Εσείς πόσες ελληνικές παθογένειες μετρήσατε σήμερα; (Σώτη trending)

[Portia]

Επειδή κάποιοι θυμήθηκαν τον Φιλιππικό της Σώτης τη στιγμή που καίγεται κυριολεκτικά ο τόπος (Δημήτρη Πολιτάκη, να αγιάσει η πένα σου):

https://www.lifo.gr/stiles/daily/eseis- ... ate-simera

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ όλοι κοντοσταθήκαμε λίγο παραπάνω απ’ όσο θα θέλαμε σ’ αυτήν τη λίστα της Σώτης Τριανταφύλλου με τις «19 μεγάλες και αθεράπευτες ελληνικές παθογένειες», όπως παρουσιάστηκε σε συνέντευξή της που δημοσιεύτηκε χθες στο «Πρώτο Θέμα». Είτε από περιέργεια είτε από μαζοχισμό, νιώσαμε την επιθυμία να «τσεκαριστούμε», ακόμα κι όσοι χλεύαζαν για το παραλίγο στρογγυλό νούμερο που προέκυψε.

Προφανώς δεν αρνήθηκε να το στρογγυλέψει από αντίδραση (σίγουρα θα είχε πρόχειρα να καταμαρτυρήσει πλήθος άλλα εθνικά κουσούρια), απλά υποθέτω ότι είπε απνευστί τα πρώτα που της έρχονταν στο μυαλό και η λιτανεία έτυχε να σταματήσει εκεί. Καλά είναι, πάσο. Κανείς δεν τραβάει από δεκαεννιά.

Ας τα δούμε όμως ένα-ένα επιχειρώντας να παραστήσουμε τον δικηγόρο του διαβόλου και να τα ανασκευάσουμε, έτσι ως σπαζοκεφαλιά, με κίνδυνο βέβαια να εγκληθούμε για λαϊκισμό ή για εσωστρέφεια, αμάρτημα που περιλαμβάνεται στην εν λόγω λίστα.

Οκνηρία

Τι πήγε και θυμήθηκε, νοστάλγησα αυτομάτως τα ωραία και χαλαρά '90s της «επίπλαστης ευδαιμονίας». Αλίμονο, εκείνο το πλοίο σάλπαρε προ πολλού, φευγαλέο όραμα η οκνηρία στις μέρες μας, όλοι μοιάζουν να τρέχουν ανάστατοι με παιδιά, γονείς, σκυλιά, δουλειές, αναζήτηση δουλειών, χρέη, λογαριασμούς, τέλη.

Αναβλητικότητα

Μα, όπως διαβάζουμε στα ξένα μέσα, το procrastination αγγλιστί είναι μια σύγχρονη μάστιγα του Πρώτου Κόσμου με πολύπλοκες ψυχοδυναμικές καταβολές και εκφάνσεις. Ίσως επειδή όλο και περισσότεροι άνθρωποι κάποια στιγμή απλά εγκαταλείπουν την προσπάθεια να τρέχουν και να μη φτάνουν και να σέρνονται σε ένα σύστημα που τους καταπιέζει και τους αγχώνει και τους απορροφά όλη τη διάθεση και την ενέργεια.

Άρνηση ατομικής ευθύνης

Θέλει ομολογουμένως πολλές συνεδρίες η συνειδητοποίηση πως η παραδοσιακή σχέση αγάπης-μίσους του Νεοέλληνα με το κράτος είναι μια παθολογική και διαβρωτική σχέση συνεξάρτησης που μας τρώει την ψυχή, το δουλεύουμε όμως. Δεν μπορεί όμως η καραμέλα της ατομικής ευθύνης να αποτελεί άλλοθι για την ανικανότητα της κεντρικής εξουσίας, όλοι το ξέρουν αυτό, και εις Παρισίους και παντού.

Αποφυγή ενηλικίωσης

Μόλις γίναμε διακοσίων, προχθεσινοί δηλαδή, με τα στάνταρντ της «γηραιάς ηπείρου». Έχουμε καιρό να ωριμάσουμε.

Οικογενειοκρατία

Αν εννοείτε στην πολιτική εξουσία, προφανώς.

Αμοραλισμός

Ω, μα ελάτε τώρα, στη Γαλλία ζείτε.

Αριστερίλα

Ναι μεν, ίσως, υπό κάποια έννοια να το δεχτούμε, κύριοι ένορκοι, δεξιίλα όμως να δείτε, που όσο πάει και εκτρέπεται.

Αμορφωσιά

Ε, ναι, εντάξει, τι να κάνουμε, όπως μπορούμε ξεστραβωνόμαστε, φτωχή χώρα, Βαλκάνια, Ανατ. Μεσόγειος κλπ, τώρα και με το Netflix και μ’ όλα αυτά τα πράγματα, πού καιρός για διάβασμα.

Χωριάτικο πείσμα

Αυτό δεν το πιάνω, ομολογώ. Ότι το πείσμα είναι κακό όταν είναι από χωριό; Δώσε θάρρος στον χωριάτη, που λέμε;

Χωριάτικος φθόνος

Η κατσίκα του γείτονα; Έξω οι βλάχοι από την Αθήνα; Μιλάτε με γρίφους.

Λατρεία της μετριότητας

Μπορεί να συγχέουμε ενδεχομένως το μέτρο με τη μετριότητα, διατηρούμε όμως πάντα υψηλά και άπιαστα πρότυπα ως γνήσιοι αιθεροβάμονες με ψευδαισθήσεις μεγαλείου. Τι να κάνουμε, αυτά παθαίνουν οι «περιούσιοι» λαοί.

Αγένεια

(βλ. Αμοραλισμός πιο πάνω)

Ελληνίδα μάνα

Θυμάμαι υπήρχε πάντα ένας στην κερκίδα που δεν άντεχε την «οιδιπόδεια» υφή των συνθημάτων και φώναζε αγανακτισμένος «αφήστε, ρε, ήσυχες τις μάνες του καθενός».

Έλληνας πατέρας

Κι απ’ αυτό έχουμε όλοι από ένα, τεχνικά έστω.

Εσωστρέφεια

Μακάρι να την είχε κι αυτός που σας πήρε τη συνέντευξη.

Εθνικισμός

Το ίδιο έργο παντού πλέον, δυστυχώς, και σε σας υποθέτω. Είναι το αποκούμπι της μιζέριας, της αχρειότητας και της απόγνωσης.

Θρησκοληψία

Ίσως δεν έχετε πάει σε χώρες, μοντέρνες κατά τ’ άλλα, όπως η Βραζιλία ή η Ιρλανδία ή η Ιταλία, για να μην ξεκινήσουμε με τις διάφορες θεοκρατίες εξ Ανατολών.

Μισογυνία

Σαφώς η πιο μεγάλη πληγή ίσως, αλλά ούτε και σ’ αυτό αποτελούμε μια τόσο ιδιάζουσα και κραυγαλέα περίπτωση.

Φτωχή σκέψη

Τι να κάνουμε, τόσο μας κόβει. Από την άλλη βέβαια, είχαμε πάντα τόσο προχωρημένη σκέψη ώστε ανέκαθεν εμείς οι ίδιοι πρώτοι λέγαμε και λέμε για τον εαυτό μας «δεν είμαστε λαός» (τον μισό καιρό, τον άλλο μισό λέμε «δεν υπάρχει κράτος»). Ποιος άλλος λαός το κάνει αυτό;