Οι Έλληνες δεν φταίνε για την κρίση

[Αίγαγρος]

Σωστά αυτά. Ο πληθωρισμός ήταν κυρίως εισαγόμενος γιατί με την αλλαγή του νομίσματος είχαμε χαμηλό πληθωρισμό τη στιγμή που οι τιμές ανέβαιναν σαν τρελές. Όμως ελπίζω να δέχεσαι ότι καμία χώρα δεν χρεοκόπησε από χρέος στο νόμισμα της. Πιστεύω ότι η χρεοκοπία μας έγινε όταν μπήκαμε στο ευρώ, το 2001 και όταν άλλαξε τελικά το 2002. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε τόσο μεγάλο χρέος σε νόμισμα που δεν εκδίδαμε. Ακόμα και το εσωτερικό έγινε σε ξένο νόμισμα και ουσιαστικά έγινε ίδιο με το εξωτερικό.

Όσο και αν σου ακουστεί περίεργο, το χρέος μας σε ευρώ θεωρείται εσωτερικό, επειδή είναι το νόμισμά μας. Απλά υπάρχει ιδιομορφία για τους γνωστούς λόγους. Επίσης ο πληθωρισμός της Ελλάδος ήταν και πριν και μετά το Ευρώ, σταθερά κατά μέσο όρο 1% και πάνω, υψηλότερος από τον αντίστοιχο πληθωρισμό, τόσο σε επίπεδο Ευρωζώνης, όσο και σε επίπεδο Ε.Ε. και όσο πάμε πιο πίσω, ακόμα υψηλότερος (π.χ. το 1996 ήταν περί τα 7,9% και το 1997 στα 5,4% όταν ο αντίστοιχος της Ε.Ε. ήταν 1,73% και της ευρωζώνης 1,56% το 97').
Ναι, με δικό σου νόμισμα δεν κάνεις στάση πληρωμών, δες και στη Βενεζουέλα τι γίνεται, που τα χαρτονομίσματα τα έχουν για κωλόχαρτο πλέον.

Η κεντρική τράπεζα έλεγχε τις οικονομίες.

Φίλε το καταστατικό της ΕΚΤ ήταν γνωστό από δημιουργίας της, υπογράψαμε, δεν ήταν κάποιο μυστικό για να πούμε πως βρεθήκαμε προ-εκπλήξεως όταν δεν άσκησε την κατάλληλη νομισματική πολιτική που θέλαμε όταν βρεθήκαμε σε κρίση. Το πρόβλημα της Ευρωζώνης είναι οι ασύμμετρες διαταραχές, με αποτέλεσμα η ΕΚΤ να μην μπορεί να ασκήσει διαφορετική πολιτική για τη κάθε χώρα, οπότε θέτει έναν στόχο.
Φυσικά και είναι πρόβλημα αυτό και έχει ασκηθεί κριτική θέτοντας ως παράδειγμα την FED (αν και εκεί μιλάμε για κράτος και όχι για νομισματική ένωση), αλλά προς το παρόν δεν αλλάζει κάτι.

Για τις εισαγωγές προ ευρώ, το ισ τρ συναλλαγών ήταν ελαφρά ή καθόλου ελλειμματικό.

Η Ελλάδα από το 1948 μέχρι την κρίση (και για κάποια χρόνια ακόμα μέχρι το 2015) παρουσίαζε ελλείμματα στο ΙΤΣ.

[brb και tyt]

Ναι, με δικό σου νόμισμα δεν κάνεις στάση πληρωμών, δες και στη Βενεζουέλα τι γίνεται, που τα χαρτονομίσματα τα έχουν για κωλόχαρτο πλέον.

Γιατί γίνεται αυτό στην Βενεζουέλα; Γιατί είναι μπαμπούλας στη συζήτηση μας;

Το πρόβλημα της Ευρωζώνης είναι οι ασύμμετρες διαταραχές, με αποτέλεσμα η ΕΚΤ να μην μπορεί να ασκήσει διαφορετική πολιτική για τη κάθε χώρα, οπότε θέτει έναν στόχο.

Το πρόβλημα της ευρωζώνης είναι το τεράστιο εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας και ότι η ΕΚΤ επέτρεψε τον υπερδανεισμό.
Ουσιαστικά αυτός που ελέγχει την ΕΚΤ και εγώ λέω πως είναι η Γερμανία, ήθελε να διαλύσει τις οικονομίες των χωρών για να δεχτούν οι λαοί πράγματα που μόνο σε συνθήκες κρίσης θα το έκαναν. Ο λόγος είναι να δημιουργηθεί η Ομοσπονδία της ευρωζώνης με ηγέτιδα τη Γερμανία.

Η Ελλάδα από το 1948 μέχρι την κρίση (και για κάποια χρόνια ακόμα μέχρι το 2015) παρουσίαζε ελλείμματα στο ΙΤΣ.

Δεν το δείχνει αυτό το εξωτερικό χρέος (εννοείται σε ξένα νομίσματα). Ακόμα και την τελευταία ημέρα της δραχμής το χρέος σε ξένα νομίσματα ήταν πλήρως διαχειρίσιμο.

[Βινόσαυρος]

Υφεση φαντάζομαι εννοείς την περίοδο του κύκλου που είναι παρκμάζουσα
η οικονομία. Η κρίση όμως παραμένει κρίση αυτό δεν αλλάζει. Αλλά ας
κάνουμε μια αναφορά στην πρόσφατη ιστορία. Η ελληνική οικονομία πήγαινε
τραίνο. Ναι, με υπέρογκο δανεισμό αλλά όλλες οι καπιταλιστικά ανεπτυγμένες
οικονομίες με δανεισμό συνεχίζουν να αναπτύσσονται. Αν ξαφνικά τις έκοβες
τον δανεισμό για παραγωγή και κατανάλωση θα έχαναν τον ρυθμό ανάπτυξης
μέχρι που θα έφταναν σε νέα κρίση ή στην περίπτωση που βρισκόταν σε παρακμή
θα βάθαινε και θα αυξανόταν η διαρκεια της όπως και στην ελλάδα. Δεν ήταν
μήπως και ο μπους και ο ομπάμα που έτρεχαν κάθε λίγο να ψηφιστεί το ανώτατο
όριο του δανεισμού;

Εχουμε, λοιπόν, μια οικονομία που φυσικά ήταν φεσωμένη σε χρεωκοπημένες
εταιρείες-ιδρυματα και όταν έσκασε η κρίση στις οικονομίες που ήταν αναπτυγμένες
με τις δικές τους δομές εκτέθηκε ανεπανόρθωτα. Και ερχόμαστε τώρα και λέμε
να φτιάξουμε δομές όπως στις χώρες που ξεκίνησε η κρίση.

Ναι, ως ύφεση εννοώ την κάθοδο, μείωση του ΑΕΠ. Η οικονομία (η κάθε οικονομία) θα εμφανίζει τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα την οδηγήσουν σε κρίση, π.χ. στενότητα στην αγορά εργασίας (υπάρχουν διάφορες θεωρίες). Για αυτό λέμε πως οι επιχειρηματικοί κύκλοι είναι επαναλαμβανόμενοι μέσα στο χρόνο, αλλά δεν διακρίνονται από περιοδικότητα. Από εκεί και πέρα, δεν είναι κακό μια χώρα να δανείζεται, γενικότερα το όλο σύστημα έτσι δουλεύει.
Το θέμα είναι που διοχετεύεται όλο αυτό το κεφάλαιο που δανείζεσαι. Ένας από τους προσδιοριστικούς παράγοντες που επηρεάζουν τις προσδοκίες των αγορών/των επενδυτών, είναι εκτός των πολλών άλλων, που πάνε αυτά που σε δανείζουν. Εάν πάνε σε επενδύσεις ενίσχυσης εξωστρεφών επιχειρήσεων ,δημόσιων ή ιδιωτικών, (παραγωγικά δάνεια), σε δημόσια έργα με σημαντικές θετικές εξωτερικές οικονομίες που θα βελτιώσουν το εμπόριο κ.τ.λ. με αποτέλεσμα να έχεις θετικό αντίκτυπο μακροχρόνια στις παραγωγικές δυνατότητες της οικονομίας σου, τότε φυσικά και το κόστος δανεισμού θα είναι εμφανώς μειωμένο, θα χαίρεις εμπιστοσύνης μιας και θα ξέρουν πως θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους. Όταν όμως διοχετεύεις τα δάνεια αυτά σε καταναλωτικούς σκοπούς (π.χ. μισθούς δημοσίων υπαλλήλων, δανεισμό νοικοκυρών για στεγαστικά δάνεια ή ο,τι άλλη μαλακία μπορείς να σκεφτείς για να ενισχύσεις των εσωτερική κατανάλωση), τότε όχι μόνο επιβραδύνεις την οικονομία σου εις βάρος της παραγωγής, αλλά αυξάνεις και τα επιτόκια δανεισμού. Τα δικά μας δομικά προβλήματα φαίνονταν κυρίως μέσα από τα δίδυμα ελλείμματα, δηλαδή τα μεγάλα ελλείμματα τόσο στον κρατικό προϋπολογισμό όσο και στο ισοζύγιο πληρωμών λόγω ελλειμματικού εμπορικού ισοζυγίου, το οποίο το ισοσκελίζαμε μέσω του ισοζυγίου χρηματοοικονομικών συναλλαγών (FA) με υπέρογκο εξωτερικό δανεισμό. Ε, αυτή η κατάσταση δεν μπορούσε να συνεχιστεί επάπειρον,
όπως και έγινε. Και να ξέρεις, ακόμα και σήμερα δεν έχει βελτιωθεί η κατάσταση, αφού ενώ αυξάνονται οι εξαγωγές μας, εντούτοις οι εισαγωγές αυξάνονται ταχύτερα λόγω ανάκαμψης της οικονομίας. Αυτή η διαφορά ιδανικά πρέπει να καλυφθεί μέσω των ΑΞΕ, οι οποίες είναι λογαριασμός του FA (άλλη πικρή ιστορία).

Εγώ αυτό που θέλω συμπερασματικά να βγεί από τις τοποθετήσεις μου
είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που λέει ο συσεξ. Δηλαδή η κρίση
της ελληνικής (και της παγκόσμιας αλλά για οικονομία στην κουβέντα
μας το αφήνουμε) οικονομίας δεν είναι αποτέλεσμα προσωπικών επιλογών
και μόνο του Σημίτη, Καραμανλή κτλπ ή του βινόσαυρου που αγοράζει,
ας πούμε νόμιμα προϊόντα, πατάτες, αυτοκίνητα, γκουτσι φορέματα
από το εξωτερικό αντί να καλύτει τις ανάγκες του από εγχώρια
παραγωγή. Οι επιλογές που κάνουμε είναι οι καλύτερες που θα
μπορούσαμε την στιγμή που τις κάνουμε έστω και αν το σύνολο των
καταναλωτών κάνει τις ίδιες ώστε να δημιουργείται μεσοπρόθεσμα
και μακροπρόθεσμα ένα τόσο μεγάλο έλλειμμα.

[sys3x]

Υφεση φαντάζομαι εννοείς την περίοδο του κύκλου που είναι παρκμάζουσα
η οικονομία. Η κρίση όμως παραμένει κρίση αυτό δεν αλλάζει. Αλλά ας
κάνουμε μια αναφορά στην πρόσφατη ιστορία. Η ελληνική οικονομία πήγαινε
τραίνο. Ναι, με υπέρογκο δανεισμό αλλά όλλες οι καπιταλιστικά ανεπτυγμένες
οικονομίες με δανεισμό συνεχίζουν να αναπτύσσονται. Αν ξαφνικά τις έκοβες
τον δανεισμό για παραγωγή και κατανάλωση θα έχαναν τον ρυθμό ανάπτυξης
μέχρι που θα έφταναν σε νέα κρίση ή στην περίπτωση που βρισκόταν σε παρακμή
θα βάθαινε και θα αυξανόταν η διαρκεια της όπως και στην ελλάδα. Δεν ήταν
μήπως και ο μπους και ο ομπάμα που έτρεχαν κάθε λίγο να ψηφιστεί το ανώτατο
όριο του δανεισμού;

Εχουμε, λοιπόν, μια οικονομία που φυσικά ήταν φεσωμένη σε χρεωκοπημένες
εταιρείες-ιδρυματα και όταν έσκασε η κρίση στις οικονομίες που ήταν αναπτυγμένες
με τις δικές τους δομές εκτέθηκε ανεπανόρθωτα. Και ερχόμαστε τώρα και λέμε
να φτιάξουμε δομές όπως στις χώρες που ξεκίνησε η κρίση.

Ναι, ως ύφεση εννοώ την κάθοδο, μείωση του ΑΕΠ. Η οικονομία (η κάθε οικονομία) θα εμφανίζει τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα την οδηγήσουν σε κρίση, π.χ. στενότητα στην αγορά εργασίας (υπάρχουν διάφορες θεωρίες). Για αυτό λέμε πως οι επιχειρηματικοί κύκλοι είναι επαναλαμβανόμενοι μέσα στο χρόνο, αλλά δεν διακρίνονται από περιοδικότητα. Από εκεί και πέρα, δεν είναι κακό μια χώρα να δανείζεται, γενικότερα το όλο σύστημα έτσι δουλεύει.
Το θέμα είναι που διοχετεύεται όλο αυτό το κεφάλαιο που δανείζεσαι. Ένας από τους προσδιοριστικούς παράγοντες που επηρεάζουν τις προσδοκίες των αγορών/των επενδυτών, είναι εκτός των πολλών άλλων, που πάνε αυτά που σε δανείζουν. Εάν πάνε σε επενδύσεις ενίσχυσης εξωστρεφών επιχειρήσεων ,δημόσιων ή ιδιωτικών, (παραγωγικά δάνεια), σε δημόσια έργα με σημαντικές θετικές εξωτερικές οικονομίες που θα βελτιώσουν το εμπόριο κ.τ.λ. με αποτέλεσμα να έχεις θετικό αντίκτυπο μακροχρόνια στις παραγωγικές δυνατότητες της οικονομίας σου, τότε φυσικά και το κόστος δανεισμού θα είναι εμφανώς μειωμένο, θα χαίρεις εμπιστοσύνης μιας και θα ξέρουν πως θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους. Όταν όμως διοχετεύεις τα δάνεια αυτά σε καταναλωτικούς σκοπούς (π.χ. μισθούς δημοσίων υπαλλήλων, δανεισμό νοικοκυρών για στεγαστικά δάνεια ή ο,τι άλλη μαλακία μπορείς να σκεφτείς για να ενισχύσεις των εσωτερική κατανάλωση), τότε όχι μόνο επιβραδύνεις την οικονομία σου εις βάρος της παραγωγής, αλλά αυξάνεις και τα επιτόκια δανεισμού. Τα δικά μας δομικά προβλήματα φαίνονταν κυρίως μέσα από τα δίδυμα ελλείμματα, δηλαδή τα μεγάλα ελλείμματα τόσο στον κρατικό προϋπολογισμό όσο και στο ισοζύγιο πληρωμών λόγω ελλειμματικού εμπορικού ισοζυγίου, το οποίο το ισοσκελίζαμε μέσω του ισοζυγίου χρηματοοικονομικών συναλλαγών (FA) με υπέρογκο εξωτερικό δανεισμό. Ε, αυτή η κατάσταση δεν μπορούσε να συνεχιστεί επάπειρον,
όπως και έγινε. Και να ξέρεις, ακόμα και σήμερα δεν έχει βελτιωθεί η κατάσταση, αφού ενώ αυξάνονται οι εξαγωγές μας, εντούτοις οι εισαγωγές αυξάνονται ταχύτερα λόγω ανάκαμψης της οικονομίας. Αυτή η διαφορά ιδανικά πρέπει να καλυφθεί μέσω των ΑΞΕ, οι οποίες είναι λογαριασμός του FA (άλλη πικρή ιστορία).

Εγώ αυτό που θέλω συμπερασματικά να βγεί από τις τοποθετήσεις μου
είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που λέει ο συσεξ. Δηλαδή η κρίση
της ελληνικής (και της παγκόσμιας αλλά για οικονομία στην κουβέντα
μας το αφήνουμε) οικονομίας δεν είναι αποτέλεσμα προσωπικών επιλογών
και μόνο του Σημίτη, Καραμανλή κτλπ ή του βινόσαυρου που αγοράζει,
ας πούμε νόμιμα προϊόντα, πατάτες, αυτοκίνητα, γκουτσι φορέματα
από το εξωτερικό αντί να καλύτει τις ανάγκες του από εγχώρια
παραγωγή. Οι επιλογές που κάνουμε είναι οι καλύτερες που θα
μπορούσαμε την στιγμή που τις κάνουμε έστω και αν το σύνολο των
καταναλωτών κάνει τις ίδιες ώστε να δημιουργείται μεσοπρόθεσμα
και μακροπρόθεσμα ένα τόσο μεγάλο έλλειμμα.

Γω απλά συμφώνησα με τον αιγαγρούλη (στο πολύ συγκεκριμένο ζήτημα), με μια διαφορά όμως, αυτός τους ψηφίζει ακόμη.

[Αίγαγρος]

Το πρόβλημα της ευρωζώνης είναι το τεράστιο εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας και ότι η ΕΚΤ επέτρεψε τον υπερδανεισμό.
Ουσιαστικά αυτός που ελέγχει την ΕΚΤ και εγώ λέω πως είναι η Γερμανία, ήθελε να διαλύσει τις οικονομίες των χωρών για να δεχτούν οι λαοί πράγματα που μόνο σε συνθήκες κρίσης θα το έκαναν. Ο λόγος είναι να δημιουργηθεί η Ομοσπονδία της ευρωζώνης με ηγέτιδα τη Γερμανία.

Τι θα πει η ΕΚΤ επέτρεψε τον υπερδανεισμό; Οι αγορές μας δάνειζαν, εμείς βγαίναμε με ομόλογα και αντλούσαμε χρήματα, ουσιαστικά πριν το 2011 και 2013 (με το 2 και 6 pack/δημοσιονομικό σύμφωνο) δεν υπήρχε ενιαίος εποπτικός μηχανισμός, πλέον υπάρχει.
Η ΕΚΤ δημιουργήθηκε κατά το πρότυπο της Bundesbank, αυτό ήταν γνωστό από τότε, και έχει ως μεσοπρόθεσμο στόχο την σταθερότητα τιμών στην Ευρωζώνη. Και ουσιαστικά τον πετυχαίνει τον στόχο της. Στο καταστατικό της (δυστυχώς προς το παρόν) δεν έχει στόχο την επέμβαση στην οικονομία, με στόχο της ανάπτυξη (όπως η fed), κι αυτό μπορεί να αλλάξει μόνο με μια εμβάθυνση της ΟΝΕ.
Κατ'άλλα είναι ανεξάρτητος θεσμός, ο κεντρικός τραπεζίτης τώρα είναι Ιταλός και κατά την διάρκεια 2015 μέχρι και σήμερα ήρθε σε κόντρα με τις χώρες του βορρά και ιδιαίτερα με τη Γερμανία και τον Σόιμπλε, για το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, το οποίο δεν το ήθελαν οι Γερμανοί.
Παρ΄όλα αυτά το πρόγραμμα μια χαρά εκτελέστηκε.

Δεν το δείχνει αυτό το εξωτερικό χρέος (εννοείται σε ξένα νομίσματα). Ακόμα και την τελευταία ημέρα της δραχμής το χρέος σε ξένα νομίσματα ήταν πλήρως διαχειρίσιμο.

Τα στοιχεία βρίσκονται στο διαδίκτυο, τα ελλείμματα ήταν εκεί. Ο δανεισμός αυξήθηκε άκριτα με την είσοδο στο ευρώ γιατί λόγω της ισχύς του νομίσματος, δανειζόμασταν με επιτόκιο κοντά με αυτό της Γερμανίας, δημιουργώντας έτσι μια πλασματική ευημερία.
Βλέπεις οι προσδοκίες και η δύναμη που απολαμβάνει μια χώρα όταν έχει τόσο ισχυρό νόμισμα,
μπορούσαν να είχαν αξιοποιηθεί παραγωγικά, αλλά φευ!
Το χρέος της χώρας ήταν διαχειρίσιμο όσο σε δάνειζαν οι αγορές, δηλαδή όσο οι προσδοκίες τους σε ευνοούσαν. Μετά γιοκ.

[brb και tyt]

Το πρόβλημα της ευρωζώνης είναι το τεράστιο εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας και ότι η ΕΚΤ επέτρεψε τον υπερδανεισμό.
Ουσιαστικά αυτός που ελέγχει την ΕΚΤ και εγώ λέω πως είναι η Γερμανία, ήθελε να διαλύσει τις οικονομίες των χωρών για να δεχτούν οι λαοί πράγματα που μόνο σε συνθήκες κρίσης θα το έκαναν. Ο λόγος είναι να δημιουργηθεί η Ομοσπονδία της ευρωζώνης με ηγέτιδα τη Γερμανία.

Τι θα πει η ΕΚΤ επέτρεψε τον υπερδανεισμό; Οι αγορές μας δάνειζαν, εμείς βγαίναμε με ομόλογα και αντλούσαμε χρήματα, ουσιαστικά πριν το 2011 και 2013 (με το 2 και 6 pack/δημοσιονομικό σύμφωνο) δεν υπήρχε ενιαίος εποπτικός μηχανισμός, πλέον υπάρχει.

Θέλεις να πεις ότι κανένας δεν έλεγχε τις τράπεζες; Ενδιαφέρον αυτό. Όταν αυξήθηκε υπέρμετρα το χρέος ήρθε η ΕΚΤ να ζητάει stress tests.

Τα στοιχεία βρίσκονται στο διαδίκτυο, τα ελλείμματα ήταν εκεί. Ο δανεισμός αυξήθηκε άκριτα με την είσοδο στο ευρώ γιατί λόγω της ισχύς του νομίσματος, δανειζόμασταν με επιτόκιο κοντά με αυτό της Γερμανίας, δημιουργώντας έτσι μια πλασματική ευημερία.
Βλέπεις οι προσδοκίες και η δύναμη που απολαμβάνει μια χώρα όταν έχει τόσο ισχυρό νόμισμα,
μπορούσαν να είχαν αξιοποιηθεί παραγωγικά, αλλά φευ!
Το χρέος της χώρας ήτα διαχειρίσιμο όσο σε δάνειζαν οι αγορές, δηλαδή όσο οι προσδοκίες τους σε ευνοούσαν. Μετά γιοκ.

Τι εννοείς; ότι είχαμε μεγάλο εξωτερικό χρέος; (μόνον το 1985 έγινε αυτό, 40% εξωτερικό χρέος και 8% έλλειμμα ισ τρ συναλλαγών).

Πιστεύω ότι με έλλειμμα στο ισ τρ συναλλαγών 14% το 209 και ανάγκη δανεισμού 35 δισ ευρώ το χρόνο, ήταν θέμα χρόνου να σκάσει η φούσκα. Απλά το έκαναν παράλληλα με την κρίση των ΗΠΑ για να δώσουν χροια παγκόσμιας κρίσης.
Κάπου άκουσα ότι η κατανάλωση ήταν 65% πριν την κρίση.

[Βινόσαυρος]

Το χρέος της χώρας ήταν διαχειρίσιμο όσο σε δάνειζαν οι αγορές, δηλαδή όσο οι προσδοκίες τους σε ευνοούσαν. Μετά γιοκ.

Η οποία εύνοια αρχισε να υπονομεύεται
όταν βάρεσαν κανόνι κάποια ιδρύματα
των αγορών από τα οποία είχες
δανειστεί.

[Αίγαγρος]

Δηλαδή η κρίση της ελληνικής (και της παγκόσμιας αλλά για οικονομία στην κουβέντα
μας το αφήνουμε) οικονομίας δεν είναι αποτέλεσμα προσωπικών επιλογών
και μόνο του Σημίτη, Καραμανλή κτλπ ή του βινόσαυρου που αγοράζει,
ας πούμε νόμιμα προϊόντα, πατάτες, αυτοκίνητα, γκουτσι φορέματα
από το εξωτερικό αντί να καλύτει τις ανάγκες του από εγχώρια
παραγωγή. Οι επιλογές που κάνουμε είναι οι καλύτερες που θα
μπορούσαμε την στιγμή που τις κάνουμε έστω και αν το σύνολο των
καταναλωτών κάνει τις ίδιες ώστε να δημιουργείται μεσοπρόθεσμα
και μακροπρόθεσμα ένα τόσο μεγάλο έλλειμμα.

Οκ, προφανώς αν έχεις χρήματα θα αγοράσεις αγαθά που είτε παράγονται εντός, είτε εκτός (δεν μας απασχολεί αυτό).
Άλλωστε, το να μπορείς να εισάγεις και να καταναλώσεις αγαθά, αυξάνει την κοινωνική ευημερία. Οι κοινωνίες εισάγουν όσα αγαθά παράγονται φθηνότερα αλλού, και εξάγουν όσα αγαθά παράγονται φθηνότερα εντός της χώρας, συγκριτικά με τα αντίστοιχα προϊόντα του εξωτερικού.
Αυτή είναι άλλωστε και η βάση του διεθνούς εμπορίου: η ανταλλαγή και η εξειδίκευση. Το πρόβλημα εκκινεί όταν εισάγεις μονάχα γιατί πολύ απλά, δεν παράγεις τίποτα, ή τέλος πάντων, παράγεις λίγα.
Κάπως πρέπει να καλύψεις αυτή τη διαφορά, ένας υγιής τρόπος είναι επενδύσεις από το εξωτερικό, αλλά χρειάζεται και το ανάλογο επιχειρηματικό/πολιτικό/οικονομικό περιβάλλον, π.χ. φιλικές πολιτικές προσέλκυσης, ανάδειξη των συγκριτικών σου πλεονεκτημάτων, χαμηλή γραφειοκρατία, σταθερότητα τιμών, σταθερό νόμισμα, ένα υγιές τραπεζικό σύστημα, και γενικά μια υγιή οικονομία. Εμείς νοσούμε στα περισσότερα.

[Βινόσαυρος]

όλα αυτά τα είχε η ελλάδα σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό

[brb και tyt]

Οκ, προφανώς αν έχεις χρήματα θα αγοράσεις αγαθά που είτε παράγονται εντός, είτε εκτός (δεν μας απασχολεί αυτό).
Άλλωστε, το να μπορείς να εισάγεις και να καταναλώσεις αγαθά, αυξάνει την κοινωνική ευημερία. Οι κοινωνίες εισάγουν όσα αγαθά παράγονται φθηνότερα αλλού, και εξάγουν όσα αγαθά παράγονται φθηνότερα εντός της χώρας, συγκριτικά με τα αντίστοιχα προϊόντα του εξωτερικού.
Αυτή είναι άλλωστε και η βάση του διεθνούς εμπορίου: η ανταλλαγή και η εξειδίκευση. Το πρόβλημα εκκινεί όταν εισάγεις μονάχα γιατί πολύ απλά, δεν παράγεις τίποτα, ή τέλος πάντων, παράγεις λίγα.
Κάπως πρέπει να καλύψεις αυτή τη διαφορά, ένας υγιής τρόπος είναι επενδύσεις από το εξωτερικό, αλλά χρειάζεται και το ανάλογο επιχειρηματικό/πολιτικό/οικονομικό περιβάλλον, π.χ. φιλικές πολιτικές προσέλκυσης, ανάδειξη των συγκριτικών σου πλεονεκτημάτων, χαμηλή γραφειοκρατία, σταθερότητα τιμών, σταθερό νόμισμα, ένα υγιές τραπεζικό σύστημα, και γενικά μια υγιή οικονομία. Εμείς νοσούμε στα περισσότερα.

Και οι θέσεις εργασίας; Αυτά που παράγαμε έγιναν ακριβά και τα εισάγουμε φθηνά με αποτέλεσμα να δουλεύουν στο εξωτερικό και να κάθονται οι εργαζόμενοι Χώρια που αυξάνεται το έλλειμμα του ισ τρ συναλλαγών και κατ' επέκταση το δημόσιο χρέος.

[hellegennes]

Τι εξαγωγές κανει η Ελλάδα? Απο ποια προϊόντα φερνει χρημα απο το εξωτερικό?

Και τι ενοχλεί την Γερμανία αυτό; Απεναντίας, αυτό είναι γι' αυτούς ευχής έργον. Αν αυξάναμε εμείς τις εξαγωγές μας, θα μειωνόταν το δικό τους εμπορικό ισοζύγιο. Με λίγα λόγια, ο Σόιμπλε είναι θυμωμένος μαζί μας που δεν καταστρέφουμε την οικονομία της χώρας του.

[Αίγαγρος]

Τι εννοείς; ότι είχαμε μεγάλο εξωτερικό χρέος; (μόνον το 1985 έγινε αυτό, 40% εξωτερικό χρέος και 8% έλλειμμα ισ τρ συναλλαγών).

Εννοώ αυτό ακριβώς που έγραψα, πως είχαμε διαχρονικά ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο λόγω χαμηλής ανταγωνιστικότητας.
Όσον αφορά το χρέος, δεν μετράται ως ανεξάρτητο μέγεθος, αλλά ως ποσοστό του ΑΕΠ (είτε είναι εσωτερικό, είτε εξωτερικό).
Αν αυξάνεται το ΑΕΠ ταχύτερα από το χρέος, ο λόγος μειώνεται.
Εμείς από το 2009 απολέσαμε περί του 26% του ΑΕΠ, αυτό μαζί με την αύξηση των υποχρεώσεων της χώρας προς τους δανειστές,
εκτίναξε τον λόγο Χρέος/ΑΕΠ. Μέχρι το 2009 είχαμε οικονομική μεγέθυνση, άρα είναι λογικό να βλέπεις μειωμένο λόγο χρέους προς ΑΕΠ.
Το αν είναι ή όχι διαχειρίσιμο, είναι μια άλλη συζήτηση, αλλά γενικά αφορά τις προσδοκίες.

[brb και tyt]

Εννοώ αυτό ακριβώς που έγραψα, πως είχαμε διαχρονικά ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο λόγω χαμηλής ανταγωνιστικότητας.

Το εμπορικό ναι, αλλά το ισ τρ συναλλαγών ήταν ελαφρά ή καθόλου ελλειμματικό.

Όσον αφορά το χρέος, δεν μετράται ως ανεξάρτητο μέγεθος, αλλά ως ποσοστό του ΑΕΠ (είτε είναι εσωτερικό, είτε εξωτερικό).

Αυτό το κάνουν οι οικονομολόγοι αλλά θεωρώ πιο σαφή εικόνα του χρέους να μετριέται σε αριθμό και πόσο είναι το χρέος σε εθνικό ή ξένο νόμισμα. Είχα ακούσει τον πρώην υπουργό του ΠΑΣΟΚ Παπαδόπουλο που είπε σωστά ότι το ΑΕΠ φούσκωνε με δανεικά.

Το αν είναι ή όχι διαχειρίσιμο, είναι μια άλλη συζήτηση, αλλά γενικά αφορά τις προσδοκίες.

Πάλι είναι από την σκοπιά των οικονομολόγων αλλά το ύψος του, το έλλειμμα του ισ τρ συναλλαγών και η αποβιομηχάνιση ήταν εκρηκτικό μείγμα. Επίσης θέλω να ξέρω πώς επιτυγχάνεται η αύξηση του ΑΕΠ.

Ουσιαστικά προκλήθηκαν στην οικονομία αποτελέσματα χώρας που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. Υπήρχε ένα εργοστάσιο στη Θεσσαλονίκη που έφτιαχνε παιδικές τροφές, η ΒΙΑΜΥΛ. Το 2008 πήγε στη Βουλγαρία και γκρέμισε το κτίσμα.

[Αίγαγρος]

Αυτό το κάνουν οι οικονομολόγοι αλλά θεωρώ πιο σαφή εικόνα του χρέους να μετριέται σε αριθμό και πόσο είναι το χρέος σε εθνικό ή ξένο νόμισμα.

Δεν θα έδινε πιο σαφή εικόνα κάτι τέτοιο, θα ήταν τελείως θολή.

Επίσης θέλω να ξέρω πώς επιτυγχάνεται η αύξηση του ΑΕΠ.

Το ΑΕΠ το μετράς είτε ως συνολικό εισόδημα, είτε ως συνολική δαπάνη -αυτά τα δύο εξισώνονται γιατί ό,τι δαπανάς, κάποιος άλλος το εισπράττει,
άρα εισόδημα για εκείνον. Οπότε το ΑΕΠ αυξάνεται π.χ. εάν αυξηθεί η συνολική δαπάνη (Aggregate Demand) -> AD= C + I + G + NX, δηλαδή κατανάλωση, ιδιωτικές επενδύσεις, δημόσιες δαπάνες, καθαρές εξαγωγές. Το ερώτημα είναι εάν η αύξηση θα είναι βραχυχρόνια ή όχι.
Αυτό εξαρτάται από το κατά πόσο είσαι στο δυνητικό ΑΕΠ, πιο κάτω ή πιο πάνω κ.τ.λ. Αυτές οι πολιτικές είναι κεϋνσιανές, απευθύνονται στη βραχυχρόνια περίοδο και έχουν ρεαλιστικό στόχο να σταθεροποιήσουν την οικονομία παρά οτιδήποτε άλλο (εκτός αν έρχονται εκλογές).
Μακροχρόνια χρειάζεσαι Supply-side policies, από τη πλευρά της προσφοράς (σκέψου ενίσχυση των παραγωγικών δυνατοτήτων μιας χώρας
π.χ. μέσω καινοτομίας), για να αυξηθεί το δυνητικό ΑΕΠ.

[brb και tyt]

Αυτό το κάνουν οι οικονομολόγοι αλλά θεωρώ πιο σαφή εικόνα του χρέους να μετριέται σε αριθμό και πόσο είναι το χρέος σε εθνικό ή ξένο νόμισμα.

Δεν θα έδινε πιο σαφή εικόνα κάτι τέτοιο, θα ήταν τελείως θολή.

Κι όμως. Το ΑΕΠ από το 2002 αυξανόταν με την κατανάλωση, το δημόσιο χρέος αυξανόταν κι αυτό αλλά μας έλεγαν ότι είναι μικρό σαν ποσοστό του ΑΕΠ και μετά ξεφούσκωσε. Η εικόνα που έδινε σαν ποσοστό του ΑΕΠ ήταν τελείως εσφαλμένη. Ή τουλάχιστον να υπολογιζόταν με το δυνητικό ΑΕΠ αλλά ποιος θα το υπολογίσει σωστά από την στιγμή που υπήρχε αποεπένδυση; Αν ήμουν οικονομολόγος θα ξεκινούσα θεωρία να μετριέται σαν αριθμός.
Στα υπόλοιπα συμφωνώ απολύτως.