Εσωτερική υποτίμηση: Η αλήθεια που δεν λέγεται

[southern]

Ενόσω οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης ομιλούν περί της ανάπτυξης (που προς το παρόν παραμένει κρυμμένη πίσω από την επόμενη... γωνία), στην οικονομία συνεχίζεται η σκληρή διαδικασία της εσωτερικής υποτίμησης, διαδικασία της οποίας οι βαθύτερες συνέπειες θα φανούν τα επόμενα χρόνια.

Όταν γίνεται λόγος για εσωτερική υποτίμηση η σκέψη των περισσοτέρων πηγαίνει αυτόματα στις τρέχουσες τιμές των ακινήτων και των αγαθών, ή και στη συντελεσθείσα συμπίεση του επιπέδου των μισθών.

Με αυτά τα δεδομένα, οι επιπτώσεις φαντάζουν ως τώρα μάλλον περιορισμένες, ιδίως στις τιμές. Ωστόσο οι διαδικασίες που έχουν τεθεί σε κίνηση είναι πολύ βαθύτερες και δεν γίνονται άμεσα αντιληπτές.

Ίσως το πιο βασικό στοιχείο, που φαίνεται ότι θα καθορίσει το μέλλον, είναι τα επίπεδα των μισθών για τους νεοεισερχομένους στην αγορά εργασίας.

Τούτη την περίοδο, εξαιτίας των αστρονομικών ποσοστών ανεργίας στους νέους, αλλά και της γενικότερης κατάστασης στην οικονομία, ακόμη και άτομα που διαθέτουν σοβαρές μεταπτυχιακές σπουδές καταφέρνουν να βρουν δουλειά (αν το καταφέρνουν) αποδεχόμενα απασχόληση με τον βασικό μισθό των 560 ευρώ. Κάτι που λίγα χρόνια πριν θα ήταν αδιανόητο, παρότι ο βασικός μισθός ήταν σε σημαντικά υψηλότερα επίπεδα.

Αυτός ο μισθός όμως, ή κάποιος ελάχιστα υψηλότερος, αποτελεί πλέον τη βάση με την οποία θα κινηθούν οι απολαβές τους τα επόμενα χρόνια. Είναι το «σημείο εκκίνησης», από το οποίο θα μετρήσουν στη συνέχεια οι αυξήσεις τους.

Στην πορεία, καθώς θα αποκτούν εμπειρία, η παρουσία τους στην αγορά θα πιέσει τους μισθούς σε ψηλότερα κλιμάκια, καθώς τα «προσόντα» τους θα είναι περισσότερα σε σχέση με παλαιότερες «φουρνιές» στελεχών και υπαλλήλων, πιθανώς, δε, θα οδηγήσει σταδιακά και σε παραγκωνισμό των τελευταίων. Θα περάσει καιρός, αλλά κάποια στιγμή θα φτάσει ως και τα ανώτατα κλιμάκια.

Εάν δεν αλλάξουν δραστικά οι συνθήκες στην οικονομία, κάτι που δυστυχώς δεν φαίνεται ότι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον, η περαιτέρω συμπίεση των μισθολογικών απολαβών μέσα από αυτήν τη μεσομακροπρόθεσμη διαδικασία θα οδηγήσει τελικά σε ραγδαία μείωση της εγχώριας ζήτησης, ακόμη και σε σύγκριση με τα σημερινά επίπεδα.

Τι σημαίνει αυτό: Σημαίνει ότι τα αγαθά και οι υπηρεσίες που στηρίζονται στην εγχώρια ζήτηση θα γίνουν αναγκαστικά φθηνότερα. Κάτι που όμως μάλλον δεν θα ισχύσει για άλλα αγαθά, τα οποία είτε μπορούν να εξαχθούν, είτε είναι εισαγόμενα (άρα μεγάλο μέρος του κόστους τους προσδιορίζεται από τις συνθήκες παραγωγής σε άλλες χώρες), είτε υπάρχει ζήτηση γι' αυτά και από το εξωτερικό (π.χ. ορισμένες κατηγορίες ακινήτων, όπως τα παραθεριστικά ακίνητα σε δημοφιλείς τουριστικές περιοχές).

Πρακτικά όλα αυτά σημαίνουν ότι αν συνεχιστεί η πορεία ως έχει (και ανεξάρτητα από το αν θα υπάρξουν ξένες επενδύσεις, οι οποίες ενδεχομένως θα προελκυσθούν με κίνητρα αυτή ακριβώς τη μείωση του κόστους εργασίας και εγκατάστασης), η Ελλάδα ίσως ξαναγυρίσει σε παλαιότερες εποχέςν. Εποχές όπως οι δεκαετίες του '70 και του '80, όταν τα ηλεκτρονικά, τα αυτοκίνητα και πολλά άλλα αγαθά θεωρούνταν στην πράξη περίπου «είδη πολυτελείας» και ο πήχης της άνετης διαβίωσης ήταν πολύ χαμηλότερα, ακόμη και σε σχέση με το σήμερα.

Σε μια χώρα με σημαντική υπογεννητικότητα, μεγάλο ρόλο σε αυτήν τη διαδικασία θα παίξει και το επίπεδο των συντάξεων. Παρά το γεγονός ότι οι περισσότερες συντάξεις έχουν ήδη υποστεί σοβαρές μειώσεις, όλα δείχνουν ότι η διαδικασία θα συνεχιστεί.

Από τη μία πλευρά υπάρχει το συνεχιζόμενο άμεσο πρόβλημα της βιωσιμότητας των ταμείων κι από την άλλη πλευρά η διαρκώς μειούμενη αξία των εισφορών. Η μείωση των εισφορών με τη σειρά της έχει δύο διαστάσεις. Η ανεργία και η μείωση των μισθών συνιστά την πρώτη διάσταση. Η κάθετη μείωση στις απολαβές των νεοεισερχομένων στην αγορά συνιστά τη δεύτερη, που έχει και τις πιο μακροπρόθεσμες συνέπειες.

Κι όπως είναι εύκολα αντιληπτό, με βάση τη συνεχιζόμενη γήρανση του πληθυσμού, η μείωση των συντάξεων θα έχει σημαντικότατες επιπτώσεις στη ζήτηση για αγαθά και υπηρεσίες, καθώς η ζήτηση εκ μέρους των συνταξιούχων αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη σημασία.

Εν ολίγοις, αν δεν αλλάξει κάτι δραστικά, η Ελλάδα κινείται τελεσίδικα προς μια περίοδο επιστροφής στο παρελθόν, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το βιοτικό επίπεδο του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού.

Αυτή άλλωστε είναι η πραγματική όψη της εσωτερικής υποτίμησης. Το ευρώ μας θα έχει την ίδια αξία με το ευρώ των άλλων, όμως θα έχουμε πολύ λιγότερα ευρώ εισόδημα, κι αυτό θα καθιστά πολύ δυσκολότερη την απόκτηση πολλών αγαθών όπως αυτά που περιγράφηκαν παραπάνω, είτε πρόκειται για εισαγόμενα τρόφιμα και ρούχα, είτε για είδη σπιτιού, αυτοκίνητα κ.λπ.

Κι αυτό σε μια χώρα που προς το παρόν εισάγει είτε με τη μορφή τελικών προϊόντων, είτε με τη μορφή πρώτων και ενδιάμεσων υλών, πολύ μεγάλο ποσοστό από αυτά που καταναλώνει, δεν θα έχει μεγάλη διαφορά από μια πραγματικά μεγάλη υποτίμηση σε εθνικό νόμισμα.

Για την ακρίβεια, μπορεί να αποδειχτεί πολύ χειρότερη καθώς δεν συμβαίνει μονομιάς, αλλά σταδιακά, κουράζοντας την κοινωνία κι αφαιρώντας την ελπίδα για σύντομη ανάκαμψη.

ΥΓ.: Η στήλη βρίσκεται σε διακοπές, πλην όμως θέλησε να ασχοληθεί με το θέμα βλέποντας ότι η επικαιρότητα περιστρέφεται και πάλι γύρω από το επόμενο «μνημονιακό» δάνειο και το ενδεχόμενο ενός κουρέματος, τα οποία όμως ουδόλως επηρεάζουν την παραπάνω κατάσταση όπως προδιαγράφεται με τις σημερινές συνθήκες.

Αποτελεί δε γεγονός άξιον απορίας πώς τριάμισι χρόνια μετά την επίσημη έναρξη της κρίσης εξακολουθεί να μην υπάρχει ένα Εθνικό Σχέδιο προκειμένου να εκμεταλλευτούμε τα υπαρκτά ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα της χώρας, μήπως και γλιτώσουμε τα τετελεσμένα που έρχονται ολοταχώς
https://www.euro2day.gr/newdeal/article ... getai.html
το 2013 γράφτηκε αλλά ισχύει και σήμερα

[DIOMEDESGR]

Έχουμε πήξει στους ψευδοφιλελεύθερους αναμασητές Σοσιαλιστικών φληναφημάτων!
Ανάθεμα κιαν γνωρίζει κανείς απ'αυτούς πως κινούνται οι διεθνείς αγορές.
Ελληνική κατάντια.

[brb και tyt]

Τι είναι η εσωτερική υποτίμηση:

Είναι οι μειώσεις των μισθών και των τιμών.
Οι μειώσεις των μισθών φέρνουν μαι μειώσεις των συντάξεων γιατί μειώνονται οι εισφορές, αυξάνεται η ανεργία λόγω της μειωμένης κατανάλωσης,αυξάνεται η μαύρη εργασία και η εισφοροδιαφυγή)
Η εσωτερική υποτίμηση επομένως είναι υφεσιακή και προκαλεί αποπληθωρισμό.

Γιατί γίνεται.
Γίνεται για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας όταν δεν μπορέι να γίνει νομισματική υποτίμηση. Πχ. στην Αργεντινή από το 1998 μέχρι το 2001 επειδή είχε συνδέσει το νόμισμα της με το δολάριο με ισοτιμία ένα προς ένα (η λεγόμενη ''δολαριοποίηση''. Γίνεται και στην Ελλάδα επειδή δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε το ευρώ.

Τι προκαλεί.
Ύφεση για΄τι αυξάνεται η ανεργία λόγω της μειωμένης κατανάλωσης, φτώχεια για΄τι μειώνονται οι μισθοί, αποπληθωρισμό (πτώση των τιμών) που διώχνει τους επενδυτές εμπορικών και παραγωγικών επενδύσεων και κάνει την οικονομία ασύμφορη για προσέλκυση επενδύσεων. Ο λόγος είναι ότι ακόμα και αν είναι εξαγωγικές, δεν έχουν μεγάλο κέρδος στο μέρος της παραγωγής που απευθύνεται στην εγχώρια αγορά.

Πού έχει πετύχει.
Στην Γερμανία με το Bretton Woods και από το 1992 εν όψει της εισόδου της στην ευρωζώνη. Και σε κάποιες άλλες περιπτώσεις όπως το Χονγκ Κονγκ. Έχει πετύχει όταν την κάνει μία χώρα και όχι όλες όπως γίνεται στην ευρωζώνη.

Θα πετύχει στην Ελλάδα;
Φυσικά και όχι γιατί οι μισθοί είναι μικρό μέρος της ανταγωνιστικότητας. Έχει υπολογιστεί ότι ο βασικός μισθός και η παραγωγικότητα είναι μόνον το 22% της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.


Μαζί με τα πρωτογενή πλεονάσματα και το απεχθές οικονομικό μοντέλο που επιβάλει η Γερμανία (ιδιωτικοποιήσεις ΔΕΚΟ, υποδομών και υπηρεσιών όπως το ασφαλιστικό και η Υγεία), προκαλούν καταστροφή στην Ελλάδα.

[brb και tyt]

Η "ανταγωνιστική υποτίμηση" στην ευρωζώνη 17-Μαρ-2014

Του Simon Tilford

Το ευρώ υποτίθεται ότι θα έθετε ένα τέλος στις ανταγωνιστικές υποτιμήσεις νομισμάτων, και μαζί με αυτό και στον «αθέμιτο ανταγωνισμό». Αλλά αυτό δεν συνέβη. Η Γερμανία συχνά απεικονίζεται (λανθασμένα) ως το θύμα των ανταγωνιστικών υποτιμήσεων άλλων χωρών πριν από την εισαγωγή του ευρώ. Αλλά αντίθετα με τα στερεότυπα, η πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία της Γερμανίας –η οποία λαμβάνει υπόψη τις διαφορετικές τάσεις πληθωρισμού στη Γερμανία και στους εμπορικούς της εταίρους- δεν αυξήθηκε στην πορεία προς την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος. Και έχει υποχωρήσει κατακόρυφα στη διάρκεια της 15ετούς ύπαρξης του ευρώ. Αυτό έχει δώσει στις γερμανικές επιχειρήσεις ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, τέτοιου είδους που υποτίθεται ότι θα εξάλειφε το ευρώ. Ακόμη περισσότερο, κανείς δεν πιέζει τη Γερμανία να κάνει τίποτα για αυτό. Στην πραγματικότητα, οι άλλες χώρες της ευρωζώνης ενθαρρύνονται να κάνουν το ίδιο.

Η Κομισιόν συντάσσει τους λεγόμενους «εναρμονισμένους δείκτες ανταγωνιστικότητας» για τις οικονομίες της ευρωζώνης (διάγραμμα ένα). Αυτοί είναι μόνο κατ’ όνομα οι πραγματικές συναλλαγματικές ισοτιμίες των κρατών-μελών. Εμφανίζουν ότι της Γερμανίας υποχώρησε κατά σχεδόν 20% στο διάστημα από την αρχή του 1999 μέχρι το τέλος του 2011, προτού ανέβει λίγο στο 2012-2013. Ο κύριος λόγος για την πτώση στην πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία της χώρας ήταν οι πολύ χαμηλές αυξήσεις των μισθών και ως εκ τούτου, ο χαμηλός πληθωρισμός. Οι πραγματικές συναλλαγματικές ισοτιμίες της Ισπανίας (και σε μικρότερο βαθμό) της Ιταλίας, αυξήθηκαν ραγδαία στις αρχές της δεκαετίας του 2000 αλλά έχουν υποχωρήσει από το 2008: της Ιταλίας είναι τώρα ελάχιστα υψηλότερη από ό,τι το 1999, ενώ της Ισπανία βρίσκεται υψηλότερα περίπου κατά 9%. Η πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία της Γαλλίας είναι στην πραγματικότητα χαμηλότερη τώρα από ό,τι ήταν το 1999 (ή με βάση την ανάλυση της Κομισιόν), η ανταγωνιστικότητά της έχει βελτιωθεί. Εν συντομία, οι ανισορροπίες της ευρωζώνης δεν έχουν σχέση με τα μέλη της λατινικής σχολής που επιτρέπει στο κόστος να ξεφύγει από τον έλεγχο, από ό,τι με τη γερμανική σχολή της μείωσης του κόστους.

Στο βαθμό που η βαθιά πτώση της πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας της Γερμανίας εντός της ευρωζώνης αναγνωρίζεται στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο, παραδοσιακά αποδίδεται στην ανάγκη να αντιστραφεί η άνοδος της πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας της χώρας στην πορεία προς την εισαγωγή του ευρώ. Οι γερμανικές επιχειρήσεις, με βάση αυτό το επιχείρημα, χρειαζόταν να επανοικοδομήσουν την ανταγωνιστικότητά τους μετά από το σοκ της επανένωσης, που οδήγησε στην πτώση της πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας. Το πρόβλημα με αυτή την ανάλυση είναι ότι δεν επιβεβαιώνεται από τα δεδομένα. Το δεύτερο γράφημα παρακάτω εμφανίζει τις πραγματικές συναλλαγματικές ισοτιμίες της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Ιταλία στο διάστημα μεταξύ 1980-1998. Της Γερμανίας ήταν στην πραγματικότητα χαμηλότερη το 1998 από ό,τι ήταν το 1980. Υπήρξαν υποτιμήσεις στη Γαλλία στο διάστημα 1983-1984, και στην Ιταλία και στην Ισπανία μετά από την αποχώρησή τους από τον Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών (ERM) το 1992, αλλά σε κάθε περίπτωση αυτές οι υποτιμήσεις ήταν εν πολλοίς διορθωτικές (σε απάντηση των κρίσεων υπερτίμησης των νομισμάτων) και μέχρι το 1998 οι πραγματικές συναλλαγματικές ισοτιμίες τους βρέθηκαν πάλι εκεί όπου ήταν το 1980. Στη διάρκεια της συνολικής περιόδου, η Γερμανία ήταν αυτή που είχε την πιο «ανταγωνιστικά αποτιμημένη» πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία.

Το αποτέλεσμα είναι ότι η Γερμανία τώρα έχει μια εξαιρετικά υποτιμημένη πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία (κάτι που δεν κατάφεραν ούτε η Ιταλία ούτε η Ισπανία πριν από την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος). Γιατί η Γερμανία δεν κατηγορείται για συμμετοχή σε μια ανταγωνιστική υποτίμηση, όταν γίνεται με τις Ισπανία και Ιταλία; Εξάλλου, η πραγματική ισοτιμία της Γερμανίας έχει υποχωρήσει κατακόρυφα σε σχέση με την μακροπρόθεσμη τάση της, όπου οι υποτιμήσεις της δεκαετίας του 1990 οδήγησαν την λίρα και την πεσέτα ξανά πίσω στις μακροπρόθεσμες τάσεις τους.

Ένας λόγος είναι η διαδεδομένη αντίληψη ότι οι χώρες της ευρωζώνης δεν έχουν πραγματικές συναλλαγματικές ισοτιμίες διότι όλες μοιράζονται το ευρώ. Έχοντας ως κοινό νόμισμα το ευρώ, οι αποτιμήσεις θεωρούνται αδύνατες. Μια υποτίμηση θεωρείται ως τέτοια μόνο εάν περιλαμβάνει μια κίνηση στις ονομαστικές συναλλαγματικές ισοτιμίες μιας χώρας, όπως όταν η λίρα και η πεσέτα βγήκαν εκτός του ERM. Αλλά όταν η υποτίμηση έρχεται ως αποτέλεσμα του χαμηλού πληθωρισμού (το οποίο ως αντάλλαγμα είναι συνήθως το προϊόν μιας χαμηλής εσωτερικής ζήτησης), θεωρείται ως «ανταγωνιστικό» κέρδος. Ωστόσο, η επίδραση σε άλλες χώρες είναι η ίδια: αντιμετωπίζουν μια απώλεια ανταγωνιστικότητας των τιμών σε σχέση με τις επιχειρήσεις που έχουν έδρα την χώρα στην οποία συντελείται η ανταγωνιστικότητα, και πωλούν λιγότερα σε αυτή.

Αντί να θεωρείται ως πρόβλημα και να κατηγορείται ως μια στρατηγική «θανάτου του γείτονα» (όπως συνέβη με την περίπτωση της Ιταλίας και της Ισπανίας), η Γερμανία έχει επαινεθεί για την επιτυχία της στη μείωση της πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας και οι άλλες χώρες της ΕΕ καλούνται να την μιμηθούν προκειμένου να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά τους. Επομένως, σε μια περίεργη αντιστροφή, η χώρα που προχώρησε σε μια ανταγωνιστική υποτίμηση, δεν βρίσκεται μόνο υπό μικρή πίεση να το αλλάξει αυτό, αλλά θεωρείται ευρέως ως σημείο αναφοράς για άλλους.

Αυτή η ταύτιση των πραγματικών συναλλαγματικών ισοτιμιών με την ανταγωνιστικότητα έχει υπάρξει καταστροφική. Μια πραγματική ή «εσωτερική υποτίμηση» αντίστοιχη με αυτή που εφαρμόστηκε από τη Γερμανία στην ευρωζώνη, έχει επιβλαβείς μακροοικονομικές επιπτώσεις διότι περιλαμβάνει την καταστολή της εγχώριας ζήτησης και μαζί με αυτή και του πληθωρισμού για μακρά χρονική περίοδο. αντιθέτως, η Ισπανία και η Ιταλία γρήγορα επέστρεψαν στην ανάπτυξη στη δεκαετία του ’90 μετά από τις υποτιμήσεις τους, με αποτέλεσμα οι γερμανικές εξαγωγές σε αυτές τις χώρες να μην πληγούν. Εάν η Ιταλία και η Ισπανία επιμείνουν στις προσπάθειές τους να υποτιμήσουν τις πραγματικές συναλλαγματικές τους ισοτιμίες αντί να ανατιμήσει η Γερμανία τη δική της, το αποτέλεσμα θα είναι μια επίμονα αδύναμη ζήτηση στην ευρωζώνη, μια επιδείνωση των ήδη αποπληθωριστικών πιέσεων στην ευρωζώνη και περαιτέρω αυξήσεις στα ποσοστά χρέους.

Ενώ η Κομισιόν έχει επικρίνει το υπερβολικό και επίμονο πλεόνασμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας, δυσκολεύεται να υποστηρίζει ότι δεν θα είχε νόημα για τους Γερμανούς να παραχωρήσουν μέρος της «ανταγωνιστικότητας». Ωστόσο είναι αδύνατο για όλα τα μέλη της ευρωζώνης να απολαύσουν το αθέμιτο πλεονέκτημα μιας υποτιμημένης συναλλαγματικής ισοτιμίας. Η σιωπηρή παραδοχή της Κομισιόν φαίνεται να είναι ότι όλες οι οικονομίες της ευρωζώνης μπορούν να προωθήσουν πραγματικές (ή εσωτερικές) υποτιμήσεις, αυξάνοντας τις εξαγωγές τους σε χώρες μη μέλη της ευρωζώνης και να οδηγήσουν την οικονομική ανάκαμψη σε όλη την ευρωζώνη. Αλλά υπήρξε ήδη μια μεγάλη στροφή στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της ευρωζώνης, από έλλειμμα ύψους 85 δις. ευρώ (1%) σε πλεόνασμα σχεδόν 2,5% το 2013, καθώς το πλεόνασμα της Γερμανίας παρέμεινε πολύ υψηλό ενώ τα ελλείμματα των νοτιότερων κρατών-μελών συρρικνώθηκε. Πρόκειται για ένα επίμαχο ζήτημα το εάν το εξωτερικό πλεόνασμα της ευρωζώνης μπορεί να συνεχίσει να αυξάνεται: αποτελεί ήδη ένα μεγάλο βαρίδι σε μια εύθραυστη παγκόσμια οικονομία, από την οποία η ευρωζώνη με τη σειρά, της εξαρτάται ολοένα και περισσότερο. Επιπλέον, μια οικονομία με ένα μεγάλο εμπορικό πλεόνασμα τείνει να βιώνει ανατίμηση του νομίσματος διότι η ζήτηση για το νόμισμά της ξεπερνάει την προσφορά αυτού, κάτι που τώρα συμβαίνει με το ευρώ. Ένα ισχυρό ευρώ θα πλήξει τη ζήτηση για τις εξαγωγές της ευρωζώνης, ιδιαίτερα τις πιο ευάλωτες στις τιμές, όπως είναι οι νότιες οικονομίες.

Η ευρωζώνη χρειάζεται την πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία της Γερμανίας να αυξηθεί (δηλαδή, να αντιστραφεί το αθέμιτο πλεονέκτημα της Γερμανίας που έχει χαράξει εντός της ευρωζώνης), αλλά αυτό δεν θα είναι εύκολο. Η –στις εξαγωγές προσανατολισμένη- οικονομία της Γερμανίας, υποστηριζόμενη από την ικανότητα των κοινωνικών της εταίρων να εφαρμόζει τη συγκράτηση των τιμών, σε συνδυασμό με τη ραγδαία γήρανση του πληθυσμού, σημαίνει ότι θα δημιουργηθεί μικρός πληθωρισμός. Η γερμανική οικονομία αυξάνεται πιο γρήγορα από ό,τι η ευρωζώνη στο σύνολό της, αλλά το ποσοστό του πληθωρισμού στη Γερμανία είναι ελάχιστα υψηλότερο από αυτό της ευρωζώνης, εν μέρει εξαιτίας της πτώσης των πραγματικών μισθών το 2013. Θα μπορούσαν να βοηθήσουν περαιτέρω επεκτατικές μακροοικονομικές πολιτικές.

Πρώτον, ένας συνδυασμός περικοπής φόρων εισοδήματος και αύξησης των δημόσιων επενδύσεων, θα τόνωνε την εσωτερική ζήτηση (και ως εκ τούτου τον πληθωρισμό) χωρίς να αποτελέσει απειλή για τη δημοσιονομική σταθερότητα: η χώρα έχει δημοσιονομικό πλεόνασμα το 2013, με το αποτέλεσμα να είναι η μείωση του ποσοστού χρέους. Δεύτερον, η Γερμανία θα μπορούσε να αποσύρει την αντίθεσή της στην επιθετική πολιτική της ΕΚΤ, η οποία με τη σειρά της θα μπορούσε να αυξήσει την οικονομική δραστηριότητα και τον πληθωρισμό στη Γερμανία. Το πρόβλημα είναι ότι η δημοσιονομική στήριξη αυτού του είδους θα αντέβαινε τη συνταγματική αξίωση της Γερμανίας για ισορροπημένο ισολογισμό. Και υπάρχουν λίγες ενδείξεις ότι η Γερμανία θα αποδεχθεί επιθετικές κινήσεις από την ΕΚΤ για να αναθερμάνει την οικονομία της ευρωζώνης.

Από την πλευρά της, η Κομισιόν χρειάζεται να σταματήσει να προσδιορίζει την ανταγωνιστικότητα με όρους πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας. Η ανταγωνιστικότητα που προσδιορίζεται με αυτό τον τρόπο, είναι ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος: το «κέρδος» μιας χώρας είναι η απώλεια μιας άλλης. Εάν η ανταγωνιστικότητα σημαίνει κάτι χρήσιμο, αυτό είναι η παραγωγικότητα της εργασίας ή η συνολική παραγωγικότητα, και όχι η πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία η οποία μπορεί να υποχωρήσει απλώς και μόνο διότι η συγκράτηση των μισθών πιέζει τη ζήτηση και οδηγεί σε αποπληθωριστικές πιέσεις. Τα ευρωπαϊκά κράτη-μέλη δεν μπορούν να εξαρτηθούν στην ΕΚΤ να έρθει να τους σώσει και να αντιμετωπίσει την αποπληθωριστική επίπτωση της τρέχουσας μάχης για ανταγωνιστικότητα. Θα πρέπει να απαιτήσουν από τη Γερμανία να κάνει το αδιανόητο: να απολέσει ανταγωνιστικότητα.

https://www.capital.gr/think-tank/19762 ... n-eurozoni

[brb και tyt]

Μόνο εσωτερική υποτίμηση δεν αρκεί 19/11/2015

Η εσωτερική υποτίμηση μέσα από τη μείωση μισθών και τιμών σε προϊόντα και υπηρεσίες δεν οδηγεί πουθενά εάν δεν συνοδεύεται από χαλαρή νομισματική πολιτική. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει μελέτη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) που εστιάζει στις επιπτώσεις της «συγκράτησης των μισθών», που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της εσωτερικής υποτίμησης από τα κράτη-μέλη που επλήγησαν από την κρίση χρέους στην Ευρωζώνη, δηλαδή η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ισπανία.

Σοβαρές επιπτώσεις

H νομισματική χαλάρωση, μια επιλογή που δεν έχει η Ελλάδα ούτε είχαν τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης για να εξέλθουν πιο ομαλά από την κρίση χρέους, παίζει κρίσιμο ρόλο για να μετριαστούν οι επιπτώσεις από την επίπονη συγκράτηση των μισθών, καταλήγει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) σε πρόσφατη έρευνα. Επί της ουσίας, το Ταμείο τονίζει σε μελέτη που ανάρτησε στο blog του πως δίχως τη στήριξη μιας χαλαρής νομισματικής πολιτικής, οι επιπτώσεις από την εσωτερική υποτίμηση είναι αρνητικές για την οικονομία. Αυτό αντανακλάται σήμερα από τις χαμηλές πληθωριστικές πιέσεις και την εύθραυστη ανάπτυξη στην Ευρωζώνη. Στα μέτρα νομισματικής στήριξης, το ΔΝΤ περιλαμβάνει τις αγορές τίτλων ή κρατικών ομολόγων, την επανόρθωση των τραπεζικών ισολογισμών, την ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά και τη στήριξη της ανάπτυξης και του πληθωρισμού από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Αν και η πτώση των μισθών μπορεί να μειώνει τα έξοδα μιας εταιρείας και να ενισχύει την ανταγωνιστικότητα των εξαγωγών σε μια χώρα, οδηγεί παράλληλα σε αύξηση του πραγματικού κόστους δανεισμού, δηλαδή των επιτοκίων. «Η συγκράτηση των μισθών μπορεί να μειώσει τον πληθωρισμό, αλλά εάν τα ονομαστικά επιτόκια δεν προσαρμοστούν ανάλογα, τότε αυξάνονται τα πραγματικά επιτόκια, οδηγώντας σε μείωση κατανάλωσης και επενδύσεων». Τα πραγματικά επιτόκια διαφέρουν από τα ονομαστικά διότι δεν ενσωματώνουν τον πληθωρισμό, δηλαδή τον ρυθμό αύξησης –ή μείωσης– των μισθών και των τιμών. Το Ταμείο προσθέτει πως οι επιπτώσεις επιδεινώνονται όταν η νομισματική πολιτική έχει περιοριστεί σε μηδενικά επιτόκια και δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες κάθε κράτους-μέλους της Ευρωζώνης, σε μεμονωμένη βάση.

Αργησε η ΕΚΤ

Οπως επισημαίνουν οικονομικοί αναλυτές, η ΕΚΤ καθυστέρησε στην εφαρμογή μέτρων ποσοτικής χαλάρωσης. Τα μέτρα αγοράς τίτλων 1,1 τρισ. ευρώ για την ενίσχυση του πληθωρισμού υιοθετήθηκαν αυτόν τον Μάρτιο, δηλαδή αφού χώρες-μέλη ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό Νότο είχαν ολοκληρώσει επίπονες πολιτικές λιτότητας υπό τις πιέσεις της τρόικας χωρίς νομισματική στήριξη. Το ΔΝΤ αναφέρεται, επίσης, στις επιπτώσεις της εσωτερικής υποτίμησης στο χρέος των νοικοκυριών. «Η συγκράτηση των μισθών μπορεί να αυξήσει, επίσης, το πραγματικό χρέος των νοικοκυριών και να επηρεάσει την κατανάλωση των εισαγόμενων προϊόντων», αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Συγκοινωνούντα δοχεία

Το Ταμείο υποστηρίζει στην έκθεση ότι η εσωτερική υποτίμηση, η χαλαρή νομισματική πολιτική και οι μεταρρυθμίσεις για την ανάπτυξη θα πρέπει να λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία για να υπάρχει δυναμική ανάκαμψη. Στη μελέτη διευκρινίζει πως ουδέποτε εφαρμόστηκε η εσωτερική υποτίμηση στα προγράμματα στήριξης έτσι όπως θεωρείται αποτελεσματική από τον ίδιο τον οργανισμό. Η συμβουλή του ΔΝΤ στα προγράμματα της Ευρωζώνης εστίαζε σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας με στόχο την αύξηση της απασχόλησης.
http://www.kathimerini.gr/839137/articl ... -den-arkei

[stavmanr]

Έχουμε πήξει στους ψευδοφιλελεύθερους αναμασητές Σοσιαλιστικών φληναφημάτων!
Ανάθεμα κιαν γνωρίζει κανείς απ'αυτούς πως κινούνται οι διεθνείς αγορές.
Ελληνική κατάντια.

Βασικά ανάθεμα κι αν κάποιος καταλαβαίνει ότι δεν γνωρίζει πώς κινούνται οι αγορές.

[DIOMEDESGR]

Βασικά ανάθεμα κι αν κάποιος καταλαβαίνει ότι δεν γνωρίζει πώς κινούνται οι αγορές.

[brb και tyt]

Έχουμε πήξει στους ψευδοφιλελεύθερους αναμασητές Σοσιαλιστικών φληναφημάτων!
Ανάθεμα κιαν γνωρίζει κανείς απ'αυτούς πως κινούνται οι διεθνείς αγορές.
Ελληνική κατάντια.

Βασικά ανάθεμα κι αν κάποιος καταλαβαίνει ότι δεν γνωρίζει πώς κινούνται οι αγορές.