Η οικονομία μετά τον κορωνοϊό.

[ΟΥΤΙΣ]

Αν και είμαστε, ίσως, ούτε και στα μισά της παρούσας υγειονομικής κρίσης, είναι δεδομένο ότι τόσο η εθνική οικονομία όσο και η παγκόσμια θα επηρεαστούν από τα μέτρα περιορισμού.

Ποια εκτιμάτε ότι θα είναι η κατάληξη;

Θα γίνει η υγειονομική αυτή κρίση η ευκαιρία να αναχαιτιστούν οι μονεταριστικές πολιτικές και να αναθεωρηθούν συμφωνίες, όπως το Σύμφωνω Σταθερότητας; Θα αυξηθούν οι επενδύσεις και θα αναπροσανατολιστεί το οικονομικό μοντέλο της περικοπής των κρατικών δαπανων; Θα περάσουμε σε νέα κεϋνσιανική περίοδο με αύξηση των κρατικών δαπανών και κοπή χρήματος;

Ή δεν θα αλλάξει, εν τέλει, τίποτε και αντιθέτως θα χειροτερέψει κι άλλο η θέση των εργαζομένων; Το κεφάλαιο θα γίνει ακόμη πιο αρπακτικό και θα επιδιώξει να αποτελειώσει ό,τι είχε απομείνει με αφορμή τα περιοριστικά μέτρα της υγειονομικής κρίσης.

[ΟΥΤΙΣ]

Ένα άρθρο πάνω στους προβληματισμούς, που θέτω με την εναρκτήρια δημοσίευση μου.


https://www.news247.gr/sthles/paichnidi ... 02934.html

Η πανδημία του κορονοϊού αλλάζει την ατζέντα και τις προτεραιότητες του σύγχρονου κόσμου




Η ακραία φτώχεια, το δημόσιο σύστημα υγείας και ο ρόλος του δημοσίου τομέα, η υποχρηματοδότηση της υγείας και το ξέφρενο ράλι των εξοπλισμών.
Βασίλης Σκουρής
16 Μαρτίου 2020 09:53
Ποιος περίμενε αλήθεια πανδημία που το 2020 θα έκλεινε τον κόσμο σπίτι , με χιλιάδες νεκρούς, με αδυναμία εξεύρεσης του εμβολίου, με άγνωστο ακόμα το χρόνο λήξης του εφιάλτη που ζούμε και με απειλή- σχεδόν βεβαιότητα- παγκόσμιας ύφεσης;


Ποιος περίμενε στην εποχή της –ακραίας- παγκοσμιοποίησης να κρίνουν τα σύνορα της μιας μετά την άλλη χώρας;

Ποιος περίμενε υποστηρικτές ενός ακραίου φιλελευθερισμού, όπως ακόμα και αυτός ο Γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν, να προβληματίζονται μήπως και με το …παρακάναμε με τον τρόπο άσκησης της οικονομίας;

Ποιος περίμενε ότι πολιτικοί και δημοσιογράφοι που ζητούσαν κλείσιμο δημοσίων νοσοκομείων και απολύσεις γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού, όχι απλώς θα έτρεμαν για την αντοχή που θα επιδείξει στην κρίση το δημόσιο σύστημα υγείας, αλλά και ότι κάποιοι εξ αυτών θα μας καλούσαν να βγούμε στα μπαλκόνια μας και να χειροκροτούμε του γιατρούς και τους νοσηλευτές του δημοσίου, κάτι βεβαίως που τους αξίζει με το παραπάνω, αλλά δεν αθωώνει τους υποκριτές!

Ποιος περίμενε να ακούμε τους χριστιανοδημοκράτες και τους χριστιανοκοινωνιστές πως δεν είναι ιδεολογία για αυτούς ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός; Θυμάστε, άραγε, τι έλεγαν την εποχή των Μνημονίων, αλλά και αργότερα;

Ο καθηγητής Μπεχράκης, προς τιμήν του, μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό, αναρωτήθηκε πώς δεν θα υπάρξουν πανδημίες όπως ο κορονοϊό, όταν στην Κίνα πάνω από 50.000.000 άνθρωποι ζουν όπως τα ζώα! Όπως όταν οι –πολύ- φτωχοί στις ίδιες τις ηνωμένες Πολιτείες είναι επίσης εκατομμύρια!

Τα θέματα αυτά εκτιμάμε θα έρουν με ορμή στη δημόσια συζήτηση μετά την εξασθένηση της πανδημίας. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Και έχει ενδιαφέρον πώς θα καταλήξει αυτή η αντιπαράθεση που θα κυριαρχήσει. Θα απαγκιστρωθούν, πχ, Λαγκάρντ και σία, από τις λογικές της μονόπλευρης λιτότητας ή θα επικαλεστούν την κρίση και την επερχόμενη ύφεση για να τις παγιώσουν; Η τηλεργασία, που και στη χώρα μας θα εξαπλωθεί μετά τον αποκλεισμό στο σπίτι, θα αποτελέσει αφορμή για περαιτέρω μείωση του εισοδήματος των εργαζομένων ή –δύσκολο μου φαίνεται- θα βελτιώσει τη ζωή των ανθρώπων; Το δημόσιο σύστημα υγείας θα ενισχυθεί ή οι περικοπές θα ξαναρχίσουν μόλις τελειώσει η πανδημία; Να θυμίσουμε πως οι περικοπές στην υγεία αποτέλεσαν κατά κοινή ομολογία έναν από τους καλύτερους συμμάχους του κορονοϊού! Ψάχνοντας δε τα στοιχεία, δεν ξέρουμε ακόμα μήπως οι δαπάνες για τους εξοπλισμούς, για να σκοτώνουμε δηλαδή ο ένας τον άλλον, είναι παγκοσμίως υψηλότερες(ή τσίμα-τσίμα) με τις δαπάνες για τη δημόσια υγεία.

Το μόνο σίγουρο, πάντως, είναι ότι ότι μετά το τέλος του εφιάλτη, όλα αυτά θα πρέπει να μας απασχολήσουν…

[ΟΥΤΙΣ]

https://www.huffingtonpost.gr/entry/kor ... d_articles

Κορονοϊός: Τεράστια απειλή, τεράστια ευκαιρία για την οικονομία
Αν σκεφτούμε έξυπνα και με βάση το συμφέρον μας, ίσως αυτή η «επόμενη μεγάλη κρίση» αποδειχτεί το εισιτήριο για την επιστροφή στην (πραγματική) κανονικότητα.



Ο Φράνκλιν Ρούσβελτ, παραλαμβάνοντας την Αμερικανική οικονομία στα όρια της εξαφάνισης το 1933 είπε: «Δεν έχουμε τίποτα να φοβόμαστε, εξόν από τον ίδιο το φόβο. Ανώνυμος, παράλογος και αναιτιολόγητος φόβος που παραλύει τις προσπάθειες ναμετατρέψει κανείς την υποχώρηση σε προέλαση»

Η παγκόσμια οικονομία μπορεί να είναι το τελευταίο πράγμα που έχει αυτή τη στιγμή κάποιος στο μυαλό του. Ουσιαστικά –και μιντιακά- πόλεμος στα σύνορα με την Τουρκία, άνθρωποι με μάσκες στο δρόμο και απορία πότε οι περιφέρειες της Ελλάδας θα γίνουν Λομβαρδία ή Χουμπέι απασχολούν τη σκέψη μας. Η είδηση ότι «καταρρέουν τα παγκόσμια χρηματιστήρια» είναι τριτο-τέρτη για ένα έθνος για το οποίο το χρηματιστήριο πέθανε το 2000. Περπατάμε λοιπόν στις ράγες του τρένου κοιτώντας κάτω, απορροφημένοι, ομφαλοσκοπώντας στο μικρόκοσμο μας την ίδια ώρα που η υπερταχεία έρχεται από μακριά.

Η ζημιά στον καταναλωτή…
Η ιστορία πιθανότατα θα γράψει ότι ο Covid-19 ήταν «ένας από αυτούς» τους ιούς που χτυπούν περισσότερο ευπαθείς ομάδες και, όπως και η γρίπη, διαδίδονται εύκολα. Όμως όταν οι πρώτες εικόνες βγήκαν από τη Χουμπέι, με τις πόλεις-φαντάσματα, τους αστυνομικούς με τις μάσκες και τις απόχες, τα drones που κυνηγούσαν τις γιαγιάδες, κάτι άλλαξε στο συλλογικό μας συνειδητό. Ένας φόβος για μια –σοβαρή- ίωση, μετατράπηκε σε φοβία, που εν μία νύκτα άλλαξε τη καταναλωτική συμπεριφορά μας. Ορμήσαμε στα φαρμακεία για μάσκες και αντισηπτικά. Κάναμε έφοδο στα σούπερ μάρκετ. Πλέον δύσκολα βγαίνουμε σε εστιατόρια και κινηματογράφους. Και δεν είμαστε μόνο εμείς. Σε πάνω από 100 χώρες στον πλανήτη, οι περισσότερες εκ των οποίων καταναλωτικές, το φαινόμενο του φόβου έχει εξαπλωθεί. Οι κυβερνήσεις παίρνουν μέτρα παρόμοια με τη Χουμπέι: Απομόνωση, ακόμα και ολόκληρων περιοχών, περιορισμοί κυκλοφορίας, μέτρα για κλείσιμο των επιχειρήσεων.

…είναι ζημιά στην οικονομία.
Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο: ένα τεράστιο «Σοκ Ζήτησης» και μια άνευ προηγουμένου ζημιά στην παγκόσμια εφοδιαστική αλυσίδα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ζημιά στη ζήτηση για τα προϊόντα που κινούνται στην αγορά, ιδιαιτέρως για τα εισαγόμενα, σε κάποια από τα οποία θα μπορούσαμε να δούμε ελλείψεις τις επόμενες εβδομάδες. Ζημιά επίσης στον τουρισμό, στα εστιατόρια και σε όλες τις υπηρεσίες που συναθροίζεται κόσμος. Η ανεργία αναμένεται να ανέβει. Η ταχύτητα με την οποία συμβαίνει όλο αυτό θυμίζει 2008. Το επιπλέον κακό είναι ότι συμβαίνει σε ένα εξαιρετικά ρευστό περιβάλλον. Σε μια παγκόσμια οικονομία που ήδη επιβράδυνε σημαντικά και αδυνατούσε να λύσει τα προβλήματα της ανισοκατανομής εισοδήματος και της ανεπαρκούς κατανομής κεφαλαίων, μέσα σε ένα μεταπολεμικό σύστημα που διαλυόταν. Άρα όλο αυτό δεν συμβαίνει σε ένα σύστημα αρκετά δυνατό να το αντιμετωπίσει αλλά σε ένα αδύναμο, ακριβώς όπως στα συστήματα που χτυπά ο ιός…

Τα παγκόσμια χρηματιστήρια καταρρέουν, και με αυτά θα χαθούν εκατοντάδες χιλιάδες δουλειές, θα χτυπηθεί ακόμα περισσότερο η εφοδιαστική αλυσίδα και μέσα σε λίγες μέρες θα ξαναγυρίσουμε στο 2008.

Τι περιμένουμε από εδώ;
Το λογικό είναι οι κυβερνήσεις να αντιδράσουν. Ως γνωστόν τίποτα δεν γίνεται αν οι αγορές δεν εκπέμψουν SOS, το οποίο και πλέον κάνουν. Μέσα στις επόμενες ημέρες θα πρέπει να δούμε πολύ γενναιόδωρα δημοσιονομικά και νομισματικά πακέτα.

Χαμηλότερα επιτόκια για να μην παγώσει ο δανεισμός και πληγούν οι τράπεζες, ποσοτική χαλάρωση για να μην παγώσουν τα χρηματιστήρια, «χρήματα από ελικόπτερο», δωράκια δηλαδή στους καταναλωτές, και στοχευμένες δημοσιονομικές δαπάνες, όπως αποζημίωση των κλάδων που πλήττονται περισσότερο και των εργαζομένων που μένουν χωρίς δουλειά. Στην Αμερική, στην Ευρώπη, την Κίνα και στο Ην. Βασίλειο αυτό θεωρείται δεδομένο.

Στην Ευρώπη, αν κυριαρχήσει η μέχρι τώρα γερμανική λογική, του «άσε τους άλλους να το κάνουν και αν φτάσουμε στο αμήν θα το κάνουμε και εμείς» που κυριάρχησε στην κρίση του Ευρώ, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος μιας βαθιάς ύφεσης που θα επιτείνει την κρίση στην ΕΕ και την Ευρωζώνη.

Η απειλή και η ευκαιρία για την Ελλάδα
Η Ελλάδα θα χτυπηθεί στον τουρισμό και την εστίαση -αυτό αρχίζει να γίνεται βεβαιότητα. Ιδιαιτέρως ένα τουρισμό που έμαθε τόσα χρόνια να βασίζεται σε ξένα πακέτα. Ίσως παρατηρηθούν και ελλείψεις σε συγκεκριμένα προϊόντα καθώς προχωράει η κρίση στην εφοδιαστική αλυσίδα. Αλλά μέσα σε όλο αυτό υπάρχει μια τεράστια ευκαιρία.Επειδή η λύση που θα δοθεί θα είναι παν-Ευρωπαϊκή, σημαίνει ότι αν «βρέξει χρήμα» θα βρέξει για όλους. Πλάι στο βασιλικό λοιπόν, ας ποτιστεί και η γλάστρα.

Αν η Ευρώπη κινηθεί αποφασιστικά και αν κυβέρνηση αποδειχτεί έτοιμη να διεκδικήσει μέρος της ποσοτικής χαλάρωσης και να απορροφήσει γρήγορα στοχευμένα κονδύλια τότε η έξοδος από το τούνελ στο οποίο βρισκόμαστε εδώ και μια δεκαετία ίσως αποδειχτεί πολύ πιο γρήγορη από ότι αρχικά υπολογίζαμε.

Θα χρειαστεί σχέδιο από τον κ. Μητσοτάκη και πολύ καλή διπλωματία με τους εταίρους μας. Το μεταναστευτικό ίσως χρειαστεί να περάσει σε δεύτερη μοίρα τις επόμενες ημέρες καθώς τα χρήματα είναι λίγα και θα πάνε σε δομές, όχι στην οικονομία. Λύνει το πρόβλημα των Αυστριακών, όχι των Ελλήνων. Αν σκεφτούμε έξυπνα και με βάση το συμφέρον μας ίσως αυτή η «επόμενη μεγάλη κρίση» αποδειχτεί το εισιτήριο για την επιστροφή στην (πραγματική) κανονικότητα.

[ΟΥΤΙΣ]

https://www.huffingtonpost.gr/entry/o-k ... d_articles

Ο κορονoϊός ως πανάκεια για την οικονομία
Είμαστε απέναντι στην τρίτη κατά σειρά μεγάλη οικονομική πρόκληση της τελευταίας δεκαετίας.



Αν και ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε εδώ και κάποιες μέρες την ανηφόρα του κορονοϊού (SARS-CoV-2) και έχουμε μπροστά δύο μήνες εξαιρετικά δύσκολους, είναι σίγουρο ότι μετά θα έρθει η ανακούφιση. Διότι ήδη, και παρά τα όποια παραστρατήματα, έχουμε δείξει ως Έλληνες κι Ελληνίδες την απαραίτητη ψυχραιμία, έχουμε αποδείξει την κοινωνική αλληλεγγύη μας -αφού η συντριπτική πλειοψηφία λειτουργεί υπέρ του κοινωνικού συνόλου με το βλέμμα στις ευπαθείς ομάδες- και δείχνουμε όλοι (πολίτες, κόμματα, θεσμοί) την απαραίτητη εθνική ομοψυχία.

Είμαστε, όμως, ταυτόχρονα απέναντι στην τρίτη κατά σειρά μεγάλη οικονομική πρόκληση της τελευταίας δεκαετίας. Από το Καστελόριζο του κ. Γεωργίου Παπανδρέου και το ΔΝΤ το 2010, στον έλεγχο Κεφαλαίων και τις τραπεζικές αργίες του κ. Αλέξη Τσίπρα το 2015, στον SARS-CoV-2 και τις αδιαμφισβήτητες επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία.

Κι είναι η μεγαλύτερη πρόσκληση της ζωής μας διότι μας βρίσκει σε μια πραγματικά αποδυναμωμένη στιγμή. Χρειαζόταν έτσι κι αλλιώς εμπιστοσύνη, αλλαγή νοοτροπίας και υιοθέτηση ρηξικέλευθων ιδεών. Αλλά διανύουμε μια εποχή όπου σχεδόν 7 στους 10 Έλληνες, με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, βρίσκονται σε δεινή οικονομική θέση. Οι πολίτες βρισκόμαστε στη χειρότερη οικονομική στιγμή, αποδεκατισμένοι από τις θυσίες που κάναμε τα τελευταία δέκα χρόνια.

Είναι, όμως, η μεγάλη ευκαιρία, μέσα από την μεγαλύτερη κρίση, ή αν προτιμάτε την τρίτη κρίση και φαρμακερή. Μπορεί να ακουστεί παράξενο ή και παράδοξο, αλλά η επιλογή που έκαναν οι Ευρωπαίοι, και στη συνέχεια κι εμείς ως Έλληνες το 2015, ήταν η συνέχεια της λειτουργίας της οικονομίας με γνώμονα το Κράτος και τις παγιωμένες συμπεριφορές του στην εποχή του καπιταλισμού κι όχι η διατήρηση της ευημερίας και της ποιότητας ζωής των κατοίκων μιας αναπτυγμένης χώρας. Ήταν ξεκάθαρο ότι οι αντοχές των πολιτών της Ελλάδας έδωσαν παράταση με συγκεκριμένα δεδομένα. Μια οικονομία η οποία μαστιζόταν από το σύνδρομο του σαλιγκαριού κι η οποία, βασανιστικά αργά, προχωρούσε δημιουργώντας ταξικές ανισότητες και αφήνοντας μεγάλα κενά. Οι εκλογές του Ιουλίου 2019 έφεραν μια νέα κυβέρνηση. Εκείνη άλλαξε εμφανώς την ψυχολογία δίνοντας πολύτιμες ανάσες ελπίδας, αλλά είτε δεν πρόλαβε, είτε δεν μπόρεσε να δημιουργήσει εκείνο το ποιοτικό άλμα που θα έδινε μια νέα ώθηση στην ελληνική οικονομία. Κι η κρίση του SARS-CoV-2, όσον κι αν θέλουμε να την αποφύγουμε, δημιουργεί μια νέα τεράστια οικονομική κρίση.

Τώρα ήρθε η ευκαιρία να πιέσουμε για την ουσιαστική επανεκκίνηση της οικονομίας.
Το 2015 χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία. Από το 1970 μέχρι τότε, σε εκατό σαράντα επτά τραπεζικές κρίσεις που πραγματοποιήθηκαν παγκοσμίως, μόνο οκτώ κράτη είχαν προχωρήσει σε έλεγχο κεφαλαίων και τραπεζικές αργίες. Οι περισσότερες από αυτές τις περιπτώσεις, ήταν στη Λατινική Αμερική, ενώ στη Ευρώπη έγιναν μόνο σε δύο περιπτώσεις, στην Κύπρο το 2013 και την Ελλάδα. Από τις όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, η μόνη περίπτωση που τράπεζες έμειναν κλειστές για τρεις εβδομάδες ήταν στην Ελλάδα. Η κεντρική απόφαση που λήφθηκε τότε από Ευρωπαίους πρωτίστως κι εμάς (την ελληνική πολιτεία) συνεπικουρούμενους, ήταν ότι δεν ήταν μια ενέργεια μείζονος σημασίας. Ότι θα έπρεπε να συνεχίσουμε τη ζωή μας κανονικά. Στην πράξη, όμως, ποτέ δεν συνεχίσαμε κανονικά. Επιβιώσαμε αλλά δεν δημιουργήσαμε. Αντέξαμε (πάντα με τεράστιο φυσικό και ψυχικό κόστος), αλλά δεν επινοήσαμε. Και φυσικά μιλάμε πάντοτε για την πλειοψηφία. Όχι για τη μειοψηφία.

Τώρα ήρθε η ευκαιρία να πιέσουμε για την ουσιαστική επανεκκίνηση της οικονομίας. Κυριάκος Μητσοτάκης, Αλέξης Τσίπρας, Φώφη Γεννηματά έχουν σαφή εικόνα διακυβέρνησης. Έχουν ασκήσει εξουσία, έχουν μιλήσει με τους Ευρωπαίους συμμάχους μας. Έχουν γνωρίσει και δει, σχεδόν, το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας των G-20.

Θα έπρεπε οι αρχηγοί της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ να δημιουργήσουν μια διακομματική ομάδα εργασίας, προκειμένου από κοινού να διεκδικήσουν μια νέα οικονομική πολιτική για τη χώρα. Με το βάρος τους να πέφτει αυτή τη φορά στους πολίτες.
Δεν είναι η στιγμή μόνο για κατάργηση των εξωφρενικών δημοσιονομικών πλεονασμάτων. Δεν είναι μόνο η υιοθέτηση της κοινής οικονομικής λογικής με ελλειμματικούς προϋπολογισμούς. Δεν είναι, καν, μόνο η άμεση εκμετάλλευση του περιβόητου μαξιλαριού των τριάντα ένα (31) ή περισσότερων δισεκατομμυρίων. Είναι η εποχή επαναστατικών αποφάσεων υπέρ των πολιτών, οι οποίοι θα αποτελέσουν την πραγματική ατμομηχανή της ανάπτυξης της Ελλάδας. Είναι ώρα για προστασία όλων των ενεργών επιχειρήσεων κι ελευθέρων επαγγελματιών. Ώρα για εισροή χρημάτων στην ελληνική αγορά. Ώρα για αλλαγή στο καθεστώς των μεταχρονολογημένων επιταγών. Ώρα για κατάργηση του Τειρεσία με τη σημερινή του μορφή.

Το 2015 ο τότε Πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας ή δεν τόλμησε ή δεν μπόρεσε να δημιουργήσει συνθήκες πραγματικής επανεκκίνησης της οικονομίας. Σήμερα ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μια σημαντική ευκαιρία. Ιδανικά θα έπρεπε μπροστά ή πίσω από την πολιτική σκηνή οι αρχηγοί της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ να δημιουργήσουν μια διακομματική ομάδα εργασίας, προκειμένου από κοινού να διεκδικήσουν μια νέα οικονομική πολιτική για τη χώρα. Με το βάρος τους να πέφτει αυτή τη φορά στους πολίτες. Αλλιώς ο κλήρος πέφτει μόνο στον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο τελευταίος, στις κρίσεις του προσφυγικού-μεταναστευτικού με την Τουρκία και στον SARS-CoV-2, έχει δείξει εξαιρετικά αντανακλαστικά. Μοιάζει να έχει κερδίσει και τη θετική γνώμη των Ευρωπαίων ηγετών. Έχει μπροστά δύο πάρα πολύ δύσκολους μήνες ως κυβερνήτης της χώρας. Αλλά έχει και το χρέος να εκμεταλλευτεί την παρούσα κατάσταση για το καλό της ελληνικής οικονομίας. Η δοκιμασία αυτή είναι η τρίτη και φαρμακερή.

[Spiros252]

Θέλω να πιστεύω πως η οπτική των πραγμάτων θα είναι διαφορετική μετά από αυτό. Ότι θα αλλάξουν οι προτεραιότητες. Ότι το κλείσιμο ενός νοσοκομείου δεν θα αποτελεί καν σκέψη για "εξοικονόμηση" στο μέλλον.

Κανείς δεν θα έχει δικαίωμα να ζητάει επιστροφή στην προγενέστερη κατάσταση σαν να μη συνέβη τίποτα.

[The Age of Aquarius]

Ευκαιρία λέει ο άλλος. Θα περάσετε καλά...

[ΟΥΤΙΣ]

Θέλω να πιστεύω πως η οπτική των πραγμάτων θα είναι διαφορετική μετά από αυτό. Ότι θα αλλάξουν οι προτεραιότητες. Ότι το κλείσιμο ενός νοσοκομείου δεν θα αποτελεί καν σκέψη για "εξοικονόμηση" στο μέλλον.

Κανείς δεν θα έχει δικαίωμα να ζητάει επιστροφή στην προγενέστερη κατάσταση σαν να μη συνέβη τίποτα.

Μακάρι να είναι έτσι. Πάντως, δεν έχω ακούσει και κανέναν να ζητάει συγγνώμη για όσα έγιναν ή λέγονταν κατά του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Ίσως, βέβαια, να προέχει η αντιμετώπιση της κρίσης και μετά ο επιμερισμός των ευθυνών.

[wooded glade]

Πάλι τα κουμούνια θα μας σώσουν ...
Καληνύχτα Μαργαρίτα.

[Fluffy]

το κράτος θα σώσει πάλι τα μονοπώλεια
γενικά το ιδιωτικό κεφάλαιο δε θα αναλαμβάνει οικονομικές δραστηριότητες που δεν συμφέρουν.
Το ιταλικο δημοσιο αναλαμβάνει τις ιταλικές αερομεταφορές της αλιτάλια λένε.

[Spiros252]

Ποιος κοιτάει τώρα τους δείκτες των χρηματιστηρίων;
Πάνε και τα πλεονάσματα, σε λίγο και το σύμφωνο σταθερότητας.

Το ότι τόσα κράτη, τόσα χρόνια δεν έχουν συστήσει έναν κοινό οργανισμό ανάπτυξης εμβολίων και αντιμετώπισης πανδημιών είναι λογικό;

Είμαστε έτοιμοι για την αντιμετώπιση αστεροειδούς που θα κατευθύνεται προς τη Γη;

Πήγαν λεφτά στα παραπάνω; Ή πήγαν οπουδήποτε αλλού;

Αν μας έβλεπαν εξωγήινοι θα έλεγαν "Καλά να πάθετε χαζοβιόλιδες".

[EKPLIKTIKOS]

Καταρχας δεν είναι σιγουρο οτι η φαση αυτη θα τελειώσει τοσο συντομα. Μπορει σε μισο χρονο να μιλαμε αλλιώς κ πράγματι να έχουμε ξεμπερδέψει, αλλα αλλες επιδημίες κρατησαν χρονια, μέχρι και δεκαετιες στο παρελθόν.

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Black_Death
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Plague_of_Athens

Εντάξει θα μου πείτε, αλλο τοτε, αλλο οι γνώσεις που έχουμε σήμερα. Και θα συμφωνήσω. Ομως ειναι πολλοι αυτοι που λενε οτι (α) το εμβόλιο θα αργήσει τουλαχιστον εναν χρονο και όταν έρθει θα πρέπει να γίνει η παραγωγή κτλ και (β) υπάρχει πιθανότητα να ειναι σαν το εμβόλιο της γρίπης, δηλαδη να χρειάζεται καθε χρόνο να το κάνουμε, με μετρια αποτελέσματα. Το εμβόλιο της γριπης παίζει αναλογα τη χρονια απο 30 - 60% το οποίο φυσικά ειναι σημαντικό, αλλα δεν μπορεί να πει κάποιος οτι ξεμπερδεψαμε με τη γρίπη.

Προσωπικά δεν πιστεύω οτι θα αλλάξουν κ πολλα. Ναι, θα πεσει χρήμα, ενδεχομένως να δοθεί και έμφαση σε ανάπτυξη εμβολίων, διαχείριση κρίσεων κτλ. Το χρημα όμως δε νομίζω οτι θα αγγίξει τους πολλούς, ενώ τα αλλα θα ξεχαστουν μετα απο μερικά χρόνια. Το σύστημα θέλει τοσο τολμηρα πραγματα για restart που μονο μια απολυταρχικη κυβέρνηση θα τολμούσε. Και το λέω ως τέρμα λιμπεραλ τυπος που ειμαι

[kameron]

Είναι πολύ δύσκολο να γίνουν εκτιμήσεις για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα παγκοσμίως από εδώ και πέρα, σίγουρα θα επηρεάσει όμως και μάλιστα πολύ.

Ειδικότερα για την Ελλάδα, ίσως μας ευνοήσει ως προς το ζήτημα των δημοσιονομικών δεσμεύσεων, ήδη το 3,5% πρωτογενές πήγε περίπατο και μάλλον θα ακολουθήσει πανευρωπαϊκά τεράστια δημοσιονομική χαλάρωση. Από την άλλην, ως χώρα που βασιζόμαστε πολύ στον τουρισμό και γενικότερα στις υπηρεσίες θα δεχθούμε ανυπολόγιστο πλήγμα.

[Spiros252]

Ακόμα και να τελειώσει σε ένα 6μηνο, ο φόβος μιας μετάλλαξης ή ενός παρόμοιου ή ακόμα χειρότερου ιού θα υπάρχει για πολλά χρόνια.

Χλωμό όμως να τελειώσει καθώς στο νότιο ημισφαίριο έρχεται χειμώνας...

[Fluffy]

Ακόμα και να τελειώσει σε ένα 6μηνο, ο φόβος μιας μετάλλαξης ή ενός παρόμοιου ή ακόμα χειρότερου ιού θα υπάρχει για πολλά χρόνια.

Χλωμό όμως να τελειώσει καθώς στο νότιο ημισφαίριο έρχεται χειμώνας...

να παρουν τα μετρα τους και να μην δεχτουν βορειοημισφαιριτες

[bluerose]

Ένας μήνας ανατροπή θέλεις εξάμηνο να συνελθεις
Δύο μήνες θες χρόνο