένας πληθυσμός θα πρέπει:

Πρώτον ο δείκτης γονιμότητας που δείχνει τον αριθμό των παιδιών που γεννά ζωντανά κάθε γυναίκα αναπαραγωγικής ηλικίας μεταξύ 15-48 ετών να είναι 3,1 που είναι το όριο ανανέωσης των γενεών. Κατά δεύτερον η κατανομή του συνόλου του πληθυσμού κατά μεγάλες ομάδες ηλικιών, να έχει τα εξής ποσοστά; το 25% του πληθυσμού να είναι κάτω των 15 ετών, το 10% να είναι άνω των 65 έστω και το υπόλοιπο ποσοστό 65% να έχει ηλικία από 15-65 ετών.

Κανένας από τους δυο ανωτέρω δείκτες δεν ισχύει για τον Ελληνικό πληθυσμό. Το σημαντικότερο δεν είναι η μείωση του πληθυσμού αλλά η αλλαγή της δομής με την υπέρμετρη αύξηση της γήρανσής του. Τα αίτια αποφυγής των γεννήσεων, αν εξαιρέσουμε τις γυναίκες των ανώτερων κοινωνικών τάξεων που σε όλες τις ιστορικές περιόδους απέφευγαν τα πολλά παιδιά, οι δημογράφοι συμφωνούν ότι είναι η αστυφιλία, με την έννοια ότι στο αστικό περιβάλλον οι συνθήκες στέγασης- απασχόλησης δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη πολυμελών οικογενειών.

Η ερήμωση της ελληνικής υπαίθρου με την εξωτερική μετανάστευση και την αστικοποίηση του αγροτικού πληθυσμού είχε σαν αποτέλεσμα την εγκατάλειψη γεωργικών εργασιών και του αγροτικού περιβάλλοντος που ευνοούσαν την ανάπτυξη πολύτεκνων οικογενειών, από τις οποίες ενισχύονταν και ανανεώνονταν οι αστικοί πληθυσμοί.

Ένας άλλος σοβαρός παράγοντας είναι η χειραφέτηση και η ισότητα που κέρδισαν δίκαια οι γυναίκες και κατέκτησαν ανδρικά επαγγέλματα, έδωσαν όμως διαστάσεις στη ζωή τους που ζημίωσαν τη μητρότητα.

Η ανεργία και το χαμηλό εισόδημα των νέων σε σχέση με το κόστος του τοκετού, των παιδικών τροφών, ενδυμάτων και παιχνιδιών και την έλλειψη επαρκών υποδομών (όπως παιδικοί σταθμοί κλ.π.) που να στηρίζουν την εργαζόμενη μητέρα, αποτρέπουν τη γέννηση παιδιών.

Σοβαρότατος παράγοντας υπογεννητικότητας αποτελούν και οι αμβλώσεις, χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο πετάγονται στους κάδους απορριμάτων των χειρουργείων από τους ίδιους τους γονείς των. Αν ήμασταν στην πράξη Χριστιανοί ή έστω ενημερωμένοι και ευαισθητοποιημένοι για το αγέννητο παιδί
που κυοφορείται στα σπλάχνα της γυναίκας, ίσως το δημογραφικό πρόβλημα να είχε λυθεί με την αποτροπή των εκτρώσεων, υιοθετώντας κοινωνικά όλα αυτά τα παιδια, παρέχοντας ταυτόχρονα ηθική και οικονομική στήριξη στην ανύπαντρη μάνα.

Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση χωρίς κάποιος να τη φρενάρει με κίνητρα και σοβαρά μέτρα που θα στηρίζουν την οικογένεια και το παιδί και το κρατικό ενδιαφέρον εξαντλείται στη διαπίστωση του προβλήματος, τότε πολύ φοβάμαι ότι όλες αυτές οι διαπιστώσεις και ανησυχίες γύρω από το δημογραφικό πρόβλημα θα συνθέτουν απλώς το Requiem (ρέκβιεμ) ενός ένδοξου γένους.

Η επίγνωση ότι "η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει...." διατυπώθηκε όταν "οι καλύβες των Ελλήνων ήταν γεμάτες από παιδια". Σήμερα τις καλύβες τις κάψαμε και χτίσαμε παλάτια αλλά παιδιά για να τα γεμίσουμε δεν έχουμε και αυτό το πήραν χαμπάρι οι γείτονες και διακηρύττουν ότι "την Ελλάδα θα την κατακτήσουμε όχι με πόλεμο αλλά με το δημογραφικό" ΟΖΑΛ Τούρκος Πρωθυπουργός.

Αν η υπογεννητικότητα δεν αναδειχθεί ως το πιο επείγον, το πιο σοβαρό και το πιο απειλητικό εθνικό θέμα και προσπαθούμε τα κενά που δημιουργούν από την έλλειψη ελληνοπαίδων να τα καλύψουμε με φθηνά εργατικά χέρια δυστυχισμένων μεταναστών η ιστορία του Ελληνισμού σ' αυτή τη χώρα δεν θα έχει μακρινό μέλλον.
Γιώργος Αθ. Σαρρής.
Πολύτεκνος τ. Αντ/δρος Οργάνωσης.
Πολυτέκνων Πατρών.

https://www.aixmi-news.gr/synergasies/a ... ellinismoy

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28702
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Η ερήμωση της Eλληνικής επαρχίας.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 15 Οκτ 2022, 21:52

30 Ιουλ 2022
Η ερήμωση των ελληνικών χωριών αποτυπώνεται και στους αριθμούς.

Εικόνα

ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ Π.Ε.Δ. ΑΘΑΝ. ΝΑΣΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΣΤΥΦΙΛΙΑΣ.


Η απογραφή του 2021 ανέδειξε το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας καταγράφοντας μείωση του πραγματικού πληθυσμού, που σε μια πρώτη προσέγγιση αιτιολογείται από τη μετανάστευση νέων ανθρώπων σε αναπτυγμένες και οικονομικά ισχυρές χώρες προς ανεύρεση εργασίας, αλλά και από την αριθμητική δυσαναλογία γεννήσεων και θανάτων.

«Καμία έκπληξη! Αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια, η ερήμωση της υπαίθρου δηλαδή, αποτυπώθηκε και επίσημα από την απογραφή που διενήργησε η Στατιστική Υπηρεσία. Εάν δεν γίνει κάτι άμεσα, το χάσμα μεταξύ των 5-6 μεγάλων πόλεων της χώρας και της περιφέρειας θα μεγαλώσει και θα είναι μη αναστρέψιμο».

Αυτά δηλώνουν οι δήμαρχοι του κάμπου, μη κρύβοντας την ανησυχία τους για το φαινόμενο της αστυφιλίας, το οποίο αποτυπώθηκε με τα πλέον μελανά χρώματα στην πρόσφατη απογραφή πληθυσμού, καθώς η πληθυσμιακή αιμορραγία στην Περιφέρεια Θεσσαλίας είναι γεγονός.

Η ΕΡΗΜΩΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ ΣΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ.
Ειδικότερα, στην Περιφερειακή Ενότητα Λάρισας καταγράφηκε μια μείωση πληθυσμού σε ποσοστό 5,3%. Με εξαίρεση τον Δήμο Λαρισαίων, όπου ο πληθυσμός είχε μικρή άνοδο και συγκριμένα αυξήθηκε κατά 2.240 (και έτσι από 162.591 το 2011, ανήλθε σε 164.831 το 2021), στους υπόλοιπους δήμους του νομού καταγράφηκε μείωση πληθυσμού, που κυμαίνεται από 10 έως 17%, ανάλογη εικόνα σε όλη την ύπαιθρο της Θεσσαλίας. Αναλυτικότερα, στον Δήμο Ελασσόνας καταγράφηκε η μεγαλύτερη «βουτιά», καθώς από 32.121 εγγεγραμμένους το 2011, έπεσε στους 25.441, με συνολική μείωση 6.680 καταγεγραμμένων κατοίκων. Στον Δήμο Κιλελέρ ο πληθυσμός μειώθηκε κατά 2.786, ήτοι από 20.854 το 2011, στους 18.068 το 2021. Στον Δήμο Τεμπών η μείωση αφορούσε 1.718 εγγεγραμμένους κατοίκους, από 13.712 το 2011, έφτασαν 11.994 το 2021. Σημαντική πτώση καταγράφηκε και στον Δήμο Τυρνάβου όπου ο πληθυσμός μειώθηκε κατά 2.780, από 25.032 το 2011, σε 22.252 το 2021. Συνολικά στην Π.Ε. Λάρισας καταγράφηκε πτώση 13.929 εγγεγραμμένων κατοίκων σε διάστημα μιας δεκαετίας, με τα δείγματα να είναι αρκετά ανησυχητικά.

Το φαινόμενο της αστυφιλίας για τους μικρούς και Περιφερειακούς Δήμους έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις με αποτέλεσμα να παρατηρείται σημαντικό έλλειμμα νέων ανθρώπων, οι οποίοι προτιμούν να μετακινηθούν στο πλησιέστερο αστικό κέντρο ή και σε ξένες χώρες στην προσπάθειά τους να βρουν κάποια θέση εργασίας, αλλά και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Το θέμα της συγκράτησης του ενεργού πληθυσμού στον τόπο τους είναι ένα θέμα που απασχόλησε πολύ σοβαρά την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΠΕΔ.
Ο πρόεδρος της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Θεσσαλίας και δήμαρχος Κιλελέρ (με έντονο αγροτικό πληθυσμό) Αθανάσιος Νασιακόπουλος, ανέλαβε σχετική πρωτοβουλία και πρότεινε επιπλέον νέα κριτήρια για την κατανομή στους Δήμους των Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων (ΚΑΠ). Ο λόγος αυτής της πρωτοβουλίας είναι να θεσπιστούν ποιοτικά κριτήρια που θα δίνουν τη δυνατότητα στους Δήμους να χρηματοδοτούνται σύμφωνα με τις πραγματικές τους ανάγκες και όχι να χρηματοδοτούνται κυρίως με πληθυσμιακά κριτήρια.

Σύμφωνα με όσα δηλώνει στην «Ε» ο κ. Νασιακόπουλος «υιοθετώντας το πληθυσμιακό κριτήριο ως κύριο και βασικό κριτήριο κατανομής πόρων, καταλήγουμε σε μια στρεβλή ανάπτυξη των ήδη ανεπτυγμένων και οικονομικά ισχυρών μεγάλων αστικών κέντρων και σε υποβάθμιση των μικρών περιφερειακών Δήμων που αντιμετωπίζουν ούτως ή άλλως έντονα και πολυποίκιλα προβλήματα.

Η πρόταση της ΠΕΔ Θεσσαλίας να ενταχθούν στα κριτήρια κατανομής των ΚΑΠ και της ΣΑΤΑ: Το μήκος της αγροτικής οδοποιίας για τους αγροτικού πεδινούς Δήμους, η εποχικότητα για τους ορεινούς Δήμους οι κλιματολογικές συνθήκες για τις ορεινές και δυσπρόσιτες περιοχές είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.

Είμαι απολύτως βέβαιος ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα αυξηθεί ο κύκλος εργασιών αυτών των Δήμων θα ασχοληθούν περισσότεροι ντόπιοι με τον τόπο τους, οι οικογενειακές και οι μικρές επιχειρήσεις θα «ανασάνουν» και θα έχουν λόγο ύπαρξης και τέλος οι επερχόμενες γενιές θα έχουν μπροστά τους έναν πολύ σοβαρό λόγο να μείνουν και να εργαστούν στον τόπο τους. Σ’ αυτήν τη διαδικασία της κατανομής των πόρων στην Τ.Α. πρέπει να είναι όλοι σύμφωνοι, μικροί και μεγάλοι ή πλούσιοι και φτωχοί Δήμοι.

Αυτή η σημαντική αλλαγή πρέπει να συνοδευτεί και από τη μείωση της υπογεννητικότητας.
Η πολιτεία οφείλει να θεσπίσει κίνητρα στα νέα ζευγάρια δίνοντας οικονομικά βοηθήματα ώστε οι νέοι γονείς να μπορούν να αντιμετωπίσουν με σχετική ευκολία τουλάχιστον τα πρώτα έξοδα που για τους περισσότερους είναι δυσβάσταχτα. Σε καμία περίπτωση δεν πρωτοτυπώ κάνοντας αυτές τις προτάσεις για την επίλυση του συγκεκριμένου προβλήματος. Έχουν εκπονηθεί εξάλλου πολλές και τεκμηριωμένες μελέτες για την αστυφιλία, την ανεργία και τη μετανάστευση. Λέω όμως με βεβαιότητα ότι η Τ.Α. διαχρονικά ήταν ο βασικός θεσμός που εργάστηκε σκληρά για την επίλυση σοβαρών κοινωνικών θεμάτων».

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ.
Αναλύοντας τις προτάσεις που κατατέθηκαν με στόχο να σταματήσει η πληθυσμιακή αιμορραγία της υπαίθρου, ο κ. Νασιακόπουλος αναφέρει:
-Κατανομή πόρων στην Αυτοδιοίκηση με ποιοτικά κριτήρια ανάλογα με τις ανάγκες του τόπου και όχι μόνο με το πληθυσμιακό κριτήριο.
-Συνεργασία κράτους και Αυτοδιοίκησης για τη δημιουργία μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων με ειδική επιδοματική πολιτική στους περιφερειακούς Δήμους.
-Οικονομική ενίσχυση στους νέους γονείς για να αντιμετωπίσουν τα πρώτα και σε πολλές περιπτώσεις αβάσταχτα έξοδά τους.
-Δημιουργία βασικών πρώτων υποδομών που θα εξασφαλίζουν σύγχρονες συνθήκες για την υγεία την παιδεία και τον πολιτισμό.
«Έκανα μόνο μερικές επισημάνσεις. Το πρόβλημα είναι τεράστιο και σίγουρα απαιτούνται πολλές και σοβαρές παρεμβάσεις. Είναι όμως κάποιες προτάσεις που εφόσον υλοποιηθούν είμαι βέβαιος ότι θα βοηθήσουν για να λυθεί το Δημογραφικό, η αστυφιλία, η ανεργία και σε κάποιο βαθμό θα ανακτηθεί η χαμένη ψυχολογία και η αισιοδοξία των Τοπικών Κοινωνιών» καταλήγει ο πρόεδρος της ΠΕΔ.
Του Γιώργου Ρούστα.
https://www.eleftheria.gr/%CE%BB%CE%AC% ... CF%82.html

KRAKEN
Δημοσιεύσεις: 1718
Εγγραφή: 12 Ιουν 2019, 19:49

Re: Η ερήμωση της Eλληνικής επαρχίας.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από KRAKEN » 15 Οκτ 2022, 21:54

Η απομακρυσμένη εργασία, όπου εφαρμόζεται, μπορεί να βοηθήσει στην ανακοπή αυτής της τάσης, βέβαια όπως και να έχει οι ανέσεις που έχεις σε ένα χωριό είναι πολύ λιγότερες ειδικά εάν είναι πολύ απομακρυσμένο από τις πόλεις

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28702
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Η ερήμωση της Eλληνικής επαρχίας.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 15 Οκτ 2022, 22:04

27.08.2022
Τα ελληνικά χωριά.

Εικόνα

Η εξαιρετικά γόνιµη και αναγκαία συζήτηση που άνοιξε η «Καθημερινή» για το μοντέλο του τουρισμού και η θαυμάσια ανάλυση του Στάθη Καλύβα μάς οδηγεί σε κάτι ευρύτερο. Είναι μια δημόσια συζήτηση που πρέπει να γίνει και να ανοίξει ακόμη περισσότερο, καθώς υπάρχουν πολλά καίρια ζητήματα που προκαλούν σκέψεις για το πώς θα είναι η χώρα το 2040 αν δεν ληφθούν δραστικά μέτρα.

Πέραν του τουριστικού μοντέλου που τείνει να καθιερωθεί (και του αποκλεισμού του μικρομεσαίου Ελληνα από πολλούς προορισμούς), υπάρχει και το μείζον θέμα της υπαίθρου στην ηπειρωτική χώρα. Υπάρχει υπερσυγκέντρωση σε κάποια νησιά και τουριστικές περιοχές και από την άλλη, ερήμωση σε άλλα σημεία της χώρας. Απέραντες αραιοκατοικημένες περιοχές στη ραχοκοκαλιά της Ελλάδας, από τη Στερεά έως τη Μακεδονία, τη Θεσσαλία, την Ηπειρο και τη Θράκη, με φθίνοντα πληθυσμό, λιγότερους νέους και λίγες δουλειές, γεννούν ερωτήματα για το πώς θα κληροδοτηθούν αυτές οι περιοχές στις επόμενες γενιές.

Ιδίως τα χωριά της ορεινής Ελλάδας είναι ένα τεράστιο κοινωνικό και πολιτισμικό θέμα. Είναι ένα φαινόμενο διεθνές η ερήμωση των χωριών, και δύσκολα μπορεί κανείς να προτείνει ρεαλιστικές λύσεις. Χωρίς αμφιβολία, όμως, δεν μπορεί κανείς να παραμένει απαθής μπροστά σε αυτό το φαινόμενο που σταδιακά οδηγεί σε μια τόσο ανισοβαρή ανάπτυξη. Χωριά που είχαν σχολεία με 50 και 100 παιδιά, πλέον δεν έχουν ούτε ένα παιδί. Παραδοσιακά οικήματα εγκαταλείπονται, ιστορικοί ναοί λειτουργούν για 5-6 πιστούς, σπίτια ανοίγουν για 3-4 μήνες τον χρόνο στην καλύτερη περίπτωση. Οδήγησα πρόσφατα από τη Λαμία έως την Καστοριά μέσω Δομοκού, Καλαμπάκας και Γρεβενών. Εβλεπες την πανέμορφη φύση και ελάχιστη δραστηριότητα. (Κάποτε, βέβαια, πρέπει να μιλήσει κάποιος για την κακοποίηση του περιβάλλοντος στα Μετέωρα.)

Πολλά χωριά έχουν ακόμη κάποια ζωή με την τελευταία γενιά των μεσηλίκων που δουλεύουν, συναντιούνται στα καφενεία, στα πανηγύρια, στις κοντινές πόλεις… Αλλά δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να φέρει κανείς την εικόνα των χωριών σε διάστημα 20 ετών από σήμερα.

Είναι ένα τεράστιο θέμα που ασφαλώς το μελετούν πολλές ειδικότητες, αλλά η ελληνική ύπαιθρος σε πολλά σημεία και για μεγάλες εκτάσεις μοιάζει ξεχασμένη, αργοκίνητη. Δίνει εικόνα υπανάπτυξης, την ίδια ώρα που άλλα τουριστικά μέρη βουλιάζουν χωρίς μέτρο εκτός κλίμακας.

Καιρός να σκύψουμε πάνω από την πατρίδα μας.
https://www.kathimerini.gr/opinion/5620 ... ka-choria/



ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ ΤΩΝ ΟΡΕΙΝΩΝ ΟΙΚΙΣΜΩΝ.

Εικόνα

Το σπίτι στεγάζει τα όνειρα των ανθρώπων και τους αφήνει να το σημαδέψουν με την παρουσία τους. Τους προσφέρει ασφάλεια και προστασία, κρύβει τις μικρές και μεγάλες χαρές τους, ποτίζεται από τα δάκρυά τους και καπνίζεται από τη φωτιά που καίει στην 'οικογενειακή εστία'. Με πέτρα χτίζεται η αγάπη του ανθρώπου για το σπίτι του, το μέρος στο οποίο κλείνοντας την πόρτα, κλείνει και όλον τον κόσμο πίσω του. Αλήθεια, πόσο τρομερό πράγμα είναι να εγκαταλείπεις το σπίτι σου; Πόσος πόνος, φόβος ή απελπισία χρειάζεται για να αναγκαστείς να το παρατήσεις; Ετούτα και άλλα πολλά ερωτήματα έρχονται εάν βρεθεί κανείς απέναντι σε ένα ερημωμένο σπίτι, έναν οικισμό φάντασμα που αντιστέκεται στο χρόνο και μιλάει με το δικό του τρόπο για τα περασμένα μεγαλεία.

Εικόνα

Περπατώντας ανάμεσα στα γκρεμισμένα σπίτια νοιώθει κανείς οι τόποι να στοιχειώνονται από φαντάσματα. Ακούει τις φωνές των ανθρώπων που έζησαν εκεί, το κλάμα των μωρών που γεννήθηκαν, το νανούρισμα της μάνας, το τραγούδι του ερωτευμένου. Οι άνθρωποι των ορεινών οικισμών πάλεψαν σε όλη τους τη ζωή με τις δυστροπίες της φύσης και κατάφεραν να εξημερώσουν μέρη άγρια και δυσπρόσιτα. Με μόχθο, ευρηματικότητα και υπομονή κατάφεραν πολλά βασισμένοι σε λίγα. Όταν αυτοί οι άνθρωποι πήραν την απόφαση αν φύγουν από τη γη των παππούδων τους είχε πια ωριμάσει μέσα τους η ελπίδα πως αλλού θα ζήσουν πιο ανθρώπινα, αυτοί και τα παιδιά τους. Κατέβηκαν λοιπόν στις πόλεις για να μπορούν να δουλέψουν, τα παιδιά να μορφωθούν, να ξεφύγουν από την αγωνία της καθημερινής επιβίωσης.

Η ζωή στο χωριό μπορεί να είναι όμορφη, χαλαρή και ονειρεμένη για πολλούς, αλλά είναι ουτοπικό να απαιτούμε από έναν σύγχρονο οικογενειάρχη να απαρνηθεί τις παροχές υπηρεσιών της πόλης και να ταλαιπωρηθεί με τη θέλησή του για τα αυτονόητα, όπως η υγεία ή η μόρφωση των παιδιών του.

Εικόνα

Η έρευνα στην Ελλάδα για ερημωμένους-εγκαταλελειμμένους οικισμούς θα μας φέρει αντιμέτωπους με την ιστορία της πατρίδας μας, με σημαντικές οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές, με φυσικά φαινόμενα, με την πορεία του Έλληνα στο χρόνο. Ακριβής ή πλήρης καταγραφή των οικισμών που εγκαταλείφθηκαν σε κάθε χρονική στιγμή με ταυτόχρονη αναφορά στα αίτια εγκατάλειψης δεν υπάρχει. Ένας μικρός απολογισμός των χωριών που ερημώθηκαν από τον 11ο έως τα μέσα του 19ου αιώνα στα σημερινά σύνορα της Ελλάδας αναφέρει τον αριθμό 2.049. Από την απογραφή του 1929 έως εκείνη του 1991 ο αριθμός των οικισμών που εγκαταλείφθηκαν φτάνει τους 2713, χωρίς αυτό το νούμερο να είναι τελικό ή απόλυτο. Το νούμερο που αντιστοιχεί στον 20 αιώνα φαίνεται σαφώς μεγαλύτερο, διότι η καταγραφή είναι πολύ πιο συστηματική. Ερημωμένους θεωρούμε τους οικισμούς που δεν έχουν ούτε έναν κάτοικο όλες τις εποχές του χρόνου.

Οι αιτίες εγκατάλειψης ενός οικισμού είναι δεκάδες και η σημαντικότερη από αυτές τα μεγάλα ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα. Στον 20ο αιώνα εκατοντάδες χωριά ερημώθηκαν εξαιτίας των Βαλκανικών πολέμων και ακόμα περισσότερο λόγω του ελληνικού εμφύλιου πολέμου. Πολλοί οικισμοί στοίχειωσαν στα ορεινά γιατί καλλιέργεια της γης ήταν ασύμφορη, ενώ ο ρυθμός εξαφάνισης των κατοίκων αυξανόταν λόγω της εσωτερικής μετανάστευσης, αλλά και της μετανάστευσης στο εξωτερικό. Από τις σύγχρονες αιτίες εγκατάλειψης των χωριών η πλέον συνήθης είναι οι κατολισθήσεις και η μεταφορά του οικισμού σε σημείο ασφαλές, αλλά και πιο κοντά στο βασικό οδικό δίκτυο.

Εικόνα

Ανάμεσα στις αιτίες της εγκατάλειψης των ορεινών οικισμών μπορούμε να αναφέρουμε και την έλλειψη εθνικής αναπτυξιακής πολιτικής για τη χρήση γης, την ανεργία, την αλλαγή του τρόπου ζωής. Στις ορεινές περιοχές οι δρόμοι άργησαν να γίνουν ή δεν έχουν γίνει ούτε και τώρα. Το τραγελαφικό είναι ότι σε ορισμένες περιπτώσεις έγιναν αμέσως μετά την ερήμωση των οικισμών ή όταν η απελπισία είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της, έτσι που ο δρόμος αντί να συγκρατήσει τον πληθυσμό διευκόλυνε τη φυγή του. Ολόκληρες οικογένειες συγκεντρώνουν ό,τι έχουν και εγκαταλείπουν τους τόπους που γεννήθηκαν. Πολλοί φεύγουν στο εξωτερικό (κυρίως Γερμανία), άλλοι μαζεύονται στις πόλεις ή στα κοντινότερα κεφαλοχώρια. Άλλοι πάλι ζητούν δουλειά στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη . Από τη μια άκρη της ως την άλλη η ορεινή Ελλάδα ερημώνει. Οι τελευταίοι άνθρωποι που είχαν απομείνει φεύγουν κι αυτοί προς τα αστικά κέντρα. Στα άγρια βουνά απλώνεται και πάλι η αρχέγονη σιωπή τους. Η ανάσα των χωριών αργοσβήνει, η παραμικρή ελπίδα χάνεται.

Εικόνα

Σίγουρα το φαινόμενο της ερήμωσης των ορεινών περιοχών είναι γενικότερο, έχει παγκόσμιες διαστάσεις. Η αντιμετώπισή, όμως, του προβλήματος πιστοποιεί ακριβώς και την ευαισθησία του κάθε λαού απέναντι στο πολιτισμό και την ιστορία του. Υπάρχουν αναπτυγμένες χώρες που συνειδητοποίησαν έγκαιρα την ανάγκη διαφύλαξης της πολιτιστικής τους κληρονομιάς και εκπόνησαν συγκεκριμένα προγράμματα ανάκτησης των ορεινών οικισμών διαθέτοντας κονδύλια για να κρατήσουν στη ζωή και να αξιοποιήσουν τις ορεινές περιοχές τους. Σε όσα μέρη της ορεινής Ελλάδας σημειώθηκαν προσπάθειες ανάπτυξης, αυτές οφείλονταν συνήθως αποκλειστικά στη δράση τοπικών φορέων και πρωτοβουλιών των κατοίκων.

Εικόνα

Πολλοί μιλούν για μια τελειωμένη υπόθεση, για ένα θάνατο μη αναστρέψιμο. Οι διάφορες υπηρεσίες, στο όνομα των προτεραιοτήτων, αποδέχθηκαν την εγκατάλειψη χωρίς να έχουν ερευνήσει τις αιτίες της και χωρίς να έχουν αναζητήσει εναλλακτικές προτάσεις. Και σίγουρα πολλά θα μπορούσαν να γίνουν τόσο για την προστασία του φυσικού και τεχνητού περιβάλλοντος όσο και για την οικονομική και ήπια τουριστική ανάπτυξη των ορεινών περιοχών. Η μετατόπιση ευθυνών από τον ένα αρμόδιο στον άλλο, συνηθισμένη πρακτική στον τόπο μας, δεν θα ωφελούσε πλέον κανέναν. Επιτέλους οι κρατικές υπηρεσίες θα πρέπει να δώσουν το παρόν.

Για τους ήδη ερημωμένους οικισμούς , αλλά και εκείνους που θα ερημώσουν στη συνέχεια, δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Η τουριστική εκμετάλλευση εκείνων που συνδυάζουν την ομορφιά του τοπίου με την ιστορία και τα υπέροχα κτίσματα (π.χ. καλντερίμια, γεφύρια, νερόμυλους κ.λ.π. ) είναι η πλέον ενδεδειγμένη λύση για να διατηρηθούν στο μέλλον. Από μόνα τους, άλλωστε, τα σημεία αυτά αποτελούν αξίες που δεν πρέπει να χαθούν...
http://7gym-laris.lar.sch.gr/ergasies/E ... alipsi.htm

Άβαταρ μέλους
Passager
Δημοσιεύσεις: 1204
Εγγραφή: 25 Σεπ 2022, 21:44
Phorum.gr user: Passager

Re: Η ερήμωση της Eλληνικής επαρχίας.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Passager » 15 Οκτ 2022, 22:09

Χρειαζεται μια πραγματικη εθνικη πολιτικη για την ανασταση της επαρχιας.
Τερμα στα πολιτικα βυσματα πρωτα απ'ολα στην υδροκεφαλη πρωτευουσα.
Αποσυγγεντρωση της κρατικης εργασιας ( γραμματεις φαρισσαιοι μηχανογραφηση υπουργεια θεσμοι και ολα αυτα τα κρατικοδιαιτα)
Προσπαθεια επανκινησης καποιου ειδους μορφης παραγωγης. Βιομηχανικης για εσωτερικη καταναλωση.
Επανορθωση της γεωργιας και κτηνοτροφιας με σημαντικα κινητρα απο το κρατος.
Στεγαστικο προγραμμα και γιατι οχι χορηγια κοινωνικης κατοικιας προς ολους τους ανωθεν που θα μεταβουν και θα εργαστουν.
Τιτλοι ιδιοκτησιας σε ζευγαρια Ελληνων που θα αποκτησουν απο 4 παιδια και ανωθεν, ιδιοκτησια που θα αυξανει με τον αριθμο των παιδιων και θα καταστει μια παρακαταθηκη στην ζωη τους μετεπειτα.
Το πιο σημαντικο... δημιουργια εστιων διασκεδασης και συναντησης των νεων. Πολιτισμικα γεγονοτα αλλα και οχι μονο. Ντισκοτεκ κεντρα ψυχαγωγιας...βλεπε χωρους που να μπορουν να βρισκονται να φλερταρουν να ερωτευονται και περεταιρω...
Πρεπει να γκρεμιστει το ενα τριτο της Αθηνας ολα αυτα τα τσιμεντενια κοτετσια στη σειρα που την κανουν απο τις ασχημοτερες πρωτευουσες (ισως το ιδιο και στην αθηνα) και να δημιουργηθουν οικισμοι αναλογου πληθυσμου σε πολεις των επαρχειων.
Καλυτερευση των ωδικων δικτυων και ταυτοχεονα βελτιωση των συγκοινωνιων. Ειδικες τιμες για την μεταφορα των νεων ανθρωπων.
Βραβευσεις (οικονομικες αλλα και ηθικες) για οσες οικογενειες φερονται σαν παραδειγμα αναπτυξης και επιτυχιας στην επαρχια.
Μελετες και δομες που ευνοουν την καλη γειτονια και συνεργασια των οικογενειων στους νεους αυτους χωρους καθως και ευκολιες για την αποκτηση κρισιμου τεχνικου υλικου (γεωργικου βιοτεχνικου κλπ)
Προσπαθεια δημιουργιας Πολων υψηλης τεχνολογιας σε πολεις της επαρχιας ( ψηφιακη, βιοτεχνολογια, νανοτεχνολογια, αεροδιαστημικη, μηχανουργικη ερευνα αμυντικων συστηματων). Ενα ειδος παραλληλο με αυτο του Ισραηλ.

mao mao
Δημοσιεύσεις: 7317
Εγγραφή: 12 Μάιος 2018, 23:33

Re: Η ερήμωση της Eλληνικής επαρχίας.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από mao mao » 15 Οκτ 2022, 22:14

Όταν ξεκινάει η συζήτηση για για αποκέντρωση και επαρχία γιατί κατευθείαν βάζετε εικόνες από κατσικοχώρια στα Άγραφα ή τα Ζαγοροχώρια; Υπάρχουν δεκάδες μικρομεσαίες ελληνικές πόλεις όπου υπάρχουν τα πάντα. Νοσοκομεία,σχολεία, διασκέδαση κλπ. Το μόνο που δεν υπάρχει είναι δουλειές.

Άβαταρ μέλους
ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ
Δημοσιεύσεις: 7077
Εγγραφή: 11 Αύγ 2019, 16:23
Phorum.gr user: ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ

Re: Η ερήμωση της Eλληνικής επαρχίας.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ » 15 Οκτ 2022, 22:19

mao mao έγραψε:
15 Οκτ 2022, 22:14
Όταν ξεκινάει η συζήτηση για για αποκέντρωση και επαρχία γιατί κατευθείαν βάζετε εικόνες από κατσικοχώρια στα Άγραφα ή τα Ζαγοροχώρια; Υπάρχουν δεκάδες μικρομεσαίες ελληνικές πόλεις όπου υπάρχουν τα πάντα. Νοσοκομεία,σχολεία, διασκέδαση κλπ. Το μόνο που δεν υπάρχει είναι δουλειές.
Αυτό πάνω κάτω ήθελα να γράψω και εγώ. Αποκέντρωση στο σύγχρονο κόσμο καλώς ή κακώς δε μπορεί να υπάρξει από τις πολύ μεγάλες
πόλεις βλέπε Αθήνα προς τα χωριά αλλά προς μικρομεσαίες ή έστω μεγαλομεσαίες πόλεις. Θα μπορούσαν για παράδειγμα πολλοί κάτοικοι
της Αθήνας να μετακομίσουν μέσα σε ένα άλλο πλαίσιο προς πόλεις όπως η Πάτρα, η Λάρισα, τα Γιάννενα ή το Ηράκλειο Κρήτης. Έστω και
σε πόλεις σαν την Καλαμάτα, τα Τρίκαλα ή το Αγρίνιο. Κακά τα ψέμματα ένας άνθρωπος σήμερα δε μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του σε
κάποιο ορεινό χωριό της ηπειρωτικής Ελλάδας ή σε απομακρυσμένο νησί παρά μόνο αν ασκεί πολύ συγκεκριμένες επαγγελματικές δραστηριότητες.

Vini Vici
Δημοσιεύσεις: 164
Εγγραφή: 05 Απρ 2020, 22:15
Phorum.gr user: Ko$tas

Re: Η ερήμωση της Eλληνικής επαρχίας.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Vini Vici » 15 Οκτ 2022, 22:31

Τα χωριά είναι λογικό να ερημώνουν, καθώς δεν υπάρχει κάποιο κίνητρο παραμονής. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να αξιοποιηθούν τουριστικά, όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια και σε ορεινές περιοχές. Η Βουλγαρία, που αυτή και αν έχει πρόβλημα ερήμωσης, έχει κάνει τα χιονοδρομικά της αντίγραφα των Άλπεων, μαζί με τα παρακείμενα χωριά.

Αν παρατηρήσει κανείς στην απογραφή, η νησιωτική επαρχία είχε σταθεροποίηση και αύξηση πληθυσμού. Προφανώς λόγω τουριστικής βιομηχανίας κυρίως.

Όσο για τις επαρχιακές πόλεις, πρέπει να ποντάρουν στον τριτογενή τομέα. Πλέον ειδικά με το διαδίκτυο αυτό είναι πιο εύκολο απ'οτι στο παρελθόν.

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28702
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Η ερήμωση της Eλληνικής επαρχίας.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 19 Οκτ 2022, 21:01

10-14-2022
Φθιώτιδα: Μια χούφτα ήρωες στα έρημα χωριά – Γνωρίστε τους “γερόλυκους” της ορεινής Φθιώτιδας.

Εικόνα

Μακριά από τις πολυπληθείς πόλεις, κρυμμένα κάπου στην ορεινή Φθιώτιδα, ξεχασμένα από τους περισσότερους, σχεδόν ερημωμένα, όμως πάντα γραφικά και όμορφα. Τα χωριά μας, αυτές οι μικρές κουκίδες στον χάρτη, αυτές οι γοητευτικές πινελιές της φύσης, οι οάσεις των εκδρομικών μας εξορμήσεων, οι τόποι της καταγωγής μας που μας υποδέχονται με χαρά τα καλοκαίρια, άδειασαν ξανά…


Οι μέρες μίκρυναν, ο καιρός βάρυνε, τα δέντρα φυλλοροούν. Τα παραθυρόφυλλα σφάλισαν ξανά, οι αμπάρες κλείδωσαν και έμειναν πίσω εκείνοι οι λίγοι, οι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού να φυλάττουν Θερμοπύλες.

Τους έχουμε συναντήσει στις περιηγήσεις μας, έχουμε μοιραστεί λίγες στιγμές, ένα τσιπουράκι, ένα γλυκό του κουταλιού. Φιλόξενοι και διψασμένοι χειμώνα καιρό για λίγη παρέα και δυο κουβέντες.

Μια χούφτα ήρωες οι μόνιμοι κάτοικοι των ορεινών χωριών της Φθιώτιδας, που και αυτόν το χειμώνα θα παραμείνουν εκεί, μονάχοι, με συντροφιά την ξυλόσομπα και την προσμονή της άνοιξης που θα ξανάρθει…

Στο χωριό των κυνηγών και των 4 μονίμων κατοίκων.

Περίβλεπτο.


Εικόνα

Ο κύριος Βαγγέλης Γάκης, ο ένας από τους τέσσερις μοναδικούς κατοίκους του Περίβλεπτου. «Στο ένα σπίτι μένουμε εγώ, η κόρη και ο γαμπρός μου και άλλος ένας χωριανός μόνος του στην άλλη γειτονιά. Εμείς μείναμε όλοι κι όλοι…»

Αγροφύλακας κάποτε ο κύριος Βαγγέλης. Μπορεί να μας περπατήσει σε όλα τα βουνά με κλειστά τα μάτια μας λέει και γελάει. Το βλέμμα του σκοτεινιάζει μόνο όταν θυμάται τα νέα του «έξω κόσμου».

«Γιατί τόση βία; Μα να σκοτώνουν και να βιάζουν παιδιά;» Μέσα στην απόλυτη ηρεμία του χωριού δεν το χωράει ο νους του, τι συμβαίνει στις πόλεις…

Εικόνα

Παλαιά Γιαννιτσού.

Εικόνα

Η κυρία Δήμητρα, που βγήκε να μας προϋπαντήσει και να μας προσκαλέσει αλλά μας βρήκε βιαστικούς. Ίσα που πρόλαβε να μας πει ότι έχει επιθυμήσει τα παιδιά της, τους συγγενείς που δεν μπορούν να πάνε στο χωριό και πόσο δύσκολο είναι για τους μοναχικούς ανθρώπους να μην υπάρχει συγκοινωνία για να εξυπηρετηθούν και αναγκάζονται να κατεβαίνουν στη Μακρακώμη με ταξί, αποχαιρετώντας σε κάθε δρομολόγιο ένα μεγάλο μέρος της σύνταξης…

Ο κύριος Ταξιάρχης που συναντάμε κάνοντας βόλτα στην άδεια πλατεία της Παλαιάς Γιαννιτσούς, μας προσκαλεί στο παλιό κλειστό πια ταβερνάκι του.

«Εδώ ήταν η Φτωχομάνα. Έτσι το λέγαμε το μαγαζί. Είχαμε πάρει το όνομα από μια μεγάλη αγορά της Θεσσαλονίκης» μας λέει, την ώρα που μας δείχνει με νοσταλγία, τη μαντεμένια ξυλόσομπα και το τεράστιο ψυγείο του μπακάλικου-ταβέρνα, που λειτουργούσε μέχρι πριν λίγα χρόνια. Τώρα μόνο ερημιά και αναμνήσεις….

“Ξέρεις τι γίνονταν εδώ παλιά; Χαμός! Θέλεις να σου περιγράψω τα γλέντια του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου της 17 Νοέμβρη?”

«Τον θυμάμαι τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο. Δεν έρχονταν συχνά αλλά τιμούσε το πανηγύρι του χωριού. Έφτανε με μια μαύρη κούρσα και τρεις γυναίκες, όμορφες, εντυπωσιακές… Του άρεσαν τα ρεμπέτικα και τα τραγούδια του Καζαντζίδη. Πριν φύγει, ζητούσε από τα όργανα να παίξουν το Γεννήθηκες για την καταστροφή. Σηκώνονταν και το χόρευε λεβέντικα. Οι κυρίες που τον συνόδευαν του χτυπούσαν παλαμάκια. Κερνούσε την ορχήστρα λεφτά. Πολλά λεφτά…»

Εικόνα

Οι αιώνιοι έφηβοι στο Περιβόλι!
Αυτή σίγουρα ήταν η πιο αξιολάτρευτη παρέα που συναντήσαμε στα ορεινά χωριά μας. Μας περίμεναν συγκεντρωμένοι στο καφενείο του χωριού που διατηρεί η πρόεδρος της κοινότητας Ρίτσα Τζώρτζου. Με τις τραγιάσκες και τις γκλίτσες στο ένα χέρι, το τσιπουράκι στο άλλο. Τσακώνονται σαν μικρά παιδιά για τις ηλικίες τους και ύστερα σκάνε στα γέλια και τσουγκρίζουν τα ποτήρια. Δακρύζουν όταν θυμούνται τη φτώχεια που έζησαν σαν παιδιά, την μοναξιά σαν πιάνει ο χειμώνας… Όμως μένουν εκεί, μαθημένοι στις δυσκολίες, στα χιόνια και τις μπόρες, βαθιά ριζωμένοι στον τόπο που τους γέννησε…

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28702
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Η ερήμωση της Eλληνικής επαρχίας.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 19 Οκτ 2022, 21:01

Δίκαστρο – Ο γελαστός κυρ Παναγιώτης.
Ένα παλιό τρανζιστοράκι που παίζει λαϊκά του ’60, γίνεται η αφορμή να «ανακαλύψουμε» τον μοναδικό άνθρωπο που συναντήσαμε στο χωριό. Ο κυρ Παναγιώτης, έχει συντροφιά τα τραγούδια, λίγο καπνό και έναν γάτο. Ξεπροβάλλει από ένα παλιό κουζινάκι από εκείνα των σπιτιών των παππούδων. Από μια άλλη εποχή. Μακρινή αλλά όμορφη μέσα στις δυσκολίες της.

Χρειάστηκαν μόνο λίγα λεπτά για να γίνουμε φίλοι και να μας εξιστορήσει τα γεγονότα της ζωής του. Τον αγώνα που έδωσε μαζί με άλλους χειριστές, σκάβοντας με τις μπουλντόζες να φτιάξουν το δρόμο προς το μοναστήρι του Προυσσού στην Ευρυτανία. Για τη δουλειά του στη ΜΟΜΑ και αργότερα στον εργολάβο. Για το πώς ξεγέλασε το χάρο όταν βρέθηκε με μισό συκώτι και για τις βίδες που έχει στο πόδι του από τότε που έπεσε μια φορά στο δρόμο για το σπίτι αφού είχε νυχτώσει και δεν είχε μαζί του τον φακό… «Εγώ θα φύγω κάποτε αλλά οι βίδες θα είναι πάντα καινούριες και γυαλιστερές» μας λέει και γελάει με την καρδιά του. Δεν τον πειράζει που δεν έχει ρεύμα στο σπίτι. Έχει φακό λέει, έχει ξύλα για το τζάκι και χέρια για να φτιάχνει ένα πιάτο φαγητό. Αρκετά για να νιώθει ευτυχής…

Εικόνα

Εικόνα

Δίλοφο – Στην άκρη του χωριού «πέφτουμε» επάνω στον κύριο Κώστα. Χήρεψε λίγα χρόνια πριν και από τότε εγκαταστάθηκε σχεδόν μόνιμα στο χωριό. Βρήκε ηρεμία και παρηγοριά στην αγκαλιά της φύσης και του καθαρού αέρα. Και οι γατούλες του, δεν τον αφήνουν ποτέ μόνο…

17 όλοι κι όλοι άνθρωποι περνούν το χειμώνα τους στο Δίλοφο. Ένα παιδί, μία έφηβη, ένας νεαρός, οι γονείς τους και οι υπόλοιποι μεγαλύτερης ηλικίας.

«Φύλακες» στον τόπο που γεννήθηκαν και βλέπουν να αδειάζει κάθε τέλος του καλοκαιριού. Νοσταλγούν τα ανταμώματα με τα παιδιά τους και τους συγγενείς που «μετανάστευσαν» στα αστικά κέντρα για σπουδές και δουλειά.

Εικόνα

Εικόνα

Οι… “γερόλυκοι” του Ροβολιαρίου.
Ένας παππούς, ξεπροβάλλει από ένα μικρό σπίτι και μας καλωσορίζει. Είναι ο μοναδικός άνθρωπος που συναντήσαμε. Ο κυρ Παναγιώτης ο Γώγος. Ετών 83. Ακμαιότατος παρά τα χρόνια του, είχε βγει να κόψει ξύλα για το τζάκι.

Εικόνα

«Μόνος μου μένω εδώ. Έχασα την κυρά μου και ένα παιδί…» μας λέει και βουρκώνουν τα μάτια του. «Δεν το κουνάω όμως από δω. Έχω μια κόρη στη Λαμία και έναν γιό στη Μακρακώμη. Θα μπορούσα να μείνω εκεί, έχω δωμάτιο. Αλλά πώς να περνάει η μέρα; Εδώ πήρα λίγα ζώα, τα βγάζω έξω, τα ταϊζω, τα περιποιούμαι κι ύστερα κόβω ξύλα για το τζάκι μου. Καλά είναι. Έχω να ασχοληθώ… Στην πόλη, να βγαίνω στην πλατεία να μη βλέπω άνθρωπο; Λίγοι είμαστε στο χωριό. Καμιά 15αρια μόνιμοι το χειμώνα. Δεν βλεπόμαστε παρά από μακριά…» Του ζητάμε να τον φωτογραφίσουμε και ποζάρει ευχαρίστως για να τον καμαρώσουν τα παιδιά του, μας λέει.

Εικόνα

Αθανάσιος Τελώνης συνταξιούχος εκπαιδευτικός.

Εικόνα

Μας συστήνεται. Χρόνια καθηγητής σε Γυμνάσιο της Αγίας Παρασκευής Αττικής. Κάτοικος Χολαργού. «Συνταξιούχος πια στο χωριό. Θα μπορούσα να έχω μαθητές τους γονείς σας μη σας πω και τους παππούδες σας» μας λέει και γελάει. «Το ξέρετε ότι πρόσφατα συνάντησα μαθητή μου ετών 72;» Μας κοιτάζει έκπληκτους και μας λύνει την απορία με απλά μαθηματικά. «Διορίστηκα όταν ήμουνα 26 χρονών. Ο μαθητής μου ήταν 16. Σήμερα εκείνος είναι 72 και εγώ 82» Δεν του φαίνεται…
https://lamianow.gr/fthiotida-mia-choyf ... KeatduS6Xg

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28702
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Η ερήμωση της Eλληνικής επαρχίας.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 20 Οκτ 2022, 19:59

05.05.2007
Ερημα Χωριά.

Εικόνα

Κάτοικοι: 0.
Περισσότερα από 200 «έρημα χωριά» βρίσκονται διάσπαρτα σε όλη τη χώρα, σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας βάσει της τελευταίας απογραφής πληθυσμού. Ειδικότερα, από τους 13.272 οικισμούς της χώρας, οι 4.597 έχουν μόνιμο πληθυσμό έως 49 κατοίκους, ενώ σε άλλους 3.995 οικισμούς ζουν μόλις 50-199 άτομα.

Στην Ηπειρο, το φαινόμενο είναι ακόμη πιο έντονο. Από τους 1.093 οικισμούς της περιφέρειας, οι 817 έχουν έως 199 κατοίκους, ενώ έως 50 κατοίκους «μετρούν» 351 οικισμοί. Ειδικά στον νομό Ιωαννίνων «αντιστοιχούν» 169 οικισμοί με έως 50 κατοίκους.

Στη Θράκη, αντίστοιχα, σε σύνολο 536 οικισμών, 103 χωριά έχουν από κανέναν έως 49 κατοίκους. Στην Ξάνθη, σε 55 χωριά δεν ζει πια κανείς ή μόνο λίγες οικογένειες.

Παρακάτω, τα χωριά χωρίς κατοίκους ανά νομό:

– ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ: Μέσα Πηγάδι, Σέλλος, Σωτήρω, Λουτρά, Καρραίικα, Γεροβασίλης, Κάτω Κάμπος, Λεντίνη, Δενδροχώριο, Λεπτοκαρυά, Λουτρά Στάχτης.

– ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ: Τουρνίκιο.

– ΑΡΚΑΔΙΑΣ: Παλαιοχώρα, Αγιος Γεώργιος, Καμινάριο, Ορεινό Κορακοβούνιο, Αγριδάκιο, Νέος Καρδαράς.

– ΑΡΤΑΣ: Κρανιές.

– ΑΧΑΪΑΣ: Σταυριά, Ταξιάρχες, Σπηλιά, Τσαπουρνιά.

– ΒΟΙΩΤΙΑΣ: Αγία Σωτήρα.

– ΓΡΕΒΕΝΩΝ: Γεωργίτσα, Μελίσσιο, Κρύα Βρύση, Κουρούνα.

– ΔΡΑΜΑΣ: Αίγειρος.

– ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ: Αγία Ελεούσα, Κατώδιο, Κυρά Παναγιά, Κάτω Καλαμώνας, Μαραθούντα.

– ΕΒΡΟΥ: Σταθμός, Ζωοδόχος Πηγή, Γαλήνη, Μπαξέδες.

– ΕΥΒΟΙΑΣ: Προφήτης Ηλίας, Κούλουρος, Χαροκόπος, Αχλαδοπόταμο, Κυρά Παναγιά, Μελά, Κελιά.

– ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ: Βύθισμα, Περουλαίικα.

– ΗΛΕΙΑΣ: Πατρονικολαίικα, Αγιος Ηλίας, Μέγα Πεύκο, Κοστομέρα, Ψηλή Ράχη, Λαδικό, Πλουτοχώριο.

– ΗΜΑΘΙΑΣ: Πηγάδια, Εργοτάξιο Λουδία.

– ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ: Κερατοκεφάλιο, Μικρά Επισκοπή, Σταυριά, Φαφλάγκος, Αγιος Νικόλαος, Απόλυχνος, Τζανιανά, Ψαλίδα, Δρόσοι.

– ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ: Πάναινα, Βρύση.

– ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: Χωρούδα, Παλαιοχώρα.

– ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ: Εισόδια Θεοτόκου, Αμπελος, Προσήλια, Μαβίλλης, Μεγάλη Ράχη, Κολυζωαίοι.

– ΚΑΒΑΛΑΣ: Παλαιοχώριο, Παραλία Αγιάσματος, Εκλεκτό.

– ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ: Παλιόρογκα, Καρβασαράς, Κέδρος, Δάφνη.

– ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ: Ακόντιο, Αγιος Νικόλαος, Νέο Κωσταράζιο, Μονόπυλο.

– ΚΕΡΚΥΡΑΣ: Αφιωνίτικα, Φουρνί, Κάρνιαρης, Αγιος Γεώργιος, Λιθιασμένος, Ποδολάκκος, Πηλίδα.

– ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ: Ξηροπόταμος, Αγιος Ελευθέριος.

– ΚΙΛΚΙΣ: Κουλιναίικα.

– ΚΟΖΑΝΗΣ: Αγία Παρασκευή, Καρδία, Ρόκαστρο, Παρόχθιο.

– ΚΥΚΛΑΔΩΝ: Μελίδα, Παπούρι, Σίφωνες, Νέα Καμένη, Χριστιανά, Ορμος Αθηνιός, Απόκριση, Αοσα, Γαντρομάντρα, Λεύκες, Λιοτρίβι, Γλαρονήσια, Κουμελάς.

– ΛΑΚΩΝΙΑΣ: Γονέα, Σπίρα, Καλόπυργος, Κουτρέλα.

– ΛΑΡΙΣΑΣ: Αργισσα, Κόρδεσι, Ακρινό, Κόρακας, Βρυσοπούλες, Συκιά.

– ΛΑΣΙΘΙΟΥ: Θεολόγος, Δύο Πρίνοι, Καλός Λάκκος, Χονδροβολάκοι, Τσαμάντης, Μινός, Σφακούρα, Αγία Ειρήνη, Αγριλιά, Αγιος Παντελεήμων, Τσικαλαριά, Επάνω Περιβολάκια, Ξερά Ξύλα, Περονίδες, Πέτρος, Ζούρβα, Σωτήρα, Κιμουριώτης, Καλαμαύκι.

– ΛΕΣΒΟΥ: Λαγκάδα, Λιμάνι, Αμπέλια.

– ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ: Κάκκαβος, Κυδωνιές, Καλόγηρος.

– ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ: Αγία Μαρίνα, Σκουρόλακκος, Πηγάδια, Δροσοπηγή, Νεραϊδόβρυση, Κάτω Μέρη, Αγιοι Ανάργυροι, Ανω Δροσιά, Παναίικα, Τρύπες.

– ΞΑΝΘΗΣ: Αλικοχώριο, Ανθηρό, Ασκυρα, Κετίκιο, Πόρτα, Υδροχώριο, Λουτρά Ποταμιάς, Καπνόανθος, Κρανιά, Ράχη, Βασιλοχώριο, Καστανίτης.

– ΡΕΘΥΜΝΟΥ: Δαμνόνι, Σχοινάρια.

– ΡΟΔΟΠΗΣ: Κασσιτερά.

– ΣΑΜΟΥ: Δεκάκια, Χατζησταμούληδες, Σεβασταίικα.

– ΣΕΡΡΩΝ: Λιμάνι.

– ΤΡΙΚΑΛΩΝ: Κορομηλιά, Ζωγραφαίικα, Ορεινή, Πλατανάκια, Κονάκια, Στεφάνι, Χαλίκι.

– ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ: Πευκόβρυση, Σκασμάδα, Παγώνι, Κούτσουρο.

– ΦΛΩΡΙΝΑΣ: Κοίμησις της Θεοτόκου, Βίγλα.

– ΦΩΚΙΔΑΣ: Αιγίτιο, Αλαταριές, Ζαμπειός.

– ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ: Αϊμπελίτσι, Διάπορος, Ελαιώνας, Πύργος, Κουμίτσα.

– ΧΑΝΙΩΝ: Ζορνάδης, Κουμαρές.

– ΧΙΟΥ: Νεκτά, Αμπελος, Δελφίνι.
https://www.kathimerini.gr/society/285230/erima-choria/


23.09.2017
Τα ελληνικά χωριά ερημώνουν.

Εικόνα
Ο Αγιος Ιωάννης και οι γειτονικοί οικισμοί του νομού Αιτωλοακαρνανίας άρχισαν να ερημώνουν, όταν πλέον δεν υπήρχαν παιδιά, καθώς οι γονείς τους έφυγαν για τα αστικά κέντρα ή τα κεφαλοχώρια.

«Δύσκολα αντέχεται η μοναξιά. Τις περισσότερες φορές κάνω αυτή τη βόλτα μόνος μου, μαζί με τέσσερα σκυλιά. Ο μόνιμοι κάτοικοι μετρούνται στα δάχτυλα των δύο χεριών. Εάν συνεχιστεί έτσι, ίσως επιστρέψω στη κοντινότερη πόλη, το Αγρίνιο».

Βρισκόμαστε στο ορεινό χωριό Αγιος Ιωάννης του νομού Αιτωλοακαρνανίας, Κόκκιανη –όπως το θυμούνται οι παλαιότεροι– μερικά χιλιόμετρα μετά το Θέρμο, περπατώντας μαζί τον Βασίλη, έναν από τους περίπου 10 μόνιμους κάτοικους του χωριού. Προορισμός, το αμέσως επόμενο χωριό, η Κόνισκα και στη συνέχεια με αυτοκίνητο ο Διπλάτανος.

Γεννήθηκε στην Κόκκιανη, και έζησε εκεί περίπου μέχρι την ηλικία των 20 ετών, όταν έφυγε για την Αθήνα για να ξεκινήσει τη ζωή του. Βγήκε στη σύνταξη πριν από λίγα χρόνια και η μοίρα τον έφερε τέσσερις δεκαετίες μετά να ζει ξανά μόνιμα στα εδάφη όπου μεγάλωσε. «Πώς ήταν η ζωή εδώ στα παιδικά σου χρόνια; Αναμνήσεις;», τον ρωτάω καθώς βρισκόμαστε σε υψόμετρο περίπου 1.000 μέτρων, στα μέσα μιας μαγευτικής ορεινής διαδρομής που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει τα κοσμοπολίτικα ορεινά χωριά της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης που κατακλύζονται από τουρίστες.

Τα θυμάται όλα, με συγκίνηση. «Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, όταν πήγαινα στην Α΄ Δημοτικού, το σχολείο του χωριού είχε περισσότερους από 70 μαθητές. Από αυτούς, τα εννέα ήταν αδέλφια μου, όλες οι οικογένειες στα χωριά τις εποχές εκείνες ήταν πολυμελείς. Μετά το σχολείο που ήταν ακριβώς απέναντι από το σπίτι μας, όλα τα παιδιά βοηθούσαμε στις δουλειές του σπιτιού». Το σχολείο έκλεισε «στα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν πλέον δεν υπήρχαν παιδιά, καθώς οι γονείς τους έφυγαν για τα αστικά κέντρα ή τα κεφαλοχώρια. Ο Αγιος Ιωάννης και οι γειτονικοί οικισμοί άρχισαν να ερημώνουν».

Πώς ήταν η ζωή εκείνα τα χρόνια, τον ρωτάω καθώς πλησιάζουμε στην Κόνισκα. «Πράγματα που τώρα είναι δεδομένα δεν υπήρχαν καν. Μεγαλώσαμε χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Με λάμπες πετρελαίου διαβάζαμε τα μαθήματα και προοδεύσαμε, η μητέρα σιδέρωνε με σίδερο με κάρβουνα, το έχουμε φυλάξει. Τα ρούχα όλα στη σκάφη. Το χωριό είχε ένα τηλεφωνείο και το λειτουργούσε ο πατέρας. Αυτό μας συνέδεε με τον κόσμο. Οσο πιο μακριά επικοινωνούσαμε, τόσο περισσότερες οι παρεμβολές και “παράσιτα” στη γραμμή. Δεν υπήρχαν απευθείας τηλεφωνικές κλήσεις. Το τηλεφωνείο λειτούργησε μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1990! Τηλεόραση φυσικά δεν υπήρχε, είχαμε όμως ένα ραδιόφωνο. Θυμάμαι σε καθημερινή βάση να ακούγονται οι αναζητήσεις μέσω του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού για άτομα που είχαν χαθεί».

Εάν εσείς μεγαλώσατε έτσι, πώς έζησαν οι γονείς σας; «Γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο Σέλλο σε ένα χωριό περίπου 45 λεπτά δρόμο με τα πόδια από εδώ, ένα χωριό που σήμερα δεν υπάρχει. Ενας τόπος στον οποίο στη δεκαετία του 1950 αλλά και του ’60 έμεναν περισσότερα από 80 άτομα, σήμερα αποτελεί ένα χωριό “φάντασμα”. Καθώς οι κάτοικοι μεγάλωναν και οι νέοι έφευγαν ”έσβησε” οριστικά από τον χάρτη το 1989. Εκεί όπου άλλοτε υπήρχε ζωή και καλλιεργήσιμη γη, μεγάλωσαν έλατα. Ολα καλύφθηκαν από βλάστηση και μόνον κάποια σπίτια που αντέχουν στον χρόνο και μια ταμπέλα δείχνουν ότι μόλις 30 χρόνια πριν υπήρχε ζωή. Οι κάτοικοι στα χωριά αυτά μεγάλωσαν περπατώντας πολύ και δουλεύοντας ακόμη περισσότερο. Ακόμη και το ηλεκτρικό ρεύμα που ήρθε, έγινε με τη συμβολή της προσωπικής τους εργασίας!».

Οι γιαγιάδες.
Και τώρα; «Το χωριό που μένω το κρατά ζωντανό η γιαγιά με τα 16 δισέγγονά της που συγκεντρώνονται γύρω της κάποιες ημέρες τον χρόνο, καλοκαίρι και Πάσχα. Μία από τις πολλές γιαγιάδες που κρατούν ζωντανά αρκετά από τα ελληνικά χωριά. Γενικότερα όμως, εάν δεν αλλάξει κάτι, πολλά ακόμη χωριά θα σβήσουν, όπως το Σέλλο. Οσο για εμάς, τα πράγματα δυσκολεύουν συνέχεια. Εργαστήκαμε μια ζωή, προλάβαμε για λίγο να “γευτούμε” μια αξιοπρεπή σύνταξη και τώρα το μόνο που περιμένουμε είναι πόσο ακόμη θα “κοπεί”. Εμείς αποτελούμε τη μεγαλύτερη φορολογική βάση της χώρας;», μας ρωτά με αγωνία, επαναφέροντας μας στα επίκαιρα οικονομικά ζητήματα των τελευταίων ετών της κρίσης.

Για την ιστορία αναφέρουμε ότι ο Αγιος Ιωάννης βρίσκεται σε απόσταση 15 χιλιομέτρων από το Θέρμο. Ο Δήμος Θέρμου έχει πληθυσμό 9.299 κατοίκους και αποτελείται από 23 Τοπικά Διαμερίσματα, στα οποία συμπεριλαμβάνονται 59 οικισμοί, σε πολλούς από τους οποίους και περιηγηθήκαμε.
https://www.kathimerini.gr/society/9279 ... erimonoyn/

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28702
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Η ερήμωση της Eλληνικής επαρχίας.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 22 Οκτ 2022, 21:47

31.01.2021
Χωριά στη λήθη του χρόνου.

Εικόνα
Ακόμη κι έτσι, αυτά τα χαλάσματα κρατούν επάνω τους χαραγμένα τα σημάδια της ζωής που πέρασε.

Αδεια σήμερα από ζωή, αργοσβήνουν και χάνονται στη λήθη του χρόνου, εγκαταλειμμένα καθώς είναι εδώ και χρόνια από τους κατοίκους τους. Ακόμη και έτσι, όμως, καθένα από αυτά τα έρημα χωριά-φαντάσματα έχει να διηγηθεί τη δικιά του ιστορία.


Νοιώθω ιδιαίτερη έλξη για αυτά τα απομεινάρια των απλών ανθρώπων, τα παραδομένα στη λήθη του χρόνου.

Οσες φορές βρεθώ να περιηγούμαι στις άδειες γειτονιές τους, ανάμεσα στις στοιβαγμένες πέτρες, στους γερμένους τοίχους, στις τσακισμένες από τα ανεμοσούρια αυλόπορτες και τα χορταριασμένα καλντερίμια τους, νιώθω να ζω με τον δικό μου τρόπο την ιστορία αυτής της μικρής, ερημωμένης πλέον, ανθρώπινης κοινότητας.

Περιεργάζομαι τα κρεμασμένα παντζούρια στα παράθυρα, την αγριοσυκιά και τα βάτα που έπνιξαν και ξεχαρβάλωσαν το χαγιάτι, το ρημαγμένο τζάκι με την κάπνα να μουτζουρώνει ακόμη την καμινάδα, τα σπαρμένα εδώ κι εκεί ευτελή, σκουριασμένα μικροαντικείμενα που κάποτε τα φρόντιζε το ανθρώπινο χέρι, τους έδινε ζωή και χρησιμότητα.

Αισθάνομαι ότι ακόμη κι έτσι, αυτά τα χαλάσματα κρατούν επάνω τους χαραγμένα τα σημάδια της ζωής που πέρασε.

Χωριά-φαντάσματα, που εγκαταλείφθηκαν οριστικά από τους κατοίκους τους τα τελευταία 50 με 80 χρόνια, έχω συναντήσει διάσπαρτα σε όλο τον γεωγραφικό χώρο, της ορεινής κυρίως Ελλάδας. Ολα εγκαταλειμμένα απ’ την ανθρώπινη φροντίδα, «γονατίζουν» αργά αργά στη μάστιγα των καιρικών φαινομένων και σβήνουν από τον χάρτη.

Μερικά από αυτά θα παρουσιάσουμε σε αυτό το ταξιδιωτικό αφιέρωμα και θα προσπαθήσουμε να διηγηθούμε τις μικρές ιστορίες τους.

Σκούπι, η μνήμη της πέτρας.

Εικόνα

Οταν το 1974 η ΜΟΜΑ ολοκλήρωσε τα έργα τού «111», του δρόμου που συνέδεε οδικώς την Τρίπολη με την Πάτρα, έπεσε η αυλαία για μεγάλο αριθμό απόμερων ορεινών οικισμών που βρίσκονταν σκαρφαλωμένοι στις πλαγιές του Αφροδίσιου όρους και των παραφυάδων του Χελμού.

Οι ελάχιστοι κάτοικοι, αποδεκατισμένοι από τη μετανάστευση και υπέργηροι πια, αναζήτησαν την ασφάλεια των μετακινήσεων κοντά στην εθνική οδό, εγκαταλείποντας για πάντα τις πατρογονικές εστίες τους. Ετσι, από τους κατοίκους των ορεινών χωριών Δεχούνι, Σκούπι και Βεσίνι που εγκαταλείφθηκαν δημιουργήθηκε το χωριό Νέος Πάος.

Το πιο εντυπωσιακό, με τα περισσότερα από τα πετρόχτιστα σπίτια του να διατηρούνται ακόμη σε καλή κατάσταση, είναι το χωριό Παλιός Πάος ή Σκούπι, που το συναντάμε σε υψόμετρο 820 μέτρων στη βόρεια άκρη του «Σκουπέικου Κάμπου».

Κάποια από τα εντυπωσιακά αυτά δίπατα πέτρινα σπίτια χρησιμοποιούνται ως στάβλοι από τους κτηνοτρόφους της περιοχής. Τα υπόλοιπα έχουν αφεθεί παντελώς στην τύχη τους.

Να αναφέρουμε πως στην ευρύτερη περιοχή υπήρξε κατά την αρχαιότητα η αρκαδική πόλη της Πάου. Σε γραπτά απογραφής που έγινε περί το 1700, το χωριό αναφέρεται ως Scupi με πληθυσμό 150 άτομα. Στην απογραφή του 1960 παρουσίαζε 334 μόνιμους κατοίκους, ενώ σε αυτήν του 2011 δεν απογράφηκε κανένας μόνιμος κάτοικος.

Απολιθωμένα Κορέστεια.

Εικόνα

Ακολουθώντας τον παλιό οδικό άξονα που συνδέει την Καστοριά με τις Πρέσπες, το Πισοδέρι και τη Φλώρινα, ανακαλύπτουμε τον ξεχασμένο κόσμο των Κορεστείων. Πρόκειται για συστάδα ορεινών οικισμών (Ανω και Κάτω Κρανιώνα, Χάλαρα, Μελάς, Μακροχώρι, Μαυρόκαµπος, Αγιος Αντώνιος, Γάβρος, Κώττας και Βατοχώρι) που απλώνονται στα όρια της κοιλάδας του Λαδοπόταμου (παλαιότερα Βιστρίτσα) και παρουσιάζουν έντονο αρχιτεκτονικό και πολιτισμικό ενδιαφέρον. Στην περιοχή έγιναν μερικές από τις φονικότερες μάχες του εμφυλίου πολέμου.

Οι περισσότεροι κάτοικοι των παραπάνω κοινοτήτων, που εγκαταλείφθηκαν σταδιακά μετά τον Εμφύλιο, έχουν εγκατασταθεί στο νεόχτιστο χωριό Κορέστεια. Εύκολα από εδώ θα προσεγγίσουμε τους ερημικούς οικισμούς Κάτω και Ανω Κρανιώνα με τη χαρακτηριστική κοκκινόφαια πλινθοδομή. Ανάμεσα στα πολλά διώροφα σπίτια ξεχωρίζει ο ναός της Αγίας Παρασκευής (1864). Το όλο παρουσιαστικό των δύο ερημωμένων οικισμών είναι εντυπωσιακό και δεν είναι διόλου τυχαίο που το επέλεξε ο Παντελής Βούλγαρης ως φυσικό φόντο στις ταινίες του «Νύφες» και «Ψυχή Βαθιά».

Εδώ, επάνω σε αυτά τα υπολείμματα κατοικιών διακρίνονται ακόμη τα βλήματα από τα πολυβόλα των αμερικάνικων αεροπλάνων που γάζωσαν το χωριό κατά τη διάρκεια της εμφύλιας σύρραξης.

Ανω Κλειδωνιά, την ξέχασε ο χρόνος.

Εικόνα

Η Ανω Κλειδωνιά, που ιστορικά και γεωγραφικά συνδέεται με το Ζαγόρι, γνώρισε μέρες δόξας και ακμής στο πέρασμα του 17ου αιώνα. Σήμερα, συμφιλιωμένη με την ανθρώπινη εγκατάλειψη, πορεύεται στον χρόνο συντροφιά με τα φθαρμένα απομεινάρια της παλιάς ζωής της.

Η Γλιτονιάβιστα ή Στελυντωνάβηστα -όπως είναι τα παλαιότερα ονόματα του χωριού- βιώνει τα πρώτα σημάδια παρακμής στα μέσα του 19ου αιώνα. Στη μεταπολεμική Ελλάδα δεν κατάφερε να ξεφύγει από τον κανόνα και ερήμωσε παντελώς καθώς το σύνολο των ανθρώπων της μεταφέρθηκε χαμηλότερα, στο χωριό Νέα Κλειδωνιά.

Σήμερα, αν και το παλιό σχολείο έχει μετατραπεί σε ξενώνα (που δυστυχώς υπολειτουργεί), το χωριό εξακολουθεί να μοιάζει με φάντασμα του παλιού του εαυτού που στοιχειώνει με τα πέτρινα ντουβάρια του, τους βράχινους πύργους της επιβλητικής «Γκαμήλας».

Παρ’ όλα αυτά θεωρείται ένας θαυμάσιος προορισμός για πεζοπορικές εξορμήσεις στην άγρια φύση που το περιβάλλει.

Αξιόλογες είναι και οι μεταβυζαντινές εκκλησίες του 16ου και 17ου αιώνα που υπάρχουν σε διάφορες εξοχικές τοποθεσίες.

Ο επισκέπτης αξίζει να ανηφορίσει ώς τη θέση Προφήτης Ηλίας και να αγναντέψει την πανώρια θέα προς την πλευρά του Βίκου και των ορεινών επάλξεων της Γκαμήλας.

Ξανθόγεια, σπίτια σαν φαντάσματα.

Εικόνα

Σαν από θαύμα ο Παλιός Αγιος Αθανάσιος Πέλλας, ένα από τα πολλά χωριά του όρους Καϊμακτσαλάν, πέρασε από την εγκατάλειψη και την αφάνεια στον αντίποδα και σήμερα θεωρείται ένας από τους πλέον κοσμοπολίτικους χειμερινούς προορισμούς της Βόρειας Ελλάδας.

Δεν είχαν όμως όλα τα χωριά την ίδια τύχη. Λίγο χαμηλότερα θα συναντήσουμε τα Παλιά Ξανθόγεια, γνωστά στους ντόπιους με την παλιά ονομασία που ήταν Ρουσίλοβο. Παρ’όλη την εγκατάλειψη, πρόκειται για ένα γοητευτικό χωριό με αρκετά μεγαλόπρεπα σπίτια και καλοδιατηρημένα αλώνια που όμως στέκουν βουβά κι έρημα σαν να ξέφυγε με μιας η ζωή από μέσα τους.

Το Ρουσίλοβο άδειασε από τους ανθρώπους του αμέσως μετά τον Εμφύλιο, δηλαδή πριν από 70 χρόνια. Ομως οι παλιοί κάτοικοι και οι απόγονοί τους δεν έχουν ξεχάσει τις ρίζες τους και έτσι κάθε χρόνο στις 2 Μαΐου στον αύλειο χώρο της μικρής εκκλησιάς του Αγίου Αθανασίου, που δεσπόζει στο ψηλότερο σημείο του χωριού, στήνεται το ετήσιο πανηγύρι όπου μαζεύονται από κάθε άκρη της Μακεδονίας οι Ξανθογειότες με τις οικογένειές τους.

Από το Ρουσίλοβο καταγόταν η 24χρονη δασκάλα Ειρήνη Γκίνη, γνωστή ως Μίρκα, αντάρτισσα με τον ΕΛΑΣ και μετά μέλος του ΔΣΕ. Ηταν η πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε με απόφαση Εκτάκτου Στρατοδικείου, αφού πρώτα βασανίστηκε φρικτά και διαπομπεύτηκε. Για την Ειρήνη Γκίνη έγραψε και η Ελλη Αλεξίου στο βιβλίο της «Βασιλική Δρυς».

Ζέρμα - Λυκοράχη, αιματοβαμμένα χώματα.

Εικόνα

Τα χωριά αυτά βίωσαν με τον πιο δραματικό τρόπο τα τραγικά γεγονότα του Εμφυλίου, αφού εδώ στον συνοριακό Γράμμο διαδραματίστηκαν μερικές από τις πιο σκληρές φάσεις του αδελφοκτόνου σπαραγμού και πολλές ζωές χάθηκαν. Μάλιστα στη Λυκοράχη στήθηκε το πρώτο στρατηγείο του ΔΣΕ με την έναρξη του Εμφυλίου.

Αργότερα, με την κατασκευή του δρόμου Ιωαννίνων - Κοζάνης, οι ελάχιστοι κάτοικοι άφησαν τις πατρογονικές τους εστίες και κατέβηκαν κυρίως στο Κεφαλοχώρι, τον νέο οικισμό ο οποίος αναπτύχθηκε πάνω στον καινούργιο οδικό άξονα. Ετσι -και μετά τις καθιζήσεις του εδάφους-, η Ζέρμα και το Λουψικό ή Λυκοράχη είναι σήμερα άδεια, χωριά-φαντάσματα. Παρ’ όλα αυτά μπορεί κάποιος με αφετηρία την Κόνιτσα ή τα Μαστοροχώρια -που διαθέτουν ξενώνες- να πραγματοποιήσει πανέμορφες εκδρομές στην ευρύτερη περιοχή, στην κοιλάδα του Σαρανταπόταμου και να γνωρίσει τα «φαντάσματα» του Γράμμου.

Λιβερά, Ιμερα, Καλύβα, οι σκιές του Νέστου.

Εικόνα

Τα Λιβερά ανήκαν ώς το 1912 στο Bιλαέτι Aδριανούπολης, στο Σαντζάκι Γκιουμουλτζίνας (Kομοτηνής) και στον Kαζά Ξάνθης. Σήμερα διοικητικά υπάγονται στον νομό Ξάνθης. Ομως αυτό μάλλον τυπικό γεγονός θεωρείται πλέον, καθώς τα Λιβερά με τις δύο γειτονιές τους όπως και το κοντινό χωριό Κρωμνικό έχουν εδώ και πολλά χρόνια εγκαταλειφθεί οριστικά από τους κατοίκους τους και μόνο αγρίμια και άλογα βολτάρουν πια ανενόχλητα στα σοκάκια τους.

Οι δύο οικισμοί βρίσκονται σε ύψος 400-600 μέτρων στα στενά του ποταμού Νέστου, σε μικρή απόσταση από τη σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης-Αλεξανδρούπολης. Από τον σιδηροδρομικό σταθμό Σταυρούπολης, μονοπάτι που κινείται κυρίως παράλληλα με τις γραμμές, μας οδηγεί στον παλιό σταθμό Λιβερών και στη συνέχεια στο έρημο Κρωμνικό.

Από τη Σταυρούπολη εύκολα μπορεί ο επισκέπτης να προσεγγίσει το έρημο χωριό Καλύβα όπου διασώζονται μερικά πολύ εντυπωσιακά σπίτια.

Ακρως ενδιαφέρουσα είναι η ασφαλτοστρωμένη πλέον ορεινή διαδρομή (30 χλμ.) που ξεκινά από το χωριό Κομνηνά, στην περιοχή της Σταυρούπολης, και καταλήγει στους Τοξότες του Νέστου (13 χλμ. από Ξάνθη).

Με σύντομη παράκαμψη από την πορεία σας θα επισκεφθείτε το ερημωμένο χωριό Ιμερα (παλιά Σαλτικλή), όπου πλέον ζει μόνο ένας κτηνοτρόφος. Πραγματοποιώντας αυτήν την υπέροχη διάσχιση, ο επισκέπτης θα έρθει σε επαφή με το ακατέργαστο τοπίο των Στενών του Νέστου.

Βραχώνας Θεσπρωτίας, μπαλκόνι στο Ιόνιο.

Εικόνα

Αφήνοντας πίσω το καλοκαιρινό και θορυβώδες λιμανάκι των Σύβοτων, αρκούν μερικά χιλιόμετρα ανηφορικού δρόμου και όχι περισσότερα από 20 λεπτά διαδρομής για να μας φέρουν στον ξεχασμένο κόσμο του χωριού Βραχώνα. Αυτά τα χαλάσματα που βλέπουμε σήμερα, κατά την απογραφή του 1929 αποτελούσαν στέγη για 360 ανθρώπους που ασχολούνταν κυρίως με την κτηνοτροφία, ενώ χρησιμοποιούσαν το μικροσκοπικό τότε λιμάνι των Σύβοτων για την επαφή τους με τα Ιόνια νησιά.

Με την είσοδο του 20ού αιώνα οι κάτοικοι του Βραχώνα άρχισαν σιγά σιγά να εγκαθίστανται στα αναπτυσσόμενα Σύβοτα. Το χωριό βρίσκεται σε ύψος 550 μέτρων σε ένα σκαλοπάτι του βουνού Βραχώνας, σε σημείο που προσφέρει ανεμπόδιστη θέα στις ακτές της Θεσπρωτίας, στους Παξούς, στην Κέρκυρα και στο Ιόνιο πέλαγος.

Σχεδόν στο σύνολό τους τα παλιά, πέτρινα σπίτια έχουν καταρρεύσει και διακρίνονται πλέον μόνο οι τοίχοι, οι περίτεχνες θολωτές είσοδοι, τμήματα των αυλών, τα πέτρινα πηγάδια και τα αλώνια. Τα περισσότερα χτίσματα ήταν διώροφα, κατασκευασμένα από πέτρα της περιοχής και χτίστηκαν κυρίως κατά τον 18ο αιώνα. Αν βρεθείτε καλοκαίρι ή άνοιξη στην περιοχή, αξίζει να ακολουθήσετε το μονοπάτι που αρχινά από τα Σύβοτα και καταλήγει στα χαλάσματα του Βραχώνα.
Κείμενο - φωτογραφίες: Θοδωρής Αθανασιάδης.
https://www.efsyn.gr/nisides/apodraseis ... toy-hronoy

Άβαταρ μέλους
nyxtovios
Δημοσιεύσεις: 12509
Εγγραφή: 15 Ιουν 2018, 19:14

Re: Η ερήμωση της Eλληνικής επαρχίας.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από nyxtovios » 22 Οκτ 2022, 21:52

Σε όλες τις μπανανίες, τριτοκοσμικές χώρες παρατηρείται το φαινόμενο.
Εκτός τουριστικών περιοχών και Αθήνας δεν υπάρχουν δουλειές και ο κόσμος ζει με αγοραστική δύναμη Μπαγκλαντες.
Λογικό να φεύγουν.

Απάντηση

Επιστροφή στο “Κοινωνικά θέματα”

Phorum.com.gr : Αποποίηση Ευθυνών