Καπιταλιστικός μύθος ΙΙ: Η κυκλοφορία του χρήματος παράγει πλούτο

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Βεβαιότατα ασφαλίζονται. Αν δεν έχει η Τράπεζα τα πληρώνει κάποιος άλλος.
Ποιός είναι ο κάποιος άλλος; Και πού τα βρίσκει ο κάποιος άλλος; Και πότε τα παίρνει πίσω;

Υποτίθεται ένα ταμείο κάποια στιγμή ώστε μα μην χρειάζεται να το κάνει το κράτος.

Όταν σκάει η πίπα στις τράπεζες μιλάμε ότι πρέπει να βρεθούνε άμεσα δεκάδες δις, μπορεί εκατοντάδες ανάλογα το μέγεθος της χώρας.
Ταμεία, ασφαλιστικές, ο Θεός ο ίδιος, κανείς δεν έχει τέτοια νούμερα να κάθονται. Κανείς. Αν είχαν θα χάνανε λεφτά με το τσουβάλι κάθε μέρα.

Όλοι αυτοί κάνουν τον προγραμματισμό τους, τις αναλογιστικές μελέτες και τα στρες τεστ τους με βάση το ότι όλα πάνε (βασικά) καλά, και τι θα γίνει αν έχουμε κάποιες αρνητικές αυξομειώσεις στην οικονομία. Ποτέ δεν βάζουν στο μοντέλο την κρίση. Γιατί αν την έβαζαν τότε θα έβγαινε ότι το σύστημα πρέπει να αποθηκεύει πάρα πολλά δις για παν ενδεχόμενο, και αυτό δεν το θέλει κανένας, όλο το σύστημα θα κόλλαγε, δε θα μπορούσαν να χορηγηθούν δάνεια και επενδύσεις. Στα μοντέλα ψάχνουνε να βρουνε ποιό είναι το απολύτως μίνιμουμ που πρέπει να αποθηκεύσουνε, με κάποιες λογικές παραδοχές δηλαδή τι έχει συμβεί τα τελευταία 5-6 χρόνια κλπ. Ποτέ τι θα γίνει αν έχουμε παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, αν χρεωκοπήσει το κράτος, αν σκάσει το συνταξιοδοτικό, αν σκάσουν τα ακίνητα, αν εκτοξευτεί η ανεργία και άλλα τέτοια.

Το πρόβλημα είναι ότι αν ζήσεις να γίνεις 80, σε όποια χώρα και να ζεις, θα δεις τέτοιες κρίσεις τουλάχιστον 3-4 φορές στη ζωή σου. Και κάθε μία από αυτές αν σε πάρουν τα σκάγια είναι ικανή να σε καταστρέψει. Και τότε οι τράπεζες σκάνε, οι ασφαλιστικές σου λένε συγνώμη δεν το είχαμε αυτό το σενάριο στο μοντέλο και σκάνε κι αυτές, και απομένει μόνο το κράτος, δηλαδή εμείς. Πάντα το κράτος μένει με το μουτζούρη. Αυτό το σενάριο είναι πιό παλιό κι απ'το Ρετιρέ με την Κατερίνα Γιουλάκη, έχει παιχτεί 300 φορές παγκομίως, αλλά πάντα προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει.

Για πλάκα, αν θες ψάξε βρες τα τελευταία δημοσιευμένα στρες τεστ των τραπεζών και ασφαλιστικών και τα τελευταία δημοσιευμένα ratings της ελληνικής οικονομίας, ακριβώς πριν την κρίση το 2008. Θα γελάσεις πολύ, ήταν όλα εξαιρετικά ανθηρά και στιβαρά

Η παρέμβαση του κράτους είναι που δημιουργεί αυτό το πρόβλημα γιατί ο τραπεζίτης δανείζει αφειδώς σκεπτόμενος πως για την οποιαδήποτε κουτσουκέλα του θα παρέμβει το κράτος για να τον ξελασπώσει. Θα μου πει κανείς, τι θα συνέβαινε άμα δεν υπήρχε η κρατική παρέμβαση? Μήπως θα χάνονταν οι καταθέσεις?Πιθανόν όχι αφού η χρεωκοπημένη τράπεζα μαζί με τις υποχρεώσεις θα περνούσε στα χέρια κάποιου άλλου ιδρύματος,
κάποιου που θα άνηκε στα υπάρχοντα ή θα δημιουργούνταν εκείνη τη στιγμή από έναν όμιλο επιχειρηματιών που θα ήλπιζαν να καλύψουν το κενό.
Το πρόβλημα είναι πως αν δεν υπήρχε η κρατική παρέμβαση, δε θα δίνονταν τόσα πολλά δάνεια, δε θα κινούνταν το χρήμα και ναι δε θα δημιουργούνταν τόσος πλούτος όσος χρειαζόμαστε για να διατηρούμε το βιοτικό επίπεδο που έχουμε. Άρα ναι, ο τρόπος που λειτουργεί το σημερινό τραπεζικό σύστημα είναι αρκετά παρασιτικός και αναποτελεσματικός αλλά η κατάργησή του βέβαια συνεπάγεται λιτότητα αν όχι μακροπρόθεσμα, σίγουρα βραχυπρόθεσμα.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Εν τω μεταξύ, οι κομμουνιστές μιλούν για την υπεραξία που αποκτάει ο καπιταλιστής λες και ο τελευταίος είναι ένα πρόσωπο σα να λέμε Παπαδόπουλος, Ιωαννίδης, Νικολακοπούλου κλπ. Ο σημερινός «καπιταλιστής» είναι μία εταιρεία, σα τη τράπεζα που αναφέρει ο Chilloutbuddy που τη μία παίρνει τα κέρδη και την άλλη τα ξοδεύει για να ταϊσει πιστωτές, προμηθευτές, ελεγκτές, οίκους αξιολόγησης, διαφημιστές, εταιρείες δημοσίων σχέσεων, δικηγόρους, πολιτικούς, φιλανθρωπικά ιδρύματα, ΜΚΟ, επενδυτικούς συμβούλους, φιλάνθρωπους παπάδες, ποδοσφαιρικές ομάδες που θέλουν χορηγία στη φανέλα, στελέχη πελατών που θέλουν να καλοπεράσουν κλπ κλπ Μέσα από αυτό τον κύκλο αναπτύσσεται και η οικονομία των υπηρεσιών άλλωστε.
Η εταιρεία από μόνη της είναι απρόσωπη, διοικείται από ένα πολίτμπιρο στελεχών που αμοίβονται σίγουρα πολύ παραπάνω από τον εργάτη που κουβαλάει παλέτες όμως σε καμία περίπτωση δεν έχουν ιδιοκτησιακά δικαιώματα. Τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα ανήκουν σε χιλιάδες μετόχους που ο καθένας εξ'αυτών κατέχει ένα πολύ μικρό μέρος της επιχείρησης και ενίοτε χάνει εκατομμύρια με δεδομένα τα παιχνιδάκια των προαναφερόμενων στελεχών που διοικούν χωρίς στη πράξη να λογαριάζουν ιδιαίτερα τους μετόχους. Θα μου πει κανείς, είναι καλά όλα αυτά? Μήπως πρέπει ο εργάτης που κουβαλάει τις παλέτες να ξεσηκωθεί και να απαλλαγεί από όλους αυτούς τους μασκαράδες που κερδίζουν το κατιτίς τους από τη δουλειά του? Πιθανόν, αλλά σε κάθε περίπτωση ο κομμουνισμός συνεπάγεται πως η παραγωγική διαδικασία θα εστιάσει στη δημιουργία και το κουβάλημα της παλέτας. Αυτό σημαίνει ότι σε μία κομμουνιστική κοινωνία, θα έχουμε όσα αγαθά παράγονται με δεδομένη την επικράτηση της «παραγωγής» έναντι των «παρασιτικών υπηρεσιών». Θα ζούμε μέσα σε ένα πλαίσιο λιτότητας το οποίο αν δεν ενοχλεί κάποιους πάει πάσο, αυτοί είναι οι αληθινοί κομμουνιστές. Όταν κάποιος όμως ονειρεύεται κομμουνισμό με τωρινό λάιφσταιλ κάπου κάνει λάθος.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Και πολιτικά να το πάρεις δηλαδή, ο γνήσιος κομμουνισμός συνεπάγεται να ξυπνάμε όλοι μαζί το πρωί και να πηγαίνουμε για κάποιες ώρες να βάλουμε ένα χεράκι για να γίνουν οι δουλειές που προκαλούν ιδρώτα και λεκέδες στα ρούχα. Το να κάθεται κάποιος στο γραφείο με τη σόμπα του η το air
condition για να «συντονίζει» και ένας άλλος να «συντονίζεται» κουβαλώντας τούβλα στην οικοδομή εν μέσω βροχής ή καύσωνα , δεν είναι κομμουνισμός.Κάπως έτσι ξεκινάει και η συζήτηση περί της ισότητας στη πραγματική κοινωνία με τους πραγματικούς ανθρώπους.«Γιατί εγώ γαμιέμαι να κουβαλάω όλη μέρα ενώ ο τάδε τα ξύνει στο γραφείο και πολυλογεί?» λέει ο πραγματικός εργάτης. Δε λέει για αξίες χρήσης.

[Fluffy]

Στο βασικό ερώτημα του νήματος, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι ότι ασφαλώς η κυκλοφορία του χρήματος (και δή ως πίστωση) μπορεί να δημιουργήσει πλούτο. Μπορεί καν να μη δημιουργήσει, όμως η πίστωση είναι ο βασικός μοχλός του καπιταλισμού και ο βασικός λόγος που από την βιομηχανική επανάσταση φθάσαμε στην σημερινή εποχή.

Διαβάζετε καθόλου αυτά που έχουν γραφτεί;

Fluffy

Άλλος ο καπιταλισμός του 1700-1800 , άλλος ο καπιταλισμός του 1914, άλλος ο καπιταλισμός του 1950 και άλλος ο καπιταλισμός του 2020

Σε παρακαλώ μην αρχίσεις πάλι να μου μιλάς για χωροφύλακες και μπαγλαμάδες.

1. Εννοώ αυτά που έχουν γραφτει στο νήμα.
2. Η βασική αντίθεση του καπιταλισμου είναι ίδια, και τα προηγούμενα κοινωνικοοικονομικα συστηματα ανα χρονιές μπορεί να ειπωθεί πως ήταν άλλα.
3. αυτό με τον χωροφύλακα και τον μπαγλαμα θα το αναφέρω όποτε προσπαθείς να βρεις ομοιότητες μορφολογικές σε διαφορετικου περιεχομένου πράγματα. π.χ. ιμπεριαλισμος-σοσιαλισμος γιατι είχαν τανκς και τα 2 στρατοπεδα, φασισμός-κομμουνισμος γιατί υπηρχε 1 κόμμα στη νομιμοτητα όπως αντίστοιχα μπαγλαμας-χωροφύλακας γιατί και τα 2 είναι όργανα. Εχω εξηγήσει πολλακις τη σχεση μορφής-περιεχομενου και καθε φορά κάνεις σαν να το προσπερνάς και παπαγαλιζεις μόνο ομοιότητες της μορφής. Και το επαναλαμβάνω γιατί επαναλαμβάνεις να το αγνοείς. Εχω την εντύπωση πως δεν το έχεις κατανοήσει, κάνω λάθος;

[Fluffy]

Και πολιτικά να το πάρεις δηλαδή, ο γνήσιος κομμουνισμός συνεπάγεται να ξυπνάμε όλοι μαζί το πρωί και να πηγαίνουμε για κάποιες ώρες να βάλουμε ένα χεράκι για να γίνουν οι δουλειές που προκαλούν ιδρώτα και λεκέδες στα ρούχα. Το να κάθεται κάποιος στο γραφείο με τη σόμπα του η το air
condition για να «συντονίζει» και ένας άλλος να «συντονίζεται» κουβαλώντας τούβλα στην οικοδομή εν μέσω βροχής ή καύσωνα , δεν είναι κομμουνισμός.Κάπως έτσι ξεκινάει και η συζήτηση περί της ισότητας στη πραγματική κοινωνία με τους πραγματικούς ανθρώπους.«Γιατί εγώ γαμιέμαι να κουβαλάω όλη μέρα ενώ ο τάδε τα ξύνει στο γραφείο και πολυλογεί?» λέει ο πραγματικός εργάτης. Δε λέει για αξίες χρήσης.

απο που το έχεις συμπεράνει αυτό;

[Chilloutbuddy]

Η παρέμβαση του κράτους είναι που δημιουργεί αυτό το πρόβλημα γιατί ο τραπεζίτης δανείζει αφειδώς σκεπτόμενος πως για την οποιαδήποτε κουτσουκέλα του θα παρέμβει το κράτος για να τον ξελασπώσει. Θα μου πει κανείς, τι θα συνέβαινε άμα δεν υπήρχε η κρατική παρέμβαση? Μήπως θα χάνονταν οι καταθέσεις?Πιθανόν όχι αφού η χρεωκοπημένη τράπεζα μαζί με τις υποχρεώσεις θα περνούσε στα χέρια κάποιου άλλου ιδρύματος,
κάποιου που θα άνηκε στα υπάρχοντα ή θα δημιουργούνταν εκείνη τη στιγμή από έναν όμιλο επιχειρηματιών που θα ήλπιζαν να καλύψουν το κενό.

Mπα.. οι τράπεζες ιστορικά τείνουν να φουντάρουν όλες μαζί, σπάνια είναι το πρόβλημα μόνο σε μία.
Που και μία να είναι δηλαδή συνήθως παίρνει και τις άλλες ντόμινο, όπως στην Αμερική που ξεκίνησε απ'τη Λίμαν και πήρε μαζί όλο το σύστημα.

Όσο για τους όμιλους επιχειρηματιών και ιδρυμάτων, αυτοί ιστορικά έρχονται μετά, αφού πρώτα έχει αναλάβει το κράτος τα κόκκινα δάνεια.
Έρχονται μετά και καταθέτουν προσφορές μόνο για τη μπριζόλα. Και οι καλύτεροι άνθρωποι του κόσμου να ήταν δηλαδή, και να θυσιάζονταν για να βοηθήσουν, κανείς δεν έχει αρκετά λεφτά να καλύψει τραπεζικές τρύπες. Μιλάμε για τεράστια ποσά.

Μην το ψάχνεις... άμα σκάσει χοντρά πάντα στο τέλος το κράτος καθαρίζει τη σβουνιά, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Κράτος + ΔΝΤ αν δε φτάνει το κράτος από μόνο του, και τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Και πολιτικά να το πάρεις δηλαδή, ο γνήσιος κομμουνισμός συνεπάγεται να ξυπνάμε όλοι μαζί το πρωί και να πηγαίνουμε για κάποιες ώρες να βάλουμε ένα χεράκι για να γίνουν οι δουλειές που προκαλούν ιδρώτα και λεκέδες στα ρούχα. Το να κάθεται κάποιος στο γραφείο με τη σόμπα του η το air
condition για να «συντονίζει» και ένας άλλος να «συντονίζεται» κουβαλώντας τούβλα στην οικοδομή εν μέσω βροχής ή καύσωνα , δεν είναι κομμουνισμός.Κάπως έτσι ξεκινάει και η συζήτηση περί της ισότητας στη πραγματική κοινωνία με τους πραγματικούς ανθρώπους.«Γιατί εγώ γαμιέμαι να κουβαλάω όλη μέρα ενώ ο τάδε τα ξύνει στο γραφείο και πολυλογεί?» λέει ο πραγματικός εργάτης. Δε λέει για αξίες χρήσης.

απο που το έχεις συμπεράνει αυτό;

Από μία ζωή 31 ετών όπου η μεγάλη πλειοψηφία όσων ανθρώπων έχω συναντήσει, ένεκα του τόπου καταγωγής μου, είναι εργάτες. Ξέρω την
απάντηση ήδη, μη κάνεις το κόπο να τη γράψεις, δεν είναι «επιστημονικά» όσα λέω. Πήγαινε λοιπόν να μιλήσεις «επιστημονικά» στους εργάτες και
αν έχεις μεγάλη επιτυχία, θα είμαι ο πρώτος που θα παραδεχτώ ότι είχα σχηματίσει λανθασμένη εντύπωση για το πως βλέπουν οι «άνθρωποι του μόχθου» όσους κάνουν διανοητικά επαγγέλματα.Κατά τα άλλα, ότι γράφω στην αρχή είναι και το λογικό. Ισότητα σημαίνει την ισομερή κατανομή των βαρών. Στη κυριολεξία εδώ πέρα Δεν είναι μόνο τα δικαιώματα που ορίζουν την ισότητα, είναι και οι υποχρεώσεις.Αν κάποιος κομμουνιστής το αντιλαμβάνεται αυτό, το εκτιμώ πολύ. Ο γνήσιος κομμουνισμός συνεπάγεται πειθαρχία στο κοινωνικό σύνολο,χειρωνακτική εργασία, θητεία στα όπλα, γενικά έχει κάτι το σπαρτιάτικο.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Η παρέμβαση του κράτους είναι που δημιουργεί αυτό το πρόβλημα γιατί ο τραπεζίτης δανείζει αφειδώς σκεπτόμενος πως για την οποιαδήποτε κουτσουκέλα του θα παρέμβει το κράτος για να τον ξελασπώσει. Θα μου πει κανείς, τι θα συνέβαινε άμα δεν υπήρχε η κρατική παρέμβαση? Μήπως θα χάνονταν οι καταθέσεις?Πιθανόν όχι αφού η χρεωκοπημένη τράπεζα μαζί με τις υποχρεώσεις θα περνούσε στα χέρια κάποιου άλλου ιδρύματος,
κάποιου που θα άνηκε στα υπάρχοντα ή θα δημιουργούνταν εκείνη τη στιγμή από έναν όμιλο επιχειρηματιών που θα ήλπιζαν να καλύψουν το κενό.

Mπα.. οι τράπεζες ιστορικά τείνουν να φουντάρουν όλες μαζί, σπάνια είναι το πρόβλημα μόνο σε μία.
Που και μία να είναι δηλαδή συνήθως παίρνει και τις άλλες ντόμινο, όπως στην Αμερική που ξεκίνησε απ'τη Λίμαν και πήρε μαζί όλο το σύστημα.

Όσο για τους όμιλους επιχειρηματιών και ιδρυμάτων, αυτοί ιστορικά έρχονται μετά, αφού πρώτα έχει αναλάβει το κράτος τα κόκκινα δάνεια.
Έρχονται μετά και καταθέτουν προσφορές μόνο για τη μπριζόλα. Και οι καλύτεροι άνθρωποι του κόσμου να ήταν δηλαδή, και να θυσιάζονταν για να βοηθήσουν, κανείς δεν έχει αρκετά λεφτά να καλύψει τραπεζικές τρύπες. Μιλάμε για τεράστια ποσά.

Μην το ψάχνεις... άμα σκάσει χοντρά πάντα στο τέλος το κράτος καθαρίζει τη σβουνιά, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Κράτος + ΔΝΤ αν δε φτάνει το κράτος από μόνο του, και τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι.

Δε φουντάραν όλες μαζί το 2008. Κάποιες επιβιώσαν και εξαγόρασαν τις υπόλοιπες. Αλλά δε θέλω να σταθώ εκεί. Το σημείο συμφωνίας μας αφορά τοτι γίνεται τώρα, σε σχέση με τη χρεωκοπία των τραπεζών. Οι κρατικές παρεμβάσεις είναι δεδομένες, το όφέλος ή η ζημία τους όχι. Εγώ απλώς λέω ότιη εικόνα όπου μοιράζονται δάνεια αβέρτα και μπορούν να γίνουν οι όποιες επενδύσεις γίνονται στον ιδιωτικό τομέα σε καιρούς παχέων αγελάδων, οφείλεται εν πολλοίς στις εγγυήσεις των δανείων. των καταθέσεων, των τραπεζικών δραστηριοτήτων εν γένει(για να μη κοιτάμε το δέντρο) που προσφέρει το κράτος. Λιγότερη κρατική παρέμβαση, λιγότερα δάνεια. Υπάρχει και η φιλελεύθερη εκτίμηση βέβαια που λέει ότι ο εξορθολογισμός των τραπεζικών δραστηριοτήτων, η αυτόματη προσαρμογή τους στις μεταβαλλόμενες συνθήκες της αγοράς θα τις έκανε πιό αποδοτικές και μαζί με αυτές και την ιδιωτική οικονομία στο σύνολό της. Maybe, αλλά από αυτή την ανάλυση λείπει ένας παράγοντας. Ο χειρωνακτικός εργάτης που αναφέρω πιο πάνω, δεν έχει άγνοια μόνο των αξιών χρήσης. Έχει άγνοια και από αποδοτικότητες, ορθολογισμούς, συνθήκες της αγοράς και άλλα κουραφέξαλα. Ο χειρωνακτικός εργάτης κλείνει η τράπεζα και παίρνει τις καταθέσεις του στο σπίτι. Μετά, όταν έρχεται η κρίση φωνάζει γιατί του κόψανε το μισθό.Ε, με αυτά και με αυτά το κλείσιμο μίας τράπεζας μπορεί να δημιουργήσει καταστάσεις που οι
πολιτικοί θέλουν να αποφύγουν. Χώρια, πως τους δίνεται η ευκαρία να αναδείξουν τους «δικούς τους» τραπεζίτες.

[Fluffy]

Και πολιτικά να το πάρεις δηλαδή, ο γνήσιος κομμουνισμός συνεπάγεται να ξυπνάμε όλοι μαζί το πρωί και να πηγαίνουμε για κάποιες ώρες να βάλουμε ένα χεράκι για να γίνουν οι δουλειές που προκαλούν ιδρώτα και λεκέδες στα ρούχα. Το να κάθεται κάποιος στο γραφείο με τη σόμπα του η το air
condition για να «συντονίζει» και ένας άλλος να «συντονίζεται» κουβαλώντας τούβλα στην οικοδομή εν μέσω βροχής ή καύσωνα , δεν είναι κομμουνισμός.Κάπως έτσι ξεκινάει και η συζήτηση περί της ισότητας στη πραγματική κοινωνία με τους πραγματικούς ανθρώπους.«Γιατί εγώ γαμιέμαι να κουβαλάω όλη μέρα ενώ ο τάδε τα ξύνει στο γραφείο και πολυλογεί?» λέει ο πραγματικός εργάτης. Δε λέει για αξίες χρήσης.

απο που το έχεις συμπεράνει αυτό;

Από μία ζωή 31 ετών όπου η μεγάλη πλειοψηφία όσων ανθρώπων έχω συναντήσει, ένεκα του τόπου καταγωγής μου, είναι εργάτες. Ξέρω την
απάντηση ήδη, μη κάνεις το κόπο να τη γράψεις, δεν είναι «επιστημονικά» όσα λέω. Πήγαινε λοιπόν να μιλήσεις «επιστημονικά» στους εργάτες και
αν έχεις μεγάλη επιτυχία, θα είμαι ο πρώτος που θα παραδεχτώ ότι είχα σχηματίσει λανθασμένη εντύπωση για το πως βλέπουν οι «άνθρωποι του μόχθου» όσους κάνουν διανοητικά επαγγέλματα.Κατά τα άλλα, ότι γράφω στην αρχή είναι και το λογικό. Ισότητα σημαίνει την ισομερή κατανομή των βαρών. Στη κυριολεξία εδώ πέρα Δεν είναι μόνο τα δικαιώματα που ορίζουν την ισότητα, είναι και οι υποχρεώσεις.Αν κάποιος κομμουνιστής το αντιλαμβάνεται αυτό, το εκτιμώ πολύ. Ο γνήσιος κομμουνισμός συνεπάγεται πειθαρχία στο κοινωνικό σύνολο,χειρωνακτική εργασία, θητεία στα όπλα, γενικά έχει κάτι το σπαρτιάτικο.

και γιατί το λες κομμουνισμο; θέλω να πω πως σε ήρθε αυτή η λέξη;
Και μη υποτιμάτε τους εργατες, μια χαρά μπορούν να συζητήσουν. Π.χ. δες κειμενα των εργατων της λαρκο.

[Chilloutbuddy]

Δε φουντάραν όλες μαζί το 2008. Κάποιες επιβιώσαν και εξαγόρασαν τις υπόλοιπες. Αλλά δε θέλω να σταθώ εκεί.
Το σημείο συμφωνίας μας αφορά τοτι γίνεται τώρα, σε σχέση με τη χρεωκοπία των τραπεζών. Οι κρατικές παρεμβάσεις είναι δεδομένες, το όφέλος ή η ζημία τους όχι. Εγώ απλώς λέω ότιη εικόνα όπου μοιράζονται δάνεια αβέρτα και μπορούν να γίνουν οι όποιες επενδύσεις γίνονται στον ιδιωτικό τομέα σε καιρούς παχέων αγελάδων, οφείλεται εν πολλοίς στις εγγυήσεις των δανείων. των καταθέσεων, των τραπεζικών δραστηριοτήτων εν γένει(για να μη κοιτάμε το δέντρο) που προσφέρει το κράτος. Λιγότερη κρατική παρέμβαση, λιγότερα δάνεια. Υπάρχει και η φιλελεύθερη εκτίμηση βέβαια που λέει ότι ο εξορθολογισμός των τραπεζικών δραστηριοτήτων, η αυτόματη προσαρμογή τους στις μεταβαλλόμενες συνθήκες της αγοράς θα τις έκανε πιό αποδοτικές και μαζί με αυτές και την ιδιωτική οικονομία στο σύνολό της. Maybe, αλλά από αυτή την ανάλυση λείπει ένας παράγοντας. Ο χειρωνακτικός εργάτης που αναφέρω πιο πάνω, δεν έχει άγνοια μόνο των αξιών χρήσης. Έχει άγνοια και από αποδοτικότητες, ορθολογισμούς, συνθήκες της αγοράς και άλλα κουραφέξαλα. Ο χειρωνακτικός εργάτης κλείνει η τράπεζα και παίρνει τις καταθέσεις του στο σπίτι. Μετά, όταν έρχεται η κρίση φωνάζει γιατί του κόψανε το μισθό.Ε, με αυτά και με αυτά το κλείσιμο μίας τράπεζας μπορεί να δημιουργήσει καταστάσεις που οι
πολιτικοί θέλουν να αποφύγουν. Χώρια, πως τους δίνεται η ευκαρία να αναδείξουν τους «δικούς τους» τραπεζίτες.

Από αυτή την παράγραφο προκύπτει το ερώτημα, μήπως τελικά ο χειρωνακτικός εργάτης φέρθηκε πιό ορθολογικά απ'τις τράπεζες που κάνανε τρελίτσες με τα δις του κόσμου;

Λέω, μήπως.

[Chilloutbuddy]

Πάντως φίλε για τον προβληματισμό σου σχετικά με τον τραπεζικό τομέα, έχε υπόψη σου ότι η Ελλάδα είναι πολύ ειδική περίπτωση, με την έννοια ότι οι Ελληνικές τράπεζες ουσιαστικά δεν έχουν Εποπτικό Όργανο για να ελέγξει και να βάλει φρένα. Πρόκειται βασικά για Φαρ Ουέστ.

Η ΤτΕ που τυπικά έχει επωμιστεί αυτό το ρόλο, ακόμα και ήθελε να ελέγξει (που δεν έχει δείξει κάποια τέτοια διάθεση), δεν μπορεί. Απλά δεν έχει αρκετό κόσμο για να ξεκινήσει τέτοια πρότζεκτ.

Σε άλλες χώρες είναι και λίγο αλλιώς τα πράγματα σ'αυτό το θέμα. Όχι οτι είναι και τρομερά αλλιώς, μη φανταστείς, αλλά όπως και να το κάνεις είναι κάμποσο αλλιώς.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Δε φουντάραν όλες μαζί το 2008. Κάποιες επιβιώσαν και εξαγόρασαν τις υπόλοιπες. Αλλά δε θέλω να σταθώ εκεί.
Το σημείο συμφωνίας μας αφορά τοτι γίνεται τώρα, σε σχέση με τη χρεωκοπία των τραπεζών. Οι κρατικές παρεμβάσεις είναι δεδομένες, το όφέλος ή η ζημία τους όχι. Εγώ απλώς λέω ότιη εικόνα όπου μοιράζονται δάνεια αβέρτα και μπορούν να γίνουν οι όποιες επενδύσεις γίνονται στον ιδιωτικό τομέα σε καιρούς παχέων αγελάδων, οφείλεται εν πολλοίς στις εγγυήσεις των δανείων. των καταθέσεων, των τραπεζικών δραστηριοτήτων εν γένει(για να μη κοιτάμε το δέντρο) που προσφέρει το κράτος. Λιγότερη κρατική παρέμβαση, λιγότερα δάνεια. Υπάρχει και η φιλελεύθερη εκτίμηση βέβαια που λέει ότι ο εξορθολογισμός των τραπεζικών δραστηριοτήτων, η αυτόματη προσαρμογή τους στις μεταβαλλόμενες συνθήκες της αγοράς θα τις έκανε πιό αποδοτικές και μαζί με αυτές και την ιδιωτική οικονομία στο σύνολό της. Maybe, αλλά από αυτή την ανάλυση λείπει ένας παράγοντας. Ο χειρωνακτικός εργάτης που αναφέρω πιο πάνω, δεν έχει άγνοια μόνο των αξιών χρήσης. Έχει άγνοια και από αποδοτικότητες, ορθολογισμούς, συνθήκες της αγοράς και άλλα κουραφέξαλα. Ο χειρωνακτικός εργάτης κλείνει η τράπεζα και παίρνει τις καταθέσεις του στο σπίτι. Μετά, όταν έρχεται η κρίση φωνάζει γιατί του κόψανε το μισθό.Ε, με αυτά και με αυτά το κλείσιμο μίας τράπεζας μπορεί να δημιουργήσει καταστάσεις που οι
πολιτικοί θέλουν να αποφύγουν. Χώρια, πως τους δίνεται η ευκαρία να αναδείξουν τους «δικούς τους» τραπεζίτες.

Από αυτή την παράγραφο προκύπτει το ερώτημα, μήπως τελικά ο χειρωνακτικός εργάτης φέρθηκε πιό ορθολογικά απ'τις τράπεζες που κάνανε τρελίτσες με τα δις του κόσμου;

Λέω, μήπως.

Αν οι τραπεζίτες ήξεραν από πριν πως θα καλυφτούν οι απώλειες τους από το κράτος τότε έπρατταν ορθολογικά όταν έδιναν τα δάνεια εδώ και
εκεί. Μεταξύ μας μάλλον το ήξεραν αφού οι σχέσεις τραπεζών και πολιτικής δεν έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

απο που το έχεις συμπεράνει αυτό;

Από μία ζωή 31 ετών όπου η μεγάλη πλειοψηφία όσων ανθρώπων έχω συναντήσει, ένεκα του τόπου καταγωγής μου, είναι εργάτες. Ξέρω την
απάντηση ήδη, μη κάνεις το κόπο να τη γράψεις, δεν είναι «επιστημονικά» όσα λέω. Πήγαινε λοιπόν να μιλήσεις «επιστημονικά» στους εργάτες και
αν έχεις μεγάλη επιτυχία, θα είμαι ο πρώτος που θα παραδεχτώ ότι είχα σχηματίσει λανθασμένη εντύπωση για το πως βλέπουν οι «άνθρωποι του μόχθου» όσους κάνουν διανοητικά επαγγέλματα.Κατά τα άλλα, ότι γράφω στην αρχή είναι και το λογικό. Ισότητα σημαίνει την ισομερή κατανομή των βαρών. Στη κυριολεξία εδώ πέρα Δεν είναι μόνο τα δικαιώματα που ορίζουν την ισότητα, είναι και οι υποχρεώσεις.Αν κάποιος κομμουνιστής το αντιλαμβάνεται αυτό, το εκτιμώ πολύ. Ο γνήσιος κομμουνισμός συνεπάγεται πειθαρχία στο κοινωνικό σύνολο,χειρωνακτική εργασία, θητεία στα όπλα, γενικά έχει κάτι το σπαρτιάτικο.

και γιατί το λες κομμουνισμο; θέλω να πω πως σε ήρθε αυτή η λέξη;
Και μη υποτιμάτε τους εργατες, μια χαρά μπορούν να συζητήσουν. Π.χ. δες κειμενα των εργατων της λαρκο.

Το παράδειγμα των εργατών της ΛΑΡΚΟ το κατέχω πολύ καλά γιατί ο τόπος καταγωγής μου που ανέφερα προηγουμένως είναι κάπου εκεί γύρω τριγύρω.Μπορώ να σου πω μάλιστα πως οι εν λόγω άνθρωποι, Αρβανίτες της επαρχίας στη πλειοψηφία τους, είναι πιό πεζοί, πιό άμεσοι και πιό απλοί,στα όρια της απολυτότητας και της στενομυαλιάς μερικές φορές, ακόμα και σε σχέση με τους αντίστοιχους εργάτες της Αθήνας, του Πειραιά ή της Θεσσαλονίκης.

Κλείνω τη παρένθεση αυτοαναφορικότητας για να τονίσω πως δε θεωρώ τους χειρώνακτες εργάτες πιό έξυπνους ή πιό κουτούς σε σχέση με όσους ασκούν διανοητικά επαγγέλματα. Η διαφορά τους έχει να κάνει με τις παραστάσεις που έχουν οι μεν και οι δε από την εργασία και τη ζωή τους εν
γένει.Η διαφορά αυτή καθορίζει και τα σημεία στα οποία δίνεται έμφαση σε κάθε περίπτωση. Καλώς ή κακώς ο μέσος χειρώνακτας εργάτης αντιμετωπίζει με καχυποψία ή και φθόνο μερικές φορές το γραφιά ή το διανοούμενο. Του φαίνεται περίεργο ή και ενοχλητικό να ακούει τις συζητήσεις ή τις ορολογίες των «πνευματικών» ανθρώπων.

Σε κάθε περίπτωση, μία κομμουνιστική κοινωνία θα έπρεπε να συμπεριλάβει τις δύο αυτές κατηγορίες ανθρώπων και να γεφυρώσει το χάσμα
μεταξύ τους. Θα έπρεπε, το σημαντικότερο όλων, να λειτουργήσει μέσα σε ένα πλαίσιο απόλυτης ισότητας όπου κανείς δε θα έχει περισσότερα
δικαιώματα ή υποχρεώσεις σε σχέση με τους συνανθρώπους του. Το δύσκολο σκέλος αφορά τις υποχρεώσεις αφού είναι γεγονός πως από τη φύση τους περιλαμβάνουν όλα τα καθήκοντα που είναι δύσκολα ή κοπιαστικά.Οποιαδήποτε ανισομέρεια στη κατανομή των υποχρεώσεων μπορεί να δημιουργήσει καχυποψία, φθόνο ακόμα και εχθρότητα.Άρα χρειάζεται όλα τα μέλη μίας κομμουνιστικής κοινωνίας να πράττουν μαζί( έστω και σε εναλασσόμενες βάρδιες) τις χειρωνακτικές εργασίες, να εκπαιδεύονται μαζί για την αποτροπή φυσικών καταστροφών ή βιαίων ενεργειών, τέλος να πειθαρχούν στους κανόνες της κοινότητας και στη κατανομή των πόρων εκ μέρους της.

[Chilloutbuddy]

Αν οι τραπεζίτες ήξεραν από πριν πως θα καλυφτούν οι απώλειες τους από το κράτος τότε έπρατταν ορθολογικά όταν έδιναν τα δάνεια εδώ και
εκεί. Μεταξύ μας μάλλον το ήξεραν αφού οι σχέσεις τραπεζών και πολιτικής δεν έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια.

Μη νομίζεις, κι αυτοί χάσανε ένα σκασμό λεφτά απ'αυτή την ιστορία. Ναι, ειδικά στην Ελλάδα κάποιοι επιβίωσαν στις καρέκλες τους, κανείς τους δεν έβαλε προσωπικά το χέρι στην τσέπη (εννοείται), κάποιοι συνέχισαν και πληρώνονταν χοντρά καθόλη τη διάρκεια της καταστροφής, αλλά σε καμμία περίπτωση δε βγάλαν τα λεφτά που θα έβγαζαν και υπολόγιζαν να βγάλουν αν συνέχιζαν τα πράματα σχετικά ομαλά. Κοπήκανε μπόνους, αμοιβές ΔΣ μειώθηκαν, οι περισσότεροι είχαν μετοχές και options που γίνανε προσανάμματα, και φυσικά κάποιοι χάσανε και τη θεσάρα τους εντελώς.

Είμαι σίγουρος ότι το ήξεραν ότι παίρναν τρομερά ρίσκα, αν και φυσικά δεν μπορώ να το αποδείξω, αλλά αφού το έβλεπα εγώ από δώ σιγά μη δεν το βλέπανε αυτοί. Το θέμα για τους διοικητές και μάνατζερ είναι ότι στην πραγματικότητα δεν έχουν επιλογές. Πρέπει να πάρουν ρίσκα γιατί υπάρχουν στόχοι και μπάτζετ, αν δεν τα πιάσεις έφυγες κι έρχεται ο επόμενος. Και εφόσον τα κάνει αυτά η διπλανή τράπεζα πρέπει να τα κάνεις κι εσύ, γιατί πάντα κρίνεσαι συγκριτικά.

[Green Dragon]

Η παρέμβαση του κράτους είναι που δημιουργεί αυτό το πρόβλημα γιατί ο τραπεζίτης δανείζει αφειδώς σκεπτόμενος πως για την οποιαδήποτε κουτσουκέλα του θα παρέμβει το κράτος για να τον ξελασπώσει. Θα μου πει κανείς, τι θα συνέβαινε άμα δεν υπήρχε η κρατική παρέμβαση? Μήπως θα χάνονταν οι καταθέσεις?Πιθανόν όχι αφού η χρεωκοπημένη τράπεζα μαζί με τις υποχρεώσεις θα περνούσε στα χέρια κάποιου άλλου ιδρύματος,
κάποιου που θα άνηκε στα υπάρχοντα ή θα δημιουργούνταν εκείνη τη στιγμή από έναν όμιλο επιχειρηματιών που θα ήλπιζαν να καλύψουν το κενό.
Το πρόβλημα είναι πως αν δεν υπήρχε η κρατική παρέμβαση, δε θα δίνονταν τόσα πολλά δάνεια, δε θα κινούνταν το χρήμα και ναι δε θα δημιουργούνταν τόσος πλούτος όσος χρειαζόμαστε για να διατηρούμε το βιοτικό επίπεδο που έχουμε. Άρα ναι, ο τρόπος που λειτουργεί το σημερινό τραπεζικό σύστημα είναι αρκετά παρασιτικός και αναποτελεσματικός αλλά η κατάργησή του βέβαια συνεπάγεται λιτότητα αν όχι μακροπρόθεσμα, σίγουρα βραχυπρόθεσμα.

Δεν ξέρεις αν θα βρεθεί αγοραστής, δεν υπάρχει κάτι που το εξασφαλίζει αυτό, πως θα μπορούσε άλλωστε. Αν δεν βρεθεί, οι καταθέσεις μας αποχαιρετούν και μαζί με αυτές η αξιοπιστία του τραπεζικού συστήματος. Η αλήθεια είναι ότι μία από τις βασικότερες παραδοχές στις οποίες στηρίζεται ο καπιταλισμός (άσε την θεωρία, στην πράξη τι ισχύει έχει σημασία) είναι ότι οι καταθέσεις δεν κινδυνεύουν. Αν αυτό χαθεί, γαία πυρί μειχθήτω.