Τα 9 γνωρίσματα μιας κοινωνίας που μεταβαίνει στον σοσιαλισμό

[Golden Age]

Μέχρι τον θάνατο του Στάλιν διακρίνουμε τρεις φάσεις της επανάστασης. Πρώτη ο πολεμικός κομμουνισμός, δεύτερη η νέα οικονομική πολιτική (NEP), τρίτη το σοσιαλιστικό φρούριο του Στάλιν (σοσιαλισμός σε μια χώρα). Στην πρώτη βάση τέθηκαν τα θεμέλια του υπερσυγκεντρωτικού γραφειοκρατικού κράτους για να μπορέσει επιβληθεί το κίνημα εναντίον των ένοπλων εχθρών του, δηλαδή αναγκαστικά έπρεπε να εγκαταληφθεί για την ώρα η ατζέντα της σοσιαλιστικής δημοκρατίας. Στη δεύτερη έγιναν προσωρινές αναγκαίες παραχωρήσεις σε εχθρικές τάξεις προς χάριν εδραίωσης της εξουσίας του κόμματος, δηλαδή να μην επαναστατήσουν. Στην τρίτη κηρύχθηκε πλέον ανοιχτά πόλεμος στις εχθρικές τάξεις και άρχισε η διαδικασία εκκαθάρισής τους από το κόμμα και από την κοινωνία. Ο Χρουστώφ άνηκε σε αυτούς που αντιστάθηκαν στην τρίτη φάση έχοντας συνεργαστεί με τα υπόγεια κινήματα του Μπουχάριν και του Τρότσκι. Όταν ήρθε στην εξουσία κατάργησε τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, δηλαδή το κύριο όργανο καταστολής των εχθρικών τάξεων και επανέφερε την NEP. Oι ενθερμότεροι υποστηρικτές της NEP ήταν όχι τυχαία οι 'δεξιοί' Μπουχαρινιστές που εκπροσωπούσαν αντιδραστικά ταξικά συμφέροντα. Οπαδός του Μπουχάριν ήταν ουσιαστικά ο Χρουστώφ. Το ότι κρυβόταν για πολύ καιρό και το έπαιζε σταλινικότερος του Στάλιν δεν είναι περίεργο. Έτσι κάνανε και πολλά άλλα τέτοια οπορτουνιστικά σκουλήκια όσο ζούσε ο μεγάλος ηγέτης επειδή τρέμανε για τις καρέκλες τους και για τις ζωές τους. Γιατί νομίζεις ότι η επονείδιστη 'κρυφή ομιλία' του διήρκησε 4 ολόκληρες ώρες; Είχε πάρα πολλά απωθημένα να βγάλει.

Η δικτατορία του ενός και μοναδικού κόμματος και της μίας και μοναδικής πολιτικής δύναμης, δεν υπήρχε μόνο στον Πολεμικό Κομμουνισμό, αλλά σε όλες τις φάσεις. Και στην ΝΕΠ αυτό ίσχυε. Αυτό που βλέπεις ως "ταξικούς συμβιβασμούς" με την Νέα Πολιτική, ήταν μια προσπάθεια να επιβιώσει το καθεστώς και να πάρουν και μια οικονομική ανάσα, γιατί με τον πολεμικό κομμουνισμό δεν πήγαιναν και τόσο καλά τα πράγματα. Ο Χρουτσώφ ποτέ δεν αντιστάθηκε στην κολλεκτιβοποίηση και σε όλα αυτά που έκανε ο Στάλιν. Εαν συνεργαζόταν έστω και υπογείως με τα ρεύματα του Μπουχάριν ή του Τρότσκυ (ο οποίος δεν εκπροσωπούσε κάποια δεξιά τάση, αντιθέτως, ήταν αριστερή αντιπολίτευση, μέχρι που συνεργάστηκε με τους υπόλοιπους με αίτημα την εσωκομματική δημοκρατία) δεν θα την έβγαζε καθαρή.Απο τους Μπουχαρινικούς δεν γλύτωσε ούτε ο Έλληνας ΚΚΕς Χαϊτάς. Δεν θα την γλύτωνε ένα στέλεχος του ΚΚΣΕ, όπως ο Χρουτσώφ. Εδώ δεν την γλύτωσαν ούτε ατόφιοι σταλινικοί, όπως ο Γιαγκόντα, ο Γιέζωφ ή ο Οζερνικίτζε (ο τελευταίος πλήρωσε στην πραγματικότητα την κόντρα του με τον Μπέρια) και θα την γλύτωνε κάποιος που θα συνομωτούσε με μπουχαρινικούς; Δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση. Μιλάμε για κάποιον ο οποίος συμμετείχε στις σταλινικές εκκαθαρίσεις στην Ουκρανία. Ίσως να το 'κανε για ιδιοτελείς λόγους, για να αναρριχηθεί. Πάντως κάποια συνομωσία με άλλες τάσεις, δεν έπαιζε. Η μόνη σχέση του Χρουτσώφ με τις άλλες τάσεις ήταν ότι συμμετείχε στο ξεπάστρεμά τους. Ο λόγος που επέστρεψε στην ΝΕΠ, ήταν για να βγει η χώρα του απο την οικονομική ασφυξία. Οι περισσότεροι που αποστελόντουσαν στα γκούλαγκ ήταν απλοί Ρώσοι πολίτες, φτωχοφουκαράδες και τους έστελναν για πολιτικούς λόγους. Ενίοτε και χωρίς λόγο, απλά επειδή ο Στάλιν θεωρούσε ότι "τα στοιχεία που παρεμποδίζουν την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας στην τάδε ομοσπονδία αντιστοιχούν στον τάδε αριθμό" και έδινε εντολή στην NKVD να βρει και να συλλάβει τόσους και οι πράκτορές του συλλάμβαναν ακόμη και τυχαίους πολίτες, χωρίς πολιτική έκφραση ή κάποιο "αντιδραστικό" ή "κακό ταξικό" παρελθόν, για να συμπληρώσουν τους αριθμούς. Ο λόγος που ο Χρουτσώφ κατάργησε τα γκούλαγκ και που γενικότερα χαλάρωσε την σκληρότητα του καθεστώτος, ήταν για να πέσει ο ίδιος στα μαλακά, σε περίπτωση που έπεφτε θύμα συνομωσίας και ίντριγκας, απο τις πολλές που υπήρχαν στο κομμουνιστικό καθεστώς. Και του βγήκε σε καλό... Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και έπεσε και αυτός θύμα συνομωσίας και ίντριγκας. Ο Μπρέζνιεφ συνομώτησε με τα άλλα ηγετικά στελέχη και τον ανέτρψαν. Χάρη στην χαλάρωση του καθεστώτος που είχε κάνει ο Χρουτσώφ, την έβγαλε με κα' οίκον εκλεισμό μετά απο αυτό. Φαντάζεσαι να διατηρούσε την σκληρότητα του σταλινικού καθεστώτος; Θα κατέληγε σε κανένα εκτελεστικό απόσπασμα ή γκούλαγκ μετά την ανατροπή του.

Δικτατορία του κόμματος προφανώς και υπήρχε πάντοτε μέχρι τη διάλυση όμως είναι άλλος ο χαρακτήρας του κόμματος μέχρι τον Στάλιν και άλλος από τον Χρουστσόφ και μετά. Μέχρι τον Στάλιν το κόμμα προωθούσε αντικειμενικά τα συμφέροντα του ρωσικού και του παγκόσμιου προλεταριάτου. Μετά τον Στάλιν προωθούσε αντικειμενικά τα συμφέροντα της σοβιετικής νομενκλατούρας και μόνο. Με άλλα λόγια είχαμε μετάβαση από ένα κόμμα που αποτελούσε όργανο προώθησης των ταξικών συμφερόντων του προλεταριάτου σε έναν γραφειοκρατικό οργανισμό ανεξαρτητοποιημένο και αποξενωμένο από την ταξική πάλη και από την κοινωνία συλλήβδην. Σε αυτό το σημείο το σοβιετικό κόμμα θύμιζε πολύ το γραφειοκρατικό τέρας που λέγεται Ευρωπαϊκή Ενωση γιατί και αυτή παίζει ρόλο διαμεσολαβητή και διαιτητή εντός της ευρωπαϊκής αστικής τάξης. Η μεγαλή διαφορά έγκειται στο ότι η ΕΕ είναι αληθινό όργανο προώθησης ταξικών συμφερόντων ενώ το σοβιετικό κόμμα μετά την αποσταλινοποίηση ήταν ένας θεσμός χωρίς ενεργό ταξικό χαρακτήρα. Ήταν δηλαδή απλώς ο εγγυτής της κοινωνικής συνοχής δηλαδή ότι ήταν και ο Λουδοβίκος ο ΙΔ', οι Φαραώ και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες για τις προμοντέρνες κοινωνίες τους. Τέτοιοι θεσμοί φέρνουν βέβαια τεράστα προνόμια αλλά δεν αποτελούν όργανα αλλά παράγωγα της ταξικής πάλης. Αυτός είναι ο λόγος που η θεωρία των τροτσκιστών περί 'γραφειοκρατικής κάστας' δεν ισχύει.

Στην Κίνα δεν συνέβη ποτέ απομάκρυνση του κόμματος από τον προλεταριακό του χαρακτήρα. Το κομμουνιστικό κόμμα της Κίνας παραμένει μέχρι και σήμερα όργανο προώθησης των συμφερόντων του κινεζικού και του παγκόσμιου προλεταριάτου. Πολλοί γελιούνται σε αυτό το σημείο και νομίζουν ότι επειδή οι Κινέζοι κομμουνιστές έβαλαν γραβάτες και παρέδωσαν τους κινέζους χωρικούς στην εκμετάλλευση των αγορών (υπό όρους) έγιναν τάχα καπιταλιστές και ιμπεριαλιστές.

Γιατί ο Στάλιν έβαλε τέλος στην ΝΕΠ; Για να μπορέσει να εκβιομηχανιστεί η χώρα ώστε να οπλιστεί σαν αστακός και να καταβροχθίσει τα ευρωπαικά αστικά κράτη. Για να προχωρήσει λοιπόν η εκβιομηχάνιση έπρεπε να κηρυχτεί ταξικός πόλεμος στους πλούσιους χωρικούς και σε κάθε πόλεμο υπάρχουν και αθώα θύματα.

Τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας ήταν όχι μονο απαραίτητο όργανο καταπίεσης των ταξικών εχθρών αλλά και απαραίτητος θεσμός για την ανάπτυξη της οικονομίας υπό τις τότε συνθήκες και επιπλέον έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην νίκη επί του εισβολέα. Οι πραγματικοί 'σύμμαχοι' στον Β' παγκόσμιο πόλεμο ήταν ο μεγάλος συνασπισμός που οργάνωσε ο Χίτλερ. Ολόκληρη η ηνωμένη Ευρώπη εισέβαλε στο επαναστατικό κράτος, μέχρι και κάτι σπανιόλοι αντιδραστικοί πολέμησαν στον κόκκινο στρατό. Το γεγονός ότι το κόμμα κατάφερε να επιβιώσει ήταν ένα θαύμα που δεν θα είχε συμβεί χωρίς την NKVD η οποία οργάνωσε την γιγαντιαία επιχείρηση μετεγκατάστασης των πολεμικών εργοστασίων. Πως θα πετύχαινε η επιχείρηση εκκένωσης χωρίς τον εργατικό στρατό των γκούλαγκ;

Δεν είναι δυνατόν ο Χρουστσόφ να ξύπνησε ένα πρωί με την ιδέα να διαβάλλει τον Στάλιν για τέσσερις όλοκληρες ώρες ενώπιον ολὀκληρου του κόμματος και ενώπιον ολόκληρου του κόσμου. Προφανώς είχε γίνει αντισταλινικός εδώ και πολλά χρόνια και όταν έκανε το coming out έδρασε με την σύμπραξη και την συμπαράσταση πολλών άλλων στο κόμμα, αυτών δηλαδή που ο Στάλιν ετοίμαζε να καθαρίσει λίγο πριν πεθάνει. Εναντίον ποιανού λες εσύ ότι ο Στάλιν ετοίμαζε νέο κύμα μαζικών εκκαθαρίσεων λίγο πριν πεθάνει και για ποιό λόγο;

Ο Στάλιν ήταν η ενσάρκωση του σοσιαλιστικού βοναπαρτισμού. Ένα σοσιαλιστικό κίνημα που καλείται να επιβιώσει υπό συνθήκες οικονομικού τριτοκοσμισμού και πολιτικής περικύκλωσης πρέπει να γίνει συγκεντρωτικό και να επιβάλει σιδηρά πειθαρχία στις τάξεις του. Ένα τέτοιο κόμμα χρειάζεται έναν Βοναπάρτη, έναν ηγέτη με την αποστολή να φυλάει το κόμμα σαν μπουλντόγκ και να κατασπαράζει όποιον απειλεί να του αφαιρέσει τον ταξικό του χαρακτήρα, να ασκεί διαρκώς τρομοκρατία για να αποθαρρυνθεί κάθε επίδοξος υπονομευτής και να χειραγωγεί τα έμπιστα όργανά του, κάνοντας τα να τρώγονται μεταξύ τους για να διασφαλίζει έτσι την εξουσία του.

Όσο η οικονομική ανέχεια και η πολιτική περικύκλωση δεν φεύγουν κάθε προσπάθεια πολιτικής ελευθεροποίησης ενός θεσμού εγγυητή (ρωμαίος αυτοκράτορας, σοβιετικό κόμμα κτλ.) θα οδηγήσει στη διάλυση της κοινωνίας γιατί θα απελευθερώσει μεγάλες αποσταθεροποιητικές δυνάμεις τις οποίες μόνο ένας Βοναπάρτης μπορεί να ελέγξει. Ο Χρουστσόφ κατήργησε τον θεσμό του Βοναπάρτη και αφαίρεσε το όπλο του, τα γκούλαγκ. Η γλοιωδώς διαλλακτική του στάση απέναντι στη δύση δυσαρέστησε τις πιο μιλιταριστικές κομματικές κλίκες που φοβόντουσαν ότι έτσι θα χάσουν τον σεβασμό του παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και τον σούταραν. Χωρίς έναν Βοναπάρτη να ελέγχει το κόμμα οι κλίκες δίνανε και παίρνανε, ο κομφορμισμός, οι εύκολες λύσεις, η κούφια ρητορική και οι αριστεριστικές-τροτσκιστικές αμπελοφιλοσοφίες έδιναν τον τόνο και τελικά το κόμμα έχασε τον σεβασμό των πάντων. Όσο έχανε σεβασμο έπαιρναν θάρρος οι εχθροί του σοσιαλισμού και έτσι δημιουργήθηκε ένας φάυλος κύκλος που οδήγησε στην πολιτική κατάρρευση. Μέχρι και κάτι βλάκες Λετονοί είχαν ξεσαλώσει επί γραμματείας του ξεφτίλα του Γκορπατσόφ. Τα παιδιά κάτι τέτοιων 'ηρώων' είναι σήμερα μετανάστες στην Αμερική, κλαίγονται για την καταπίεση του λαϊσκου τους και διαβάλλουν τον σοσιαλισμό απέναντι σε γελοίους αριστεριστές όπως ο Σάντερς που δεν είναι καν κομμουνιστής. Επἰ Λένιν και Στάλιν ακόμα θα ψάχνανε να βρούνε σε ποια τρύπα είναι χωμένοι οι δικοί τους.

Για προώθηση των συμφερόντων της σοβιετικής νομενκλατούρας κάποιοι κατηγορούσαν ήδη τον Λένιν. Αυτά δεν ισχυριζόντουσαν οι αναρχικοί ναύτες της Κροστάνδης;

Η Κίνα είναι ο παράδεισος των καπιταλιστικών μπίζνες. Δεν ξέρω αν τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΚ ονειρεύονται ακόμη κάποια παγκόσμια κομμουνιστική επανάσταση. Αλλά οι καπιταλιστές έχουνε βρει την χαρά τους με το να κάνμουν μπίζνες στην Κίνα.

Σιγά τον "μεγάλο συναπισμό". 2-3 ανατολικοευρωπαϊκές χώρες ήταν κι απο εκεί και πέρα, κάποιες δυνάμεις εθελοντών απο τις κατεχόμενες χώρες της Ευρώπης και απο την Ισπανία. Αυτό δεν είναι στρατιωτικός συνασπισμός. Ουσιαστικά η Γερμανία ήταν.

Τα γκούλαγκ ο Στάλιν τα κράτησε και μετά τον πόλεμο. Τα ήθελε έτσι κι αλλιώς. Δεν τα δημιούργησε λόγω του πολέμου. Βασικά και ο Χρουτσώφ τα συνέχισε... Του πήρε κάποια χρόνια για να αποφασίσει να τα κλείσει (κι ένα το είχε συνεχίσει, το οποίο συνέχισε να υπάρχει μέχρι τα χρόνια του Γκορμπατσώφ)

Πράγματι, ο Στάλιν στα τελευταία του χρόνια ετοίμαζε νέο κύμα εκκαθαρίσεων... Λέγεται ότι τότε καχυποπτευόταν...ακόμη και τον Μολότωφ! Και ίσως ο θάνατός του να ήταν αποτέλεσμα κάποιας συνομωσίας των γιατρών του με τον Μπέρια.

Λογικά ο Χρουτσώφ είχε αλλάξει μέσα στα χρόνια, όπως και πολλοί άλλοι που έτρεμαν τον Στάλιν, μέσα στην πολυετή αγωνία τους για το αν θα την βγάλουν καθαρή την επόμενη ημέρα που θα ξημερώσει. Εξού και το μένος του Χρουτσώφ εναντίον του και ο λόγος που έβγαλε.

[Antipnevma]

Η δικτατορία του ενός και μοναδικού κόμματος και της μίας και μοναδικής πολιτικής δύναμης, δεν υπήρχε μόνο στον Πολεμικό Κομμουνισμό, αλλά σε όλες τις φάσεις. Και στην ΝΕΠ αυτό ίσχυε. Αυτό που βλέπεις ως "ταξικούς συμβιβασμούς" με την Νέα Πολιτική, ήταν μια προσπάθεια να επιβιώσει το καθεστώς και να πάρουν και μια οικονομική ανάσα, γιατί με τον πολεμικό κομμουνισμό δεν πήγαιναν και τόσο καλά τα πράγματα. Ο Χρουτσώφ ποτέ δεν αντιστάθηκε στην κολλεκτιβοποίηση και σε όλα αυτά που έκανε ο Στάλιν. Εαν συνεργαζόταν έστω και υπογείως με τα ρεύματα του Μπουχάριν ή του Τρότσκυ (ο οποίος δεν εκπροσωπούσε κάποια δεξιά τάση, αντιθέτως, ήταν αριστερή αντιπολίτευση, μέχρι που συνεργάστηκε με τους υπόλοιπους με αίτημα την εσωκομματική δημοκρατία) δεν θα την έβγαζε καθαρή.Απο τους Μπουχαρινικούς δεν γλύτωσε ούτε ο Έλληνας ΚΚΕς Χαϊτάς. Δεν θα την γλύτωνε ένα στέλεχος του ΚΚΣΕ, όπως ο Χρουτσώφ. Εδώ δεν την γλύτωσαν ούτε ατόφιοι σταλινικοί, όπως ο Γιαγκόντα, ο Γιέζωφ ή ο Οζερνικίτζε (ο τελευταίος πλήρωσε στην πραγματικότητα την κόντρα του με τον Μπέρια) και θα την γλύτωνε κάποιος που θα συνομωτούσε με μπουχαρινικούς; Δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση. Μιλάμε για κάποιον ο οποίος συμμετείχε στις σταλινικές εκκαθαρίσεις στην Ουκρανία. Ίσως να το 'κανε για ιδιοτελείς λόγους, για να αναρριχηθεί. Πάντως κάποια συνομωσία με άλλες τάσεις, δεν έπαιζε. Η μόνη σχέση του Χρουτσώφ με τις άλλες τάσεις ήταν ότι συμμετείχε στο ξεπάστρεμά τους. Ο λόγος που επέστρεψε στην ΝΕΠ, ήταν για να βγει η χώρα του απο την οικονομική ασφυξία. Οι περισσότεροι που αποστελόντουσαν στα γκούλαγκ ήταν απλοί Ρώσοι πολίτες, φτωχοφουκαράδες και τους έστελναν για πολιτικούς λόγους. Ενίοτε και χωρίς λόγο, απλά επειδή ο Στάλιν θεωρούσε ότι "τα στοιχεία που παρεμποδίζουν την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας στην τάδε ομοσπονδία αντιστοιχούν στον τάδε αριθμό" και έδινε εντολή στην NKVD να βρει και να συλλάβει τόσους και οι πράκτορές του συλλάμβαναν ακόμη και τυχαίους πολίτες, χωρίς πολιτική έκφραση ή κάποιο "αντιδραστικό" ή "κακό ταξικό" παρελθόν, για να συμπληρώσουν τους αριθμούς. Ο λόγος που ο Χρουτσώφ κατάργησε τα γκούλαγκ και που γενικότερα χαλάρωσε την σκληρότητα του καθεστώτος, ήταν για να πέσει ο ίδιος στα μαλακά, σε περίπτωση που έπεφτε θύμα συνομωσίας και ίντριγκας, απο τις πολλές που υπήρχαν στο κομμουνιστικό καθεστώς. Και του βγήκε σε καλό... Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και έπεσε και αυτός θύμα συνομωσίας και ίντριγκας. Ο Μπρέζνιεφ συνομώτησε με τα άλλα ηγετικά στελέχη και τον ανέτρψαν. Χάρη στην χαλάρωση του καθεστώτος που είχε κάνει ο Χρουτσώφ, την έβγαλε με κα' οίκον εκλεισμό μετά απο αυτό. Φαντάζεσαι να διατηρούσε την σκληρότητα του σταλινικού καθεστώτος; Θα κατέληγε σε κανένα εκτελεστικό απόσπασμα ή γκούλαγκ μετά την ανατροπή του.

Δικτατορία του κόμματος προφανώς και υπήρχε πάντοτε μέχρι τη διάλυση όμως είναι άλλος ο χαρακτήρας του κόμματος μέχρι τον Στάλιν και άλλος από τον Χρουστσόφ και μετά. Μέχρι τον Στάλιν το κόμμα προωθούσε αντικειμενικά τα συμφέροντα του ρωσικού και του παγκόσμιου προλεταριάτου. Μετά τον Στάλιν προωθούσε αντικειμενικά τα συμφέροντα της σοβιετικής νομενκλατούρας και μόνο. Με άλλα λόγια είχαμε μετάβαση από ένα κόμμα που αποτελούσε όργανο προώθησης των ταξικών συμφερόντων του προλεταριάτου σε έναν γραφειοκρατικό οργανισμό ανεξαρτητοποιημένο και αποξενωμένο από την ταξική πάλη και από την κοινωνία συλλήβδην. Σε αυτό το σημείο το σοβιετικό κόμμα θύμιζε πολύ το γραφειοκρατικό τέρας που λέγεται Ευρωπαϊκή Ενωση γιατί και αυτή παίζει ρόλο διαμεσολαβητή και διαιτητή εντός της ευρωπαϊκής αστικής τάξης. Η μεγαλή διαφορά έγκειται στο ότι η ΕΕ είναι αληθινό όργανο προώθησης ταξικών συμφερόντων ενώ το σοβιετικό κόμμα μετά την αποσταλινοποίηση ήταν ένας θεσμός χωρίς ενεργό ταξικό χαρακτήρα. Ήταν δηλαδή απλώς ο εγγυτής της κοινωνικής συνοχής δηλαδή ότι ήταν και ο Λουδοβίκος ο ΙΔ', οι Φαραώ και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες για τις προμοντέρνες κοινωνίες τους. Τέτοιοι θεσμοί φέρνουν βέβαια τεράστα προνόμια αλλά δεν αποτελούν όργανα αλλά παράγωγα της ταξικής πάλης. Αυτός είναι ο λόγος που η θεωρία των τροτσκιστών περί 'γραφειοκρατικής κάστας' δεν ισχύει.

Στην Κίνα δεν συνέβη ποτέ απομάκρυνση του κόμματος από τον προλεταριακό του χαρακτήρα. Το κομμουνιστικό κόμμα της Κίνας παραμένει μέχρι και σήμερα όργανο προώθησης των συμφερόντων του κινεζικού και του παγκόσμιου προλεταριάτου. Πολλοί γελιούνται σε αυτό το σημείο και νομίζουν ότι επειδή οι Κινέζοι κομμουνιστές έβαλαν γραβάτες και παρέδωσαν τους κινέζους χωρικούς στην εκμετάλλευση των αγορών (υπό όρους) έγιναν τάχα καπιταλιστές και ιμπεριαλιστές.

Γιατί ο Στάλιν έβαλε τέλος στην ΝΕΠ; Για να μπορέσει να εκβιομηχανιστεί η χώρα ώστε να οπλιστεί σαν αστακός και να καταβροχθίσει τα ευρωπαικά αστικά κράτη. Για να προχωρήσει λοιπόν η εκβιομηχάνιση έπρεπε να κηρυχτεί ταξικός πόλεμος στους πλούσιους χωρικούς και σε κάθε πόλεμο υπάρχουν και αθώα θύματα.

Τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας ήταν όχι μονο απαραίτητο όργανο καταπίεσης των ταξικών εχθρών αλλά και απαραίτητος θεσμός για την ανάπτυξη της οικονομίας υπό τις τότε συνθήκες και επιπλέον έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην νίκη επί του εισβολέα. Οι πραγματικοί 'σύμμαχοι' στον Β' παγκόσμιο πόλεμο ήταν ο μεγάλος συνασπισμός που οργάνωσε ο Χίτλερ. Ολόκληρη η ηνωμένη Ευρώπη εισέβαλε στο επαναστατικό κράτος, μέχρι και κάτι σπανιόλοι αντιδραστικοί πολέμησαν στον κόκκινο στρατό. Το γεγονός ότι το κόμμα κατάφερε να επιβιώσει ήταν ένα θαύμα που δεν θα είχε συμβεί χωρίς την NKVD η οποία οργάνωσε την γιγαντιαία επιχείρηση μετεγκατάστασης των πολεμικών εργοστασίων. Πως θα πετύχαινε η επιχείρηση εκκένωσης χωρίς τον εργατικό στρατό των γκούλαγκ;

Δεν είναι δυνατόν ο Χρουστσόφ να ξύπνησε ένα πρωί με την ιδέα να διαβάλλει τον Στάλιν για τέσσερις όλοκληρες ώρες ενώπιον ολὀκληρου του κόμματος και ενώπιον ολόκληρου του κόσμου. Προφανώς είχε γίνει αντισταλινικός εδώ και πολλά χρόνια και όταν έκανε το coming out έδρασε με την σύμπραξη και την συμπαράσταση πολλών άλλων στο κόμμα, αυτών δηλαδή που ο Στάλιν ετοίμαζε να καθαρίσει λίγο πριν πεθάνει. Εναντίον ποιανού λες εσύ ότι ο Στάλιν ετοίμαζε νέο κύμα μαζικών εκκαθαρίσεων λίγο πριν πεθάνει και για ποιό λόγο;

Ο Στάλιν ήταν η ενσάρκωση του σοσιαλιστικού βοναπαρτισμού. Ένα σοσιαλιστικό κίνημα που καλείται να επιβιώσει υπό συνθήκες οικονομικού τριτοκοσμισμού και πολιτικής περικύκλωσης πρέπει να γίνει συγκεντρωτικό και να επιβάλει σιδηρά πειθαρχία στις τάξεις του. Ένα τέτοιο κόμμα χρειάζεται έναν Βοναπάρτη, έναν ηγέτη με την αποστολή να φυλάει το κόμμα σαν μπουλντόγκ και να κατασπαράζει όποιον απειλεί να του αφαιρέσει τον ταξικό του χαρακτήρα, να ασκεί διαρκώς τρομοκρατία για να αποθαρρυνθεί κάθε επίδοξος υπονομευτής και να χειραγωγεί τα έμπιστα όργανά του, κάνοντας τα να τρώγονται μεταξύ τους για να διασφαλίζει έτσι την εξουσία του.

Όσο η οικονομική ανέχεια και η πολιτική περικύκλωση δεν φεύγουν κάθε προσπάθεια πολιτικής ελευθεροποίησης ενός θεσμού εγγυητή (ρωμαίος αυτοκράτορας, σοβιετικό κόμμα κτλ.) θα οδηγήσει στη διάλυση της κοινωνίας γιατί θα απελευθερώσει μεγάλες αποσταθεροποιητικές δυνάμεις τις οποίες μόνο ένας Βοναπάρτης μπορεί να ελέγξει. Ο Χρουστσόφ κατήργησε τον θεσμό του Βοναπάρτη και αφαίρεσε το όπλο του, τα γκούλαγκ. Η γλοιωδώς διαλλακτική του στάση απέναντι στη δύση δυσαρέστησε τις πιο μιλιταριστικές κομματικές κλίκες που φοβόντουσαν ότι έτσι θα χάσουν τον σεβασμό του παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και τον σούταραν. Χωρίς έναν Βοναπάρτη να ελέγχει το κόμμα οι κλίκες δίνανε και παίρνανε, ο κομφορμισμός, οι εύκολες λύσεις, η κούφια ρητορική και οι αριστεριστικές-τροτσκιστικές αμπελοφιλοσοφίες έδιναν τον τόνο και τελικά το κόμμα έχασε τον σεβασμό των πάντων. Όσο έχανε σεβασμο έπαιρναν θάρρος οι εχθροί του σοσιαλισμού και έτσι δημιουργήθηκε ένας φάυλος κύκλος που οδήγησε στην πολιτική κατάρρευση. Μέχρι και κάτι βλάκες Λετονοί είχαν ξεσαλώσει επί γραμματείας του ξεφτίλα του Γκορπατσόφ. Τα παιδιά κάτι τέτοιων 'ηρώων' είναι σήμερα μετανάστες στην Αμερική, κλαίγονται για την καταπίεση του λαϊσκου τους και διαβάλλουν τον σοσιαλισμό απέναντι σε γελοίους αριστεριστές όπως ο Σάντερς που δεν είναι καν κομμουνιστής. Επἰ Λένιν και Στάλιν ακόμα θα ψάχνανε να βρούνε σε ποια τρύπα είναι χωμένοι οι δικοί τους.

Για προώθηση των συμφερόντων της σοβιετικής νομενκλατούρας κάποιοι κατηγορούσαν ήδη τον Λένιν. Αυτά δεν ισχυριζόντουσαν οι αναρχικοί ναύτες της Κροστάνδης;

Η Κίνα είναι ο παράδεισος των καπιταλιστικών μπίζνες. Δεν ξέρω αν τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΚ ονειρεύονται ακόμη κάποια παγκόσμια κομμουνιστική επανάσταση. Αλλά οι καπιταλιστές έχουνε βρει την χαρά τους με το να κάνμουν μπίζνες στην Κίνα.

Σιγά τον "μεγάλο συναπισμό". 2-3 ανατολικοευρωπαϊκές χώρες ήταν κι απο εκεί και πέρα, κάποιες δυνάμεις εθελοντών απο τις κατεχόμενες χώρες της Ευρώπης και απο την Ισπανία. Αυτό δεν είναι στρατιωτικός συνασπισμός. Ουσιαστικά η Γερμανία ήταν.

Τα γκούλαγκ ο Στάλιν τα κράτησε και μετά τον πόλεμο. Τα ήθελε έτσι κι αλλιώς. Δεν τα δημιούργησε λόγω του πολέμου. Βασικά και ο Χρουτσώφ τα συνέχισε... Του πήρε κάποια χρόνια για να αποφασίσει να τα κλείσει (κι ένα το είχε συνεχίσει, το οποίο συνέχισε να υπάρχει μέχρι τα χρόνια του Γκορμπατσώφ)

Πράγματι, ο Στάλιν στα τελευταία του χρόνια ετοίμαζε νέο κύμα εκκαθαρίσεων... Λέγεται ότι τότε καχυποπτευόταν...ακόμη και τον Μολότωφ! Και ίσως ο θάνατός του να ήταν αποτέλεσμα κάποιας συνομωσίας των γιατρών του με τον Μπέρια.

Λογικά ο Χρουτσώφ είχε αλλάξει μέσα στα χρόνια, όπως και πολλοί άλλοι που έτρεμαν τον Στάλιν, μέσα στην πολυετή αγωνία τους για το αν θα την βγάλουν καθαρή την επόμενη ημέρα που θα ξημερώσει. Εξού και το μένος του Χρουτσώφ εναντίον του και ο λόγος που έβγαλε.

Οι ναύτες και πολλοί άλλοι τέτοιοι 'αριστεροί' τότε ήταν από αυτούς που πριν την επανάσταση λέγανε 'δεν είμαστε κομμουνιστές, είμαστε μπολσεβίκοι'. Γιατί το λέγανε αυτό; Γιατί αυτοί εστιάζανε μόνο στο πρόγραμμα του κόμματος, δηλαδή τρία απλά πράγματα α) όλη η εξουσία στα σοβιέτ, β) γη στους χωρικούς γ) βγάζουμε την Ρωσία από τον πόλεμο. Όταν ήρθε ο εμφύλιος το πρόγραμμα προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα και αυτοί οι 'μπολσεβίκοι' της πούτσας το εξέλαβαν ως προδοσία.

Τα νἐα δεδομένα σήμαιναν ότι το κράτος χρειαζόταν να στρατολογήσει τις υπηρεσίες πολλών ειδικών που έκαναν καριέρα στην τσαρική Ρωσία αλλά δεν είχαν καμία σχέση με τον κομμουνισμό. Για να τους πάρει με το μέρος τους το κόμμα έπρεπε να τους παραχωρήσει μεγάλα κοινωνικά προνόμια. Εκεί τέθηκαν οι βάσεις της λαομίσητης γραφειοκρατίας. Οι εκκαθαρίσεις του Στάλιν δεν ήταν τίποτε άλλο από προσπάθεια να καθαρίσει το κράτος από αυτούς τους οπορτουνιστές. Οι συνθήκες της παγκόμιας κρίσης του καπιταλισμού μετά το 29 έφεραν στο προσκήνιο τον κοινωνικά και οικονομικά παρασιτικό χαρακτήρα μεγάλου μέρους του κόμματος και έκαναν την αντιμετώπισή του επιτακτική ανάγκη για να προχωρήσει η πορεία προς τον σοσιαλισμό. Δεν ήταν τυχαίο που ο πέλεκυς έπεσε την δεκαετία του 30.

Υπάρχει λόγος που οι Μαρξ και οι Ένγκελς ζητούσαν πάνω απ' όλα επανάσταση στις ιμπεριαλιστικές χώρες που είναι ουσιαστικά οι ίδιες και σήμερα από τον καιρό του Λένιν, ούτε μία δεν έχει προστεθεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι θεωρούσαν τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις στις αποικιακές και ημιαποικιακές χώρες ἀχρηστες και ανούσιες όπως νόμιζε ο Kautsky. Η διαφορά είναι ότι μια σοσιαλιστική επανάσταση στην καρδιά του ιμπεριαλισμού θα σήμαινε το τέλος του παγκόσμιου καπιταλισμού δηλαδή θα είχε παγκόσμια σημασία. Μια σοσιαλιστική επανάσταση σε μια τριτοκοσμική χώρα έχει μόνο εθνική σημασία, όχι παγκόσμια.

Σε μια τριτοκοσμική χώρα όπως η Ρωσία και η Κίνα πρέπει πρώτα να τεθούν οι προϋποθέσεις του σοσιαλισμού. Για να τεθούν πρέπει να γίνει αυτό που ο σοβιετικός οικονομολόγος έλεγε 'συσσώρευση του πρωτόγονου σοσιαλισμού'. Ούτε η Ρωσία (είναι ανοησίες αυτά που λέγονται περί 'αυτάρκειας', γιατί ποτέ δεν άσκησε εκούσια πολιτική αυτάρκειας η ΕΣΣΔ) ούτε η Κίνα μπορούσαν να απομονωθούν από τις διεθνείς καπιταλιστικές αγορές. Ούτε καν η Βόρεια Κορέα δεν είναι εντελώς αυτἀρκης και ο λόγος που επιβιώνει το εκεί καθεστώς είναι η γενναιόδωρη (στο βαθμό του εφικτού) στήριξη της κομμουνιστικής Κίνας. Ειρήσθω εν παρόδω ότι άμα ο Χότζα δεν είχε κάνει την ανοησία να τα σπάσει με τους Κινέζους ίσως θα επιβίωνε και εκεί το καθεστώς, όπως και στην Κούβα.

Η Κίνα έλαβε τεράστια οικονομική βοήθεια από την ΕΣΣΔ για να αναπτύξει τα μέσα παραγωγής. Όμως αυτό είχε όρια γιατί Η ΕΣΣΔ ήταν κι αυτή μια χώρα οικονομικά και τεχνολογικά υπανάπτυκτη. Για να βρει η Κίνα κεφάλαια να χρηματοδοτήσει την σοσιαλιστική συσσώρευση (το αντίστοιχο της μαρξικής 'πρωτογενούς συσσώρευσης' στον καπιταλισμό που οι ιμπεριαλιστικές χώρες χρηματοδότησαν με την αποικιοκρατία) έπρεπε να στραφεί στις διεθνείς αγορές. Τι είχε να βγάλει στην αγορά η Κίνα; Την εργατική δύναμη των χωρικών είχε. Αλλά για να αποδεσμευτεί αυτή η δύναμη έπρεπε να αποσπαστεί από την πατριαρχική κοινότητα του χωριού και αυτό μπορούσε να γίνει μόνο διά της προδοσίας των προσδοκιών τους και της βίας. Οι χωρικοί για ποιό λόγο στήριξαν τον Μάο; Επειδή ηταν μαρξιστές και κομμουνιστές; Αρχίδια. Ήθελαν απλώς αυτό που λέει ο λαός 'να γυρίσει ο τροχός να πηδήξει και ο φτωχός' δηλαδή ήθελαν αυτό που τους στερούσαν οι κοινωνικά ανώτεροί τους: να έχουνε γη και να μην ζούνε στα χρέη και στον βούρδουλα. Αφού λοιπόν αποδεσμεύτηκαν βιαίως αυτές οι δυνάμεις έπρεπε να βγουν στις αγορές.

Η οικονομική στρατηγική έκτοτε έχει ως εξής: να δεχτούμε την μαζική φυγή κεφαλαίων μετά το 1980 από τον πρώτο κόσμο, να κάνουμε συμφωνίες με τις δυτικές πολυεθνικές για να βρούμε ευκαιρία να παραβιάσουμε τα 'πνευματικἀ δικαιώματα', δηλαδή να αντιγράψουμε την ανώτερη τεχνολογία τους, να καταλάβουμε σημαντικές θέσεις μέσα στις παγκόσμιες αλυσίδες παραγωγής αξίας έτσι ώστε να μην είναι σε θέση οι Αμερικανοί να μας κάνουν ξανά επίθεση στα φανερά και να έχουμε κρατική ιδιοκτησία σε όλες τις κρίσιμες βιομηχανίες για να μπορούμε να κατευθύνουμε την αναπτυξιακή δραστηριότητα στη βάση του σοσιαλιστικού σχεδιασμού. Η στρατηγική αυτή εννοείται πως οδηγεί στην εμφάνιση εγχώριων καπιταλιστών αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει απαραίτητα μια συγκροτημένη συνειδητή καπιταλιστική τάξη με αντεπαναστατικό προσανατολισμό. Θυμίζω ότι στην Κίνα ο Μαρξισμός είναι υποχρεωτικό μάθημα στα πανεπιστήμια. Κινέζοι αναλυτές πιστεύουν ότι ένας από τους κύριους λόγους που οδήγησε στην διάλυση του ΚΚΣΕ ήταν ότι αρνήθηκε να παραδεχτεί ότι υπήρχαν μαυραγορίτες καπιταλιστές με πολύ σημαντική κοινωνική επιρροή (αυτοί που αργότερα γίνανε η διαβόητη ρωσική μαφία), και ότι τους άφησε να δηλητηριάσουν το κόμμα και να το καθοδηγούν υπογείως μέσω της διαφθοράς. Λένε ότι το σωστό θα ήταν να κάνει αυτό που έκαναν και οι πιο έξυπνοι Κινέζοι: να τους αναγνωρίσει επίσημα, να τους βγάλει στο φως και να τους πηδάει στα ίσια. Είναι η ίδια λογική που λέει 'κράτα τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου ακόμα πιο κοντά'.

Στην εισβολή είχαμε 650,000 στρατιώτες από την Φινλαδνία και την Ρουμανία και κατα την διάρκεια της σύρραξης είχαμε σημαντικούς αριθμούς από Ιταλία, Κροατία, Σλοβακία και Ουγγαρία και επίλεκτους σχηματισμούς από άλλα μέρη. Πανευρωπαϊκός συνασπισμός υπό γερμανική ηγεσία ήταν, οι πραγματικοί 'σύμμαχοι'. Βάλε τα κράτη κάτω το 41 και μέτρα πόσα κράτη στην Ευρώπη άνηκαν στον άξονα, πόσα ήταν ουδέτερα και πόσα ήταν με τους 'συμμάχους'. Επιπλέον υπάρχει και το οικονομικό κομμάτι. Η Γερμανία δεν πολεμούσε μόνο με τις δικές της οικονομικές δυνάμεις. Τα καύσιμα που κινούσαν τα οχήματά της για παράδειγμα ήταν από την Ρουμανία και η οικονομία της στηριζόταν στην εργασία ξένων χεριών. To 1944 7.6 εκατομμύρια ξένοι δούλευαν στην Γερμανία. Από αυτούς μόνο το 1.9 ήταν αιχμάλωτοι πολέμου. Οι υπόλοιποι ήταν πολίτες διαφόρων χωρών.

[Golden Age]

Δικτατορία του κόμματος προφανώς και υπήρχε πάντοτε μέχρι τη διάλυση όμως είναι άλλος ο χαρακτήρας του κόμματος μέχρι τον Στάλιν και άλλος από τον Χρουστσόφ και μετά. Μέχρι τον Στάλιν το κόμμα προωθούσε αντικειμενικά τα συμφέροντα του ρωσικού και του παγκόσμιου προλεταριάτου. Μετά τον Στάλιν προωθούσε αντικειμενικά τα συμφέροντα της σοβιετικής νομενκλατούρας και μόνο. Με άλλα λόγια είχαμε μετάβαση από ένα κόμμα που αποτελούσε όργανο προώθησης των ταξικών συμφερόντων του προλεταριάτου σε έναν γραφειοκρατικό οργανισμό ανεξαρτητοποιημένο και αποξενωμένο από την ταξική πάλη και από την κοινωνία συλλήβδην. Σε αυτό το σημείο το σοβιετικό κόμμα θύμιζε πολύ το γραφειοκρατικό τέρας που λέγεται Ευρωπαϊκή Ενωση γιατί και αυτή παίζει ρόλο διαμεσολαβητή και διαιτητή εντός της ευρωπαϊκής αστικής τάξης. Η μεγαλή διαφορά έγκειται στο ότι η ΕΕ είναι αληθινό όργανο προώθησης ταξικών συμφερόντων ενώ το σοβιετικό κόμμα μετά την αποσταλινοποίηση ήταν ένας θεσμός χωρίς ενεργό ταξικό χαρακτήρα. Ήταν δηλαδή απλώς ο εγγυτής της κοινωνικής συνοχής δηλαδή ότι ήταν και ο Λουδοβίκος ο ΙΔ', οι Φαραώ και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες για τις προμοντέρνες κοινωνίες τους. Τέτοιοι θεσμοί φέρνουν βέβαια τεράστα προνόμια αλλά δεν αποτελούν όργανα αλλά παράγωγα της ταξικής πάλης. Αυτός είναι ο λόγος που η θεωρία των τροτσκιστών περί 'γραφειοκρατικής κάστας' δεν ισχύει.

Στην Κίνα δεν συνέβη ποτέ απομάκρυνση του κόμματος από τον προλεταριακό του χαρακτήρα. Το κομμουνιστικό κόμμα της Κίνας παραμένει μέχρι και σήμερα όργανο προώθησης των συμφερόντων του κινεζικού και του παγκόσμιου προλεταριάτου. Πολλοί γελιούνται σε αυτό το σημείο και νομίζουν ότι επειδή οι Κινέζοι κομμουνιστές έβαλαν γραβάτες και παρέδωσαν τους κινέζους χωρικούς στην εκμετάλλευση των αγορών (υπό όρους) έγιναν τάχα καπιταλιστές και ιμπεριαλιστές.

Γιατί ο Στάλιν έβαλε τέλος στην ΝΕΠ; Για να μπορέσει να εκβιομηχανιστεί η χώρα ώστε να οπλιστεί σαν αστακός και να καταβροχθίσει τα ευρωπαικά αστικά κράτη. Για να προχωρήσει λοιπόν η εκβιομηχάνιση έπρεπε να κηρυχτεί ταξικός πόλεμος στους πλούσιους χωρικούς και σε κάθε πόλεμο υπάρχουν και αθώα θύματα.

Τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας ήταν όχι μονο απαραίτητο όργανο καταπίεσης των ταξικών εχθρών αλλά και απαραίτητος θεσμός για την ανάπτυξη της οικονομίας υπό τις τότε συνθήκες και επιπλέον έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην νίκη επί του εισβολέα. Οι πραγματικοί 'σύμμαχοι' στον Β' παγκόσμιο πόλεμο ήταν ο μεγάλος συνασπισμός που οργάνωσε ο Χίτλερ. Ολόκληρη η ηνωμένη Ευρώπη εισέβαλε στο επαναστατικό κράτος, μέχρι και κάτι σπανιόλοι αντιδραστικοί πολέμησαν στον κόκκινο στρατό. Το γεγονός ότι το κόμμα κατάφερε να επιβιώσει ήταν ένα θαύμα που δεν θα είχε συμβεί χωρίς την NKVD η οποία οργάνωσε την γιγαντιαία επιχείρηση μετεγκατάστασης των πολεμικών εργοστασίων. Πως θα πετύχαινε η επιχείρηση εκκένωσης χωρίς τον εργατικό στρατό των γκούλαγκ;

Δεν είναι δυνατόν ο Χρουστσόφ να ξύπνησε ένα πρωί με την ιδέα να διαβάλλει τον Στάλιν για τέσσερις όλοκληρες ώρες ενώπιον ολὀκληρου του κόμματος και ενώπιον ολόκληρου του κόσμου. Προφανώς είχε γίνει αντισταλινικός εδώ και πολλά χρόνια και όταν έκανε το coming out έδρασε με την σύμπραξη και την συμπαράσταση πολλών άλλων στο κόμμα, αυτών δηλαδή που ο Στάλιν ετοίμαζε να καθαρίσει λίγο πριν πεθάνει. Εναντίον ποιανού λες εσύ ότι ο Στάλιν ετοίμαζε νέο κύμα μαζικών εκκαθαρίσεων λίγο πριν πεθάνει και για ποιό λόγο;

Ο Στάλιν ήταν η ενσάρκωση του σοσιαλιστικού βοναπαρτισμού. Ένα σοσιαλιστικό κίνημα που καλείται να επιβιώσει υπό συνθήκες οικονομικού τριτοκοσμισμού και πολιτικής περικύκλωσης πρέπει να γίνει συγκεντρωτικό και να επιβάλει σιδηρά πειθαρχία στις τάξεις του. Ένα τέτοιο κόμμα χρειάζεται έναν Βοναπάρτη, έναν ηγέτη με την αποστολή να φυλάει το κόμμα σαν μπουλντόγκ και να κατασπαράζει όποιον απειλεί να του αφαιρέσει τον ταξικό του χαρακτήρα, να ασκεί διαρκώς τρομοκρατία για να αποθαρρυνθεί κάθε επίδοξος υπονομευτής και να χειραγωγεί τα έμπιστα όργανά του, κάνοντας τα να τρώγονται μεταξύ τους για να διασφαλίζει έτσι την εξουσία του.

Όσο η οικονομική ανέχεια και η πολιτική περικύκλωση δεν φεύγουν κάθε προσπάθεια πολιτικής ελευθεροποίησης ενός θεσμού εγγυητή (ρωμαίος αυτοκράτορας, σοβιετικό κόμμα κτλ.) θα οδηγήσει στη διάλυση της κοινωνίας γιατί θα απελευθερώσει μεγάλες αποσταθεροποιητικές δυνάμεις τις οποίες μόνο ένας Βοναπάρτης μπορεί να ελέγξει. Ο Χρουστσόφ κατήργησε τον θεσμό του Βοναπάρτη και αφαίρεσε το όπλο του, τα γκούλαγκ. Η γλοιωδώς διαλλακτική του στάση απέναντι στη δύση δυσαρέστησε τις πιο μιλιταριστικές κομματικές κλίκες που φοβόντουσαν ότι έτσι θα χάσουν τον σεβασμό του παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και τον σούταραν. Χωρίς έναν Βοναπάρτη να ελέγχει το κόμμα οι κλίκες δίνανε και παίρνανε, ο κομφορμισμός, οι εύκολες λύσεις, η κούφια ρητορική και οι αριστεριστικές-τροτσκιστικές αμπελοφιλοσοφίες έδιναν τον τόνο και τελικά το κόμμα έχασε τον σεβασμό των πάντων. Όσο έχανε σεβασμο έπαιρναν θάρρος οι εχθροί του σοσιαλισμού και έτσι δημιουργήθηκε ένας φάυλος κύκλος που οδήγησε στην πολιτική κατάρρευση. Μέχρι και κάτι βλάκες Λετονοί είχαν ξεσαλώσει επί γραμματείας του ξεφτίλα του Γκορπατσόφ. Τα παιδιά κάτι τέτοιων 'ηρώων' είναι σήμερα μετανάστες στην Αμερική, κλαίγονται για την καταπίεση του λαϊσκου τους και διαβάλλουν τον σοσιαλισμό απέναντι σε γελοίους αριστεριστές όπως ο Σάντερς που δεν είναι καν κομμουνιστής. Επἰ Λένιν και Στάλιν ακόμα θα ψάχνανε να βρούνε σε ποια τρύπα είναι χωμένοι οι δικοί τους.

Για προώθηση των συμφερόντων της σοβιετικής νομενκλατούρας κάποιοι κατηγορούσαν ήδη τον Λένιν. Αυτά δεν ισχυριζόντουσαν οι αναρχικοί ναύτες της Κροστάνδης;

Η Κίνα είναι ο παράδεισος των καπιταλιστικών μπίζνες. Δεν ξέρω αν τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΚ ονειρεύονται ακόμη κάποια παγκόσμια κομμουνιστική επανάσταση. Αλλά οι καπιταλιστές έχουνε βρει την χαρά τους με το να κάνμουν μπίζνες στην Κίνα.

Σιγά τον "μεγάλο συναπισμό". 2-3 ανατολικοευρωπαϊκές χώρες ήταν κι απο εκεί και πέρα, κάποιες δυνάμεις εθελοντών απο τις κατεχόμενες χώρες της Ευρώπης και απο την Ισπανία. Αυτό δεν είναι στρατιωτικός συνασπισμός. Ουσιαστικά η Γερμανία ήταν.

Τα γκούλαγκ ο Στάλιν τα κράτησε και μετά τον πόλεμο. Τα ήθελε έτσι κι αλλιώς. Δεν τα δημιούργησε λόγω του πολέμου. Βασικά και ο Χρουτσώφ τα συνέχισε... Του πήρε κάποια χρόνια για να αποφασίσει να τα κλείσει (κι ένα το είχε συνεχίσει, το οποίο συνέχισε να υπάρχει μέχρι τα χρόνια του Γκορμπατσώφ)

Πράγματι, ο Στάλιν στα τελευταία του χρόνια ετοίμαζε νέο κύμα εκκαθαρίσεων... Λέγεται ότι τότε καχυποπτευόταν...ακόμη και τον Μολότωφ! Και ίσως ο θάνατός του να ήταν αποτέλεσμα κάποιας συνομωσίας των γιατρών του με τον Μπέρια.

Λογικά ο Χρουτσώφ είχε αλλάξει μέσα στα χρόνια, όπως και πολλοί άλλοι που έτρεμαν τον Στάλιν, μέσα στην πολυετή αγωνία τους για το αν θα την βγάλουν καθαρή την επόμενη ημέρα που θα ξημερώσει. Εξού και το μένος του Χρουτσώφ εναντίον του και ο λόγος που έβγαλε.

Οι ναύτες και πολλοί άλλοι τέτοιοι 'αριστεροί' τότε ήταν από αυτούς που πριν την επανάσταση λέγανε 'δεν είμαστε κομμουνιστές, είμαστε μπολσεβίκοι'. Γιατί το λέγανε αυτό; Γιατί αυτοί εστιάζανε μόνο στο πρόγραμμα του κόμματος, δηλαδή τρία απλά πράγματα α) όλη η εξουσία στα σοβιέτ, β) γη στους χωρικούς γ) βγάζουμε την Ρωσία από τον πόλεμο. Όταν ήρθε ο εμφύλιος το πρόγραμμα προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα και αυτοί οι 'μπολσεβίκοι' της πούτσας το εξέλαβαν ως προδοσία.

Τα νἐα δεδομένα σήμαιναν ότι το κράτος χρειαζόταν να στρατολογήσει τις υπηρεσίες πολλών ειδικών που έκαναν καριέρα στην τσαρική Ρωσία αλλά δεν είχαν καμία σχέση με τον κομμουνισμό. Για να τους πάρει με το μέρος τους το κόμμα έπρεπε να τους παραχωρήσει μεγάλα κοινωνικά προνόμια. Εκεί τέθηκαν οι βάσεις της λαομίσητης γραφειοκρατίας. Οι εκκαθαρίσεις του Στάλιν δεν ήταν τίποτε άλλο από προσπάθεια να καθαρίσει το κράτος από αυτούς τους οπορτουνιστές. Οι συνθήκες της παγκόμιας κρίσης του καπιταλισμού μετά το 29 έφεραν στο προσκήνιο τον κοινωνικά και οικονομικά παρασιτικό χαρακτήρα μεγάλου μέρους του κόμματος και έκαναν την αντιμετώπισή του επιτακτική ανάγκη για να προχωρήσει η πορεία προς τον σοσιαλισμό. Δεν ήταν τυχαίο που ο πέλεκυς έπεσε την δεκαετία του 30.

Υπάρχει λόγος που οι Μαρξ και οι Ένγκελς ζητούσαν πάνω απ' όλα επανάσταση στις ιμπεριαλιστικές χώρες που είναι ουσιαστικά οι ίδιες και σήμερα από τον καιρό του Λένιν, ούτε μία δεν έχει προστεθεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι θεωρούσαν τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις στις αποικιακές και ημιαποικιακές χώρες ἀχρηστες και ανούσιες όπως νόμιζε ο Kautsky. Η διαφορά είναι ότι μια σοσιαλιστική επανάσταση στην καρδιά του ιμπεριαλισμού θα σήμαινε το τέλος του παγκόσμιου καπιταλισμού δηλαδή θα είχε παγκόσμια σημασία. Μια σοσιαλιστική επανάσταση σε μια τριτοκοσμική χώρα έχει μόνο εθνική σημασία, όχι παγκόσμια.

Σε μια τριτοκοσμική χώρα όπως η Ρωσία και η Κίνα πρέπει πρώτα να τεθούν οι προϋποθέσεις του σοσιαλισμού. Για να τεθούν πρέπει να γίνει αυτό που ο σοβιετικός οικονομολόγος έλεγε 'συσσώρευση του πρωτόγονου σοσιαλισμού'. Ούτε η Ρωσία (είναι ανοησίες αυτά που λέγονται περί 'αυτάρκειας', γιατί ποτέ δεν άσκησε εκούσια πολιτική αυτάρκειας η ΕΣΣΔ) ούτε η Κίνα μπορούσαν να απομονωθούν από τις διεθνείς καπιταλιστικές αγορές. Ούτε καν η Βόρεια Κορέα δεν είναι εντελώς αυτἀρκης και ο λόγος που επιβιώνει το εκεί καθεστώς είναι η γενναιόδωρη (στο βαθμό του εφικτού) στήριξη της κομμουνιστικής Κίνας. Ειρήσθω εν παρόδω ότι άμα ο Χότζα δεν είχε κάνει την ανοησία να τα σπάσει με τους Κινέζους ίσως θα επιβίωνε και εκεί το καθεστώς, όπως και στην Κούβα.

Η Κίνα έλαβε τεράστια οικονομική βοήθεια από την ΕΣΣΔ για να αναπτύξει τα μέσα παραγωγής. Όμως αυτό είχε όρια γιατί Η ΕΣΣΔ ήταν κι αυτή μια χώρα οικονομικά και τεχνολογικά υπανάπτυκτη. Για να βρει η Κίνα κεφάλαια να χρηματοδοτήσει την σοσιαλιστική συσσώρευση (το αντίστοιχο της μαρξικής 'πρωτογενούς συσσώρευσης' στον καπιταλισμό που οι ιμπεριαλιστικές χώρες χρηματοδότησαν με την αποικιοκρατία) έπρεπε να στραφεί στις διεθνείς αγορές. Τι είχε να βγάλει στην αγορά η Κίνα; Την εργατική δύναμη των χωρικών είχε. Αλλά για να αποδεσμευτεί αυτή η δύναμη έπρεπε να αποσπαστεί από την πατριαρχική κοινότητα του χωριού και αυτό μπορούσε να γίνει μόνο διά της προδοσίας των προσδοκιών τους και της βίας. Οι χωρικοί για ποιό λόγο στήριξαν τον Μάο; Επειδή ηταν μαρξιστές και κομμουνιστές; Αρχίδια. Ήθελαν απλώς αυτό που λέει ο λαός 'να γυρίσει ο τροχός να πηδήξει και ο φτωχός' δηλαδή ήθελαν αυτό που τους στερούσαν οι κοινωνικά ανώτεροί τους: να έχουνε γη και να μην ζούνε στα χρέη και στον βούρδουλα. Αφού λοιπόν αποδεσμεύτηκαν βιαίως αυτές οι δυνάμεις έπρεπε να βγουν στις αγορές.

Η οικονομική στρατηγική έκτοτε έχει ως εξής: να δεχτούμε την μαζική φυγή κεφαλαίων μετά το 1980 από τον πρώτο κόσμο, να κάνουμε συμφωνίες με τις δυτικές πολυεθνικές για να βρούμε ευκαιρία να παραβιάσουμε τα 'πνευματικἀ δικαιώματα', δηλαδή να αντιγράψουμε την ανώτερη τεχνολογία τους, να καταλάβουμε σημαντικές θέσεις μέσα στις παγκόσμιες αλυσίδες παραγωγής αξίας έτσι ώστε να μην είναι σε θέση οι Αμερικανοί να μας κάνουν ξανά επίθεση στα φανερά και να έχουμε κρατική ιδιοκτησία σε όλες τις κρίσιμες βιομηχανίες για να μπορούμε να κατευθύνουμε την αναπτυξιακή δραστηριότητα στη βάση του σοσιαλιστικού σχεδιασμού. Η στρατηγική αυτή εννοείται πως οδηγεί στην εμφάνιση εγχώριων καπιταλιστών αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει απαραίτητα μια συγκροτημένη συνειδητή καπιταλιστική τάξη με αντεπαναστατικό προσανατολισμό. Θυμίζω ότι στην Κίνα ο Μαρξισμός είναι υποχρεωτικό μάθημα στα πανεπιστήμια. Κινέζοι αναλυτές πιστεύουν ότι ένας από τους κύριους λόγους που οδήγησε στην διάλυση του ΚΚΣΕ ήταν ότι αρνήθηκε να παραδεχτεί ότι υπήρχαν μαυραγορίτες καπιταλιστές με πολύ σημαντική κοινωνική επιρροή (αυτοί που αργότερα γίνανε η διαβόητη ρωσική μαφία), και ότι τους άφησε να δηλητηριάσουν το κόμμα και να το καθοδηγούν υπογείως μέσω της διαφθοράς. Λένε ότι το σωστό θα ήταν να κάνει αυτό που έκαναν και οι πιο έξυπνοι Κινέζοι: να τους αναγνωρίσει επίσημα, να τους βγάλει στο φως και να τους πηδάει στα ίσια. Είναι η ίδια λογική που λέει 'κράτα τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου ακόμα πιο κοντά'.

Στην εισβολή είχαμε 650,000 στρατιώτες από την Φινλαδνία και την Ρουμανία και κατα την διάρκεια της σύρραξης είχαμε σημαντικούς αριθμούς από Ιταλία, Κροατία, Σλοβακία και Ουγγαρία και επίλεκτους σχηματισμούς από άλλα μέρη. Πανευρωπαϊκός συνασπισμός υπό γερμανική ηγεσία ήταν, οι πραγματικοί 'σύμμαχοι'. Βάλε τα κράτη κάτω το 41 και μέτρα πόσα κράτη στην Ευρώπη άνηκαν στον άξονα, πόσα ήταν ουδέτερα και πόσα ήταν με τους 'συμμάχους'. Επιπλέον υπάρχει και το οικονομικό κομμάτι. Η Γερμανία δεν πολεμούσε μόνο με τις δικές της οικονομικές δυνάμεις. Τα καύσιμα που κινούσαν τα οχήματά της για παράδειγμα ήταν από την Ρουμανία και η οικονομία της στηριζόταν στην εργασία ξένων χεριών. To 1944 7.6 εκατομμύρια ξένοι δούλευαν στην Γερμανία. Από αυτούς μόνο το 1.9 ήταν αιχμάλωτοι πολέμου. Οι υπόλοιποι ήταν πολίτες διαφόρων χωρών.

Ο Στάλιν ξεπάστρεψε ανθρώπους που προερχόντουσαν απο τον τσαρικό μηχανισμό, τους οποίους χρησιμοποίησαν οι Μπολσεβίκοι για να καταλάβουν την εξουσία, όπως ο Τουχασέφκσι, αλλά ξεπάστρεψε και γνήσιους Μπολσεβίκους, όπως οι Τρότσκυ, Κάμενεφ, Ζηνόβιεφ, Μπουχάριν, Ρίκοφ και άλλοι. Αυτοί δεν ήταν πρώην άνθρωποι του τσαρικού μηχανισμού.

Την πολιτική αυτή της Κίνας την ήθελαν τα ηγετικά στελέχη του ΚΚ μετά τον μεγάλο λιμό. Όμως ο Μάο ήταν αντίθετος. Το θεωρούσε προδοσία του σοσιαλισμού, ήλθαν σε ρήξη, παραλίγο να τον ανατρέψουν και ο Μάο έκανε την Πολιτιστική Επανάσταση για να επικρατήσει. Τελικά αυτό ξεκίνησε στη μεταμαοϊκή εποχή, όταν ανέλαβε ο Ντεγκ.

Η ρωσική μαφία υπήρχε ανέκαθεν. Στα γκούλαγκ που τους έκλεινε ο Στάλιν στρατολογούσαν άτομα και αυξανόντουσαν αριθμητικά. Όταν ο Χρουτσώφ κατάργησε τα γκούλαγκ, απελευθερώθηκαν κι αυτοί και ξανάρχισαν τη δράση τους. Στα χρόνια του Μπρένιεφ το κράτος αποφάσισε να συνδιαλλαγεί μαζί τους και τότε αυτοί στρατολόγησαν κομμουνιστές γραφειοκράτες κι άλλους ανθρώπους του κρατικού μηχανισμού, οι οποίοι έκαναν αυτό που λες.

Αλλά και στην κομμουνιστική Κίνα υπάρχει μεγάλη διαφθορά στον κρατικό μηχανισμό και στο σύστημα γενικότερα... Δεν "σώθηκε" η Κίνα με την πολιτική της απο αυτό που λες. Απλά καταφέρνει να συντηρείται η κομμουνιστική δικτατορία η οποία θα είχε καταρρεύσει, εαν δεν είχε κάνει ανοίγματα στο κεφάλαιο, για οικονομικούς λόγους.

[Antipnevma]

Για προώθηση των συμφερόντων της σοβιετικής νομενκλατούρας κάποιοι κατηγορούσαν ήδη τον Λένιν. Αυτά δεν ισχυριζόντουσαν οι αναρχικοί ναύτες της Κροστάνδης;

Η Κίνα είναι ο παράδεισος των καπιταλιστικών μπίζνες. Δεν ξέρω αν τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΚ ονειρεύονται ακόμη κάποια παγκόσμια κομμουνιστική επανάσταση. Αλλά οι καπιταλιστές έχουνε βρει την χαρά τους με το να κάνμουν μπίζνες στην Κίνα.

Σιγά τον "μεγάλο συναπισμό". 2-3 ανατολικοευρωπαϊκές χώρες ήταν κι απο εκεί και πέρα, κάποιες δυνάμεις εθελοντών απο τις κατεχόμενες χώρες της Ευρώπης και απο την Ισπανία. Αυτό δεν είναι στρατιωτικός συνασπισμός. Ουσιαστικά η Γερμανία ήταν.

Τα γκούλαγκ ο Στάλιν τα κράτησε και μετά τον πόλεμο. Τα ήθελε έτσι κι αλλιώς. Δεν τα δημιούργησε λόγω του πολέμου. Βασικά και ο Χρουτσώφ τα συνέχισε... Του πήρε κάποια χρόνια για να αποφασίσει να τα κλείσει (κι ένα το είχε συνεχίσει, το οποίο συνέχισε να υπάρχει μέχρι τα χρόνια του Γκορμπατσώφ)

Πράγματι, ο Στάλιν στα τελευταία του χρόνια ετοίμαζε νέο κύμα εκκαθαρίσεων... Λέγεται ότι τότε καχυποπτευόταν...ακόμη και τον Μολότωφ! Και ίσως ο θάνατός του να ήταν αποτέλεσμα κάποιας συνομωσίας των γιατρών του με τον Μπέρια.

Λογικά ο Χρουτσώφ είχε αλλάξει μέσα στα χρόνια, όπως και πολλοί άλλοι που έτρεμαν τον Στάλιν, μέσα στην πολυετή αγωνία τους για το αν θα την βγάλουν καθαρή την επόμενη ημέρα που θα ξημερώσει. Εξού και το μένος του Χρουτσώφ εναντίον του και ο λόγος που έβγαλε.

Οι ναύτες και πολλοί άλλοι τέτοιοι 'αριστεροί' τότε ήταν από αυτούς που πριν την επανάσταση λέγανε 'δεν είμαστε κομμουνιστές, είμαστε μπολσεβίκοι'. Γιατί το λέγανε αυτό; Γιατί αυτοί εστιάζανε μόνο στο πρόγραμμα του κόμματος, δηλαδή τρία απλά πράγματα α) όλη η εξουσία στα σοβιέτ, β) γη στους χωρικούς γ) βγάζουμε την Ρωσία από τον πόλεμο. Όταν ήρθε ο εμφύλιος το πρόγραμμα προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα και αυτοί οι 'μπολσεβίκοι' της πούτσας το εξέλαβαν ως προδοσία.

Τα νἐα δεδομένα σήμαιναν ότι το κράτος χρειαζόταν να στρατολογήσει τις υπηρεσίες πολλών ειδικών που έκαναν καριέρα στην τσαρική Ρωσία αλλά δεν είχαν καμία σχέση με τον κομμουνισμό. Για να τους πάρει με το μέρος τους το κόμμα έπρεπε να τους παραχωρήσει μεγάλα κοινωνικά προνόμια. Εκεί τέθηκαν οι βάσεις της λαομίσητης γραφειοκρατίας. Οι εκκαθαρίσεις του Στάλιν δεν ήταν τίποτε άλλο από προσπάθεια να καθαρίσει το κράτος από αυτούς τους οπορτουνιστές. Οι συνθήκες της παγκόμιας κρίσης του καπιταλισμού μετά το 29 έφεραν στο προσκήνιο τον κοινωνικά και οικονομικά παρασιτικό χαρακτήρα μεγάλου μέρους του κόμματος και έκαναν την αντιμετώπισή του επιτακτική ανάγκη για να προχωρήσει η πορεία προς τον σοσιαλισμό. Δεν ήταν τυχαίο που ο πέλεκυς έπεσε την δεκαετία του 30.

Υπάρχει λόγος που οι Μαρξ και οι Ένγκελς ζητούσαν πάνω απ' όλα επανάσταση στις ιμπεριαλιστικές χώρες που είναι ουσιαστικά οι ίδιες και σήμερα από τον καιρό του Λένιν, ούτε μία δεν έχει προστεθεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι θεωρούσαν τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις στις αποικιακές και ημιαποικιακές χώρες ἀχρηστες και ανούσιες όπως νόμιζε ο Kautsky. Η διαφορά είναι ότι μια σοσιαλιστική επανάσταση στην καρδιά του ιμπεριαλισμού θα σήμαινε το τέλος του παγκόσμιου καπιταλισμού δηλαδή θα είχε παγκόσμια σημασία. Μια σοσιαλιστική επανάσταση σε μια τριτοκοσμική χώρα έχει μόνο εθνική σημασία, όχι παγκόσμια.

Σε μια τριτοκοσμική χώρα όπως η Ρωσία και η Κίνα πρέπει πρώτα να τεθούν οι προϋποθέσεις του σοσιαλισμού. Για να τεθούν πρέπει να γίνει αυτό που ο σοβιετικός οικονομολόγος έλεγε 'συσσώρευση του πρωτόγονου σοσιαλισμού'. Ούτε η Ρωσία (είναι ανοησίες αυτά που λέγονται περί 'αυτάρκειας', γιατί ποτέ δεν άσκησε εκούσια πολιτική αυτάρκειας η ΕΣΣΔ) ούτε η Κίνα μπορούσαν να απομονωθούν από τις διεθνείς καπιταλιστικές αγορές. Ούτε καν η Βόρεια Κορέα δεν είναι εντελώς αυτἀρκης και ο λόγος που επιβιώνει το εκεί καθεστώς είναι η γενναιόδωρη (στο βαθμό του εφικτού) στήριξη της κομμουνιστικής Κίνας. Ειρήσθω εν παρόδω ότι άμα ο Χότζα δεν είχε κάνει την ανοησία να τα σπάσει με τους Κινέζους ίσως θα επιβίωνε και εκεί το καθεστώς, όπως και στην Κούβα.

Η Κίνα έλαβε τεράστια οικονομική βοήθεια από την ΕΣΣΔ για να αναπτύξει τα μέσα παραγωγής. Όμως αυτό είχε όρια γιατί Η ΕΣΣΔ ήταν κι αυτή μια χώρα οικονομικά και τεχνολογικά υπανάπτυκτη. Για να βρει η Κίνα κεφάλαια να χρηματοδοτήσει την σοσιαλιστική συσσώρευση (το αντίστοιχο της μαρξικής 'πρωτογενούς συσσώρευσης' στον καπιταλισμό που οι ιμπεριαλιστικές χώρες χρηματοδότησαν με την αποικιοκρατία) έπρεπε να στραφεί στις διεθνείς αγορές. Τι είχε να βγάλει στην αγορά η Κίνα; Την εργατική δύναμη των χωρικών είχε. Αλλά για να αποδεσμευτεί αυτή η δύναμη έπρεπε να αποσπαστεί από την πατριαρχική κοινότητα του χωριού και αυτό μπορούσε να γίνει μόνο διά της προδοσίας των προσδοκιών τους και της βίας. Οι χωρικοί για ποιό λόγο στήριξαν τον Μάο; Επειδή ηταν μαρξιστές και κομμουνιστές; Αρχίδια. Ήθελαν απλώς αυτό που λέει ο λαός 'να γυρίσει ο τροχός να πηδήξει και ο φτωχός' δηλαδή ήθελαν αυτό που τους στερούσαν οι κοινωνικά ανώτεροί τους: να έχουνε γη και να μην ζούνε στα χρέη και στον βούρδουλα. Αφού λοιπόν αποδεσμεύτηκαν βιαίως αυτές οι δυνάμεις έπρεπε να βγουν στις αγορές.

Η οικονομική στρατηγική έκτοτε έχει ως εξής: να δεχτούμε την μαζική φυγή κεφαλαίων μετά το 1980 από τον πρώτο κόσμο, να κάνουμε συμφωνίες με τις δυτικές πολυεθνικές για να βρούμε ευκαιρία να παραβιάσουμε τα 'πνευματικἀ δικαιώματα', δηλαδή να αντιγράψουμε την ανώτερη τεχνολογία τους, να καταλάβουμε σημαντικές θέσεις μέσα στις παγκόσμιες αλυσίδες παραγωγής αξίας έτσι ώστε να μην είναι σε θέση οι Αμερικανοί να μας κάνουν ξανά επίθεση στα φανερά και να έχουμε κρατική ιδιοκτησία σε όλες τις κρίσιμες βιομηχανίες για να μπορούμε να κατευθύνουμε την αναπτυξιακή δραστηριότητα στη βάση του σοσιαλιστικού σχεδιασμού. Η στρατηγική αυτή εννοείται πως οδηγεί στην εμφάνιση εγχώριων καπιταλιστών αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει απαραίτητα μια συγκροτημένη συνειδητή καπιταλιστική τάξη με αντεπαναστατικό προσανατολισμό. Θυμίζω ότι στην Κίνα ο Μαρξισμός είναι υποχρεωτικό μάθημα στα πανεπιστήμια. Κινέζοι αναλυτές πιστεύουν ότι ένας από τους κύριους λόγους που οδήγησε στην διάλυση του ΚΚΣΕ ήταν ότι αρνήθηκε να παραδεχτεί ότι υπήρχαν μαυραγορίτες καπιταλιστές με πολύ σημαντική κοινωνική επιρροή (αυτοί που αργότερα γίνανε η διαβόητη ρωσική μαφία), και ότι τους άφησε να δηλητηριάσουν το κόμμα και να το καθοδηγούν υπογείως μέσω της διαφθοράς. Λένε ότι το σωστό θα ήταν να κάνει αυτό που έκαναν και οι πιο έξυπνοι Κινέζοι: να τους αναγνωρίσει επίσημα, να τους βγάλει στο φως και να τους πηδάει στα ίσια. Είναι η ίδια λογική που λέει 'κράτα τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου ακόμα πιο κοντά'.

Στην εισβολή είχαμε 650,000 στρατιώτες από την Φινλαδνία και την Ρουμανία και κατα την διάρκεια της σύρραξης είχαμε σημαντικούς αριθμούς από Ιταλία, Κροατία, Σλοβακία και Ουγγαρία και επίλεκτους σχηματισμούς από άλλα μέρη. Πανευρωπαϊκός συνασπισμός υπό γερμανική ηγεσία ήταν, οι πραγματικοί 'σύμμαχοι'. Βάλε τα κράτη κάτω το 41 και μέτρα πόσα κράτη στην Ευρώπη άνηκαν στον άξονα, πόσα ήταν ουδέτερα και πόσα ήταν με τους 'συμμάχους'. Επιπλέον υπάρχει και το οικονομικό κομμάτι. Η Γερμανία δεν πολεμούσε μόνο με τις δικές της οικονομικές δυνάμεις. Τα καύσιμα που κινούσαν τα οχήματά της για παράδειγμα ήταν από την Ρουμανία και η οικονομία της στηριζόταν στην εργασία ξένων χεριών. To 1944 7.6 εκατομμύρια ξένοι δούλευαν στην Γερμανία. Από αυτούς μόνο το 1.9 ήταν αιχμάλωτοι πολέμου. Οι υπόλοιποι ήταν πολίτες διαφόρων χωρών.

Ο Στάλιν ξεπάστρεψε ανθρώπους που προερχόντουσαν απο τον τσαρικό μηχανισμό, τους οποίους χρησιμοποίησαν οι Μπολσεβίκοι για να καταλάβουν την εξουσία, όπως ο Τουχασέφκσι, αλλά ξεπάστρεψε και γνήσιους Μπολσεβίκους, όπως οι Τρότσκυ, Κάμενεφ, Ζηνόβιεφ, Μπουχάριν, Ρίκοφ και άλλοι. Αυτοί δεν ήταν πρώην άνθρωποι του τσαρικού μηχανισμού.

Την πολιτική αυτή της Κίνας την ήθελαν τα ηγετικά στελέχη του ΚΚ μετά τον μεγάλο λιμό. Όμως ο Μάο ήταν αντίθετος. Το θεωρούσε προδοσία του σοσιαλισμού, ήλθαν σε ρήξη, παραλίγο να τον ανατρέψουν και ο Μάο έκανε την Πολιτιστική Επανάσταση για να επικρατήσει. Τελικά αυτό ξεκίνησε στη μεταμαοϊκή εποχή, όταν ανέλαβε ο Ντεγκ.

Η ρωσική μαφία υπήρχε ανέκαθεν. Στα γκούλαγκ που τους έκλεινε ο Στάλιν στρατολογούσαν άτομα και αυξανόντουσαν αριθμητικά. Όταν ο Χρουτσώφ κατάργησε τα γκούλαγκ, απελευθερώθηκαν κι αυτοί και ξανάρχισαν τη δράση τους. Στα χρόνια του Μπρένιεφ το κράτος αποφάσισε να συνδιαλλαγεί μαζί τους και τότε αυτοί στρατολόγησαν κομμουνιστές γραφειοκράτες κι άλλους ανθρώπους του κρατικού μηχανισμού, οι οποίοι έκαναν αυτό που λες.

Αλλά και στην κομμουνιστική Κίνα υπάρχει μεγάλη διαφθορά στον κρατικό μηχανισμό και στο σύστημα γενικότερα... Δεν "σώθηκε" η Κίνα με την πολιτική της απο αυτό που λες. Απλά καταφέρνει να συντηρείται η κομμουνιστική δικτατορία η οποία θα είχε καταρρεύσει, εαν δεν είχε κάνει ανοίγματα στο κεφάλαιο, για οικονομικούς λόγους.

Xωρίς την πολιτισμική επανάσταση του Μάο που έσπασε την ραχοκοκκαλιά της κινεζικής γραφειοκρατίας η πολιτική του Ντεγκ θα είχε την ίδια μοίρα με την πολιτική του Γκορμπατσόφ. Δες εδώ.

One of the most consequential accomplishments of the Cultural Revolution was that it severely damaged the national bureaucracy, leaving it weak and divided. At the end of the 1970s, it was anything but an entrenched and powerful force capable of defending its privileges and vested interests. Officials at this point in time were grateful to be returned to responsible positions, given real authority over their designated areas of operation, and freed of the constant threat of political accusations for alleged errors. …

Deng would become the acknowledged hero of all those who sought to rebuild the structures of the party-state, purge it of disruptive rebels, and rebuild the Party, economy, and scientific and technical infrastructure. The way in which Deng rose to supplant Hua Guofeng as the Party’s pre-eminent leader at the end of 1978 is testament to the widespread political support that he earned for his efforts during Mao’s last years.

When Gorbachev set out to restructure the Soviet economy along more modern and market-oriented lines in the late 1980s, he faced a fundamentally different situation. The Soviet Communist Party, its national apparatus of ministries and bureaus, its massive security apparatus and huge military establishment had not experienced extensive purges for almost 40 years. These centralized structures had grown and enhanced their authority, had accumulated bureaucratic privileges, and were well prepared to defend both against reforms that threatened the status quo. Gorbachev quickly found that his attempts to initiate economic reforms met with delay and obstruction. …

He eventually concluded that the only way to overcome bureaucratic resistance to reconstruction, or “perestroika,” was to reduce the power and influence of the bureaucracy and neutralize the security services and armed forces. This was the origin of “glasnost,” a greater transparency and openness about the flaws and inequities of the Soviet system, past and present, which was a prelude to an attempt to restructure the political system through competitive elections to new national assemblies. By the spring of 1989, Party secretaries of regions and cities were made to stand for election to legislative assemblies, and many of them lost. The momentum of democratization within Soviet structures, however, split the Communist Party and turned into nationalist mobilization that tore the Soviet Union apart. …

Gorbachev’s progressive ideas threatened the vested interests of an entrenched bureaucracy that had grown undisturbed for decades and which now oversaw an enormous military-industrial complex. Deng Xiaoping was in a fundamentally different position. … Deng represented the resurrection of the same forces whose vested interests stood in the way of Gorbachev. Deng was leading the way to their recovery towards a more secure and prosperous future, and as it turned out, an integral part of this package of national revival was the restructuring of China’s command economy. The Cultural Revolution eased the politics of economic reform by bundling that programme together with the revitalization of the party-state. This opportunity was not available to Gorbachev.

Η σημερινή Κίνα δεν είναι ούτε σοσιαλιστική ούτε καπιταλιστική. Είναι ένα κράτος που μεταβαίνει στον σοσιαλισμό αλλά αυτή η μετάβαση για να προχωρήσει απαιτεί πλήρως σχεδιασμένη οικονομία, όχι μερικώς. Επιπλέον η μετάβαση απαιτεί ενδοκινεζικές συγκρούσεις που η Κίνα δε θέλει να ρισκάρει σε αυτή τη φάση. Η πολιτική του κόμματος είναι η λήψη μέτρων για την καθυστέρηση της σύγκρουσης με κάθε μέσο για να συσσωρεύσει εν τω μεταξύ όσο πιο πολύ οικονομικό κεφάλαιο μπορεί. Η πολιτική του κινεζικού κόμματος θυμίζει τον Στάλιν της δεκαετίας του 30 που ήθελε πάση θυσία να αποφύγει τον πόλεμο μέχρι να τελειώσει τις εκκαθαρίσεις και να αναπληρώσει τα κενά. Η διαφορά είναι ότι αυτός χρονοτριβούσε προσπαθώντας να συσσωρεύσει πολιτικό κεφάλαιο, ενώ το κινεζικό κόμμα χρονοτριβεί για να συσσωρεύσει οικονομικό κεφάλαιο. Το μονοπώλιο του πολιτικού κεφαλαίου δεν είναι πρόβλημα για την Κίνα. Το εξασφάλισε ήδη με την πολιτισμική επανάσταση του μεγάλου Μάο.

Την τελευταία δεκαετία η Αμερική έχει αποφασίσει να καταστρέψει την Κίνα και να ανατρέψει το καθεστώς. Αυτό σημαίνει ότι το κινεζικό κόμμα δεν θα μπορέσει να αναβάλει στα επόμενα χρόνια την σύγκρουση ούτε με τον ιμπεριαλισμό ούτε με τους ταξικούς εχθρούς στο εσωτερικό. Ένα από τα δύο θα συμβεί. Ή θα επικρατήσει μια πλήρως σχεδιασμένη οικονομία στην Κίνα ή θα υπάρξει παλινόρθωση του καπιταλισμού. Το μεγάλο πλεονέκτημα του κινεζικού κόμματος είναι ότι διαθέτει στο πλευρό του μια ιδεολογικά στρατευμένη και μάχιμη εργατική τάξη κάτι που δεν υπήρχε ποτέ στην σοβιετική ένωση μετά το πέρας του εμφυλίου. Το μεγάλο πλεονέκτημα των εχθρών του κόμματος εντός της Κίνας είναι η οικονομική και στρατιωτική εχθρότητα της Αμερικής και των συμμάχων της γύρω από την Κίνα. Από την άλλη οι Αμερικανοί έκαναν το στρατηγικό λάθος να σπρώξουν την Ρωσία στην αγκαλιά της Κίνας. Τώρα ό,τι και να κάνει ο Τραμπ είναι πολύ αργά για αλλαγή πορείας. Χάρη σε αυτό το λάθος το κινεζικό καθεστώς έχει πλέον σοβαρές πιθανότητες να επιβιώσει σε μελλοντική σύγκρουση. Στο πυρηνικό και βιομηχανικό κεφάλαιο ο παγκόσμιος αντιμερικανικός άξονας εξασφάλισε ήδη την υπεροχή. Στο τεχνολογικό και χρηματικό κεφάλαιο είναι αρκετά πίσω. Για αυτό χρονοτριβεί η Κίνα.

[Antipnevma]

O Μολότοφ υπερασπίστηκε τον Στάλιν εναντίον της καμπάνιας 'αποσταλινοποίησης' του Χρουστσόφ την οποία θεωρούσε αναβίωση των ιδεών της 'δεξιάς αντιπολίτευσης' που ηγούνταν ο Μπουχάριν την δεκαετία του 20. Αυτό δεν συνάδει με την ιδέα που έχεις ότι όλοι οι στενοί συνεργάτες του Στάλιν έτρεμαν τον ήλιο που χάραζε. Το μίσος για τον Στάλιν που υπήρχε σε ορισμένα υποχείριά του όπως ο Μπέρια και ο Χρουστσόφ οφείλονταν σε έντονες διαφωνίες με την πολιτική του. Αυτό είναι κάτι σύνηθες στις δικτατορίες. Ο Χίτλερ για παράδειγμα μισούνταν όχι μόνο από αρκετούς αξιωματικούς της Βέρμαχτ που διαφωνούσαν με την πολιτική του αλλά ακόμα και από ορισμένα στελέχη των Ες-Ες. Ο Σεπ Ντίντριχ επειδή ήταν αντίθετος στον τρόπο που διεξήγε ο Χίτλερ τις πολεμικές επιχειρήσεις του είχε στείλει ένα ανώνυμο κουτί με κατουρημένα λάβαρα που έφεραν το όνομά του.

[Aitwlos]

1. Οι κεφαλαιοκράτες χάνουν τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού δηλαδή τέλος στην δικτατορία της μπουρζουαζίας.

2. Το κράτος των κεφαλαιοκρατών (δικτατορία της μπουρζουαζίας) δίνει τόπο στην νέμεση του: την εργατική δημοκρατία (την λεγόμενη δικτατορία του προλεταριάτου). Η λέξη 'δικτατορία' δεν σημαίνει ότι υπάρχει μοναρχία. Αντίθετα το εργατικό καθεστώς πρέπει οπωσδήποτε να βασίζεται στις δύο αρχές του Ένγκελς: δημοκρατική εκλεγιμότητα και ανακλητότητα των αξιωμάτων και οι αμοιβές τους στο ίδιο επίπεδο με του μέσου (όχι του 'εξειδικευμένου') εργάτη. Ο λόγος που λέγεται 'δικτατορία' είναι ότι το προλεταριάτο (περίπου το 70%) καταπιέζει την μικρή και μεγάλη μπουρζουαζία (περίπου το 30%), δηλαδή ασκεί δεσποτική εξουσία εις βάρος της.

3. Κοινοκτησία της μερίδας του λέοντος του παραγωγικού και πιστωτικού κεφαλαίου.

4. Σχεδιασμός της επενδυτικής και παραγωγικής δραστηριότητας για λογαριασμό των κοινωνικών αναγκών.

5. Υψηλός και ανοδικά αναπτυσσόμενος δείκτης εκτεχνίκευσης και παραγωγικότητας της εργασίας για να γίνει εφικτή η μείωση του ωραρίου και σταδιακά η εξάλειψη της σπάνης των κοινωνικών αγαθών.

6. Η παραγωγή εμπορευμάτων προς διάθεση στις αγορές δίνει σταδιακά τόπο στην παραγωγή αγαθών προς άμεση χρήση.

7. Σταδιακό τέλος της μισθωτής εργασίας και του χρηματικού κεφαλαίου ως μέσο ανταλλαγής και παρακαταθήκης αξίας.

8. Κατάργηση της ιδιωτικοποιημένης φροντίδας δηλαδή της λεγόμενης οικογένειας, της κρατικά αναγνωρισμένης σεξουαλικής σχέσης (γάμος), της κληρονομιάς κτλ.

9. Σταδιακή απίσχνανση του κρατικού μηχανισμού καταπίεσης (στρατός, αστυνομία, αξιωματούχοι).

Για να δούμε τι έγινε στην ΕΣΣΔ:

1. Ναι αλλά μεταπολεμικά υπονομεύτηκε σοβαρά, τελικά αναιρέθηκε στην περεστρόικα.
2. Σταμάτησε από νωρίς.
3. Ισχύει ό,τι και για το 1.
4. Ισχύει ό,τι και για το 1.
5. Ίσχυε για κάποιες δεκαετίες αλλά μεταπολεμικά σταδιακά έπαψε.
6. Κάθε προσπάθεια σταμάτησε από νωρίς.
7. Ό,τι για το 6.
8. Ό,τι και για το 6. Κατόπιν το ακριβώς αντίθετο: βαθύς συντηρητισμός.
9. Ό,τι και για το 6. Κατόπιν το ακριβώς αντίθετο: βαρύς βούρδουλας.

Η απώλεια του εργατικού ελέγχου του κράτους μετά τον Λένιν (το 2) έβαλε φρένο στην περαιτέρω πρόοδο προς τον σοσιαλισμό, η δε έλλειψη προόδου δημιούργησε προβλήματα που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν οι ίδιοι που ευθύνονταν για αυτά (η γραφειοκρατία) με ανόητες σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές. Οι μεταρρυθμίσεις τελικά έκαναν τα πράγματα χειρότερα και οι γραφειοκράτες τα παράτησαν δρομολογώντας υπογείως παλινόρθωση της κεφαλαιοκρατίας (το 1) και ιδιωτικοποίηση της οικονομίας (το 3).

Η σοβιετική κοινωνία δεν γίνεται να αποκληθεί σοσιαλιστική γιατί ποτέ δεν κατάφερε να καλύψει ούτε καν το μισό του δρόμου προς τον σοσιαλισμό. Έμεινε κολλημένη στην μετάβαση μέχρι που η μετάβαση εγκαταλείφθηκε. Ωστόσο υπάρχουν και άλλες κοινωνίες που έχουν μείνει κολλημένες στην μετάβαση όπως η Κίνα. Όσο αυτές υπάρχουν κάθε ιδέα ότι 'ο σοσιαλισμός πέθανε' είναι εκτός πραγματικότητας.

Αυτοί που λένε ότι το σοβιετικό φιάσκο οφείλεται στην προσπάθεια να επιτευχθεί κάτι αδύνατο ή αφύσικο θυμίζουν τους δασκαλάκους που λένε εδώ και πολλούς αιώνες ότι η κατάρρευση της αρχαίας Αθήνας οφείλεται στην δημοκρατία. Στην πραγματικότητα η κατάρρευση οφείλεται στο καθεστώς δουλοκτησίας που ασκούσαν οι Αθηναίοι 'δημοκράτες' πολίτες. Εκεί οφείλεται άλλωστε και η γρήγορη κατάρρευση της ολιγαρχικής Σπάρτης από πρότερη θέση ισχύος.

Το σοβιετικό φιάσκο οφείλεται στο γεγονός ότι η εξουσία δεν ήταν στα χέρια των σοβιέτ δηλαδή των εργατών αλλά στα χέρια της κομματικής γραφειοκρατίας. Αυτό από την άλλη οφείλεται στις τεράστιες απώλειες της εργατικής τάξης στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου και την ήττα της ευρωπαϊκής επανάστασης που οδήγησε στην οικονομική απομόνωση της ΕΣΣΔ. Σε μια κοινωνία ανανάπτυκτη όπως η Ρωσία του 1920 αυτό σήμαινε ότι ο κομματικός σωλήνας κεφαλαιοποιήθηκε, δηλαδή έγινε ό,τι και στην πελατειακή Ελλάδα: μέσο βιοπορισμού. Αυτό έφερε τον αυταρχισμό, την ανικανότητα, τον παρασιτισμό κτλ. Ο Στάλιν (σε αντίθεση με όσα λένε οι Τροτσκιστές) προσπάθησε να καθαρίσει αυτήν την κατάσταση με τις διαβόητες πολιτικές διώξεις όμως ο Β' παγκόσμιος πόλεμος του χάλασε τα σχέδια. Οι Γερμανοί και οι σύμμαχοι τους (πρακτικά όλη η Ευρώπη) κατάφεραν να προξενήσουν τεράστιες καταστροφές υπό το βάρος των οποίων η σοβιετική κοινωνία οπισθοδρόμησε και πάλι. Έτσι ο κομματικός σωλήνας επανήλθε δυναμικά ως μέσο βιοπορισμού και τα (ήδη κατεστραμμένα) εδάφη της Ανατολικής Ευρώπης που έπεσαν στα χέρια των Ρώσων λεηλατήθηκαν άγρια σε μια προσπάθεια να καλυφθούν οικονομικές απώλειες. Ο ψυχρός πόλεμος, δηλαδή η φυσιολογική έχθρα των ιμπεριαλιστών για τον κομμουνισμό, έθεσε την Ρωσία και τους δορυφόρους της στην ίδια κατάσταση που είχε βρεθεί και μετά το 1917: την διεθνή απομόνωση. Υπό αυτές τις συνθήκες το κομμουνιστικό κόμμα της Ρωσίας και οι ανατολικοί δορυφόροι του έγιναν μηχανισμός κοινωνικής αντίδρασης και όχι προόδου. Αυτό δεν σημαίνει ότι η κατάρρευση ήταν κάτι θετικό (άλλωστε αυτό το βλέπουμε ξεκάθαρα 30 χρόνια μετά). Το μόνο θετικό ήταν ότι αποφύγαμε (για την ώρα) τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου.

Αυτά για το παρελθόν. Η μάχη των προλετάριων όλων των εθνών συνεχίζεται. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν έναν κόσμο να κερδίσουν! Στη νίκη!

Πηγή ο πισινός σου;

[Antipnevma]

1. Οι κεφαλαιοκράτες χάνουν τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού δηλαδή τέλος στην δικτατορία της μπουρζουαζίας.

2. Το κράτος των κεφαλαιοκρατών (δικτατορία της μπουρζουαζίας) δίνει τόπο στην νέμεση του: την εργατική δημοκρατία (την λεγόμενη δικτατορία του προλεταριάτου). Η λέξη 'δικτατορία' δεν σημαίνει ότι υπάρχει μοναρχία. Αντίθετα το εργατικό καθεστώς πρέπει οπωσδήποτε να βασίζεται στις δύο αρχές του Ένγκελς: δημοκρατική εκλεγιμότητα και ανακλητότητα των αξιωμάτων και οι αμοιβές τους στο ίδιο επίπεδο με του μέσου (όχι του 'εξειδικευμένου') εργάτη. Ο λόγος που λέγεται 'δικτατορία' είναι ότι το προλεταριάτο (περίπου το 70%) καταπιέζει την μικρή και μεγάλη μπουρζουαζία (περίπου το 30%), δηλαδή ασκεί δεσποτική εξουσία εις βάρος της.

3. Κοινοκτησία της μερίδας του λέοντος του παραγωγικού και πιστωτικού κεφαλαίου.

4. Σχεδιασμός της επενδυτικής και παραγωγικής δραστηριότητας για λογαριασμό των κοινωνικών αναγκών.

5. Υψηλός και ανοδικά αναπτυσσόμενος δείκτης εκτεχνίκευσης και παραγωγικότητας της εργασίας για να γίνει εφικτή η μείωση του ωραρίου και σταδιακά η εξάλειψη της σπάνης των κοινωνικών αγαθών.

6. Η παραγωγή εμπορευμάτων προς διάθεση στις αγορές δίνει σταδιακά τόπο στην παραγωγή αγαθών προς άμεση χρήση.

7. Σταδιακό τέλος της μισθωτής εργασίας και του χρηματικού κεφαλαίου ως μέσο ανταλλαγής και παρακαταθήκης αξίας.

8. Κατάργηση της ιδιωτικοποιημένης φροντίδας δηλαδή της λεγόμενης οικογένειας, της κρατικά αναγνωρισμένης σεξουαλικής σχέσης (γάμος), της κληρονομιάς κτλ.

9. Σταδιακή απίσχνανση του κρατικού μηχανισμού καταπίεσης (στρατός, αστυνομία, αξιωματούχοι).

Για να δούμε τι έγινε στην ΕΣΣΔ:

1. Ναι αλλά μεταπολεμικά υπονομεύτηκε σοβαρά, τελικά αναιρέθηκε στην περεστρόικα.
2. Σταμάτησε από νωρίς.
3. Ισχύει ό,τι και για το 1.
4. Ισχύει ό,τι και για το 1.
5. Ίσχυε για κάποιες δεκαετίες αλλά μεταπολεμικά σταδιακά έπαψε.
6. Κάθε προσπάθεια σταμάτησε από νωρίς.
7. Ό,τι για το 6.
8. Ό,τι και για το 6. Κατόπιν το ακριβώς αντίθετο: βαθύς συντηρητισμός.
9. Ό,τι και για το 6. Κατόπιν το ακριβώς αντίθετο: βαρύς βούρδουλας.

Η απώλεια του εργατικού ελέγχου του κράτους μετά τον Λένιν (το 2) έβαλε φρένο στην περαιτέρω πρόοδο προς τον σοσιαλισμό, η δε έλλειψη προόδου δημιούργησε προβλήματα που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν οι ίδιοι που ευθύνονταν για αυτά (η γραφειοκρατία) με ανόητες σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές. Οι μεταρρυθμίσεις τελικά έκαναν τα πράγματα χειρότερα και οι γραφειοκράτες τα παράτησαν δρομολογώντας υπογείως παλινόρθωση της κεφαλαιοκρατίας (το 1) και ιδιωτικοποίηση της οικονομίας (το 3).

Η σοβιετική κοινωνία δεν γίνεται να αποκληθεί σοσιαλιστική γιατί ποτέ δεν κατάφερε να καλύψει ούτε καν το μισό του δρόμου προς τον σοσιαλισμό. Έμεινε κολλημένη στην μετάβαση μέχρι που η μετάβαση εγκαταλείφθηκε. Ωστόσο υπάρχουν και άλλες κοινωνίες που έχουν μείνει κολλημένες στην μετάβαση όπως η Κίνα. Όσο αυτές υπάρχουν κάθε ιδέα ότι 'ο σοσιαλισμός πέθανε' είναι εκτός πραγματικότητας.

Αυτοί που λένε ότι το σοβιετικό φιάσκο οφείλεται στην προσπάθεια να επιτευχθεί κάτι αδύνατο ή αφύσικο θυμίζουν τους δασκαλάκους που λένε εδώ και πολλούς αιώνες ότι η κατάρρευση της αρχαίας Αθήνας οφείλεται στην δημοκρατία. Στην πραγματικότητα η κατάρρευση οφείλεται στο καθεστώς δουλοκτησίας που ασκούσαν οι Αθηναίοι 'δημοκράτες' πολίτες. Εκεί οφείλεται άλλωστε και η γρήγορη κατάρρευση της ολιγαρχικής Σπάρτης από πρότερη θέση ισχύος.

Το σοβιετικό φιάσκο οφείλεται στο γεγονός ότι η εξουσία δεν ήταν στα χέρια των σοβιέτ δηλαδή των εργατών αλλά στα χέρια της κομματικής γραφειοκρατίας. Αυτό από την άλλη οφείλεται στις τεράστιες απώλειες της εργατικής τάξης στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου και την ήττα της ευρωπαϊκής επανάστασης που οδήγησε στην οικονομική απομόνωση της ΕΣΣΔ. Σε μια κοινωνία ανανάπτυκτη όπως η Ρωσία του 1920 αυτό σήμαινε ότι ο κομματικός σωλήνας κεφαλαιοποιήθηκε, δηλαδή έγινε ό,τι και στην πελατειακή Ελλάδα: μέσο βιοπορισμού. Αυτό έφερε τον αυταρχισμό, την ανικανότητα, τον παρασιτισμό κτλ. Ο Στάλιν (σε αντίθεση με όσα λένε οι Τροτσκιστές) προσπάθησε να καθαρίσει αυτήν την κατάσταση με τις διαβόητες πολιτικές διώξεις όμως ο Β' παγκόσμιος πόλεμος του χάλασε τα σχέδια. Οι Γερμανοί και οι σύμμαχοι τους (πρακτικά όλη η Ευρώπη) κατάφεραν να προξενήσουν τεράστιες καταστροφές υπό το βάρος των οποίων η σοβιετική κοινωνία οπισθοδρόμησε και πάλι. Έτσι ο κομματικός σωλήνας επανήλθε δυναμικά ως μέσο βιοπορισμού και τα (ήδη κατεστραμμένα) εδάφη της Ανατολικής Ευρώπης που έπεσαν στα χέρια των Ρώσων λεηλατήθηκαν άγρια σε μια προσπάθεια να καλυφθούν οικονομικές απώλειες. Ο ψυχρός πόλεμος, δηλαδή η φυσιολογική έχθρα των ιμπεριαλιστών για τον κομμουνισμό, έθεσε την Ρωσία και τους δορυφόρους της στην ίδια κατάσταση που είχε βρεθεί και μετά το 1917: την διεθνή απομόνωση. Υπό αυτές τις συνθήκες το κομμουνιστικό κόμμα της Ρωσίας και οι ανατολικοί δορυφόροι του έγιναν μηχανισμός κοινωνικής αντίδρασης και όχι προόδου. Αυτό δεν σημαίνει ότι η κατάρρευση ήταν κάτι θετικό (άλλωστε αυτό το βλέπουμε ξεκάθαρα 30 χρόνια μετά). Το μόνο θετικό ήταν ότι αποφύγαμε (για την ώρα) τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου.

Αυτά για το παρελθόν. Η μάχη των προλετάριων όλων των εθνών συνεχίζεται. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν έναν κόσμο να κερδίσουν! Στη νίκη!

Πηγή ο πισινός σου;

Αυτά είναι από ένα βιβλίο του μαρξιστή οικονομολόγου Michael Roberts που γράφει τακτικά εδώ https://thenextrecession.wordpress.com/ με δικές μου προσθήκες. Πηγή για ποιό πράγμα ζητάς ακριβώς πάντως; Ποιός σοβαρός κομμουνιστής δηλαδή θέλει πηγή για όλα αυτά που γράφτηκαν παραπάνω; Αυτά είναι κατά βάση πράγματα αυτονόητα.

[Ανδροπαραδίνομαι]

1. Οι κεφαλαιοκράτες χάνουν τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού δηλαδή τέλος στην δικτατορία της μπουρζουαζίας.

2. Το κράτος των κεφαλαιοκρατών (δικτατορία της μπουρζουαζίας) δίνει τόπο στην νέμεση του: την εργατική δημοκρατία (την λεγόμενη δικτατορία του προλεταριάτου). Η λέξη 'δικτατορία' δεν σημαίνει ότι υπάρχει μοναρχία. Αντίθετα το εργατικό καθεστώς πρέπει οπωσδήποτε να βασίζεται στις δύο αρχές του Ένγκελς: δημοκρατική εκλεγιμότητα και ανακλητότητα των αξιωμάτων και οι αμοιβές τους στο ίδιο επίπεδο με του μέσου (όχι του 'εξειδικευμένου') εργάτη. Ο λόγος που λέγεται 'δικτατορία' είναι ότι το προλεταριάτο (περίπου το 70%) καταπιέζει την μικρή και μεγάλη μπουρζουαζία (περίπου το 30%), δηλαδή ασκεί δεσποτική εξουσία εις βάρος της.

3. Κοινοκτησία της μερίδας του λέοντος του παραγωγικού και πιστωτικού κεφαλαίου.

4. Σχεδιασμός της επενδυτικής και παραγωγικής δραστηριότητας για λογαριασμό των κοινωνικών αναγκών.

5. Υψηλός και ανοδικά αναπτυσσόμενος δείκτης εκτεχνίκευσης και παραγωγικότητας της εργασίας για να γίνει εφικτή η μείωση του ωραρίου και σταδιακά η εξάλειψη της σπάνης των κοινωνικών αγαθών.

6. Η παραγωγή εμπορευμάτων προς διάθεση στις αγορές δίνει σταδιακά τόπο στην παραγωγή αγαθών προς άμεση χρήση.

7. Σταδιακό τέλος της μισθωτής εργασίας και του χρηματικού κεφαλαίου ως μέσο ανταλλαγής και παρακαταθήκης αξίας.

8. Κατάργηση της ιδιωτικοποιημένης φροντίδας δηλαδή της λεγόμενης οικογένειας, της κρατικά αναγνωρισμένης σεξουαλικής σχέσης (γάμος), της κληρονομιάς κτλ.

9. Σταδιακή απίσχνανση του κρατικού μηχανισμού καταπίεσης (στρατός, αστυνομία, αξιωματούχοι).

Για να δούμε τι έγινε στην ΕΣΣΔ:

1. Ναι αλλά μεταπολεμικά υπονομεύτηκε σοβαρά, τελικά αναιρέθηκε στην περεστρόικα.
2. Σταμάτησε από νωρίς.
3. Ισχύει ό,τι και για το 1.
4. Ισχύει ό,τι και για το 1.
5. Ίσχυε για κάποιες δεκαετίες αλλά μεταπολεμικά σταδιακά έπαψε.
6. Κάθε προσπάθεια σταμάτησε από νωρίς.
7. Ό,τι για το 6.
8. Ό,τι και για το 6. Κατόπιν το ακριβώς αντίθετο: βαθύς συντηρητισμός.
9. Ό,τι και για το 6. Κατόπιν το ακριβώς αντίθετο: βαρύς βούρδουλας.

Η απώλεια του εργατικού ελέγχου του κράτους μετά τον Λένιν (το 2) έβαλε φρένο στην περαιτέρω πρόοδο προς τον σοσιαλισμό, η δε έλλειψη προόδου δημιούργησε προβλήματα που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν οι ίδιοι που ευθύνονταν για αυτά (η γραφειοκρατία) με ανόητες σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές. Οι μεταρρυθμίσεις τελικά έκαναν τα πράγματα χειρότερα και οι γραφειοκράτες τα παράτησαν δρομολογώντας υπογείως παλινόρθωση της κεφαλαιοκρατίας (το 1) και ιδιωτικοποίηση της οικονομίας (το 3).

Η σοβιετική κοινωνία δεν γίνεται να αποκληθεί σοσιαλιστική γιατί ποτέ δεν κατάφερε να καλύψει ούτε καν το μισό του δρόμου προς τον σοσιαλισμό. Έμεινε κολλημένη στην μετάβαση μέχρι που η μετάβαση εγκαταλείφθηκε. Ωστόσο υπάρχουν και άλλες κοινωνίες που έχουν μείνει κολλημένες στην μετάβαση όπως η Κίνα. Όσο αυτές υπάρχουν κάθε ιδέα ότι 'ο σοσιαλισμός πέθανε' είναι εκτός πραγματικότητας.

Αυτοί που λένε ότι το σοβιετικό φιάσκο οφείλεται στην προσπάθεια να επιτευχθεί κάτι αδύνατο ή αφύσικο θυμίζουν τους δασκαλάκους που λένε εδώ και πολλούς αιώνες ότι η κατάρρευση της αρχαίας Αθήνας οφείλεται στην δημοκρατία. Στην πραγματικότητα η κατάρρευση οφείλεται στο καθεστώς δουλοκτησίας που ασκούσαν οι Αθηναίοι 'δημοκράτες' πολίτες. Εκεί οφείλεται άλλωστε και η γρήγορη κατάρρευση της ολιγαρχικής Σπάρτης από πρότερη θέση ισχύος.

Το σοβιετικό φιάσκο οφείλεται στο γεγονός ότι η εξουσία δεν ήταν στα χέρια των σοβιέτ δηλαδή των εργατών αλλά στα χέρια της κομματικής γραφειοκρατίας. Αυτό από την άλλη οφείλεται στις τεράστιες απώλειες της εργατικής τάξης στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου και την ήττα της ευρωπαϊκής επανάστασης που οδήγησε στην οικονομική απομόνωση της ΕΣΣΔ. Σε μια κοινωνία ανανάπτυκτη όπως η Ρωσία του 1920 αυτό σήμαινε ότι ο κομματικός σωλήνας κεφαλαιοποιήθηκε, δηλαδή έγινε ό,τι και στην πελατειακή Ελλάδα: μέσο βιοπορισμού. Αυτό έφερε τον αυταρχισμό, την ανικανότητα, τον παρασιτισμό κτλ. Ο Στάλιν (σε αντίθεση με όσα λένε οι Τροτσκιστές) προσπάθησε να καθαρίσει αυτήν την κατάσταση με τις διαβόητες πολιτικές διώξεις όμως ο Β' παγκόσμιος πόλεμος του χάλασε τα σχέδια. Οι Γερμανοί και οι σύμμαχοι τους (πρακτικά όλη η Ευρώπη) κατάφεραν να προξενήσουν τεράστιες καταστροφές υπό το βάρος των οποίων η σοβιετική κοινωνία οπισθοδρόμησε και πάλι. Έτσι ο κομματικός σωλήνας επανήλθε δυναμικά ως μέσο βιοπορισμού και τα (ήδη κατεστραμμένα) εδάφη της Ανατολικής Ευρώπης που έπεσαν στα χέρια των Ρώσων λεηλατήθηκαν άγρια σε μια προσπάθεια να καλυφθούν οικονομικές απώλειες. Ο ψυχρός πόλεμος, δηλαδή η φυσιολογική έχθρα των ιμπεριαλιστών για τον κομμουνισμό, έθεσε την Ρωσία και τους δορυφόρους της στην ίδια κατάσταση που είχε βρεθεί και μετά το 1917: την διεθνή απομόνωση. Υπό αυτές τις συνθήκες το κομμουνιστικό κόμμα της Ρωσίας και οι ανατολικοί δορυφόροι του έγιναν μηχανισμός κοινωνικής αντίδρασης και όχι προόδου. Αυτό δεν σημαίνει ότι η κατάρρευση ήταν κάτι θετικό (άλλωστε αυτό το βλέπουμε ξεκάθαρα 30 χρόνια μετά). Το μόνο θετικό ήταν ότι αποφύγαμε (για την ώρα) τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου.

Αυτά για το παρελθόν. Η μάχη των προλετάριων όλων των εθνών συνεχίζεται. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν έναν κόσμο να κερδίσουν! Στη νίκη!

Πηγή ο πισινός σου;

Αυτά είναι από ένα βιβλίο του μαρξιστή οικονομολόγου Michael Roberts που γράφει τακτικά εδώ https://thenextrecession.wordpress.com/ με δικές μου προσθήκες. Πηγή για ποιό πράγμα ζητάς ακριβώς πάντως; Ποιός σοβαρός κομμουνιστής δηλαδή θέλει πηγή για όλα αυτά που γράφτηκαν παραπάνω; Αυτά είναι κατά βάση πράγματα αυτονόητα.

Σκάσε ηλίθια

[Golden Age]

O Μολότοφ υπερασπίστηκε τον Στάλιν εναντίον της καμπάνιας 'αποσταλινοποίησης' του Χρουστσόφ την οποία θεωρούσε αναβίωση των ιδεών της 'δεξιάς αντιπολίτευσης' που ηγούνταν ο Μπουχάριν την δεκαετία του 20. Αυτό δεν συνάδει με την ιδέα που έχεις ότι όλοι οι στενοί συνεργάτες του Στάλιν έτρεμαν τον ήλιο που χάραζε. Το μίσος για τον Στάλιν που υπήρχε σε ορισμένα υποχείριά του όπως ο Μπέρια και ο Χρουστσόφ οφείλονταν σε έντονες διαφωνίες με την πολιτική του. Αυτό είναι κάτι σύνηθες στις δικτατορίες. Ο Χίτλερ για παράδειγμα μισούνταν όχι μόνο από αρκετούς αξιωματικούς της Βέρμαχτ που διαφωνούσαν με την πολιτική του αλλά ακόμα και από ορισμένα στελέχη των Ες-Ες. Ο Σεπ Ντίντριχ επειδή ήταν αντίθετος στον τρόπο που διεξήγε ο Χίτλερ τις πολεμικές επιχειρήσεις του είχε στείλει ένα ανώνυμο κουτί με κατουρημένα λάβαρα που έφεραν το όνομά του.

Ο Μολότωφ ήταν πιστός σταλινικός και υπερασπίστηκε τον Στάλιν και μετά τον θάνατό του. Πέρασε όμως και αυτός απο το κάδρο των υπόπτων στο μυαλό του Στάλιν.

[apaleutos]

O Μολότοφ υπερασπίστηκε τον Στάλιν εναντίον της καμπάνιας 'αποσταλινοποίησης' του Χρουστσόφ την οποία θεωρούσε αναβίωση των ιδεών της 'δεξιάς αντιπολίτευσης' που ηγούνταν ο Μπουχάριν την δεκαετία του 20. Αυτό δεν συνάδει με την ιδέα που έχεις ότι όλοι οι στενοί συνεργάτες του Στάλιν έτρεμαν τον ήλιο που χάραζε. Το μίσος για τον Στάλιν που υπήρχε σε ορισμένα υποχείριά του όπως ο Μπέρια και ο Χρουστσόφ οφείλονταν σε έντονες διαφωνίες με την πολιτική του. Αυτό είναι κάτι σύνηθες στις δικτατορίες. Ο Χίτλερ για παράδειγμα μισούνταν όχι μόνο από αρκετούς αξιωματικούς της Βέρμαχτ που διαφωνούσαν με την πολιτική του αλλά ακόμα και από ορισμένα στελέχη των Ες-Ες. Ο Σεπ Ντίντριχ επειδή ήταν αντίθετος στον τρόπο που διεξήγε ο Χίτλερ τις πολεμικές επιχειρήσεις του είχε στείλει ένα ανώνυμο κουτί με κατουρημένα λάβαρα που έφεραν το όνομά του.

Ο Μολότωφ ήταν πιστός σταλινικός και υπερασπίστηκε τον Στάλιν και μετά τον θάνατό του. Πέρασε όμως και αυτός απο το κάδρο των υπόπτων στο μυαλό του Στάλιν.

Απομακρύνθηκε από τον Μολότοφ λόγω διαφωνιών μαζί του σχετικά με ζητήματα οικονομικής πολιτικής. Δεν έχει να κάνει με 'υποψίες' με την συνωμοσιολογική έννοια. Ένας δικτάτορας είναι εξ αντικειμένου αναγκασμένος να τηρεί αποστάσεις από έναν συνεργάτη του ο οποίος διαφωνεί μαζί του γιατί γνωρίζει ότι σε μια ενδεχόμενη προσπάθεια ανατροπής του ενδεχομένως να τον βρει απέναντί του. Ο Μολότοφ ήταν ξύπνιος άνθρωπος της πιάτσας (40 χρόνια είχε συνεργαστεί με τον Στάλιν) και το κατανοούσε αυτό. Γι αυτό και λέει στο βιβλίο (Ο Μολότοφ θυμάται) ότι δεν κρατάει κακία στον Στάλιν.

Ποιά ήταν η διαφωνία; Ο Μολότοφ έλεγε στον Στάλιν ότι πρέπει να τελειώνουμε με την ιδιωτική οικονομία στην γεωργία και ότι τα πάντα έπρεπε να γίνουν σοβχόζ και από την πλευρά των μακροπρόθεσμων συμφερόντων του κόμματος είχε δίκιο. Ο Στάλιν δεν το ήθελε αυτό γιατί (δες τι γράφει στα 'οικονομικά προβλήματα') νόμιζε ότι έτσι θα στρέψουμε τους χωρικούς εναντίον μας. Αυτό και μόνο δείχνει πόσο έξω έπεφτε ο Χρουστσώφ που έλεγε ότι 'για τον Στάλιν οι χωρικοί ήταν σκουπίδια'. Ο Tauger, ο Αμερικανός ιστορικός που μελέτησε τον λιμό του 32-33 και ανασκεύασε τους μύθους των Ουκρανών φασιστών πάνω στο θέμα περί σκόπιμης 'γενοκτονίας' (που έχει υιοθετήσει η δύση σήμερα) γράφει ότι δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι ο Στάλιν μισούσε τους χωρικούς. Ήταν μόνο εναντίον των πλούσιων χωρικών για προφανείς λόγους (ο κομμουνισμός είναι οργάνωση προώθησης των συμφερόντων των ακτήμονων εργαζόμενων τάξεων όχι το κίνημα αγάπης της Ζωής Κωνσταντοπούλου) τους οποίους εξουδετέρωσε μαζικά την δεκαετία του 30.