Τα 9 γνωρίσματα μιας κοινωνίας που μεταβαίνει στον σοσιαλισμό
Δημοσιεύτηκε: 16 Νοέμ 2024, 16:25
1. Οι κεφαλαιοκράτες χάνουν τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού δηλαδή τέλος στην δικτατορία της μπουρζουαζίας.
2. Το κράτος των κεφαλαιοκρατών (δικτατορία της μπουρζουαζίας) δίνει τόπο στην νέμεση του: την εργατική δημοκρατία (την λεγόμενη δικτατορία του προλεταριάτου). Η λέξη 'δικτατορία' δεν σημαίνει ότι υπάρχει μοναρχία. Αντίθετα το εργατικό καθεστώς πρέπει οπωσδήποτε να βασίζεται στις δύο αρχές του Ένγκελς: δημοκρατική εκλεγιμότητα και ανακλητότητα των αξιωμάτων και οι αμοιβές τους στο ίδιο επίπεδο με του μέσου (όχι του 'εξειδικευμένου') εργάτη. Ο λόγος που λέγεται 'δικτατορία' είναι ότι το προλεταριάτο (περίπου το 70%) καταπιέζει την μικρή και μεγάλη μπουρζουαζία (περίπου το 30%), δηλαδή ασκεί δεσποτική εξουσία εις βάρος της.
3. Κοινοκτησία της μερίδας του λέοντος του παραγωγικού και πιστωτικού κεφαλαίου.
4. Σχεδιασμός της επενδυτικής και παραγωγικής δραστηριότητας για λογαριασμό των κοινωνικών αναγκών.
5. Υψηλός και ανοδικά αναπτυσσόμενος δείκτης εκτεχνίκευσης και παραγωγικότητας της εργασίας για να γίνει εφικτή η μείωση του ωραρίου και σταδιακά η εξάλειψη της σπάνης των κοινωνικών αγαθών.
6. Η παραγωγή εμπορευμάτων προς διάθεση στις αγορές δίνει σταδιακά τόπο στην παραγωγή αγαθών προς άμεση χρήση.
7. Σταδιακό τέλος της μισθωτής εργασίας και του χρηματικού κεφαλαίου ως μέσο ανταλλαγής και παρακαταθήκης αξίας.
8. Κατάργηση της ιδιωτικοποιημένης φροντίδας δηλαδή της λεγόμενης οικογένειας, της κρατικά αναγνωρισμένης σεξουαλικής σχέσης (γάμος), της κληρονομιάς κτλ.
9. Σταδιακή απίσχνανση του κρατικού μηχανισμού καταπίεσης (στρατός, αστυνομία, αξιωματούχοι).
Για να δούμε τι έγινε στην ΕΣΣΔ:
1. Ναι αλλά μεταπολεμικά υπονομεύτηκε σοβαρά, τελικά αναιρέθηκε στην περεστρόικα.
2. Σταμάτησε από νωρίς.
3. Ισχύει ό,τι και για το 1.
4. Ισχύει ό,τι και για το 1.
5. Ίσχυε για κάποιες δεκαετίες αλλά μεταπολεμικά σταδιακά έπαψε.
6. Κάθε προσπάθεια σταμάτησε από νωρίς.
7. Ό,τι για το 6.
8. Ό,τι και για το 6. Κατόπιν το ακριβώς αντίθετο: βαθύς συντηρητισμός.
9. Ό,τι και για το 6. Κατόπιν το ακριβώς αντίθετο: βαρύς βούρδουλας.
Η απώλεια του εργατικού ελέγχου του κράτους μετά τον Λένιν (το 2) έβαλε φρένο στην περαιτέρω πρόοδο προς τον σοσιαλισμό, η δε έλλειψη προόδου δημιούργησε προβλήματα που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν οι ίδιοι που ευθύνονταν για αυτά (η γραφειοκρατία) με ανόητες σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές. Οι μεταρρυθμίσεις τελικά έκαναν τα πράγματα χειρότερα και οι γραφειοκράτες τα παράτησαν δρομολογώντας υπογείως παλινόρθωση της κεφαλαιοκρατίας (το 1) και ιδιωτικοποίηση της οικονομίας (το 3).
Η σοβιετική κοινωνία δεν γίνεται να αποκληθεί σοσιαλιστική γιατί ποτέ δεν κατάφερε να καλύψει ούτε καν το μισό του δρόμου προς τον σοσιαλισμό. Έμεινε κολλημένη στην μετάβαση μέχρι που η μετάβαση εγκαταλείφθηκε. Ωστόσο υπάρχουν και άλλες κοινωνίες που έχουν μείνει κολλημένες στην μετάβαση όπως η Κίνα. Όσο αυτές υπάρχουν κάθε ιδέα ότι 'ο σοσιαλισμός πέθανε' είναι εκτός πραγματικότητας.
Αυτοί που λένε ότι το σοβιετικό φιάσκο οφείλεται στην προσπάθεια να επιτευχθεί κάτι αδύνατο ή αφύσικο θυμίζουν τους δασκαλάκους που λένε εδώ και πολλούς αιώνες ότι η κατάρρευση της αρχαίας Αθήνας οφείλεται στην δημοκρατία. Στην πραγματικότητα η κατάρρευση οφείλεται στο καθεστώς δουλοκτησίας που ασκούσαν οι Αθηναίοι 'δημοκράτες' πολίτες. Εκεί οφείλεται άλλωστε και η γρήγορη κατάρρευση της ολιγαρχικής Σπάρτης από πρότερη θέση ισχύος.
Το σοβιετικό φιάσκο οφείλεται στο γεγονός ότι η εξουσία δεν ήταν στα χέρια των σοβιέτ δηλαδή των εργατών αλλά στα χέρια της κομματικής γραφειοκρατίας. Αυτό από την άλλη οφείλεται στις τεράστιες απώλειες της εργατικής τάξης στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου και την ήττα της ευρωπαϊκής επανάστασης που οδήγησε στην οικονομική απομόνωση της ΕΣΣΔ. Σε μια κοινωνία ανανάπτυκτη όπως η Ρωσία του 1920 αυτό σήμαινε ότι ο κομματικός σωλήνας κεφαλαιοποιήθηκε, δηλαδή έγινε ό,τι και στην πελατειακή Ελλάδα: μέσο βιοπορισμού. Αυτό έφερε τον αυταρχισμό, την ανικανότητα, τον παρασιτισμό κτλ. Ο Στάλιν (σε αντίθεση με όσα λένε οι Τροτσκιστές) προσπάθησε να καθαρίσει αυτήν την κατάσταση με τις διαβόητες πολιτικές διώξεις όμως ο Β' παγκόσμιος πόλεμος του χάλασε τα σχέδια. Οι Γερμανοί και οι σύμμαχοι τους (πρακτικά όλη η Ευρώπη) κατάφεραν να προξενήσουν τεράστιες καταστροφές υπό το βάρος των οποίων η σοβιετική κοινωνία οπισθοδρόμησε και πάλι. Έτσι ο κομματικός σωλήνας επανήλθε δυναμικά ως μέσο βιοπορισμού και τα (ήδη κατεστραμμένα) εδάφη της Ανατολικής Ευρώπης που έπεσαν στα χέρια των Ρώσων λεηλατήθηκαν άγρια σε μια προσπάθεια να καλυφθούν οικονομικές απώλειες. Ο ψυχρός πόλεμος, δηλαδή η φυσιολογική έχθρα των ιμπεριαλιστών για τον κομμουνισμό, έθεσε την Ρωσία και τους δορυφόρους της στην ίδια κατάσταση που είχε βρεθεί και μετά το 1917: την διεθνή απομόνωση. Υπό αυτές τις συνθήκες το κομμουνιστικό κόμμα της Ρωσίας και οι ανατολικοί δορυφόροι του έγιναν μηχανισμός κοινωνικής αντίδρασης και όχι προόδου. Αυτό δεν σημαίνει ότι η κατάρρευση ήταν κάτι θετικό (άλλωστε αυτό το βλέπουμε ξεκάθαρα 30 χρόνια μετά). Το μόνο θετικό ήταν ότι αποφύγαμε (για την ώρα) τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου.
Αυτά για το παρελθόν. Η μάχη των προλετάριων όλων των εθνών συνεχίζεται. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν έναν κόσμο να κερδίσουν! Στη νίκη!
2. Το κράτος των κεφαλαιοκρατών (δικτατορία της μπουρζουαζίας) δίνει τόπο στην νέμεση του: την εργατική δημοκρατία (την λεγόμενη δικτατορία του προλεταριάτου). Η λέξη 'δικτατορία' δεν σημαίνει ότι υπάρχει μοναρχία. Αντίθετα το εργατικό καθεστώς πρέπει οπωσδήποτε να βασίζεται στις δύο αρχές του Ένγκελς: δημοκρατική εκλεγιμότητα και ανακλητότητα των αξιωμάτων και οι αμοιβές τους στο ίδιο επίπεδο με του μέσου (όχι του 'εξειδικευμένου') εργάτη. Ο λόγος που λέγεται 'δικτατορία' είναι ότι το προλεταριάτο (περίπου το 70%) καταπιέζει την μικρή και μεγάλη μπουρζουαζία (περίπου το 30%), δηλαδή ασκεί δεσποτική εξουσία εις βάρος της.
3. Κοινοκτησία της μερίδας του λέοντος του παραγωγικού και πιστωτικού κεφαλαίου.
4. Σχεδιασμός της επενδυτικής και παραγωγικής δραστηριότητας για λογαριασμό των κοινωνικών αναγκών.
5. Υψηλός και ανοδικά αναπτυσσόμενος δείκτης εκτεχνίκευσης και παραγωγικότητας της εργασίας για να γίνει εφικτή η μείωση του ωραρίου και σταδιακά η εξάλειψη της σπάνης των κοινωνικών αγαθών.
6. Η παραγωγή εμπορευμάτων προς διάθεση στις αγορές δίνει σταδιακά τόπο στην παραγωγή αγαθών προς άμεση χρήση.
7. Σταδιακό τέλος της μισθωτής εργασίας και του χρηματικού κεφαλαίου ως μέσο ανταλλαγής και παρακαταθήκης αξίας.
8. Κατάργηση της ιδιωτικοποιημένης φροντίδας δηλαδή της λεγόμενης οικογένειας, της κρατικά αναγνωρισμένης σεξουαλικής σχέσης (γάμος), της κληρονομιάς κτλ.
9. Σταδιακή απίσχνανση του κρατικού μηχανισμού καταπίεσης (στρατός, αστυνομία, αξιωματούχοι).
Για να δούμε τι έγινε στην ΕΣΣΔ:
1. Ναι αλλά μεταπολεμικά υπονομεύτηκε σοβαρά, τελικά αναιρέθηκε στην περεστρόικα.
2. Σταμάτησε από νωρίς.
3. Ισχύει ό,τι και για το 1.
4. Ισχύει ό,τι και για το 1.
5. Ίσχυε για κάποιες δεκαετίες αλλά μεταπολεμικά σταδιακά έπαψε.
6. Κάθε προσπάθεια σταμάτησε από νωρίς.
7. Ό,τι για το 6.
8. Ό,τι και για το 6. Κατόπιν το ακριβώς αντίθετο: βαθύς συντηρητισμός.
9. Ό,τι και για το 6. Κατόπιν το ακριβώς αντίθετο: βαρύς βούρδουλας.
Η απώλεια του εργατικού ελέγχου του κράτους μετά τον Λένιν (το 2) έβαλε φρένο στην περαιτέρω πρόοδο προς τον σοσιαλισμό, η δε έλλειψη προόδου δημιούργησε προβλήματα που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν οι ίδιοι που ευθύνονταν για αυτά (η γραφειοκρατία) με ανόητες σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές. Οι μεταρρυθμίσεις τελικά έκαναν τα πράγματα χειρότερα και οι γραφειοκράτες τα παράτησαν δρομολογώντας υπογείως παλινόρθωση της κεφαλαιοκρατίας (το 1) και ιδιωτικοποίηση της οικονομίας (το 3).
Η σοβιετική κοινωνία δεν γίνεται να αποκληθεί σοσιαλιστική γιατί ποτέ δεν κατάφερε να καλύψει ούτε καν το μισό του δρόμου προς τον σοσιαλισμό. Έμεινε κολλημένη στην μετάβαση μέχρι που η μετάβαση εγκαταλείφθηκε. Ωστόσο υπάρχουν και άλλες κοινωνίες που έχουν μείνει κολλημένες στην μετάβαση όπως η Κίνα. Όσο αυτές υπάρχουν κάθε ιδέα ότι 'ο σοσιαλισμός πέθανε' είναι εκτός πραγματικότητας.
Αυτοί που λένε ότι το σοβιετικό φιάσκο οφείλεται στην προσπάθεια να επιτευχθεί κάτι αδύνατο ή αφύσικο θυμίζουν τους δασκαλάκους που λένε εδώ και πολλούς αιώνες ότι η κατάρρευση της αρχαίας Αθήνας οφείλεται στην δημοκρατία. Στην πραγματικότητα η κατάρρευση οφείλεται στο καθεστώς δουλοκτησίας που ασκούσαν οι Αθηναίοι 'δημοκράτες' πολίτες. Εκεί οφείλεται άλλωστε και η γρήγορη κατάρρευση της ολιγαρχικής Σπάρτης από πρότερη θέση ισχύος.
Το σοβιετικό φιάσκο οφείλεται στο γεγονός ότι η εξουσία δεν ήταν στα χέρια των σοβιέτ δηλαδή των εργατών αλλά στα χέρια της κομματικής γραφειοκρατίας. Αυτό από την άλλη οφείλεται στις τεράστιες απώλειες της εργατικής τάξης στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου και την ήττα της ευρωπαϊκής επανάστασης που οδήγησε στην οικονομική απομόνωση της ΕΣΣΔ. Σε μια κοινωνία ανανάπτυκτη όπως η Ρωσία του 1920 αυτό σήμαινε ότι ο κομματικός σωλήνας κεφαλαιοποιήθηκε, δηλαδή έγινε ό,τι και στην πελατειακή Ελλάδα: μέσο βιοπορισμού. Αυτό έφερε τον αυταρχισμό, την ανικανότητα, τον παρασιτισμό κτλ. Ο Στάλιν (σε αντίθεση με όσα λένε οι Τροτσκιστές) προσπάθησε να καθαρίσει αυτήν την κατάσταση με τις διαβόητες πολιτικές διώξεις όμως ο Β' παγκόσμιος πόλεμος του χάλασε τα σχέδια. Οι Γερμανοί και οι σύμμαχοι τους (πρακτικά όλη η Ευρώπη) κατάφεραν να προξενήσουν τεράστιες καταστροφές υπό το βάρος των οποίων η σοβιετική κοινωνία οπισθοδρόμησε και πάλι. Έτσι ο κομματικός σωλήνας επανήλθε δυναμικά ως μέσο βιοπορισμού και τα (ήδη κατεστραμμένα) εδάφη της Ανατολικής Ευρώπης που έπεσαν στα χέρια των Ρώσων λεηλατήθηκαν άγρια σε μια προσπάθεια να καλυφθούν οικονομικές απώλειες. Ο ψυχρός πόλεμος, δηλαδή η φυσιολογική έχθρα των ιμπεριαλιστών για τον κομμουνισμό, έθεσε την Ρωσία και τους δορυφόρους της στην ίδια κατάσταση που είχε βρεθεί και μετά το 1917: την διεθνή απομόνωση. Υπό αυτές τις συνθήκες το κομμουνιστικό κόμμα της Ρωσίας και οι ανατολικοί δορυφόροι του έγιναν μηχανισμός κοινωνικής αντίδρασης και όχι προόδου. Αυτό δεν σημαίνει ότι η κατάρρευση ήταν κάτι θετικό (άλλωστε αυτό το βλέπουμε ξεκάθαρα 30 χρόνια μετά). Το μόνο θετικό ήταν ότι αποφύγαμε (για την ώρα) τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου.
Αυτά για το παρελθόν. Η μάχη των προλετάριων όλων των εθνών συνεχίζεται. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν έναν κόσμο να κερδίσουν! Στη νίκη!
