Γιατί δεν είναι οι κρατικοποιήσεις σοσιαλισμός;

[πατησιωτης]

Το βέβαιο είναι ότι τα γκουλάγκ είναι σοσιαλισμός.

[Sol]

Το βέβαιο είναι ότι τα γκουλάγκ είναι σοσιαλισμός.

και η "ελευθερία" για βιασμούς παιδιών καπιταλισμός Τι εννοούν ελευθερία έξω από το ανατολικό Βερολίνο

[Sol]

Η UBS θα έχει εγγύηση ύψους 9 δισεκατομμυρίων φράγκων από την κυβέρνηση που θα έχει τον ρόλο της ασφάλισης για την περίπτωση που θα ανακαλυφθούν προβλήματα σε ειδικά χαρτοφυλάκια της Credit Suisse, ανακοίνωσε η υπουργός Οικονομικών της Ελβετίας. Η κεντρική τράπεζα της Ελβετίας χορηγεί επίσης πιστωτική γραμμή μέχρι 100 δισεκατομμυρίων ελβετικών φράγκων στην UBS και την Credit Suisse.

[Sol]

Της Αλεξάνδρας Αλάφη, μέλους του Γραφείου της Επιτροπής Περιοχής Δυτικής Ελλάδας του ΚΚΕ

Το τελευταίο διάστημα, ιδιαίτερα μετά το προδιαγεγραμμένο σιδηροδρομικό έγκλημα στα Τέμπη, αλλά και με το νομοσχέδιο ιδιωτικοποίησης του νερού φούντωσαν ξανά οι διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και του οπορτουνιστικού χώρου που έδειχναν ως λύση την επαναφορά ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων στο κράτος του κεφαλαίου.

Ηταν ένα σίριαλ με πολλά επεισόδια και εκδοχές που κεντρικό στόχο είχε και έχει να πείσει ότι το κράτος της δικτατορίας του κεφαλαίου μπορεί να αποτελέσει αντίβαρο στο κεφάλαιο, ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκός μετασχηματισμός του καπιταλισμού μέσα από μια σειρά «επανακρατικοποιήσεων» και να τεκμηριώσει έτσι άμεσα ή έμμεσα την ανάγκη ύπαρξης μιας «προοδευτικής διακυβέρνησης».

Ενα γνωστό τροπάρι που απαντήθηκε αναλυτικά από αρθρογραφία στον «Ριζοσπάστη» και που η εμμονική επανάληψή του από τις διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις κλόνισε κόσμο που συμπορεύτηκε μαζί τους, αναγνωρίζοντας πλέον πιο ξεκάθαρα το αδιέξοδο αυτής της πολιτικής γραμμής ενσωμάτωσης.

Σε αυτό το έδαφος προς σωτηρία του οπορτουνιστικού ρεύματος έσπευσε η σοσιαλδημοκρατία και την αντιπαράθεση προς το ΚΚΕ ανέλαβε ο προσκείμενος σε αυτή αστικός Τύπος.

Βέβαια οι αντιφάσεις μιας χρεοκοπημένης πολιτικής γραμμής είναι αδύνατο να αιτιολογηθούν και έτσι οι επίδοξοι αρθρογράφοι που θα αποκάλυπταν υποτίθεται τα λάθη του ΚΚΕ δεν μπόρεσαν παρά να επαναλάβουν μια σειρά από γνωστά σαθρά επιχειρήματα, με τα οποία δεν θα ασχοληθούμε. Αξίζει όμως να μείνουμε σε ορισμένες λαθροχειρίες παλιές και νέες και σε ορισμένους νέους ακροβατισμούς στους οποίους κατέφυγαν.

Αρχικά είχαμε τη γνωστή συκοφαντία ότι το ΚΚΕ δεν παλεύει ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Δεν θα επαναλάβουμε τα όσα έχουν γράψει αναλυτικά ο «Ριζοσπάστης» και η ΚΟΜΕΠ προς απάντηση αυτής της ανυπόστατης πολεμικής. Εξάλλου η καθημερινή δράση του ΚΚΕ ενάντια σε κάθε βήμα «απελευθέρωσης» και ιδιωτικοποίησης σε εργασιακούς χώρους, σε πανεπιστήμια, νοσοκομεία, σχολεία, γειτονιές και δήμους είναι η καλύτερη απάντηση. Ομως, αξίζει να σκεφτούμε ποιες είναι αυτές οι δυνάμεις που μέμφονται έτσι το ΚΚΕ. Είναι οι δυνάμεις εκείνες που το 2012 - 2015, είτε ως συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ είτε ως «μαχητική εξωκοινοβουλευτική αριστερά», είχαν ως βασικό τους σύνθημα και πολιτικό στόχο και τότε τις εθνικοποιήσεις από το αστικό κράτος. Ενας πολιτικός στόχος που για να πραγματοποιηθεί χρειαζόταν τότε τη ΣΥΡΙΖΑική κυβέρνηση της «πρώτη φορά αριστερά», την οποία αβάνταραν με τις κινητοποιήσεις αγωνιστικής στήριξης της διαπραγμάτευσης με την τρόικα και έδωσε ώθηση στην «απελευθέρωση», οδήγησε τελικά σε σειρά ιδιωτικοποιήσεων, ανάμεσα σε αυτές των σιδηροδρόμων, των περιφερειακών αεροδρομίων, των ναυπηγείων!

Αποκαλυπτικό παράδειγμα γι' αυτούς που γράφουν ότι το ΚΚΕ παραπέμπει τα πάντα στη «Δευτέρα Παρουσία» του σοσιαλισμού ενώ εκείνοι έχουν «έξυπνους» πολιτικούς στόχους επειδή νοιάζονται για το πώς θα ζήσει ο κόσμος στο σήμερα. Η πολιτική γραμμή των «επανακρατικοποιήσεων» συνέβαλε τότε όχι απλά στον αποπροσανατολισμό του εργατικού κινήματος αλλά στην υπονόμευση των αγώνων του ενάντια στην εμπορευματοποίηση όλων των βασικών λαϊκών αναγκών. Ηταν η γραμμή που αφόπλισε τον λαό και έφερε τις ιδιωτικοποιήσεις με τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις. Αυτό επιχειρήθηκε και στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος. Η λαϊκή και νεανική οργή έπρεπε πάση θυσία να μην αμφισβητήσει το αστικό πολιτικό σύστημα, το ίδιο το αστικό κράτος και την επιχειρηματική λειτουργία με γνώμονα το κέρδος. Και έτσι τα συνθήματα των επανακρατικοποιήσεων από ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και οπορτουνισμό συμπλήρωσαν εκείνα της ΝΔ περί εξυγίανσης και εκσυγχρονισμού του κράτους.

Στη συνέχεια επιχείρησαν με λαθροχειρία να παρουσιάσουν μια δήθεν αντιφατική στάση του ΚΚΕ που από τη μια δεν θέλει τις επανακρατικοποιήσεις αλλά σε άλλες περιπτώσεις δεν έχει πρόβλημα να χρησιμοποιεί μεταρρυθμιστικά το αστικό κράτος, όπως με τη διοίκηση δήμων, όπως αυτός της Πάτρας. Αλμα λογικής σκέψης που θα το ζήλευε και ο πιο ικανός ακροβάτης! Σίγουρα αυτή είναι η αντίληψη της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού. Είναι οι απατηλές υποσχέσεις ότι αρκεί η ανάληψη της δημοτικής αρχής σε μια πόλη για να φτιαχτεί ένας φιλολαϊκός παράδεισος για τους εργαζόμενους της περιοχής.

Και εδώ η εμπειρία αποδεικνύει την ορθότητα της θέσης του ΚΚΕ ότι ο κομμουνιστής δήμαρχος και οι δημοτικοί σύμβουλοι εκλεγμένοι με το ΚΚΕ σε κάθε δήμο έχουν στην ουσία τον ρόλο της λαϊκής αντιπολίτευσης. Τον ρόλο της λαϊκής αντιπολίτευσης στις στρατηγικές κατευθύνσεις του κεφαλαίου, στην πολιτική των κυβερνήσεων, στις κατευθύνσεις της ΕΕ. Μια τέτοια στάση μπορεί να είναι όπλο και μεγάλη συμβολή στην πάλη του λαού ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική. Στην Πάτρα αναδείχθηκε ο δρόμος που και από τις θέσεις της δημοτικής αρχής έρχεται αντιμέτωπος και συγκρούεται με το ασφυκτικό θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των δήμων και τη μέγγενη των ορίων της κρατικής χρηματοδότησης.

Στον αντίποδα, στους πολλούς δήμους που ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, πολλές φορές και με τη συνδρομή του οπορτουνισμού, έχουν την πλειοψηφία με τις υποσχέσεις ενός φιλολαϊκού παραδείσου, η πραγματικότητα έχει επιβεβαιώσει την πλήρη τους σύμπλευση με όλες εκείνες τις κατευθύνσεις κράτους, κυβερνήσεων και ΕΕ που τσακίζουν εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Παντού έχουν αποδειχτεί ικανότατοι στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής της άρχουσας τάξης και της ΕΕ.

Τέλος, επανέφεραν και ένα ακόμα σκουριασμένο επιχείρημα: Το νερό, το ρεύμα, οι σιδηρόδρομοι κ.ά. αποτελούν εμπόρευμα μόνο στα χέρια της ιδιωτικής εταιρείας ενώ εάν είναι ιδιοκτησία του κράτους του κεφαλαίου θα αποτελούν δημόσιο αγαθό! Ας αναλογιστούμε: Το ρεύμα που πουλούσε σε προηγούμενες δεκαετίες η πλήρως κρατική ΔΕΗ, πανάκριβο στους εργαζόμενους σε σχέση με το πάμφθηνο ή και τζάμπα στις ενεργοβόρες βιομηχανίες δεν ήταν εμπόρευμα; Το νερό που πλήρωναν εδώ και χρόνια οι εργαζόμενοι, είτε κάθε μήνα με τους λογαριασμούς είτε κάθε μέρα εμφιαλωμένο για να είναι καθαρό, δεν ήταν εμπόρευμα πριν από το νέο νομοσχέδιο; Η Παιδεία δεν ήταν πάντα ένα εμπόρευμα, με τη λαϊκή οικογένεια να πληρώνει ακριβά την προετοιμασία για τις πανελλήνιες, τη διαμονή και τη σίτιση των φοιτητών ακόμα και πριν γίνουν τα βήματα μεγαλύτερης ιδιωτικοποίησής της;

Η ίδια η εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, προσφέρει εξάλλου σοβαρά μαθήματα για τη λειτουργία του κρατικού μονοπωλίου στον καπιταλισμό. Η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, ο ΟΣΕ κ.τ.λ. έμειναν κρατικές επιχειρήσεις για όσο διάστημα χρειαζόταν, ώστε να γίνουν οι απαραίτητες επενδύσεις με χρήματα των εργαζομένων, να στηθούν οι απαραίτητες υποδομές, να υποβοηθηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου σε άλλους κλάδους και στη συνέχεια, με εγγυημένη την κερδοφορία τους, «κόπηκαν» κομμάτια, απ' τα οποία τα πιο κερδοφόρα δόθηκαν σε επιχειρηματικούς ομίλους. Ακόμα όμως και την περίοδο που ανήκαν αποκλειστικά ή κατά το μεγαλύτερο μέρος τους στο κράτος, παρείχαν εμπορευματοποιημένες υπηρεσίες, που σημαίνει ότι λειτουργούσαν με σκοπό το κέρδος, έπρεπε να αντιμετωπίσουν τον εγχώριο και διεθνή ανταγωνισμό, τιμολογούσαν με βάση τους νόμους της αγοράς, φόρτωναν τα βάρη στον λαό, ενώ έδιναν σκανδαλώδη προνόμια στους καπιταλιστές.

Ταυτόχρονα, υπάρχει και εμπειρία από τις επανακρατικοποιήσεις, που γίνονται για να φορτωθεί το κόστος της εκκαθάρισης ενός ζημιογόνου ομίλου στους φορολογούμενους εργαζόμενους και όταν εξασφαλιστεί εκ νέου η κερδοφορία, να δοθεί ξανά προς εκμετάλλευση στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Τέτοια παραδείγματα έχουμε και εγχώρια, όπως η επανακρατικοποίηση της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» το 1975, η σημερινή συμμετοχή του κράτους στις τράπεζες, αλλά και «εισαγόμενα», όπως οι πρόσφατες επανακρατικοποιήσεις ενεργειακών ομίλων στη Γαλλία και τη Γερμανία.

Μπροστά σε αυτήν την χρεοκοπημένη λογική που θέλει να εναποθέσει τις ελπίδες του λαού στο κράτος των εκμεταλλευτών του, κάθε εργαζόμενος χρειάζεται να σκεφτεί ότι υπάρχει ελπίδα στη δύναμη του λαού και στους αγώνες του σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Γιατί μόνο το ΚΚΕ μπαίνει μπροστά για να βάλει εμπόδια σήμερα στα αντιλαϊκά μέτρα, να αποσπάσει κατακτήσεις σε σύγκρουση με τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με την πολιτική των αστικών κυβερνήσεων και του ίδιου του αστικού κράτους. Κι αυτό μπορεί να γίνει κατορθωτό, ακριβώς γιατί το ΚΚΕ δεν παρουσιάζει ως δήθεν λύσεις τις δοκιμασμένες και απαξιωμένες «συνταγές», όπως είναι τα κρατικά μονοπώλια στον καπιταλισμό. Αντίθετα, παλεύει ώστε ο σιδηρόδρομος, όλες οι υποδομές να είναι κοινωνική ιδιοκτησία και να λειτουργούν με βάση τις λαϊκές ανάγκες, πράγμα που για να γίνει, προϋποθέτει την εργατική εξουσία και το κράτος της.

ΥΓ. Επειδή στην εν λόγω αρθρογραφία έγινε αρκετή αναφορά στους Ενγκελς και Λούξεμπουργκ, όπου με λαθροχειρίες και ακροβατισμούς τους παρουσίασαν ως υποστηρικτές των κρατικοποιήσεων και των μεταρρυθμίσεων αντίστοιχα (!), χρειάζεται αφενός να σημειώσουμε ότι η Λούξεμπουργκ με σαφήνεια δηλώνει ότι οποιαδήποτε προσπάθεια κατάκτησης του αστικού κράτους «από τα μέσα» καταλήγει στην κατάκτηση του επαναστατικού κόμματος από το κράτος, αφετέρου να θυμίσουμε στους εν λόγω αρθρογράφους - μελετητές του Ενγκελς το παρακάτω απόσπασμα από το Αντι-Ντίρινγκ: «Αν η κρατικοποίηση του καπνού ήταν σοσιαλιστική τότε ο Ναπολέοντας και ο Μέτερνιχ θα μετρούσαν στους ιδρυτές του σοσιαλισμού».

Αναδημοσίευση από τον «Ριζοσπάστη», Παρασκευή 7 Απρίλη 2023
https://www.902.gr/eidisi/arthra/325988 ... o-eidyllio